FIC EXO Mistake {SUHO x CHEN}

ลำดับตอนที่ #16 : Mistake 12

Mistake 12

วันนี้เป็นวันที่ผมต้องเดินทางไปประเทศจีนครับ ถึงตอนนี้ผมก็ยังงงๆ อยู่เลยว่าผมไปตกลงกับไอ้บ้าจุนมยอนตั้งแต่ตอนไหนว่าจะไปเที่ยวที่จีนกับเขา อ้อ! เมื่อวานพี่อี้ชิงมาหาผมด้วยล่ะครับ ผมดีใจมากๆ เลยเพราะไม่ได้เจอกับพี่เขามานานพอสมควร พี่อี้ชิงมาชวนผมไปเที่ยวผมจะตอบตกลงอยู่แล้วเชียวหากว่าไม่โดนไอ้บ้าจุนมยอนข่มขู่ทางสายตาแล้วเข็นฆ่า (?) ผมให้ไปจีนกับเขา

ไม่รู้ว่าช่วงนี้ผีเข้าเขารึเปล่ารู้สึกว่าจะทำตัวผิดปกติเข้าไปทุกวัน วันก่อนก็มาดูแลผมตอนไม่สบายแถมยังมา จู...เอ่อ จูบผมอีก ยังไม่พอเมื่อวานยังมากอดผมต่อหน้าพี่อี้ชิงอีก ที่น่าเจ็บใจไปกว่านั้นผมดันไปหวั่นไหวกับเขาอีกน่ะสิ!

“เฮ้อ...แล้วนี่ทำไมฉันต้องมาคิดถึงเรื่องของนายด้วยนะ ไอ้บ้าจุนมยอน!”

“เรียกฉันเหรอ”

“อ๊ะ!” ผมรีบหันไปมองทางประตูหน้าห้องที่ไม่รู้ว่าถูกเปิดออกตั้งแต่เมื่อไหร่ ร่างโปร่งยืนกอดอกพิงกรอบประตูไว้ใบหน้าหล่อติดหวานส่งยิ้มยียวนชวนกวนประสาทมาให้ ผมเบ้ปากใส่เพราะหมั่นไส้ใบหน้าหล่อๆ นั่น

“หึ! น่ารักจริงน้านายเนี่ย...” พะ พูดบ้าอะไรของหมอนี่เนี่ยยย! มาบอกว่าผมน่ารักเนี่ยนะ! ไอ้บ้าเอ้ย! -//-

“พูดบ้าอะไรของนายกัน”

“เปล่า แต่งตัวเสร็จรึยัง...หรือว่าจะให้ฉันแต่งให้?” เขาเดินเข้ามาหาผมช้าๆ ผมเดินถอนหลังโดยอัตโนมัติ

“เสร็จ เสร็จแล้ว! ...ก็บอกว่าเสร็จแล้วหยุดเดินเข้ามาได้แล้ว อ๊ะ!...”

ผมหลับตาปี๋ทันทีเมื่ออีกคนที่เดินเข้ามาให้ระยะประชิด หลังของผมกระแทกเข้าที่ผนังห้องแรงพอสมควรจนผมต้องเบ้ปาก มือทั้งสองข้างยกขึ้นดันที่หน้าอกของเขาไว้อัตโนมัติเมื่อเขาเท้าแขนไว้กับผนังกันไม่ให้ผมหนีออกไปได้

“จะทำอะไรน่ะ! ก็บอกว่าแต่งตัวเสร็จแล้วไงเล่า ถอยออกไปได้แล้ว!”

“หืม อะไรกัน พี่ ก็แค่อยากจะเช็คดูความเรียบร้อยของเราก็เท่านั้นเอง”

“.....” ผมถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ยินอีกคนเอ่ยแทนตัวเองว่า พี่ แถมเขายังจงใจเน้นย้ำคำว่าพี่ให้มันชัดเจนขึ้น ไม่รู้ทำไมว่าเพียงแค่เขาแทนตัวเองว่าพี่แค่นี้ทำไมผมต้องใจเต้นแรง รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

“หึ!”

“เฮ้! จะทำอะไรน่ะเอาหน้าออกไปห่างๆ นะ” เสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ พร้อมกำสัมผัสอุ่นร้อนที่ซอกคอทำให้ผมได้สติรีบผลักเขาออก แต่ไม่รู้ว่าผมแรงน้อยไปหรือเขาแรงเยอะกันแน่ถึงได้ไม่กระดุกกระดิกเลยแม้แต่นิด

“ปล่อยนะ!”

“อยู่นิ่งๆ น่า”

“ไอ้บ้า! จะให้ฉันอยู่นิ่งๆ ได้ยังไงในเมื่อนายเอาจมูกมาไซร้คอฉันอยู่แบบนี้น่ะ!” ผมแหวดเสียงแหลมใส่เขา มือก็พยายามที่จะผลักเขาออกอย่างไม่หยุดหย่อน

“นายท่านครับ เอ่อ...”

เสียงทุ้มดังขึ้นที่หน้าประตูทำให้จุนมยอนหยุดเอาจมูกมาไซร้ซอกคอมผม แต่ทว่าเขาก็ยังไม่ยอมผละออกไปสักที

“มีอะไร”

“รถพร้อมแล้วครับ”

“อือ เดี๋ยวตามลงไป”

“ครับ” รับคำสั่งเสร็จร่างสูงของไคก็หมุนตัวเดินออกไปจากห้องทันที แต่ก่อนที่เขาจะหันกลับไปผมเห็นนะว่าเขาแอบยิ้มน่ะ! แล้วยังจะสายตาล้อเลียนนั่นมันคืออะไร?!

“ปล่อยได้ยัง จะไปไหมจีนน่ะ! ถ้าไม่ไปก็ไม่ต้องไปผมจะได้ไปกับพี่อี้ชิง”

“ไปสิ พี่ไม่มีทางยอมให้นายไปกับไอ้บ้าอี้ชิงนั่นหรอก!” ผมเบ้ปากใส่เขาไปหนึ่งที แต่เขากลับกระตุกยิ้มมุมปากเสียอย่างนั้น

“ปล่อยได้แล้ว”

“เดี๋ยวสิ”

“อะไรอีก...อ๊ะ!” เหมือนมีคนมากดหยุดเวลาไว้ ผมอึ้งจนทำอะไรแทบไม่ถูกเมื่อร่างที่คร่อมผมไว้ก้มลงมาชิงหอมแก้มผมเสียดื้อๆ “ทำบ้าอะไรเนี่ย”

“ไม่ได้ทำบ้า ที่ทำน่ะเขาเรียก...หอมแก้ม”

“อ...ไอ้บ้า”

“หึ! แล้วรีบตามลงมานะครับ...เด็กดี”

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

ให้ตายสิ! หัวใจผมเต้นแรงอีกแล้ว แม้ว่าเขาจะผละออกไปแล้วแต่ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนั่นมันคืออะไรกัน... ทำไมหัวใจผมต้องเต้นแรงอีกแล้ว ฮือออ ให้ตาย! นายเล่นมนต์อะไรใส่ฉันรึไงนะ คิม จุนมยอน

เวลาผ่านไปไม่รู้นานเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผมก็มายืนทำหน้าเอ๋ออยู่ที่แผ่นดินจีนแล้วเป็นที่เรียบร้อย ตลอดระยะเวลาการเดินทางตั้งแต่นั่งรถออกจากคฤหาสน์ผมแทบไม่ได้คุยอะไรกับจุนมยอนเลยครับ เพราะเขาเอาแต่กวนประสาทผมอยู่เรื่อยผมเลยตัดปัญหาโดยการนอนหลับมันไปเสียเลย

“นี่ตื่นดีรึยังเนี่ย”

“ไม่ตื่นจะเห็นมายืนลืมตารอรถกับนายป่ะ?”

ผมตอบกวนประสาทเขาคืนบ้างแต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เพียงแค่ยกยิ้มมุมปากแล้วก็ไม่สนใจผมอีกเลย รอไม่นานรถของทางโรงแรมที่จุนมยอนนั้นเตรียมไว้ก็มาจอดตรงหน้า กระเป๋าของผมและของจุนมยอนมีพนักงานถือให้อย่างดีนั่นก็ถือว่าดี เพราะผมก็คงไม่สามารถแบกเองได้หรอก...กระเป๋ามันใช่เบาๆ เสียที่ไหน

“จะนอนอีกไหม” จุนมยอนถามผมทันทีที่เรานั่งที่กันเรียบร้อยแล้ว

“ก็...ไม่แล้วล่ะ”

“ถ้าจะนอนอีกพี่คงทึ่งอ่ะ”

ผมไม่สนใจเขาเลือกที่จะหันหน้าออกไปมองวิวข้างนอกทำเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศไปเสียเลย! แต่เขาก็ไม่ได้กวนอะไรผมอย่างที่คิดไว้เพราะเขาเองก็มองออกไปนอกหน้าต่างรถเหมือนกัน

รถหรูจอดเทียบที่หน้าโรงแรม The Ritz – Carlton Beijing  โรงแรมสุดหรูในกรุงปักกิ่ง ผมกับจุนมยอนเดินตัวเปล่ามาที่ห้องซึ่งจุนมยอนได้จองไว้แล้ว ส่วนสัมภาระต่างๆ ทางโรงแรมเขามีบริการส่งให้เองถึงห้อง โรงแรมนี้ถือว่าหรูมากๆ เลยล่ะครับ คนรวยธรรมดายังลำบากใจที่จะมาพักเลยด้วยซ้ำ

                           

The Ritz – Carlton Beijing 

“ขอโทษนะครับคุณใช่ จิน จุนเหมียน รึเปล่าครับ”

เสียงทุ้มต่ำทรงเสน่ห์ของใครสักคนเอ่ยทักขึ้นด้วยภาษาจีนที่ผมพอจะฟังออกอยู่บ้างเพราะคุณพ่อเคยจ้างครูมาสอนตอนเด็กๆ จุนมยอนที่กำลังจะเปิดประตูห้องหันไปมองตามเสียงผมเองก็หันไปมองเช่นกัน

“อ่า ใช่ครับ คุณอู๋ อี้ฟาน สินะ”

“ครับ ผมอี้ฟานดีใจที่คุณยังจำผมได้ แล้วนั่น...”

ผู้ชายตัวสูงผมทองหน้าตาหล่อเหลานั้นเบนสายตามามองที่ผม ผมโค้งให้เขาแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่คิดว่าเป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะทำได้

“สวัสดีครับ ผมชื่อ คิม จงแด”

“อ่า สวัสดีครับผมชื่อ อู๋ อี้ฟาน เรียกอี้ฟานก็ได้ ว่าแต่คุณไม่มีชื่อจีนเหรอครับ”

“เอ่อ...เรียกผมว่าเฉินก็ได้ครับ”

“เรียกเขาว่าจะต้าจะดีกว่านะครับ” อีกคนที่ยืนอยู่ตรงกลางเอ่ยขัด ผมขมวดคิ้วมองหน้าเขาอย่างสงสัยจำได้ว่าตอนเด็กๆ พี่ซูโฮตั้งชื่อให้ผมว่าเฉินเฉิน ชื่อเฉินมันไม่ดีตรงไหนทำไมต้องให้คนอื่นเรียกผมว่าจงต้าด้วย แล้วไหนจะท่าทางหงุดหงิดนั่นอีก ...หมอนี่เป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย

“เอ่อ...ครับ คุณจงต้ายินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับคุณอี้ฟาน” ผมเอื้อมมือไปจับกับคุณอี้ฟานที่ยื่นมือออกมาให้ผมจับพอเป็นพิธีเสียหน่อยแล้วค่อยปล่อยออก


 

 

อู๋ อี้ฟาน

“ดูท่าจงต้าจะอายุน้อยกว่าฉันนะ เรียกฉันว่าพี่อี้ฟานก็ได้”

“ครับ พี่อี้ฟาน” เราสองคนยิ้มให้กันรู้สึกเขินแปลกๆ เพราะว่าอีกคนนั้นหล่อเหมือนเทพบุตรเสียเหลือเกิน ออร่าความหล่อมันพุ่งจนไม่สามารถมีอะไรมากลบมันได้

“อะแฮ่ม! ว่าแต่คุณอี้ฟานมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ” แล้วก็ถูกขัดโดยจุนมยอนอีกตามเคย =_=

“อ้อ พอดีผมมาพักผ่อนสมองจากการทำงานหน่อยน่ะครับ แล้วคุณจุนเหมียนกับจงต้ามาทำอะไรกันเหรอครับ”

เพิ่งจะสังเกตว่าคุณอี้ฟานนั้นเรียกจุนมยอนว่า จุนเหมียน สงสัยคงจะเป็นชื่อจีนของอีกคนสินะ แสดงว่าหมอนี่ต้องมาจีนบ่อยอยู่พอควรแน่เลย

“พาจงต้ามาเที่ยวน่ะครับ ถ้าไม่มีอะไรงั้นผมขอตัวพาจงต้าไปพักผ่อนก่อนนะครับพอดีเพิ่งจะเดินทางมาถึงเด็กนี่คงจะเพลียๆ”

“ครับๆ ยังไงก็ไว้เจอกันนะครับ แล้วเจอกันนะจงต้า”

“ครับ”

จบคำแขนผมก็ถูกดึงให้เข้าไปในห้อง คนตัวขาวปิดประตูเรียบร้อยไม่ให้ผมได้คัดค้านอะไร พอเข้ามาในห้องแบบนี้ยิ่งทำให้ผมตะลึงกับสถานที่ ห้องนอนยังหรูขนาดนี้สมแล้วที่ราคาการเข้าพักจะแพงเฉียดเพดาน

“นายพูดภาษาจีนได้ด้วยเหรอ”

“หืม? ก็ได้นิดหน่อยน่ะ นายเองก็พูดภาษาจีนเก่งนี่” ผมตอบคำถามของคนตัวขาวแล้วลองเชิงถามเขากลายๆ ด้วยเลย ร่างโปร่งเดินตรงไปนั่งที่โซฟาสุดหรูปลดเน็คไทออกเล็กน้อยแล้วจึงตามด้วยกระดุมเสื้อที่ปลดออกสองเม็ดบน นี่ยังไม่รวมท่านั่งสุดแมนของเขาอีกนะครับที่ทำให้ผมมองว่าเขา... โคตรหล่อ

“พี่ต้องติดต่อเรื่องธุรกิจเรื่องภาษาก็จำเป็นที่จะต้องรู้ไว้บ้าง ...แล้วใครสอนภาษาจีนให้นายล่ะ”

ให้ตาย! เมื่อไหร่หมอนี่จะเลิกแทนตัวเองว่าพี่กับผมสักทีเนี่ย ฟังเท่าไหร่ก็ยังไม่ชินเสียที! รู้สึกว่าหน้ามันจะร้อนขึ้นมาทุกทีที่ได้ยินคำว่า พี่ จากคนๆ นี้

“พ่อจ้างคนให้มาสอนผมตอนเด็กน่ะ”

“....เหรอ อืม งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วกันถ้าหิวก็โทรสั่งมาได้เลยนะ”

“...เอ่อ ครับ”

ผมยังไม่ทันจะได้ตอบคำถามของเขาดีด้วยซ้ำ จู่ๆ เขาก็ลุกพรวดพราดเดินปึงปังไปอีกห้องหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นห้องนอนแล้วค่อยเชื่อมไปห้องน้ำอีกที แล้วสรรพนามที่เขาเคยแทนตัวเองว่า พี่ ก็กลับมาแทนด้วย ฉัน อีกครั้ง

และพอเดินไปถึงหน้าประตูเขาก็หยุดแล้วเอ่ยขึ้นมาลอยๆ โดยไม่หันหน้ามาหาผมด้วยซ้ำ...

“แล้วก็ชื่อเฉินน่ะ...ฉันไม่อนุญาตให้ใครเรียกนายแบบนั้นหรอกนะ เข้าใจไว้ด้วย”

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

ทำไม? ...แค่เขาคนนี้เรียกผมว่า เฉิน ทำไมหัวใจผมต้องเต้นแรงและรู้สึกว่าความอบอุ่นมันแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจแบบนี้ มันรู้สึกคุ้ยเคยแปลกๆ อย่างที่ผมก็ไม่อาจจะอธิบายได้... ความรู้สึกแว่บหนึ่งทำให้ผมคิดถึง ...คิม ซูโฮ

คิม จุนมยอน กำลังทำให้ผมคิดว่าเขาคือคนๆ เดียวกันกับ คิม ซูโฮ!!

 




วันจันทร์ไรท์ก็จะสอบเสร็จแล้วรออีกหน่อยเนอะ
จะรีบปั่นให้จบเร็วๆ จะได้อ่านเรื่องใหม่กัน

แล้วก็ ถ้าไรท์จะรวมเล่มเรื่องนี้จะมีใครสนใจไหมค่ะ
ถ้ามีคนสนใจ 20 คนขึ้นไปไรท์ก็จะรวมค่ะ
ยังไงก็ช่วยแสดงควมคิดเห็นกันหน่อยนะค่ะ
ไรท์มีกิจกรรมให้เล่นเพื่อลุ้นรับของรางวัลกันด้วยค่ะ

เหมียว หง่าว