ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Pretty Boy [ALLCHEN]

    ลำดับตอนที่ #16 : SF Luhan x Chen Do You Love Me intro

    • อัปเดตล่าสุด 30 เม.ย. 58




    LU x CHEN

    Do You Love Me

     

     

     

    ใครบอกว่าเด็กแว่นอย่างคิม จงแด ขี้ขลาด เขาไม่ได้ขี้ขลาดขนาดไม่กล้าบอกรักใครสักหน่อย ถึงแม้ว่าจะมีอายๆอยู่บ้างก็เถอะ แต่ถึงยังไงจงแดก็กล้าพอที่จะสารภาพรักรุ่นพี่คนนั้นก็แล้วกัน!

     

     

    **********************************************************************************

     

     

     

     

    "รุ่นพี่ครับ ผมชอบรุ่นพี่มากๆเลย รุ่นพี่คบกับผมด้วยนะครับ"

     

     

     

     

    ท่ามกลางบรรยากาศอันสงบเงียบบริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่หลังโรงเรียนปรากฏร่างของเด็กหนุ่มตัวบางสวมแว่นตาหนาเต๊อะกำลังยื่นกล้องของขวัญเล็กๆสีชมพูไปให้กับร่างสมสวนที่มีใบหน้าสวยหวานเหมือนเด็กผู้หญิง แต่กลับมีดีกรีเป็นถึงกัปตันทีมฟุตบอลของโรงเรียน และทางด้านหลังก็มีเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกำลังนั่งมองมาที่ทั้งสองอยู่

     

     

     

    เมื่อก่อนหน้านี้หนุ่มหน้าหวานที่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมาจากจีน ซึ่งชื่อของเขาก็คือ เสี่ยว ลู่หาน กำลังนั่งคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเขาอยู่ดีๆ ก็ดันมีเด็กรุ่นน้อง ม.5 มาเรียกเขาบอกว่ามีอะไรจะคุยด้วย ซึ่งลู่หานก็ยอมลุกออกมาคุยด้วยแต่โดยดี

     

    แล้วลู่หานก็เป็นอันต้องอึ้งอยู่กับที่จนถึงตอนนี้ เพราะเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมาเขาเพิ่งจะได้รับรู้ในสิ่งที่...น่าตลก

     

     

     

    เด็กหนุ่มตัวบางในชุดนักเรียนตัวใหญ่มาสารภาพรักกับเขาพร้อมกับยื่นกล่องขนมมาให้ อันที่จริงลู่หานก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมากมายที่อยู่ดีๆจะมีคนมาสาภาพรักกับเขา มันออกจะเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียด้วยซ้ำ เพราะแต่ละวันก็จะมีคนมาสารภาพรักกับเขาไม่ต่ำกว่าวันล่ะสองถึงสามคน แล้วทุกครั้งลู่หานก็จะตอบตกลงไป(โดยผ่านการคัดเลือกหน้าตาซะก่อน)

     

     

     

    พอวันสองวันต่อมาลู่หานก็จะเป็นฝ่ายบอกเลิกไป หรือนานสุดก็คงจะเป็นสองอาทิตย์ที่ลู่หานจะทนคบอยู่ด้วย ก็ประมาณว่า 'ฟันแล้วทิ้ง' ทำนองนี้ และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่มีเด็กรุ่นน้องมาสารภาพรักกับเขา เด็กคนนี้แตกต่างกับหลายๆคนที่เคยมาสารภาพรักกับเขา

     

     

     

    เด็กที่อยู่ตรงหน้านั้นตัวเล็กบอบบางแบบที่ลู่หานชอบก็จริง ผิวขาวตรงสเป็คก็ใช่ แต่สิ่งที่ลู่หานไม่ชอบและไม่มีวันชอบก็คือเด็กคนนี้ใส่แว่นตาซะหน้าเตอะ ไหนจะผมหน้าม้าที่ยาวลงมาแทบจะปิดไปครึ่งหน้า แต่งตัวก็เชยซะนึกว่าหลงมาตั้งแต่สมัยเก่าก่อน หน้าก็มันซะจนนึกว่าเอาน้ำมันพืชมาทา องค์ประกอบทุกอย่างที่พูดมานี่ไงลู่หานถึงได้บอกว่าเด็กคนนี้แตกต่างจากทุกคนที่เขาเคยเจอมา

     

     

     

    และมันก็ทำให้ลู่หานแปลกใจจนมองว่ามันเป็นเรื่องตลก ในใจยังนึกสงสัยว่าเด็กแว่นคนนี้เอาความกล้าแล้วก็ความมั่นใจมาจากไหนถึงได้มาสารภาพรักกับเขา แถมยังขอให้เขาช่วยคบด้วยอีก

     

     

    ลู่หานยิ้มนัยหน้าสายตาก็มองสำรวจเด็กรุ่นน้องที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นดินทั้งๆที่มือก็ยังไม่หยุดยื่นกล่องขนมให้เขา

     

     

    อืมมมม เด็กนี่ท่าทางจะเป็นเด็กแก่เรียนเพราะดูจากองค์ประกอบหลายๆอย่างบวกกับลักษณะท่าทางอ่ะนะ ดูๆไปก็เหมือนเด็กไอคิวสูงแต่อีคิวต่ำไม่มีผิด เด็กไม่ทันโลกทันคนแบบนี้ท่าทางจะ  'หลอก' ง่ายน่าดู หึหึ

     

     

     

    จะว่าไปแล้วช่วงนี้ลู่หานก็ยุ่งๆกับการซ้อมฟุตบอลจนแทบไม่มีเวลาอ่านหนังสือ แล้วก็ทำการบ้านไม่ทันเสียด้วยสิ ถ้าหากว่ามีใครสักคนที่เรียนเก่งๆพอที่จะทำการบ้านให้เด็ก ม.6 อย่างเขาบ้างสักคนก็คงจะดีไม่น้อยเลยล่ะ หึหึ

     

     

     

    "เกรดเฉลี่ยของนายสูงสุดเท่าไหร่"  ลู่หานเอ่ยถามคนที่กำลังก้มหน้าอยู่ ถึงแม้ว่าเด็กแว่นอย่างจงแดจะดูงงๆที่รุ่นพี่หน้าหวานคนนี้ถามในสิ่งที่เหมือนจะไม่เกี่ยวกับสิ่งที่ตนกำลังทำอยู่ในตอนนี้ แต่จงแดก็ยอมเงยหน้าขึ้นมาตอบแต่โดยดี

     

     

     

    "อืมมมม เกรดเฉลี่ยของผมส่วนมากก็ไม่ต่ำกว่า 3.98 สูงสุดก็ 4.00 ครับ"

     

     

     

    พอรุ่นน้องตัวบางเอ่ยถึงเกรดเฉลี่ยของตนออกมาลู่หานก็ต้องรีบเก็บอาการอึ้งๆ ปนเหวอของตัวเองไว้ ทั้งๆที่ความเป็นจริงนั้นแทบอยากจะตะโกนถามออกมาดังๆ ว่าตอนเด็กๆ แม่ต้มหนังสือให้กินแทนข้าวเหรอครัชถึงได้เรียนเก่งขนาดนี้!  แต่ลู่หานก็ฉลาดพอที่จะไม่ทำแบบนั้น แล้วก็เลือกถามคำถามต่ออีกครั้ง

     

     

    "นายรู้รึเปล่าว่าฉันเป็นนักฟุตบอลของโรงเรียน

     

     

    "รู้ครับ"  จงแดตอบพลางพยักหน้าแรงๆเพื่อเป็นการยืนยัน

     

     

    "แล้วนายรู้ใช่ไหมว่าช่วงนี้ใกล้แข่งกีฬาแล้ว ฉันกับนักกีฬาหลายๆประเภทเลยต้องซ้อมหนัก"

     

     

    "รู้ครับ"

     

     

    "แล้วนายรู้ไหม...ว่าฉันมันโคตรเจ้าชู้"  คราวนี้ลู่หานไม่พูดเปล่าแต่กลับดึงร่างเล็กๆนั้นเข้ามาไว้ในอ้อมแขน พร้อมกับกระซิบถามที่ข้างหูคนตัวเล็ก

     

     

    "เอ่อออ ก็พอจะรู้ครับ"  จงแดพยายามที่จะดันลู่หานออกห่างจากตัวแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อลู่หานยิ่งกระชับกอดให้แน่นขึ้น

     

     

     

    "ถ้าเราคบกันเราอาจจะไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันนะ"

     

     

     

    "ม...ไม่เป็นไรครับเพราะผมก็ต้องอ่านหนังสือคงไม่มีเวลามาน้อยใจเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว"

     

     

     

    คำตอบแสนซื่อชวนหัวเราะนั้นทำเอาลู่หานแอบยิ้ม....ร้าย

     

     

     

    เพิ่งจะเคยเจอพวกเด็กไอคิวสูงแต่อีคิวต่ำจริงๆก็วันนี้แหละน้าาาาา~

     

     

     

    "งั้น...เรามาลองคบกันดูก็แล้วกัน : ) "

     

     

     

    "ขอบคุณครับรุ่นพี่! "

     

     

     

     

    แล้วต่อไปนี้นายจะต้องเสียใจที่เอ่ยคำว่าขอบคุณให้กับผู้ชายคนนี้....

     

     

     

    TBC

     

     

     

     

     

    MINOR
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×