คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Mistake 11 [ SH ]
Mistake 11
“ระหว่างนายกับฉันมันมีอะไรที่ฉันยังไม่รู้รึเปล่า...”
“เรื่องบางเรื่องถ้าไม่รู้อาจจะดีกว่ารู้นะ...จงแด”
ปัง!!
ประตูปิดลงพร้อมกับจงแดที่ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผู้ชายคนนี้ช่างอารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก เมื่อกี้ยังอารมณ์ดีอยู่แท้ๆ จงแดยักไหล่ไม่สนใจแล้วจึงลุกออกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ เรื่องอื่นก็...ค่อยคิดแล้วกัน
:: Junmyun part ::
ผมชักจะรู้สึกว่าตัวเป็นใกล้บ้าเข้าไปทุกที อารมณ์ผมมันช่างไม่คงที่คงทนอะไรเอาเสียเลยยิ่งเป็นเรื่องของ คิม จงแด อารมณ์ของผมก็เหมือนจะปะทุเอาง่ายๆ ผมไม่รู้ว่าน้องรู้อะไรมาบ้างแล้ว ตอนนี้ผมยังไม่อยากให้จงแดรู้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากให้รู้แม้กระทั่งว่าผมคือ ซูโฮ...
ยิ่งได้ฟังเรื่องที่อี้ชิงเรียกให้ผมไปคุยด้วยในวันนั้นผมยิ่งไม่อยากให้น้องรับรู้อะไร ...รู้มากก็ยิ่งจะเป็นอันตรายต่อน้องมาก
‘แกมีอะไรจะพูดก็รีบๆ พูดมา!’ ผมไม่รอช้าให้เสียเวลาทันทีที่นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอี้ชิงได้ผมก็รีบเข้าประเด็นทันที
‘ใจร้อนจังนะ’
‘ฉันแค่ไม่อยากเสียเวลาไปกับคนอย่างนายโดยเปล่าประโยชน์ต่างหาก’
‘หึ! แต่ถ้าวันนี้นายได้ฟังเรื่องที่ฉันจะบอก รับรอง...นายไม่เสียเวลาฟรีแน่’
‘อย่ามาเล่นลิ้นให้มาก จะบอกอะไรก็รีบบอกมา’
‘โอเค บอกก็ได้...แต่นายต้องสัญญาก่อนว่าจะทำตามข้อแลกเปลี่ยนของฉัน’ ไอ้อี้ชิงเอนตัวมาข้างหน้าวางมือทั้งสองข้างที่ประสานกันอยู่ไว้บนโต๊ะ
‘...ก็ได้ จะบอกอะไรก็รีบๆ บอกมา!’
‘บยอน แบคฮยอน กับ บยอน แบคฮัน นายรู้จักทั้งสองคนใช่ไหม’
‘นายรู้จักแบคฮันได้ยังไง’ ผมค่อนข้างจะแปลกใจที่อี้ชิงรู้จักแบคฮัน เพราะว่าตัวผมเองก็ไม่ได้เจอแบคฮันเลยตั้งแต่พ่อกับแม่ผมเสีย จนตอนนี้ผมลืมหน้าน้องเขาไปแล้วล่ะครับ จากเดิมผมก็นานทีปีหนได้เจอน้องครั้งหนึ่งแล้วตอนที่เจอกันทั้งผมและน้องก็ยังเด็กกันทั้งคู่โตมาก็ไม่รู้ว่าน้องจะเปลี่ยนไปมากน้อยแค่ไหน แล้ว จาง อี้ชิง ที่ผมเพิ่งรู้จักตอนไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษจะมารู้จักแบคฮันได้ยังไง
ส่วนแบคฮยอนผมก็พอจะรู้จักบ้างเพียงน้อยนิด ไม่ได้รู้จักรายละเอียดอะไรมากมายเกี่ยวกบเด็กคนนี้ แต่ก็พอจะรู้จักบ้างเพราะเจ้าตัวเป็นเพื่อนกับจงแดและที่สำคัญผมรู้ดีว่าเด็กคนนี้คงไม่ได้คิดกับจงแดเพียงแค่ เพื่อน ธรรมดา
‘เด็กสองคนนี้คือคนๆ เดียวกัน’
‘...ตลกเถอะ! แบคฮันหายไปตั้งเป็นสิบกว่าปีแล้วอยู่ๆ จะมาบอกว่าเป็นคนเดียวกับแบคฮยอนได้ยังไง!’
‘อันนี้ฉันก็ไม่รู้ และอีกอย่างหนึ่งที่ฉันจะบอกนายก็คือ...จงแดน่ะที่เขาจำนายไม่ได้ก็เพราะว่าตอนเด็กๆ เขาโดนรถชนทำให้สมองได้รับการกระทบกระเทือนความทรงจำขาดหายไปบางช่วง’
‘!!!’
‘นายจะทำอะไรก็ควรจะรีบๆ ทำซะ ก่อนที่แบคฮันหรือแบคฮยอนจะมาพรากจงแดไปจากนาย...’
‘หมายความว่าไงทำไมแบคฮันจะต้องมาแย่งจงแดไปจากฉัน’
‘ฉันก็ยังไม่มั่นใจ แล้วที่ฉันจะบอกนายเรื่องสุดท้ายก็คือ...นายน่ะ! โดนหนอนแทะผลไม้แล้วล่ะ’
หนอนแทะผลไม้? หมายความว่าไง! หนอนบ่อนไส้งั้นเหรอ ใครกันล่ะที่จะกล้าทำแบบนั้นกับผม... แล้วที่จงแดโดนรถชนจนความจำขาดหายไปบางช่วงมันคืออะไร มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!
‘คราวนี้ฉันคงจะต้องขออะไรจากนายบ้างแล้วล่ะ แลกกับที่ฉันบอกข้อมูลกับนาย’
‘นายต้องการอะไร’
‘ให้ฉันไปหาจงแดได้ทุกเมื่อ...เท่าที่ฉันต้องการ’
!!!!
ปัง!!
‘ไม่มีทาง!’ ผมตบโต๊ะเสียงดังลั่นจนคนที่อยู่บริเวณรอบๆ หันมามองผมสองคนเป็นตาเดียว แต่ผมไม่สนหรอกที่ผมสนตอนนี้น่ะคือเรื่องที่เจ้าบ้านี่มันขอมาต่างหาก! ก็รู้ทั้งรู้แหละครับว่าไอ้หมอนี่มันคิดไม่ซื่อกับเด็กผม (?) แล้วจะให้ผมเอาปลาย่างมาให้แมวเห็นทั้งที่เอาไปซ่อนไว้แทบตายน่ะหรอ! ฝันเถอะ!!!
‘เอ๋? นายลืมที่เตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้แล้วเหรอ... คิม จุนมยอน ’
‘หึ่ย!! นายมัน... เออ ตกลง!!’
‘ก็แค่นั้น : ) ’
แต่นั่นมันยังไม่เท่ากับที่ทำให้ผมยิ่งต้องระวังไว้ว่าเมื่อไหร่ไอ้คนเจ้าเล่ห์อย่างอี้ชิงจะมาหาจงแด เท่าที่ได้ฟังเรื่องที่อี้ชิงบอกมาผมก็ลองเอามาประติดประต่อกันเข้าดูกับเหตุการณ์หลายๆ เหตุการณ์ บางเรื่องนั้นก็ยังไม่เป็นที่ชัดเจนเสียเท่าไหร่ โดยเฉพาะเรื่องของแบคฮยอนกับแบคฮัน แต่ที่แน่ๆ ผมคงต้องระวังเจ้าเด็กนั่นให้มากๆ
และอีกเรื่องที่ดูจะเป็นข่าวดีสำหรับผมก็คือ...จริงๆ แล้วจงแดไม่ได้เลือกที่จะลืมผม ไม่ได้เลือกที่จะลืมเหตุการณ์ในวัยเด็ก แต่ทุกอย่างเป็นเพราะว่าน้องเกิดอุบัติเหตุจนทำให้สมองได้รับความกระทบกระเทือน นั่นทำให้ผมเสียใจน้อยลง ผมจำวันแรกที่ผมเจอกับจงแดได้ดีหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี สายตาของน้องที่มองผมมันไม่ได้มีแววถึงความรักและความรู้สึกพิเศษอะไรเลย
มันมีแต่ความว่างเปล่าในดวงตาคู่นั้น...
“นายท่านครับคุณอี้ชิงมาครับ” เสียงของลูกน้องดังขึ้นเรียกให้ผมตื่นจากภวังค์ความคิด
ให้ตาย! มาจนได้สินะ
“ให้ไปรอฉันที่ห้องรับแขก”
“ครับ”
“มาทำไม” ผมเอ่ยถามไอ้คนที่นั่งจิบชาอยู่บนโซฟาอย่างสบายอารมณ์ อันที่จริงผมก็พอจะรู้แหละว่าหมอนี่มันมาหาจงแดไม่ใช่ผม
“มาหาสุดที่รัก”
“...จงแดพักผ่อนอยู่” ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางหลับตาเบาๆ เพื่อสงบสติอารมณ์เมื่อคนตรงหน้าใช้สรรพนามที่เรียกคนของเขาไม่เข้าหู
“จงแดเป็นอะไรทำไมต้องพักผ่อนในเวลาสายขนาดนี้”
“ไม่สบาย”
“งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันขึ้นไปหาน้องข้างบนเอง” อี้ชิงทำท่าจะลุกขึ้นไปหาจงแดบนห้องจริงๆ ผมเลยเรียกห้ามไว้
“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันให้คนขึ้นไปตามมาเอง”
อี้ชิงมันพยักหน้าเบาๆ มือเรียวยกแก้วชาขึ้นมาจิบอีกครั้งโดยที่มุมปากของมันยังมีรอยยิ้มบางๆ ประดับอยู่ จนผมเริ่มรู้สึกหมั่นไส้มันเข้าไปทุกที แต่ก็ต้องจำใจบอกให้ไคขึ้นไปตามจงแดลงมาแต่โดยดี
“พี่อี้ชิง!!!” เสียงแหลมของจงแดตะโกนมาแต่ไกล อี้ชิงลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติพลางอ้าแขนออกรอรับเจ้าตัวดีของผมเข้าไปในอ้อมกอดเต็มที่
และเมื่อเห็นว่าเจ้าเด็กนั่นวิ่งหน้าตั้งมาเตรียมจะพุ่งเข้าใส่อ้อมกอดของไอ้อี้ชิงผมยิ่งรู้สึกว่าคิ้วมันเริ่มจะกระตุกๆ แปลกๆ แต่เรื่องอะไรผมจะยอมให้สองคนนั้นกอดกันล่ะ... : )
“อ๊ะ!” เสียงเล็กร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเจ้าตัวนั้นเกือบจะวิ่งผ่านหน้าผมไปหาอ้อมกอดของไอ้อี้ชิงแล้วแท้ๆ แต่ผมดันเอื้อมมือไปดึงเอาเจ้าคนตัวบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดเสียก่อน
ทุกคนดูจะตกใจกับสิ่งที่ผมทำอยู่ไม่น้อย สังเกตจากบรรยากาศที่เงียบยิ่งกว่าป่าช้า เพราะว่าอยู่ใกล้กันแค่นี้ทำให้ผมได้กลิ่นสบู่กับแชมพูที่เจ้าตัวเล็กใช้ได้เป็นอย่างดีและเหมือนมันจะเป็นตัวกระตุ้นให้หัวใจของผมมันทำงานหนักเข้าไปทุกที ไม่ต่างจากคนตัวเล็กที่หัวใจก็เต้นแรงไม่ต่างจากผมเลยสักนิด...
“เห้ยๆๆ นั่นจงแดของฉันนะโว้ย! น้องจะเข้ามากอดฉันแล้วนายมาดึงน้องไปกอดเองอย่างงี้ได้ไง” เสียงโวยวายของไอ้อี้ชิงไม่ได้ทำให้ผมปล่อยเด็กตัวหอมออกจากอ้อมกอดเลยสักนิด
“ปล่อยผมได้แล้ว...”
“ยังไม่อยากปล่อยเลย”
ฟอดดด!
ผมว่าแล้วก็ค่อยๆ ผละออกมาจากคนตัวหอมแล้วจึงก้มลงไปหอมเอาแก้มใสไปทีหนึ่งให้หายหมั่นเขี้ยวเรียกอาการแก้มแดงหูแดงจากอีกคนได้เป็นอย่างดี
“ไอ้นี่! มาหอมแก้มจงแดของฉันได้ไง ปล่อยเลยๆ ให้น้องมานั่งกับฉันเลยนะ”
ผมที่เริ่มจะรำคาญกับเสียงของไอ้อี้ชิงเข้าไปมุกทีเลือกทำในสิ่งที่ตรงข้ามโดยการนั่งลงบนโซฟาที่เดิมแล้วดึงเอาคนที่ยืนหน้าแดงอยู่ให้ลงมานั่งบนตักผมโดยไม่ได้สนใจเสียงโวยวายของไอ้อี้ชิงที่ตามมา
“แกจะพูดอะไรกับจงแดก็พูดมา เด็กนี่ไม่สบายอยู่ต้องรีบไปพักผ่อน”
“เออ! จงแดครับพี่ว่าจะมาชวนจงแดไปเที่ยวทะเลด้วยกันจงแดสนใจไหม” หลังจากที่มัน เออ! ไว้เต็มหน้าผมแล้วไอ้อี้ชิงก็หันไปคุยกับจงแดเหมือนกับว่าอยู่กันเพียงสองคน
“สะ...”
“คงไปไม่ได้ว่ะ เพราะพรุ่งนี้จงแดจะไปจีนกับฉัน”
“เอ๋?” คนบนตักทำเสียงสงสัย อันที่จริงก็ไม่ได้เตรียมอะไรกันไว้หรอกครับว่าจะไปจีนน่ะ แต่ที่ผมพูดไปเพราะแค่ไม่อยากให้จงแดไปกับไอ้อี้ชิงก็เพียงแค่นั้นเอง เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากข้างหลังเหมือนจะถูกใจอะไรสักอย่างซึ่งผมก็รู้ว่าเป็นเสียงของไคกับเทานั่นแหละ
“แกอย่ามามั่วดีกว่าน่าจุนมยอน”
“ฉันไม่ได้มั่ว ฉันกับจงแดวางแพลนกันไว้ว่าจะไปจีนพรุ่งนี้จริงๆ ไม่เชื่อก็ถามเจ้าตัวเขาดูสิ...ใช่ไหมจงแด” ผมตัดปัญหาโดยการหันไปถามคนที่นั่งอยู่บนตัก สายตาที่ผมจ้องเขาในตอนนี้หวังว่าเขาคงจะรู้ว่าควรจะต้องตอบแบบไหน...
“จริงรึเปล่าน่ะ จงแด”
“เอ่อ...จริง จริงครับ”
“เห็นม่ะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ว่ะ เพราะงั้น...ถ้าหมดธุระแล้วก็เชิญ”
“เออ!!” ไอ้อี้ชิงทำเสียงฮึดฮัดขัดใจ “พี่กลับนะครับจงแด” ยังไม่วายหันไปบอกลาเด็กที่นั่งอยู่บนตักผม
แต่ถึงแม้ว่าจงแดจะโบกมือบ๊ายบายแล้วยิ้มหน้าระรื่นให้มันขนาดไหนผมก็ไม่ว่าหรอกครับเพราะผม...วิน!!!
“ไปเก็บของเตรียมตัวเดินทางได้แล้วไป” ผมบอกจงแดเมื่อไอ้อี้ชิงออกไปแล้วสักพัก
“เห? เราจะไปกันจริงๆ เหรอครับ”
“หน้าฉันเหมือนพวกชอบโกหกรึไง ไปเตรียมตัวไป”
“ผมไปไม่ได้..”
“ทำไมอีก! เรื่องมากจริงนะนาย”
“ก็แล้วผมจะไปได้ยังไงในเมื่อคุณกอดเอวผมไว้แน่นขนาดนี้น่ะ!”
เด็กบนตักตะโกนกลับมาจนผมยังแอบตกใจ พอมองลงไปยังเอวคอดก็เจอกับแขนของผมที่โอบกอดเอวน้องไว้แน่น (อย่างเนียนๆ) เงยขึ้นมาเจอสายตาคนบนตักก็เล่นเอาถึงกับอาย...
สองครั้งแล้วนะที่ผมทำตัวเปิ่นๆ แบบนี้น่ะ!!
“ก็แล้วทำไมไม่บอกเล่า!”
รู้สึกไหมว่ามันเหมือนกับว่า...เดจาวู
ทันทีที่ผมปล่อยเอวน้องให้เป็นอิสระเจ้าตัวก็เดินปึงปังขึ้นไปบนห้องทิ้งให้ผมนั่งอายอยู่คนเดียวโดยมีเอฟเฟคประกอบเป็นเสียงกลั้นหัวเราะของลูกน้องคนสนิทอีกสองคน
“มสยืนกลั้นหัวเราะอะไรกันอยู่ได้ ออกไปเตรียมตั๋วเครื่องบินแล้วก็จัดการเรื่องเดินทางสิ!”
“คิก...รับทราบครับนายท่าน!”
:: อีกมุมหนึ่ง ::
หนึ่งในสองของลูกน้องคนสนิทที่ถูกจุนมยอนนั้นไล่ออกมาให้ไปเตรียมการเดินทางที่จะมีขึ้นในพรุ่งนี้ก็แอบเข้ามาในห้องน้ำ ซึ่งเงียบเชียบไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียว
มือหนาล้วงเอามือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงกดโทรออกไปยังเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจ และเพียงไม่นานปลายสายก็รับ...
“พรุ่งนี้คุณจงแดกับคุณจุนมยอนจะเดินทางไปจีนครับคุณแบคฮยอน”
(ไปทำไม)
“ไปพักผ่อนครับ เมื่อสักครู่คุณอี้ชิงเข้ามาที่คฤหาสน์ชวนคุณจงแดไปเที่ยวแต่คุณจุนมยอนตัดทางโดยการบอกว่าจะพาคุณจงแดไปจีน”
(โอเค ขอบใจมาก แล้วเดี๋ยวฉันจัดการที่เหลือเอง)
“รับทราบครับ...นายท่าน”
มาต่อตามที่สัญญาแล้วนะค่าา
ช่วงนี้เสพติดความหวานไปก่อนล่ะกัน
ดราม่าอะไรมากมาย...เนอะ ๕๕๕๕
เดี๋ยวว่างๆ จะหาเวลามาอัพให้บ่อยๆ นะค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นและขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันค่ะ
สุดท้ายนี้...รักนะ จุ๊บ #โดนถีบ
ความคิดเห็น