คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : SF Baekhyun x Chen เมือแม่ไม่อยู่บ้าน
BAEK x CHEN
เมื่อแม่ไม่อยู่บ้าน
เช้าวันเสาร์อันแสนจะสดใส แต่ถึงแม้ฟ้าจะครึ้ม แดดจะเปรี้ยงแค่ไหน สำหรับจงแดแล้วขอแค่ไม่ต้องไปโรงเรียนวันไหนมันก็สดใสหมดนั่นแหละ
ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนุ่มๆอย่างสบายอารมณ์ วันนี้แม่บอกว่าตอนเย็นแม่จะไม่อยู่บ้านเพราะว่าต้องไปงานวันเกิดป้าลี่หยาง จะกลับอีกที่ก็อาจจะเป็นพรุ่งนี้ซึ่งมันก็ดีที่แม่จะไม่อยู่บ้านเพราะว่า...จงแดจะได้เล่นเกมส์ให้มันส์ไปเลยไงคร้าบบบบบ
แค่คิดก็ฟินอ่ะคร้าบบบ ฮริ้งงง~~ *เอามือกุมแก้มตัวเอง*
"จงแด จงแดลงมาข้างล่างหน่อยเร็ว"
"คร้าบแม่ รอสักครู่คร้าบบบ" ผมเก็บอาการฟินเฟ่อๆของตัวเองไว้แล้วรีบวิ่งตึงตังลงไปข้างล่างทั้งที่ 'หน้ายังไม่ได้ล้าง'
ตึง! ตึง! ตึง!
"มาแล้วครับแม่~ มีอะไรรึเปล่าครับ"
"เจ้าลูกคนนี้นิบอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าวิ่งลงบันไดเดี๋ยวก็ตกลงมาเจ็บตัวอีก"
ผมทำหน้าหงอให้แม่สงสารสักหน่อย แต่แม่ก็คือแม่อ่ะนะบ่นแบบไม่มีเกรงใจหรอกครับ -_- รึแม่ใครไม่เคยบ่น?
"แล้วรู้ใช่ไหมว่าวันนี้แม่จะไม่อยู่บ้านน่ะ"
"ครับๆ รู้ครับผม"
"อย่าเล่นเกมส์ดึกดื่นล่ะ เข้าใจไหม!"
"เข้าใจแล้วคร้าบบบบ"
ผมลางเสียงยาวอย่างเบื่อหน่ายที่มีคนรู้ทัน...แต่แม่ไม่อยู่บ้านจะรู้ได้ไงว่าผมเล่นเกมดึกหรือไม่ดึก คริ ( เลว -_- )
แอ๊ดด~
"สวัสดีครับคุณแม่"
เสียงเปิดประตูบ้านของผมดังขึ้นพร้อมกับเสียงกล่าวทักทาย...ทักทายใครว่ะครัช -_-?
เท่าที่จำได้แม่ผมมีลูกคนเดียวนั่นก็คือผม จงแดคนหล่อคนนี้แหละครับ *เก็กหล่อ* หรือจะบอกว่าทักผมก็คงไม่ใช่ เพราะคงไม่มีใครเรียกผู้ชายว่าแม่ -_-
"อ้าว มาถึงแล้วเหรอจ๊ะแบคฮยอน เข้ามาก่อนลูกๆ"
แบค...เดี๋ยวๆๆ แบคไรนะ? แบคฮยอนงั้นเหรอ คงไม่ใช่คนเดียวกันใช่ไหม?
คงไม่ใช่ไอ้หน้าหอยหลอดที่ชอบมาหยอดมุกขายขนมจีบผมตอนผมอยู่ ป.3 หรอกใช่ไหม!?!
เหมือนภาพพระเอกหนังซีรีย์ที่ค่อยๆหมุนตัวกลับไปมองนางเอกที่มาตะโกนเรียกแข่งกับสายฝน ผมหันไปมองอย่างภาพสโลโมชั่นหวังไว้เพียงนิดว่านางเอกของผมคงแค่ชื่อเหมือนผู้ชาย และหน้ามันอาจจะ...จะ...
เชรดดดดดดดดดด! นี่มันไอ้หน้าหอยหลอดแม่ขายไก่ทอดตอนสมัยโชซอน(?)นี่หว่าาาา เขี่ยล่ะ! แม่ให้มันเข้ามาในบ้านได้ไงว่ะ!?! *ทึ้งหัวตัวเอง*
"จงแด จงแด จงแด๊!!!"
"คร้าบบบ!! มีอะไรครับแม่ตะโกนซะดังเชียว"
ผมที่คงจะจมอยู่กับความคิดของตัวเองมากไปถึงได้ไม่รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวรอบข้าง พอตั้งสติได้อีกทีก็เห็นแม่ยืนเท้าเอวจ้องหน้าผมแบบ...นางยักษ์ ในหนังสือวรรณคดีภาษาไทยไม่มีผิด
"คิกคิก!"
เสียงหัวเราะคิกคักของไอ้หน้าหอยหลอดแม่ขายปลาทอด(เมื่อกี้ไก่ทอด)ตอนสมัยโชซอนดังขึ้น ท่าทางของมันคลับคล้ายคลับคราว่าจะไปลอกเรียนแบบพวกไฮโซที่ไหนมาสักแห่ง แต่ขอโทษนะถ้าคุณเมิงจะเอามือปิดปากหัวเราะแล้วยังปล่อยเสียงหัวเราะให้เล็ดลอดผ่านร่องนิ้วของคุณเมิงมาซะคนได้ยินกันเกือบทั้งหมู่บ้าน(เวอร์)ขนาดนี้คุณกรูว่าคุณเมิงเอามือออกแล้วอ้าปากกว้างๆหัวเราะให้แมลงมันเข้าไปทำรังเลยดีกว่าครับ -_-!
"หยุดได้ล่ะ เกิดมาเพิ่งเคยหัวเราะรึไง" ผมจิกกัดไอ้คุณมันไปเบาๆจนมันนึกได้แล้วปั้นหน้ายิ้มแหยๆแทน
"จงแด! ไปว่าพี่เขาทำไมนิสัยไม่ดีจริงๆเลยเด็กคนนี้"
แม่ฟาดมือใหญ่ๆ(นั่นแม่แกนะ -_-!)ลงมาบนแขนของผมสองสามที อันที่จริงเขาว่ากันว่าแรงของผู้หญิงนั้นมีน้อยกว่าผู้ชาย เพราะฉะนั้นถ้าผู้หญิงจะตบจะตีผู้ชายมันก็คงไม่เจ็บเท่าไหร่ แต่มันผิดที่ฝ่ามือแม่ผมไง ฝ่ามือใหญ่ขนาดนั้นตีผมทีนี่แทบปลิว -_- (นั่นแม่คุณเมิ.งนะครัช!)
"แม่อ่ะ มาตีผมทำไมเนี่ยเจ็บนะ" ลูบแขนตัวเองตรงที่ถูกตีเป็นการยืนยันว่าเจ็บจริง!
"พอๆๆ ถ้าคุยกับแกนานกว่านี้สมองฉันคงจะระเบิดออกมาเป็นชิ้นๆพอดี เข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน...แม่เนี่ยจะให้พี่แบคฮยอนเนี่ยมานอนกับเราสักคืนสองคืนในช่วงที่แม่ไม่อยู่..."
"หยุด! หยุดเลยครับแม่อย่าคิดที่จะทำอะไรแบบนั้นเด็ดขาดครับ"
ผมพูดขัดก่อนที่แม่จะพูดจบ ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วๆมาจากอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆแม่ของผม ผมเลยหันไปถลึงตาใส่เบาๆ
"ไม่! แม่คิดดีแล้วแม่ไม่ไว้ใจให้แกอยู่บ้านคนเดียว แม่มั่นใจมากถึงมากที่สุดว่าแกจะเล่นเกมส์จนดึกไม่ยอมหลับยอมนอน เพราะงั้นแม่ถึงได้ไปขอร้องให้แบคฮยอนมาอยู่คุมความประพฤติแกยังไงล่ะ"
โอ้วววว ไม่นะ! นี่มันไม่จริงใช่ไหม? แม่กำลังล้อเล่นกับผมใช่ไหม? แม่จะให้ผมอยู่บ้านกับไอ้หน้าหอยหลอดแม่ขายไก่ทอด(ตกลงไก่หรือปลา -_-)ตอนสมัยโชซอนสองคนเนี่ยนะ!! ใครก็ได้ปลุกจงแดคนหล่อให้ตื่นจากฝันร้ายนี่ที~~~~
"แต่ว่าแม่ครับ..."
"ไม่มีแต่!"
"โถ่วแม่~~"
"น้องจงแดไม่ต้องกลัวว่าพี่จะทำอะไรเราหรอกนะครับ พี่แมนพอ"
โอ้โห! พี่แมนพอ...จะบอกว่ากระผมไม่แมนว่างั้น!? แล้วก็ไม่ต้องมาสร้างภาพครับ คุณเมิงไม่ต้องมาทำตัวให้ดูดีเป็นสุภาพบุรุษครับ เพราะคุณกรูรู้ว่าคุณเมิงมันโคตรตอแหลลลลล
"ไม่ต้องมาแอบสตอครับ อีกอย่างผมแมน'มากกว่า'คุณมะ...เอ่อ คุณพี่แบคอีกครับไม่ต้องมาทำเป็นพระเอกขนาดนั้น อยากจะอยู่ก็อยู่ไปครับแค่วันเดียวเองสบ๊ายย"
"ฮ่าฮ่าฮ่า! ครับๆๆ น้องจงแดนี่ยิ่งโตยิ่งน่ารักนะครับเนี่ย"
มันพูดแล้วขำอยู่กับแม่ผมสองคน ถามว่าผมขำไหม? กรูไม่ขำครัช!!! น่ารักบ้านพ่อง! ดูดีๆกรูหล่อกว่าลี มินโฮ อีก *เสยผม*
"น่ารักบ้านพ่..."
"จงแด!!"
ผมเตรียมจะด่ามันเต็มที่แต่แม่ก็ดันขัดขึ้นมาซะก่อน ผมเลยได้แต่ทำหน้าหงอก้มหน้าก้มตามองนิ้วเท้าที่เป็นเล็บขบ(?)ของตัวเอง
"เอาล่ะๆ แม่ต้องไปช่วยงานลี่หยางล่ะอยู่กันดีๆนะเด็กๆ จงแดอย่าทำนิสัยเสียกับพี่เขาหล่ะ!"
"แต่แม่ครับนี่มันเพิ่งจะเช้าแม่จะรีบไปทำไมกัน งานจัดตอนค่ำไม่ใช่รึไง"
ผมถามแม่ที่หันไปหยิบเอากระเป๋าใบสวยเตรียมจะออกจากบ้านเพื่อตรงไปบ้านป้าลี่หยาง
"แหมมม ตอนเช้าก็เม้ากันก่อนน่ะสิเดี๋ยวตอนค่ำแขกมางานเยอะจะไม่มีเวลาเม้า โฮะๆๆๆ"
เคยมีใครบอกไหมว่าแม่ผมน่ะได้ฉายาเจ้าแม่ขาเม้าประจำซอย -_-+
คุณแม่สุดสวยหัวเราะชอบใจแล้วหันไปกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับไอ้หน้าหอยหลอดแม่ขายปลาทอด(ช่างปลาช่างไก่มันเถอะนะ -_-+)ตอนสมัยโชซอน แล้วมันก็พยักหน้ายิ้มๆแอบเห็นว่าแว๊บนึงมันหันมาทางผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนที่ทั้งสองจะผละออกจากกันเพราะเสียงโทรศัพท์ของแม่ดังพอดี
แล้วแม่ก็เดินจากไปโดยไม่หันมามองผมแม้แต่น้อย...
สายตาอันเฉียบแหลมของผมตวัดไปมองหน้าไอ้คุณพี่แบคแค่แว๊บเดียว ย้ำว่า 'แว๊บเดียว' แแล้วผมก็สะบัดตูดเตรียมเดินขึ้นห้องกะว่าจะขลุกอยู่ในนั้นมันทั้งวันหิวเมื่อไหร่ค่อยออกมาหลีกเลี่ยงที่จะเจอหน้าไอ้หอยหลอดนี่ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้
"จะรีบไปไหนล่ะครับ...คุณว่าที่เมีย"
"เมียบ้านพ่อง!"
ผมด่าอีกคนที่มายืนดักอยู่ข้างหน้า แววตาของไอ้คุณพี่แบคมันแตกต่างจากตอนที่แม่ผมอยู่ด้วยอย่างสิ้นเชิง...บอกแล้วไงว่ามันน่ะ ตอแหล!! ตอนอยู่กับแม่ผมก็แอ๊บเรียบร้อย พอแม่ไปเท่านั้นแหละ! เจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันตา -_-+
"ถอยไปจะขึ้นห้อง"
" ^___^ "
"ยิ้มหาพ่อง! บอกว่าหลบไปจะขึ้นห้อง"
"......."
"เฮ้ยๆๆ ถอยไปนะเว้ย!!!"
ผมร้องเสียงหลงเมื้อไอ้คุณพี่แบคมันก้าวเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จนกระทั่งหลังของผมติดกับผนังทางขึ้นบันได...แหมมมม ฉากชวนเสียจูบชัดๆ
"กูบอกให้มึงถอยไป!"
"ไม่ถอยครับ"
"จะถอยไม่ถอย"
"ไม่ครับ"
มันพูดยิ้มๆ ใบหน้าของมันก็โน้มเข้ามาใกล้ใบหน้าของผมขึ้นเรื่อยๆจนผมต้องยกมือขึ้นมาดันอกมันไว้
อุ๊บ!! อกล่ำเหมือนกันนะเนี่ย
เชรดดดดดดดดด!! จะไปชมมันทำหอกหักอะไรว่ะครัช จะเสียตัว(?)อยู่แล้วยังไม่สำนึกอีกรึไง บอกไว้ก่อนคนแมนๆอย่างจงแดน่ะไม่ยอมให้ใครเสียบได้ง่ายๆนะเว้ยยย! แต่ถ้าผมเป็นฝ่ายเสียบมันก็อีกเรื่อง คริ ^^
"อ๊ะ! เฮ้ย! ไอ้บ้านิเอามือออกไปจากก้นกรูเลยนะสัส!" ผมได้สติทันทีเพราะมือของมันบีบๆนวดๆอยู่ที่ก้นผม
สัส!! กูเสียว #ห๊ะ!?!
"ถ้าพี่ไม่เอาออกน้องจงแดจะทำไมครับ"
"ก็จะ...ก็จะ"
ห่าน! แล้วคุณกรูจะทำอะไรคุณเมิงได้ครับ!! มือ...มือมึงอย่าลูบครัช กรูเสียว
ผมกัดฟันแน่นจนได้ยินเสียงกรอดๆเบาๆ โหยยยยย เกือบหลุดเสียงครางไปป่ะว่ะ! เชี่ยยยย บอกว่าอย่าลูบบบบบบ
"น้องจงแดจะกัดพี่งั้นเหรอครับ ว่าแต่จะกัดตรงไหนล่ะ"
สัส! กรูไม่ได้จะกัดมรึงนี่เห็นกรูเป็นหมาไง -_-?
"......."
""ตรงนี้..."
มันจับมือผมไปลูบๆที่ขาอ่อนของมัน
"ตรงนี้..."
เลื่อนขึ้นมาที่หัวเข็มขัด...จุดนี้มันจุดพีคเลยป่ะครัช -_- เชี่ยยย กรูสะท้านนน
"หรือตรงนี้..."
มันจับมือของผมลากขึ้นมาที่ท้องน้อยของมันแล้วลูบวนเบาๆ
"แต่พี่ว่ากัดตรงนี้ดีกว่านะครับ"
"อ๊ะ!" มะ มันจับมือผมสอดเข้าไปในเสื้อของมันแล้วเอามือผมไปลูบๆตรงหัวนมของมัน อิเชี่ยยยย กูสยิววววว
"ตรงนี้น่ะ...กัดทีเดียว 'เสียว' ได้ทั้งคืนนะครับ"
"อะ ไอ้เชี่ยปล่อยกู!!"
โครมม
ทนไม่ไหวครับ ผมทนไม่ไหวจริงๆไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอถีบไอ้พี่แบคมันจนลงไปนั่นก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้นตอนไหน รู้แต่ว่าตอนนี้หน้าผมมันร้อนสุดๆไม่ต้องส่องกระจกดูก็รู้ว่ามันต้องแดงมากแน่ๆ
ฝากไว้ก่อนเถอะเชี่ยแบค!! ถึงทีกรูเมื่อไหร่กรูจะทำให้มึงทั้งเสียวทั้งสยิวเลยคอยดู #ห๊ะ!?!
ตกค่ำ
ผมนอนฟังเสียงท้องร้องเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั้งครับ เพราะหลังจากเมื้อเช้าที่ผมเกือบจะ...เอ่อ...นั่นแหละ ผมก็ไม่ลงไปข้างล่างอีกเลย โชคดีที่เมื่อวันก่อนผมแอบแม่เอาขนมขึ้นมาไว้กินบนห้องเลยช่วยให้ผมผ่านข้าวเที่ยงกับข้าวเช้ามาได้สบายๆโดยไม่ต้องไปทนหลอน(?)กับหน้าของไอ้คุณพี่แบคฮยอน
แต่ว่า...พอมาถึงข้าวเย็นนี่สิครับปัญหา เสบียงที่แอบเอามาตุนไว้มันดันหมดซะแล้วนี่สิ!! ฮอลลลลลล์ แล้วจะให้จงแดคนนี้ทำยังไงล่ะครับ ให้ลงไปกินข้าวข้างล่างน่ะเหรอ
ไม่เอาหรอก!
จ้อกกกก~
อูยยยยย แต่ว่าท้องมันดันทรยศซะนี่ แม่ครับช่วยจงแดที~~~
ก๊อกๆๆ
"น้องจงแดครับลงมาทานข้าวได้แล้วนะครับที่รัก"
เสียงนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาดังอยู่หน้าประตูห้องผมหรอกครับ ไอ้คุณพี่แบคมันมาเคาะประตูเรียกผมเกือบทุกครึ่งชั่วโมงนั่นแหละ มีแต่ผมเนี่ยแหละที่ไม่ยอมออกไป
"จงแดครับออกมาได้แล้วนะ ไม่กินข้าวเดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก"
"มะ ไม่เว้ย! ให้ตายยังไงก็ไม่เปิดเด็ดขาด"
"แต่จงแดครับ..."
"บอกว่าไม่ไงโว้ยยยยย"
จ้อกกกกก~
เชี่ย! ท้องบ้านี่จะมาร้องอะไรตอนนี้ฟร่ะ!!
"หว่าาา แย่จัง จงแดคงไม่อยากจะกินบลูโกกิ (บาร์บีคิวเกาหลี) คิมบับ (ข้าวห่อสาหร่าย) แฮมุลทัง (ซุปทะเล) ซุนดูบู ชีเก (แกงเต้าหู้อ่อน) โพซัม (หมูสามชั้นนึ่ง) แล้วไหนจะ อ่ะ!..."
"เลิกพล่ามแล้วถอยไปได้แล้ว ขวางทางอยู่ได้!"
เป็นเพราะว่าผมดันเปิดประตูพรวดพราดออกมาเลยทำให้คนที่กำลังร่ายเมนูอาหารอยู่ตกใจ แต่ตอนนี้ผมไม่สนอะไรทั้งนั้นแหละ! ขอแค่ท้องอิ่มก็เพียงพอล่ะ
เมนูอาหารมากมายวางเรียงรายจนเต็มโต๊ะอย่างที่แบคฮยอนได้ร่ายยาวเอาไว้จริงๆ ผมกวาดสายตามองอาหารตรงหน้าอย่างหิวกระหาย น้ำลายนี่แทบจะไหลออกมาอยู่หลายครั้ง
น้ำย่อยในกระเพาะกัดเซาะจนผมลืมเก๊ก พอนั่งลงบนเก้าอี้ที่ประจำได้ก็จัดการจ้วงเอาอาหารตรงหน้าเข้าปากไปโดยไม่รีรอ อาหารแต่ล่ะอย่างที่มันไหลลงสู่กระเพาะจงแดในวันนี้ จงแดจะไม่มีวันลืมว่ามันอร่อยขนาดไหน
"ค่อยๆกินก็ได้มั้ง พี่ไม่แย่งเรากินหรอก"
"อุ่! แค่กๆๆ"
"นั่นไงๆ เอ้านี่น้ำ"
ผมรีบยื่นมือไปรับแก้วน้ำมาจากไอ้พี่แบคมากระดกอึกๆ เพราะอาการสำลักข้าว แอบเห็นนะว่าไอ้คุณพี่แบคมันหัวเราะคิกคักที่เห็นผมสำลักข้าวหน้าดำหน้าแดง
"ขำ แค่ก! ไร"
"เปล่าครับ พี่แค่คิดว่าเวลาน้องจงแดหน้าแดงนี่น่ารักดีนะครับ"
ผมมองหน้ามันตาปริบๆ ไม่นึกว่าชาตินี้มันจะชมผมเป็นกับเขาด้วย เออเฮ้ย! แต่แปลกว่ะคราวที่แล้วมันชมว่าผมน่ารักผมยังด่ามันอยู่เลยพอคราวนี้มันชมผมกลับ...เขินซะงั้น
คงเป็นเพราะคราวก่อนผมไม่ได้สังเกตแววตาที่มันสื่อความหมายแปลกๆออกมาด้วยมั้ง
"ไม่ต้องมาชมไม่มีเงินให้หรอก"
"ฮ่าฮ่าฮ่า! พี่ไม่ได้ชมเพื่อหวังเงินจากน้องจงแดซะหน่อยนะ แต่ว่า..."
"......?"
"พี่หวังอยากจะบี้น้องจงแดจัง"
"สัส! พูดเหี้.ยไรกรูสิต้องบี้มึงไม่ใช่มึงบี้กรู แล้วไอ้หน้านี่ไม่ต้องยื่นมาใกล้ครับกรูแด.กข้าวไม่ลง"
ผมเอามือดันหน้าของไอ้คุณพี่แบคออกไปห่างๆแล้วก้มตาก้มตาโซ้ยข่าวต่อ
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ถีบส่งให้ไอ้พี่แบคมันไปล้างทั้งๆที่มันกินไปนิดเดียว แต่ว่านี่บ้านผมครับมันเป็นผู้อาศัย(?)ก็ต้องเป็นคนทำนั่นแหละถูกแล้ว
ก๊อกๆๆๆ
"น้องจงแดครับ" ไอ้พี่แบคมันมาเคาะประตูห้องผมทำไมอีกเนี่ย โว๊ะ! ว่าจะเล่นเกมส์ซะหน่อยดันมีมารมาขัดจนได้
ผมลุกขึ้นปึงปังออกไปเปิดประตูให้ไอ้คุณพี่แบคทั้งๆที่หัวยังมีผ้าวางแหมะอยู่ เสื้อผ้าก็ใส่มันลวกๆเสื้อยืดยานย้วยกัยกางเกงขาสั้นตามสไตล์พี่จงแดคนหล่อเซออ่ะนะ *ขยิบตา*
"มีระ อ่ะ! อื้มมมม"
เชี่ย! อยู่ดีๆพอผมเปิดประตูออกไปเจอหน้าไอ้พี่แบคเท่านั้นแหละครับ มันก็โถมใส่ผมไม่ยั้งริมฝีปากของผมถูกมันครอบครองโดยที่ผมก็ยังอึ้งๆ เลยได้แต่ทุบอกมันแล้วก็จิก แล้วก็ แล้วก็...อ่อนยวบลงทันทีที่มันเอามือมาลูบก้นผมเบาๆสลับกับขย้ำ
"อื้อออ"
ไอ้ห่านกรูเสียวววว
"แฮ่กๆๆ ไอ้ ไอ้พี่แบคมึงมาจูบกูทำไม!" ผมถามหูดับตับไหม้ทันทีที่ไอ้พี่แบคละริมฝีปากออกไป
ลองเหลือบไปมองบานประตูถึงได้รู้ว่าไอ้พี่แบคมันลงกรอนแล้วเรียบร้อย...แล้วกรูจะรอดป่ะครับ!?
"พี่แค่ค้างคาใจ"
"ค้างคาใจอะไร อื้ออ อย่าบีบหัวนมกรู"
"ก็ค้างคาใจเรื่องที่น้องจงแดจะบี้พี่ไงครับ ว่าไงนี่พี่อุตส่าห์ขึ้นมาให้บี้ถึงห้องแล้วนะครับ"
หน๊อยยยย ยังมีหน้ามายักคิ้วกวนตี_กรูอีกนะครับไอ้คุณพี่แบค เดี๋ยวเห๊อะ! พอโดนกรูปรี้แล้วมรึงจะจักจี้หัวใจ(ว้อท?)
"ก็ไม่บอกกันตั้งแต่ตอนแรกนะจะได้เตรียมตัว"
"ฮ่าฮ่า! ของแบบนี้เขาไม่ต้องเตรียมกันหรอกครับ"
"แต่กู...อื้มมม"
ผมถูกมันจูบอักครั้งรู้สึกคราวนี้มันจะลึกซึ้งกว่าคราวที่แล้ว ไอ้พี่แบคมันบดจูบลงมาใส่ผมไม่ยั้งขบกัดที่ริมฝีปากล่างผมไปทีหนึ่งทำเอาผมสะดุ้งกำลังจะอ้าปากด่ามัน แต่ก็คงจะเป็นการเปิดทางให้ลิ้นร้อนของมันเข้ามาลิ้มรสในโพรงปากของผม
เหมือนตัวผมมันค่อยๆถูกต้อนให้ถอยหลังทาเรื่อยๆจนกระทั่งผมรับรู้ได้ว่าขาของผมมันชิดจอบเตียงแล้วนั่นแหละครับฉากในละครน้ำเน่าเด่ะ...แผ่นหลังผมสัมผัสกับเตียงนุ่มทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมา แล้วไง...ก็เจอกับสายตาหวานหยดมดเรียกพ่อของไอ้พี่แบคมันมองอยู่ยังไงล่ะครับ
แถมตอนนี้แขนทั้งสองข้างของผมก็ไปคล้องอยู่ที่คอของไอ้พี่แบคมันเรียบร้อย เชี่ย! นี่มันท่าทางของเคะไม่ใช่รึ!?
"ไหนน้องจงแดบอกว่าจะบี้พี่ยังไงหล่ะครับ นี่พี่เห็นแค่น้องจงแดไหลตามพี่เองนะ"
หน๊อยยยย ดูถูก! ดูถูกจะหาว่ากรูเคะว่างั้น? รู้จักคนอย่าง คิม จงแด น้อยไปซะแล้ว
"ก็กำลังจะรุกอยู่นี่ไง"
"ก็เริ่มสิครับ"
จบคำไอ้พี่แบคผมก็กดจูบลงไปที่ริมฝีปากของมันอีกครั้ง ส่วนมันก็เผยอริมฝีปากรออยู่ก่อนแล้ว หึ! แล้วมรึงจะได้รู้ว่าคนอย่างจงแดน่ะต้องเป็นฝ่ายบี้เท่านั้น!
Link on Twitter
"เจ็บ"
ผมพูดเสียงอู้อี้ในอ้อมกอดของไอ้พี่แบคที่มือกำลังลูบหัวลูบหลังผมเป็นเชิงปลอบ
เอ่อ...เดี๋ยวนะ! พอมาถึงขนาดนี้ผมก็เพิ่งนึกได้ นี่ผมเสียประตูให้ไอ้พี่แบคหน้าหอยหลอดนี่เหรอเนี่๊ยยยยยยยย
"พี่ขอโทษนะครับคนดี พี่สัญญาว่าครั้งหน้าพี่จะ..."
"หุบปาก! มันจะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว ปล่อยกูเลย โอ้ย!!"
ผมที่สติกลับมาครบร้อยแล้วผลักให้ไอ้พี่แบคถอยออกไปห่างๆ ว่าจะเดินหนีมันซะหน่อยแต่ก็ต้องร้องโอดโอยเพราะเจ็บช่วงล่าง ฮือออออออออ โคตรเจ็บอ่ะครับ ToT
"น้องจงแดเป็นไงบ้าง!"
"หยุดๆ มึงถอยไปให้ห่างเลยแล้วก็เชิญคุณมึงออกไปจากห้องกูได้แล้วครับ"
"น้องจงแดทำไมพูดไม่เพราะแบบนี้หล่ะครับ ทีตอนเสียวยังเรียกพี่ว่าพี่แบคๆ พี่แบคน้องจงแดอยาก พี่แบคใส่ของพี่เข้ามะ..."
"หยุด!! พูดแบบนี้ไม่อยากแก่ตายใช่ม่ะ!?"
ผมชี้หน้าไอ้พี่แบคที่นั่งทำหน้ากรุ่มกริ่มอยู่ตรงปลายเตียง ยิ่งมันพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ผมยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่...
นี่สรุปคือผมเคะเหรอครับ?
"จงแดอ่า พี่รักเราจริงๆนะ"
"แล้ว...แล้วมาบอกทำไม!" ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินมันพูดหรอกนะครับ แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ได้ยินแล้วเขินแปลกๆ หัวใจก็เต้นโครมครามอย่างกะอยากจะออกมาเต้นระบำอยู่บนเตียง
"ก็เพราะว่าพี่อยากให้จงแดรู้ว่าพี่น่ะรักแล้วก็จริงจังกับจงแดแค่ไหนไงหล่ะ"
ไอ้พี่แบคพูดจบก็ขยับเข้ามาใกล้ผม อ้อมแขนของมันโอบเข้าที่เอวของผมแล้วดึงให้ไปนั่งอยู่บนตักของมัน อ่าาาา ทำไมใจผมมันถึงได้เต้นแรงอย่างนี้หล่ะ
"พี่ไม่เคยคิดจะเล่นๆกับจงแดเลยนะ..."
"........"
"ทุกคำพูดที่พี่พูดไปมันออกมาจากใจของพี่"
"......."
"พูดไปจงแดก็คงจะไม่เชื่อ แต่พี่อยากให้จงแดรู้ไว้นะว่าพี่รักเรามากแค่ไหน พี่อยากดูแลจงแด..."
"........"
"อยากกอดจงแดเอาไว้แบบนี้นานๆ"
กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น...
"อยากจะหอมแก้มของจงแดทั้งซ้ายและขวา"
กดจูบลงไปที่แก้มใสทั้งสองข้าง...
"อยากจะจูบริมฝีปากของจงแดไว้ไม่ห่าง"
แบคฮยอนค่อยๆหมุนตัวของผมให้มาเผชิญหน้า พอได้สบตากับอีกคนผมก็ต้องก้มหน้างุดเพราะความเขิน แววตาคู่นั้นทำไมถึงเอ่อล้นไปด้วยความรัก และความห่วงใยได้ขนาดนี้กันนะ
ผมถูกคนตรงหน้าจับปลายคางให้เงยหน้าขึ้นไปสบตากัน
ดูกึน ดูกึน
"ถ้าจงแดยอมรับรักพี่...จงแดก็แค่จูบตอบพี่ แต่ถ้าไม่..."
"....?"
"จงแดก็แค่ผลักพี่ออกไปให้พ้นทาง แล้วพี่สัญญาว่าจะไม่มาวุ่นวายกับจงแดอีก"
จบคำแบคฮยอนก็ค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ผมขึ้นเรื่อยๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนที่รินรดอยู่บนใบหน้าของผม...ไม่รู้สิ แต่ตอนนี้ผมไม่คิดที่จะผลักเขาออกไปสักนิด ตรงข้ามผมอยากจะให้เขาจูบผม...อยากให้เราส่งผ่านความรู้สึกที่มีให้กันผ่านริมฝีปากนี้
"อื้ม ม ม ม "
และผมก็แค่...จูบตอบเขา...แค่นั้น
07.15 น
Rrrrrrrrrrrrrrr~~~
"ครับคุณแม่ ผมแบคฮยอนรับสายครับ"
แบคฮยอนที่เพิ่งจะตื่นงัวเงียรับสายของว่าที่แม่ยาย
(จงแดเป็นไงบ้างลูกเมื่อคืนแอบเล่นเกมส์รึเปล่า)
"เปล่าครับ เมื่อคืนน้อง 'ทำการบ้าน' ทั้งคืนเลยครับ"
(เหรอจ๊ะ งั้นดีเลยแม่ฝากแบคฮยอนอยู่เป็นเพื่อนน้องอีกสักวันนะลูก พอดีลี่หยางเขาบอกยังเม้าไม่สะใจเลยให้แม่อยู่เม้าด้วยกันก่อน แล้วก็ปิดท้ายด้วยดินเนอร์ส่งท้ายลี่หยางกลับจีน แม่จะกลับบ้านอีกทีก็คงมะรืนนะจ๊ะฝากบอกน้องด้วย)
"ได้เลยครับ คุณแม่เม้าให้สนุกนะครับเดี๋ยวผมดูแลน้องให้เอง"
(จ้าๆ ขอบใจมากยนะลูกนะ งั้นแม่ไม่กวนหล่ะ)
"ครับๆ สวัสดีครับ...ว่าที่แม่ยายของผม"
(จ๊าาา ว่าที่ลูกเขยของแม่ ฮี่ๆๆ...ติ๊ด!)
"อืมม พี่แบคแม่โทรมามีไรอ่ะ"
จงแดที่เพิ่งจะตื่นเพราะได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ของอีกคนถามเสียงงัวเงีย
"คุณแม่บอกว่าจะอยู่เม้าส์กับคุณน่าลี่หยางต่อกลับบ้านอีกที่ก็คงมะรืน...เพราะฉะนั้นก็เท่ากับว่าเรายังมีเวลาเหลือทำการบ้านกันอีกหนึ่งวันเต็ม : ) "
"อะ อะไรๆ ผมไม่ทำอะไรทั้งนั้นแหละ อ๊าาา~"
"น้องจงแดหนีไม่รอดหรอกครับ หึหึ! : ) "
ไม่นะ ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น