คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : :: Special :: Promise Suho x ChenChen
Promise 1
SUHO x CHENCHEN
คำสัญญาในวัยเด็กจะสามารถเชื่อมั่นได้หรือเปล่านะ....
ร่างเล็กของเด็กชายคิม จงแด เดินตามหลังของคุณแม่คนสวยไม่ยอมห่างไปไหน ส่วนคุณพ่อผู้เป็นเสาหลักของครอบครัวและเป็นพ่อก็ทำหน้าที่โดยการเดินขนาบข้างกับคุณแม่คนสวย เด็กน้อยตัวเล็กรู้สึกหวั่นกลัวเมื่อบริเวณโดยรอบของคฤหาสน์ตระกูลใหญ่มีแต่ชายชุดดำร่างใหญ่ใบหน้าเรียบเฉยยืนเรียงรายเป็นแถวตามบริเวณต่างๆ
เด็กตัวน้อยกำชายเสื้อทางด้านหลังของคุณแม่แน่นไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองใคร คุณแม่คนสวยที่คงจะรู้แล้วว่าลูกน้อยของตนนั้นหวาดกลัวจึงหันมาลูบผมนุ่มให้เบาๆ เด็กน้อยช้อนตามองอ้อนคนเป็นแม่จนคนถูกอ้อนทนใจแข็งไม่ไหวต้องอุ้มลูกน้อยขึ้นมาแนบอก
ภายในคฤหาสน์กว้างใหญ่ชายชราที่เดินมาต้อนรับครอบครัวคิมเดินนำทางให้พวกเขาทั้งสามคนเข้ามาจนมาหยุดอยู่ห้องโถงกว้างมีเพียงโต๊ะอาหารตัวใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลาง
“อ้าว มากันแล้วเหรอนั่งก่อนสิ” ผู้ชายร่างสูงผิวขาวจัดยืนขึ้นกล่าวทักทายครอบครัวคิมอย่างเป็นกันเอง
คุณพ่อของจงแดยิ้มทักทายกลับแล้วจึงเดินนำเขากับคุณแม่คนสวยไปนั่งยังที่ที่ถูกจัดไว้ให้ คุณพ่อของจงแดนั่งอยู่ทางฝั่งขวามือของคุณลุงผิวขาวซึ่งนั่งอยู่หัวโต๊ะ คุณแม่ให้จงแดนั่งข้างๆคุณพ่อส่วนคุณแม่ก็เดิมอ้อมไปนั่งอีกฝั่งตรงข้ามกับคุณพ่อซึ่งมีคุณน้าคนสวยคนหนึ่งนั่งอยู่
“สบายดีกันรึเปล่าน่ะคิมฮัน ซูอิน” พ่อของจงแดเอ่ยถาม
“สบายดี พวกนายเองก็สบายดีกันใช่ไหม”
“สบายดี แล้วเจ้าหลานชายไปไหนซะแล้วล่ะ”
“ฮ่าฮาฮ่า! เจ้าซูโฮน่ะเหรอ เรียนเปียโนอยู่น่ะฉันให้คนไปตามมาแล้วล่ะ”
“ผมมาแล้วครับ”
ไม่ทันไรเสียงนุ่มๆที่ยังไม่แตกหนุ่มดีก็ดังขึ้นมา ร่างของเด็กชายวัยกำลังโตที่มีผิวขาวจัดเดินตรงมาที่โต๊ะอาหารโค้งให้พ่อกับกับแม่ของจงแดเป็นการทักทายแล้วจึงเดินมานั่งลงข้างเด็กชายตัวเล็กที่นั่งก้มหน้านิ่งไม่ยอมสบตาใคร
“ยิ่งโตยิ่งหล่อนะเราเนี่ย” คุณพ่อของจงแดพูดยิ้มๆ ซึ่งคนที่โดนชมก็ก้มหัวให้เล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเสียงเบาด้วยรอยยิ้ม
“เอาล่ะ มาครบกันแล้วก็ลงมือกันเลยดีกว่านะ” คุณลุงตัวขาวเอ่ยขึ้นก่อนที่ทุกคนจะลงมือกันรับประทานอาหารกันอย่างเงียบๆ
มือเล็กของจงแดกำช้อนแน่นไม่กล้าตักอาหารหน้าตาน่าทานที่วางอยู่เต็มโต๊ะจนเด็กชายอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ สังเกตเห็น เด็กหนุ่มผิวขาวเอื้อมไปตักเนื้อหมูในจานที่เหมือนว่าเด็กตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ จะมองมันอยู่พักหนึ่งแล้วแต่ไม่กล้าเอื้อมมืออกไปตัก เขาวางเนื้อหมูทอดน่าตาน่าทานลงใจจานข้าวของเด็กที่นั่งอยู่ข้างๆ จนเด็กที่เอาแต่นั่งนิ่งสะดุ้งเบาๆ
“ลองกินดูสิ อร่อยนะ”
“ขอบ ขอบคุณครับ”
สวนดอกไม้ในคฤหาสน์ตระกูลคิมทำให้เด็กน้อยตัวเล็กที่ออกมานั่งเล่นอยู่คนเดียวรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง บริเวณรอบข้างที่ไม่ได้มีผู้ชายตัวใหญ่ใส่ชุดดำทำหน้านิ่งยืนอยู่ไม่ทำให้รู้สึกอึดอัดอย่างที่เคยแม้จะไม่มีพ่อแม่อยู่ด้วยก็ตาม สองขาเล็กเดินมาตามทางเรื่อยๆ จนกระทั่งมาเจอชิงช้าไม้สีขาวมุมปากสวยยกยิ้มกว้าง
เด็กชายตัวเล็กปีนขึ้นไปนั่งบนชิงช้าไม้ได้ไม่ยากนักเพราะชิงช้าไม่ได้สูงมาก ขาเล็กหย่อนลงมาแกว่งไปมาพลางมองไปบริเวณรอบๆ ที่มีดอกไม้หลากหลายชนิดหลากหลายสีระลานตาไปหมด
“ชอบดอกไม้เหรอ”
“อ่ะ!” เด็กน้อยชะงักเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยทัก พอหันไปมองตามเสียงก็เจอพี่ชายตัวขาวที่คอยตักกับข้าวให้เขาเมื่อตอนกำลังนั่งรับประทานอาหารกันอยู่
“พี่ขอนั่งด้วยคนได้ไหม”
“ดะ ได้ครับ”
พี่ชายตัวขาวนั่งลงที่ชิงช้าไม้ข้างๆจงแด เด็กตัวเล็กก้มหน้างุดอีกตามเคยเมื่อเจอพี่ชายตัวขาวหันมายิ้มกว้างให้ ไม่ได้เป็นเพราะรู้สึกกลัวพี่ชายตัวขาวนี้หรอก จงแดก็แค่ทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่กับคนแปลกหน้าที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน
“กลัวพี่เหรอ”
“เปล่า คะ ครับ” ถึงจะบอกว่าไม่กลัวแต่เสียงแหลมเล็กก็ยังสั่นเมื่อยามเอ่ยวาจาออกไป จนคนที่ถามอดที่จะยิ้มขำไม่ได้
“บอกไม่กลัวแต่ตอบพี่เสียงสั่นเชียวนะ”
“........”
“พี่ชื่อซูโฮนะ นายชื่ออะไรล่ะ” คนเป็นพี่พยายามชวนคุยอีกครั้ง
“จงแดครับ”
“อื้ม รู้จักชื่อกันแล้วที่นี้เราก็ไม่ใช่คนแปลกหน้ากันแล้วนะ”
“ครับ” จงแดทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับพี่ชายตัวขาวก่อนจะพบว่าพี่ชายตัวขาวนั้นก็มองเขาด้วยรอยยิ้มอยู่ก่อนแล้ว เด็กน้อยมองหน้าพี่ชายตัวขาวอย่างใช้ความคิดว่าทำไมทั้งที่ก็อยู่กับคนหน้าตาโหดๆ ตัวใหญ่ๆ ใส่เสื้อผ้าสีดำทุกวันไม่ยักเห็นว่าพี่ชายตัวขาวจะดูน่ากลัวแบบนั้นบ้าง ตรงข้ามกลับยิ้มแย้มสดใสจนจงแดนึกว่ามีแสงส่องมาเวลาพี่ชายตัวขาวนั้นยกยิ้มกว้าง
“มองหน้าพี่แบบนั้นมีอะไรรึเปล่า”
“อ่ะ! เปล่าๆ ครับ”
“ฮ่าฮ่ะฮ่าๆ ไม่ต้องทำหน้าเหรอหราขนาดนั้นก็ได้พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” เมื่อเห็นพี่ชายตัวขาวหัวเราะตัวเองจงแดก็ก้มหน้างุดอีกตามเคย “จงแดชอบดอกไม้ไหม”
จู่ๆ พี่ชายตัวขาวก็เปลี่ยนเรื่องขึ้นมาเสียจนจงแดแทบจะตามไม่ทัน นึกสงสัยว่าพี่ชายคนใหม่นี้ไปเอาคำพูดมาจากไหนนักหนาถึงได้ชวนเขาคุยไม่มีขาดขนาดนี้
“ชอบครับ พี่ซูโฮถามทำไมเหรอครับ”
“พี่จะพาไปเก็บดอกไม้ไง สนใจไหม”
“สนใจครับ!” เด็กตัวเล็กตอบแทบจะทันทีที่ถูกชักชวน ซูโฮหัวเราะร่าอีกครั้งแล้วจึงอุ้มน้องตัวเล็กลงมาจากชิงช้าไม้ จูงมือเล็กๆ นั้นเดินเข้าไปตามทางที่มีแต่ดอกไม้หลากหลายชนิดเกิดขึ้นเต็มข้างทางอย่างเป็นระเบียบ
เมื่อเดินมาถึงที่หมายเด็กน้อยจงแดก็ตาลุกวาวปากเล็กๆ อ้าออกเล็กน้อยเมื่อได้เห็นสวนดอกกุหลาบหลากหลายสีที่ปลูกไว้เรียงตามสีล้อมรอบสระน้ำที่มีน้ำสีฟ้าสดใสไว้ ยิ่งเวลานี้แดดกำลังจ้าสักหน่อยเมื่อไปตกกระทบผิวน้ำทำให้เหมือนมีเพชรพราวระยิบระยับอยู่เต็มสระน้ำไปหมด
“สวยไหม”
“สวยมากๆ เลยครับ” เด็กน้อยตอบเพ้อๆ
“อยากลองเก็บดอกไม้เองบ้างไหม”
“ได้ด้วยเหรอครับ”
“แน่นอนสิ”
“งั้นพี่ซูโฮพาจงแดไปเก็บดอกไม้นะครับๆ” เด็กตัวเล็กออดอ้อนออเซาะพลางเอาหัวกลมๆ มาแซะๆ ที่ไหล่ของพี่ชายตัวขาวจนคนเป็นพี่ต้องหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง ...มีน้องชายน่ารักแบบนี้ไว้เล่นด้วยกันทุกวันคงจะดีไม่น้อย
“ได้สิครับ”
“เย้!”
“รบกวนป้านาอึนด้วยนะครับ”
“ด้วยความยินดีค่ะคุณหนู”
ซูโฮไหว้วานให้แม่บ้านที่ดูแลสวนช่วยสอนเขากับน้องตัวเล็กให้เก็บดอกกุหลาบอย่างถูกวิธี และคนที่ตื่นเต้นที่สุดก็เห็นจะเป็นจงแดที่ตอนนี้ยิ้มแก้มปริไม่ได้หุบตั้งแต่เขาพาเดินเข้ามาในสวนแล้ว
ด้านหลังเป็นสระน้ำที่จงแดอ้อนเขาให้พาลงไปเล่นเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วแต่เขาก็ปฏิเสธไป พร้อมกับห้ามเด็ดขาดให้น้องลงไปเล่นเพราะเดี๋ยวจะเกิดอันตรายได้ ซึ่งเด็กดีอย่างจงแดก็เพียงแค่ทำหน้าหงอยๆ แล้วเดินห่างออกมาจากสระ
“คุณหนูต้องค่อยๆ ตัดมันอย่างนี้นะค่ะ แล้วก็ต้องระวังหนามของมันไว้ให้ดีด้วย”
“ครับ” คนพี่ทำตามที่แม่บ้านสอนทุกอย่างระวังไม่ให้เผลอไปจับโดนหนามของมัน โดยมีคนน้องยืนมองตามอย่างลุ้นๆ ว่าคนพี่จะตัดดอกกุหลาบสีเหลืองอ่อนนี้ได้สวยเหมือนที่คุณป้าแม่บ้านตัดหรือเปล่า “อ่า ได้ล่ะ!”
“เย้ๆ พี่ซูโฮเก่งจังเลย” คนน้องตบมือชอบใจ พี่ชายตัวขาวเลยยื่นดอกไม้ที่ตัดเป็นดอกแรกให้กับน้องเมื่อสำรวจดูแล้วพบว่าไม่มีหนามที่จะทำอันตรายกับน้องได้ “ขอจงแดลองตัดได้ไหมครับ”
“ได้สิครับ แต่จงแดต้องระวังหนามมันมากๆ นะ เข้าใจไหมครับ”
“เข้าใจครับ!”
เด็กน้อยรับกรรไกรมาถือไว้ในมือ ดวงตาเฉี่ยวมองหาดอกไม้ที่ถูกใจและคิดว่าสวยที่สุดสำหรับตนเอง และเมื่อพบดอกไม้ที่ถูกใจแล้วมุมปากเล็กก็ยกยิ้มกว้าง สองมือค่อยๆ เอื้อมไปใกล้ดอกไม้ที่ตนหมายตา เด็กน้อยลงมือเตรียมจะตัดดอกกุหลาบด้วยความตั้งใจแต่คงไม่ทันระวังตัวจนโดนหนามกุหลาบทิ่มเข้านิ้มมือเล็กอย่างใจจนได้เลือด
“โอ้ย!!”
“จงแด! / คุณหนูคิม!”
ทั้งซูโฮและป้าแม่บ้านร้องอย่างตกใจเมื่อมือน้อยนั้นปล่อยกรรไกรลงกับพื้นเสียงเล็กร้องเสียงหลงเมื่อถูกหนามทิ่มมือ ซูโฮไม่รอช้ารีบเข้าประชิดตัวน้องแล้วดึงมือเล็กข้างที่ถูกหนามทิ่มเข้ามาดูใกล้ๆ เลือดสีแดงสดไหลออกมาเล็กน้อยคนพี่เลยยิ้มออกมาอย่างโล่งใจเมื่อพบว่าน้องน้อยไม่ได้เป็นอะไรมาก
“ฮ่าฮ่ะฮ่า ไม่เป็นไรมาหรอกครับ เลือดออกนิดเดียวอย่าร้องไห้นะ”
“ก็จงแดเจ็บนี่นา” เด็กน้อยเบ้ปากทำหน้าเหยเกเหมือนจะร้องไห้ “เลือดจงแดออกด้วย”
“โอ๋ๆ มาเดี๋ยวพี่จะห้ามเลือดให้นะครับ”
ซูโฮเมื่อเห็นน้องงอแงแล้วยื่นนิ้วมือที่ถูกหนามทิ่มเลือดออกมาให้ดูใกล้ๆ ก็ยกยิ้มกว้างแล้วจึงจับมือนั้นไว้แน่น ดึงมือน้องเข้ามาใกล้เบาๆ แล้วโน้มหน้าไปใกล้ใช้ริมฝีปากดูดเลือดที่ไหลออกมาเพียงเล็กน้อยนั้นเบาๆ เมื่อคิดว่าเลือดคงจะไม่ไหลแล้วซูโฮเลยเงยหน้าขึ้นมาแล้วเป่าที่นิ้วน้อยๆ นั้นไปหนึ่งที
“เพี้ยง! แค่นี้ก็หายแล้วนะครับ” ลูบหัวน้องเบาๆ จนแม่บ้านที่ยืนมองดูอยู่ใกล้ๆ ได้แต่อมยิ้มให้กับความน่ารักของเด็กๆ “ป่ะ เดี๋ยวพี่จะพาไปนั่งเล่นกินขนมอร่อยๆ ด้วย โอเคไหมครับ”
“ครับ!”
ซูโฮพาน้องมานั่งเล่นที่สวนอีกพากหนึ่งที่ไม่ใช่สวนดอกกุหลาบเหมือนเคย แต่เป็นสวนดอกน้อยใหญ่หลากหลายชนิดแทน ที่นี่มีศาลาไม้หลังเล็กที่ใกล้ๆมีสระน้ำเล็กๆ ไม่ใหญ่เทาของที่สวนกุหลาบแต่น้ำก็ใสไม่ต่างกัน เด็กน้อยนั่งกินขนมอยู่กับพี่ชายตัวขาวอย่างอารมณ์ดีลืมเรื่องที่โดนหนามกุหลาบทิ่มเลือดออกจนเกือบจะร้องไห้ไปเสียสนิท
“อร่อยไหม” ถามน้องด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าปากเล็กๆ นั่นเคี้ยวขนมอยู่เต็มปากสองมือเล็กก็ถือขนมไว้ข้างล่ะชิ้นอย่างกับกลัวว่าเขาจะแย่งกิน
“อร่อยมากๆ เลยครับ”
“งั้นก็กินเยอะๆ นะ เดี๋ยวพี่จะให้แม่บ้านเขาใส่กล่องให้กลับไปกินที่บ้านด้วย”
“จริงเหรอครับ!”
“จริงสิ พี่จะโกหกเราไปทำไม เดี๋ยวเรารอพี่อยู่นี่ก่อนนะพี่จะไปบอกให้แม่บ้านเขาจัดขนมใส่กล่องให้”
“ครับ”
“แล้วก็ห้ามไปซนที่อื่นล่ะ” ว่าจบก็ลูบหัวลูบหางเจ้าตัวเล็กสักหน่อยด้วยความเอ็นดู เมื่อเห็นเด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงักแล้วจึงได้เดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์ แต่ระหว่างที่เดินไปก็ไม่ลืมหันมามองน้องเป็นระยะๆ
ฝ่ายจงแดเมื่อเห็นพี่ชายตัวขาวเดินหายเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่แล้วก็นั่งกินขนมมองนั่นมองนี่ไปเพลินๆ กลิ่นดอกไม้หลากหลายชนิดลอยตลบอบอวนให้ได้ชื่นใจ เด็กน้อยมองตรงไปยังสระน้ำใสแจ๋วก่อนจะตัดสินใจเดินลงจากศาลาไม้ไปดูสระน้ำใกล้ๆ
“สวยจัง”
เด็กน้อยว่าพลางยิ้มกว้างอยากให้ที่บ้านมีสระน้ำเล็กๆ ในสวนแบบนี้บ้างจัง แต่ติดตรงที่บ้านของจงแดไม่ได้ใหญ่เท่าบ้านพี่ซูโฮนี่สิ ...ขอคุณพ่อกับคุณแม่มาเล่นกับพี่ซูโฮบ่อยๆ จะได้ไหมนะ
นั่งคิดอะไรไปเพลินๆ อยู่ตรงขอบสระ ก่อนจะต้องยกยิ้มกว้างเมื่อมีผีเสื้อสีสันสดใสบินมาวนใกล้ๆ มือน้อยๆ เอื้อมไปหมายจับต้องแต่ก็ไม่ทันเจ้าผีเสื้อเสียที เมื่อคิดได้ว่าคงไม่มีทางที่จะจับตัวเจ้าผีเสื้อนี้ได้แน่เด็กน้อยเลยได้แต่นั่งมองมันบินวนไปมา จนกระทั่งเจ้าผีเสื้อตัวเดิมพลัดท่าตกลงไปในขอบสระน้ำ
“อ่ะ! ตกลงไปได้ไงล่ะนั่น”
จงแดยู่ปากมองดูเจ้าผีเสื้อตะเกียกตะกายจะขึ้นจากน้ำแต่ก็ขึ้นมาไม่ได้สักทีเพราะปีกสีสวยของมันโดนน้ำไปเต็มๆ จงแดเลยค่อยๆ เอื้อมมือไปช่วยเจ้าผีเสื้อน้อยแต่ด้วยช่วงแขนที่สั้นเอื้อมไปไม่ถึงผีเสื้อตัวนั้นเสียทีเด็กน้อยใจดีเลยกระเถิบเข้าไปหมิ่นเหม่อยู่ตรงขอบสระเรื่อยๆ จนสามารถช่วยเจ้าผีเสื้อนั่นขึ้นมาได้สำเร็จ
“ฮ่า ได้เสียที เหวออ!” แต่คงด้วยเพราะจงแดเข้าไปใกล้ขอบสระมากเกินไป บริเวณนั้นก็ลื่นพอสมควรเลยทำให้เด็กน้อยตกลงไปในน้ำไม่เป็นท่า
ตู้ม!!!
“อ่ะ! ชะ ช่วย...ด” เสียงเล็กพยายามเรียกให้คนมาช่วยแต่ก็เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเพราะบริเวณที่จงแดอยู่นั้นไม่มีวี่แววของใครอื่นเลย
“ช่วย ผ ...ผม ด้วย!”
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” ใครสักคนที่คงจะได้ยินเสียงจงแดแล้วนั้นร้องถาม แต่เมื่อเดินมาถึงศาลาไม้ริมน้ำคนมาใหม่ก็เป็นต้องได้หวีดร้องเสียงหลงเมื่อเห็นคุณหนูคิมซึ่งเป็นแขกของคุณท่านทั้งหลายกำลังตะเกียกตะกายตีน้ำอยู่
“ช่วย ด้วย ...ช่วย ค่อก ผม...”
“ว๊ายยยย คุณหนูค่ะอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะค่ะ ช่วยด้วยค่ะๆ คุณหนูคิมตกน้ำค่ะ!!” แม่บ้านที่เห็นจงแดจมน้ำตะโกนเรียกให้คนมาช่วยสุดเสียงจนผู้คนที่ได้ยินเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือต่างก็กรูเข้ามาช่วยกันยกใหญ่
ตู้ม!!!
เสียกระโดดน้ำของใครสักคนที่โดดลงไปช่วยคุณหนูคิมที่กำลังจะจมลงไปใต้น้ำ สระน้ำที่มันก็ไม่ได้ลึกอะไรมากสำหรับผู้ใหญ่แต่คงจะลึกมากสำหรับเด็ก ร่างของคุณหนูตัวน้อยถูกนำขึ้นมานอนที่พื้นหญ้าพร้อมกับผู้ที่กระโดดลงไปช่วยก็รีบตามขึ้นมาปฐมพยาบาลทันที
“เกิดอะไรขึ้น!” เสียงทุ้มใหญ่ของนายใหญ่ของบ้านดังขึ้นมาก่อนลูกน้องทั้งหลายที่ยืนล้อมกันอยู่จะถอยออกให้ผู้เป็นนายเดินเข้ามา
“คุณหนูคิมตกน้ำค่ะนายท่าน”
“ว๊ายย จงแดลูกแม่!” คุณนายคิมที่เห็นร่างน้อยของลูกรักนอนนิ่งอยู่ก็รีบวิ่งเข้าไปดูลูกรักทันที พร้อมกับคุณคิมพ่อจงแดก็รีบรุดไปดูลูกชายแสนรักด้วยเช่นกัน “จงแดอย่าเป็นอะไรนะลูก!”
“แค่กๆ”
“จงแด! จงแดลูกแม่ไม่เป็นไรแล้วนะคนดี”
คุณนายคิมรีบอุ้มลูกรักมากอดไว้แนบอกทันทีเมื่อลูกน้อยสำลักน้ำออกมาแล้ว ดวงตาเฉี่ยวหรี่ลงก่อนจะค่อยๆ ปรับสายตาให้มองเห็นได้ชัดขึ้น ซูโฮที่ยืนอยู่ข้างพ่อของตนเองค่อยๆ ก้าวออกมาข้างหน้าแล้วโค้งให้กับพ่อและแม่ของจงแด
“ผมขอโทษครับที่ดูแลน้องไม่ดี ทุกอย่างมันเป็นความผิดของผมเองครับ...”
“เอาเถอะ ลุงไม่ว่าอะไรหรอกแค่น้องไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นเดี๋ยวลุงจะพาน้องกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนแล้วกัน ...ฉันไปล่ะนะ ไว้โอกาสหน้าเจอกัน” ประโยคแรกพูดกับซูโฮแต่ประโยคที่สองคุณพ่อของงแดหันไปพูดกับเพื่อนของตนเองที่ยืนมองอยู่
พ่อของจงแดมองลูกชายแสนรักที่นอนซบอกแม่ของตนด้วยแววตาหวาดกลัวผู้นำครอบครัวคิมเลยก้มลงไปช้อนเอาตัวลูกชายขึ้นมาแนบอก แล้วครอบครัวคิมจึงเดินออกไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ ซูโฮเดินตามออกมาส่งพร้อมกับคุณพ่อของตนเอง ถึงแม้ว่าคุณลุงจะบอกว่าไม่ว่าอะไรแต่เขาก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดีที่ไม่ดูแลน้องให้ดี ย่งเห็นแววตาหวาดกลัวมากมายของน้องแล้วเขาก็ยิ่งโกรธตัวเอง
ทั้งสองคนมองตามไปจนรถของตระกูลคิมหายลับไป คุณหนูซูโฮเลยได้แต่ก้มหน้าคอตกสำนึกผิดอยู่อย่างนั้นจนคนเป็นพอต้องตบไหล่ไปสองสามที
“อย่าโทษตัวเองเลยน้า”
“ผมบกพร่องในหน้าที่ซะแล้วสิครับ น้องเกือบ...นั่นแหละครับ ทุกอย่างมันเป็นเพราะผมเอง”
“เอาน่า คราวหน้าก็ดูแลน้องให้ดีสิ”
“ผมกลัวว่าจะไม่มีโอกาสนั้นน่ะสิครับ...”
ไม่มีอะไรแก้ตัวเลยยยย เพราะงานเยอะมง๊ากกก #นี่คือไม่ได้แก้ตัว -.-
อ้อ ลืมบอกไป ทวิตเตอร์ไรท์เข้าไม่ได้อ่ะ มีอะไรทักไลน์มานะค่ะ
แต่ถ้ามีฉากคัทก็หาได้ตามลิงก์เดิมแหละค่าา
ไปล่ะ ฝันดี ชรุ้บ
ความคิดเห็น