ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    FIC EXO Mistake {SUHO x CHEN}

    ลำดับตอนที่ #7 : Mistake 6

    • อัปเดตล่าสุด 29 ก.ย. 57


     

    Mistake

    6

     


     

    โรงพยาบาล xxx

     

     

    "พี่อี้ชิง!!!"

     

     

    เสียงหวานแหลมตะโกนเรียกคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียงทันทีที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้กลัวเลยว่าเสียงของตนนั้นจะไปรบกวนคนไข้รึเปล่า ถ้าหากว่าอี้ชิงป่วยหนักเข้าขั้นโครมม่าอยู่แล้วเจอจงแดมาแหกปากเรียกแบบนี้มีหวังได้ช็อกตายก่อนพอดี แต่นี่ยังดีที่อี้ชิงไม่ได้เป็นอะไรมากเขาเลยยังไม่ช็อกตายอย่างที่คิดจริงๆ

     

    ร่างบนเตียงค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง จงแดเลยรีบวิ่งเข้าไปประคองช่วยอีกแรง

     

    "จงแดมาได้ไง แล้วไอ้จุนมยอนมันทำอะไรจงแดรึเปล่า เจ็บตรงไหนไหม พวกมันจับตัวจงแดไปทำไม..."

     

    "ผมไม่เป็นไรครับพี่อี้ชิง" เมื่อเห็นพี่ชายตัวขาวที่พอยันตัวลุกขึ้นได้ก็สาดคำถามใส่ไม่ยั้ง และคาดว่าถ้าหากไม่ห้ามจงแดคงต้องเจอไปอีกหลายคำถามแน่ๆ จงแดเลยรีบตอบปัดก่อนจะเจอคำถามมากกว่านี้

     

     

    คำถามพวกนี้ไม่ต่างจากที่แบคฮยอนถามเลย คงจะมีก็แต่สองคนนี้ที่เป็นห่วงจงแดอย่างแท้จริง คงจะมีแค่สองคนนี้ที่จงแดพอจะไว้ใจได้ และคงจะมีแค่สองคนนี้ที่รักและจริงใจต่อจงแดจริงๆ...

     

    "พี่อี้ชิงเป็นยังไงบ้างครับ เจ็บมากไหม? ผมขอโทษจริงๆนะครับที่เป็นต้นเหตุทำให้พี่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้แถมร้านพี่ยังต้อง...มาพังยับเยิน...เพราะผม...เพราะผมคนเดียว"

     

     

    เสียงของจงแดเริ่มสั้นตอนท้ายประโยค รู้สึกเหมือนขอบตาร้อนผาวจนต้องก้มหน้าไว้ แค่คิดว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องเลวร้ายทั้งหมดน้ำตาของจงแดก็แทบจะกลั้นไม่ไหวแล้ว ไหนจะต้องมาเจอกับสภาพของพี่อี้ชิงที่ร่างกายนั้นเต็มไปด้วยรอยช้ำ บริเวณมุมปากก็บวมแดง หัวที่มีผ้าก็อตสีขาวปิดแผลไว้ ดวงตาที่คอยมอบไออุ่นมาให้จงแดนั้นก็บวมปูดจนดูน่ากลัว คิ้วสวยมีพลาสเตอร์แปะไว้ แล้วไหนจะมือสวยๆที่มีผ้าพันแผลพันไว้ที่ข้างซ้ายนั้นอีก

     

     

    ทุกอย่างนี้เกิดขึ้นเพราะเขา เพราะเขาทั้งหมด!!! พี่อี้ชิงที่แสนดีไม่ควรจะมาเจอกับอะไรแบบนี้เลย

     

     

    หมับ!

     

     

    ร่างของจงแดลงไปนั่งแหมะอยู่บนเตียงของคนป่วยด้วยแรงฉุดของอี้ชิง อ้อมแขนอันอบอุ่นโอกอดจงแดเอาไว้เบาๆ ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยออกมา

     

     

    "พี่ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับคนดี"

     

    แต่สิ่งที่อี้ชิงทำนั้นเหมือนยิ่งเป็นการไปสะกิดน้ำตาของจงแดให้ไหลรินลงมา ทั้งๆที่เจ็บขนาดนี้ ทั้งๆที่โดนทำร้ายขนาดนี้ ทั้งๆที่รู้ดีเต็มอกว่าที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้มันก็เพราะจงแด ทั้งๆที่ก็รู้อยู่ว่าต้องเสียร้านที่เป็นเหมือนทุกอย่างไปเพราะจงแดแต่อี้ชิงก็ยังคงไม่คิดที่จะโทษจงแดสักนิด ไม่เคยที่จะด่าจะว่าหรือเกลียดจงแดเลย ตรงข้ามอี้ชิงกลับอ่อนโยนและเป็นห่วงจงแดมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ

     

    อี้ชิงเป็นคนดีเหลือเกิน ดีเกินไปจนจงแดไม่อยากจะรู้จัก ไม่อยากจะต้องมาทำให้อี้ชิงเจอกับเรื่องร้ายๆแบบนี้ เราไม่น่ารู้จักกันเลยจริงๆ...

     

    "พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าพี่ไม่ชอบน้ำตาของจงแดน่ะ" นิ้วเรียวเชยคางจงแดให้เงยหน้าขึ้นแล้วใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหยดน้ำใสๆออกจากใบหน้าขาวซีดของจงแด

     

    "ผ ผมขอโทษพี่อี้ชิง ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฮึก..."

     

     

    "ชู่วววว หยุดร้องได้แล้วเจ้าตัวแสบเดี๋ยวมีคนได้ยินเขาจะหาว่าโดนผีหลอกเอานะ"

     

     

    เพี้ย!!

     

     

    "โอ้ยย!! เจ็บนะเนี่ยทำร้ายร่างกายคนป่วยแบบนี้ได้ไงกัน!" อี้ชิงแสร้งทำเป็นโวยวายทั้งๆที่ใบหน้ายังเปื้อนยิ้มอยู่

     

     

    "ก็ใครใช้ให้พี่พูดอะไรไม่รู้เวล่ำเวลาเล่า!"

     

     

    ฝ่ามือขาวที่ฟาดลงบนแขนล่ำๆของพี่ชายตัวขาวทันทีที่พูดอะไรไม่ดูเวล่ำเวลาออกมาทำให้แขนของอี้ชิงขึ้นรอยแดงบางๆ แต่ถึงมันจะเจ็บมากเจ็บน้อยแค่ไหนถ้ามันทำให้จงแดหลุดขำออกมาอี้ชิงก็ยอม

     

     

    ก็เสียงเราเวลาร้องไห้มันฟังดูน่ากลัวจะตาย

     

     

    "ฮึก พี่บ้า จะว่าผมน่าเกลียดก็พูดมาเถอะ "

     

     

    "ฮ่าๆๆๆ เปล่าซักหน่อยพี่แค่อยากให้เด็กปากเป็ดขี้แงแถวนี้หยุดร้องไห้เท่านั้นเอง"

     

     

    "ใครขี้แงกัน ไม่ใช่สักหน่อย!" จงแดแกล้งโวยวายบ้าง มือบางก็เช็ดๆคราบน้ำตาบนใบหน้าออกอย่างไว

     

     

    "ก็เด็กที่นั่งอยู่นี่ไง!!"

     

     

    อี้ชิงพูดจบก็ใช้นิ้วมือข้างที่ไม่เจ็บ(?)จี้ไปที่เอวบางๆของคนตัวผอมทันที ซึ่งเจ้าเด็กที่โดนก็ได้แต่หัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างคนบ้าจี้

     

     

    "ฮ่าๆๆๆ โอ้ยยย พี่อี้ชิงหยุด ฮ่าๆๆๆ หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฮ่าๆๆๆ"

     

    "ไม่หยุดหรอก ฮ่าๆๆๆ นี่แหนะๆ"

     

     

    "ฮ่าๆๆๆ โอ้ยๆๆ ปวดท้องหมดแล้ว พอ ห หยุดๆ! ฮ่าๆๆๆ"

     

     

    เสียงหัวเราะแสนจะสดใสแบบนี้แหละที่อี้ชิงอยากจะได้ยิน มันดูดีกว่าเสียงสะอึกสะอื้นของจงแดตั้งเยอะ

     

     

    แต่ที่เขาว่ากันว่าเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอนั้นเห็นจะเป็นจริง...

     

     

    แปะๆๆๆๆ

     

     

    เสียงปรบมือของใครสักคนดังขึ้นเรียกให้อี้ชิงที่กำลังจี้เอวของจงแดอยู่ถึงกับชะงัก ส่วนจงแดที่ยังหายใจหอบแฮ่กๆอยู่ก็หันไปมองทั้งๆที่ยังหัวเราะค้างอยู่

    "ว้าววว ช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าจดจำจริงๆ : ) "

     

     

    ชายหนุ่มที่ยืนปรบมือพิงประตูอยู่เมื่อกี้เอ่ยขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ถ้าหากมองดูดีๆแล้วดวงตาทั้งสองคู่นั้นกลับไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลยแม้แต่นิด

     

     

    ทั้งสองคนที่อยู่บนเตียงถึงกับนิ่งงัน โดยเฉพาะจงแดที่ถึงกับหุบยิ้มแล้วอ้าปากกว้างพร้อมกับดวงตาเฉี่ยวที่เบิกกว้างอย่างตกใจไม่แพ้กัน

     

     

    "นาย...นายมาได้ไง!"

     

     

    "หึหึ มันไม่สำคัญหรอกว่าฉันมาได้ยังไง แต่สิ่งที่สำคัญคือฉันมาตามคนของฉันกลับ!!"

     

     

    ทันทีที่จบประโยคจงแดที่พอจะตั้งสติได้บ้างแล้วเล็กน้อยก็กระโดดลงจากเตียงไปยืนชิดติดกับผนังฝั่งตรงข้ามกับจุนมยอนทันที

     

     

    "ฉะ...ฉันไม่ไป!!" จงแดขึ้นเสียงใส่

     

     

    "นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันเตรียมมาให้นายคิม จงแด! สิ่งที่ฉันเตรียมมาให้นายก็คือ...หึ เอาเถอะเดี๋ยวนายก็รู้เอง เทา ไค ไปพาตัวนายหญิงมาแล้วพาไปขึ้นรถ" หลังจากที่ทิ้งปริศนาเล็กๆน้อยๆไว้ให้จงแดได้สงสัยเล่นๆจุนมยอนก็หันกลับไปสั่งผู้ติดตามทั้งสองที่ยืนขนาบข้างรอคำสั่งอยู่ก่อนแล้ว

     

     

    "ไม่นะ! อย่าเข้ามานะ ปล่อยฉันไอ้บ้า! ฉันบอกให้ปล่อยยย"

     

     

    ไคจัดการจับจงแดส่งให้เทาทันที ซึ่งเทาเองก็รับมาด้วยความเต็มใจแล้วจึงจับร่างเล็กๆที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ขึ้นพาดบ่าซึ่งก็ได้รับกำปั้นน้อยๆกับรอยขวั่นจากจงแดมาเป็นรางวัล

     

     

    "ไอ้จุนมยอนแกจะทำอะไรจงแด สั่งคนของแกให้วางจงแดลงเดี๋ยวนี้นะ!" อี้ชิงที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงทำท่าว่าจะเข้าไปช่วยจงแดก็เป็นอันทำได้แค่โวยวายเพราะโดนไคจับตัวไว้ไม่ให้ไปไหนเสียแล้ว

     

     

    "เทา! พานายหญิงไปขึ้นรถ!"

     

     

    "ครับนายท่าน!"

     

     

    หลังจากรับคำสั่งของเจ้านายเรียบร้อยเทาก็แบกจงแดออกไปจากห้องทันทีโดยไม่ฟังเสียงร้องโวยวายของคนที่อยู่ตนจำพาดบ่าอยู่เลยสักนิด

     

     

    "ปล่อยนะไอ้บ้าเทา ปล่อยฉันลงไปเดี๋ยวนี้...ฉันบอกให้ปล่อย ไม่ได้ยินรึไง! ไอ้บ้านายกล้าทำเมินใส่ฉันเหรอ ไอ้...ไอ้...ไอ้บ้า......"

     

     

     

    จนเสียงของจงแดลับหายไปอี้ชิงจึงถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ร่างโปร่งจัดการกับตัวเองนิดหน่อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแสยะยิ้มให้กับจุนมยอนซึ่งก็ยืนยิ้มให้กับอี้ชิงอยู่ก่อนแล้ว

     

    แปะๆๆๆ

     

     

    "เป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมจริงๆนะครับคุณจาง อี้ชิง : ) "

     

     

    "หึ  งั้นเหรอ"  อี้ชิงยักไหล่ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของจุนมยอนมากนัก มือสวยข้างที่เคยพันผ้าพันแผลไว้เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วถูกมือขวาดึงผ้านั้นออกอย่างไม่ไยดี

     

     

    และก็อย่างที่รู้ๆกันว่ามือข้างนั้นยังปกติดีไม่ได้มีร่อยรอยของการเป็นแผลอะไรเลยสักนิด

     

     

    "แต่...แกเล่นถึงเนื้อถึงตัวเกินไป ซึ่ง...ฉันไม่ชอบ!" จุนมยอนขึ้นเสียงใส่อย่างคนอารมณ์ไม่ดี

     

     

    "แล้วทำไมฉันจะแตะต้องตัวจงแดไม่ได้" อี้ชิงเริ่มจะขมวดคิ้วด้วยรู้สึกไม่พอใจในอารมณ์ที่แปรปรวนของอีกคน

     

     

    "เพราะว่าจงแดเป็นของฉันยังไงล่ะ!"

     

     

    "ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่แสดงว่าจงแดเป็นของนายเลยนี่นา ของแบบนี้น่ะใครดีใครได้ : ) "

     

     

    "แกหมายความว่าไง?" คราวนี้เป็นจุนมยอนบ้างที่ต้องขมวดคิ้วมุ่น

     

     

    "ฉันคิดว่าแกคงไม่โง่พอที่จะไม่รู้ว่า...ชอบจงแดหรอกนะ : ) "

     

    แกไอ้อี้ชิง!!!...

     

    "และที่สำคัญ...ฉัน-ไม่-มี-วัน-ปล่อยจงแดไปหรอก จะไม่ปล่อยให้ใครไม่ว่าไอ้หมอนั่นมันจะเป็นใครหน้าไหนก็ตาม หรือแม้กระทั่งแก คิม จุนมยอน ฉันไม่มีวันยกจงแดให้แกเด็ดขาด!!!..."

     

     

     

     

    ผวัะ!!

     

     

    ตุ้บ!!!

     

     

    ร่างของอี้ชิงล้มลงไปกองอยู่กับพื้นทันที และตัวต้นเหตุที่ชกอี้ชิงจนล้มลงไปกองกับพื้นก็กำลังกำมือแน่น  เสียงลมหายใจที่ฟังดูกระฟัดกระเฟียดบ่งบอกถึงอารมณ์ของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี

     

     

    อี้ชิงยกมือขึ้นมาเช็ดเลือดตรงมุมปากของตัวเองอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก แต่สิ่งที่เขากำลังแปลกใจและสงสัยก็คือตัวของจุนมยอน ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาอี้ชิงแทบจะไม่เคยเห็นจุนมยอนอารมณ์รุนแรงถึงขั้นลงไม้ลงมือจัดการเองแบบนี้มาก่อน หมอนี่น่ะต้องเจออะไรที่มันรู้สึกว่าสุดๆแล้วเท่านั้นแหละถึงจะลงมือเอง

     

     

    แต่วันนี้จุนมยอนถึงกับต่อยเขาจนตกเตียงเลือดกลบปากก็เพียงเพราะเรื่องของจงแด ซึ่งมันก็ย้ำนักย้ำหนาว่าเป็นบุคคลที่มันรังเกลียดและต้องการทำลายชีวิตมากที่สุด หรือจะพูดให้ถูกสำหรับหลายๆคนก็คงจะบอกว่าจุนมยอนมันโมโหหึง ทั้งๆที่อาการก็แสดงออกชัดเจนขนาดนี้มันยังจะซึนได้อีก อี้ชิงคนนี้หล่ะเพลีย แต่ว่านะ...เห็นเขาดูเงียบๆแบบนี้แต่ถ้าเวลาเจอคนที่ใช่เมื่อไหร่ไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไรเขาก็ไม่ถอยง่ายๆหรอกนะ! จะต้องแย่งมาให้ได้ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!

     

     

     

    "หึ เป็นอะไรไปล่ะครับคุณเพื่อนแค่ฉันบอกว่าชอบจงแดทำไมต้องโมโหเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น หรือว่า..."

     

     

    อี้ชิงที่ยันตัวลุกขึ้นได้ก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงยียวน จนจุนมยอนนั้นกำมือแล้วกำมืออีก พยายามข่มใจไม่ให้เผลอถลาเข้าไปกระทืบคนตรงหน้าซ้ำ เขาค่อยๆหลับตาลงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลืมตาขึ้นมาเผชิญหน้ากับเพื่อน(ไม่สมควร)รักอย่างใจเย็นลงนิดหน่อย ย้ำ! ว่านิดหน่อย

     

     

    "หรือว่าอะไร มึงไม่ต้องมาทำเป็นเล่นลิ้นนะอี้ชิงกูไม่ชอบ"

     

     

    "โอเค๊ๆโมโหง่ายนะมึงเนี่ย กูก็แค่สงสัยว่ามึงอาจจะ...ชอบจงแด 'ของกู' เหมือนกันเท่านั้นเอ๊ง~" อี้ชิงพูดพร้อมกับทำลอยหน้าลอยตา แต่ใครจะหารู้ได้ว่าท่าทางแบบนั้นอี้ชิงกำลังจับผิดจุนมยอนอยู่ต่างหาก!

     

     

    จุนมยอนขมวดคิ้วแน่น แววตาที่เคยแน่วแน่เหมือนจะมีแวววูบไหวแต่ก็เพียงแค่แว๊บเดียวเท่านั้น คนผิวขาวก็ตีสีหน้าให้เรียบนิ่งเหมือนเดิม แต่ก็ยังคงไม่หายเคืองกับประโยคแสดงความเป็นเจ้าของที่อี้ชิงใช้กับจงแดอยู่ดี

     

     

    "กูว่ามึงน่าจะพิจารณาประโยคคำพูดของมึงให้ดีก่อนแล้วค่อยพูดจะดีกว่านะ คิม จงแดไม่ใช่ของมึง!"

     

     

    "ถ้าไม่ใช่ของกูแล้วของใคร?"

     

     

    "ก็ของ..."

     

     

    "ช่างเถอะ! ไม่ว่าจงแดจะเป็น 'ของใคร' กูก็ยังยืนยันว่าจะ 'แย่ง' จงแดมาเป็น 'ของกู' ให้ได้!"

     

     

    เพราะว่าอี้ชิงนั้นพูดขัดจุนมยอนขึ้นมาก่อนจึงเปรียบเสมือนเป็นสิ่งที่ดีที่เขาไม่ได้หลุดคำพูดอันน่าบัดซบและผิดมหันต์ลงไป  ถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่พอใจในประโยคที่อี้ชิงพูดออกมาขนาดไหนก็ตาม  แต่เพื่อไม่ให้เสียหน้าที่ต้องมาเถียงเอาศัตรูตัวยงมาเป็นของตนเอง จุนมยอนคนนี้ยอมทุกอย่าง...(มั้ง?)

     

     

     

    "ดูเหมือนมึงจะมั่นใจเสียเหลือเกินนะ"  จุนมยอนเอ่ยลองเชิง

     

     

    "แล้วทำไมกูต้องไม่มั่นใจด้วยหล่ะ?"

     

     

     

    "อันนี้กูก็คงจะบอกมึงไม่ได้...แต่ที่แน่ๆคือกูมั่นใจว่าเด็กจงแดนั่นจะไม่มีวันเป็นคนของมึงอย่างแน่นอน!"

     

     

    "อะไรที่ทำให้มึงมั่นใจขนาดนั้น?" อี้ชิงย้อนเพราะจากแววตาที่มุ่งมั่นและน้ำเสียงที่จริงจังกว่าทุกทีของจุนมยอนนั้นมันเหมือนเป็นสัญญาณเตือนให้อี้ชิงต้องระวังตัวที่จะเตรียมรับกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

     

     

     

    "แล้วมีอะไรที่กูต้องไม่มั่นใจด้วยล่ะ : ) "

     

     

     
     

    เคยมีใครบอกไหมว่าจุนมยอนน่ะมันทั้งเจ้าเล่ห์ กะล่อน แผนสูง กวน_ีน และฉลาดเป็นกรด ทุกอย่างที่มันทำล้วนแล้วแต่จะเป็นผลประโยชน์ของมันทั้งนั้น และครั้งนี้ก็คงหนีไม่พ้นแผนหรือวิธีการเอาชนะอันแสนจะบัดซบในแบบของมันเป็นแน่!

     

     

     

    และอี้ชิงก็เชื่อว่าผลเสียก็คงจะตกไปอยู่ที่ใครไม่ได้นอกเสียจาก...คิม จงแด

     

     

    "จุนมยอนในฐานะที่มึงกับกูก็รู้จักกันดีและที่สำคัญก็คือเราเป็นเพื่อนกันมานานกูอยากจะเตือนมึงสักหน่อยว่า...อย่าทำในสิ่งที่เราคิดว่ามันถูกต้องสำหรับตัวเราคนเดียวเดียว"

     

     

     

    "หึ มึงไม่ต้องมาทำเป็นสั่งสอนกูหรอกอี้ชิง~ เอาเวลาที่มึงมาสั่งสอนกูไปคิดหาวิธีจับไอ้เด็กนั่นมาเป็นของมึงไม่ดีกว่าเหรอ อ้อ! แต่ก็นะ...คิดให้ตายสุดท้ายเด็กนั่นมันก็ต้องตกมาเป็น 'ทาส' กูอยู่ดี และกูจะทำให้เด็กนั่นช้ำใจไปจนวันตาย! เด็กนั่นจะต้องเจอแบบที่กูเจอ"

     

     

     

    ว่าจบจุนมยอนก็หันหลังให้ร่างของเพื่อน(เคย)รัก และ(เคย)ไว้ใจ ร่างโปร่งเดินออกไปจากห้องของอี้ชิงแล้วนั่นจึงไม่มีใครได้เห็นรอยยิ้มที่แสนร้ายกาจแต่กลับมีแววตาที่หมองหม่นคู่นั้นแม้แต่เพียงคนเดียว

     

     

     
     

    จุนมยอนไม่ใช่คนใจดี ไม่ใช่คนอ่อนโยน และเขาเป็นคนจำพวกแค้นฝังใจ ในเมื่อใครก็ตามที่หักหลังเขา เขาก็จะคิดซะว่าคนพวกนั้นเป็นสิ่งของที่พอมันสกปรกและใช้ประโยชน์ไม่ได้แล้วเขาก็จะทิ้งมันไปซะ!

     

     

     

    ใครที่ทำให้เขาเจ็บมันต้องเจ็บกว่า

     

     

    จะไม่มีข้อยกเว้นสำหรับใครทั้งนั้น! ไม่ว่าจะเกี่ยวข้องหรือไม่เกี่ยวข้องเขาก็จะกำจัดมันให้สิ้นซาก จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของพวกมัน จะทำให้พวกมันไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต!!

     

     

     

     

    และคนแรกที่ฉันจะจัดการก็คือนาย...คิม จงแด เตรียมรับมือกับฉันไว้ได้เลย หึ!

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    อ่านจบแล้วอย่าลืมเม้นนะค่ะ

    เหมียว หง่าว
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×