คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : SF Luhan x Chen คนดีนาทีสุดท้าย END
Luhan x Chen
คนดีนาทีสุดท้าย
คิม จงแดอยู่ใกล้แค่เอื้อมแค่ผมวิ่งออกไปหา แค่ผมวิ่งออกไปผมก็จะได้ขอโทษ จะได้ขอคืนดีกับจงแดแล้ว ขอบคุณ ขอบคุณพระเจ้าที่ยังมอบโอกาสให้คนโง่ๆ เลวๆอย่างผม
ผมตัดสินใจลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกมานอกร้านโดยไม่ได้ฟังคำร้องทักจากพนักงานคนสนิทเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ในสายตาของผมมันจับจ้องแค่ร่างบางๆของจงแดเพียงเท่านั้น แค่จงแดเท่านั้นที่อยู่ในสายตาของผม...
เนื่องจากที่ๆจงแดยืนอยู่นั้นไม่ได้ไกลไปจากร้านเบเกอรี่ที่ผมเข้าไปนั่งเมื่อกี้มากนัก ทำให้ผมวิ่งแค่ไม่ไกลก็มาถึง แต่ให้ตายทำไมคนถึงเดินกันซะเต็มถนนขนาดนี้ จากที่ๆผมยืนสามารถทำให้ผมเห็นจงแดได้ไม่ค่อยชัดนัก แต่ก็พอจะทำให้เห็นว่าจงแดเริ่มออกเดินแล้ว ไม่ได้ผมไม่มีวันปล่อยจงแดไปแน่ๆ
ผมเดินแหวกผู้คนเพื่อนเดินเข้าไปหาจงแด จนในที่สุดผมก็ผ่านผู้คนออกมาได้ จงแดไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าผมกำลังเดินตาม ร่างบางเอาแต่เดินไปข้างหน้าซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันจะไปสิ้นสุดอยู่ที่ไหน จนในที่สุดผมก็อดทนรอไม่ไหวตะโกนเรียกอีกคนออกไป
"จงแด!!"
ร่างบางหยุดชะงักก่อนจะค่อยๆหันกลับมามองที่ผม แต่พอเห็นผมเต็มตาจงแดก็เบิกตากว้าง และตั้งท่าว่าจะวิ่งหนีแต่ผมเร็วกว่า เลยเข้าไปจับแขนของอีกคนไว้
"ปล่อยผมนะ!!"
จงแดพยายามสะบัดแขนออกจากมือของผม แต่แรงแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรคนอย่างลู่หานได้หรอก
"จงแดฟังพี่ก่อนนะ"
"ไม่ฟัง!! ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหละ พี่ปล่อยผมได้แล้ว ปล่อย!!"
ปากบางก็เอาแต่ร้องบอกให้ปล่อย ส่วนมือบางอีกข้างก็ถูกเจ้าของสั่งการให้แกะมือของผมออก ทั้งสะบัดทั้งจิกเล็บลงมาที่มือของผม ผมไม่ได้ว่าอะไรเพราะถึงยังไงจงแดก็คงจะเจ็บกว่าเขาไม่น้อย ตอนที่รู้ว่าเขานอกใจ ผมดึงร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีให้จงแด แต่จงแดกลับใช้มือพยายามผลักผมออก ผมกระชับกอดให้แน่นขึ้นจงแดที่รู้ว่าถึงยังไงก็คงจะสู้แรงผมไม่ไหวเลยยอมนิ่งลงในที่สุด
"จงแดพี่ขอโทษพี่รู้ว่าพี่ผิดแต่ขอโอกาสให้พี่หน่อยได้ไหม"
"ไม่ ผมไม่เชื่อหรอก"
"พี่รู้ว่าจงแดคงไม่เชื่อ พี่ถึงอยากขอโอกาสให้พี่ได้พิสูจน์ตัวเองไง"
"มะ ไม่ ผมไม่อยากเสียใจ ฮึก อีกแล้วผมไม่อยากเป็นคนโง่ อึก ให้พี่หลอก ผมไม่อยากเจ็บปวดแบบนั้นอีกแล้ว"
เสียงสั่นๆของจงแดบวกกับความรู้สึกเย็นๆที่หน้าอกทำให้ผมรู้สึกได้ทันทีว่าจงแดร้องไห้ ผมนี่มันเลวจริงๆทั้งที่คิดว่าจะไม่ทำให้จงแดต้องเสียน้ำตาอีก แต่ผมก็ทำไม่ได้ทุกครั้งที่จงแดร้องไห้ผมก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน ยิ่งมาร้องไห้เพราะคนเลวๆแบบผมมันยิ่งทำให้ผมเจ็บปวดกว่าเดิมเป็นเท่าตัว ผมลูบหัวปลอบจงแดที่เอาแต่ร้องไห้เบาๆ
"พี่ขอโทษจงแด พี่รู้แล้วว่าพี่ขาดจงแดไม่ได้"
"ฮึก"
"ตั้งแต่วันที่จงแดจากพี่ไปพี่ก็ไม่เคยมีความสุขอีกเลย พี่เอาแต่คิดถึงเด็กตัวเล็กๆ ที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ พี่คิดถึงจงแดนะ"
"...."
"พี่คิดถึงจงแดตลอดไม่มีสักวินาทีที่พี่จะไม่คิดถึงจงแด"
"ผมไม่เชื่อ พะ พี่โกหก"
"พี่ไม่ได้โกหก พี่พูดความจริง"
"ผมไม่เชื่อหรอก ฮึก"
ผมผละออกมาจากจงแด จับคางมนของอีกคนให้เงยขึ้นมาสบตา ร่างบางสะอื้นฮักจนหัวใจผมยังแอบกระตุกตาม ดวงตาที่แดงก่ำจากการร้องไห้เมื่อครู่ยิ่งทำให้ผมโมโหตัวเองที่เป็นสาเหตุให้จงแดต้องเป็นแบบนี้
"จะให้พี่ทำยังไงจงแดถึงจะเชื่อล่ะ"
"ก็หายไปจากชีวิตจงแดซะสิ"
เสียงที่ผมได้ยินไม่ใช่เสียงของจงแด แต่เป็นเสียงของบุคคลอื่น ผมกับจงแดหันไปมองผู้มาใหม่ก็เจอชายร่างโปร่งผิวขาวจัด จนแทบจะเรืองแสงได้ด้วยซ้ำ
"พี่ซูโฮ"
จงแดพูดออกมาเสียงเบาจนเหมือนพึมพำเสียมากกว่า แต่ผมอยู่ใกล้จึงได้ยินชื่อของคนแปลกหน้าที่กำบังเดินตรงเข้ามาหาผมกับจงแด
"อยากให้จงแดเชื่อก็ออกไปให้พ้นจากชีวิตจงแดซะสิ จงแดน่ะเจ็บปวดเพราะนายมามากแล้ว และฉันก็ไม่อยากเห็นจงแดเจ็บปวดอีก เพราะฉะนั้น ออก-ไป-จาก-ชีวิต-จงแดซะ"
ประโยคหลังตั้งใจเน้นย้ำชัดๆ ลู่หานมองหน้าผู้ชายที่ชื่อซูโฮสลับกับหันมามองจงแดแล้วทำหน้าสงสัย จนเมื่ออดทนกับความสงสัยไม่ไหวจึงเอ่ยถามในสิ่งที่ค้างคาใจออกไป
"นายเป็นใคร"
"หึ ฉันเหรอ ฉันชื่อซูโฮเป็น แฟน ของจงแด"
ซูโฮจงใจเน้นย้ำกับคำว่า แฟน ให้ลู่หานได้ยินชัดๆ แล้วเดินมาหาคนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนก้มหน้าก้มตา ซูโฮประคองใบหน้าของจงแดขึ้นมาก่อนที่จะใช้สองมือเช็ดน้ำตาที่เริ่มเหือดแห้งไปแล้วออกเบาๆ โดยที่มีสายตาของลู่หานมองตามทุกการกระทำ
"ไม่จริง นายโกหกฉันใช่ไหม!!"
ตอนนี้ลู่หานเหมือนหมาบ้าที่ไม่ยอมฟังอะไร ร่างสูงเดินไปกระชากซูโฮออกมาจากอดีตคนรัก สองมือกำคอเสื้อของซูโฮแน่น แต่อีกคนก็ไม่ได้ปัดป้องแต่อย่างใดกลับยืนให้อีกคนดึงคอเสื้อเขาเสียเฉยๆ ลู่หานที่เห็นท่าทางไม่เดือดไม่ร้อนของอีกคนก็เริ่มที่จะโมโห
"ฉันถามว่านายโกหกใช่ไหม!! นายไม่ใช่แฟนของจงแดใช่ไหม!! บอกมาสิว่านายแค่โกหก!!"
ลู่หานกระชากคอเสื้อของซูโฮไปมาจนน่ากลัวว่ามันจะขาด ปากก็เอาแต่ตะคอกถาม จงแดที่ยืนมองอยู่ก็แทบทำอะไรไม่ได้ร่างบางยืนสั่นอย่างน่าสงสาร
"ฉันไม่ได้โกหก ฉัน-เป็น-แฟน-จงแด"
"ฉันไม่เชื่อ!!!"
"อันนั้นก็คงเป็นเรื่องของนายไม่เกี่ยวกับฉัน"
"ทำไมจะไม่เกี่ยวในเมื่อจงแดเป็นของฉัน!!!"
"เคยเป็นต่างหากล่ะ"
"ไม่มีทางยังไงจงแดก็ต้องเป็นของฉันคนเดียวตลอดไป!!!"
ผวั้วว!!!
หมัดหนักๆของลู่หานถูกส่งไปกระทบที่ใบหน้าขาวๆของซูโฮจนอีกคนที่ไม่ทันตั้งตัวล้มลงไปกองกับพื้น แต่ลู่หานก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น ร่างสูงตามลงไปคร่อมร่างโปร่งไว้แล้วจัดการส่งหมัดไปให้อีกครั้ง จงแดที่ตอนแรกยืนสั่นอยู่ก็ต้องเบิกตาโพลงรีบวิ่งไปดึงลู่หานให้ออกห่างจากคนรักใหม่
"หยุดนะ!! พี่ลู่หานผมบอกให้พี่หยุด!!"
"ปล่อยจงแด!!...พี่บอกให้ปล่อยไงเล่า!!!"
ร่างของจงแดกระเด็นออกมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อถูกร่างสูงผลักให้ออกห่าง แต่จงแดก็ไม่ยอมแพ้ลุกขึ้นไปพยายามดึงลู่หานออกมาจากซูโฮอีกครั้ง ซูโฮเป็นหมอจะมาสู้อะไรกับลู่หานที่เคยเป็นอันธพาลเก่าได้ยังไง แค่คิดถึงเปอร์เซนที่จะชนะก็กลายเป็นศูนย์แล้ว
"พี่ลู่หานหยุดนะ ผมบอกให้หยุด!!!!"
"ถอยไปห่างๆน่าจงแด"
ร่างบางถูกผลักออกมาอีกครั้ง จงแดที่เห็นซูโฮเริ่มท่าจะไม่ดีและลู่หานก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะหยุดเลยยิ่งโมโห ตัดสินใจตะโกนออกไปจนสุดเสียง
"เสี่ยว ลู่หานหยุดเดี๋ยวนี้!!!"
ลู่หานที่โดนเรียกซะเต็มยศก็ชะงัก เพราะจงแดไม่เคยเรียกเขาแบบนี้เลยสักครั้งถึงแม้ว่าจะโกรธหรือโมโหมากแค่ไหนก็ตาม แต่แค่ซูโฮโดนเขาทำร้ายจงแดกลับเอ่ยเรียกออกมา ทำไมกันนะ ทำไมผมถึงได้รู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้
"หยุดบ้าได้แล้ว แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก"
"จะ จงแด"
"ผมเกลียดพี่ไอ้พี่ลู่หานบ้า!!"
จงแดเดินเข้ามาผลักผมออกแล้วหันไปช่วยพยุงร่างที่อ่อนแรงของซูโฮ แค่นี้ผมก็รู้แล้วล่ะว่าจงแดเลือกใคร จงแดเลือกซูโฮ หึ ก็นะ...ใครมันจะอยากกลับมาหาคนเลวๆอย่างผมกันล่ะ ที่จงแดเลือกซูโฮมันก็ถูกแล้ว ในเมื่อหมอนั่นทั้งอ่อนโยนและดูแลจงแดได้ดีกว่าผม คนที่เอาแต่บ้างาน คนที่เอาแต่หงุดหงิดใส่จงแดอย่างไม่มีเหตุผล คนที่เอาแต่ตะคอกใส่ คนที่เคยแม้กระทั่งนอกใจจงแด หึ เจอแบบนี้ก็สมควรแล้วล่ะ เสี่ยว ลู่หาน
ผมมองจงแดที่คอยประคองคนรักอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าอีกคนจะล้มลงไป แล้วจะได้เจ็บตัวเพิ่ม ถ้านายเลือกแล้วพี่ก็จะยินดีน้อมรับในสิ่งที่นายเลือก พี่จะไม่มายุ่งกับนายอีก....
ผมกลับมาที่คอนโดได้สักพัก พอกลับมาถึงผมก็เอาแต่นั่งอยู่นิ่งๆให้น้ำตามันไหลออกมา น้ำตาลูกผู้ชายที่มันไม่เคยไหลออกมาให้ใครเห็น น้ำตาที่ผมคอยซ่อนเอาไว้ แต่ตอนนี้ผมไม่คิดที่จะซ่อนมันแล้วล่ะ เพราะผมจะไม่มีวันร้องไห้อีก ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่น้ำตาของผมจะไหลออกมา จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมต้องเจ็บปวด ครั้งสุดท้ายที่จะได้มีความรู้สึก หึ ผมจะไม่โทษพระเจ้าหรอกนะที่ทำให้ผมไม่ได้สมหวังกับจงแด ผมขอโทษตัวเองดีกว่าที่ไม่ดูแลจงแดให้ดี โทษตัวเองที่มีของดีอยู่กับตัวแท้ๆ แต่ยังจะไปไขว่คว้าหาสิ่งอื่น เข้าใจลึกซึ้งแล้วกับคำว่า...
'คนเรามักจะเห็นค่าของคนที่รักก็ต่อเมื่อ...มันสายไปแล้ว'
กว่าจะมาคิดได้ว่าควรดูแลเขา กว่าจะมาคิดได้ว่ายังมีใครอยู่ข้างๆ ก็ต่อเมื่อมัน 'สาย' เกินไป
หึ! คิดจะมาเป็นคนดีในนาทีสุดท้ายงั้นเหรอ? มันคงจะมีประโยชน์อยู่หรอกนะ เสี่ยว ลู่หาน
ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟาหรูเดินตรงไปยังห้องนอน ห้องที่เคยอยู่กับจงแด และเป็นห้องที่ผมเก็บสิ่งๆนั้นไว้...
ผมเดินไปเปิดลิ้นชักที่อยู่หัวเตียง ก็เจอกับสิ่งๆนั้น ผมหยิบมันออกมาแล้วนั่งลงที่เตียงนุ่ม ที่มันไม่ได้ดูน่านอนเลยเมื่อไม่มีจงแด ผมหลับตานิ่งมือกำสิ่งๆ นั้นไว้แน่น ก่อนจะยกมันขึ้นมาจ่อที่ 'หัวใจ' หัวใจที่มันด้านชาเพราะขาดคนดูแลที่แสนดีอย่าง 'จงแด'
"พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย..."
"ขอให้มีความสุขนะ จงแดที่รัก"
ผมเอ่ยออกมากับตัวเองก่อนที่จะหลับตาแน่นขึ้น สิ่งๆนั้นที่อยู่ในมือถูกดันให้ตรงกับขั้วหัวใจ...
นิ้วชี้ของผมถูกกดลึกลงไปที่ตะขอเล็กๆ ในหัวก็นึกแต่ภาพของคนที่เป็นเหมือนทุกอย่างในชีวิต ชีวิตนี้ถ้าไม่มีจงแดอยู่ข้างๆ ลู่หานก็ขอไม่มีชีวิตเสียดีกว่า...
ปัง!!!!
เกิดเสียงดังขึ้นก้องไปทั่วห้องทันทีเมื่อลู่หานลั่นไกปืน เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากหัวใจ เปลือกตาที่เคยถูกเกร็งให้หลับลงบัดนี้กลับค่อยๆผ่อนคลาย แต่ก็ยังปิดอยู่ เสียงหายใจแผ่วเบายิ่งทำให้รู้สึกใจหาย...ร่างสูงที่ล้มตัวลงนอนกับที่นอนนุ่นที่แต่ก่อนเคยเป็นสีขาวบัดนี้กลับเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด แต่เจ้าของร่างก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้แล้วก่อนแสงสุดท้ายจะดับลงพร้อมกับลมหายใจ ภาพของเขากับอีกคนก็ถูกฉายออกมา มันเร็วมากจนแทบจับใจความไม่ได้สักอย่าง แต่ถึงอย่างนั้นริมฝีปากอิ่มสวยก็ยังคงแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อได้คิดถึงคนๆนั้น
'แม้หลับตาก็ยังคิดถึง...จงแด'
'แม้ไม่ได้อยู่ใกล้แต่หัวใจก็ยังไม่เคยลืม...จงแด'
และ 'แม้ตายก็ยังคิดถึงเพียงแต่นาย...คิม จงแด'
END
ความคิดเห็น