ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    FIC EXO Mistake {SUHO x CHEN}

    ลำดับตอนที่ #6 : Mistake 5

    • อัปเดตล่าสุด 28 ก.ย. 57




    Mistake

    5

     

     

     

    ถ้าให้ยอมอยู่ใต้อำนาจใครสักคนไปตลอด คิม จงแด คนนี้ขอไม่ทำ!!

     

     

     



     

    ตอนนี้จงแดกำลังใช้สมองคิดอย่างหนักว่าจะทำยังไงถึงจะต้องออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ได้ หลังจากที่ทะเลาะกับจุนมยอนเมื่อคืนพอตื่นเช้ามาอีกทีจงแดก็ไม่เจอคนขี้โมโหและอารมณ์แปรปรวนคนนั้นอีกเลย แต่เห็นจื่อเทา (มือขวาของจุนมยอน) บอกว่าเจ้าบ้านั่นมีประชุมแต่เช้าเลยต้องรีบเข้าบริษัท

     

     

     

    ซึ่งจงแดก็คิดว่าการที่จุนมยอนไม่อยู่แบบนี้ช่างเป็นโอกาสอันเหมาะเหลือเกินที่จะทำการลักลอบหนีออกจากบ้าน(?)ของเจ้านั่น  แต่จะให้จู่ๆก็เดินโท้งเท้งออกไปล่ะก็มีหวังเรื่องถึงหูจุนมยอนน่ะสิ และถ้าเป็นแบบนั้น...จงแดเตรียมรับศึกหนักได้เลย!

     

     

    ไม่ใช่ว่ากลัวว่าจุนมยอนจะทำร้ายอะไรตัวเองหรอกนะ แต่ที่กลัวก็คือ...กลัวว่าจงแดจะไปทำให้คนที่ไม่รู้เรื่องต้องเดือดร้อน โดยเฉพาะแบคฮยอน และจงแดก็คงจะยอมไม่ได้หากต้องให้แบคฮยอนต้องมาเจ็บตัวเพราะเขาตามพี่อี้ชิงไปอีกคน

     

     

    "นายหญิงจะรับอะไรไหมครับ?”

     

    เสียงเรียกที่ดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลทำเอาจงแดที่กำลังตกอยู่ในวังวนแห่งความคิดต้องสะดุ้งนิดหน่อย และพอเงยมองหน้าแขกผู้เข้ามาเยือนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยจงแดถึงได้เจอกับผู้ชายตัวสูงใหญ่ มีถุงใต้ตาคล้ำเหมือนหมีแพนด้า และหน้านิ่งดั่งหินก็มิปาน

     

     

    จงแดมองหน้าจื่อเทาแล้วกระพริบตาปริบๆ สายตาสอดส่ายไปบริเวณรอบๆแล้วถึงได้รู้ว่าตัวเองนั้นกำลังนั่งเหม่อจมอยู่กับความคิดที่จะหนีออกไปจากที่นี่จนลืมไปเสียแล้วว่ากำลังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก โดยมีลูกน้องของไอ้คนเจ้าโมโหนั่นยืนรายล้อมอยู่แทบจะเรียกได้ว่า รอบตัว!

     

     

    "อ่า...ไม่ดีกว่าล่ะ นายมีอะไรจะทำก็ไปทำเถอะ" เมื่อตั้งสติได้จงแดจึงบอกปัดไปเพื่อที่ตัวเองจะได้มีเวลาคิดหาทางหนีออกไปเยี่ยมพี่อี้ชิงสักที

     

     

    "ขอบคุณครับนายหญิง"

     

     

    "อืม ไม่เป็น...ระ...ห๊ะหา" เพราะเมื่อก่อนหน้านี้มัวแต่คิดที่จะหาทางหนีจงแดเลยไม่ได้สนใจฟังสรรพนามที่อีกคนเรียกมากนัก แต่เพราะตั้งสติได้แล้วเมื่อกี้จงแดเลยเกิดอาการสะตั้นไป "มะ เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ!?!”

     

     

    "นายหญิงครับ"

     

     

    "จะบ้ารึไง! ฉันเป็นผู้ชายนะจะมาเรียกว่านายหญิงได้ยังไงกัน! บ้าไปแล้วรึไง"

     

    "มันเป็นคำสั่งของคุณจุนมยอนน่ะครับ"  จื่อเทาตอบอย่างนอบน้อม

     

    "แต่ฉันไม่ชอบ!

     

     

    "ขอบโทษด้วยครับนายหญิง แต่ผมคงจะเลิกเรียกไม่ได้จริงๆครับ"

     

     

    จื่อเทาโค้งให้จงแดอย่างนอบน้อมอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวหันหลังแล้วเดินหนีออกไปจากห้องนั่งเล่นที่จงแดนั่งอยู่ โดยมีสาวใช้กำลังยืนยิ้มให้กับอาการง้องแง้งแสนน่ารักน่าชังของนายหญิงคนใหม่อย่างเอ็นดู

     

     

    "บ้าที่สุดเลย!"

     

     

    จงแดกอดอกเชิดหน้าพร้อมกับพองแก้มอย่างคนโดนขัดใจ ร่างบางบ่นพึมพำๆกับตัวเองอยู่นานสองนานก่อนจะล้มตัวลงนอนไปกับโซฟาตัวใหญ่

     

    ตอนนี้จงแดกำลังเข้าข่ายคิดหนัก คิดมาก คิดมันไปต่างๆนานา แต่หลักๆก็คงจะยังหนีไม่พ้นเรื่องหนีออกไปเยี่ยมพี่อี้ชิงที่ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง

     

     

    จะมีคนดูแลรึเปล่า?

     

     

    แล้วจะดูแลดีแค่ไหนกัน?

     
     

    กับข้าวอร่อยถูกปากรึเปล่า

     
     

    จะมีใครไปเยี่ยมบ้างไหม?

     
     

    ตอนนี้พี่อี้ชิงกำลังทำอะไรอยู่?

     
     

    พี่อี้ชิงจะเหงาไหมนะ?

     
     

    เฮ้อ~ คิดไปคิดมาก็ได้แต่ถอนหายใจซ้ำๆ เหมือนเดิมไม่มีผิดเผลกไปจากเดิม ถ้าเกิดว่าจงแดฉลาดกว่านี้อีกสักหน่อยก็คงไม่ต้องมาคิดนานขนาดนี้หรอก

     

    อยากจะเป็นนางเอกหนังนางเอกละครที่น้อยใจพระเอกแล้วปีนหน้าต่างหนีพระเอกเวลาโดนขัง อยากจะ...

     

    เดี๋ยวนะ!?!
     

    ปีน
     

    หน้า
     

    ต่าง
     

    งั้น
     

    เหรอ?

     

     

    หึหึ! บางทีคิม จุนมยอน อาจจะไม่ได้คิดไว้สินะว่าจงแดจะบ้าบิ่นได้ขนาดนี้   : )

     

     

    "ทุกคนแยกย้ายไปทำงานของตัวเองเถอะครับ พอดีผมรู้สึกง่วงๆอยากจะพักผ่อนสักหน่อย"

     

     

    เมื่อเริ่มที่จะคิดอะไรออกมาบ้างสักหน่อยแล้วจงแดไม่รีรอที่จะทำมันในทันที เพราะตอนนี้เขาเป็นห่วงพี่อี้ชิงเหลือเกิน จงแดจะกลายเป็นคนอกตัญญูทันทีที่ไม่แม้แต่จะคิดถึง หรือเป็นห่วงผู้มีพระคุณอย่างอี้ชิง และที่สำคัญที่สุดคือ สาเหตุที่ทำให้ผู้มีพระคุณอย่างอี้ชิงต้องไปนอนเล่นกินลมชมวิว(?)อยู่ที่โรงพยาบาลก็คือเขา...คิม จงแด

     

    ต้องทำอะไรสักอย่างไม่ใช่อยู่เฉยๆแบบนี้...
     

     

    "แต่ว่า...นายหญิงค่ะ คือ...
     

     

    "จุนมยอนสั่งให้เฝ้าผมตลอดเวลา?" เมื่อเห็นว่าสาวใช้เริ่มจะอึกอัก และพูดไม่ออก บอกไม่ถูกสักทีจงแดเลยลองเกริ่นเรื่องที่น่าจะเป็นมากที่สุด โดยไม่ลืมที่จะหยิบยกประเด็นสำคัญที่สุดขึ้นมา

     
     

    ประเด็นของ คิม จุนมยอน

     
     

    และเมื่อได้ฟังคำตอบที่ตนก็รู้อยู่แล้วว่าคืออะไร แต่จะให้ทำยังไงจงแดก็ยังหงุดหงิดและไม่พอใจอยู่ดี
     

     

    "คือ...เอ่อ...ใช่ค่ะนายหญิง นายท่านสั่งไว้ว่าห้ามให้นายหญิงคลาดสายตาเด็ดขาด"
     

     

    สาวใช้หน้าตาน่ารักคนเดิมตอบ สิ่งที่จงแดคิดไว้มันไม่ได้ผิดเพี้ยนไปเลยสักนิด คนอย่างคิม จุนมยอน จะทำอะไรทั้งทีมันก็ต้องรอบคอบจนเรียกได้ว่าเพอร์เฟค ไม่มีแม้แต่ที่ติเป็นธรรมดา แต่ในเมื่อจงแดก็ไม่ได้อับจนปัญญาถึงขนาดเอาตัวรอดแค่นี้ไม่ได้ซะหน่อย เพราะถ้าจงแดไม่รู้จักวิธีเอาตัวรอดล่ะก็ ป่านนี้คงได้โดนหลอกไปทำอะไรต่อมิอะไรหรือไม่ก็อาจจะตายไปแล้วก็ได้

     

     

    เพราะฉะนั้น คิม จงแด จะไม่มีทางให้ คิม จุนมยอน มาอยู่เหนือเขาได้ตลอดไปหรอก ในเมื่อชีวิตนี้ก็เป็นของเขา ลมหายใจนี้ก็เป็นของเขา ร่างกายนี้ก็เป็นของเขา ทุกๆอย่างในร่างกายของเขายังไงๆมันก็ต้องเป็นของเขาไม่ใช่จุนมยอนหรือใครๆ และเขาจะไม่ให้ใครมาบงการชีวิตของเขาไปตลอดหรอก!!

     
     

    ไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไรในอีกไม่ช้านี้ แต่คิม จงแด จะไม่ท้อและไม่หยุดทำตามสิ่งที่ถูกต้องเด็ดขาด!  ในเมื่อเขาเป็นคนทำให้พี่อี้ชิงต้องเจ็บตัวเขาก็ต้องดูแลพี่อี้ชิงเป็นการตอบแทนสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างสิ จะให้มานั่งรอฟังคำสั่งของคนอื่นแบบนี้ไปตลอดนั้น...

     

    ...คิม จงแด ขอไม่ทำ!!

     
     

     

     


     

    ตอนนี้จงแดกำลังนั่งอยู่บนเตียงกว้างภายในห้องที่จุนมยอนให้เขาซุกหัวนอนถามว่าขึ้นมาได้ไง

     

     

    ย้อนกลับไปก่อนจงแดจะมาอยู่บนห้องได้

     

     

    'ผมขอขึ้นไปนอนบนห้องได้ไหมครับ พอดีรู้สึกเพลียๆยังไงก็ไม่รู้'  หลังจากที่นอนบ่นกับตัวเองจบไปพักใหญ่จงแดก็เพิ่งจะเอื้อนเอ่ยประโยคแรกออกมา

     
     

    เหล่าสาวใช้มองหน้ากันไปกันมาอย่างเลิกลัก ก่อนที่สาวใช้คนเดิมจะเป็นคนเอ่ยออกมา

     
     

    'งั้นให้ดิฉันไปส่งนะค่ะ'

     
     

    'ขอบคุณครับ'


     

    เรื่องทุกอย่างก็เป็นอย่างที่ผมได้เล่าไป(สั้นๆ)นั่นแหละครับ และตอนนี้ผมก็เหลือแค่รอเวลาให้พวกเขาตายใจคิดว่าผมคงไม่หนีออกไปไหน ถึงแม้จะรู้สึกหงุดหงิดกับการที่ต้องมารออะไรแบบนี้ไปหน่อย แต่จงแดก็คงจะทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้อีกแล้ว

     
     

    เฮ้อ~ เวลานี่มันช่างเดินช้าเสียจริง

     

     




     

    15 นาทีผ่านไป

     

     


    ตุ้บ!!

     

     

    ร่างเล็กๆของจงแดตกลงสู่พื้นได้อย่างสวยงาม หลังจากที่รอจนเวลาล่วงเลยไปนาน(มั้ง)จงแดก็ตัดสินใจแอบย่องลงมาที่บริเวณระเบียงเลือกตรงที่มีความห่างจากพื้นดินน้อยที่สุดแล้วจึงกระโดดลงมาอย่างที่เห็น
     

     

    สวนหลังบ้านคือที่ที่จงแดใช้เป็นทางหนี เพราะว่าคนไม่ค่อยจะเดินผ่านแถวนี้บ่อยนัก รวมทั้งตอนนี้มันก็เที่ยงกว่าๆแล้ว ซึ่งมันก็คือเวลาพักกินข้าวของหลายๆคน บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าบริเวณรอบๆบ้านจึงไม่เยอะเหมือนช่วงเช้า

     

    จงแดมองซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครสามารถมาเห็นตอนเขากำลังจะหนี เมื่อทางสะดวกจงแดก็รีบวิ่งตรงไปที่กำแพงทันที เพราะตอนสมัยมอปลายจงแดเคยแอบปีนกำแพงหนีเรียนบ่อยๆ(?)เลยทำให้ความสูงของกำแพงคฤหาสน์หลังนี้ไม่เป็นปัญหาต่อร่างเล็กเลย

     
     

    "ฮึบ!!"
     

     

    ตุ้บ!!
     

     

    เป็นอีกครั้งที่ร่างของจงแดตกลงสู่พื้น(?)อย่างสวยงาม ร่างบางไม่รีรอที่จะเสียเวลายืนอยู่ตรงนั้นนานก็รีบออกตัววิ่งไปทางหน้าปากซอยที่ห่างออกไปหลายกิโล

     
     

    ระหว่างที่วิ่งมาจงแดไม่ลืมที่จะหันกลับไปมองทางด้านหลังเพื่อสังเกตการณ์ รู้สึกโล่งใจไม่น้อยที่เวลาหันไปแล้วไม่เจอใครวิ่งตาม ร่างบางหยุดยืนบริเวณหน้าปากซอยเพื่อรอรถแท๊กซี่สักคัน

     
     

    ว่าแต่...พี่อี้ชิงอยู่โรงบาลไหนกันล่ะเนี่ย แถวนี้ก็ใช่ว่าจะมีแค่ที่เดียวซะด้วยสิ  อ่าาาา
     

     

    จริงสิ! แบคฮยอนก็สนิทกับพี่อี้ชิง เขาน่าจะรู้เรื่องที่พี่อี้ชิงถูกทำร้ายจนเข้าโรงพยาบาลแล้วก็ต้องไปเยี่ยมมาแล้วแน่ๆ
     

     

    จงแดหยิบเอาเครื่องมือสื่อสารรุ่นกลางเก่ากลางใหม่ของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง นิ้วมือเรียวสวยกดต่อสายหาเพื่อนอีกคนอย่างรีบร้อน

     
     

    ตู้ดดด~ ตู้ดดด~ ตู้ดดด~   ติ๊ด!
     

     

    (ฮัลโหลจงแดเหรอ นายอยู่ไหน เป็นยังไงบ้าง พวกมันทำอะไรนายรึเปล่า แล้ว...)
     

     

    "ฉันไม่เป็นไรแบค แต่ตอนนี้ฉันอยากรู้ว่าพี่อี้ชิงอยู่ที่ไหน" จงแดรีบพูดขัดก่อนที่แบคฮยอนจะเอ่ยประโยคคำถามอะไรมากมายไปกว่านี้

     


    (พี่อี้ชิงอยู่ที่โรงพยาบาล xxx )
     

     

    "ขอบใจมาก แล้วฉันจะโทรหานะ
     

     

    (ดะ เดี๋ยวสิจงแ...ตู้ดๆๆ)
     

     

    จงแดกดตัดสายทันทีโดยที่ไม่ได้สนใจว่าปลายสายกำลังจะพูดอะไร เพราะว่ารถแท๊กซี่ผ่านมาพอดี ร่างบางรีบขึ้นรถไปเพราะกลัวว่าถ้าอยู่นานไปกว่านี้ มีหวังคนที่คฤหาสน์คงผ่านมาเห็นเขาก่อนพอดี

     

    .

     

    .

     

    .

     

     

    อีกฟากหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากบริเวณที่จงแดยืนรอรถเท่าไหร่ปรากฏร่างสูงของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหล่ากำลังยกมือถือเครื่องบางขึ้นคุยกับบุคคลที่อยู่ปลายสาย

     

    "นายหญิงขึ้นรถไปแล้วครับนายท่าน"
     

     

    "หึ ไปจนได้สินะ นายมันดื้อจริงๆเลยจงแด...นายโทรไปเตรียมกับอี้ชิงรึยังจื่อเทา" ปลายสายพึมพำกับตัวเองก่อนจะเอ่ยประโยคคำถามออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
     

     

    "เรียบร้อยแล้วครับ"
     

     

    "ดีมาก แล้วก็แบคฮยอนน่ะยังเข้าใจว่าอี้ชิงนอนอยู่โรงพยาบาลใช่ไหม"

     
     

    "คิดว่าน่าจะใช่นะครับ เพราะก่อนขึ้นรถผมเห็นนายหญิงคุยโทรศัพท์กับใครสักคน คาดว่าคงจะโทรถามที่อยู่คุณอี้ชิงกับแบคฮยอนครับ"

    "เข้าใจล่ะ เตรียมจัดการแผนขั้นต่อไป"

     
     

    "ครับนายท่าน"
     

     

    ติ๊ด!!


     

     

    แล้วนายจะได้รู้ว่าใครเหนือกว่าใคร คิม จงแด หึหึ

     

     

     

     

     

     

     

     

     อ่านจบแล้วอย่าลืมเม้นนะค่ะ

     

     

     

    เหมียว หง่าว
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×