คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : SF Sehun x Chen Bad Guy III
SEHUN x CHEN
Bad Guy III
ก็อกๆๆ
ทันทีเมื่อผมกับรุ่นพี่เพื่อนสนิทของคนที่หายตัวไปในตอนนี้มาถึงหน้าห้องห้องหนึ่งที่เป็นที่อยู่ของคนที่พวกผมกำลังตามหาผมก็ไม่รอช้าที่จะเคาะประตูไปสามครั้งแล้วรอฟังเสียงตอบรับ
แต่มันก็มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมาให้ผมทั้งสามคน
ความเงียบที่ได้มามันไม่ต่างจากเมื่อตอนเช้าที่ผมแวะเข้ามาหาคนที่หายตัวไป
พี่จงแดหายไปไหน?
มันกลายเป็นคำถามที่ทำให้ผมรู้สึกหนักใจมากในตอนนี้
ผมไม่สามารถหาคำตอบนี้ได้เลยมันยากยิ่งกว่าคำถามไหนๆ มันทั้งบีบคั้น กดดัน
และหนักใจมากสำหรับการหาคำตอบของคำถามนี้ ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้วในตอนนี้
ใจมันหว้าวุ่นคิดถึงและเป็นห่วงรุ่นพี่ที่ผมแอบรักมานานเสียจนจะไม่เป็นอันทำอะไร
ก็อกๆๆ
ผมลองเคาะประตูดูอีกทีและรอฟังเสียงตอบกลับมาอย่างเดิม
และสิ่งที่ได้รับกลับมามันก็ยังคงเหมือนเดิม ...ความเงียบ
“เดี๋ยวฉันลองโทรเข้ามือถือจงแดดูก็แล้วกัน”
รุ่นพี่ตัวสูงเสนอทางออก
ผมกับรุ่นพี่แบคฮยอนพยักหน้าเห็นด้วยในการกระทำนั้นและยืนรอเงียบๆ อย่างตั้งใจฟัง
จนกระทั่งรุ่นพี่ชานยอลยกโทรศัพท์ออกจากหูแล้วส่ายหน้า
“ลองโทรอีกซักสายดิ เผื่อเมื่อกี้มันรับไม่ทันหรืออาจจะไม่ได้ยิน”
รุ่นพี่แบคฮยอนเสนอ
รุ่นพี่ตัวสูงจึงยอมลองทำตามคำแนะนำนั้น...แต่ก็เหมือนเดิม ไม่มีการตอบรับกลับมาเลย
ผมถอนหายใจแล้วหันกลับมามองหน้าประตูห้องของรุ่นพี่ตัวเล็กด้วยสายตาเศร้าสร้อย ใจอยากจะลองเคาะประตูดูอีกทีแต่ก็กลัวว่าจะได้รับเพียงความเงียบตอบกลับมาเหมือนทุกที
“ลองกลับไปตั้งหลักกันก่อนไหม
หรือหาอะไรกินกันก่อนเผื่อจะทำให้คิดอะไรออกแล้วค่อยกลับขึ้นมาหาไอ้เป็ดมันอีกที
ถึงตอนนั้นถ้ายังไร้วี่แววเราค่อยไปขอกุญแจสำรองจากเจ้าของหอมาเปิดดู”
“แต่ว่า...”
ผมกำลังจะค้านความคิดเห็นของรุ่นพี่แบคฮยอนที่เสนอให้เราออกไปก่อน
ผมคิดว่าถ้าเราไปขอกุญแจกับเจ้าขอหอได้แล้วทำไมถึงไม่ไปขอตอนนี้แล้วเอามาเปิดเข้าไปดูให้แน่ชัดกันไปเลยไงหล่ะว่าคนที่เป็นเจ้าของห้องนี้อยู่ในนั้นรึเปล่า
“ตอนนี้เจ้าขอหอไม่อยู่ไปขอกุญแจไม่ได้หรอก”
เหมือนพี่ชานยอลจะรู้ถึงความคิดของผมถึงได้เอ่ยดักทางไว้ก่อน
เพราะคงไม่อยากจะต่อประโยคให้มันยืดยาว
ผมเลยจำต้องพยักหน้าตกลงยอมที่จะออกไปที่อื่นก่อนตามที่พี่แบคฮยอนได้เสนอไว้
แอ๊ด
ไม่ทันที่ผมกับรุ่นพี่อีกสองคนจะทันได้เดินออกห่างไปจากบริเวณหน้าประตูห้องของพี่จงแด
เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นขัดเสียก่อนพร้อมกับที่ผมและรุ่นพี่อีกสองคนหันกลับไปมองยังที่มาของเสียง
ร่างเล็กที่ยืนหลบอยู่หลังบานประตูนั้นพวกผมจำได้ดีว่าเป็นใคร
ผมไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปหาอย่างดีใจ
จงแดฮยองส่งยิ้มมาให้ผมเล็กน้อยก่อนที่จะแง้มบานประตูให้กว้างกว่าเดิม
รุ่นพี่ชานยอลเป็นคนแรกที่ปรี่เข้าไปหาจงแดฮยอง
มือใหญ่ตามขนาดตัวของรุ่นพี่ตัวสูงจับเข้าที่ไหล่บอบบางของจงแดฮยองพลางสำรวจมองตามร่างกาย
“นายหายไปไหนมาคิม จงแด”
“เอ่อ...ก็ไม่ได้หายไปไหนมานิ”
“โกหก! / โกหก!”
รุ่นพี่สูงต่ำพูดเสียงดังจนแทบจะเป็นตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน
“ไม่ได้โกหกซะหน่อย”
“เอ๊ะ! นั่นแขนไปโดนอะไรมาน่ะจงแด!”
รุ่นพี่ชานยอลคนเดิมที่ถามเสียงดัง
เราทั้งสามคนมองไปที่แขนของจงแดฮยองโดยอัตโนมัติ มันจริงที่ว่าแขนของจงแดฮยองมีรอยถลอกเป็นแผลแดงเถือก
แต่จงแดฮยองก็ไม่เปิดโอกาสให้เราทั้งสามคนได้ทำอะไรมือเล็กอีกข้างดึงเอาเสื้อแขนยาวปกที่แผลไว้
“ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่มีอะไรได้ยังไงเป็นแผลซะขนาดนี้”
รุ่นพี่ชานยอลทำท่าจะเข้าไปกระชากแขนเสื้อของจงแดฮยองขึ้นดูแผล
แต่ทั้งสีหน้าที่เหมือนทั้งตกใจทั้งจะร้องไห้แบบนั้นมันทำให้ผมนึกสงสาร
ก็ถ้าจงแดฮยองไม่อยากจะบอกทั้งผมและรุ่นพี่อีกสองคนก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเซ้าซี้
“แล้วฮยองทำไมถึงไม่ยอมออกมาเปิดประตูให้ผมเมื่อตอนเช้าล่ะครับ
โทรหาก็ไม่ยอมรับสาย” ผมพยายามพาเปลี่ยนประเด็นก่อนที่รุ่นพี่ชานยอลจะเลิกแขนเสื้อนั้นได้
ซึ่งมันก็ช่วยให้ทั้งสองคนที่ยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่นั้นยอมนิ่งลง
“นั่นสิ ทำไมจงแด”
เป็นรุ่นพี่แบคฮยอนที่สนับสนุนในคำถามของผมพร้อมกับหันไปคาดคั้นเอาคำตอบจากจงแดฮยองที่ตอนนี้หน้าตาซีดเซียวดูไม่มีแรงเอาเสียเลย ผมแอบส่งสายตาขอบคุณไปให้รุ่นพี่แบคฮยอนที่คงจะเห็นด้วยกับผมว่าเราไม่ควรที่จะไปคาดคั้นอะไรจากจงแดฮยองจนมากเกินไป
รุ่นพี่แบคฮยอนเองก็ตอบรับสายตาผมแล้วหันไปใช้สายตาเป็นเชิงตักเตือนรุ่นพี่ชานยอลที่มีท่าทางไม่พอใจเล็กน้อย
แต่เมื่อเห็นอาการที่แทบจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของจงแดฮยองแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจยอมแพ้ไปและทำเป็นเหมือนไม่ได้เห็นแผลที่แขนเล็กนั่น
“พอดีว่า...เอ่อ...ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเลยหลับยาวไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์
พึ่งจะมาตื่นก็ตอนที่พวกนายมาเคาะประตูห้องเสียงดังนี่แหละ”
โกหก...
จงแดฮยองกำลังโกหกทำไมผมจะดูไม่ออก
และผมเองก็คิดว่ารุ่นพี่ทั้งสองคนที่เป็นเพื่อนสนิทกับจงแดฮยองเองก็ดูออก
พวกเราแค่ไม่อยากจะคาดคั้นก็ในเมื่อเขาไม่อยากจะบอกเราก็ไม่มีสิทธิ์ไปซักไซ้
“เข้ามาข้างในกันก่อนไหม”
“ไม่ดีกว่า
ท่าทางนายดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ไปพักผ่อนเถอะพวกฉันไม่อยากกวน
แต่ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาก็ให้รีบโทรหาพวกฉันแล้วกัน เข้าใจไหม”
แม้คำตอบของรุ่นพี่แบคฮยอนจะทำให้ผมขัดใจอยู่หน่อยๆ
ที่ไม่ได้ทำหน้าที่ดูแลจงแดฮยอง แต่จะให้ขัดผมเองก็ทำไม่ได้
อีกอย่างที่รุ่นพี่พูดมาก็ถูกผมกลัวว่ามันจะไปเป็นการรบกวนเวลาพักผ่อนของรุ่นพี่ตัวเล็กเสียมากกว่า
“อืม ขอบใจทุกคนมากนะที่เป็นห่วง”
“ยินดี...”
“ไม่เป็นไร เข้าไปพักผ่อนเถอะ”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยจบเสียงที่ดังแทรกขึ้นมาของรุ่นพี่หูกางก็ทำผมแทบหลุดสบถ
มันไม่ใช่ความบังเอิญที่เราจะพูดขึ้นมาพร้อมกันข้อนั้นผมรู้ดี
แต่เป็นเพราะรุ่นพี่คนนี้ตั้งใจจะดักคอผมตั้งแต่แรก!
เหอะ! ไอ้กระดูกขวางคอ จระเข้ขวางคลอง!
“ขอบใจจงอินด้วยนะที่อุตส่าห์เป็นห่วงฮยอง”
แต่รุ่นพี่หูกางคนนี้คงจะลืมไปว่า...จงแดฮยองนั้นเป็นคนดีขนาดไหน
เรื่องที่รุ่นพี่ชานยอลตั้งใจจะขวางคอผมนั้นผมรู้ว่าจงแดฮยองเองก็ดูออกถึงได้ตั้งใจเอ่ยขอบคุณผมแบบเจาะจงเจาะลึก
ผมแอบยักคิ้วให้รุ่นพี่หูกางที่ดุจะฮึดฮัดขัดใจอยู่ไม่น้อยไปทีหนึ่งแล้วจึงแสร้งทำตีหน้าซื่อไปหาจงแดฮยอง
“ไม่ต้องขอบใจหรอกครับฮยอง
เพราะทุกอย่างที่ผมมอบให้ฮยองนั้นมันออกมาจากใจของผมล้วนๆ เลยครับ”
หยอดไปอีกหนึ่งยก....และไม่ลืมหันไปยักคิ้วให้รุ่นพี่หูกางที่ตอนนี้รู้สึกว่าจะคิ้วกระตุกไปเสียแล้ว
J
“เอาล่ะๆ แยกย้ายกันกลับได้แล้วจงแดจะได้พักผ่อน ”
และคนที่ห้ามทัพก็เป็นรุ่นพี่หางตาตก ก่อนจะหันไปย้ำกับจงแดฮยองอีกครั้ง
“ถ้าพรุ่งนี้ไปเรียนไม่ไหวก็โทรบอกด้วยแล้วกัน ”
“อือ”
- B A D G U Y –
ทุกคนกลับไปหมดแล้วพร้อมกับความรู้สึกโล่งใจของผม
นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ก่อนที่ผมจะกลับมาอยู่ที่ห้องก็ทำเอาใจสั่นขวัญผวา
‘อย่า!!!!!!!!!’
ฉับ!
เสียงมีดคนกริบตัดผ่านเฉียดฉิวไปที่แขนทั้งสองข้างของผมก่อนที่ร่างทั้งร่างของผมจะทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น
หัวใจเต้นระส่ำอย่างตื่นกลัว
ทีแรกเขาคิดว่าเซฮุนจะใช้มีดแหลมคมนั้นกรีดเข้าที่ใบหน้าของเขาเสียอีก
อะดรีนาลินสูบฉีดจนต้องพยายามควบคุมให้ได้ก่อนที่หัวใจที่เต้นรัวเร็วจนจับจังหวะแทบไม่ได้นี้จะทำให้เขาหัวใจวายตายไปเสียก่อน
เหงื่อไหลซึมตามใบหน้า มือ และร่างกาย
ผมตกใจจนแทบสิ้นสติเหมือนตอนนี้วิญญาณล่องลอยออกจากร่างไปไหนต่อไหนแล้วไม่รู้
‘หึหึ
กลัวขนาดนั้นเลยหรือครับ...จงแดฮยองของผม ^^’
โรคจิต!
คำเดียวที่ผมจะสามารถมอบให้กับโอ
เซฮุนได้ในตอนนี้มีเพียงคำว่าโรคจิตเท่านั้น
เขาเหมือนคนที่สิ้นสติไปแล้วเหมือนกับผมที่ตอนนี้ก็คล้ายว่าจะสิ้นสติไปแล้ว
นี่เขากะจะให้ผมกลัวจนเป็นบ้าไปเลยใช่ไหม!
‘นายมัน...โรค...โรคจิต
แฮ่ก’
ด่าเขาทั้งๆ ที่หัวใจยังไม่กลับมาเต้นปกติเสียด้วยซ้ำ เสียงหอบแฮ่กๆ
ของผมช่างฟังดูน่าสมเพชเสียนี่กะไร
‘ก็ฮยองบอกให้ปล่อย...ผมก็ปล่อยแล้วนี่ไง’
‘นายจะปล่อยฮยองไปจริงๆ
ใช่ไหม’
ผมถามด้วยความดีใจที่มันเก็บไว้ไม่มิด
ร่างสูงย่อตัวลงมานั่งอยู่ตรงหน้าผมมือที่ผมเคยคิดว่ามันสามารถมอบความอบอุ่นให้ผมเสมอนั้นบัดนี้กลับมีแต่ความเยือกเย็นที่ส่งมาให้
มือนั้นจับเข้าที่ข้างแก้มของผมแล้วบีบแน่นจนรู้สึกเจ็บ
‘ดีใจจนตัวสั่นเลยสินะที่จะได้กลับไปหาชู้น่ะ!’
และประโยคร้ายกาจของเขาก็ถูกสาดเข้าใส่ผมไม่ยั้ง
‘....’
‘อีกคนก็ชั่วส่วนอีกคนหนึ่งก็สารเลว...แหม! ช่างเหมาะสมกันเสียจริงนะครับ’
ผมยังคงปล่อยให้เขาพ่นวาจาเสียสีใส่ไม่ได้คิดที่จะห้ามหรือตอบโตเพราะกลัวว่าหากตอบโต้กลับไปแล้วเซฮุนอาจจะอารมณ์เสียอีกแล้วไม่ยอมปล่อยตัวผมไป
อะไรที่สามารถทนได้ตอนนี้ก็คงจะต้องยอมทนไปก่อน
‘หึ! ไม่ปฏิเสธ...ถ้าอย่างนั้นมันก็เป็นความจริงที่ว่าฮยองกับไอ้จงอินร่วมมือกันสวมเขาให้ผมใช่ไหม!’
‘อึก!’ น้ำตาผมแทบจะไหลพรากเมื่อมือที่จับอยู่ที่หน้าผมนั้นบีบแน่นกว่าเดิมจนมันเจ็บไปหมด
‘เห็นผมโง่เป็นควายกันรึยังไง!!!!’
‘....’
‘ทำไมไม่ตอบ!!!’
‘กลัว
ฮึก พอแล้วเซฮุน...ฮยองกลัว’
แววตาแบบนั้น...อย่าใช้มันมองฮยองได้ไหมเซฮุน
แววตาที่เต็มไปด้วยควมเกลียดชังแบบนั้นขอทีเถอะได้โปรดอย่าใช้มันมองฮยองอีกเลย
อาการตัวสั่นด้วยความกลัวของจงแดนั้นอยู่ในสายตาของเซฮุนเสมอ
เขาไม่ได้จะใจอ่อนเพราะท่าทางนั้นหรอก แต่ประโยคเมื่อสักครู่ที่ออกมาจากปากบางมันทำให้เขาชะงัก
ไหนจะแววตาที่เคยมีแต่ความสดใสนั้นมองมาที่เขาด้วยความหวาดกลัว
มันสั่นไหวเสียจนใจเซฮุนเองยังกระตุก มือเล็กๆ
ที่จับแขนข้างที่เขาบีบแก้มนุ่นแน่นนั้นสั่นจนดูน่าสงสาร
เซฮุนไม่ได้อยากให้จงแดฮยองกลัวเขา...
‘รีบออกไปซะ
วิ่งหนีออกไปให้ไกลก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจจับฮยองขังไว้ในห้องอีก’
‘ซะ
เซฮุน...’
‘บอกให้ไป!!’
มือที่ยังไม่ปล่อยออกจากใบหน้าน่ารักนั้นถูกเลื่อนลงมาก่อนจะผลักเข้าที่ไหล่บอบบางจนคนตัวเล็กล้มลงไปกองกับพื้น
ร่างสูงไม่แม้แต่จะชายตาหันมามองร่างเล็กเลยสักนิด
ใบหน้าหล่อเหลาเสมองไปทางอื่นไม่มีแม้วี่แววว่าจะหันมา
ร่างเล็กอันสั่นเทาค่อยๆ
ลุกขึ้นก่อนจะออกตัววิ่งหนีไปอย่างที่อีกคนไล่
เพราะกลัวว่าจะโดนคนอารมณ์แปรปรวนจับมัดไว้อีก ....
เฮ้อ...
พอคิดมาถึงตรงนี้ก็เป็นอันต้องถอนหายใจกันอีกเฮือก
จงแดไม่รู้ว่าเรื่องบ้าบอนี่มันเกิดขึ้นกับเขาได้ยังไง ทุกอย่างทำไมถึงได้ดูยุ่งเหยิงขนาดนี้
คนที่ทิ้งกันไปก่อนเป็นเซฮุนเองแท้ๆ แต่เจ้าตัวกลับใส่ร้ายว่าเขาเป็นคนสวมเขาให้
จงแดไม่ได้สวมเขาให้เซฮุนซะหน่อย
ก็ในเมื่อเซฮุนเองก็ทิ้งเขาหนีไปหมั้นกับคนอื่นโดยไม่ได้บอกกล่าวเขาเองก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทนรอนี่
ทำไมเขาจะต้องเป็นฝ่ายมานั่งร้องไห้เสียใจอยู่คนเดียวในเมื่อตอนที่เขาร้องไห้เสียใจเป็นบ้าเป็นหลั่งแต่ต้นเหตุของความเสียใจทั้งหมดกลับกำลังมีความสุข
เขาจะเปิดใจรับใครนั่นมันก็ไม่ถือว่าผิด
แต่...หรือบางทีอาจจะมีคนที่อยู่เบื้อหลังเรื่องบ้าๆ นี้กันแน่!
- B A D G U Y –
วันต่อมาจงแดก็มาเรียนตามปกติ
ร่างกายของเขาไม่ได้เป็นอะไรมากเพียงแค่รู้สึกเมื่อยล้าไปบ้างแต่เมื่อวานเขาก็พักผ่อนเอาแรงไว้สำหรับการเริ่มต้นวันใหม่แล้ว
วันนี้จงอินไม่ได้มารับเขาเพราะเห็นว่าเมื่อคืนโดนเพื่อนลากให้ไปทำรายงานเสียจนดึกดื่นแทบไม่ได้นอน
ตอนนี้ก็คงจะหลับพักเอาแรงอยู่ในห้องนั่นแหละมั้ง
“อ้าว วันนี้มาเรียนได้แล้วเหรอไอ้เป็ด”
เสียงทักทายที่ดังมาก่อนที่จะได้เห็นตัวคนทักด้วยซ้ำเรียกให้ผมหันไปมอง
คู่หูสูงเตี้ยเดินเข้ามานั่งลงที่ม้านั่งประจำซึ่งผมกำลังนั่งอยู่
ในมือถือขนมถุงใหญ่มากันคนละถุงคงเพราะวันนี้มีเรียนเช้าสองคนนี้ยิ่งชอบตื่นสายอยู่ด้วยสงสัยคงจะตื่นไม่ทันกินข้าวเช้ากันอีกตามเคย
“อือ แล้วนี่ตื่นไม่ทันกินข้าวเช้ากันอีกแล้วหรอ”
“ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ”
ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านแลคเชอร์ที่คยองซูเอาไปถ่ายเอกสารมาให้เพราะไม่เห็นเขาเข้าเรียนเมื่อวาน
ยังดีที่มีคยองซูคอยช่วยเหลือไม่อย่างนั้นมีหวังวันนี้เขาคงจะเรียนตามเพื่อนไม่ทันเป็นแน่
หากจะหวังพึ่งเจ้าเพื่อนสองคนนี้ก็ไม่ได้เพราะได้ข่าวมาว่ามันสองคนแอบหลับในห้องเรียนกันอีกตามเคย
“จริงสิ ฉันได้ข่าวมาว่าเซฮุนกลับมาแล้วนิ นายได้เจอเขาบ้างรึยัง”
คำถามที่ไม่ทันได้คิดอะไรของแบคฮยอนทำให้จงแดชะงัก
ดวงตากลมวูบไหวเล็กน้อยก่อนที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
แค่คิดถึงตอนที่อีกคนใช้มีดตัดเชือกผ่านเฉียดฉิวหัวตัวเองไปนิดเดียงแค่นั้นมือเขาก็เหงื่ออกแถมยังสั่นจนแทบจะควบคุมไม่อยู่ด้วยซ้ำ
“ถามบ้าอะไรวะแบคฮยอน”
ชานยอลที่จับสังเกตได้ถึงอาการหน้าซีดตัวสั่นของเพื่อนจึงกล่าวเตือนแบคฮยอนว่าไม่สมควรที่จะพูดถึงเด็กคนนั้น
ส่วนคนปากเสียก็ได้แต่ส่งยิ้มแหยๆ ไปให้
“เอ่อ คือ แหะๆ จงแดอ่า....ฉันไม่ได้ตั้งใจอ่ะ”
“อือ”
“ฉันขอโทษ”
“ไม่เป็นไร ดะ ได้เวลาเข้าเรียนแล้วไปกันเถอะ”
ไม่รอให้ใครได้พูดอะไรอีกจงแดก็รีบเก็บของอย่างลนลาน
เพราะอาการมือสั่นที่ชานยอลสังเกตเห็น
และร่างบางก็ไม่ได้รีรออะไรรีบสาวเท้าเดินตรงไปยังห้องเรียนทันที
เห็นแบบนั้นชานยอลเลยอดที่จะตำหนิคนที่ปากเสียไม่ได้
“เห็นไหมล่ะ โดนโกรธรึเปล่าวะนั่น ...ถามบ้าอะไรไม่คิด”
“ก็...ขอโทษ”
“เฮ้อ...ช่างเหอะไปเรียนได้แล้ว”
- B A D G U Y –
จงอินที่ตอนนี้มีเรียนบ่ายแต่ก็เป็นอันต้องมาเรียนเยเที่ยวเมื่ออาจารย์ซีวอนดันติดธุระจนต้องยกเลิกคลาสไปกะทันหัน
เมื่อได้มาแล้วจงอินจะทนอยู่ต่ออีกหน่อยก็แล้วกัน เพราะเห็นว่าวันนี้จงแดฮยองเองก็มีกิจกรรมอยู่บอกว่าคงจะเลิกช่วงเย็นๆ
จงอินเลยถือโอกาสรอกลับพร้อมกันเสียเลย
แต่เพราะว่างจัดเพื่อนก็กลับไปกันหมดแล้ว
จะให้เขาไปหาจงแดฮยองก็ไม่ได้เพราะห้ามคนนอกเข้า
ที่เดียวที่เขานึกออกที่จะมาเลยก็คือ...ห้องสมุด
มันเงียบสงบเหมาะแก่การงีบหลับของเขาเสียจริง ร่างสูงเดินไปเรื่อยๆ
กะว่าจะหาที่ที่ไม่มีคนอยู่เสียหน่อย
แต่ขณะที่กำลังเดินผ่านชั้นวางหนังสือนั้นตาก็ดันเหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่ง...
หนังสือเล่มนี้มันเป็นหนังสือที่เซฮุนชอบอ่านมาก
เมื่อมาห้องสมุดทีไรเจ้าตัวก็จะตรงดิ่งมาที่ตรงนี้และหยิบเอาหนังสือเล่มนี้ติดมือไปอ่านด้วยทุกครั้ง
แม้จะอ่านมันจบไปแล้วหลายรอบแต่หมอนั่นก็ไม่เคยเบื่อที่จะอ่านมันซ้ำๆ
จงอินรู้ดีเพราะเขา ‘เคย’ เป็นเพื่อนกับหมอนั่นยังไงล่ะ
หึ!
ก็อยากจะรู้อยู่เหมือนกันว่าหนังสือเล่มนี้มันมีดีอะไรนักหนาหมอนั่นถึงได้ติดงอมแงม
เคยขออ่านต่อแต่หมอนั่นก็ไม่เคยจะเปิดโอกาสให้เขาได้อ่านมันสักครั้ง
มือหนาเอื้อมไปหวังที่จะหยิบเอาหนังสือเล่มนั้นออกมาจากชั้นวาง
แต่แล้วก็มีมือใครสักคนมาหยิบเอาหนังสอเล่มเดียวกันกับที่เขาหมายตาไว้ไปเสียก่อน
เพียงแค่นิดเดียวเขาก็จะหยิบหนังสือเล่มนั้นได้แล้วเชียว!
!!!
เพราะชั้นที่หนังสือเล่มนั้นวางอยู่มันไม่ได้สูงมากนัก
มันอยู่ในระดับสายตาของเขาพอดีนั่นจึงทำให้จงอินเห็นว่าใครคือคนที่ฉวยหยิบเอาหนังสือเล่มนั้นไปก่อนเขา
คนที่ยืนอยู่ฝั่งนั้นเองก็ไม่ได้คิดที่จะหลบสายตาที่จ้องมอง
ใบหน้าหล่อเหลานั้นยกยิ้มมุมปากส่งมาให้จงอินอย่างกวนประสาท
โอ เซฮุน!!!
“หนังสือเล่มนี้มันเป็นของฉัน” เซฮุนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ยขึ้น
“....”
“ก็เหมือนกับจงแดฮยองที่เป็น ‘ของฉัน’”
ตั้งใจเน้นย้ำกับคำว่า ของฉัน ให้ชัดเจนเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
จงอินไม่ได้ตอบโต้อะไรเขาเพียงแค่ยืนนิ่งไม่ได้แสดงสีหน้าใดออกไป
แต่มือทั้งสองข้างที่ทิ้งลงข้างตัวในตอนนี้กำลังกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน
“อะไรที่มันเป็นของฉันมันก็ต้องเป็นของฉันอยู่วันยังค่ำ”
“....”
“ไม่ว่าใครจะมาแย่งมันไป...ฉันก็จะแย่งมันคืนกลับมา!!”
2BC
................................................................................
กลับมาล๊าวววว
คิดถึงกันบ้างไหมเอ่ย? จงอินของเราแลดูร้ายเนาะ
เซฮุนจะกลับมาทวงจงแดฮยองคืนแล้วทีนี้จงอินของเรา (?) จะทำยังไงล่ะ
อย่าลืมเอาใจช่วยจงอินกันด้วยนะคะ เดี๋ยวๆๆ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ต้องเอาใจช่วยเซฮุนสิ
กติกายังตามเดิมค่ะ ใครทายถูกว่าคนที่ทำให้ทั้งสองคนแตกคอคือใคร
สามารถขอคู่ที่อยากอ่านได้ หึหึ! รอดูเฉลยกัน!!
ความคิดเห็น