Pretty Boy [ALLCHEN]

ลำดับตอนที่ #2 : SF Kris x Chen Who Say?

KRIS x CHEN

Who say

ปึง ปัง เป้ง โป้ง!!

สวัสดีครับผม อู๋ อี้ฟาน หรือ คริส นักศึกษาแห่งมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในโซล ผมหล่อ ผมรวย ผมเท่ ผมฉลาด   #เสยผม  อ้อ ที่สำคัญผมไม่ใช่คนเกาหลีหรอกนะครับ ก็ตามประสาคนรวยอ่ะครับ อยู่บ้านมีแต่คนคอยหาโน่นหานี่ให้กระดิกนิ้วเรียกก็มา ผมเลยอยากออกมาอยู่คนเดียวทำอะไรเองบ้าง เหมือนพระเอกในนิยายอ่ะครับ   -..-

เปิ้ง เป้ง โป้ง!!

เอ่อ ต่อครับต่อ หลังจากที่คุณพ่อกับคุณแม่ผู้ตามใจลูกชายเพียงคนเดียวเอ่ยปากตอบตกลง ผมก็จัดการย้ายมาเกาหลีเลย ผมเลือกซื้อบ้านหลังไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไป เอาแค่ที่พออยู่ได้คนสองคนอ่ะครับ

ชีวิตผมเรียบง่ายสบายๆไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่...เพราะวันนั้น วันที่ผมไปเจอเด็กคนหนึ่งถูกรถชนนอนจมกองเลือด(?)อยู่ในซอยเปลี่ยวทางเข้าหมู่บ้านของผม แต่ไม่เจอคู่กรณีคาดว่าคงจะชนแล้วหนี

เอี๊ยด เคร้ง โป้ง เป้ง!!!

ครับๆ นั่นแหละ หลังจากนั้นผมก็เลยพาเด็กชายตัวเล็กนั่นส่งโรงพยาบาล และเนื่องด้วยผมเป็นคนดีแต่กำเนิดอยู่แล้ว(หราาา) ผมเลยรอจนหมอทำการรักษาเด็กคนนั้นเสร็จ พอหมอถามหาญาติไอ้ผมก็ดันไม่รู้จักไงเลยต้องค้นตัวเด็กนั่นดู ก็เจอแค่บัตรประชาชน พอดูชื่อก็ คิม จงแด อายุ 17 ได้

เป้ง โป้ง!!!

พอสืบประวัติดูก็ทราบว่าครอบครัวของเด็กคนนี้โดนไฟไหม้เสียชีวิตในที่เกิดเหตุทั้งพ่อ แม่ และน้องชายเหลือแค่เด็กนี่คนเดียวที่รอดชีวิต จงแดพักฟื้นอยู่อาทิตย์กว่าๆโดยมีผมคอยไปเยี่ยมไปดูแลทุกวัน จนน้องฟื้นนั่นแหละครับหมอก็เข้ามาตรวจดูอาการอีกครั้ง และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือสมองของน้องได้รับการกระทบกระเทือนจนความจำเสื่อมไปโดยปริยาย แต่ก็ดีแล้วล่ะครับที่น้องความจำเสื่อมเพราะน้องจะได้ลืมเหตุการณ์ร้ายๆที่เกิดขึ้นกับตัวเองไปบ้าง

ไอ้ผมก็เป็นคนดีอ่ะนะอย่างที่บอกไป ผมเลยจัดการจ่ายเงินค่ารักษาและค่ายาทั้งหมด พร้อมรับเด็กนั่นมาเลี้ยง ก็รวยไงครับเลี้ยงเด็กตัวเล็กๆแค่นี้ขนหน้าแข่งไม่ร่วงหรอก

เป้งๆ โป้ง!!!

หึ่ย! แต่ก็นั่นแหละครับที่เป็นเหตุทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป ชีวิตผมวุ่นวายไปหมด บ้านที่เคยเงียบสงบก็เกิดเสียงดังตึงตังอย่างที่ได้ยินมา (หลายๆบรรทัด) นั่นแหละครับ แต่ผมเป็นคนใจดีไม่ถือสาเอาเรื่องเด็กหรอก...มั้ง

เป้งๆ ตึก ตึง เคร้ง!!!

ทนไม่ไหวแล้วนะครับบบบบ!!!

ถึงผมจะหล่อ จะรวย จะฉลาดแต่ผมก็เป็นคน มีความอดทนได้ก็หมดได้นะครับ!!!!!!!!

"เน่! คิม จงแดนายทำอะไรของนายเนี่ย!"

ผมเดินไปส่องดูเจ้าเด็กตัวเปี๊ยกที่ทำอะไรไม่รู้อยู่ในครัว ท่าทางจะผัดอะไรสักอย่างนะ แต่ก็นะฟังจากเสียงแล้วมาดูสภาพห้องครัว...    -_-

"แล้วทำไมครัวมันถึงได้เละอย่างนี้"

"งื้ออ ก็น้องแดอยากทำกับข้าวให้พี่ฟานทานนี่ฮะ"

เจ้าตัวแสบหันกลับมามองผมอย่างหงอยๆเห็นแล้วชักใจอ่อนโกรธไม่ลงครับ

"เห้อออ  แล้วทำเป็นรึไงเรา?"

"ทำเป็นสิฮะ *0* "

เด็กน้อยที่ตอนแรกทำหน้าหงอยๆบัดนี้ไม่เหลือเคล้าเดิม ตาที่หุบต่ำก็เปล่งประกายวิบวับ ปากลูกแมวก็ยกยิ้มกว้าง ดูๆไปแล้วก็...น่ารักดี

"ทำเป็น แล้วทำไมสภาพห้องครัวถึงเป็นแบบนี้ล่ะ"

เด็กน้อยมองสำรวจสิ่งรอบกาย ผักที่ถูกหั่นเละๆกระจายเต็มโต๊ะ มีด เขียง ช้อน หม้อ ถูกวางอย่างเป็นระเบียบ...ประชดเหอะครับ สภาพจริงๆคือมันเละๆๆๆๆ เละมากกกก (ลากกอไก่ล้านตัว)

แต่เดี๋ยวนะ ทำไมผมได้กลิ่นตุๆเหมือนจะมีอะไรไหม้ๆ ผมจำได้ว่าตอนผมเดินเข้ามา ผมเห็นน้องยืนผัดอะไรสักอย่างอยู่ แล้วพอได้ยินเสียงผมน้องก็หันมาคุยด้วย เราคุยกันโดยที่น้องยังไม่ได้ปิดแก๊ส...เดี๋ยวนะ!! ไม่ได้ปิดแก๊ส O-0

"เฮ้ย! ไฟไหม้!!!"

หลังจากวิ่งแจ้นดับไฟให้วุ่นผมกับไอ้ตัวแสบก็มานั่งจุมปุ้กอยู่ที่ห้องรับแขก เจ้าตัวการก่อเหตุนั่งก้มหน้านิ่ง ดูแล้วไม่ต่างอะไรกับเจ้าลูกหมาหางลู่หูตก

"พี่ฟานน้องแดขอโทษ น้องแดแค่..."

"เฮ้! ตัวเล็กของพี่เทาพี่เทามาหาแล้วซื้อขนมมาฝากเยอะแยะเลย มาม่ะ มาหาพี่เทานะครับเด็กดี"

เจ้าตัวแสบพูดไม่ทันจบก็มีเสียงโหวกเหวกดังมาขัดซะก่อน ผมสองคนหันไปมองตามเสียงก็เจอเข้ากับไอ้เทา ลู่หาน และอี้ชิง ซึ่งเป็นเพื่อนรัก *กัดฟัน*  ของผมเองครับ ที่สำคัญจีนแท้ทุกคนไม่มีสารเจือปน (?)

"น้องแดของพี่ลู่ดูนี่สิครับ พี่ลู่ซื้อกับข้าวอร่อยๆมาให้ด้วย~" พูดแล้วชูถุงของกินโชว์

"ของพี่ชิงซื้อเค้กส้มของโปรดหนูแด้มาด้วย~"

ไอ้สามตัว (?) เดินถือของกินเข้ามาหาคนตัวเล็ก พอเหลือบไปมองน้องเจ้าตัวก็ยิ้มแฉ่งลืมสนใจผมไปโดยสิ้นเชิง

นี่ตกลงจะไม่มีใครสนใจอี้ฟานสุดหล่อเลยใช่ไหม?

"นี่เดี๋ยวๆพวกมึงเข้ามาในบ้านกูได้ไงเนี่ย"

"เอ้า! ก็บ้านมึงไม่ได้ล็อคประตู" อี้ชิงตอบก่อนจะหันไปเล่นกับจงแด ไอ้สามตัวนี้มันเอ็นดูคนตัวเล็กมากๆเลยล่ะครับ ว่างเมื่อไหร่เป็นต้องซื้อขนมซื้อของมาฝากตลอด

"คริสมึงนั่งบื้อทำไรอยู่เนี่ย เอาอาหารไปจัดใส่จานดิ" จบคำของลู่หานพวกมันก็ร่วมมือร่วมใจกันยื่นถุงอาหารมาตรงหน้าผม

"กู?" ผมชี้นิ้วใส่ตัวเอง

"เออ!!"

"ตอบพร้อมเพรียงกันซะเหลือเกินนะพวกมึง"

ผมกัดฟันกรอดๆแล้วลุกขึ้นไปหยิบเอาถุงอาหารนานาชนิดที่พวกมันซื้อมา ก่อนจะเดินไปเข้าห้องครัวก็มิวายหันไปมองไอ้เด็กตัวแสบ

"น้องแดคิดถึงพี่เลย์ที่สุดเลย"

พูดจบไอ้ตัวเล็กก็กระโดดกอดคออี้ชิงซะจนล้มไปเกลือกกลิ้งอยู่ที่พื้นทั้งสองคน

"นี่พี่เทากับพี่ลู่ไม่มีความหมายกับตัวเล็กแล้วสินะ(?) คิดถึงแต่พี่เลย์คนเดียวเลย"

ไอ้สองตัวแสร้งตีหน้าเศร้า ส่วนเด็กตัวเล็กที่กลัวพี่ชายทั้งสองจะน้อยใจก็กระโดดออกมาจากตัวอี้ชิง แล้วเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ไอ้ลู่กับไอ้เทาแทน

"น้องแดคิดถึงทุกคนเลย พี่เทากับพี่ลู่อย่างอนน้า~"

ผมละสายตาออกมาจากร่างของทั้งสี่ที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่...เห็นแล้วเกะกะลูกตา ชิ!

เสียงหัวเราะและเสียงที่คุยจ้อของจงแดระหว่าทานข้าวไม่ได้ทำให้น่ารำคาญเลยสักนิด แต่มันกลับทำให้รู้สึกดีแปลกๆ รอยยิ้มกว้างๆที่มาพร้อมกับตาหยีๆสามารถสะกดให้ทุกคนยิ้มตามได้ไม่ยาก รวมทั้งอี้ฟานด้วย

แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะหมดไปเร็วเสมอ

"ตัวเล็กครับพวกพี่กลับก่อนน้า ไว้วันหลังจะมาเล่นด้วยใหม่"

"พี่ๆต้องมานะครับ อย่าโกหกน้องแดนะ"

"ฮ่าๆๆ พวกพี่สัญญาครับ ^^ "

"ไหนๆมาให้พี่จุ๊บลาหน่อยเร็ว"

ร่างเล็กๆวิ่งดิ้กๆเข้าไปหาลู่หาน ก่อนที่ทั้งสามคนจะเข้ามารุมฟัดเด็กเป็ด เห้ยๆๆนี่มันหน้าบ้านนะเฟ้ย! เกรงใจเจ้าของบ้านบ้างไรบ้าง

"ทำไรกันเนี่ยนี่มันหน้าบ้านนะเฟ้ย เกรงใจกันบ้าง ฮึ่ย!"

ทั้งสี่คนมองตามร่างสูงของคริสที่เดินสะบัดตูดหนีไปอย่างงอนๆ หนุ่มชาวจีนทั้งสามมองตากันอย่างมีเลศนัย ก่อนเทาจะพูดขึ้น

"ตัวเล็กครับ พี่ฟานงอนซะแล้วล่ะ"

"เอ๋?" จงแดหันมามองก่อนจะเอียงคอเหมือนไม่เข้าใจที่เทาพูด

"หนูแด้ทำให้พี่ฟานงอน หนูแด้ก็ต้องง้อนะครับ ง้อแบบที่พวกพี่สอนไปไง ^^ "

"ครับ เข้าใจแล้วล่ะ ^_^ "

ทางด้านอี้ฟานที่เดินสะบัดตูดหนีเข้ามาในบ้านก็เดินมานั่งแหมะลงที่โซฟาตัวใหญ่ ชิ! อ้อนกันเข้าไป กอดกันเข้าไป หอมกันเข้าไป ใช่ซี่อี้ฟานมันไม่สำคัญแล้วนิ ชิๆๆๆ

"พี่ฟานนนน"

เสียงแหมตะโกนเรียกชื่อเขามาแต่ไกล ไม่นานก็ปรากฏร่างเล็กๆที่วิ่งดุ้กดิ้กๆตรงมาโซฟาที่เขานั่งอยู่ อี้ฟานแกล้งไม่สนใจแล้วสะบัดหน้าหนี (?)

"พี่ฟาน พี่ฟานโกรธน้องแดเหรอฮะ"

ร่างเล็กเดินมานั่งลงข้างๆมือน้อยๆก็จับลงที่แขนเขาแล้วเขย่าๆ แต่อี้ฟานก็หาได้สนใจ แถมยังเมินหนักกว่าเดิมเสียอีก

"งื้อออ พี่ฟานหายงอนน้องแดนะฮะ นะ นะ นะ"

เงียบ...

"พี่ฟาน"

เงียบ...

จุ๊บ

เฮือก o0o

"ทำอะไรเนี่ยจงแด"

อี้ฟานถามอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆร่างเล็กก็ยื่นหน้ามาจุ๊บแก้มเขา

"ก็พี่เลย์บอกว่าถ้าเรียกแล้วพี่ฟานเมินก็ให้น้องแดจุ๊บแก้มพี่ฟานเลย แล้วพี่ฟานก็หันมาสนใจน้องแดจริงๆ >< "

อี้ฟานกัดฟันกรอด ไอ้พวกเพื่อนเวรนี่มันสอนอะไรบ้าๆให้น้องวะ คงจะเป็นตอนเป็นตอนที่พวกมันไล่ให้ผมไปเตรียมอาหารเที่ยงแน่ๆ หึ! คงจะเตรียมกันมาอย่างดีสิท่า

"พี่ฟานหายงอนน้องแดแล้วใช่ไหม?"

"ยัง!!!"

"ง่าา พี่ฟานๆๆๆๆ"

อี้ฟานเสหน้ามองไปทางอื่น ก็ใครใช้ให้น้องเอาหน้ามาถูกับแขนเขาเล่า! หัวใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิดอยู่แล้วนะ >///< ที่หลบหน้านี่ไม่ใช่อะไรเขินทั้งนั้น

ฝั่งจงแดที่คิดว่าพี่ยังไม่หายโกรธก็ปีนขึ้นมานั่งตักพี่ชายตัวใหญ่ โดยใช้ขาสองข้างของตนคร่อมตักร่างสูงไว้ไว้ แขนเรียวก็กอดคอพี่ชายไว้แน่นเพราะกลัวตก ท่านั่งที่ล่อแหลมทำเอาอี้ฟานแอบกลืนน้ำลายดังเอือก อะไรๆที่เสียดสีกันยิ่งทำให้อี้ฟานกัดฟันแน่น แต่ก็ยังไม่ยอมหันมาหาน้องน้อยอยู่ดี

"พี่ฟานดีกันนะครับ ดีกันน้าๆๆๆ"

เงียบ...

"พี่ฟานคร้าบ พี่ฟานสุดหล่อออ"

เงียบ...

จุ๊บ

เฮือก oOo

รู้สึกเหมือนเดจาวูไหมครับ แต่ผมว่ามันไม่ใช่ซะทีเดียวหรอกครับ เพราะก่อนหน้านี้น้องแค่จุ๊บแก้มผม แต่ตอนนี้ 'น้องจุ๊บปากผม' โอ้ว ทำไมหัวใจอี้ฟานถึงได้เต้นแรงขนาดนี้ นี่ถ้าไม่เห็นว่าน้องยังเด็กนี่เสร็จผมไปนานล่ะ -.,-

"พี่ฟานหันมาคุยกับน้องแดเถอะน้า~"

เงียบ...

"นี่ถ้าพี่ฟานไม่หันมาน้องแดจะทำแบบเมื่อกี้อีกนะ!"

ขวับ!

เป็นไปตามคาด ทันทีที่เด็กตัวเล็กพูดจบอี้ฟานก็หันกลับมา แต่เพราะระยะห่างที่มีอยู่น้อยนิด จมูกของทั้งสองเลยชนกันพอดี เด็กน้อยหน้าแดงจนคนที่มองอยู่เกิดอาการสะอึก...น่ารัก

"น้องแดรู้ไหมว่าที่ทำไปเมื่อกี้หมายความว่ายังไง"

"รู้สิฮะ เพราะพี่ลู่กับพี่เทาบอกว่าถ้าเรารักใครก็ให้เอาปากไปจุ๊บกับคนนั้น น้องแดรักพี่ฟานน้องแดเลยจุ๊บปากพี่ฟาน ^^ "

จงแดยิ้มจนตาหยี ส่วนคนที่มองอยู่ก็ต้องใจเต้นแรงไปโดยปริยาย นี่อี้ฟานจะตายเพราะหัวใจเต้นผิดจังหวะไหมเนี่ย

"คะ ใครสอนให้เราพูดแบบนี้อีกเนี่ย"

"เห? หมายถึงที่น้องแดบอกรักพี่ฟานน่ะเหรอฮะ"

"อะ อืม"

ถ้าจงแดจะพูดเสียงหวานขนาดนี้ เอียงคอมองเขาตาแป๋วขนาดนี้ แถมยังทำหน้าตาใสซื่อได้น่ารักขนาดนี้ บอกเลยว่า...ถ้าทำตัวน่ารักแบบนี้อีกล่ะก็...อี้ฟานจะไม่ทน!

"ไม่มีใครบอกน้องแดหรอกฮะ แต่ว่าตรงนี้ต่างหากที่บอก"

ว่าจบก็ผละแขนออกจากคอแกร่ง อี้ฟานที่กลัวน้องหงายหลังตกโซฟาเลยใช้มือขวากอดเอวน้องไว้

มือน้อยๆทั้งสองข้างของจงแดจับเอามือข้างซ้ายที่ว่างอยู่ของอี้ฟานขึ้นมา แล้วนำมาทาบลงบริเวณอกข้างซ้ายที่มีหัวใจดวงน้อยเต้นแรงอยู่...ไม่แพ้ของอี้ฟาน

"น้องแดรักพี่ฟานนะ" ว่าจบก็ยิ้มตาหยี ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมครับว่าถ้าน้องยังทำตัวน่ารักแบบนี้อยู่อีก ผม จะ ไม่ ทน!

"ทำตัวน่ารักแบบนี้ไม่กลัวพี่ (เอ า) เหรอครับ"

"เอ๋? ทำไมต้องกลัวพี่ฟานด้วย อ๊ะ อ๊า~ "

ยังไม่ทันที่จงแดจะได้พูดจบมือของอี้ฟานที่ยังค้างอยู่อกข้างซ้ายก็บีบเข้าที่อกของน้องซะเต็มกำมือ จนเด็กน้อยต้องร้องครางออกมา

แขนน้อยๆทั้งสองข้างที่เพิ่งจะผละออกจากลำคอแกร่งเป็นอันต้องยกกลับมาคล้องไว้ที่เดิมเมื่อมือแสนซุกซนนั้นเริ่มหยอกล้อกับอกของตนมากขึ้น

"อ๊ะ! พี่ฟาน อ๊า~"

เด็กน้อยครางเสียงหวาน อกก็แอ่นขึ้นมาให้มือหนาได้เล่นซนโดยไม่รู้ตัว จนอี้ฟานกักเก็บอารมณ์ดิบไม่ไหวจับคนตัวเล็กให้นอนราบลงไปกับโซฟา ก่อนที่ตัวเองจะตามลงไปคร่อมไว้ และ...

และก็ตัดไปที่ฉากโคมไฟ ตัดแล้วตัดลับไม่มีต่อ อุว่ะฮ่าฮาๆๆ #วิ่งหนีทีน

ใส่ใข่ (พิเศษ) นิดก่อนไป...

"แหมๆ ไอ้คริสนี่มึงแดรกเด็กไปกี่รอบวะ ถึงขนาดต้องได้อุ้ม"

เสียงแซวของไอ้ลู่หานดังขึ้นมาก่อนใครทันทีที่เห็นผมอุ้มน้องลงมาจากห้อง ก็รู้ๆกันว่าขึ้นไปทำไร หุหุ   -..-

"ช่วยไม่ได้พวกมึงอยากสอนน้องแบบนั้นเอง กูก็เลยทนไม่ไหว"

"โห่วว นี่สรุปพวกกูผิด?"

"เออ!" ผมหันไปตอบไอ้เทา

"เออดี งั้นคราวหน้าพวกกูจะสอนภาคปฏิบัติให้น้องมาทำตัวต่อตัวกับพวกกูบ้าง" จบคำไอ้อี้ชิงพวกมันสามตัว (?) ก็หัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างชอบอกชอบใจ ก่อนจะสะดุดกับคำพูดผม

"ก็ลองดูสิ รับรองว่าน้องน้อยของพวกมึงได้นอนสลบคาเตียงเพราะกูแน่ๆ หึหึ"

"พี่ฟานคนบ้า"

จงแดที่อยู่ในอ้อมแขนผมพูดก่อนจะฟาดมือน้อยๆลงกับอกผม แล้วมุดหน้าหนีงุดๆ...เห็นแล้วมังกรน้อยชักตื่น -..-

"อี้ฟานแมร่งหื่นว่ะ"

"ช่วยไม่ได้ก็เด็กมันน่ากิน ว่าแล้วก็ พวกมึงจะกลับกันก่อนก็ได้นะพอดีมังกรน้อยกูหิวอีกแล้วว่ะ"

ว่าจบก็พาเด็กน้อยในอ้อมแขนวิ่งขึ้นบันไดไป ท่ามกลางเสียงโวยวายของน้องน้อยที่ดังมาให้ได้ยินพอเป็นระยะ เสียงประตูปิดดัง ปัง! ก่อนที่เสียงของน้องจะเงียบไปและแทนที่ด้วย...

"อ๊ะ อ๊าส์ พี่ พี่ฟาน~"

ทั้งสามคนที่ยังนั่งกันอยู่ข้างล่างหันมามองหน้ากันตาปริบๆ แล้วแยกย้ายกันไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ส่วนต่างๆของบ้าน...ก็รู้ๆกันว่าจะไปทำอะไร -.,-

จบเหอะก่อนที่ฟิคมันจะเสี่ยงต่อการโดนแบนมากกว่านี้ =_=

T H E M E
◈ B L & W H ◈