คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : SF Luhan x Chen Do You Love Me (1)
LU x CHEN
Do you love me 1
"เฮ้ย! ลู่หานทำไมมึงถึงตกลงเป็นแฟนกับเด็กแว่นนั่นว่ะ"
เสียงของอู๋ อี้ฟานเพื่อนของลู่หานที่เป็นคนจีนเหมือนกันเอ่ยถามเป็นรอบที่สามได้...หากลู่หานสนใจที่จะฟังบ้างน่ะนะ
เพราะหลังจากที่ตกลงคบกับเด็กแว่นที่ชื่อ จง...จง จงอะไรว่ะ!?! เออๆช่างเหอะ เอาเป็นว่าหลังจากที่ตกลงคบกับไอ้เด็กแว่นนั้นได้ลู่หานก็เอาแต่ยิ้มกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่คนเดียว จนอี้ฟานนั้นทนความสงสัยไว้ไม่ไหวจนกระทั่งต้องถามออกมาตามตรง
"นั่นดิ อย่างนายต้องชอบพวกขาว สวย หมวย เอ็กซ์ ไม่ใช่เหรอ" อี้ชิงเอ่ยบ้าง
"อืม ใช่" ลู่หานตอบส่งๆไปเพราะเริ่มจะรำคาญ
เฮ้ออ~ พอเล่าให้ฟังแล้วก็ถามกันเยอะจริงลู่หานคนหล่อขี้เกียจตอบคำถามให้คนโง่กระจางครับ บอกตรง
"เฮ้! ลู่หานหรือว่าที่นายยอมคบกับน้องคนนั้นก็เพราะนายจะหลอกใช้น้องเขาใช่ไหม?"
เป็นอี้ชิงที่หัวไวคิดทันลู่หานแล้วจึงเอ่ยออกมาพลอยให้คนหัวช้าอย่างอี้ฟานได้รับรู้ถึงข้อสงสัยในจุดประสงค์แอบแฝงที่ลู่หานนั้นกระทำขึ้นมา
ลู่หานยกยิ้มขึ้นบางๆ ซึ่งนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้รู้ว่าข้อสันนิษฐานของอี้ชิงนั้นมันเป็นจริง!
"นี่นายคิดได้ยังไงน่ะลู่หาน" อี้ชิงเอ่ยถามคิ้วขมวด
"จะบอกว่าฉันฉลาดหลักแหลมใช่ไหมล่ะอี้ชิง~"
"เปล่า ฉันแค่กำลังคิดว่าความคิดของนายน่ะมันต่ำช้าเสียจริง เล่นกับความรู้สึกของใครฉันจะไม่ว่านายเลย เพราะที่ผ่านมาคนพวกนั้นเต็มใจที่จะให้นายทำแบบนั้น แต่รี่กับเด็กที่แก่เรียนไม่รู้ประสีประสากับเรื่องพวกนี้...นายมันเลวจริงๆลู่หาน"
"เฮ้! มากเกินไปแล้วนะอี้ชิง มาโทษฉันคนเดียวได้ไง ก็เด็กนั่นวิ่งเข้าหาฉันเองไม่ใช่รึไง"
"ฉันก็ไม่ได้เถียงว่าเด็กนั่นวิ่งเข้าหานายเองแต่ที่นายทำไปน่ะ นายคิดว่ามันถูกต้องแล้วรึไงเด็กคนนั้นเขารักนายด้วยใจที่บริสุทธิ์แต่นายกลับตอบแทนความรักอันบริสุทธิ์นั้นด้วยความคิดอันดำมืดของนายเอง มันไม่ยุติธรรม!"
"แล้วนายรู้ได้ไงว่าเด็กนั่นรักฉันด้วยใจที่บริสุทธิ์ไม่ใช่แค่เห็นฉันว่าดัง ไม่ใช่ว่าเห็นฉันรวย ไม่ใช่ว่าเห็นฉันเป็นนักกีฬาของโรงเรียน?"
"แล้วนายรู้ได้ไงว่าเด็กคนนั้นไม่ได้รักนายจริง? ฉันรู้ว่านายน่ะเจอคนที่ไม่จริงใจมาก็เยอะ นายถึงได้เหมารวมว่าทุกคนที่เข้าหานาก็คงจะเพียงเพราะเงิน เพียงเพราะนายเป็นคนดัง เพียงเพราะว่านายเป็นนักกีฬาของโรงเรียน"
"แล้วมันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดรึไง ทุกคนก็เข้าหาฉันเพราะคุณสมบัติทุกอย่างที่นายพูดมาไม่ใช่รึไง" ลู่หานยังคงยืนยันในความคิดของตัวเอง
"แล้วนายรู้สึกยังไงเวลาโดนหลอก" อี้ฟานที่เงียบอยู่นานเอ่ยถามลู่หาน
"ก็โกรธน่ะสิ ทั้งโกรธ ทั้งโมโห แล้วก็เจ็บใจน่ะสินายจะถามไปทำไม"
"แล้วนายไม่คิดว่าเด็กนั่นจะรู้สึกเหมือนนายตอนโดนหลอกรึไง"
ลู่หานชะงักไปเล็กน้อย เพราะว่าเขานั้นเจอแต่คนที่เข้าหาด้วยเจตนาแอบแฝง พูดง่ายๆก็คือเขาไม่เคยเจอใครที่จริงใจและไม่เคยเจอเพื่อนแท้เลย จนกระทั่งมาเจออี้ฟานและอี้ชิงนี่แหละ
แต่ถ้าเด็กนั่นมันจะเจอเรื่องให้เจ็บปวดเหมือนเขาบ้างจะทำไม ก็ถือซะว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตจะเป็นไร จะได้รู้ว่าโลกแห่งความจริงมันแสนจะบัดซบแค่ไหน!
"คนแบบนี้น่ะพูดไปก็ไม่สำนึกอยู่ดีนั่นแหละอี้ฟาน ในใจก็คงจะคิดแค่ว่าใครจะเจ็บใครจะตายก็ช่างหัวมันไม่เกี่ยวกับฉันใช่ไหมหล่ะลู่หาน? คนอย่างนายไม่เคยจะแคร์ใครอยู่แล้วนี่อีกอย่างเด็กนั่นก็ไม่ใช่ญาติโกโหติกาของนายแม้แต่นิดนายก็คงจะไม่สนใจหรอกใช่ไหม? เพราะว่านายมันเป็นพวกหัวใจด้านชา! คิดจะทำร้ายใครก็ทำได้คิดจะหลอกใครก็ได้หน้าตาเฉย เพราะว่าคนที่เจ็บมันไม่ใช่นายใช่ไหมเสี่ยว ลู่หาน!"
หลังจากอี้ชิงร่ายยาวจบก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง มือสวยเก็บกวาดข้าวของลงกระเป๋าแล้วเดินออกไปทันที เพราะเขาคิดว่าถ้าหากเขาอยู่นานไปกว่านี้เขากับลู่หานคงต้องมีเรื่องให้ต้องขัดใจกันโดยไม่ต้องสงสัย
"อะไรของนายว่ะอี้ชิง ด่ากันแล้วคิดจะเดินหนีไปง่ายๆแบบนี้เลยรึไง!" ลู่หานตะโกนตามหลังอี้ชิงไป แต่ก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้วิ่งตามอี้ชิงไปอย่างที่ใครเข้าใจแต่ก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้วิ่งตามอี้ชิงไปอย่างที่ใครเข้าใจ
ดวงตาหวานที่ทำให้ใครๆก็ตกหลุมรักหันกลับมาหาเพื่อนร่างสูงอีกคนที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
"แล้วมึงอ่ะ?"
"อะไร" อี้ฟานขมวดคิ้วถาม
"ก็ไม่คิดที่จะด่ากูเหมือนที่อี้ชิงทำรึไง"
"คนอย่างมึงด่าไปก็ไม่สำนึกแล้วจะให้กูด่าให้เปลืองน้ำลายทำไม" อี้ฟานพูดจบก็เดินหนีลู่หานไปอีกคน
"ไอ้นี่กวน_ีนชิบ! -_-+"
คล้อยหลังเพื่อนทั้งสองลู่หานก็ยกยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่โกรธหรอกที่อี้ชิงจะด่าหรือว่าเขาขนาดไหน ออกจะเฉยๆกับประโยคด่าทอพวกนั้นเสียด้วยซ้ำ จะมาโทษว่าเขาเลวก็คงจะไม่ถูกไปเสียหมดก็ในเมื่อเด็กจงแดอะไรนั่นโง่มาหลงรักเขาเอง ส่วนเขาก็แค่เติมฝันให้พวกเด็กไอคิวสูงโลกสวยได้รู้จักความรักที่จุดจบคือความเจ็บปวดเท่านั้นเอง
วันต่อมา
ทางด้านจงแดหลังจากที่ตัดสินใจไปสารภาพรักกับรุ่นพี่คนโปรดที่แอบชอบมานานก็ได้คำตอบที่ทำเอาฟินไปหลายชั่วโมง มันเหมือนฝัน ฝันที่แสนดี ดีจนอยากจะฝันอยู่อย่างนี้แล้วไม่ตื่นขึ้นมา
ใช่ว่าจงแดจะไม่รู้ว่าลู่หานน่ะไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษอะไรกับเขาหรอกที่ตกลงคบเป็นแฟนไปก็คงจะเพียงเพราะคิดจะหลอกใช้เขา แต่ถึงแม้จะรู้ว่าโดนหลอกจงแดก็ยังเต็มใจให้ลู่หานหลอก เต็มใจที่จะโดนลู่หานทำร้ายจิตใจ
ถ้าหากว่านี่มันจะเป็นวิธีที่ทำให้ลู่หานพอจะเกลียดเขาน้อยลงเมื่อเวลาที่ลู่หานรู้ความจริงว่าเขาเป็นใคร...
"จงแด จงแด๊~ เป็นไงบ้างว่ะเมื่อวานโอเคป่าว *0* "
เสียงเอะอะโวยวายของเพื่อนรัก บยอน แบคฮยอน ดังขึ้นก่อนที่จะปรากฏร่างเล็กๆที่ไม่ได้ใหญ่ไปกว่าจงแดสักเท่าไหร่กำลังวิ่งมาหาเขาที่ม้าหินอ่อนตัวประจำ จงแดเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ ซึ่งเขาก็ไม่ได้จดจ่อกับการอ่านสักเท่าไหร่หรอกออกจะคิดนอกเรื่องไปไกลเสียด้วยซ้ำ
"แฮ่กๆ เป็นไงบ้างพี่เขาโอเครึเปล่า" ทันทีที่ก้นหย่อนลงกับที่แบคฮยอนก็สาดคำถามใส่จงแดทันที
จงแดมองเพื่อนตัวแสบที่เป็นคนยุให้เขาไปสารภาพรักกับรุ่นพี่ลู่หานเมื่อวาน มุมปากที่ยกขึ้นสูงอยู่แล้วยิ่งยกสูงขึ้นไปอีกเมื่อเจ้าของนั้นยกยิ้มขึ้น
"อืม พี่เขาตกลงคบกับเราแล้วหล่ะ ^_^ " ตอบพร้อมกับยิ้มจนตาหยีให้เพื่อน
"จริงอ่ะ!?! เฮ้ยยยย แบบนี้นายก็สมหวังแล้วสิ มีแฟนคนแรกก็ได้หนุ่มหล่อสุดฮ็อตประจำโรงเรียนแถมยังเป็นนักกีฬาของโรงเรียนอีก ไม่มีอะไรจะโชคดีไปกว่านี้อีกแล้วล่ะจงแด๊~" แบคฮยอนก็เป็นแบบนี้เสมอ...ตื่นเต้นมันไปเสียทุกอย่าง
"แหะๆ นั่นสิ มันทำให้เราดูต่ำต้อยกว่าเดิมไปเยอะเลยล่ะ "
จงแดตอบเพื่อนรักด้วยรอยยิ้มแหยๆจนแบคฮยอนถึงกับหน้าเสีย...ไม่น่าปากมากเลยเรา *ตบปากตัวเอง*
"สวัสดีจงแด แบคฮยอนทำอะไรกันอยู่"
เสียงห้าวที่ดังมาจากข้างหลังเป็นเหมือนเสียงที่สวรรค์ส่งมาให้แบคฮยอนซะจริง ทั้งเขาและจงแดหันไปหาเพื่อนอีกคนที่ตัวนั้นสูงใหญ่เลยพวกเขาสองคนไปมากโข
"สวัสดีชานยอล" เป็นจงแดที่เอ่ยทักก่อน
"ทำอะไรกันอยู่เนี่ย แล้วไอ้เทายังไม่มาเหรอ"
"แหม๊มมม~ เพิ่งจะมาก้นยังไม่ถึงเก้าอี้ก็ถามหาไอ้หมีแพนด้าเลยนะ ถามจริงมึงสองคนมีซั่มติงอะไรกันป่ะเนี่ย"
เป็นโอกาสอันดีที่แบคฮยอนจะเบี่ยงเบนความคิดของจงแดออกจากสิ่งที่เขาเป็นคนพูดไปโดยไม่ทันจะได้คิดจนทำให้เพื่อนต้องรู้สึกไม่ดี ถึงแม้ว่าเขากับชานยอลจะทะเลาะกันเกือบ(?)ทุกวัน แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่จะไม่สามารถดึงความสนใจของจงแดได้หรอก
"ซั่มตงซั่มติงบ้าอะไรของมึง กูก็แค่รู้สึกไม่ดีเวลาอยู่กับพวกมึงโดยไม่มีไอ้เทาเท่านั้นเอง" ชานยอลเอ่ยแล้วจึงหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้อีกตัว
"รู้สึกไม่ดียังไงมึงพูดมาให้เคลียร์ดิ!"
"ก็พวกมึงตัวเตี้ยอย่างกะอะไร เวลากูอยู่ใกล้แล้วรู้สึกว่าตัวกูใหญ่ยังไงแปลกๆ ส่วนไอ้เทาถึงแม้มันจะเตี้ยกว่ากูอยู่สักหน่อยแต่มันก็ยังสูงกว่าพวกมึงอยู่ดี"
"อ้าวไอ้นี่! เดี๋ยวมึงจะตายเพราะโดนบาทาคนเตี้ยนะครัช!"
"อ้อเหรออออ~ กูว่านะมึงไปฝึกกระโดดสูงมาก่อนเถอะแล้วค่อยมากระโดดถีบกู"
"ไม่เห็นจำเป็นต้องฝึกโดดสูงให้ยาก แค่กูยกขาขึ้นแล้วถีบมึงเลยนี่ง่ายกว่าเยอะ!"
ตุ้บ!!!
"โอ้ยย!!"
ร่างสูงของชานยอลลงไปนั่งอยู่กับพื้นดินอย่างสวยงามด้วยฝี(เท้า)มือของแบคฮยอน ที่พอพูดจบก็จัดการยกขาขึ้นถีบเพื่อนร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างไม่ลังเล
"ไอ้หมา!! มึงกล้าดียังไงมาถีบกูว่ะ!" ชานยอลลุกขึ้นปัดตูดของตัวเองพลางชี้หน้าเจ้าของฝ่าเท้าน้อยๆ(?)ที่ถีบเขาตกเก้าอี้เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
"แล้วทำไมกูต้องไม่กล้าด้วยล่ะ"
"พอเถอะน่าแบคฮยอน ชานยอล ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้" เป็นจงแดที่เอ่ยห้ามทัพเหมือนอย่างเคย
ร่างบางเดินไปช่วยเพื่อนตัวสูงที่ยืนปัดตูดอยู่ที่เดิม มือบางปัดๆอยู่สักพักก่อนจะต้องเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงพื้นรองเท้ากระทบกับพื้นดิน
ร่างสูงของเด็กหนุ่มมอต้นยืนหอบแฮ่กๆอยู่ตรงหน้าของเขา ใบหน้าขาวใสเต็มไปด้วยเหงื่อคาดว่าเจ้าตัวคงจะวิ่งมาไกลพอสมควร
"มีอะไรรึเปล่าน่ะน้อง" แบคฮยอนถาม
"มะ มีครับๆ แฮ่กๆ ระ รุ่นพี่เทา รุ่นพี่เทากำลังมีเรื่องอยู่กับพวกโรงเรียนตรงข้ามครับ"
"แล้วตอนนี้ไอ้เทาอยู่ที่ไหน!" ชานยอลเอ่ยถามอย่างร้อนรน
"อยู่ที่ตึกร้างหลังโรงเรียนครับ"
"ขอบใจมาก"
ทั้งสามคนออกวิ่งไปยังสถานที่ที่เด็กหนุ่มบอกทันทีอย่างมิได้นัดหมาย เอาเป็นว่าวันนี้ขอขาดเรียนสักวันแล้วกันนะ...
ตุ้บ! ตับ! ผลั๊ก!
เสียงเนื้อกระทบกันดังเข้าสู่โสตประสาทของชานยอล แบคฮยอน และจงแดทันทีที่ทั้งสามวิ่งมาถึงยังที่เกิดเหตุ ร่างสูงของเหล่านักเรียนหลายคนกำลังยืนล้อมกระทืบใครสักคนที่คาดว่าคงจะโดนรุมตั้งแต่ต้นๆแล้วเป็นแน่ ทั้งสามคนมั่นใจได้ทันทีว่าร่างของเด็กนักเรียนที่ถูกรุมอยู่นั้นเป็นใครอื่นไม่ได้แน่ๆนอกจาก ฮวาง จื่อเทา
ให้ตายสินี่มันหมาหมู่ชัดๆ!
ไม่ช้าให้เสียเวลาร่างของชานยอลก็กระโดดเข้าไปในดงฝ่าเท้าทันที ด้วยร่างกายที่สูงโย่งชานยอลยกขาขึ้นถีบใครสักคนที่กำลังกระหน่ำเท้าเข้าใส่จื่อเทาไม่ยั้งจนมันกระเด็นออกไปนอกวง
"จงแดไปหาที่หลบก่อนถ้าเห็นท่าไม่ดีให้รีบไปตามคนมาช่วยนะ"
แบคฮยอนที่ยืนอยู่ใกล้ๆจงแดเอ่ยบอกอย่างรวดเร็ว ไม่ทันให้จงแดได้ตอบด้วยซ้ำแบคฮยอนก็เข้าไปตะลุมบอลกับกลุ่มคนเหล่านั้นทันที แบคฮยอนถึงแม้ว่าจะเห็นตัวเล็กแบบนั้นที่จริงแล้วเจ้าตัวมีดีกรีเป็นถึงเจ้าของเหรียญทองการแข่งขันฮับกิโดของโรงเรียนเชียวหล่ะ ส่วนชานยอลนั้นก็ออกกำลังกายบ่อยแถมยังเป็นถึงนักบาสเก็ตบอลของโรงเรียนเรื่องใช้กำลังเลยไม่มีปัญหา
ต่างกับจงแดที่นอกจากการเรียนแล้วก็แทบจะไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง วันไหนโดนแกล้งก็ไม่กล้าตอบโต้จนเป็นจื่อเทา ชานยอล แล้วก็แบคฮยอนเองนั่นแหละที่เข้ามาช่วย จงแดเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามาเป็นเพื่อนกับทั้งสามคนได้ยังไงทั้งที่นิสัยก็แตกต่างกันเข้าขั้นคนละขั้วขนาดนี้ และก็คงเพราะว่าเขาอ่อนแอที่สุดในกลุ่มนั่นจึงเป็นเกตุให้เพื่อนทั้งสามนั้นโอ๋แล้วก็เป็นห่วงเขามากที่สุด
"จงแด! ยืนทำอะไรอยู่ฉันบอกให้หนีไป!"
"อ๊ะ!"
เสียงของแบคฮยอนที่ตะโกนแหวกกลุ่มคนที่ตีกันอิรุงตุงนังทำให้จงแดที่ยืนตัวสั่นอยู่ได้สติ เพื่อนของเขาทั้งสามคนเริ่มจะมีรอยแผลกันเพิ่มมากขึ้นโดยเฉพาะจื่อเทาที่ตอนนี้ทั้งหน้าบวมปูดโปนเพราะโดนยำมาก่อนหน้านี้แล้ว
...เขาควรจะช่วยเพื่อนยังไงดี?
'จงแดไปหาที่หลบก่อนถ้าเห็นท่าไม่ดีให้รีบไปตามคนมาช่วยนะ'
เสียงของแบคฮยอนที่เอ่ยกับจงแดก่อนหน้าดังก้องสะท้อนในหัว ร่างเล็กไม่รอช้าหมุนตัวกลับเตรียมจะไปเรียกคนมาช่วยเพื่อนของตน แต่ก็ต้องชะงักถอยหลังกรูดเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ที่ใส่ยูนิฟอร์มของโรงเรียนฝั่งตรงข้ามที่พักพวกของมันกำลังตะลุมบอลกับเพื่อนเขาอยู่
"คิดจะหนีไปไหนเหรอครับ"
มันพูดพร้อมรอยยิ้มเหยียด มือทั้งสองข้างของมันล้วงอยู่ในกางเกงนักเรียนอย่างสบายอารมณ์ แล้วไหนจะใบหน้ายียวนกวนประสาทนั่นอีก
...บอกที่ว่าจงแดคนนี้ควรจะทำยังไง?
"ถามทำไมไม่ตอบหล่ะครับ"
"......"
ร่างของจงแดก้าวถอยกลังไปเรื่อยๆด้วยความหวาดกลัว ดวงตาหยีเล็กเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆ นั่นยิ่งทำให้ศัตรูตัวใหญ่ยกยิ้มขึ้นเหมือนถูกใจ
"ใจคอจะไม่คุยกับฉันเลยเหรอ"
"ถ ถะ ถอยออกไปนะ" เสียงสั่นๆของจงแดทำเอามันหัวเราะลั่นอย่างชอบใจ
"ฮ่าฮ่าฮ่า! เฮ้! นายน่ารักหว่ะบื้อดีฉันชอบ~"
ร่างของจงแดจำเป็นต้องหยุดชะงักเมื่อแผ่นหลังบอบบางชนเข้ากับกำแพง ใบหน้าขาวมองซ้ายมองขวาอย่างหาหนทางที่จะหนี แต่ก็คงเป็นไปได้ยากเพราะศัตรูตัวใหญ่ได้เข้าประชิดร่างเขาไว้แล้ว
"ฉันชื่อไค นายชื่ออะไร"
"....."
จงแดเลือกที่จะเงียบเพราะยังรู้สึกกลัวๆอีกคน ถึงแม้ว่าไคจะไม่ได้ล็อคตัวอะไรจงแดไว้แต่จงแดก็ไม่กล้าผลักร่างสูงใหญ่รี้ออกไปอยู่ดี เพราะระยะห่างระหว่างเขาสองคนก็ไม่ได้เยอะอะไรมากมายจงแดเลยยิ่งตัวสั่นเป็นลูกนกตกน้ำ
"ไม่คิดจะบอกชื่อกับฉันหน่อยเหรอ"
"....ถอย...ไป"
"ถ้านายยอมบอกชื่อบางทีฉันอาจจะปล่อยนายกับเพื่อนไป..."
"จงแด...คิม จงแด!"
"หึ! ยินดีที่ได้รู้จักครับ คิม จงแด"
อีคนยื่นมือมาข้างหน้าของจงแด แต่จงแดกลับยิ่งหวาดกลัวมากกว่าเดิม จากที่ตัวเคยสั่นอยู่แล้วก็ยิ่งสั่นเข้าไปอีก
"ฉัน...ฉัน..."
"ถอยออกไปห่างๆจากเพื่อนกูซะ!"
"จื่อเทา" เสียงที่ดังแทรกขึ้นมาทำให้ทั้งสองคนหันกลับไปมอง ร่างโซซัดโซเซของเทาเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น รวมถึงแบคฮยอนกับชานยอลที่เพิ่งจะจัดการกับพักพวกของไคเสร็จก็เดินตามมาติดๆ
"โอ๊ะโอ เหลือเชื่อจริงๆ"
แป๊ะ! แป๊ะ! แป๊ะ!
เสียงปรบมือของไคดังเปราะแป๊ะเหมือนไม่ได้แสดงออกถึงความจริงใจเลยสักนิด จงแดใช้จังหวะที่ไคเผลอหันไปปรบมือและพูดกับเทานั้นวิ่งหนีออกไปหลบอยู่หลังของชานยอลที่อยู่ใกล้ที่สุด ซึ่งชานยอลก็เต็มใจที่จะให้คนตัวเล็กใช้ร่างกายของตนนั้นเป็นที่หลบภัยจากอันตรายแถมยังช่วยขยับตัวมาบังจงแดให้รอดพ้นจากสายตาของไคที่จ้องมายังคนตัวเล็กไม่ห่างอีกด้วย
"เพื่อนมึงคนนั้น...กูชอบว่ะ" ไคชี้นิ้วไปทางจงแดแต่ใบหน้ายังคงมองจ้องอยู่ที่เทา และนั่นไคจึงไม่ได้เห็นดวงตาของจงแดที่เบิกโพลงเพราะตกใจ
...หน้าอย่างเขายังจะมีคนมาชอบอีกเหรอ
"อย่างยุ่งกับจงแด!"
"ทำไมจะยุ่งไม่ได้ในเมื่อกูชอบอ่ะ"
"มึงมันไม่คู่ควรกับเพื่อนกู!" แบคฮยอนตะโกนแทรก
"หึ! ก็แล้วจะทำไม กูจะเอาจบนะ"
พูดจบร่างสูงของไคก็เดินออกมาจากการสนทนานั้นทันที ทั้งชานยอล แบคฮยอน และจื่อเทาได้แต่กำมือแน่น ส่วนจงแดนั้นก็ได้แต่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างหลังชานยอล
"ชาน...ยอล เรากลัว"
เสียงสั่นๆของจงแดดังขึ้นอยู่ข้างหลังเรียกให้ชานยอลและอีกสองคนที่เหลือหันไปมอง ร่างเล็กของจงแดนั้นสั่นกลัวจนน่าสงสาร ดวงตาสั่นระริกแถมยังมีน้ำใสๆเอ่อคลอพร้อมที่จะไหลลงมาได้ทุกเมื่อ
ชานยอลวาดวงแขนโอบกอดจงแดที่กำลังสี่นอย่างหนักไว้ มือใหญ่ลูบหัวอีกคนเบาๆปากก็พร่ำเอ่ยคำปลอบโยนไม่ห่าง และจื่อเทาและแบคฮยอนก็เข้ามาสวมกอดร่างทั้งสองที่กอดกันแน่นปากก็เอ่ยพร่ำบอกคนที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่มว่าไม่เป็นไร
"จงแดไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะปกป้องนายเอง" จื่อเทาเอ่ย
"ใช่ พวกเราก็จะปกป้องนายเองนะ"
"อืม ขอบใจทุกคนมากเลยนะ" คนในอ้อมกอดตอบเสียงอู้อี้
"มันเป็นหน้าที่ที่องครักษ์อย่างพวกฉันต้องทำอยู่แล้วล่ะ เนอะ!" แบคฮยอนตอบเสียงสดใส
"อืม"
TBC
ความคิดเห็น