คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : :: Special :: Promise Suho x ChenChen
Promise 3
SUHO x CHEN
และคำสัญญา...มันก็เป็นเพียงคำพูดที่หลอกล่อให้เราเชื่อใจ
หลังจากที่ตามง้อน้องน้อยของตัวเองได้สำเร็จแล้ววันนี้ซูโฮก็ตื่นมาแต่เช้าเตรียมตัวที่จะไปหาเด็กดีของเขาที่บ้าน แต่ก่อนที่จะไปขึ้นรถที่หน้าคฤหาสน์นั้นก็มีรถตู้สีดำมาจอดเทียบดักหน้าเสียก่อน ซูโฮยืนเพิ่งมองรอดูว่าแขกที่มาแต่เช้านั้นเป็นใคร และเมื่อประตูรถเปิดออกมาเผยให้เห็นร่างของเด็กชายที่เขาคุ้นตาดี
“พี่ซูโฮจะไปไหนแต่เช้าเหรอครับ”
“พี่จะไปบ้านเฉินเฉินน่ะ แล้วแบคฮันมาทำอะไรแต่เช้าล่ะ”
“แบคฮันมาหาพี่ซูโฮไงครับ!” เด็กหนุ่มกระโดดลงมาจากรถแล้วโผลกอดร่างสูงเข้าอย่างจังจนคนที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเซเล็กน้อย
“เอ่อ...แต่ว่าพี่...”
“ถ้าพี่ซูโฮจะไปหาเด็กนั่นให้แบคฮันไปด้วยได้ไหมครับ แบคฮันอยากเป็นเพื่อนกับเด็กเตี้ยคนนั้น” ผละออกมาแล้วถามอีกคนเสียงใส
“อืม...ได้สิ แต่แบคฮันต้องเลิกเรียกเฉินเฉินว่า เด็กเตี้ย ก่อนนะ”
“แล้วจะให้แบคฮันเรียกว่าอะไรล่ะครับ เรียกเฉินเฉินแบบพี่ซูโฮเรียกแบคฮันไม่เอานะครับ”
“ฮ่าฮาฮ่า ทำไมล่ะ พี่ว่ามันออกจะน่ารักเหมาะกับเฉินเฉินดีนะ”
“แบคฮันว่ามันเหมือนตุ๊ดเกินไป”
“ฮ่าฮาฮ่า เอาเถอะๆ อยากจะเรีกว่าอะไรก็ไปถามเจ้าตัวเขาเองก็แล้วกัน”
“พูดแบบนี้แปลว่าพี่ซูโฮให้แบคฮันไปบ้านเด็กเตี้ยนั่นแล้วใช่ไหมครับ”
“อืม อยากไปก็ขึ้นรถเลย”
พอเห็นว่าคนเป็นพี่อนุญาตแล้วเด็กชายร่างโปร่งก็เดินไปขึ้นรถตู้ของตระกูลคิมที่จอดอยู่ถัดจากรถตู้ของตนเองทันที ซึ่งซูโฮเองก็รีบเดินตามขึ้นรถไปเพราะว่าไม่อยากสายไปกว่านี้แล้ว ...คิดถึงเด็กดีจะแย่แล้วเนี่ย
ร่างเล็กของจงแดรีบวิ่งลงมาจากบันไดด้วยความรวดเร็วเมื่อพี่เลี้ยงขึ้นไปตามให้ลงมาข้างล่างบอกว่ามีแขกคนสำคัญมาหา และแขกที่สำคัญสำหรับคุณหนูตัวเล็กคนนี้คงจะเป็นใครอื่นไปไม่ได้นอกจากคุณหนูตระกูลคิม หรือพี่ซูโฮที่เจ้าตัวเรียกนั่นเอง
“พี่ซูโฮมาหาเฉินเฉินแล้วววว” เด็กชายตัวเล็กตะโกนเข้ามาก่อนที่ตัวจะปรากฏในห้องรับแขกเสียอีก จนเจ้าของชื่อที่นั่งรออยู่ต้องยืนขึ้นรอมอบอ้อมกอดให้เด็กดีของตนเอง
“คิดถึงพี่ไหมครับคนดี” ถามทันทีเมื่ออีกคนอยู่ในอ้อมกอดตนเองแล้วเรียบร้อย
“คิดถึงที่สุดเลย” ว่าพร้อมกับซุกหน้าลงกับอกของพี่ชายสุดที่รักอย่างออดอ้อน มือใหญ่กว่าของพี่ชายลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ ด้วยความเอ็นดู
“พี่ก็คิดถึงเด็กดีของพี่เหมือนกัน ไหนดูสิไม่เจอกันตั้งหนึ่งคือโตขึ้นบ้างรึเปล่าเนี่ย”
ว่าติดตลกเมื่อผละออกมามองสำรวจเด็กดีที่เจ้าตัวก็ยอมหมุนตัวให้พี่ชายสุดที่รักดู หมุนได้หนึ่งรอบแล้วจึงทำท่าเบ่งกล้ามให้คนเป็นพี่ดูเรียกเสียงหัวเราะของคนที่ตัวโตกวาได้เป็นอย่างดี ...กล้ามเกิ้มอะไรไม่มีหรอกที่เห็นน่ะก็มีแต่กระดูกทั้งนั้น
“ไม่เห็นจะโตขึ้นเลย สงสัยเมื่อคืนก่อนนอนไม่ได้ดื่มนมแน่ๆ เลย ใช่ไหม?”
“ไม่ใช่ซะหน่อย เฉินเฉินดื่มนมก่อนนอนทุกคืนนะ” เบ้ปากงอนๆ ซูโฮเอื้อมมือมาหยิกแก้มคนตัวเล็กไปสองสามทีแล้วจึงปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อเด็กน้อยยิ่งเบะปากงอนมากกว่าเดิม
“หืม? เหมือนกับว่าผมจะมาผิดเวลาไปนะ”
“นาย!!”
เสียงดังที่มาจากข้างหลังทำให้ทั้งสองคนหันไปมอง คนตัวเล็กสุดดูจะตกใจมากไม่คิดว่าจะได้เจอกับคนๆ นี้อีก แบคฮันเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของคุณหนูประจำบ้านแล้วก้มลงมาหาเล็กน้อยเพราะด้วยขนาดส่วนสูงที่ต่างกันพอสมควร ผู้มาใหม่กล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มธรรมดาแต่เด็กตัวเล็กสุดนี่สิ ...กลับเบ้เหมือนจะร้องไห้ซะงั้น
“สวัสดี...เด็กตุ๊ด”
“เราไม่ได้เป็นตุ๊ด!”
“เหรอ... เด็กนี่ไม่ได้เป็นตุ๊ดจริงๆ น่ะเหรอครับพี่ซูโฮ”
ประโยคแรกพูดกับจงแดแต่ประโยคต่อมากลับเดินไปกอดแขนของคนอายุมากสุดแล้วถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน จนจงแดที่เห็นแบบนั้นก็เกิดอาการฟึดฟัดขัดใจที่คนอื่นมากอดแขนพี่ชายสุดที่รักของตนเอง
“อย่ามากอดแขนพี่ซูโฮของเรานะ!”
“ก็จะกอดอ่ะ มีไรป่ะ”
“เราไม่ให้กอด!”
เด็กชายตัวเล็กสุดเข้าไปดึงแขนของแบคฮันอกมาจากแขนของพี่ชายสุดที่รัก แต่ด้วยเพราะขนาดตัวที่เล็กกว่าเลยไม่สามารถสู้แรงของแบคฮันได้ เด็กดีของซูโฮยืนเบะปากทำท่าเหมือนจะร้องไห้ลำบากซูโฮต้องรีบดึงแขนออกมาจากแบคฮันอย่างเร็ว
“แบคฮันไหนบอกว่าอยากเป็นเพื่อนกับเฉินเฉินไงครับ ถ้าจะเป็นเพื่อนกันก็ต้องไม่แกล้งกันสิ”
“ก็เจ้าเตี้ยนี่มันน่าแกล้งนี่ครับพี่ซูโฮ”
“เฮ้อ ไม่เอาน้า เฉินเฉินมานี่มาไม่ร้องนะคนดี” ซูโฮเดินไปอุ้มเอาเด็กตัวเล็กที่ยืนเบะปากอยู่ให้มานั่งที่โซฟาก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงที่ข้างๆ มือก็ลูบผมนุ่มปลอบอย่างอ่อนโยน
“ก็ได้ๆ นี่เจ้าเตี้ยฉันขอโทษก็แล้วกัน จะไม่แกล้งแล้วโอเคไหม” แบคฮันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของจงแด
“พี่ซูโฮ...” เด็กตัวเล็กหันไปขอความเห็นจากพี่ชายซึ่งก็ได้รับการพยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม จงแดที่เชื่อฟังพี่ชายใจดีทุกอย่างเลยหันกลับมาตอบตกลงกับแบคฮัน
“ก็ได้ แต่นายห้ามแกล้งเรานะ”
“ก็บอกว่าไม่แกล้งก็ไม่แกล้งสิ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปเอาขนมมาให้กินกันดีกว่า แบคฮันห้ามแกล้งเฉินเฉินนะเข้าใจไหม”
“คร้าบบบบ”
ลากเสียงยาวประชดอีกคน จงแดทำท่าว่าจะไม่ยอมแต่ซูโฮที่อยากให้น้องทั้งสองได้เป็นเพื่อนกันและสนิทกันก็ทำท่าไม่ยอมเช่นกัน มือนุ่มของพี่ชายลูบผมของน้องเบาๆ แล้วจึงผละออกไปทางห้องครัวของคฤหาสน์ตระกูลคิมที่ตนก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี
ลับหลังซูโฮออกไปแล้วแบคฮันก็เดินมานั่งข้างจงแดที่ก้มหน้าก้มตาอยู่ แอบลอบมองใบหน้าน่ารักแล้วจึงยกยิ้มร้ายขึ้นมา ค่อยๆ ก้มหน้าไปใกล้อีกคนก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะกดจูบลงที่แก้มนิ่มของอีกคน จงแดสะดุ้งตกใจสุดขีดหันมาจ้องหน้าอีกคนด้วยความตกใจ ไม่ลืมที่จะถอยห่างออกมาจากแบคฮันเล็กน้อย
“ตกใจอะไร พี่ซูโฮไม่เคยจุ๊บแก้มนายเหรอ”
“ไม่ ไม่เคย...”
“หืม? จริงดิ” เด็กน้อยขี้แกล้งหัวเราะคิกคัก
“แล้วนายมาจุ๊บแก้มเราทำไม”
“ก็อยากจุ๊บเฉยๆ มีไรป่ะ”
“ไหนบอกว่าจะไม่แกล้งเราไง”
“แค่จุ๊บแก้มไม่ได้แกล้งสักหน่อย เจ้าเตี้ย...”
“อย่ามาว่าเราเตี้ยนะ!” คุณหนูคิมตัวน้อยตะโกนออกมาเสียงดังอีกครั้ง ดวงตากลมเริ่มมีน้ำใสเอ่อคลอเพราะโดนอีกคนแกล้ง แต่แบคฮันกลับไม่สะทกสะท้าน
“ก็เตี้ยจริงๆ อ่ะ จะให้บอกว่าสูงได้ไง บ้าป่ะ”
“ใจร้าย!”
“ก็ยังไม่ได้บอกสักคำว่าฉันเป็นคนใจดี”
“ฮึก! เราจะฟ้องพี่ซูโฮ”
“ก็ฟ้องสิ...ถ้าอยากโดนแบบเมื่อกี้อีกน่ะนะ” ประโยคท้ายก้มลงมากระซิบชิดใบหูขาวของคนตัวเล็ก จงแดเม้มริมฝีปากแน่นพยายามไม่ร้องไห้
“ขนมมาแล้วครับเด็กๆ” เสียงนุ่มของพี่ชายสุดที่รักดังขึ้นมาเด็กตัวเล็กก็ไม่รอช้ารีบกระโดดลงจากโซฟาแล้วพุ่งเข้ากอดคนเป็นพี่ทันที จนคนเป็นพี่เกือบจะประคองถาดขนมไว้ไม่อยู่ “เป็นอะไรครับคนดี”
“ฮึก! แบค...”
“หมอนี่โดนมดกัดน่ะครับพี่ซูโฮ” ยังไม่ทันที่จงแดจะได้บอกอะไรแบคฮันก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อนแล้วจึงเดินไปรับถาดขนมมาจากอีกคนที่โดนคนตัวเล็กกอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“หืม? ไหนดูสิครับคนดีแค่มดกัดเองไม่เป็นไรนะ โอ๋ๆๆ” ซูโฮก้มลงมาคุยกับเด็กดีของเขาก่อนจะกอดปลอบน้องเบาๆ “ป่ะ ไปกินขนมกันดีกว่าเนอะ”
“ครับ...”
เวลาเลยผ่านไปจนมาถึงช่วงเย็นที่ทั้งซูโฮและแบคฮันต้องกลับบ้านเสียที ทีแรกจงแดมีท่าทีงอแงไม่ยอมให้คนเป็นพี่กลับแต่เพราะว่าเจอสายตาที่มองมาของแบคฮันเลยทำให้เด็กน้อยยอมหยุดงอแงแต่โดยดี
ร่างเล็กเดินขึ้นบันไดมาที่ห้องทำงานของคุณพ่อที่เพิ่งจะกลับจากบริษัทมาเมื่อบ่ายแก่ๆ แอบสงสัยเหมือนกันว่าทำไมถึงได้กลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน แล้วคุณแม่สุดที่รักยังขึ้นมาหาคุณพ่อตั้งแต่คุณพ่อกลับมาถึงบ้านได้ไม่นานแล้วก็เงียบหายไปด้วยกันเลย
“แกจะทำอะไรคิมฮันกับซูอิน!”
ทันทีที่เดินมาถึงหน้าห้องของคุณพ่อจงแดก็ถึงกับต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่ตะโกนออกมาจากข้างใน ได้ยินชื่อของพ่อพี่ชายสุดที่รักแว่วๆ จงแดเลยยืนนิ่งรอฟังต่อว่าคุณพ่อนั้นคุยอะไรกับใคร ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นการเสียมารยาทแต่เจ้าตัวก็ยังเลือกที่จะทำ
“ใจเย็นๆ นะค่ะคุณ” ...เสียงของแม่นี่
“ฉันจะถามแกอีกครั้งนะแบคกยอง... แกเอาคิมฮันกับซูอินไปไว้ที่ไหน”
“ตกลง ถ้าแกยอมบอกมาว่าเอาตัวสองคนนั้นไปไว้ไหนแล้วฉันจะยอมให้ทุกอย่างกับนาย”
“แล้วเจอกัน”
ประโยคสนทนาจบลงเพียงเท่านั้นก่อนจงแดจะได้ยินเสียงกุกกักๆ และไม่นานประตูบานไม้ก็เปิดออก ทั้งพ่อและแม่ของจงแดดูจะตกใจมากที่เจอลูกชายตัวน้อยยืนอยู่หน้าประตู
“คุณพ่อกับคุณแม่จะไปไหนเหรอครับ แล้วใครจับตัวคุณลุงกับคุณป้าไปเหรอครับ”
“เอ่อ... ไม่มีอะไรหรอกครับจงแด เดี๋ยวพ่อไปธุระแป๊บเดียวนะครับ จงแดอยู่บ้านกับคุณแม่ห้ามดื้อนะครับ”
“แต่คุณค่ะฉันอยากไปด้วย”
“ไม่ได้ คุณอยู่ที่นี่แหละ”
“แต่ฉันเป็นห่วงคุณนี่คะ”
“ผมไม่เป็นไร คุณไม่ต้องห่วง”
“แต่...”
“ไม่มีเวลาแล้ว ผมไปนะรักคุณกับลูกนะ”
พูดจบคุณพ่อของจงแดก็ก้มลงมาหอมแก้มคุณแม่และลูกชายก่อนจะหุนหันวิ่งออกไปโดยไม่รีรอ จงแดวิ่งตามคนเป็นพ่อไปทันที
“คุณพ่อครับ รอจงแดด้วยจงแดจะไปกับคุณพ่อ!”
วิ่งลงมานถึงหน้าบ้านก็เห็นรถของคุณพ่อนั้นเคลื่อนที่ออกไปแล้วเรียบร้อย เด็กน้อยไม่ยอมแพ้วิ่งตามรถของคนเป็นพ่อไปพลางตะโกนเรียกตาม
“คุณพ่อคร้าบบบ!”
“จงแดลูกอย่าวิ่งไป!” เสียงคุณแม่ร้องตะโกนตามมาไม่ทำให้เด็กน้อยหยุดฝีเท้าลงเลย จงแดยังคงวิ่งตามรถของคุณพ่อมาเรื่อยๆ แม้ว่ารถจะห่างออกไปมากแล้วก็ตาม จนกระทั่งมาถึงทางแยกรถกระบะที่พุ่งตรงมาด้วยความเร็วสูงก็พุ่งชนร่างเล็กเข้าไปอย่างจัง
เอี๊ยด!!! โครม!!!!!!!!
“จงแด!!!!”
เฮือก!!
ตอบคำถามของคุณ pig and duck นะค่ะ
ก่อนอื่นต้องขอบคุณมากจริงๆ ค่ะที่ติดตามตลอด
อันที่จริงเราก็อยากจะรวมเล่มเหมือนกัน แต่ไม่รู้จะมีคนสนใจรึเปล่า
แต่ถ้ามีคนสนใจ 20 คนขึ้นไปเราก็จะรวมค่ะ เอาเป็นว่าเราจะ
ทำแบบสอบถามมาอีกทีนะค่ะ ขอแต่งไปเรื่อยๆก่อนค่ะ
แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาตลอนะค่ะ สุดท้ายอ่านจบอย่าลืมเม้นนะค่ะ
รักทุกคนค่ะ จุ๊บบบ
ความคิดเห็น