คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : SF Lay x Chen Gift
Gifts
Lay x Chen
บรรยากาศยามเช้าอันแสนสดใส แสงแดดอ่อนต้องกับสายน้ำพราวระยิบระยับ ร่างเล็กของเด็กหนุ่มที่มีมุมปากยกสูงเหมือนลูกแมวตัวน้อยนั่งมองแสงระยิบระยับนั้นอย่างหลงใหล
มุมปากสวยแย้มยิ้มยามสายลมพัดปลิวให้รู้สึกเย็นสบาย บนตักของเด็กหนุ่มมีลูกกระต่ายตัวจ๋อยกำลังหลับปุ๋ยโดยมือมือเรียวสวยของเด็กหนุ่มคอยลูบขนกล่อมให้นอนฝันดี
"จงแด มาแต่เช้าเลยนะเรา"
"พี่อี้ชิง~"
เด็กหนุ่มตัวผอมหันกลับไปหาชายร่างโปร่งที่กำลังสาวเท้าเข้ามาใกล้ มุมปากที่แย้มยิ้มน้อยๆเมื่อก่อนหน้าพอเจอกับคนรักก็เผยรอยยิ้มที่กว้างขึ้นจนดวงตาเฉี่ยวหยีเล็กลงดูน่ารักน่าเอ็นดู
"ว่าไงครับคนดี มาหาพี่แต่เช้ามีอะไรเอ่ย"
คนมาใหม่นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเด็กหนุ่ม รอยยิ้มอบอุ่นส่งมาให้เด็กหนุ่มจนรู้สึกขวยเขิน
"ถ้าไม่มีอะไรผมก็มาหาพี่อี้ชิงไม่ได้งั้นเหรอครับ" เด็กหนุ่มแกล้งถามอย่างงอนๆ
"ใครบอกกัน พี่ไม่ได้หมายถึงแบบนั้นสักหน่อย"
"ผมแค่คิดถึงเลยมาหา" เด็กหนุ่มตอบอย่างเอาใจ
"ปากหวานนะเรา จะอ้อนเอาอะไรอีกหล่ะ"
เด็กหนุ่มทำปากยื่นแก้มป่องทันทีที่โดนถามคำถามที่ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองนั้นเป็นเด็ก 2 ขวบที่อยากจะได้อะไรก็ไปกอดแขนกอดขาออดอ้อนเอากับพ่อแม่
"พี่อี้ชิงพูดเหมือนผมเป็นเด็กสองขวบไปได้"
"ฮ่าฮ่า! พี่ขอโทษครับพี่สัญญาจะไม่พูดอีกแล้ว"
คนเป็นพี่ส่งยิ้มหวานมาให้ มือขาวก็ชูนิ้วก้อนขึ้นมาให้อีกคนเกี่ยวแทนคำสัญญา ซึ่งเด็กน้อยของเขาก็ยอมยกนิ้วก้อยป้อมๆนั้นขึ้นมาเกี่ยวด้วยแต่โดยดี
"แล้วนี่สรุปคือมาหาพี่แต่เช้ามีอะไรครับ"
เมื่อเจอคำถามที่พอจะถูกใจเจ้าตัวไม่น้อยเด็กหนุ่มก็ยกยิ้มขึ้น ซึ่งคนมองอยู่นั้นก็ได้แต่ยิ้มตาม...
รอยยิ้มของเด็กคนนี้เป็นรอยยิ้มที่สดใสที่สุดที่เขาเคยเจอ เพราะฉะนั้นเขาสัญญาว่าจะรักษารอยยิ้มนี้ไว้ให้ดีที่สุด
"พี่อี้ชิงจำได้ไหมว่าวันนี้เป็นวันอะไร~"
"หืม วันอังคารไง"
อี้ชิงตอบเด็กน้อยด้วยรอยยิ้มพาซื่อ แต่อีกคนกลับทำหน้าบึ้งตึงแสดงความไม่พอใจออกมาให้อีกคนเห็นอย่างชัดเจน
"มันก็ใช่ แต่วันนี้มันเป็นวันที่พิเศษกว่าวันอื่นๆ มันไม่ใช่แค่วันพุธธรรมดา"
ใบหน้าหล่อเหลาครุ่นคิดว่าวันนี้คือวันพิเศษอะไร วันที่ 7 ตุลาคม
...วันที่ 7 ตุลาคม
......วันที่ 7 ... อ่ะ! ใช่แล้ววันนี้วันเกิดเขาเองนี่นา
อ่าา ให้ตายเถอะจางอี้ชิงลืมวันเกิดของตัวเองได้ยังไงกัน!
"คิดออกแล้วใช่ไหมฮะ"
เสียงหวานใสเอ่ยถามพร้อมกับใบหน้าหวานที่ยื่นเข้าใกล้ ดวงตาหวานทอดแสงสดใสเหมือนกับลูกหมาตัวน้อยไม่มีผิด
"วันเกิดพี่สินะ"
"ช่าย~ วันเนี่ยวันเกิดพี่อี้ชิง"
เด็กน้อยเอ่ยรับคำแล้วถอยกลับไปนั่งตามเดิม มือเรียวสวยก็กลับมาลูบขนของกระต่ายน้อยที่เริ่มจะดิ้นขลุกขลักให้หลับลงอีกครั้ง
"แล้วไหนหล่ะของขวัญของพี่หน่ะ"
มือเรียวสวยของเจ้าของบ้านแบออกมาไว้ตรงหน้าของเด็กหนุ่ม ซึ่งเด็กหนุ่มก็ยิ้มรับแล้วส่ายหน้าเบาๆเรียกเรียวคิ้วสวยของอี้ชิงให้ขมวดเข้าหากันด้วยความงงงวย ก่อนจะเก็บมือของตัวเองให้มาวางไว้บนหน้าขาตามเดิม
"อะไรเหรอ?"
"หลับตาก่อนสิฮะ" เด็กน้อยตอบเสียงใส
"ไม่หลับไม่ได้เหรอ"
"ถ้าพี่อี้ชิงไม่หลับตาก็อดเอาของขวัญจากผม...แค่นั้น"
"โอเคครับๆ หลับตาแล้วครับ"
เปลือกตาของคนตัวขาวหลับลงช้าๆ เด็กหนุ่มหน้าทะเล้นยิ้มแป้นให้กับภาพที่เห็น...จาง อี้ชิง ของ คิม จงแด น่ารักจัง~
"ห้ามลืมตาจนกว่าผมจะบอกนะฮะ"
"ครับๆ"
เด็กน้อยตัวผอมค่อยๆอุ้มกระต่ายน้อยขนสีขาวปุกปุยที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขนมาวางไว้บนโต๊ะที่กั้นกลางระหว่าเขากับแฟนหนุ่ม นิ้วมือเรียวสวยเกลี่ยขนนุ่มนิ่มนั้นสองสามครั้งแล้วจึงเอ่ยอนุญาตให้คนรักลืมตาได้
"ลืมตาได้แล้วฮะพี่อี้ชิง"
เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้น ดวงตาคมหวานสะดุดตากับลูกกระต่ายน้อยขนปุยที่นอนหลับอยู่บนโต๊ะก่อนรอยยิ้มละมุนจะเผยขึ้นมาอีกครั้ง
"ชอบไหมครับ"
"ชอบครับ ชอบมากๆเลย"
"ลองอุ้มมันดูสิครับมันเชื่องมากๆเลยนะ แถมยังขี้เซาอีกด้วย"
ประโยคหลังแอบเบ้ปากขณะพูดน้อยๆ จนคนเป็นพี่ต้องหัวเราะเบาๆให้กับความน่ารักของเด็กน้อยในการดูแล
สองมือแกร่งค่อยๆโอบอุ้มประคองกระต่ายน้อยที่เริ่มจะตื่นแล้วมาวางไว้บนตัก พออุ้มมันแบบนี้ถึงได้เห็นว่าบริเวณคอของกระต่ายน้อยผูกโบว์สีแดงดูน่ารักน่าชังจนอี้ชิงยิ้มแก้มปริ
"มันน่ารักมากใช่ไหมครับ"
"อืม น่ารักมากๆเลยแต่ว่า..."
"......?"
"คนที่เอามันมาให้พี่หน่ะ...น่ารักกว่าเยอะ"
"บ้า!"
เด็กน้อยก้มหน้าซ่อนริ้วแดงๆไว้ไม่ให้อีกคนได้เห็น
เพียงแค่ได้สบตา ได้ยินประโยคหวานๆที่อี้ชิงพูดแค่นี้เจ้าเด็กตัวแสบก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ได้แต่จิกเล็บลงบนหน้าขาของตัวเองเบาๆสลับแรงในบางครั้ง
"จงแดครับ..."
"ฮ ฮะพี่อี้ชิง"
"พี่ก็มีของขวัญจะให้จงแดด้วยนะ"
"เอ๋?" เจ้าของชื่อจงแดทำหน้าตาฉงน
วันนี้มันเป็นวันเกิดของพี่อี้ชิงไม่ใช่วันเกิดเขาแล้วทำไมเขาต้องได้ของขวัญด้วยหล่ะ?
"หลับตาก่อนสิครับ"
"แต่..."
"ไม่อยากได้ของขวัญจากพี่เหรอ"
"ยะ อยากได้สิฮะ"
"ถ้าอยากได้ก็ต้องหลับตาก่อนนะครับ"
จงแดลังเลอยู่เพียงครู่ก่อนจะค่อยๆหลับเปลือกตาลง หัวใจด้วงน้อยเต้นตึกตักอย่างตื่นเต้น ลุ้นจนตัวเกร็งว่าจะได้อะไรเป็นของขวัญ
สัมผัสนุ่มนิ่มแตะลงที่ริมฝีปากของเด็กน้อยที่กำลังนั่งหลับตาอยู่ อี้ชิงค่อยๆละเมียดละไมลิ้มชิมรสหวานบนริมฝีปากของคนรัก มือน้อยยกขึ้นมากำเข้าที่เสื้อเขาแน่ดวงตาหวานนั้นหลับตาแน่นขึ้นกว่าเดิม
อี้ชิงรับรู้ได้ว่าตัวของคนรักนั้นสั่นน้อยๆเพราะความตื่นเต้นปนตกใจ ร่างสูงจึงไม่ได้รุกล้ำเข้าไปข้างในให้น้องต้องตื่นกลัวไปกว่านี้
ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆผละออกมาจากริมฝีปากของน้องแล้วลากผ่านริมฝีปากไปประทับจุมพิตหวานฉ่ำที่สองข้างแก้มที่ขึ้นสีชมพูน่ารัก
"เป็นไงครับ ของขวัญของพี่"
"ก็...แค่ แค่นี้เองหน่ะเหรอ" เด็กน้อยเอ่ยเสียงสั่นๆ
"หืม? ถ้าอยากได้มากกว่านี้งั้นเดี๋ยวพี่พาไปเอาอีกที่ห้องนะครับ"
อี้ชิงเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มือเรียวสวยก็เอื้อมข้ามไปหมายจะคว้าเข้าที่แขนของเด็กน้อยที่กำลังนั่งหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ
"มะ ไม่ๆๆ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย"
"แล้วหมายความว่ายังไงเหรอครับ"
"ไม่ ไม่ได้หมายความว่าอะไรทั้งนั้นอ่ะ!"
"หว่า เสียดายจัง"
"พี่อี้ชิงคนบ้า!"
เด็กน้อยเอ่ยเขินๆจนคนขี้แกล้งหมั่นเขี้ยวยื่นมือออกไปยีผมนุ่มจนฟูฟ่อง เมื่อพอใจแล้วถึงได้กลับลงมานั่งที่ของตนเองตามเดิม
ความเงียบเริ่มปกคลุมแต่บรรยากาศกลับไม่ได้น่าอึดอัดอย่างที่ควรจะเป็น ตรงข้ามความอบอุ่นและความอิ่มเอมใจกลับสุมอยู่รอบตัวของคนทั้งสอง เหมือนมีแสงเรืองรองสีชมพูที่แผ่กระจายออกมารอบๆบริเวณนั้น
"พี่อี้ชิง...ไม่คิดจะตั้งชื่อให้มันหน่อยเหรอฮะ" เป็นจงแดที่เอ่ยทำลายความเงียบก่อน
"แล้วจะให้พี่ตั้งชื่อมันว่าอะไรดีหล่ะ"
"อืมมม ละ ลอ เลย์! เลย์ไงครับ"
เสียงหวานแหลมตะโกนออกมาเสียงดังเพราะคิดชื่อให้เจ้ากระต่ายน้อยออก ใบหน้าหวานระบายรอยยิ้มอิ่มอกอิ่มใจออกมาอย่างไม่คิดจะปิดบัง
"ทำไมต้องเป็นเลย์"
"ก็เพราะว่าผมชอบกินขนมเลย์...มันอร่อยมากๆเลยนะ"
อี้ชิงแทบจะหลุดขำออกมาเสียให้ได้เมื่อรู้ถึงสาเหตุที่มาที่ไปของชื่อเลย์ที่เจ้าตัวตั้งให้เจ้ากระต่ายน้อยขนปุย
แล้วก็เถียงว่าตัวเองไม่ใช่เด็กนะ คิม จงแด
"อร่อยเท่าจงแดของพี่รึเปล่าหล่ะ"
"อ ไอ้พี่บ้าพูดไรก็ไม่รู้!"
"พูดความจริงไงครับ"
"บ้า!"
อี้ชิงหัวเราะถูกอกถูกใจที่ได้แกล้งให้เด็กน้อยเขินจนอายม้วนสำเร็จ มือสวยลูบขนนุ่มของเจ้ากระต่ายขี้เซาไปเรื่อยๆอย่างมีความสุข
อยากจะหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้จัง...
"พี่อี้ชิงครับ"
"ว่าไงครับคนดี" อี้ชิงเอ่ยรับแล้วเงยหน้าขึ้นมามองคนรัก
"ขอบคุณนะฮะ"
"หืม? ขอบคุณพี่ทำไมครับ"
"ขอบคุณที่พี่ทำให้ผมมีความสุข ขอบคุณที่พี่เกิดมาให้ผมรัก ขอบคุณที่พี่ไม่ทิ้งผม..."
"......"
"ขอบคุณที่พี่คอยเอาใจใส่ผม ขอบคุณที่พี่รักผม และขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เราได้พบกับ ได้รักกันจนถึงทุกวันนี้..."
"........."
"ช่วงเวลาที่ชีวิตผมมีพี่เข้ามาอยู่ในวงเวียนชีวิตผมมีความสุขที่สุดเลยหล่ะฮะ"
อี้ชิงยิ้มให้กับประโยคคำพูดน่ารักที่ฟังแล้วช่างหวานหูที่คนรักเป็นคนเอื้อนเอ่ย
"พูดจาน่ารักแบบนี้...เดี๋ยวพี่พาไปให้รางวัลที่ห้องดีไหม"
อี้ชิงล้อน้องขำๆจนคนที่กำลังซึ้งถึงกับต้องแหวลั่นเพราะการขัดอารมณ์หวานของแฟนตัวขาว
"ย๊าส์!! จาง อี้ชิงคนบ้าผมไม่คุยด้วยแล้ว!"
พูดจบเด็กน้อยของจาง อี้ชิงก็เดินปึงปังๆออกไปพร้อมกับสองแก้มที่แดงปลั่งอย่างเขินอาย ซึ่งอี้ชิงก็วางเจ้ากระต่ายน้อยขี้เซาไว้แล้ววิ่งไปตามจับเจ้าเด็กดื้อของเขาทันที
"ยอมให้พี่พาไปเอารางวัลเสียดีๆเด็กน้อย~"
"ไม่มีทางงงง!"
เสียงตะโกนโหวกเหวกของทั้งสองดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขจนคนในบ้านที่เห็นเหตุการณ์ต้องพากันยิ้มเอ็นดูให้กับเด็กทั้งสอง
ตลอดเวลาที่อี้ชิงมีจงแด อี้ชิงนั้นมีความสุขเสมอ
เช่นเดียวกับจงแดที่เมื่อมีอี้ชิงทุกช่วงเวลาของเขาก็ดูสดใสเสมอ
วันเกิดทุกปีของให้เราสองคนมีกันและกันตลอดไปนะครับ...จาง อี้ชิง รัก คิม จงแด และ คิม จงแด ก็รัก จาง อี้ชิง...ตลอดไป
H.B.D
ความคิดเห็น