คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 สวัสดีเชียงใหม่
ตอนที่ 3 สวัสดีเชียงใหม่
“คิดถึงแม่จังเลยคะ” น้ำหวานพูด สายตากำลังจ้องไปข้างนอกหน้าต่างรถยนต์ คันเล็กๆ ที่กำลังมุ่งตรงไปยังเชียงใหม่
“ป๋าก็คิดถึงเหมือนกัน ป๋าคิดว่าแม่คงมีความสุขน่าดู ที่ปิดเทอมนี้ลูกมาเที่ยวบ้านเกิดของแม่นะ” พ่อของน้ำหวานตอบ มือยังคงบังคับพวงมาลัยด้วยความเชี่ยวชาญ
นั่นสินะ แม่คงมีความสุขมากเลย แต่ว่าเราไปที่นั่น เราจะมีความสุขหรือเปล่านะ?
ณ อีกสถานที่หนึ่ง ในเวลาหลายชั่วโมงถัดมา
“ นี่น้องเมย์ ไปเกบใบมะกูด หื้อแม่กำหล๋อ ( น้องเมย์ ไปเก็บใบมะกรูดให้แม่หน่อยสิ ) ” ป้าอ้อย ที่กำลังนั่งปรุงอาหารแบบล้านนา เอ่ยสั่งน้องเมย์ เด็กหญิงวัยป.4 ที่นั่งดูอยู่ข้างๆ
“ ตะกี้ก็เก็บมาหื้อแล้ว ยังมะปอเตื่อก๋าแม่ ( เมื่อกี้ก็เก็บมาให้แล้ว ยังไม่พออีกเหรอแม่) ” น้องเมย์สงสัย
“ วันนี้จะมีแขกมาแหม 2 คนหน๋า แม่ก็ลืมบอกไป ไปเก็บมาแหมรอบละกั๋น เอามาแหมซักเจ็ดแปดใบนะ
(วันนี้จะมีแขกมาอีก 2 คนนะ แม่ก็ลืมบอกไป ไปเก็บมาอีกรอบละกัน เอาอีกอีกซักเจ็ดแปดใบนะ) ”ป้าอ้อยสั่งน้องเมย์
“ แล้วแขก 2 คนนั้น เป็นใครก๋าแม่ (แล้วแขกสองคนนั่น เป็นใครหรอคะ) ”น้องเมย์ถาม
“ เป็นญาติเฮาเนี่ย ลุงดิษฐ์กับปี้น้ำหวานนะ (เป็นญาติเราจ้ะ ลุงดิษฐ์กับพี่น้ำหวานนะ) ”
“ ไผก๋าแม่ น้องเมย์มะหันฮู้จักเลย (ใครหรอ น้องเมย์ไม่เห็นรู้จักเลย) ”
“ เอาเต๊อะ เดวเปิ้นมาก็ฮู้จักเองแหละ ไป๊ๆ แกงะจะเดือดแล้ว
(เอาเถอะ เดวเขามาก็รู้จักเองละ ไปๆแกงจะเดือดแล้ว) ” ป้าอ้อยรีบสั่ง
“ เจ้า ” น้องเมย์รีบสวมรองเท้า แล้ววิ่งออกไปเก็บใบมะกรูดที่อยู่ข้างบ้าน
ชายหนุ่มคนหนึ่ง เดินมาหาน้องเมย์ ในมือมีถังน้ำ ส่วนมืออีกข้างก็มีคันเบ็ดตัวโปรด
“ น้องเมย์วันนี้แม่แกงอะหยังก๋าคับ (น้องเมย์ วันนี้แม่ทำแกงอะไรหรอ) ”เขาเอ่ยถาม
“ อ๊ะ อ้ายเคนตะ วันนี้แม่แกงอะหยังบ่าฮู้ แม่ใจ้น้องเมย์มาเก็บใบมะกูด
(อ๊ะ พี่เคนตะ วันนี้แม่แกงอะไรไม่รู้ แม่ใช้น้องเมย์มาเก็บใบมะกรูดคะ) ”
“ อ๋อ” เคนตะวางถังน้ำลง เอาคันเบ็ดวางไปพิงไว้ข้างพนังบ้าน
“ อ้ายเคนตะ วันนี้ได้ปลาเยอะก่อ (พี่เคนตะ วันนี้ได้ปลาเยอะไหม) ”
“ ดูนี่ก่า เยอะก่อ วันนี้อ้ายไปตกมากับอ้ายท็อป กับอ้ายไมเคิลมานะ
(ดูนี่สิ เยอะไหม วันนี้พี่ไปตกมากับพี่ท็อปกะพี่ไมเคิลนะ) ” เคนตะพูด แล้วยกถังน้ำให้น้องเมย์ดู
“ โห เยอะขนาด อ๊ะ อ๊ายไมเคิล แม่นอ้ายคนตี้หล่อๆก่ออ้ายเคนตะ
(โห เยอะจัง อ๊ะ พี่ไมเคิล ใช่พี่คนที่หล่อๆไหมคะพี่เคนตะ) ” น้องเมย์ยิ้ม
“ แม่นละคับ แต่อ้ายหล่อกว่าหนา ” เคนตะหัวเราะ ไปพร้อมๆกับน้องเมย์
“ น้องเมย์!! ได้ละยังลูก ” เสียงป้าอ้อยดังมาแต่ไกล
“ ได้ละเจ้า ” น้องเมย์วิ่งไป ในมือถือใบมะกรูดอยู่เต็มมือ
เคนตะ หนุ่มวัย 18 ปี หลังจากจบชั้น ม.6 ที่โรงเรียนรัฐบาลใกล้บ้าน เขาก็ไม่คิดที่จะเข้ามหาลัย เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ เขาตั้งใจจะหางานทำให้ได้ แต่ก็ยังหางานประจำไม่ได้จนถึงวันนี้ เขาจึงรับงานพิเศษ ทั้งงานในตลาด หรืองานก่อสร้างแถวๆบ้าน ซึ่งเขากับเพื่อนก็จะถูกเรียกไปช่วยงานบ่อยๆ
สาเหตุที่เขาไม่เรียนมหาลัยเพราะเขาไม่อยากรบกวนเงินของครอบครัว ซึ่งก็มีป้าอ้อย ลุงปรีชา แล้วก็น้องเมย์ เป็นครอบครัวที่รับอุปการะเขา หลังจากที่แม่ของเขาเสียไป ส่วนพ่อของเคนตะนั้น เขาเองก็ไม่รู้จัก เขารู้แต่เพียงว่าแม่รักพ่อของเขามาก และชื่อของเขาก็เป็นชื่อที่พ่อของเขาตั้งให้
กริ๊ง..กริง..กริ๊ง..กริง.. เสียงกระดิ่งรถจักรยานดังผ่านหน้าบ้านเคนตะ
“อ้ายเคนตะ วันนี้ประชุมเยาวชนเน้อเจ้า วิ้วๆๆๆๆ หกโมงปะกันตี้บ้านป้อหลวงเน้อ ” เสียงใสๆ ของหญิงสาวคนหนึ่ง ตะโกนผ่านหน้าบ้านของเคนตะ เป็นเสียงที่คนในหมู่บ้านคุ้นเคยอย่างดี
“ค๊าบบบ น้องก้านพลู” เคนตะตะโกนตอบไป แน่นอนว่าเขาต้องรีบกลับเข้าบ้าน ทำธุระส่วนตัวก่อนจะไปประชุมเยาวชน
“หวัดดีมะแลง(ตอนเย็น)คับแม่ วันนี้แกงอะหยังก๋า” เคนตะถามป้าอ้อย
“ยำจิ้นไก่ กับแกงเผ็ดนะ”ป้าอ้อยตอบ
“ท่าจะลำ(อร่อย)ขนาด เดวเคนจะไปประชุมเยาวชนเน้อ ”
“อ้ายเคนตะ น้องเมย์ไปตวยได้ก่อ”น้องเมย์ถาม
“คับ” เคนตะยิ้มแล้วเข้าห้องของเขา เปลี่ยนชุด แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ
ใกล้ๆตัวเมืองเชียงใหม่
“น้ำหวานหิวข้าวไหมลูก เด๋วก็จะถึงบ้านตายายละนะ” พ่อน้ำหวานถาม ขณะที่รถจอดติดไฟแดง
“ไม่หิวคะ หวานกินขนมมาเพียบแล้ว แหๆ ”น้ำหวานตอบไปไม่ตรงกับท้องเลย ซึ่งก็ยังร้องจ๊อกๆ อยู่
“ป๋าว่า เราแวะที่ตลาดข้างหน้านี่ก่อนดีกว่าไหม”
“งั้นก็ได้คะ แหะๆ”
นาฬิกาที่ตลาดนี่ใหญ่จังเลยแหะ ใกล้จะหกโมงเย็นละ อีกนิดก็คงจะถึงบ้านตายยายแล้วมั่ง โอย หิวข้าวจังเลย ~
ความคิดเห็น