อคิราห์หลงจันทร์

เสียงฟ้าคำรามกึกก้องราวกับส่งสัญญาณว่า ใกล้จะต้องเดินทางแล้ว

“ข้ายังไม่ได้บอกเจ้าสักนิดว่าข้าชอบเวลาได้อยู่กับเจ้าขนาดไหน”
ใบหน้างดงามซบลงที่ไหล่บาง น้ำตาที่แทบไม่เคยมีใครเห็นไหลลงมาโดนผิวศศินาจนเธอแทบกลั้นสะอื้นไม่ไหว อคิราห์ที่แข็งแกร่งคนนี้กำลังร้องไห้เพราะเธออย่างงั้นเหรอ…

“ยังไม่เคยบอก ว่าข้าหวงเจ้าแทบคลั่งตายยามที่มีใครอื่นมาอยู่ข้างๆเจ้า”

“คุณปล่อยเถอะ ฉันต้องไปแล้ว ฮึก…”

“ข้าอยากบอกเจ้ามาตลอด ว่าข้าอยากอยู่กับเจ้าตลอดไป เป็นเจ้า..ศศินา ไม่ใช่ใครอื่นทั้งนั้น”
อคิราห์พูดทุกอย่างด้วยความรู้สึกที่บีบรัดหัวใจสุดขีด แค่คิดว่าในอ้อมกอดนี้จะไม่มีศศินาอยู่แล้ว ก็เหมือนจะไม่อยากหายใจอีกต่อไปเลย ความหมายของชีวิตที่เพิ่งค้นพบ ความรู้สึกที่แสนจะมีความหมายที่เพิ่งได้รู้จักตั้งแต่เจอศศินา

“ข้ารักเจ้า ศศินา…”

“อคิราห์...”

เปรี้ยง!

นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น เนื้อเรื่อง ชื่อตัวละครและสถานที่ไม่มีอยู่จริง อาจมีคำหยาบและพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของตัวละคร ซึ่งผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาในการส่งเสริมพฤติกรรมดังกล่าว โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ไม่อนุญาตให้คัดลอก ดัดแปลงแก้ไขเนื้อหาส่วนใดในนิยายทุกกรณี

ฝากกดติดตามและคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะคะ ยินดีรับฟังทุกคำแนะนำเพื่อนำไปพัฒนาผลงานต่อไป ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ