|| สาวน้อยแห่งเอธเธียรา ||

ลำดับตอนที่ #3 : +*+ จุดเริ่มต้น +*+ 50%

เอน่าหอบข้าวของที่กองกันอยู่บนพื้นขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ

~ ♫ ~  ♪ ~  ♫ ~  ♪ ~ ♫ ~  ♪ ~ ♫  ~ ♪  ~ ♫ ~  ♪ ~

เสียงเพลงเบาๆแว่วมาจากห้วงภวังค์ความคิด  เอน่าค่อยๆจับพู่กันและผสมสี  เธอกรีดกรายมือเรียวบางของเธอได้พลิ้วไหวดุจสายลมโชย  เสียงเพลงนั้นยังคงต่อเนื่องเหมือนจะให้เอน่าวาดภาพตามคลื่นเสียงนั้น

~ ♫ ~  ♪ ~  ♫ ~  ♪ ~ ♫ ~  ♪ ~ ♫  ~ ♪  ~ ♫ ~  ♪ ~

เพลงอันนุ่มนวล อ่อนไหว ประสานกับเสียงฮัมเพลงหวานๆได้อย่างลงตัว เหมือนกับเหล่านางสวรรค์มาร้องให้ฟังเสียอย่างนั้น

~ ♫ ~  ♪ ~  ♫ ~  ♪ ~ ♫ ~  ♪ ~ ♫  ~ ♪  ~ ♫ ~  ♪ ~

สาวน้อยร่างบางยังคงวาดภาพอย่างตั้งอกตั้งใจไม่ละสายตา  ขณะนี้บนแผ่นกระดาษตรงหน้าเริ่มปรากฎรูปร่างของภูเขาขนาดย่อมๆลูกหนึ่ง  สีเขียวสดสวยเริ่มถูกสีเทาขาวจากพู่กันทาทาบทับเป็นกลุ่มหมอกบดบัง

~ ♫ ~  ♪ ~  ♫ ~  ♪ ~ ♫ ~  ♪ ~ ♫  ~ ♪  ~ ♫ ~  ♪ ~

พู่กันถูกจุ่มลงกับสีน้ำเงิน ผสมกับสีขาวนวล ปาดกับน้ำเบาๆ แล้วละเลงลงบนพื้นที่ว่างบนผืนกระดาษ  ระดับโทนสีถูกไล่เกลี่ยเป็นเงาอย่างสวยงาม  สีขาวข้นเริ่มถูกตระแต้มลงไปเห็นเป็นละอองฟูขึ้นเหนือพื้นน้ำสีครามรอบๆภูเขาหมอกขนาดย่อมนั้น

~ ♫ ~  ♪ ~  ♫ ~  ♪ ~ ♫ ~  ♪ ~ ♫  ~ ♪  ~ ♫ ~  ♪ ~

เสียงเพลงเริ่มก้องสะท้านขึ้นในโสตประสาทลึกเข้าไป  เอน่าหลับตาพริ้มและเลือกเอาสีๆหนึ่งแต้มลงไปกลางรูปวาดของเธอ มืออันเรียวบางกรายกราดวาดสีลงไปตามท่วงทำนองจังหวะอันพลิ้วไหวของเพลง  พู่กันถูกมือน้อยๆบังคับไปตามทิศทาง ขวาบ้างซ้ายบ้างเพื่อวาดสัญลักษณ์อย่างหนึ่งอยู่  และแล้ว....

~ .................................................................................................. ~

เสียงเพลงแผ่วเบาลงและสิ้นสุดลงในที่สุด

ซาซซ์!  ซาซซ์!  ซาซซ์!  ซาซซ์!  ซาซซ์!

และเสียงประหลาดก็เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง พู่กัน จานสี  ขวดสีนับสิบขวด  และแม้แต่อุปกรณ์ในการวาดภาพอื่นๆค่อยๆอันตรธานสลายหายไปกลางอากาศ

สิ้นสุดเสียงประหลาดคล้ายคลื่นซัดนั้น  กระดาษผ้าใบค่อยๆปลิวตกไปคว่ำอยู่บนพื้นตามแรงลมเอื่อยๆที่พัดเขามาตามช่องหน้าต่างห้อง  แสงสีทองจ้าส่องวาบออกมาจากแผ่นกระดาษจนแสบตา 

~...แล้วพบกันที่โพ้นทะเล…~

เสียงหนึ่งดังแผ่วมาจากรูปวาดนั้น  เอน่าสาวร่างบางขยี้ตาของเธอและสะดุ้งเล็กน้อยเหมือนได้สติ เธอค่อยๆเดินไปเก็บรูปวาดที่ตกอยู่บนพื้นห้อง

"ว้าว...สวยจัง"  กลางรูปวาดมีสัญลักษณ์หนึ่งติดอยู่ มันถูกวาดขึ้นด้วยสีเงินบริสุทธิ์ ลักษณะคล้ายเป็นรูปเทพธิดาจิ๋วที่กำลังโบยบินอยู่อย่างอ่อนช้อยงดงามดูเหมือนมีชีวิต  รูปข้างหลังเห็นเป็นเกาะลางๆที่ถูกหมอกปกคลุมไปทั่ว  มันตั้งสันโดษอยู่กลางทะเล  คลื่นทะเลกำลังโถมเข้าใส่ชายฝั่งเกาะจนแตกกระเซ็นเป็นละอองน้ำสดชื่นตา   สาวร่างบางลูบรูปวาดที่เธอพึ่งใช้จินตนาการวาดเสร็จไปหมาดๆ เธอค่อยๆเอนไปพิงกับหัวเตียง แล้วหลับตาลงช้าๆเป็นการพักสายตา และคิดอะไรไปเพลินๆ

สายลมพัดเข้ามาตามช่องหน้าต่างห้องนอนของสาวน้อยเอน่า  แรงขึ้นและแรงขึ้น  เสียงร้องเจี้ยวจ้าวของสกุณาชาติดังเจื้อยแจ้วไปทั่วเหมือนกำลังจะบอกข่าวสำคัญอะไรกันอยู่  กลิ่นไอดินระเหยลอยมาแตะปลายจมูกอันเป็นสัญญาณว่าฝนกำลังจะตก

ซ่าส์!  ซ่าส์!  ซ่าส์!  ซ่าส์!  ซ่าส์!

และแล้วละอองน้ำเล็กๆก็ไหลพรูมาจากท้องฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสีเป็นสีเทาครึ้ม  เอน่ารีบวิ่งไปปิดหน้าต่างบานใหญ่ที่มีเพียงบานเดียวในห้องเพื่อไม่ให้น้ำฝนสาดกระเด็นเข้ามา

สายฝนเริ่มทวีปริมาณมากขึ้น มันหลั่งไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย เหมือนกับมีคนกำลังร้องไห้เสียใจอย่างรุนแรงอย่างไรอย่างนั้น

"ท่าทางคุณไวโอเลตกับมาเรียต้องกลับกันลำบากน่าดูเลย ฝนดูท่าจะตกไม่หยุดเลยนะเนี้ย" สาวร่างบางนึกถึงแม่เลี้ยงของเธอและสาวใช้ประจำบ้านเมื่อเธอมองลอดผ่านบานกระจกหน้าต่างห้อง

~ ♫ ~  ♪ ~  ♫ ~  ♪ ~ ♫ ~  ♪ ~ ♫  ~ ♪  ~ ♫ ~  ♪ ~

เสียงเพลงอันคุ้นหูดังขึ้นมาอีกครั้ง  ครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ดังจากความรู้สึกส่วนลึก แต่มันดังแว่วมาจากรูปวาดเกาะนั่น

"ฉันชอบเพลงนี้จริงๆ" เอน่าเดินไปที่เตียงของเธอ รูปวาดยังคงวางอยู่บนเตียงโดยมีแสงสีเงินสว่างจ้าออกมาจากเทพธิดาน้อยนั้น

ซาซซ์!  ซาซซ์!  ซาซซ์!  ซาซซ์!  ซาซซ์!

เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังมาเป็นระลอกๆ ดั่งว่ารูปนี้มีชีวิตจริงๆ

เอน่าค่อยๆเอามือไปจับภาพวาด  แต่...มือเธอกลับทะลุผ่านเข้าไปในภาพนั้น  ไอเย็นๆกระทบกับมือของเธอ...เหมือนเธอกำลังจะเข้าไปยังอีกโลกหนึ่ง...

"นี่...ม...มัน...อ...อะไรก...กัน" เธอรู้สึกอัศจรรย์ใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามาก

และแล้วมือของเธอก็ถูกดึงเข้าไปในภาพวาดนั้น  ทุกสิ่งทุกอย่างดูมืดมิดไปทันที

************************************************************************

"ตื่นเถิดๆ เจ้า เจ้าเป็นอะไรหรือไม่   ตื่นเถิดๆ"  เสียงๆหนึ่งค่อยๆดังแว่วมาในโสตของเอน่าพร้อมกับมือเปียกๆของใครซักคนกำลังตบแก้มของเธอเบาๆ

"ในเมื่อเจ้าไม่ตื่นจะให้ข้าทำอย่างไรล่ะ" เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่กระวนกระวาย

---โอ๊ย   ทำไมรู้สึกหนักหัวตื๊อๆอย่างนี้ล่ะ---  เอน่ารู้สึกว่าตอนนี้เธอกำลังไม่สบายอยู่เป็นแน่ ทั้งที่เมื่อครู่เธอก็อยู่ในห้องนอนของเธอแท้ๆ น้ำฝนก็ไม่ได้สาดกระเซ็นเข้ามาในห้อง  แล้วทำไมเธอถึงรู้สึกไม่สบายจนหนาวสะท้านขนาดนี้

ลมอุ่นๆค่อยๆรดมาที่ใบหน้าของเอน่า  เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที    สาวร่างบางค่อยๆลืมตาดวงโตของเธอขึ้นทีละเล็กน้อยและสิ่งที่เธอเห็นก็คือ

ใบหน้าของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังก้มมาที่หน้าของเธอด้วยระยะห่างไม่ถึงหนึ่งคืบ และตอนนี้เธอก็กำลังนอนอยู่บนหาดทรายด้วยร่างกายที่เปียกโชก  สาวร่างบางจ้องมองหน้าเด็กหนุ่มนิ่งอย่างตกตะลึงเพราะเธอไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหนมากเท่านี้ นอกจากพ่อของเธอ

"จ...เจ้า ไม่เป็นอ...อะไรแล้วใช่ไหม" ชายหนุ่มผิวสีแทนพูดตะกุกตะกักด้วยสีหน้าอิดโรยปนตกใจ เขาค่อยๆผละตัวออกจากเอน่าและก้มหน้าหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนเหมือนพึ่งจะวิ่งพันเมตรมาหยกๆ

"ข...ข้า ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ" สาวร่างบางที่ตอนนี้ชุดครีมของเธอเปียกไปหมดกล่าวตอบอย่างยากเย็น เหมือนว่ามีอะไรติดคอเธออยู่

ชายหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ และค่อยๆคลายอาการหอบลงจนกลับมานั่งได้เป็นปกติ เขาจ้องหน้าเอน่าอย่างสนใจเหมือนเธอเป็นตัวประหลาดซะอย่างนั้น

"ท...ท่านจ้องข้าอย่างนั้นทำไม" เอน่าเริ่มรู้สึกอึดอัดหลังจากบุคคลตรงหน้าที่ได้แต่จ้องเธออย่างสงสัยและไม่ปริปากพูดอะไรบ้างเลย

"เออ...ข้าขออภัยที่จ้องเจ้าแบบนั้น  แล้วเจ้าจมน้ำหรือ?"

"จมน้ำงั้นเหรอ...ข้าจมน้ำงั้นเหรอ แล้วข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน  ที่นี่ที่ไหน" เอน่าแปลกใจกับคำพูดของชายหนุ่มข้างหน้า และยิ่งสงสัยมากขึ้นเมื่อรอบๆตัวนั้นไม่ใช่ห้องนอนอันแสนอบอุ่นของเธอ แต่กลับเป็นหาดทรายขาวนวลและหน้าผาสูงชัน

"ก็ข้าเห็นเจ้านอนอยู่ในทะเลนั้นแล้วข้าก็ช่วยเจ้าขึ้นมา ส่วนที่นี่คือเอธเธียราไง" หนุ่มผิวแทนตอบคำถามสาวน้อยด้วยความงง

"เอธ...เอธเธียรา" สาวร่างบางพึมพำเสียงเบา

"ข้าว่าเจ้ากลับบ้านเจ้าได้แล้วนะ เนื้อตัวเจ้าเปียกหมดแล้ว ข้าก็เปียกเหมือนกัน ขอตัวล่ะ" หนุ่มผิวแทนลุกขึ้นยืนก้าวเดินไป เสื้อผ้าฝ้ายสีขาวและกางเกงผ้าสักหลาดสีน้ำตาลของเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ

เอน่ารู้สึกสับสนกับเหตุการณ์มาก จากห้องนอนกลับกลายเป็นชายหาดแถมเกือบเอาชีวิตไม่รอด  แต่เธอก็ฉลาดพอที่จะหยุดความคิดไว้ตรงนั้น  และวิ่งตามชายหนุ่มคนนั้นไปเพราะเท่าที่ดูแล้ว เธอยังหาทางกลับบ้านไม่ได้เลย

"เดี๋ยวท่าน! รอข้าด้วย!"

ฟุบ! ฟึบ! ฟุบ! ฟึบ! ฟุบ! ฟึบ!

โครมมมม!!!

สาวน้อยร่างบางรีบวิ่งตามไปด้วยความเร่งรีบ เธอรู้สึกว่า บัดนี้น้ำหนักตัวเธอลดไปกว่าครึ่งหนึ่ง เหมือนว่าจะบินได้  เอน่าพุ่งเข้าชนชายหนุ่มที่กำลังหันขวับเข้าอย่างจังจนทั้งคู่เซลงไปกองกับพื้น

" ข...ข้า เออ... ข้าขอโทษ"

"นี่เจ้า...เมื่อครู่เท้าเจ้า  จ...เจ้า เหาะได้งั้นหรือ?"

"ห๊ะ! หา! เหาะ...คือ ข้า"

"ยินดีที่ได้รู้จักท่าน ข้าจะต้องนำท่านไปพบท่านลุงให้เร็วที่สุด"

ยังไม่ทันจะจบประโยค ชายหนุ่มก็ดึงข้อมือเอน่าไปทันที  เอน่างงมากกับคำสรรพนามที่หนุ่มผิวแทนเปลี่ยนให้เธออย่างทันทีทันควัน แต่ถึงกระนั้น เธอก็ต้องตามไปเพื่อจะได้หาที่พักสำหรับวันนี้ อย่างน้อยก็ชุดเปลี่ยน

ชายหนุ่มนำเอน่าเข้าป่าไปอย่างทะมักทะแมง ทั้งที่เป็นเขตใกล้ทะเล แต่ลักษณะป่านั้นคล้ายกับป่าบนภูเขาสูง อากาศไม่ร้อนจัด เย็นสบาย หมอกเริ่มจางลง  เอน่าสนใจสิ่งรอบๆข้างมากเพราะเท้าทั้งสองข้างไม่ได้แตะพื้นเลย จึงทำให้เธอไม่ได้เหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางอันแสนจะลดเลียวเคี้ยวคดแม้แต่น้อย บัดนี้เสื้อผ้าก็เริ่มแห้งแล้วทำให้เธอได้แต่เพลิดเพลินกับสิ่งรอบข้างมากเป็นพิเศษ

"ท่านมีนามว่าอะไรหรือ" หนุ่มผิวแทนถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบที่ถาโถมเข้ามาทุกขณะ  เอน่ารีบผละสายตาจากธรรมชาติอันน่าหลงใหลรอบข้างมาตอบคำถามเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท

"ข้า ชื่อเอน่า แล้วท่านล่ะ"

"ข้าชื่อชาร์ล"

ชายหนุ่มตอบสั้นๆ แล้วทั้งคู่ก็เงียบกันไปอีก  เอน่ามองตามหลังเด็กหนุ่มที่กำลังจูงมือเธอเดินไปตามทาง สีผมของเขาเป็นสีเงินดูแปลกตาตัดกับผิวสีแทนของเขา  ดูท่าทางเขาน่าจะแก่กว่าเธอไม่กี่ปี

"แล้วท่านจะพาข้าไปไหน" สาวร่างบางรั้งข้อมือเธอเอาไว้เพื่อถามชายหนุ่มตรงหน้าให้คลายสงสัย

"อ่อ ข้าขอประทานโทษ..." ชายหนุ่มรีบปล่อยข้อมือของเอน่าแล้วหันมาจ้องตาเธอ  เขาขยี้ผมตัวเองหน่อยๆด้วยท่าทางที่เหมือนพึ่งจะคิดได้ว่าเขาลืมบอกคนที่เขาดึงมาด้วยว่าตนกำลังจะมุ่งหน้าไปที่ใด โดยเฉพาะว่าคนคนนั้นเป็นผู้หญิง

ชายหนุ่มฉีกยิ้มด้วยไมตรีด้วยริมฝีปากเรียมบางได้รูป  ดวงตาสีน้ำตาลแดงใต้ผมสีเงินที่ปรกลงมาปรอยๆ จ้องหน้าคู่สนทนาทำให้เอน่าได้เห็นหน้าเขาชัดๆ   ใบหน้าคมเข้มที่กำลังมองมาทางเธอนั้นดูเหมือนว่าเขาไม่ได้คิดร้ายกับเธอ

"ทางที่มุ่งตรงไปนี้เป็นทางลัดไปบ้านท่านลุงของข้าเอง เมื่อท่านไปถึงที่นั้นแล้ว ท่านก็จะรู้ว่าเหตุใดข้าและท่านลุงถึงอยากจะพบท่าน"

"ที่ท่านหยุดพักนี้คงไม่ได้หมายความว่าท่านเหนื่อยหรอกนะ"

"ไม่หรอก ข้าก็แค่ถามเพราะสงสัยเท่านั้น...ท่านนำทางต่อเถอะ"

~ ♫ ~  ♪ ~  ♫ ~  ♪ ~ ♫ ~  ♪ ~ ♫  ~ ♪  ~ ♫ ~  ♪ ~

เสียงเพลงอันแสนจะคุ้นหูแว่วมากระทบโสตหูอีกครั้ง  และมันก็ดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆเมื่อชายหนุ่มพาเธอเดินตามเส้นทางไปบ้านลุงของเขา เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ





********************************************************************50 % จ้า

อ๊ะๆ อย่าลืมเม้นต์ด้วยนะคับ ( *-* )

ใกล้สงกรานต์แล้วขอให้เที่ยวกันอย่างสนุกสนานนะคร๊าบบ  แต่อย่าเล่นเพลินจนลืมความปลอดภัยน๊าจ้า    ~("^-^")~........