|| สาวน้อยแห่งเอธเธียรา ||

ลำดับตอนที่ #2 : +*+ อุปกรณ์วาดภาพ +*+

แกร๊ก  แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก !!!

“ 1 2 3 4 5 …”

“ตั้งสี่สิบห้าเจนซ์แน่ะ...สุดยอดไปเลย” เอน่าสาวน้อยวัยสิบห้าปีร้องออกมาหลังจากทำการแคะกระปุกออมสินเรียบร้อยแล้ว

“วันครบรอบวันเกิดของคุณแม่ จะเอาไรเป็นของขวัญดีน๊า?...” สาวน้อยครุ่นคิด

“ภาพวาดละกันนะคะแม่  แต่ปีนี้หนูจะวาดเป็นสีน้ำมันให้นะคะ  ต้องสวยแน่ๆเลย อิอิ” สาวน้อยนั่งรำพึงรำพันพลางลูบรูปของหญิงสาววัยกลางคนที่ถูกอัดลงกรอบไม้อย่างสวยงาม

“ร้านขายอุปกรณ์เครื่องเขียนใกล้ๆแถวนี้จะมีมั๊ยเนี้ย” สาวน้อยเริ่มควานหากระเป๋าสะพายลายลุกไม้ของเธอและยัดเงินทั้งหมดไว้ในกระเป๋า

สาวน้อยเอน่าในชุดกระโปรงแขนตุ๊กตาสีครีมสะพายกระเป๋าค่อยๆ ย่องลงบันไดเล็กๆมายังห้องนั่งเล่น แล้วเดินลัดออกไปทางสวนดอกไม้หลังบ้าน เธอเดินออกไปเรื่อยๆจนพบถนนและเดินเลาะไปตามทาง

“แล้วฉันต้องซื้ออะไรบ้างนะ  ก็ยังไม่เคยวาดสีน้ำมันเลยนี่  เฮ้อ”  สาวน้อยชุดครีมพูดกับตัวเองเป็นระยะๆ

“คนขายน่าจะรู้แหละนะ”

เอน่าเดินมาถึงแหล่งชุมชนแออัดแห่งหนึ่ง เธอสอดส่องสายตาไปทั่วแต่ก็ไม่พบร้านเครื่องเขียนเลยสักร้าน  เธอเดินตามถนนใหญ่ไปเรื่อยๆ

“อุ๊ย  นั่นไง  เจอแล้ว” สาวน้อยชุดครีมผละออกจากถนนใหญ่ มุ่งตรงไปยังตรอกเล็กๆอันคดเคี้ยว ระหว่างบ้านเรือนที่เรียงรายอัดกันแน่นนั้นมีร้านเก่าร้านหนึ่งเบียดชิดหลบอยู่ ป้ายร้านเขียนติดท้ายว่า...อุปกรณ์เครื่องเขียน...ซึ่งกรอบกระจกของป้ายนี้ก็สกปรกมอมแมมเสียเหลือเกิน

“ร้านนี้เค้าจะมีขายมั๊ยนะ”  สาวน้อยชุดครีมมองดูสภาพร้านแต่ก็ต้องจำใจย่างเท้าเข้าไปเพราะในย่านนี้ไม่มีร้านอุปกรณ์เครื่องเขียนอยู่อีกเลย

ภายในร้านเก่าคร่ำครึ มืดตึ๊ดตื๋อ แถมยังมีกลิ่นเหม็นอับโชยมาเป็นระยะๆอีกด้วย

“สวัสดีค่ะ!  มีใครอยู่มั๊ยคะ?” สาวน้อยตัดสินใจส่งเสียงเรียก แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนตอบมาเลย

เอน่าเดินเก้ๆกังๆไปยังเคาน์เตอร์และเคาะนิ้วเบาๆเป็นการผ่อนคลายความกลัว

กึก กึก กึก กึก กึก!!

เสียงรองเท้ากระแทกพื้นดังออกมาจากมุมมืดของร้าน และเสียงนั้นกำลังมุ่งตรงมาที่เธอ

เอน่ารีบหันหลังขวับมาทันที เธอเอามือทั้งสองข้างยึดเคาน์เตอร์ไว้แน่น

ร่างนั้นค่อยๆปรากฏเมื่อเข้าใกล้สาวน้อย แสงแดดเริ่มสาดทอมายังร่างนั้นจนเห็นเป็นผู้หญิงวัยกลางคนร่างสูงบาง ผิวซีด ผมสีน้ำเงินเข้มยาวสลวยไปถึงสะโพก แววตาสีน้ำทะเลเป็นประกายของหญิงนิรนามจ้องมองมาที่สาวน้อยชุดครีม

“สวัสดีจ้ะ หนูต้องการอะไรจ๊ะ?” เสียงเรียบๆดังก้องออกมาจากหญิงนิรนามคนนั้นพร้อมกับการขยับมุมปากบางเฉียบยิ้มอย่างอ่อนโยน

“อ..เออ..หนูอยากจะซื้ออุปกรณ์วาดภาพสีน้ำมันน่ะค่ะ ม..ไม่ทราบว่าพอจะมีมั๊ยคะ” สาวน้อยตอบคำถามด้วยอาการค้างๆกับผู้หญิงนิรนามที่ดูแปลกตาเหมือนกับเทพแห่งท้องทะเลในเทพนิยายปรัมปราซะอย่างนั้น

“เคดอร์ฟ เคดอร์ฟ  ออกมาหาข้าหน่อยซิ เจ้าเคดอร์ฟ” เสียงเรียบเพิ่มระดับความดังเล็กน้อยเหมือนกำลังเรียกใครบางคนอยู่

สิ้นเสียงนั้น ประตูบานจิ๋วที่อยู่ถัดจากเคาน์เตอร์ไปไม่มากนักพร้อมกับชายร่างเล็กรูปร่างประหลาด ปลายหูแหลมชี้ตั้งขึ้นโผล่ออกมา  ตัวของเขาสูงไม่เกินเคาน์เตอร์เสียอีก ดูๆไปแล้วก็เหมือนกับพวกพิกซี่ในนิยายหลอกเด็กยังไงยังงั้น เอน่าเบิกตากว้างอีกครั้งหนึ่งด้วยความเหลือเชื่อ

“เคดอร์ฟเจ้าไปเอากระดาษผ้าใบ สีน้ำมัน พู่กัน และจานสีทางหลังร้านมานะ” หญิงนิรนามที่ดูจะเป็นเจ้าของร้านออกคำสั่งให้ชายร่างเล็กที่น่าจะเป็นลูกจ้างพลางยื่นแท่งแก้วรูปร่างประหลาดให้ด้วย

“ขอรับท่านหญิงซีโอนิส...” ชายร่างเล็กรับแท่งแก้วอย่างนอบน้อมแล้ววิ่งหายจ๋อยไปหลังร้าน

“ท่านหญิง  งั้นหรอ?” สาวน้อยชุดครีมบ่นพึมพำออกมาด้วยความสงสัยแต่เสียงบ่นก็ดังพอที่คนข้างๆจะสามารถได้ยิน

“หนูคุ้นชื่อฉันเหรอ?” หญิงผมสลวยถามขึ้นด้วยท่าทางแปลกใจ

“ฉันซีโอนิสจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” หญิงผมสลวยเริ่มพูดต่อพร้อมยื่นมือมาเมื่อเห็นสาวน้อยเงียบไป

“อ..เออ..ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ น..หนู ชื่อเอน่าค่ะ” สาวน้อยชุดครีมตอบอย่างตะกุกตะกักพร้อมยื่นมือไปจับเป็นการตอบรับทักทาย

//มือของหญิงผมสลวยคนนี้ช่างอ่อนนุ่มและอบอุ่นเสียเหลือเกิน//

เอน่าคิด แล้วทั้งสองก็ผละมือออกจากกันหลังจากทักทายไปสักพัก

“หนูเคยได้ยินชื่อของฉันมาก่อนเหรอ?” คำถามจากหญิงผมสลวยได้เริ่มขึ้น

 “อ..อ่อค่ะ เหมือนเคยได้ยินค่ะ”

 “ใช่จากหนังสือเล่มนี้หรือเปล่า”  หญิงผมสลวยกวาดมือไปข้างหลังผมสีน้ำเงินอันมีน้ำหนักของเธอและวาดมือข้างเดิมกลับมาพร้อมกับหนังสือเล่มหนาเก่าๆเล่มหนึ่ง

เอน่าถึงกับอ้าปากหวอแทบไม่เชื่อสายตากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

หญิงผมสลวยค่อยๆยื่นหนังสือเล่มนั้นมาให้เธอได้ดูชัดขึ้น

//เอธเธียราดินแดนโพ้นทะเล//  ข้อความบนหนังสือเล่มหนาสีเงินเลื่อม จากชื่อแล้วน่าจะเป็นหนังสือนิยายเด็ก

สาวน้อยเอน่าถึงกับอมยิ้มอย่างมีความสุขหลังจากที่ได้ชะโงกดูหนังสือเล่มนี้

“ใช่ค่ะ เป็นนิยายที่สนุกที่สุดในโลกเลยค่ะ แม่ของหนูท่านได้ให้เป็นของขวัญวันเกิดครบรอบเก้าปีอ่ะค่ะ” เอน่าปลิดความกลัวทิ้ง เธอพูดประโยคนี้ด้วยแววตาที่เป็นประกายเปี่ยมไปด้วยความสุขและความหวัง

“แต่...” สาวน้อยชะงักแววตาที่เปี่ยมความสุขทันที  ตอนนี้ดวงตาของเธอสั่นระริก แววตาเต็มไปด้วยความสลดและสะเทือนใจ เธอก้มหน้าและน้ำใสๆก็เริ่มไหลพรากอาบแก้มสีชมพูของเธอ

หนังสือนิยายเล่มนี้เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่แม่ได้ให้เธอ

“ฉันเป็นหนึ่งในตัวละครของนิยายเล่มนี้นะ...จำได้มั๊ยเอ่ย” หญิงผมสลวยพูดตัดบท

เอน่าปาดน้ำตาของเธอและเงยหน้าขึ้นมองหญิงคนนั้นทันที

“ซีโอนิส เทพธิดาแห่งสายน้ำ...” สาวน้อยชุดครีมร้องอุทานออกมาเบาๆ

หญิงผมสลวยฉีกยิ้มบางให้อย่างนุ่มนวล ทำให้บรรยากาศรอบข้างเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที

เสียงเพลงนุ่มนวลบรรเลงดังออกมาทางหลังร้านพร้อมกับกลุ่มควันสีม่วงอ่อนๆพุ่งโชยมาเป็นสาย

~ ♫ ~  ♪ ~  ♫ ~  ♪ ~ ♫ ~  ♪ ~ ♫  ~ ♪  ~ ♫ ~  ♪ ~

เสียงเพลงยังบรรเลงต่อไปโดยมีฝูงผีเสื้อสีชมพูสดใสโบยบินออกมาลอยละล่องว่อนเวียนเต็มร้าน  สาวน้อยเอน่าหันขวับไปมองด้วยความอัศจรรย์ใจเป็นที่สุด

สิ้นเสียงนั้นชายร่างเล็กก็เดินหอบของพะรุงพะรัง

“ได้ครบแล้วครับท่านหญิง” ชายร่างเล็กค่อยๆลำเลียงกระดาษผ้าใบ สีน้ำมัน พู่กัน และจานสีไปวางไว้บนเคาน์เตอร์ที่สูงกว่าเขาเกือบเท่าตัวและเมื่อวางของทั้งหมดเสร็จก็เดินไปยื่นแท่งแก้วคืนให้แก่หญิงผมสลวยอย่างนอบน้อมอีกครั้ง

“เออ...วันนี้หนูพกเงินมาสี่สิบห้าเจนซ์น่ะค่ะ ไม่รู้ว่าจะพอรึเปล่า” สาวน้อยชุดครีมก้มลงเปิดกระเป๋าแล้วควานหาเงินที่เธอพกมาด้วยนั้น

“อุปกรณ์ทั้งหมดนี้เท่า...” ไม่ทันจะจบประโยค เอน่าก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อรอบๆตัวเธอไม่ใช่ร้านเก่าๆซอมซ่ออีกต่อไป ไม่มีแม้กระทั่งร่องรอยของหญิงผมสลวย หรือชายพิกซี่ร่างเล็ก  ที่ที่เธออยู่ตอนนี้ก็คือพื้นดินแฉะๆ และลำธารสายเล็กๆที่ไหลเชี่ยวผ่านหน้าเธอไปเท่านั้น

“เรา..เราฝันกลางวันเหรอเนี้ย  เพ้อไปใหญ่แล้วเรา”

หลังจากรวบรวมสติ สาวน้อยชุดครีมก็ส่ายหน้าไม่ใส่ใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่...

ขวับ!

สาวน้อยหันหลังกลับไปเพื่อจะกลับบ้าน

“หาาา!!!”

เธอแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าบนโขดหินเรียบๆแผ่นหนึ่งมีทั้งกระดาษผ้าใบ สีน้ำมัน พู่กัน และจานสี อุปกรณ์ที่เธออยากได้วางครบเรียงรายกันอยู่ตรงนั้น

สาวน้อยชุดครีมค่อยๆเดินเข้าไปที่โขดหินเพื่อความแน่ใจ

และเธอก็ได้เห็นเศษกระดาษลายน้ำชิ้นเล็กๆถูกจานสีทับไว้

       การมาเยือนครั้งนี้สนุกมากเลย ฉันได้มารู้จักกับเธอเอน่า เธอเป็นช่วยเป็นเพื่อนคุยให้ฉันคลายเหงาได้ตั้งเยอะแน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักจริงๆนะจ้ะเอน่า  หวังว่าเราคงเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ

ปล. ว่างๆมาเยี่ยมฉันก็ได้นะ...แล้วพบกันที่โพ้นทะเล

                                                                                                                             ซีโอนิส...

สาวน้อยอ่านข้อความในเศษกระดาษซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบเพื่อความแน่ใจว่าเธอไม่ได้ตาฝาด

“โพ้นทะเล? เธอหมายความว่ายังไงกันนะซีโอนิส   แล้วฉันจะไปพบเธอได้ยังไง” เอน่าเก็บกระดาษไว้ในกระเป๋าสะพายของเธอและหอบอุปกรณ์ทั้งหลายแหล่ขึ้นมา เธอเริ่มสาวท้าวเดินไปตามทางกลับบ้านอย่างงงงวย

เอน่าคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตลอดทางจนเธอเดินมาถึงประตูหลังบ้าน

แอ๊ดด!

สาวน้อยเปิดประตูสวนหลังบ้านด้วยอาการเหม่อลอย และเดินลัดสวนดอกไม้ไป

เธอเดินไปตามทางเรื่อยๆ และเรื่อยๆ ตอนนี้เธองงไปหมดแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งเกิดคำถามค้างคาใจกับเหตุกาณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้

ปึง!!!!!!!

เสียงเปิดประตูหลังบ้านดังขึ้นเหมือนคนเปิดจงใจกระแทกประตูซะอย่างนั้น

“นี่!...เอน่าทำไมเธอถึงมาไม่ทันเวลาน้ำชาล่ะ แอบไปเที่ยวมาล่ะสิ!!” มอลลี่สาวน้อยอ้วนพีลูกสาวของแม่เลี้ยงเธอตะโกนเอ็ดตะโรดังลั่น

“พอดีพี่ออกไปซื้อของนิดหน่อยน่ะ วันนี้เป็นวันเกิดของแม่พี่” สาวชุดครีมฉีกยิ้มเรียบๆให้แก่น้องสาวคนละสายเลือดของเธอ

“ไร้สาระสิ้นดี  คนตายไปแล้วก็ยังจะสรรหาของขวัญไปให้อีก  คนโง่เท่านั้นแหละที่ทำ!” เสียงๆหนึ่งดังออกมาจากในบ้านเป็นแนวร่วม   เอียนน์พี่ชายมอลลี่จอมปากร้ายนั่นเอง

เอน่ากัดริมฝีปากเธอแน่น เธอพยายามระงับความโกรธที่กำลังจะปะทุออกมา

“นั่นสินะ  คนโง่เท่านั้นที่จะทำน่ะ” สาวน้อยอ้วนพีพูดทวนประโยคของพี่ชาย แถมยังเน้นคำว่า โง่ เป็นพิเศษ เธอหันเหลือบมาทางเอน่าที่กำลังกำหมัดแน่นตัวสั่นระริกไปด้วยความโกรธ

โครมม!

เอน่าเดินเบียดเข้าประตูและวิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของเธออย่างรวดเร็วทำให้มอลลี่ล้มลงไปนอนกองกับพื้น

“กรี๊ดดดดดดดด!!!!” สาวน้อยอ้วนพีร้องโวยวายลั่นบ้านทำให้พี่ชายของเธอวิ่งมาดู

ตึง!  ตึง!  ตึง!  ตึง!

เอียนน์ทุบประตูไม้ห้องเอน่า

“เปิดเดี๋ยวนี้นะ! เปิดเดี๋ยวนี้นะ!”

“ก็ได้ๆ ฟังนะยัยเอน่า  ในเมื่อแกกล้าทำน้องฉัน วันนี้แกโดนดีแน่” หนุ่มปากร้ายพูดขู่ๆ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับผ่านประตูแต่อย่างใด

“รอแม่กลับมาก่อนเถอะ  แกได้เลือดกลบปากแน่!”

ตึง!!!!!

หนุ่มปากร้ายทุบประตูเป็นการทิ้งท้าย

เอน่าที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงเอามือปิดหูก็ค่อยๆร้องไห้ออกมา

“แม่คะ...ฮือๆๆ...แม่อยู่ไหน...หนูอยากพบแม่เหลือเกิน  ทำไมล่ะ  ทำไมต้องทิ้งหนูไว้คนเดียว ทำไม ทำไม ทำไมกัน...ฮือๆๆ...”  สาวน้อยชุดครีมร่ำไห้จนผล็อยหลับไป

~ ♫ ~  ♪ ~  ♫ ~  ♪ ~ ♫ ~  ♪ ~ ♫  ~ ♪  ~ ♫ ~  ♪ ~

เสียงเพลงอันแสนจะคุ้นหูดังขึ้นอีกครั้ง สาวน้อยถึงกับสะดุ้งตื่นทันที

เอน่ากวาดสายตาไปทั่วห้อง

~ ♫ ~  ♪ ~  ♫ ~  ♪ ~ ♫ ~  ♪ ~ ♫  ~ ♪  ~ ♫ ~  ♪ ~

“เสียงเพลงนั้นมันมาจากไหนนะ”

สาวน้อยเงี่ยหูพยายามหาต้นกำเนิดเสียง

แต่แล้วเพลงนั้นก็หยุดลงเมื่อเธอเดินมาหยุดตรงหน้าอุปกรณ์การวาดภาพสีน้ำมันที่เธอได้กองไว้กับพื้นห้อง

สาวน้อยไม่ได้สนใจอะไร เธอหันหลังกลับไป แต่แล้ว...

~ ♫ ~  ♪ ~  ♫ ~  ♪ ~ ♫ ~  ♪ ~ ♫  ~ ♪  ~ ♫ ~  ♪ ~

เสียงเพลงก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

“เอ๊ะ! อะไรกันเนี่ย”

เอน่าเกาหัวเง็งๆและเดินกลับมาจุดเดิมที่เสียงเพลงเคยหยุด และเพลงก็หยุดลงจริงๆ

“นี่อะไรกันเหรอ  คงถึงเวลาวาดรูปแล้วสินะ”  สาวน้อยอมยิ้มและมองไปยังกองอุปกรณ์นั้นอย่างมีความสุข