วิวาห์มหาชน

ลำดับตอนที่ #1 : ๐๐ บทนำ เจ้าสาวป้ายแดง

 

บทนำ

             หยาดเหงื่อเม็ดใสที่กำลังซึมผุดขึ้นมาบนกรอบหน้าหวาน เจ้าเอยจงใจกัดริมฝีปากที่เคลือบไปด้วยลิปสติกสีชมพูตุ่นของตัวเองเพื่อระงับอาการสั่น ดวงตากลมสวยหลุบมองลงต่ำมือบางกำจิกช่อดอกลิลลี่สีขาวสดสวยไว้แน่นเพื่อระบายความกดดัน

ในสภาวะเหตุการณ์แบบนี้ล่ะมั้ง ที่มันเรียกว่าอาการของคนประหม่าแบบเต็มกำลัง!

“หอมเลย หอมเลย หอมเลย!!”

 เสียงเชียร์เฮละโลลั่นของเหล่าบรรดาหมู่มวลมหาชนด้านล่างเวที ทำเอาร่างระหงส์ในชุดเกาะอกยาวสีงาช้างยิ่งเหงื่อแตกซิกเข้าไปใหญ่ แม้แต่ความเย็นเหยียบจากเครื่องปรับอากาศที่เป่าระผิวกายก็ยังไม่สามารถช่วยให้เจ้าเอยหยุดความเห่อร้อนภายในที่เกิดจากความประหม่าได้เลยแม้แต่น้อย

“เราจะทำยังไงกันดีคะ” ร่างเล็กหันไปกระซิบเสียงพร่าขอความช่วยเหลือจากผู้ชายร่างสูงที่ยืนเยื้องอยู่ทางด้านข้าง...

ภคินที่กำลังอยู่ในชุดทักซิโด้ดำมือเรียวกระชับปีกเสื้อของตัวเองอย่างไม่ค่อยดูทุกข์ร้อนอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าคมเฉี่ยวยังคงตีสีเรียบ ริมฝีปากบางยกยิ้มแจกให้กับบรรดาญาติพี่น้องอย่างเป็นมิตร

“คุณใหญ่!” เจ้าเอยครางเรียกชื่อเล่นของร่างสูงอีกครั้งเบาๆเพื่อให้เขารับรู้ถึงสถานะกระอักกระอวนในตอนนี้ นี่เธอเครียดจะตายอยู่แล้วนะ

“เล่นตามบทไปเจ้าเอย...หอมแก้มฉันดิ” ภคินปรายตาลงมามองว่าที่เจ้าสาวของตัวเองในเชิงสั่ง ก่อนจะฉีกยิ้มหันไปหาเหล่าบรรดาแขกเหรื่อที่อยู่ในงานท่ามกลางเสียงโห่ร้องเชียร์ให้เจ้าสาว

“แต่เอยทำไม่ได้...” จะให้เธอหอมเขาได้ยังไงกันเล่า ผิดผีสุดๆ!! ใจเธอตอนนี้อยากจะวิ่งหนีออกไปซะให้ได้ เจ้าเอยเริ่มขยับขาเตรียมถอยกรูดไปยังด้านหลัง

“หยุดนะเจ้าเอย! ฉันไม่ให้เธอพังงานแต่งฉันเป็นครั้งที่สองแน่นอน!!”ภคินจับหมับที่ข้อมือของร่างเล็ก สายตาคมกริบมองไปยังว่าที่เจ้าสาวจำเป็นอย่างคาดโทษ แต่ก็มองได้ไม่นานนักเพราะเดี๋ยวคนอื่นอาจจะสงสัยได้ภคินดึงตัวเจ้าสาวเข้ามากอด ก่อนจะบรรจงกดริมฝีปากลงบนแก้มกลมๆของเจ้าสาวจำเป็น

ฟอด

“คะคุณใหญ่!!!” หญิงสาวเบิกตาโพล่งหันไปมองหน้าคนที่เพิ่งขโมยหอมแก้มเธอไปอย่างตื่นๆ

 “พอดีเจ้าสาวของผมเป็นคนขี้อายน่ะครับ ขอเชิญทุกท่านสนุกกับงานเลี้ยงวันนี้นะครับ ผมกับเจ้าเอยขอตัวก่อน...”

       ฟึบ

“คุณใหญ่!!” คนร่างสูงจัดแจงช้อนตัวว่าทีเจ้าสาวป้ายแดงของเขามาอุ้มเอาไว้จนคนในอ้อมอกร้องเสียงหลงและพยายามจะดิ้นขลุกขลักตามภาษาคนขี้ตกใจ

            “อยู่นิ่งๆแล้วเล่นไปให้สมบทบาทเถอะน่า ”เสียงทุ้มแกมดุก้มลงไปกระซิบเสียงแผ่วอยู่ที่ข้างกกหูของสาวน้อยพร้อมกระชับคนตัวเล็กในอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปกว่าเดิม ร่างบางก็ทำได้แต่ซุกหน้าลงบนบ่ากว้างพยายามกลบเกลื่อนความกระดากอายท่ามกลางฝูงชนนับร้อยที่เฝ้ามองคู่แต่งงานใหม่ด้วยความปิติยินดี  

คนตัวเล็กปรายสายตามองเจ้าช่อดอกลิลลี่ในมือของเธอที่ไม่แม้จะมีโอกาสที่จะได้โยนด้วยซ้ำอย่างหมดแรง

ความจริงแล้วเรื่องทั้งหมดมันไม่ควรจะต้องเป็นแบบนี้!

 

ในความจริงแล้วตอนนี้เธอต้องกำลังสวมชุดนักศึกษานั่งเรียนมหาวิทยาลัยกับเพื่อนรุ่นเดียวกันอย่างมีความสุข ไม่ใช่การที่ต้องสวมชุดแต่งงาน ประกาศคำปฏิญาณต่อหน้าทุกคนว่า ‘เธอจะรับผู้ชายคนนี้มาเป็นสามีอย่างถูกต้องตามกฏหมาย!!’

      ไม่มีแขกคนใดในงานล่วงรู้ว่างานแต่งที่เกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้เป็นเพียงละครบังหน้าฉากหนึ่ง ที่จุดเริ่มต้นมันเกิดขึ้นจากความผิดพลาดของเด็กสาววัยสิบแปด และ บรรณาธิการหนุ่มหัวอนุรักษ์ไม้ป่าเดียวกัน!!




 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - 


สวัสดีอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะคะ

ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามา

ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม

แต่กันย์ขอสัญญาว่า

ความน่ารักของคู่บ่าวสาวคู่นี้ไม่ได้จบลงแค่นี้แน่ๆ

ช่วยเป็นกำลังใจให้กันย์ด้วยนะค่ะ