กลน้ำผึ้ง [The Tricking Wedlock]

 

êน้ำจิ้ม ê

“ยังไม่ตื่นเลยค่ะคุณชาย จะให้รสขึ้นไปปลุกมั้ยคะ”

อีกครั้งที่ตรัยคุณได้คำตอบจากมธุรสในเวลาเที่ยงนิดๆ ที่กลับเข้าไร่ในอาทิตย์ถัดมา “ไม่เป็นไร เดี๋ยวรสช่วยจัดมื้อเที่ยงไปให้ผมที่ออฟฟิศเลยนะ ผมจะรีบเข้าประชุม”

เพราะยังไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับเมียในนามให้มากมายนัก อีกทั้งยังมีงานหลายอย่างให้ไปจัดการ ตรัยคุณเลยเลือกที่จะหันหน้าเข้าหางานแทนการไปดูภรรยาสาวสวยหลับอุตุอยู่ในห้อง

และยังหวังว่าอีกไม่นานเจ้าหล่อนน่าจะได้คิด หรือลุกขึ้นมาปรับปรุงตัวเอง ทำหน้าที่ภรรยาที่ดีได้ในสักวัน แต่สองอาทิตย์ผ่านพ้นไปแล้วเขาก็ไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงใดๆ เลยสักนิดเดียว

“ว๊าย!!! คุณชายปล่อยฉันลงนะ!!!”

คนเป็นสามีในนามจึงตัดสินใจไขกุญแจห้องนอนเข้าไปอุ้มภรรยาสาวแสนสวยขึ้นทั้งๆ ที่ยังหลับอย่างสบายอยู่ใต้ผ้าห่มและแอร์เย็นๆ จนต้องผวาตื่นพร้อมกับส่งเสียงร้องลั่นห้องด้วยความตกอกตกใจ

“ผมจะปล่อยแน่ แต่ไม่ใช่ที่นี่ ตรงเป็นในโน้น”

ตรัยคุณเดินตรงไปหาประตูห้องน้ำ แต่ก็คิดขึ้นได้เลยหันกลับมาหาเด็กสาวหน้าตาซื่อๆ ร่างกลมดิ๊กที่ยืนรออยู่ไม่ห่าง “นุ้ย! ปิดแอร์แล้วก็ออกไปก่อน มีอะไรฉันจะเรียกทีหลัง”

“ค่ะ” พอสาวอวบเดินออกจากห้องได้ เขาก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

“คุณชาย!   นี่จะทำอะไรฉันน่ะ! ว๊าย!!!”

มรว. ตรัยคุณ ผู้สุภาพและอารมณ์ดี

‘ตูม!!!’

กายเบาหวิวในวงแขนแข็งแรงมีอันต้องลงไปนอนอยู่ในอ่างน้ำที่เขาให้นุ้ยมาเปิดไว้จนเต็มอย่างรวดเร็ว “อีตาบ้า!!! มาทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไงกัน!!! ฉันยังนอนสบายอยู่เลยนะ!!!”

คนเปียกร้องลั่นห้องน้ำด้วยความโมโหไป สำลักน้ำไป “ผมจะทำมากกว่านี้ถ้าอีกครึ่งชั่วโมงคุณไม่ลงไปนั่งกินมื้อเที่ยงกับผมข้างล่างในฐานะภรรยาของผม”

เขาเอ็ดเสียงดังเพื่อกลับให้อีกคนเงียบ “ทำไมฉันจะต้องกินกับคุณด้วยไม่ทราบ! ต่างคนต่างอยู่สิ! เรางเองก็รู้ว่าแค่แต่งหลอกๆ ไม่เห็นจะต้องสร้างภาพให้ใครๆ ดูเลยนี่ คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้ฉันทำอะไรทั้งสิ้น ออกไป!!!”

แต่มีหรือที่คุนไม่ยอมใครจะทำอย่างนั้นง่ายๆ “คุณไล่ผมงั้นเหรอ! ผมไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ! ก็ได้! ผมจะแสดงสิทธิ์ให้คุณเห็นเอง รับรองว่าคุณจะต้องเถียงไม่ออกเลยล่ะ” แล้วตรัยคุณก็ก้าวลงไปในอ่างน้ำอย่างรวดเร็ว

“ว๊าย!!! ออกไปนะอีตาบ้า!!!”

“ไม่ออก! ผมจะแสดงให้คุณเห็นว่าสามีมีสิทธิ์ที่จะอาบน้ำให้ภรรยาได้ล้านเปอร์เซ็นต์”

“ว๊าย!!! ไม่นะ!!! ออกไปให้พ้นๆ ฉันเลย อย่ามายุ่งกับฉันนะ คนบ้าน!!!”

พลอยไพรินฟาดงวงฟาดงาไปหาร่างสูงใหญ่ในสภาพที่เปียกปอนพอกัน แล้วชุดนอนที่เปียกน้ำนั้นก็ทำให้เขาเห็นอะไรไปถึงไหนๆ ได้ไม่ยากเย็นเลยสักนิด พลอยทำให้ความคิดกระเจิดกระเจิงไปถึงไหนๆ ได้ไม่ยากเย็นเลยเช่นกัน

“งั้นคุณต้องเลือกเอาว่าผมจะอาบน้ำให้คุณเอง หรือไม่ก็ลงไปกินข้าวกับผมในอีกครึ่งชั่วโมง เลือกเอาว่าจะชอบแบบไหน” มือใหญ่กำลังยื่นไปหาชุดนอนบางเบาที่เปียกน้ำแล้วเผยให้เห็นแทบจะทุกส่วนของร่างกายก็ว่าได้

พลอยไพรินสาวขี้วีน ขี้เอาแต่ใจและไม่ยอมแพ้ใคร

“ก็ได้ๆ ฉันจะอาบเอง! คุณออกไปได้แล้ว!”
พลอยไพรินที่เอามือยกขึ้นปิดส่วนบนและล่างอย่างเอียงอายจำใจต้องรับปากอย่างเร่งด่วน เพื่อไล่เขาออกไปเร็วๆ ส่วนอีกคนก็รีบทำตามโดยเร็ว เพราะไม่อย่างนั้นอะไรๆ ในตัวมันจะลุกขึ้นมาทรยศเจ้าของได้

“ล๊อกประตูด้วย”

เจ้าสาวปากน้ำมองตามด้วยสายตาอาฆาตแค้นอย่างเห็นได้จัด พอร่างสูงใหญ่ในสภาพเปียกเหมือนกันเดินไปถึงประตูก็แว๊ดไล่หลังเขาไปด้วยความอามณ์เสีย

“อีกครึ่งชั่วโมงถ้าคุณไม่ลงไปผมจะขึ้นมาแล้วพาเราสองคนไปนอนบนเตียงเอง และคงไม่ต้องให้ผมบอกนะว่าอะไรจะเกิดขึ้น” ตรัยคุณไม่วายหันมาขู่

“ออกไปนะ! ฉันเกลียดคุณ!”

แล้วก็ต้องรีบปิดประตูอย่างเร่งด่วน เพื่อหนีสบู่ในมือบางที่ปามาใส่เขาอย่างคนอารมณ์เสีย ผิดกับเขาที่อารมณ์ดีไม่น้อยเมื่อได้จัดการกับแม่สาววีนแตกได้อยู่หมัด

 

สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย

หนึ่งคอมเม้นต์คือหนึ่งแรกผลักดันและกำลังใจของคนเขียนนะคะ
แต่ยินดีต้อนรับนักอ่านเงาทุกท่านค่ะ

seven dwarf.