ไฟซ่อนเชื้อ [คู่กัด พ่อแง่แม่งอน]

ลำดับตอนที่ #5 : EP. 1 บาดแผลในหัวใจ 1-100%

“อ๋อๆ จะไปกินข้าวยังล่ะ เที่ยงครึ่งแล้วนะ”

หทัยชนก บวรชัยสกุล ละสายตาจากหน้าจอ เงยขึ้นไปยิ้มให้ วีนา พงษ์พัน ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องและทำงานในบริษัทเดียวกัน ที่ถึงกับเดินมาคุมเชิงถึงโต๊ะด้วยอาการหิวจนไส้แทบจะกิ่ว

ในมือก็ถือกระเป๋าใบเล็กๆ ซึ่งมีโทรศัพท์กับเงินสำหรับจ่ายมื้อเที่ยงและกุญแจโต๊ะเท่านั้น

“จ้าๆ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะจ้า แหม! เร่งจริง”

คนถูกเร่งคว้ากระเป๋าแบบเดียวกันแล้วลุกไปทันที ทั้งคู่ลงบันไดจากชั้นสาม โดยไม่สนใจจะหันไปมองลิฟท์แต่อย่างใด จากนั้นก็เดินออกไปหน้าออฟฟิศท่ามกลางแดดร้อนระอุ เป้าหมายคือร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำ ซึ่งอยู่ห่างออกไปสามซอย

ผู้คนตามบาทวิถี ต่างหันมองสองสาวแทบจะเป็นตาเดียวกัน และเป้าสายตานั้น ก็ไปลงอยู่ที่สาวผมยาวดกดำ ใบหน้าคม จมูกโด่งเป็นสันประหนึ่งได้รับการตกแต่งมาก็ไม่ปาน แต่หากจะจ้องมองดีๆ แล้วก็จะพบว่าเป็นของดั้งเดิม ที่เจ้าตัวได้มาจากผู้ให้กำเนิดทั้งสิ้น

รูปร่างผอมเพรียว ส่วนสูงร้อยเจ็บสิบห้า ซึ่งเกินมาตรฐานสาวไทยหลายคน แขนกับต้นคอที่ไม่ถูกเสื้อกับกางเกงปกปิดไว้ ก็ขาวราวหิมะ ถ้าเจ้าตัวมีตาชั้นเดียวทุกคนคงจะลงความเห็นว่าเป็นคนจีนแน่ แต่นั่นก็เพราะทั้งพ่อและแม่เป็นคนผิวขาวนั่นเอง

“ต้มจืดวุ้นเส้น กับคั่วกลิ้งอย่างละถ้วย ข้าวเปล่าสองค่ะ”

หญิงสาวสั่งแม่ค้าที่คุ้นหน้าตากันดีด้วยความรวดเร็ว และก็มักจะเลือกเมนูที่ไม่มีน้ำมันเข้ามาเจือปนหากไม่จำเป็น เพราะต้องรักษารูปร่าง ทรวดทรงองเอวให้ดูดีอยู่เสมอ มันดีกับสุขภาพและดีกับงานนอก ที่ทำรายได้เป็นกอบเป็นกำให้

อีกทั้งได้เผื่อแผ่ไปถึงครอบครัวของลุง ซึ่งช่วยเหลือค้ำจุนกันมาตั้งแต่สิ้นผู้เป็นตากับยายไปเมื่อหลายปีมาแล้ว หรือตั้งแต่ที่เธอกับแม่หอบกันกลับไปหาตากับยายก็ว่าได้

“แม่ค้าจ๊ะ เอาพะโล้อีกถ้วยนะ”

หทัยชนกหันไปมองพี่ตาเขม็ง ไม่ใช่เพราะหวงเงิน ที่เธอมักจะควักกระเป๋าเลี้ยงแต่อย่างใด หากเป็นเพราะรูปร่างของพี่เริ่มจะออกข้างไปหน่อยแล้ว วีนายิ้มแหยๆ ให้ก่อนจะพากันไปนั่งมุมที่ใกล้พัดลมสุด เพื่อช่วยขจัดปัดเป่าอากาศอันร้อนอบอ้าวของเมืองสิวิไล ที่ใครๆ ก็ต่างอยากจะมาอยู่นักหนา

“แล้วเย็นนี้จะกลับบ้านก่อนหรือไปงานต่อเลยล่ะอ๋อ”

วีนาเอ่ย มือก็รินน้ำจากขวดใสๆ ที่เพิ่งคว้ามาจากตู้แช่ คนถูกถามนั่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสรุปออกมา