คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทนำ (100%)
บทนำ (100%)
หาารถลึาใส่ใรสัน สามารถทำให้วาหลุระเ็นออมานอเบ้าไ้ อนนี้าอหยาเพรระเ็นไประแทเ้าับใบหน้าอาร์เียนเป็นที่เรียบร้อย หิสาวฮึฮัและยิ่โรธัเมื่อาร์เียน้าวเท้าเ้าไปหายิ้มหวาน หยาเพรวามือลบนลำแนอลูน้อร่ายัษ์สอนอาร์เียนที่นาบ้าเพื่อวบุมเธอไว้ในพื้นที่ึ่าร์เียนอนุาให้เธออยู่
หิสาวออแรผลั แ่็ไม่สามารถทำให้เ้ายัษ์สอนสั่นสะเทือนไ้ ยิ้มหวาน้าวถอยหลัหนีาาร์เียน เรือนายอ้อนแอ้นอน้อสาวเธอสั่นสะท้านนเห็นไ้ั น่าสสารเสียนหยาเพรอยาเ้าไปสวมอเพื่อปลอบโยนและปป้อยิ้มหวานไว้ในอ้อมแนอเธอ หยาเพรทำหน้าที่นั้นมาลอนระทั่าร์เียนโผล่มาอย่าอมอหัารัวร้ายเพื่อรุรานสอพี่น้อ
“ันไม่อยาเ็บ ปาัน ันะทำอะไร็ไ้”
หยาเพรยัอบโ้อย่าไม่ยอมแพ้ เธออยาะร้อรี๊ใส่หูอายหนุ่มให้เาหูหนว เอานิ้วิ้มาเานเาาบอ เผื่อว่าเาะสิ้นฤทธิ์แล้วรู้ัเห็นในอื่นเสียบ้า
“้อให้ผมัารุ้วยวิธีารรุนแรถึะหยุใ่ไหม”
“อย่าทำร้ายพี่หยานะะ”
ยิ้มหวานรีบร้ออ หิสาวไม่อยาทำัวเป็นนอ่อนแอ แ่เธอ็่าอ่อนแอเหลือเินเมื่อเทียบับหยาเพรผู้เ้มแ็ หยน้ำาอเธอลอเล้าเ็มนัยน์าู่สวย บาราน้ำานั่น็หยลมาามแ้มนวล แ่เธอ็รีบยมือึ้นเ็มัน
“ันอร้อนะะุลาเรนมาอฟ”
“เรียว่าาร์เียนสิ แล้วผมะยอมให้อภัยพี่สาวอมหยาบายอุ”
“ัวเอมารยาทีายล่ะ”
หยาเพรหรือะยอมแพ้ เาล่าวหาสาำพูยัเยียให้เธอเป็นอมหยาบาย แล้วัวเาพฤิรรมน่ามเยนันี่ เามันนสารเลวาร์เียนัๆ
“ไ้โปรเถอะ่ะุาร์เียน”
เสียหวานละมุนอยิ้มหวานล่าวแทรึ้นมา่อน หยาเพรถอนหายใออมาเฮือให่ ทราบว่าน้อสาวำลัพยายามประนีประนอม เธอทำให้สถานาร์ที่เลวร้ายอยู่แล้ว ยิ่ย่ำแย่ล หยาเพรวรวบุมัวเอให้มาว่านี้ แ่ในวามเป็นริมัน็ทำ่อน้ายา เมื่ออีฝ่ายือาร์เียนผู้น่าิัและน่ารัเียที่สุในโล
“ผมะยอมละเว้นเธอเพื่อุยาย่า”
“ห้ามแะ้อน้อันนะ!”
หยาเพรผวาไป้าหน้า แ่ลำแนอยัษ์ให่ผู้อยู่ใ้อิทธิพลอาร์เียน็วาั้นเธอไว้ หิสาวทัุ้นและหวาลัวเมื่อาร์เียนยื่นมือออไปหมายะแะ้อัวน้อสาวอเธอ
“ุาร์เียนะ ันอโทษ่ะ”
ยิ้มหวาน้อารประนีประนอม แ่หิสาว็เราไม่เ่ เธอ่วยเหลืออะไรหยาเพรไม่ไ้เลย เธอวรโน้มน้าวิใเาให้ยุิารระทำอหัารร้ายา แ่เธอ็พูไม่ออ สิ่ที่เธอทำไ้ือาร้มหน้าล่ำแล้วล่าวำออภัย่อเา
หิสาวมอไปรอบัว นอเายุิารทำลาย้าวอภายในร้านั้แ่เมื่อไหร่็ไม่ทราบ แ่มัน็แทบไม่มีประโยน์อะไรเมื่อทุอย่ามันพัยับเยินไปแล้ว หัวใอพี่สาวเธอะเป็นอย่าไรบ้านะ หยาเพระ้อเ็บปวมาแน่
“อโทษแทนพี่สาวอุ?”
ยิ้มหวานส่ายหน้าปิเสธ เธอไม่ิว่าหยาเพรทำผิ เธอรัใร่ เทิทูนและเารพรัพี่สาวอเธอมา หยาเพระทำผิไ้อย่าไร แ่ในเวลา่อมาหิสาว็พยัหน้าอบรับ เธอพยัหน้า็เพราะเธอล่าวำอโทษแทนหยาเพร เพื่อให้าร์เียนยุิวามรุนแร
“สรุปะส่ายหน้าหรือพยัหน้า”
าร์เียนเิวามเอ็นู ท่วท่าเปราะบาอเธอ เธอูนุ่มนิ่มและอ่อนโยน ผิับพี่สาวผู้แ็ร้าว หยาเพรไม่อบหน้าเา ็เหมือนับที่เาไม่อบหน้าหยาเพรนั่นแหละ
“ุาร์เียน ไ้โปรเถอะ่ะ อเวลาเราสอนพี่น้อไ้ไหมะ ันสัา่ะว่าเราะ้อ…เราะ้อหาเินมาำระหนี้ไ้แน่่ะ”
าร์เียนส่ายหน้าเล็น้อย เาไม่้อารให้หยาเพรและยิ้มหวานมีหนทาในารำระหนี้ ายหนุ่ม้อารเธอเป็นผู้หิอเา สาวน้อยหน้าหวานที่เานึอบพออย่ารุนแร าร์เียนไม่เยมีผู้หิแบบนี้อยู่บนเียร่วมับเา และเา็้อารที่ะลิ้มลอเธอเพื่ออบสนอวาม้อารอร่าาย มันะ้อเป็น่ำืนที่ยอเยี่ยม
เาอา้อเรียมัวเพื่อลุ่มหลเธอ นัยน์าอาร์เียนเ็บรายละเอียบนใบหน้าามวนหลใหล เธอสวยั สวยละมุนละไม สวยเสียนทำให้ผู้ายลั่เอาไ้อย่า่ายาย และเา็อาำลัลุ้มลั่เพราะ้อารรอบรอยิ้มหวาน เาใีับเธอ ไม่ไ้รุเร้าเธออย่าร้ายา แ่ในอนนี้าร์เียนำลัมีแผนารที่ะเสนอให้เธอเลือเป็นผู้หิอเาเพื่อปป้อหยาเพร
ายหนุ่มาหวัถึำอบที่ะทำให้เาพึพอใ หยาเพรับยิ้มหวานรัใร่ันและันมา อเพียมีโอาสปป้ออีฝ่าย พวเธอะไม่ลัเล าร์เียนรับรู้ถึวามรัอันบริสุทธิ์อสอพี่น้อ แ่ายหนุ่มไม่รู้สึาบึ้ับวามรู้สึแบบนั้นหรอ เาแ่้อารอบสนอวาม้อารอัวเอ และวามรู้สึอ่อนแอแบบนั้น็ะถูนำมาใ้ให้เิประโยน์
าร้อารผู้หิสันำเป็น้อทำถึนานี้เียวเหรอ หามีใรล้าถามาร์เียนแบบนี้ ่อนไ้รับำอบนถามอาหมลมหายใไป่อน สำหรับาร์เียนแล้ว ายหนุ่มไม่สนใสิ่ในอาวามปรารถนาอเาเท่านั้น ่อให้้อใ้วิธีารที่เลวร้ายไร้วามเป็นสุภาพบุรุษมาว่านี้ หามันะทำให้เาไ้รอบรอยิ้มหวาน ายหนุ่ม็ะทำมัน
“ถ้าผมแสวามเห็นใ แล้วเมื่อไหร่ถึะ่ายหนี้รบ?”
าร์เียนเริ่มไล่้อนแม่หนูน้อยที่ใสื่อและอ่อนหวานเหลือเิน เธอไม่มีทาที่ะเทียบั้นมันสมออันร้ายาและไรุ้ธรรมอเา
“ันับพี่หยาะพยายาม่ะ”
“ำพูแบบนั้นใร็พูไ้”
“แ่เราสอนะพยายามริๆ นะะ”
ยิ้มหวานยัพูับายหนุ่ม แม้มันอาไม่ไ้ผล แ่ในะเียวันมัน็อาะไ้ผล็ไ้นี่นา หยาเพรเยพูแมเอ็นู ยิ้มหวานมัะทำในเรื่อที่เหมือนาวามยั้ิ แม้ะมอไม่เห็นหนทา แ่ยิ้มหวาน็ะยัพยายามที่ะทำมัน ็เหมือนในอนนี้ที่เธอยัพยายามสนทนาับาร์เียน ส่วนนมออย่าหยาเพร็ไ้แ่ฮึฮั
“ใ่ไหมะพี่หยา”
“ไม่มีประโยน์หรอหนูยิ้ม”
หยาเพรล่าวับน้อสาว้วยน้ำเสียอ่อนโยน เมื่อยิ้มหวานหันไปมอเธอเพื่อให้หยาเพร่วยันพูับาร์เียน
“พี่สาวอุไม่ยัพยายามเหมือนุนะยาย่า”
“นั่น็เพราะันรู้ว่าารุยับุมันไร้ประโยน์น่ะสิ”
าร์เียนไม่ไ้้อารประนีประนอม เาปราศาหัวใที่เมา เาแ่ยืระยะเวลาในารสนทนาับยิ้มหวาน แ่บทสรุป็ะเหมือนเิม นสารเลวนั่น้อหาทาบีบทุทาเพื่อให้ยิ้มหวานยอมเป็นอเา ึ่หยาเพระวาอย่าเ็มที่
“ุาร์เียนอายอมยืระยะเวลาำระหนี้นะะ”
“เาไม่ทำแบบนั้นหรอ้ะ เาะเลือบีบเราเพื่อุประส์แอบแฝอเา”
“ุประส์แอบแฝ?”
ยิ้มหวานเลื่อนใบหน้าาารมอหยาเพรไปยัาร์เียน ายหนุ่มยมือึ้นออ ป่วยารที่ะเสแสร้เป็นนีเพราะเาไม่เยเป็น ายหนุ่มสนทนาับยิ้มหวานอย่าให้เียริ็เพราะเาปรารถนาที่ะทำแบบนั้น่อเธอ ไม่ใ่เพราะเา้อารเสแสร้หลอลวเธอ าร์เียนะไม่ฝืนเป็นสุภาพบุรุษ เพราะเาไม่เยเป็นอีนั่นแหละ
“ผม้อารุเพื่อแลเปลี่ยนับวามสบในีวิอยิปปี้”
ยิ้มหวานถึับผะ าร์เียน้อารเธอ? ้อารในรูปแบบไหนันล่ะ ถึแม้เธอะไร้เียสาเพราะารูแลอย่าเ้มวอหยาเพร แ่หิสาว็พอะาเาไ้ว่าเาไม่ไ้้อารเธอเพื่อไปใ้แราน เป็น้นว่าารเป็นสาวใ้เพื่อูแลเาเป็นแน่
“หุบปา!”
“สั่ใร!”
หยาเพระโนใส่เา าร์เียน็หันไปะอถามเธออบลับ หิสาวถลึามอเา เธอะุยแนเ้ายัษ์สอนที่ามประบเธอไม่ยอมปล่อยให้เธอเ้าไปัารับาร์เียน แ่หิสาว็้อรามือหลัาออแริ้นรนอย่าไร้ประโยน์
“หนูยิ้มไม่้อสนใ”
“แ่ผมิว่าุ้อสนริไหม เพราะมันเี่ยว้อับสวัสิภาพพี่สาวสุที่รัอุ”
าร์เียนสำรวใบหน้าามอ่อนหวานึ่ำลัื่นระหน เาพึพอใที่เธอเป็นผู้หิรู้ัลัว ผู้หิ็วรบอบบาและน่าทะนุถนอม วามริแล้ว่อนหน้านั้นเาไม่เยสนใว่าผู้หิะ้อเป็นแบบไหน แ่ารไ้เฝ้ามอยิ้มหวานมาราวๆ สอเือน ทำให้าร์เียนพบว่าเาแทบอใรอไม่ไหวที่ะาแนออ แล้วอุทิศเรือนายแ็แรให้เธอุบเพื่อปป้อเธอ
ารไ้โอบอผู้หิที่แสนบอบบาไว้ในอ้อมแนะให้วามรู้สึแบบไหนันนะ แ่เา็าหวัว่ามันะ้อเยี่ยมยอมา ายหนุ่มแทบอใรอไม่ไหว หาทำไ้เาะพาเธอไป้วย และใ้เวลาับเธอในืนนี้ แล้วพรุ่นี้เาอาะื่นึ้นมาพร้อมับวามหลใหลในัวผู้หินใหม่ และถ้าหาเธอไม่ทำัวน่ารำา เา็ะให้เธอใ้ีวิอย่าสุสบาย
รวมถึแม่ผู้หิที่เาไม่อบหน้าอย่าหยาเพร ็ะไ้รับเศษเสี้ยวอวามสุสบายึ่เิึ้นาวามพึพอใที่เามี่อน้อสาวเธอ เมื่ออำนาเินอเาฟาลรหน้าเธอ ท่าทีผยออหิสาว็ลน้อยล หยาเพรอาะหมอบลานอยู่แทบเท้าเาในเร็วๆ นี้เพราะอำนาเิน็เป็นไ้ เธออาทำัวเ้มแ็เพื่อเรียร้อวามสนใาเา
“ะ…้อเสนออุ”
“เป็น้อเสนอที่ีมาใ่ไหมล่ะ”
“หนูยิ้มไม่้อไปฟัมัน!”
“สุภาพับว่าที่น้อเยอุหน่อยสิุพี่สาว”
“นสารเลว!”
นัยน์าอาร์เียนไหววูบ้วยโทสะ เาเป็นนโมโหร้าย แ่เาะวบุมัวเอ เามี่วเวลาที่มีโทสะอยู่บ่อยรั้ แ่เาไม่ใ่นที่ะหว่านโทสะใส่นไปทั่ว หาเาโรธั เาะเลือลทั์ัว้นเหุ ยิ้มหวานไม่ไ้เป็นนทำให้เาพลุ่พล่าน้วยแรอารม์เือพล่านอโทสะ เป็นหยาเพร่าหาที่เาำลันึอยาบีบอเธอ หรือัลิ้นเธอทิ้ไปะ
“ทำให้เธอหุบปาทีสิ หนวหู”
“ปล่อยันนะ! ไอ้เลว! ปล่อยัน”
“ไม่นะะ! ไ้โปรอย่าทำร้ายพี่หยา อย่าทำร้ายพี่หยาเลยนะะ”
หยาเพรร้อเอะอะโวยวาย ยิ้มหวาน็ทรุฮวบนั่ลบนพื้น สอาอ่อนแรเมื่อเห็นพี่สาวถูับพันธนาารัวเอาไว้ แม้หยาเพระพยายามิ้นรน ็่าเป็นเรื่อยาที่ะหลุพ้นามืออผู้ายสูให่ราวับยัษ์ เสียโวยวายอหยาเพร เสียร่ำไห้สั่นเรืออยิ้มหวาน ัละเล้าอยู่ภายในห้อ นระทั่ประูร้านเรื่อประับถูผลัเปิเ้ามา
“ใรวะ!”
“ันเอ” เสียทุ้มเ้มห้วนัสวนอบลับมา าร์เียนึ่ะโนถามออไปปิริมฝีปาเ้าหาัน หยาเพรเอ็หยุิ้นและหยุร้อโวยวาย ในะที่ยิ้มหวานนั่้มหน้าร้อไห้เียบๆ อยู่บนพื้น
รูอล์ฟ เบน ลาเรนมาอฟ!
หาะมีใรสันเป็นวามหวัอหยาเพรเพื่อทารออน้อสาวเธอ ็เป็นรูอล์ฟนนี้นั่นแหละ ถึแม้เาะมีประวัิที่ลุมเรือ แ่า่าวอเา หาเทียบันสอนพี่น้อ รูอล์ฟ็มีส่วนีมาว่าาร์เียนเล็น้อย
ถ้าเธอมีทาเลือน่ะเหรอ ผู้ายทั้สอนนี้ือนที่หยาเพระพาน้อสาววิ่หนีไปาพวเาให้ไลสุหล้า รูอล์ฟือัวอันราย ในะที่าร์เียนือัวน่ารัเีย ทั้อันรายและน่ารัเียไม่เป็นที่้อาร แ่ในเมื่อทาเลืออเธอน้อยนิ หา้อิ้มเลือระหว่ารูอล์ฟับาร์เียน เธอ็อเลือ้าฝ่ายพี่ายึุ่มอำนาในมือมาว่า
“ัน้อารเรา่ะ”
หยาเพรรีบล่าวออไป โอาสอันน้อยนิอเธอ เธอ้อไว่ว้าเอาไว้ แม้ว่ารูอล์ฟอาปิเสธ หิสาวไม่ไ้หลุมรัเาเมื่อสบาับรูอล์ฟ เาือผู้ายอันราย เธอไม่ปิเสธถึรูปร่าหน้าาอันีเลิศอเา แ่ในะเียวันเา็เป็นนน่าลัวอย่าัเน เาเป็นผู้ายที่มีบุลิลัษะอนที่ไม่เยถูใรปิเสธมาลอีวิ
หยาเพรลืนน้ำลายเหนียวหนึบลอ รูอล์ฟมอเธออย่าสบนิ่ สายาอเาเยือเย็นปราศาวามรู้สึ นี่มันบ้าัๆ าร์เียนทำให้เธอนึอยาวิ่เ้าไปหาเพื่อะุยใบหน้าหล่อเหลาอเาให้เสียโม แ่รูอล์ฟำลัทำให้เธอนลุและอยาวิ่หนี ผูุ้มอำนาอลาเรนมาอฟ ปรายาไปยัเ้ายัษ์สอนที่วบุมัวเธอเอาไว้
บุรุษที่แ็แร่ยอมปล่อยมือาเธอทันที โยไม่้อรอำสั่ยืนยันาาร์เียน อย้ำว่าเหนือาร์เียน็ยัมีรูอล์ฟ แ่หยาเพระาหวัวาม่วยเหลืออย่าพร่ำเพรื่อไม่ไ้ รูอล์ฟสำรววามเสียหายภายในร้าน ายหนุ่มไม่ไ้ล่าวำหนิาร์เียน แ่เาอนุาในสิ่ที่ทำให้หยาเพราวาว
รูอล์ฟปิเสธที่ะให้เธอยื่น้อเสนอ เาเอ่ยปาเยให้้วยารอนุาให้เธอร้ออไ้หนึ่เรื่อ และหยาเพร็ใ้มันเพื่อยิ้มหวาน หิสาวทราบว่าเธอะ้อเือร้อนหนั เพราะสายาแ็ร้าวอาร์เียน แ่เธอ็ยิ้มเย้ยหยันอบโ้เาลับไป ในะที่รูอล์ฟเินรไปยัหิสาวที่นั่แหมะอยู่บนพื้น เธอ่าอ่อนแอนน่ารำา าอเธอมัน่าไร้ประโยน์ ในะที่นอื่นยืน เธอ็วรยืนไม่ใ่หรอเหรอ
“อรับไว้็แล้วัน”
รูอล์ฟล่าวเพียแ่นั้น็หิ้วเอาร่าอ้อนแอ้นึ้นาพื้น ยิ้มหวานรีบเี่ยวแนเ้าับลำออายหนุ่ม เธอไม่ล้าแม้แ่ะหายใแรเมื่อสบาับเาและถูเาอุ้มออไปาร้านเรื่อประับอพี่สาว
****************************************
อให้อ่านอย่ามีวามสุนะะ
ความคิดเห็น