คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทนำ แรงแค้น (100%)
บทนำ แรแ้น (100%)
“อ์หิเพะ”
หาะมีสรีใสันที่ามล้ำเลิศเสียยิ่ว่ามิสวาเอเลส ึ่เป็นารประวเฟ้นหาหิามที่สุในประเทศ วามามอมิสวาเอเลสนล่าสุที่ไ้รับารยย่อว่าเป็นมิสวาเอเลสที่สวยที่สุั้แ่ัารประวมา ็ยัเทียบไม่ไ้ับวามามหยาเยิ้มออ์หิมารีเบลลา เส้นผมัเป็นลอนให่แสนามทิ้ัวระอยู่ับพระวราย วพัร์ามสะุา ยาที่ะหาสรีใเทียบไ้ หันไปยันา้าหลวนสนิท
“อ์รัทายาทเส็ลับมาถึพระราวัแล้วเพะ หม่อมันแ้ไปยัสำนัราเลาแล้วเพะ ว่าอ์หิทรอเ้าเฝ้าอ์รัทายาท”
อ์หิมารีเบลลา รับสั่ให้นา้าหลวไปยัสำนัราเลาเพื่อสอบถามถึำหนเินทาลับวาเอเลสออ์รัทายาท และ็ให้แ้เรื่ออเ้าเฝ้าเป็นารส่วนพระอ์ มีเรื่อสำั้อรายานให้พระเษาทรทราบ วพัร์ามหยาเยิ้มผินไป้าน้า สวนอไม้แสนามเยสร้าวามสำราให้ับพระอ์แ่เวลานี้วามามที่ทอพระเนรเห็น ไม่อาลบล้าวามรอมรมที่่อนอยู่ภายในหัวใ
ในระหว่าที่พระเษาไม่ไ้ประทับอยู่ในวาเอเลส อ์หิมารีเบลลา ทรอบรับพระบัาาอ์ษัริย์ รับหมั้นาราสุล เอ รูโบฟอล เพื่ออภิเษเป็นายาอท่านายามาทิส เอ รูโบฟอล ทรหวาหวั่นเมื่อระลึถึบุรุษเ้าอใบหน้าุัน รูปร่าสูให่ราวับยัษ์ แม้ะไม่ออาเทียบเท่าับอ์รัทายาท แ่บุรุษผู้นั้น็น่าลัวสำหรับพระอ์อยู่ี
หัวหน้านา้าหลว ึ่เป็นสรีวัยลาน เป็นนสนิทที่สุและรับใ้อ์หิั้แ่ทรพระเยาว์ ให้้อิเห็นเี่ยวับเรื่อนี้ ึ่อ์หิ็ิเห็นรันับนา้าหลวนาิมา ท่านายามาทิส ุมารทหารเอาไว้ในมือ ำรำแหน่สำัในอทัพอวาเอเลส ราสุล เอ รูโบฟอล ็เป็นหนึ่ในสี่ราสุลให่อวาเอเลส
เพื่อวามปลอภัยในราบัลลั์ออ์ายรัทายาท ารแ่านับท่านายามาทิส ึเป็นทาเลือที่ไม่อาปิเสธ พระอ์้อแ้เรื่อนี้ให้พระเษาทรทราบ อ์หิมารีเบลลาไม่ใร่นึอยาโหพระเษา แ่อ์รัทายาทะ้อรับสั่ถาม ถึเหุผลในารัสินพระทัย หาล่าวออไปทั้หมไม่ีแน่ พระเษาะ้อไม่เห็น้วย่อารอบรับำอาราสุล เอ รูโบฟอล
“ทริอะไรอยู่เหรอเพะ”
นาิมาึ่ยืนรอรับใ้เอ่ยถาม้วยวามห่วใย นาิมารัภัี่ออ์หิมารีเบลลาและอ์ายรัทายาท ่อนะทำหน้าที่เป็นนา้าหลวรับใ้ใล้ิอ์หิมารีเบลลา นาิมา็เยทำหน้าที่ึ่นานาิมาภาภูมิใ ็ือารถวายานรับใ้ใล้ิอ์ราินี
นา้าหลวนาิมา มอาร์ไลถึวามปลอภัยออ์หิมารีเบลลาในอนา ามลำับานันรอวาเอเลส หาเป็นพระโอรสหรือพระธิาในอ์ษัริย์ ะไ้รับพระราทานานันรเป็นอ์ายหรืออ์หิ แ่หาเป็นพระโอรสหรือพระธิา ในราสุลที่มิไ้สืบทอราบัลลั์ ะไ้รับพระราทานานันรเป็นท่านายหรือท่านหิ
แ่าเพียแ่ำเรียาน แ่วามสำัและลำับานันรไม่ไ้แ่า ท่านายามาทิส มีลำับานันรเทียบับานันรออ์ายออเรเลียส แ่อำนาและวามมั่นนั้น อ์ายออเรเลียสเทียบับท่านายไม่ไ้เลยสันิ ท่านายเป็นบุลสำัวบุมอำนาทาารทหาร ึ่เป็นอำนาส่วนที่เ้มแ็อวาเอเลส
หามีหนทารวมเป็นอันหนึ่อันเียวับราสุล เอ รูโบฟอล ็เป็นเรื่อที่สมวรทำ อ์รัทายาททรมีศัรูรอบ้าน เพราะวามไม่รู้ัพออพระสนมทีน่า ึ่เป็นนสำัในารปลุระม นา้าหลวนาิมา ไม่อาพูออไป ารพูมารัแ่ะทำให้นานาิมามีอันราย แล้วถ้าหานาเป็นอะไรไป ใรันะอยรับใู้แลอ์หิมารีเบลลา
นา้าหลวนาิมาึสนับสนุนให้อ์หิมารีเบลลาอบรับำสู่อาราสุล เอ รูโบฟอล เรื่ออหัวใเป็นเรื่อสำั แ่สำหรับอ์ายหรือว่าอ์หิ หน้าที่่อราสุลสำัยิ่ว่า แ่็นับว่ามีโอยู่บ้า นาิมาเป็นนเียวที่ทราบว่าอ์หิมารีเบลลานั้น้อพระทัยในัวท่านายามาทิส อ์หิทรพระสิริโมามถึเพียนี้ อแ่มีโอาสใล้ิ นาิมาะทำทุวิถีทาเพื่อให้ท่านายรัใร่และหลใหลอ์หิอนา
“นาิมาถามว่าอะไรนะ”
อ์หิยัใ้วามิอยู่พระอ์เียวเป็นนาน ถึไ้รู้สึพระอ์ ลับล้ายลับลาว่าไ้ยินำถามานาิมา
“หม่อมันถามว่าพระอ์ทริอะไรอยู่เพะ”
“ิเรื่อแ่าน”
“ทรไม่สบายพระทัยเหรอเพะ”
“ไม่รู้สิ อบไม่ถู เป็นเพราะมีวามลัวแฝอยู่”
“หม่อมันะอยู่ับพระอ์นะเพะ ะอยถวายารรับใ้ไม่ไปไหน”
นาิมาทรุัวลนั่แทบบาท อ์หิมารีเบลลาวาพระหัถ์ทับลบนมืออนา้าหลวที่เลื่อนึ้นมาวาอยู่บนพระเพลา
“ันรู้ อบในะนาิมา”
ารแ่านับบุรุษึ่ทรแอบมีวามื่นม่อเานั่น ไม่ไ้ทำให้ทรลิโลหรือว่ายินี มันมีอะไรมามายที่แฝอยู่ บาทีารใ้ีวิู่ร่วมัน อาปราศาวามหวานื่น แ่เ็มไป้วยวามอึมรึม เย็นา และห่าเหิน
“ันิมาไปเอ แ่อะไระเิ ็้อแ้ปัหาไป อเพียแ่ราบัลลั์อท่านพี่ปลอภัยึ้น็พอ” พระเษาือรอบรัวอพระอ์ ทรเป็นบุรุษที่พระอ์เื่อว่าทรรัใร่โปรปรานพระอ์อย่าริใ พระอ์เื่อในัวพระเษายิ่ว่าพระบิาเสียอี
***************************************
อ์รัทายาททรมีหมายำหนารเ้าเฝ้าอ์ษัริย์สัปาห์ละหนึ่รั้ ในวันเ้าเฝ้าะถวายรายานถึเรื่อสำัหลายเรื่อ รวมไปถึภาริารูแลวามเรียบร้อยภายในประเทศวาเอเลส วันนี้็เ่นเียวัน อ์รัทายาทประทับอยู่บนโฟา้าแท่นบรรทมออ์ษัริย์ ถวายรายานเรื่อสำัที่เิึ้นเพื่อให้พระบิารับทราบ นรบเรียบร้อย ็ยับัวเรียมล่าวำอำลา
อ์ษัริย์แห่วาเอเลส ทอพระเนรรัทายาทอพระอ์ อันเรเรสือรัทายาทผู้สมบูร์แบบ วามเป็นผู้นำ วหทัยเ้มแ็ วามลาเลียว ทรมีพร้อมและเป็นรัทายาทที่อ์ษัริย์ทรภาภูมิใ แ่เป็นวามภาภูมิใที่ระลึไ้ในระยะหลันี้เท่านั้น ่อนหน้านั้นทรมีเวลาให้ับพระสนมทีน่าและออเรเลียส แ่ไม่เยมีเวลาให้ับอ์รัทายาทและอ์หิมารีเบลลา
วามห่าเหินึยัรุ่นำายอยู่รอบพระวรายอบุรุษสูศัิ์ทั้สอพระอ์ แม้ะทรานร่วมัน แ่็เป็นทำเพื่อวาเอเลส หาไม่อย่านั้นแล้ว อ์ษัริย์็แทบไม่มีโอาสไ้ทอพระเนรอ์รัทายาท ทรเป็นพระบิาที่พระโอรสไม่้อารพบพระพัร์ แ่็สาสมแล้ว่อารระทำึ่ทรปิบัิ่อพระโอรส
“บเรื่อานแล้วเหรออันเรเรส”
“พ่ะย่ะ่ะ”
“อยูุ่ยับพ่ออีสันิสิ”
“พ่ะย่ะ่ะ” ทรไม่ไ้ยินพระโอรสรับสั่เรียพระอ์ ‘เส็พ่อ’ มานานเท่าไรแล้วนะ แม้แ่เส็ย่าออ์รัทายาทเอ อ์รัทายาท็ยัทรรับสั่เรียท่านว่า พระนนี อ์ษัริย์ทรใล้ิับออเรเลียสมาที่สุ ออเรเลียสเป็นพระโอรสที่ทรโปรปราน็เพราะทรลุ่มหลพระสนมทีน่า แ่เมื่อถึราวพระประวร อำนาในารปรอั่วราวลับถูส่่อให้ับอ์รัทายาท
ใ่ว่าทรเลือาลำับานันร แ่เป็นเพราะอ์รัทายาทไ้รับวามไว้วาใในเรื่อนี้มาว่าออเรเลียส พระโอรสอพระอ์ับพระสนมทีน่า ยัมีรอบวามิที่ับแบ ในะที่อ์รัทายาททรมีพระปรีาสามารถมาว่าหลายเท่า ทรเป็นอัริยะที่มีวามรู้หลาหลายรอบัว และรู้แบบรู้ลึรู้ริในทุเรื่อที่ทรให้วามสนใ
“พ่อะุยเรื่อแ่านอมารีเบลลา”
“พ่ะย่ะ่ะ”
“เอ รูโบฟอล ส่ำสู่อมายัราวศ์ พ่อเรียมารีเบลลามาสอบถามแล้ว น้อัสินใที่ะอบรับำสู่อาเอ รู โบฟอล”
“พ่ะย่ะ่ะ ในเมื่อมารีเบลลาัสินใแล้ว็ให้เป็นไปามที่มารีเบลลาเลือเถอะพ่ะย่ะ่ะ ระหม่อมไม่มีวามิเห็น”
“มารีเบลลาบอเรื่อนี้ับอ์รัทายาทหรือยั”
“ระหม่อมยัไม่มีโอาสไ้พบมารีเบลลาพ่ะย่ะ่ะ”
“อ์รัทายาทิเห็นับเรื่อนี้ยัไ”
“ในเมื่อมารีเบลลาัสินใอบรับ ็แสว่าเป็นเรื่อที่ี่อมารีเบลลา ระหม่อมอยืนยันว่าระหม่อมไม่มีวามิเห็นพ่ะย่ะ่ะ”
หาเป็นเรื่อาน อ์รัทายาทะแลเปลี่ยนวามิเห็นับพระบิา้วยวามรอบรู้อย่าว้าวา ิละเอียรอบอบในทุ้อเสนอแนะเพื่อประอบารัสินพระทัย แ่ถ้าหาเป็นเรื่อส่วนัวแล้ว พระอ์ะทรรับสั่อบสั้น ระับ และปิั้นบทสนทนา ล้ายับไม่อยาใ้เวลาส่วนัวับพระบิาเินำเป็น
“ท่านายามาทิส เป็นนที่เหมาะสมับมารีเบลลา”
“พ่ะย่ะ่ะ”
“พ่อ็หวัว่าีวิู่อท่านายับมารีเบลลาะำเนินไป้วยี”
ารแสวามเมา ห่วใย่ออ์หิมารีเบลลา ไม่ไ้สร้าวามาบึ้ให้ับอ์รัทายาท ทรูแลันและันับพระนิษาแ่สอพระอ์ั้แ่ยัทรพระเยาว์ หาะพูันแล้ว ในวันที่สูเสียมารา อ์รัทายาท็เป็นเพียแ่เ็ายวัยสิบวบ นอา้าราบริพารใล้ิ ็ไม่มีผู้ให่นไหนให้ารเหลียวแลสนใ
เ็ายวัยสิบวบนั่อยู่บนเียเฝ้ามอแม่อัวเอลมหายใแผ่วเบาลอย่า้าๆ แม้อยาร้อไห้โฮออมา็ไม่อาร้อไห้ เพราะำสั่เ้มว อ์รัทายาทะเสียน้ำา่อหน้านอื่นไม่ไ้เป็นอันา สิ่ที่ทำไ้ใน่วเวลาแสนเศร้านั้น ็ือารโอบอน้อสาววัยเยาว์ที่อายุยัไม่เ็มวบีไว้ในอ้อมแน ริมฝีปาอผู้หิึ่อ์รัทายาทรัมาที่สุประับ้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
อ์รัทายาทโอบอมารีเบลลา เฝ้ามอพระมาราอยู่แบบนั้น นระทั่เือบถึรุ่เ้า ลมหายใอผู้ให้ำเนิ ็่อยๆ แผ่วเบาลนร่าายไม่อบสนอ พระมาราไม่หายใอี่อไปแล้ว นับาวันนั้นทัู้่็มีันเพียแ่สอนพี่น้อเสมอมา
อ์รัทายาท่อยๆ ทำวามเ้าใับเหุาร์ที่เิึ้นหลัาสิ้นพระมารา หาทรล้มะ้อลุึ้น้วยพระอ์เอ เพราะะไม่มีใรอย่วยประอ ไม่ว่าะเิอะไรึ้น็้อูแลัวเอ ทร่อยๆ รับรู้ว่าวามอบอุ่นเยี่ยนในรอบรัวปิบัิ่อันะไม่เิึ้นอีเมื่อสิ้นพระมารา ในอนนั้นพระอ์็แ่เ็ายวัยสิบวบที่้อทำหน้าทีู่แลมารีเบลลาวบู่ไปับารสร้าวามเ้มแ็ให้ับัวเอ
ยี่สิบสามปีที่ผ่านมา วหทัยอพระอ์่อผู้ให้ำเนิและผู้ให่ในราวศ์ มันไ้แปรสภาพเป็น้อนหินไร้วามรู้สึไปแล้ว ทรเ้มแ็ รัษาอำนาามานันรอพระอ์เอาไว้อย่าแ็ร้าว ็เพราะถ้าหาพระอ์ล้มล ็ะไม่มีใรปป้อมารีเบลลา แม้แ่นที่ไ้ื่อว่าเป็นพ่อหรือว่าเป็นย่า อ์รัทายาทยัทรให้วามเารพ่อทั้สอพระอ์ แ่เป็นวามเารพที่ปราศาวามผูพัน
“ถ้าหาท่านายเป็นสุภาพบุรุษมาพอ ็้อให้เียริและให้ารูแลมารีเบลลาามสมวร”
อ์ษัริย์สะท้อนในวหทัย ใน่วอวามลุ่มหล ทราวามเป็นสุภาพบุรุษ่ออ์ราินี และ็เป็นวามผิพลาที่ไม่อาย้อนเวลาลับไปแ้ไไ้อี
“พระนนีเส็พ่ะย่ะ่ะ”
มหาเล็เ้ามาราบทูล ทำให้อ์รัทายาทถือโอาสยับพระวรายลุึ้นาที่ประทับ หลัาอ์ษัริย์พระราทานอนุาให้พระนนีเ้าเฝ้า อ์รัทายาท็ราบทูลลาพระบิา
“ระหม่อมทูลลาพ่ะย่ะ่ะ”
“ถ้ามีเรื่อเร่่วน ะเ้าพบพ่อมาว่าสัปาห์ละหนึ่วัน็ไ้นะอ์รัทายาท”
“พ่ะย่ะ่ะ” ทรโ้พระวรายถวายวามเารพ เมื่อทรำเนินไปถึประูทาอออห้อบรรทมั้นนอ พระนนี็เส็เ้ามาพอี
“อ์รัทายาท”
อ์รัทายาท้มพระเศียรเล็น้อย ให้ับพระนนีที่ย่อัวลเพื่อถวายวามเารพ่อพระอ์ พระนนียับพระหัถ์ เหมือนับะยื่นมาหา แ่อ์รัทายาท็ถอยพระวรายไป้านหลั แล้วหมุนพระอ์เินาไป
“อ์รัทายาท”
พระนนีวนเ เสียพระทัยับท่วท่าเย็นาหมาเมิน นนา้าหลวรับใ้้อรีบยับเ้ามาประอ
“พระนนีเพะ ระวัพระอ์เพะ”
“แ่แะหรือว่าอ ็ยัไม่ทรยอมให้ันทำแบบนั้น”
“อ์รัทายาททรเป็นบุรุษแล้ว อาะทรเินที่ะทำแบบนั้นนะเพะ”
“เารัเียสัมผัสาัน่าหา”
พระนนีทำไ้แ่ทอพระเนรแผ่นหลัร้าวแร่อพระรานัา หาะล่าวโทษอ์รัทายาท็ไม่อาทำไ้ เมื่อทรปล่อยปละละเลยาอ์รัทายาทับอ์หิมารีเบลลานอ์รัทายาท่อยๆ สร้าำแพึ้นมาป้อันัวเอานรอบ้า ในอนนี้ปราารนั้นลายเป็นำแพที่ทั้สูทั้แน่นหนาเสียนไม่มีใรสามารถทลายไ้สำเร็
“อ์รัทายาทไม่ทริแบบนั้นหรอเพะ”
“เธอิแบบนั้นเหรอ”
“เพะ ทรมาเยี่ยมอ์ษัริย์ ็ทรเ้าไป้าในเถอะเพะ”
“เธอรออยู่รนี้็แล้วัน ันเ้าไปนเียวไ้”
“เพะ” พระนนีำเนินเ้าไปในห้อบรรทมั้นใน ึ่มีราอรัษ์ยืนให้ารอารัาอยู่้านหน้าประูั้นในอีสอน เพื่ออยูแลวามสบเรียบร้อย ปัหาหนัพระทัยสำหรับอนนี้ ือะทำอย่าไรถึสามารถล่อมเลาวหทัยแ็ระ้าออ์รัทายาทให้อ่อนโยนล ะมีสัวันไหมที่ทั้สอพระอ์ะไ้รับารให้อภัยอย่าแท้ริ
***************************************
อให้อ่านอย่ามีวามสุนะะ
ความคิดเห็น