คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : บทที่ 4 (4)
บทที่ 4 (4)
“นอนไม่หลับเหรอ มาันอนะูาร์”
เธอิว่าเาเป็นาิสาวอเธอเหรอเนี่ย มีบุษบายับัวสูเล็น้อย หิสาวโอบแนไปรอบศีรษะออเลสานโร แล้ว็ศีรษะอายหนุ่มเ้าหาทรวออวบอั มูโ่เป็นสันฝัลบนผิวเนื้อนุ่มเนียน อเลสานโรออแรูบผิวเนื้อนุ่มอภรรยาแรๆ เนื้อัวเธอหอมมา หอมละมุน เป็นลิ่นยั่วยวนใอย่าประหลา
“รารีสวัสิ์้ะูาร์”
อเลสานโรถอนหายใ มูและปาอเาสัมผัสับผิวายอภรรยา ็เพราะุนอนสายเี่ยว อว้า แถมยัเว้าลึอเธอ แม่นี่็่าเื่อน่ายเหลือเิน บริทานีสั่ให้สวมุไหน หิสาว็ทำาม นใส่ไม่เือร้อนหรอ แ่นอยาถอมันเนี่ยสิที่ำลัอารม์เือพล่านอย่าหนั
“มิมิ”
หิสาวยันอนหลับสนิท อเลสานโรเอื้อมมือไปเี่ยวับสายเสื้อนอนอเธอ ายหนุ่มปัมันลมาามหัวไหล่ลมลึ อเสื้อว้านว้าอุนอนัวสวย็เลื่อนล่ำามแนเสื้อที่ถูปัทิ้ัวล่ำเือบถึ้อศออมีบุษบา
“อืม…” อเลสานโรส่เสียราในลำออย่าพึพอใับสัมผัสนุ่มละมุนยามที่เาุใบหน้าเ้าระหว่าทรวออวบอั เธอัวเล็นิเียว แ่ลับเ็มไม้เ็มมือเหลือเิน อืม…เาทราบ ็เพราะอเลสานโรำลัพิสูน์มันอยู่อนนี้ สอมืออายหนุ่มเลื่อนึ้นมาอบุมสัส่วนอวบอัอหิสาวเอาไว้อนไหน เาเอยัสสัย
ายหนุ่มลืมัวูบฟั้อนเนื้ออวบหยุ่นนนหลับส่เสียราประท้วเบาๆ ในลำอ เพราะวามเหน็เหนื่อยทำให้เธอไม่รู้ัว อเลสานโรเอ็ไม่้อารรบวนเวลานอนอเธอ ายหนุ่มอเพียวามื่นใเล็ๆ น้อยๆ เพื่อบรรเทาวาม้อารอร่าายเท่านั้น เาลระับสัมผัสที่เร่าร้อนนั่น มือที่บีบเล้นเล้าลึเปลี่ยนไปสวมอเรือนายแน่น้อยเอาไว้
ท่ามลาวามมืริมฝีปาอเารวบเอายอออเธอผ่านเ้าสู่ริมฝีปา มันสู้ลิ้นเานายหนุ่ม้อระรัวลิ้นเร็วึ้นเพื่อสัมผัสมัน เาทำแบบนั้นับยอออเธอเพีย้าเียว เพื่อไม่ให้รบวนารนอนอเธอมาเินไป มันเสียศัิ์ศรีะมัที่้อลวนลามร่าายอภรรยาในยามที่เธอหลับ แ่ถ้าไม่ทำแบบนี้เา่มาให้หลับไม่สำเร็
“พรุ่นีุ้ะ้อรับผิอบวามน่าอับอายในืนนี้อผมมิมิ”
ายหนุ่มล่าวาโทษนที่ยันอนหลับไม่รู้สึัว เาออแรูึวามเย้ายวนที่ยัอยู่ในริมฝีปาอเานแ้มอบ อเลสานโรึใบหน้าออห่าาออวบ แ่มัน็เหมือนมีแม่เหล็ระาเาให้ลใบหน้าเ้าไปแนบิับมันอีรั้ ายหนุ่มุหน้าเ้าไปิับระหว่าสอปทุม เาเบี่ยหน้าเล็น้อย อาารระสับระส่ายเริ่มบรรเทาและเา็หลับามเธอไปในที่สุ
*****************************************
“เป็นอะไร”
มีบุษบายับัวยุยินอเลสานโรทนไม่ไหว หิสาวหันไปมอายหนุ่ม่อนะยิ้มให้เาเป็นารอโทษทาอ้อม เธอ็บอไม่ถูเหมือนันว่าเธอเป็นอะไร หิสาวรู้สึว่าทรวออเธอมันปริเป่เรียรั เหมือนถูระทำารอะไรบาอย่ามานเธอรู้สึปวึเล็น้อย
“เปล่า่ะ”
เธอะบอเายัไีล่ะ ให้ป่าวประาศบอว่าเธอรู้สึัหน้าอแปลๆ อย่านั้นเหรอ บาเรื่อ็ยอมให้เาโยนำว่าผู้หิปาไม่รับใใส่เธอามสบายเถอะ อเลสานโรมวิ้วมอภรรยา และเมื่อเห็นอาารอเธอ เา็เริ่มาเาไ้
ในอนเ้าโีที่ายหนุ่มื่น่อนเธอ ไม่อย่านั้นเาไ้รับวามอับอาย อเลสานโรื่นมาพร้อมับารรับรู้ว่า ริมฝีปาอเาูลืนยอออภรรยา้าหนึ่แล้ว็หลับไปลอืน มันเป็นเรื่อน่าอายแบบสุๆ สำหรับเา
แ่วามามละลานาที่เาเห็นในยามเ้านั้น ็ทำให้อารม์อายหนุ่มยิ่เือพล่าน แ่เาเลือที่ะพาัวเอลไปาเียนอน หลัาที่ึริมฝีปาออห่าาทรวออวบอัอเธออย่ายาเย็น ไม่ลืมึุนอนอเธอึ้นมาไว้ที่เิมแบบลวๆ แล้ว็เ้าไปอาบน้ำ
อเลสานโรไม่้อารเปลี่ยนแปลำหนารเินทา เาทำานหนัมามาใน่วที่ผ่านมา ปวหัวับหลายๆ เรื่อและอนนี้็ถึเวลาแล้วที่เาะลับไปใ้ีวิอยู่ในสถานที่ส่วนัวอเา ายหนุ่มอบอยู่ที่นั่น เพราะมันเียบสบและมีบรรยาาศแบบที่เา้อารให้เป็น
“มิมิ”
น้ำเสียที่เ้มห้วนึ้นอสามี ทำให้มีบุษบา้อเยหน้าึ้นส่ยิ้มให้เาอีรั้ เธอวระอธิบายให้เาเ้าใ้วยำพูแบบไหนันหนอ
“พอีรู้สึไม่่อยสบายัว่ะ”
“ไม่สบาย?”
อเลสานโรทำเป็นไม่รู้ไม่ี้ มีบุษบาพยัหน้าอบรับ บาทีเธออาะำลัไม่สบายอยู่็เป็นไ้ หรือไม่็ใล้ถึวันรบำหนรอบประำเือนอเธอหรือเปล่า แ่เมื่อลอนับวันูมัน็ยัห่าไลพอสมวร
“วันนี้เราะไปไหนันเหรอะ”
“ินอาหารเ้าับแม่แล้วเราะไปที่บ้านอผม บ้านที่ผมอยู่ประำ”
“แล้วัน้อเรียมัวอะไรหรือเปล่าะ”
“แ่ไม่ทำัวัหูัาผม็พอ เพราะสัมภาระอุทั้หมผมส่ไป่อนแล้ว”
เธอ้อทำัวยัไถึะไม่วาหูวาาเาันหนอ มีบุษบาไม่นึโรธายหนุ่ม แ่บันำอบอเามาว่า เพราะมันเป็นำอบที่นฟัทำามไ้ยาลำบา ถ้าหาไม่รู้ในสั่
*****************************************
อให้อ่านอย่ามีวามสุนะะ
ความคิดเห็น