คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 3 (5)
นัอ่านที่ถามถึ ebook ับรูปเล่ม นะะ
มีำหน่าย่ะ ีพิมพ์ผ่านสำนัพิมพ์ไล์ออฟเลิฟ
พร้อมายประมาสิ้นเือนนี้หรือ้นเือนหน้า่ะ
แล้วะแ้ให้ทราบอีรอบนะะ
*******************************
บทที่ 3 (5)
ถ่านไฟเ่าุรุ่น แ่ไม่้อรอวันรื้อฟื้น เพราะมันถูรื้อึ้นมาเรียบร้อย รพิาบรราารวามหฤหรรษ์ให้แ่อีนรั้วยมือและปา หิสาวั้อั้ใที่ะปรนเปรอเา เพราะเธอ้อารให้เาหลุารวบุมภายใ้ารบารอเธอ
าที่นั่แ่อยู่ในอ่าอาบน้ำ ไลแนนั่อยู่บนอบอ่า าแ็แรทั้สอ้าแยออาัน เพื่อให้พื้นที่ระหว่าารอรับเรือนร่าอรพิาทีุ่เ่า มุุศีรษะเ้าไปแนบิับึ่ลาเรือนายอายหนุ่ม ารเล้าโลมอเธอทำให้เาแทบลั่
หิสาวไม่้อารหยุมัน เธอ่อพายุ และเมื่อพายุนั่นหมุนเป็นเลียว ่อนะระเบิวามเร่าร้อนเ้าไปในปาเธอ รพิาสวมรอบริมฝีปาเ้าับสัส่วนที่เธอลุ่มหล ให้เาำิ่ลึเ้าไปในปาเธอ ไลแนบรามเ้าหาัน มือับยุ้มศีรษะอเธออย่าลืมัว
“อุ๊ย! เี๋ยว่ะ…”
หิสาวห้ามปรามเาไม่ทัน เมื่อายหนุ่มลุึ้น แล้ว็อุ้มเธอไปนั่แทนที่ เาสลับมาอยู่ในำแหน่ที่เธอเยอยู่่อนหน้า นสวยเลื่อนมือลไปสัมผัสับอไม้แสนสวย นิ้วยับลี่แย้มลีบอไม้อ่อนนุ่มให้เปิทาสำหรับเา
วาาห้ามปราม แ่ร่าายไม่ิห้ามเลยสันิ เธอไม่้อารผลัันเาออห่าหรอ หิสาวรับเอาทุอย่าที่ายหนุ่มมอบให้อย่าเอาอเอาใ ริมฝีปาอเาที่เลื่อนไหว ลิ้นที่สา แ่ให้วามรู้สึแสนวาบหวาม
รพิาสะอื้นเบาๆ มือเลื่อน่ำลไปที่ศีรษะอเา เธอส่เสียัึ้น เมื่อเาปรนเปรออย่าไม่หวแหนเลย เรือนร่าเย้ายวนสะท้าน เหมือนมีเลียวลื่นอัแน่นอยู่ในัวเธอ เมื่อายหนุ่มใ้ลิ้นหยอเย้าับปุ่มเสน่หา
ปุ่มเล็ๆ นั่นือมหันภัยร้ายแร เธอไม่สามารถวบุมร่าายอัวเอไ้ ายหนุ่มใ้เวลาับเธออย่าไม่รีบร้อน เหมือนเาำลัแทะเล็มผลไม้สุแสนหวานอย่า้าๆ ร่าายอเธอร้อนผ่าวไปหม หิสาวเร็ระุ
มันือวามหฤหรรษ์ที่เธอไม่สามารถปิเสธไ้ ายหนุ่มพรมูบออมานถึ้นาาวผ่อ แล้ว็ยับัวลุึ้น เาโน้มัวลไปหาหิสาวอีรั้หลัาที่สวมอุปร์ป้อันเรียบร้อย รพิาวัแนโอบอเา
ริมฝีปาุมพิลบนแผ่นอว้า เลื่อนึ้นไปหาไหล่แ็ไป้วยมัล้าม และวามเร่าร้อนอเธอที่้อรับวามปรารถนาที่ำลัอวบอัเ็มที่อเา าสวยวัเ้าับสะโพอเา ส้นเท้าลบนบั้นท้ายอายหนุ่ม
“ไลแน…”
“ทนนินะนเ่”
หิสาวพยัหน้า เธอยมือึ้นบีบแ้มเา ้อหน้าายหนุ่ม้วยสายาหวาน่ำ และระหว่าที่เาเบียแทรวามเร่าร้อนเ้าไปในัวเธอ
“เ่้วย สวย้วย”
“โอเ เ่้วย สวย้วย”
ไลแนโอบอหิสาวเ้ามาิัว ยิ่เรือนร่ายับแนบิ เา็ยิ่บุรุเ้าไปในพื้นที่ลึลับไ้ลึมาึ้น รามแร่บเ้าหาัน ริมฝีปาอเาลบนมับอนในอ้อมแน หิสาว็โอบอเาแนบแน่น
มือสวยลูบไล้แผ่นหลัว้า เธอยับายเบียเสียับร่าเปลือยยามที่ผิวายแนบิัน ให้วามรู้สึที่แสนพิเศษ เส้นทาุ่ม่ำโอบรัายหนุ่มอย่าหวแหน เมื่อเายับถอยห่า เธอ็พยายามยสะโพึ้นไปหาเา เพื่อูึเาลับมา
แล้วพอเายับระแทัวลมาหา ารระทำนั้น็ส่ผลระทบมหาศาล่อรพิา หิสาวินิ้วลบนแผ่นหลัอายหนุ่ม เาเริ่มเลื่อนไหว ร่าายอเธอยับอบรับารรอบรอที่ายหนุ่มเป็นนวบุม
“ไลแน…”
เธอระิบเรียื่อเา และเมื่อายหนุ่มหลอล่อถามถึวาม้อาร นลืมัว็พรั่พรูออมาว่าเธอ้อารอะไรบ้า ไลแนอบสนอเธอทุสิ่ที่เธอ้อาร เามอบวามสุ มอบประสบาร์ที่ไร้ารวบุม
ไม่ใ่แ่ินนาารอี่อไป ภาพที่เาใล้ิับเธอ รพิาเยิถึหลายรั้ นไม่อยาำว่าิถึี่รั้ ทว่ามัน็เป็นวามว่าเปล่า เมื่อเธออยู่ในอ้อมออายหนุ่มอีรั้ หิสาว็ไ้ำอบว่าินนาารน่ะ ไร้ประโยน์สิ้นี เมื่อเทียบับัวริอเา
“ูบหน่อย่ะ”
ายหนุ่มุมพิริมฝีปานุ่มละมุน ร่าายอทัู้่ยัยับอบโ้ัน และเมื่อถอนุมพิ เา็ยับถอยหลั ่อนะยัวเธอึ้นอุ้ม หิสาวผวาโอบอเา ริมฝีปาลบนปาร้อนอีรั้
“อบไหม”
“อื้อ! ห้ามถาม”
ฟาไหล่เาไปหนึุ่้บ เาหอมแ้ม ูบหน้าผา ่อนะบปาเ้าหาริมฝีปาอเธอ เรือนร่าเย้ายวนเาะออยู่บนัวเา นที่แ็แรว่า บารเธอเลื่อนไหว รพิาไม่้อทำอะไรเลย เา็สามารถวบุมร่าายอเธอไ้
หิสาวถอนูบ เสียที่เปล่ออมาาริมฝีปารัวน้วยวามเสน่หา ่อนะุหน้าเ้าหาอออเา ริมฝีปาุมพิแนวลำอ เผลอัวูแรในบารั้ ระทั่ทัู้่เินทาไปถึปลายทาอวามหฤหรรษ์ร่วมัน ไลแนทรุัวนั่ลบนอบอ่า โอบร่าไร้เรี่ยวแรอรพิาเ้ามาอเอาไว้แนบอ
***************************************
อให้อ่านอย่ามีวามสุนะะ
ความคิดเห็น