ชายาจำยอม
-
นิยาย-เรื่องยาว :
ฟรีสไตล์/ ซึ้งกินใจ Tags : ชายา, จำยอม, กัณฑ์กนิษฐ์, นิยาย, โรแมนติก, หวานซึ้ง, แสนรัก, โรมานซ์, เจ้าชาย, ไลต์ออฟเลิฟ
ผู้แต่ง : กัณฑ์กนิษฐ์
My.iD :
https://my.dek-d.com/kankanitt/writer/
ตอนที่ 25 : บทที่ 6 (4)
กับสัตว์นี้ใจดี๊ใจดีเนอะ กับคนนี่...
******************************
บทที่ 6 (4)
“ฉันอนุญาตให้เวนดี้รักษาเจ้าขาวได้”
ท่านชายคาร์โลมันเรียกชื่อของเจ้ากระต่ายน้อยตามมะลิหอม ท่านชายคงรักสัตว์มาก แต่ก็ไม่น่าแปลกใจนัก เพราะท่านชายชอบขี่ม้า นอกจากนี้ท่านชายยังมีสัตว์เลี้ยงเป็นเหยี่ยวตัวใหญ่ที่มะลิหอมรู้สึกว่ามันน่ากลัวมากกว่าน่ารัก
“ขอบคุณสำหรับความกรุณาค่ะท่านชาย”
มะลิหอมยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ท่านชายคาร์โลมันสำรวจผ้าพันแผลบนขาของเจ้าขาว แล้วก็วางขามันลงอย่างเบามือก่อนจัดการปิดตะกร้า
“เพราะไม่ได้รับอนุญาตหรือยังไง ถึงต้องทำตัวหลบซ่อน”
ปิดฝาตะกร้าแล้วก็หันมาเล่นงานมะลิหอมในทันทีเลยอย่างนั้นเหรอ หญิงสาวไม่ได้ปฏิเสธ เพราะเธอก็ตั้งใจหลบหน้าท่านชายจริงดั่งว่า
“ไม่ปฏิเสธ แสดงว่าหลบ?”
“ค่ะ หลบค่ะ แต่ดิฉันมีเหตุผลค่ะ”
มะลิหอมจะปฏิเสธได้อย่างไร หญิงสาวไม่กล้าโกหกท่านชายคาร์โลมันหรอก เขามีสง่าราศีที่ข่มขวัญเธอ และชายหนุ่มก็ยังดุมากอีกด้วย
“หลบทำไม”
“ก็เพราะไม่มีเรื่องจำเป็นต้องพบค่ะ และดิฉันก็สวมชุดลำลอง เป็นชุดไม่สุภาพพอที่จะพบกับท่านชายค่ะ”
มะลิหอมสวมชุดลำลองเพราะเป็นวันหยุดของเธอ เสื้อแขนกุดกับกางเกงขายาวลายดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มสีเหลือง สวมทับด้วยเสื้อแขนยาวระบายตรงข้อมือสีขาว คงไม่ใช่ชุดที่เหมาะสมต่อการพบท่านชายคาร์โลมัน
ท่านชายหนุ่มตรึงดวงตาไว้บนใบหน้าของมะลิหอม สตรีส่วนใหญ่มักจะเรียกร้องความสนใจจากเขา แต่มะลิหอมกลับเลือกที่จะหลบหน้าเขา แต่ก็ไม่แปลกนัก เพราะเธอเป็นสตรีซึ่งชอบเก็บเนื้อเก็บตัว
เธอทำงานให้กับท่านชายคาร์โลมันมาหลายปี หากไม่นับรวมข้ารับใช้สตรีซึ่งปรนนิบัติเขา มะลิหอมก็ถือว่าเป็นคนทำงานที่ได้ใกล้ชิดกับเขาค่อนข้างมาก เธอไม่เคยชม้ายชายตาทอดสะพานให้เขา ไม่เคยพยายามทำตัวเรียกร้องความสนใจ แต่ชอบทำตัวเหมือนอากาศที่โปร่งแสง มองเห็นด้วยตา แต่บางเบาและไม่เป็นจุดเด่นใดๆ ทั้งสิ้น
หญิงสาวโต้แย้งบ้างหากถูกตำหนิและเธอไม่เห็นด้วยกับคำตำหนิของเขา แต่ส่วนใหญ่แล้ว เธอจะยอมรับคำตำหนินั้นและกล่าวคำขอโทษอย่างจริงใจ ท่านชายสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเธอ ก็เพราะกิริยามารยาทที่ไร้จริตจะก้าน
“ถึงจะสวมอะไรอยู่ก็ตาม การหลบหน้าฉันถือเป็นเรื่องไร้มารยาทและมีความผิดร้ายแรง”
“ขออภัยค่ะท่านชาย”
“เธอไม่ควรทำมันอีก”
“ดิฉันทราบแล้วค่ะท่านชาย เป็นเพราะดิฉันคิดน้อยไป ต้องขออภัยในความโง่เขลาของดิฉันด้วยค่ะท่านชาย ดิฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ”
มะลิหอมกล่าวคำขอโทษอย่างจริงใจ เมื่อเธอทำผิดจริง หญิงสาวก็ต้องยอมรับมัน และถ้าหากท่านชายคาร์โลมันจะสั่งลงโทษ เธอก็คงต้องก้มหน้ายอมรับ
“ครั้งนี้ฉันจะให้อภัยเธอ”
“ขอบคุณท่านชายที่เมตตาค่ะ”
“ไม่เป็นไร เธอจะเลี้ยงเจ้าขาวไว้หรือเปล่า”
หลังจากตำหนิมะลิหอม ท่านชายก็ถามถึงเจ้าขาว ท่านชายหนุ่มคงมีใจเอื้ออาทรต่อสัตว์จริงนั่นแหละ เพราะที่ถามก็คงถามด้วยความห่วงใย ไม่ใช่ด้วยเหตุผลอื่น
“ยังไม่ทราบค่ะ ต้องรักษาเจ้าขาวให้หายดีก่อนค่ะ ถึงจะตัดสินใจอีกครั้ง”
“ไม่ชอบสัตว์เลี้ยงหรือไง”
“ไม่ใช่ไม่ชอบค่ะ แต่การเลี้ยงดูสัตว์หนึ่งชีวิต ก็ต้องให้ความสำคัญและต้องดูแลเหมือนกับเขาเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ถ้าหากจะเลี้ยง ดิฉันก็ต้องมั่นใจว่าสามารถเลี้ยงดูเจ้าขาวได้ดีค่ะ ถ้าหากไม่สามารถเลี้ยงได้ ก็คงต้องรบกวนคุณเวนดี้ให้ช่วยหาบ้านหลังใหม่สำหรับเจ้าขาวค่ะ”
“อย่าทิ้งมันล่ะ ถ้าไม่ต้องการเลี้ยง ก็ส่งตัวมาให้เวนดี้จัดการ”
“ค่ะท่านชาย”
“ค่ะแล้วก็ทำตามด้วย ห้ามทิ้งขว้างมัน”
“ค่ะท่านชาย ขอบคุณสำหรับความเมตตาที่ท่านชายมีต่อเจ้าขาวนะคะ”
“สัตว์เลี้ยงน่ะ ยังมีความภักดียิ่งกว่ามนุษย์บางคน เลี้ยงไว้ก็ไม่เสียหายอะไร”
ท่านชายคาร์โลมันคงให้ความสำคัญต่อสัตว์เลี้ยงมากกว่ามนุษย์บางคนในความรู้สึกของท่านชายสินะ จะเรียกว่าเป็นความอ่อนโยน มันก็เป็นความอ่อนโยนที่แฝงไว้ด้วยความทมิฬร้ายชอบกล
“ดิฉันสัญญาค่ะ ดิฉันจะไม่ทิ้งขว้างเจ้าขาวแน่นอนค่ะ”
“งั้นก็ดี เธอไปเถอะ”
มะลิหอมค่อยหายใจคล่องขึ้นเมื่อได้รับคำสั่งให้ไปจากตรงนี้เสียที ถ้าหากท่านชายไม่เอ่ยปาก เธอคงไม่กล้าเอ่ยปากขอตัวเป็นแน่
“ค่ะท่านชาย ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”
มะลิหอมเลื่อนตัวขึ้นไปนั่งบนเบาะจักรยาน แต่เพราะท่านชายคาร์โลมันยืนอยู่ หญิงสาวก็เลยพลาดท่า เกือบทำจักรยานล้ม
“ระวังหน่อย”
ท่านชายหนุ่มขยับตัวเข้ามาหาเธอ เขาเคลื่อนไหวตัวเร็วมาก มือข้างหนึ่งทับลงบนหลังมือของมะลิหอมที่จับอยู่บนแฮนด์จักรยาน ลำแขนอีกข้างโอบผ่านด้านหลังของเธอไปจับแฮนด์จักรยานอีกฝั่ง
“ขะ…ขอบคุณค่ะท่านชาย”
มะลิหอมต้องกล่าวขอบคุณชายหนุ่ม แต่เธอก็ตกใจเพราะเกือบทำจักรยานล้ม เธอล้มคนเดียวไม่ว่า แต่เจ้าขาวจะพลอยเจ็บตัวไปด้วย
“เจ้าขาว ตกใจหรือเปล่า”
มะลิหอมลืมสนใจความใกล้ชิดของท่านชายคาร์โลมัน แต่ชะโงกหน้าไปมองเจ้าขาวด้วยความห่วงใย ท่านชายหนุ่มยังคงใช้แรงประคองจักรยานกับตัวหญิงสาวเอาไว้ กระทั่งเธอรู้ตัวและดึงตัวกลับมา และพยายามใช้ขาพยุงตัวเองกับรถจักรยานเอาไว้
“เธอขี่จักรยานเป็นหรือเปล่าเนี่ย”
เสียงเข้มห้วนของท่านชายคาร์โลมันไม่ได้บ่งบอกว่าเขาห่วงใย แต่ถ้าหากเธอปั่นจักรยานไม่เป็น แต่ริอ่านพยายามขี่มัน มะลิหอมคงถูกตำหนิเพราะเธอจะทำให้เจ้าขาวได้รับบาดเจ็บไปด้วย
“เป็นค่ะ”
“ระวังด้วย เธอล้มคนเดียวไม่พอ จะทำให้เจ้าขาวเจ็บซ้ำอีก”
“ค่ะท่านชาย ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”
“ไปเถอะ”
ท่านชายคาร์โลมันปล่อยมือจากจักรยานและตัวของมะลิหอมช้าๆ เพื่อให้เวลาหญิงสาวพยุงตัว มะลิหอมต้องใช้พลังทั้งแรงกายและแรงใจในการพาจักรยานพร้อมกับเจ้าขาวและตัวเธอเองออกมาให้พ้นจากระยะสายตาของท่านชายคาร์โลมัน
“สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ มะลิหอม”
หญิงสาวหยุดจักรยานเมื่อพ้นจากบริเวณประตูทางเข้าคอกม้า เธอแวะพักหายใจ โน้มตัวไปแง้มฝาตะกร้าเพื่อดูเจ้าขาวเสียหน่อย ก่อนจะปั่นจักรยานตรงกลับไปยังบ้านพัก
******************************
ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ
8 ความคิดเห็น