ตอนที่ 25 : บทที่ 6 (4)

กับสัตว์นี้ใจดี๊ใจดีเนอะ กับคนนี่...

******************************

บทที่ 6 (4)

 

                “ฉันอนุญาตให้เวนดี้รักษาเจ้าขาวได้”

                   ท่านชายคาร์โลมันเรียกชื่อของเจ้ากระต่ายน้อยตามมะลิหอม ท่านชายคงรักสัตว์มาก แต่ก็ไม่น่าแปลกใจนัก เพราะท่านชายชอบขี่ม้า นอกจากนี้ท่านชายยังมีสัตว์เลี้ยงเป็นเหยี่ยวตัวใหญ่ที่มะลิหอมรู้สึกว่ามันน่ากลัวมากกว่าน่ารัก

                   “ขอบคุณสำหรับความกรุณาค่ะท่านชาย”

                   มะลิหอมยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ท่านชายคาร์โลมันสำรวจผ้าพันแผลบนขาของเจ้าขาว แล้วก็วางขามันลงอย่างเบามือก่อนจัดการปิดตะกร้า

                   “เพราะไม่ได้รับอนุญาตหรือยังไง ถึงต้องทำตัวหลบซ่อน”

                   ปิดฝาตะกร้าแล้วก็หันมาเล่นงานมะลิหอมในทันทีเลยอย่างนั้นเหรอ หญิงสาวไม่ได้ปฏิเสธ เพราะเธอก็ตั้งใจหลบหน้าท่านชายจริงดั่งว่า

                   “ไม่ปฏิเสธ แสดงว่าหลบ?”

                   “ค่ะ หลบค่ะ แต่ดิฉันมีเหตุผลค่ะ”

                   มะลิหอมจะปฏิเสธได้อย่างไร หญิงสาวไม่กล้าโกหกท่านชายคาร์โลมันหรอก เขามีสง่าราศีที่ข่มขวัญเธอ และชายหนุ่มก็ยังดุมากอีกด้วย

                   “หลบทำไม”

                   “ก็เพราะไม่มีเรื่องจำเป็นต้องพบค่ะ และดิฉันก็สวมชุดลำลอง เป็นชุดไม่สุภาพพอที่จะพบกับท่านชายค่ะ”

                   มะลิหอมสวมชุดลำลองเพราะเป็นวันหยุดของเธอ เสื้อแขนกุดกับกางเกงขายาวลายดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มสีเหลือง สวมทับด้วยเสื้อแขนยาวระบายตรงข้อมือสีขาว คงไม่ใช่ชุดที่เหมาะสมต่อการพบท่านชายคาร์โลมัน

                   ท่านชายหนุ่มตรึงดวงตาไว้บนใบหน้าของมะลิหอม สตรีส่วนใหญ่มักจะเรียกร้องความสนใจจากเขา แต่มะลิหอมกลับเลือกที่จะหลบหน้าเขา แต่ก็ไม่แปลกนัก เพราะเธอเป็นสตรีซึ่งชอบเก็บเนื้อเก็บตัว

                   เธอทำงานให้กับท่านชายคาร์โลมันมาหลายปี หากไม่นับรวมข้ารับใช้สตรีซึ่งปรนนิบัติเขา มะลิหอมก็ถือว่าเป็นคนทำงานที่ได้ใกล้ชิดกับเขาค่อนข้างมาก เธอไม่เคยชม้ายชายตาทอดสะพานให้เขา ไม่เคยพยายามทำตัวเรียกร้องความสนใจ แต่ชอบทำตัวเหมือนอากาศที่โปร่งแสง มองเห็นด้วยตา แต่บางเบาและไม่เป็นจุดเด่นใดๆ ทั้งสิ้น

                   หญิงสาวโต้แย้งบ้างหากถูกตำหนิและเธอไม่เห็นด้วยกับคำตำหนิของเขา แต่ส่วนใหญ่แล้ว เธอจะยอมรับคำตำหนินั้นและกล่าวคำขอโทษอย่างจริงใจ ท่านชายสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเธอ ก็เพราะกิริยามารยาทที่ไร้จริตจะก้าน

                   “ถึงจะสวมอะไรอยู่ก็ตาม การหลบหน้าฉันถือเป็นเรื่องไร้มารยาทและมีความผิดร้ายแรง”

                   “ขออภัยค่ะท่านชาย”

                   “เธอไม่ควรทำมันอีก”

                   “ดิฉันทราบแล้วค่ะท่านชาย เป็นเพราะดิฉันคิดน้อยไป ต้องขออภัยในความโง่เขลาของดิฉันด้วยค่ะท่านชาย ดิฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ”

                   มะลิหอมกล่าวคำขอโทษอย่างจริงใจ เมื่อเธอทำผิดจริง หญิงสาวก็ต้องยอมรับมัน และถ้าหากท่านชายคาร์โลมันจะสั่งลงโทษ เธอก็คงต้องก้มหน้ายอมรับ

                   “ครั้งนี้ฉันจะให้อภัยเธอ”

                   “ขอบคุณท่านชายที่เมตตาค่ะ”

                   “ไม่เป็นไร เธอจะเลี้ยงเจ้าขาวไว้หรือเปล่า”

                   หลังจากตำหนิมะลิหอม ท่านชายก็ถามถึงเจ้าขาว ท่านชายหนุ่มคงมีใจเอื้ออาทรต่อสัตว์จริงนั่นแหละ เพราะที่ถามก็คงถามด้วยความห่วงใย ไม่ใช่ด้วยเหตุผลอื่น

                   “ยังไม่ทราบค่ะ ต้องรักษาเจ้าขาวให้หายดีก่อนค่ะ ถึงจะตัดสินใจอีกครั้ง”

                   “ไม่ชอบสัตว์เลี้ยงหรือไง”

                   “ไม่ใช่ไม่ชอบค่ะ แต่การเลี้ยงดูสัตว์หนึ่งชีวิต ก็ต้องให้ความสำคัญและต้องดูแลเหมือนกับเขาเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ถ้าหากจะเลี้ยง ดิฉันก็ต้องมั่นใจว่าสามารถเลี้ยงดูเจ้าขาวได้ดีค่ะ ถ้าหากไม่สามารถเลี้ยงได้ ก็คงต้องรบกวนคุณเวนดี้ให้ช่วยหาบ้านหลังใหม่สำหรับเจ้าขาวค่ะ”

                   “อย่าทิ้งมันล่ะ ถ้าไม่ต้องการเลี้ยง ก็ส่งตัวมาให้เวนดี้จัดการ”

                   “ค่ะท่านชาย”

                   “ค่ะแล้วก็ทำตามด้วย ห้ามทิ้งขว้างมัน”

                   “ค่ะท่านชาย ขอบคุณสำหรับความเมตตาที่ท่านชายมีต่อเจ้าขาวนะคะ”

                   “สัตว์เลี้ยงน่ะ ยังมีความภักดียิ่งกว่ามนุษย์บางคน เลี้ยงไว้ก็ไม่เสียหายอะไร”

                   ท่านชายคาร์โลมันคงให้ความสำคัญต่อสัตว์เลี้ยงมากกว่ามนุษย์บางคนในความรู้สึกของท่านชายสินะ จะเรียกว่าเป็นความอ่อนโยน มันก็เป็นความอ่อนโยนที่แฝงไว้ด้วยความทมิฬร้ายชอบกล

                   “ดิฉันสัญญาค่ะ ดิฉันจะไม่ทิ้งขว้างเจ้าขาวแน่นอนค่ะ”

                   “งั้นก็ดี เธอไปเถอะ”

                   มะลิหอมค่อยหายใจคล่องขึ้นเมื่อได้รับคำสั่งให้ไปจากตรงนี้เสียที ถ้าหากท่านชายไม่เอ่ยปาก เธอคงไม่กล้าเอ่ยปากขอตัวเป็นแน่

                   “ค่ะท่านชาย ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”

                   มะลิหอมเลื่อนตัวขึ้นไปนั่งบนเบาะจักรยาน แต่เพราะท่านชายคาร์โลมันยืนอยู่ หญิงสาวก็เลยพลาดท่า เกือบทำจักรยานล้ม

                   “ระวังหน่อย”

                   ท่านชายหนุ่มขยับตัวเข้ามาหาเธอ เขาเคลื่อนไหวตัวเร็วมาก มือข้างหนึ่งทับลงบนหลังมือของมะลิหอมที่จับอยู่บนแฮนด์จักรยาน ลำแขนอีกข้างโอบผ่านด้านหลังของเธอไปจับแฮนด์จักรยานอีกฝั่ง

                   “ขะ…ขอบคุณค่ะท่านชาย”

                   มะลิหอมต้องกล่าวขอบคุณชายหนุ่ม แต่เธอก็ตกใจเพราะเกือบทำจักรยานล้ม เธอล้มคนเดียวไม่ว่า แต่เจ้าขาวจะพลอยเจ็บตัวไปด้วย

                   “เจ้าขาว ตกใจหรือเปล่า”

                   มะลิหอมลืมสนใจความใกล้ชิดของท่านชายคาร์โลมัน แต่ชะโงกหน้าไปมองเจ้าขาวด้วยความห่วงใย ท่านชายหนุ่มยังคงใช้แรงประคองจักรยานกับตัวหญิงสาวเอาไว้ กระทั่งเธอรู้ตัวและดึงตัวกลับมา และพยายามใช้ขาพยุงตัวเองกับรถจักรยานเอาไว้

                   “เธอขี่จักรยานเป็นหรือเปล่าเนี่ย”

                   เสียงเข้มห้วนของท่านชายคาร์โลมันไม่ได้บ่งบอกว่าเขาห่วงใย แต่ถ้าหากเธอปั่นจักรยานไม่เป็น แต่ริอ่านพยายามขี่มัน มะลิหอมคงถูกตำหนิเพราะเธอจะทำให้เจ้าขาวได้รับบาดเจ็บไปด้วย

                   “เป็นค่ะ”

                   “ระวังด้วย เธอล้มคนเดียวไม่พอ จะทำให้เจ้าขาวเจ็บซ้ำอีก”

                   “ค่ะท่านชาย ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”

                   “ไปเถอะ”

                   ท่านชายคาร์โลมันปล่อยมือจากจักรยานและตัวของมะลิหอมช้าๆ เพื่อให้เวลาหญิงสาวพยุงตัว มะลิหอมต้องใช้พลังทั้งแรงกายและแรงใจในการพาจักรยานพร้อมกับเจ้าขาวและตัวเธอเองออกมาให้พ้นจากระยะสายตาของท่านชายคาร์โลมัน

                   “สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ มะลิหอม”

                   หญิงสาวหยุดจักรยานเมื่อพ้นจากบริเวณประตูทางเข้าคอกม้า เธอแวะพักหายใจ โน้มตัวไปแง้มฝาตะกร้าเพื่อดูเจ้าขาวเสียหน่อย ก่อนจะปั่นจักรยานตรงกลับไปยังบ้านพัก

******************************

ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ