คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : บทที่ 6 (4)
บทที่ 6 (4)
“อ์หิทรมีพระเมา ทรพระทัยว้า ไม่ถือพระอ์ แ่ไม่ไ้หมายวามว่า ะทริอะไรเินเลยับเบน”
“อ์หิไม่ทริหรอ แ่เบนเนี่ยสิ”
“เบนะ้อูแลัวเอ นาย็อยู่เยๆ สบปาบ้าเถอะ”
“นี่เธอ่าันเหรอูาร์”
“็ใ่น่ะสิ อบพูอะไรเรื่อยเปื่อย บาเรื่อไม่้อพู็ไ้ เพื่อวามปลอภัยอัวเอ”
ัลาสไหวไหล่เล็น้อย เาไม่ไุ้่นเือศุนลาเพราะทราบว่าอีฝ่ายัเือน้วยวามหวัี เาไม่ไ้อยาทำให้ัวเอเือร้อน แ่บารั้เา็ห้ามปาัวเอไม่ทัน
“ันรู้แล้ว อบใที่เือน”
ศุนลาไม่อยาเ้าไปยุ่เรื่ออเบน บาเรื่อวรปล่อยให้เ้าอเรื่อัาร้วยัวเอ หาเธอเป็นเบน็ไม่อบในัที่มีนอยามสอส่อเรื่อส่วนัวและล่าวถึมัน
“พวเราะออไป้านอันใ่ไหม ไปเถอะ ันเริ่มหิวแล้วละ”
“ผมอัวีว่า วันนี้อยาะพั”
“แล้วุมีอาหารมื้อเย็นหรือยัา ถ้ายัไม่มีันับัลาสะื้อเ้ามาให้”
“มีแล้วรับ อบในะูาร์”
“้วยวามยินี ถ้าั้นพวเรา็ไปันเถอะัลาส นาย้อเป็นนับรถแล้วละ”
ศุนลาโบมือให้า แล้ว็เินไปพร้อมับัลาส วันนี้เป็นวันที่้อออไปื้ออาหารมาุนไว้ในระโม ปิแล้วศุนลาะไม่ไ้ออไปทุวัน เธอะออไปสัปาห์ละสอรั้ เลือื้อนมปัเป็นส่วนให่เพราะเ็บไ้
“ันว่าพวเราแวะถามเบนัน่อนไหมว่าเบนะื้ออะไรหรือเปล่า”
“ามในาย”
ศุนลาบอับัลาส ัลาส็เลยเินรเ้าไปหาเบนและอ์หิ ัลาสอบมอพัร์อ์หิ แ่็้อลอบมอไม่ให้เป็นที่สัเนลายเป็นารไม่ให้เียริพระอ์
“เบน ันับูาร์ะออไปื้ออาหารมาุนไว้น่ะ นายะฝาื้ออะไรไหม”
“ันลืมไปเลยว่านมปัหม”
“ะออไปเลือื้อเอไหมล่ะ”
“เิามสบายเลยนะะเบน ันลับไปที่ระโมที่พัเอไ้่ะ”
อ์หิมารีเบลลารับสั่อนุา ารออไป้านอับัลาสและศุนลาเป็นเรื่อสมวรทำ แ่เบน็สมวร้อไปส่อ์หิเสีย่อน
“แ่ผม้อไปส่อ์หิ”
“ไม่เป็นไร เี๋ยวไปส่ให้”
าเินามมา แล้ว็เอ่ยปาอาสา ในเมื่อาอาสา็เหมือนเป็นารีรอบให้เบน้ออบรับำวนอัลาสลายๆ
“ถ้าอย่านั้นผม็รบวนุ้วยนะา”
“รับผม”
“อ์หิล่ะะ อยาลอิมนมปัอร่อยๆ ไหมะ”
“ูาร์มีวามสามารถเรื่อสรรหาอินรับ รับรอว่าฝาื้ออะไรแล้วไม่ผิหวั”
ัลาสล่าวถึุสมบัิอศุนลา อ์หิมารีเบลลาแย้มสรวลให้หิสาว ่อนะพยัพัร์อบรับ
“ถ้าั้นรบวน้วยนะูาร์”
“ไม่รบวนเลย่ะ ันเ็มใบริาร”
“อบใ้ะูาร์”
“ั้นพวเรา็ไปันเถอะ”
ัลาสเอ่ยปาวน แล้วสอหนุ่มหนึ่สาว็ปลีัวเินออไป ปล่อยให้หนึ่หนุ่มับอีหนึ่สาว้อเผิหน้าันามลำพั
“ะยืนอยู่รนี้อีนานไหมมารีเบลลา”
“ุ้อเรียันว่าอ์หิสิะ”
“ทำไม”
“อนนีุ้ือสามันผู้่ำ้อย”
อ์หิมารีเบลลาน้อยพระทัยนั ับนอื่นท่านายามาทิส็มีน้ำพระทัยว้าวามอบให้ แ่ับพระอ์ทำไมถึไ้ทรพระทัยับแบเสียเหลือเิน
“อยาะพูอะไร็พูไปเถอะ ันะไม่เป็นบ้าไปามำพูอเธอหรอ”
“ทรล้าียัไมาว่าหม่อมันเป็นบ้าเพะ”
“็บ้าริ”
“ท่านายนั่นแหละ รหน้าหม่อมันเนี่ยเป็นท่านายหรือเป็นใรันแน่”
“ันเป็นใร เธอ็ทราบอยู่แล้ว มันเปลี่ยนแปลไม่ไ้หรอมารีเบลลา”
แย้มสรวลอ่อนหวานับผู้ายนอื่น แ่ับท่านอบทำัวแ่อนนน่าฟาอยู่เรื่อย ่อนหน้านั้นทริไปไ้ยัไันนะว่าอ์หิมารีเบลลาือสรีสาวแสนามผู้เรียบร้อยอ่อนหวาน แท้ริแล้ว่อนหนามแหลมเอาไว้ทั้ัว แะนิ้อหน่อย็พร้อมที่ะทิ่มแทให้ท่านาย้อเ็บปว อ์หิฤทธิ์มาเินพระพัร์เลอโมที่หลอลวนรอบ้าให้ิว่าพระอ์เป็นหิามผู้อ่อนโยน
“ใส่แหวน้วย?”
“ถ้าทรไม่โปร หม่อมันถอเ็บ็ไ้เพะ”
อ์หิทำท่าะรูแหวนออานิ้วเรียวสวย ทว่าท่านาย็รวบับพระหัถ์เอาไว้เสีย่อน มิหนำ้ำยัทำสีพระพัร์บึ้ึใส่พระอ์อี่าหา
******************************************
อให้อ่านอย่ามีวามสุนะะ
ความคิดเห็น