คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 2 (3)
เอ็นูยายเอิ
*****************************
บทที่ 2 (3)
นั่ร่วมโ๊ะรับประทานอาหารแบบูเิัน หรือไม่็เป็นละออันทร์นเียวทีู่เิเา ูไปูมาแล้วเธอ็สัปห ศีรษะอหิสาวยับึ้นล มือถือ้อน้าไว้ ยัยไม่แะริมฝีปา ็สัปห เปลือาล่ำลเรื่อยๆ
“ะินหรือะนอน”
นถูทัอุทานในลำอ สะุ้ื่น แล้ว็มอ้ายวา าม้วยารส่อาหารใน้อนเ้าปา ะพริบาปริบๆ ับไล่อาาร่วนอน
‘เพราะใรล่ะ?’
หิสาวโยนวามผิให้สายุในใ เพราะเานเียวเลย วันแรที่เอัน ู่้วยวาาับารสัมผัส นเธอื่นลัว ปราว่าพอหิสาวอาบน้ำนเนื้อัวหอมรุ่น เาหายัวไปาห้อ เธอ็ใเ้นุ๊มๆ ่อมๆ รอว่าเาะลับเมื่อไหร่
ืนนั้นผ่านไป้วยวามสบ แ่เธอ่มาหลับไม่ล แม้ะรู้สึี แ่ในใ็อหวาหวั่นไม่ไ้ เาะปล่อยให้เธอรอถึอนไหนันหนอ นระทั่ผ่านมาสามืน สายุ็ยัไม่ไ้แะ้อเธอ นที่เป็นฝ่ายั้รับ ัวลนนอนหลับๆ ื่นๆ นลายเป็นารนอนไม่พอสะสม
“ลาืนไม่ไ้นอนหรือไ”
“นอน่ะ”
ไม่บอเหุผลทั้หมหรอ เอาำอบไปเท่านี้พอ ให้เาิว่าเธอเป็นนนอนินบ้านินเมือ ยัีว่ารู้เหุผลน่าอาย ใหนึ่็ลัว ใหนึ่็รอ สับสนในัวเอไปหมแล้ว
“นอนไม่หลับ?”
“ละ หลับสบายมา่าหา”
เหมือนเายิ้มรมุมปาหรือเปล่า ไม่หรอ! ละออันทร์าฝาไปเอ สายุยิ้มเป็น้วยเหรอ ถ้าหาเายิ้ม พายุเ้าเป็นแน่ แ่ถึอย่านั้น ็ยัมีอาารร้อนัว
“หลับสบายริๆ นะะ”
“ผมพูโ้แย้หรือไ”
“็ เปล่า่ะ แ่อยายืนยัน”
“นหลับสบาย หน้าา้ออิโรยแบบนี้สินะ”
“แบบไหนเหรอะ”
“เหมือนนไม่ไ้นอน”
“็นอนไม่่อยหลับ”
อ้อมแอ้มอบออไป ลืมไปแล้วว่า้อรัษาหน้าับสายุ ุยับเา อบโ้ันไปมา ละออันทร์็หลุปาออไปนไ้
“ทำไม หรือว่าแปลที่?”
“ัวล่าหา”
“ัวลว่าผมะเ้าไปหาที่ห้อเมื่อไหร่?”
“นั่นแหละ อุ๊ย!”
เผลอยอมรับออไปแล้วให้ทำยัไไ้ ละออันทร์หน้ามุ่ย เาำลัทำให้เธอสับสน นอนน้อย สิเลยไม่่อยรบถ้วน แล้วยัะถูแล้อี
“ละ แล้วยัไ ลัวไม่ไ้เหรอะ”
“ลัวทำไม ในเมื่อบอว่าเรียมใ่อนึ้นมาบนเาะไม่ใ่หรือไ”
“เพราะุนั่นแหละ ุผินเียวเลย”
“อยาิแบบนั้น็ามใ”
“ุน่ะ ะเอายัไ็ไม่เอาเสียที ทำให้เอิัวลไปหม ะหลับ็ลัวุเ้าไปในห้อ ถ้านอนแล้วไม่สวย ท่านอนไม่เรียบร้อย ะทำยัไ ิเยอะแยะไปหม”
“ั้นเหรอ”
“นทำับนถูระทำวามรู้สึ่าันนะะ”
“แล้วผมทำอะไรหรือยั”
“็เพราะยัไม่ทำน่ะสิ ถึไ้ัวล”
ถ้าทำให้บไปเลย ่อให้เริ่ม้วยวามลัว แล้วยัไล่ะ ็ไ้ทำแล้วไ อนนี้้อผวา ทำหรือไม่ทำ แ่ละวัน่ออยู่ับารเฝ้ารออยว่าเาะเอาอย่าไรับเธอ มันเรียนะรู้ไหม
“สรุปว่าไม่ี?”
“็ไม่เิ่ะ”
“แล้วะเอายัไ ะให้ทำหรือไม่ให้ทำ”
“็…ไม่รู้่ะ”
้มหน้าอ้อมแอ้มอบ เพราะัวเอยัสับสน อยาให้เาทำหรือไม่อยาให้ทำ ็ยัุน แ่็ไม่ไ้รัเียหรอนะที่ะอูบลอเลียับเา หรือว่าแท้ริแล้ว ละออันทร์อยาให้เาับเธอลืนินให้สิ้นเรื่อันนะ
“ะพิาราอีที็แล้วัน อนนี้ิน้าว่อน”
ทำเหมือนเป็นวาระสำั ้อพิาราอย่ารอบอบ้วย ละออันทร์มอ้อนายหนุ่ม เาใแล้ให้เธอให้ลัว ให้หลอน ให้นอนไม่หลับแน่ๆ
“ถ้าะทำ้อบอล่วหน้า้วยนะะ”
“ไม่บอ”
อ้าว!…นบ้านี่! แบบนี้็ไ้เหรอ เพราะทำัวแบบนี้ไ ละออันทร์ถึไ้ัวลสารพั หิสาวมอ้อนเา เอาเถอะ! ิน่อน็ไ้ ยิุ่ย็ยิ่โมโหหิว
*****************************************
อให้อ่านอย่ามีวามสุนะะ
ความคิดเห็น