คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 2 (2)
บทที่ 2 (2)
“ึ้นรถมาเลย”
“อบุนะะอัเิลทอม รบวนแ่เ้าเลย”
“้อ่าย่ารบวนนะ”
่ารบวนออัเิลทอม ือนมปัที่ศุนลาพิระเป๋ามาเพื่ออัเิลทอม้วย หิสาวเปิระเป๋าเป้ส่ถุนมปัที่เรียมไว้สำหรับอัเิลทอม
“นมปัเนยส แ่เนยสผสมอยู่ในแป้นมปั แป้นมปันุ่มมา แทบละลายในปา ินแล้วมีวามสุสุๆ ินแล้วะมีพลัแรายทำานลอทั้วัน ินแล้วะยิ้มหวาน้วย่ะ เพราะเราะมีวามสุาภายในออมาสู่ภายนอ”
“อบในะูาร์”
“้วยวามยินี่ะอัเิลทอม”
“แล้ววันนี้ะไปเที่ยวที่ไหน”
“ห่าาที่นี่ไปสอร้อยไมล์เมือทาทะเลทรายแรฟแนรา่ะ”
ศุนลาอบเสียสใส วา็เปล่ประาย้วยวามื่นเ้น เธอมีแผนะ้าืนที่นั่น เพราะเธอะไ้หยุานิ่อันเป็นเวลาสี่วัน หิสาวะใ้มันอย่าุ้ม่าในารท่อเที่ยว เธอำนวเินที่มีอยู่เรียบร้อย มันพอสำหรับารท่อเที่ยวอเธอ เพราะเินที่ไ้าารทำาน เรื่อสำอาและระเป๋าแบรน์เนม หรือเสื้อผ้าราาแพไม่เยไ้เียรายผ่านเินอเธอ
เธอไม่ิื้ออฟุ่มเฟือยเหล่านั้น แ่เลือใ้เินฟุ่มเฟือยไปับารท่อเที่ยวแทน ศุนลาิว่ามันเป็นวามอบส่วนัว เธอไม่ัสินเรื่อวามอบอนอื่น ใรอบอะไร็ใ้เินไปับเรื่อนั้น แ่้อรู้ัวาแผนีวิ ไม่ให้ัวเอเือร้อนนอื่น็พอ นอบระเป๋าถ้าบัับให้ื้อ้นไม้ แล้วะมีวามสุไ้อย่าไร สำหรับศุนลาแล้วเธออแ่มีวามสุในแ่ละวัน็พอ ส่วนเรื่ออนา เป็นเรื่อที่มอไม่เห็น แ่ใ้ีวิไม่ประมาท อนาอเธอแม้ไม่ราบรื่นมานั แ่็ไม่ถึับรุระเหมือนสมรภูมิรบระมั
“ไ้ยินว่าเป็นเมือที่สวยมา”
“อัเิลทอมเยไปหรือยัะ”
อัเิลทอมส่ายหน้าปิเสธ ทอมมีีวิอยู่แ่ในเมือที่เาเิและเิบโ แม้แ่เมือหลวอัเิลทอม็เยไปแ่สอหรือสามรั้เท่านั้น นับรวมั้แ่เายัเ็นระทั่อายุห้าสิบปีเท่าปัุบัน
“แบบนี้็้อ้าืนน่ะสิ”
“ใ่่ะ ันมีแผนาเ็นท์นอนูาว อไว้เรียบร้อยแล้ว”
อัเิลทอมะส่ศุนลาที่สถานีรถไฟอเมือ หิสาวะนั่รถไฟเ้าไปในเมือหลว แล้วเลือใ้บริารรถไฟวามเร็วสูสำหรับารเินทาไปยัเมือทะเลรายแรฟแนรา เมือหลวอวาเอเลสมีระบบารมนามที่สะวสบายเป็นอย่ามา แทบทุเมือทั้เมือเล็เมือให่อวาเอเลส มีารเินทาที่เื่อม่อับเมือหลว ผ่านรถไฟฟ้าวามเร็วสูสำหรับเมือท่อเที่ยว และรถไฟธรรมาที่เินทาไปถึแ่ละเมือ
แ่ถ้าหาเป็นเมือเล็็้อเ็าราารเินทาให้ี เพราะอามีรถไฟแ่วันละเที่ยวเท่านั้น หาพลา็้อรอในวันถัไป ารเินทาโยรถบัสในเมือวาเอเลส็สะวสบายี ส่วนารเรียแท็ี่ึ่่าบริารแพหูี่นั่น หาไม่ำเป็นริๆ ็เป็นบริารที่ศุนลาะไม่เลือใ้เพราะมันทำให้ระเป๋าสา์อเธอร่ำไห้้วยวามเสียายเิน
“เินทาปลอภัย”
อัเิลทอมอรถรบริเวลานอรับส่ผู้โยสารหน้าสถานีรถไฟ ศุนลาเอนัวเ้าไปสวมออัเิลทอมหลวมๆ ่อนะระโลารถระบะยสูออัเิลทอม เธออบเินทา เพราะารเินทาทำให้เธอไ้พบับผู้นหลาหลาย วามหลาหลายนั่นนำพาประสบาร์มิรภาพ วามทรำที่มีทั้ีและไม่ี แ่ส่วนให่แล้วศุนลามีวามทรำที่ีมาว่าวามทรำที่ไม่ี
แม้แ่วามทรำที่ไม่ีเหล่านั้น ็เรียไ้ว่าเป็นวามทรำที่มีประโยน์ เป็นบทเรียนที่ทำให้เธอเพิ่มวามระมัระวัในารูแลัวเอ เหมือนับวาเอเลส นอาประเทศนี้ะมีสิ่ที่น่าสนใหลายอย่า เธอยัไ้พบับอัเิลทอม และรอบรัวออัเิลทอม ึ่ให้วามเอ็นูเธอ ศุนลาึมีมันฝรั่แสนอร่อยรับประทานอยู่เสมอ
นอาใ้ทำอาหาร ศุนลายัเอามาหั่นเป็นิ้นบาๆ ลุับผปรุรสที่มีบุษบาทำให้เธอนำิระเป๋ามา้วย ศุนลาเรียมันว่าเป็นผวิเศษใส่อะไร็อร่อยสุๆ เธอลุๆ ับมันฝรั่ นำไปทอแล้ว็แบ่ไปให้อัเิลทอมับรอบรัวรับประทาน แบ่ให้เพื่อนร่วมานรับประทาน วันไหนที่มีมันฝรั่าอัเิลทอมส่มาให้ ทุน็ะรู้ว่าะไ้รับประทานมันฝรั่ทอแสนอร่อยฝีมืออศุนลา ็เป็นวามสุเล็ๆ น้อยๆ ที่หาไ้าารทำานับาปรัหัพัอันน่าหลใหล
“อบุมานะะอัเิลทอม”
ศุนลาโบมือให้ับอัเิลทอม หิสาวระับระเป๋าเป้เ้าับหัวไหล่เินเ้าไปในสถานีรถไฟ เธอื้อั๋ว และออเินทา้วยรถไฟเที่ยวที่สออเ้าวันนี้ เมื่อเินทาไปถึสถานีรถไฟอเมือหลว เธอ็ออาสถานี เพื่อเินอีสิบห้านาทีไปยัสถานีรถไฟวามเร็วสู หิสาวหยุะัเล็น้อยเมื่อเินมาามฟุปาท แล้วันบัเอิเห็นร่าสูอาอยู่ในระยะสายา เา็เินทาออมาา่ายที่พัั้แ่เ้าเหมือนันเหรอเนี่ย ศุนลามอามา เธอเห็นเารไปยัรถยน์ันหรูที่มีบุรุษร่าสูใส่สูทสีำสนิทยืนรออยู่
“รวยนี่นา”
หิสาวพูับัวเอำๆ แ่็ไม่ไ้สนใวามร่ำรวยอา มันไม่มีประโยน์สำหรับเธอ แ่บุลิอเา็เหมาะที่ะเป็นนรวยอยู่แล้ว ถึะูเอร์ๆ แ่็เป็นวามเอร์แบบมีส่าราศีอย่าบอไม่ถู า้าวึ้นรถยน์ันนั้นไปแล้ว โยมีนอยปิและเปิประูให้ ส่วนเธอน่ะเหรอ็้อเิน่อไปน่ะสิ
**********************************
อให้อ่านอย่ามีวามสุนะะ
ความคิดเห็น