พรหมลิขิตที่(บิดเบี้ยว)

ลำดับตอนที่ #1 : ณ ศูนย์กวดวิชาแห่งรัก(รึเปล่านะ)

ปั้ง……

เสียงเหมือนจะเกิดการระเบิดครั้งใหญ่เกิดขึ้นอีกครั้ง  ผู้คนต่างพากันตื่นตระหนกตกใจกันเป็นอันมากกกกกกกก  (ฉันคิดไปเองรึเปล่านะ)  เพราะเสียงที่ฉันได้ยิน  เสียงนั้นมันดังมาก ดังมากๆๆ ...... ดังเหมือนกับว่าเสียงนั้นอยู่ในห้องนี้    มันเป็นเสียงที่ดังกระแทกกระทบกระเทือนระบบประสาทส่วนที่ลึกที่สุดของฉันในขนาดนี้ 
แล้วเสียงนี้มันก็ลงไปสู่สุขคิต เอ๊ !!!  ลงไปสู่ลิ้นปี่ของฉันซะมากกว่า  ละแล้วมันก็พากันไหลลงมารวมกันอยู่ในกระเพาะอันน้อยนิดของฉัน 

แต่ตอนนี้กระเพาะของฉันกำลังทำงานอยากหนักหนาสาหัส  เพราะอยู่มาทั้งวัน มานี้  ฉันยังไม่มีอะไรลงมาถึงท้องเลย ตั้งแต่เช้าแล้ว  หิ๊ว.....หิว    

ฉันเอาแต่เรียนบ้าบอ คอแตกอยู่  เรียนมันจนหัวของฉันจะแตกเป็นเสี่ยงๆๆๆอยู่แล้วเนี่ย   ทำไมการเข้าเรียนต่อรั่วมหาลัยมันถึงยากมากมายขนาดนี้นะ  ทำไม...... แล้วทำไมมันทำจึงทำให้เด็กม.6 ทุกคน ต้องต่างก็พากันเครียดไปตามๆกันด้วยนะ  ไม่เข้าใจเลย  ไม่ เข้า ใจ 

แต่พอที่ทุกคนรู้ว่าตัวเองสอบเข้ามหาลัยได้แล้วทุกคนก็ต่างพากันภาคภูมิใจกับตนเอง รู้สึกดีใจกันเป็นยกใหญ่ จยแทบจะยกบ้านกันได้เลยทีเดียว  และบางคนถึงกับปิดซอยเลี้ยงฉลองกันเลยแหละ   
แต่สำหรับบางคนที่ไม่สามารถสอบเข้ามหาลัยได้   นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าชีวิตเราจะหมดหวัง หมดหนทางซะที่ไหนกันละ  เรายังมีมหาลัยเปิดอีกตั้งมากมายหลากหลายมหาลัย ที่พร้อมรอรับ นักศึกษาทุกคน ให้ศึกษาจบแล้วมีการงานที่ดีๆทำในอนาคตทั้งนั้นแหละ  อนาคตที่สดใสรอเราทุกคนอยู่  จงสู้ต่อไปนะคะ  สู้ๆคะ  สู้เพื่อแม่

(ขออย่ายอมแพ้  อย่าอ่อนแอแม้จะร้องไห้ จงลุมขึ้นสู้ไป จุดหมายไปไกลเกินจิง)

ฉันยิ่งคิด ก็ยิ่งหิว  หิ๊ว หิว กระเพาะของฉันมันเป็นอะไรเนี่ย  มันชอบทำงานอยู่ตลอดเวลาเลย  ไม่รู้จักพักผ่อนเหมือนของคนอื่นบ้างเลยรึไงเนี่ย   พัก พัก  ก่อนสิ  พักโว้ยยยยยยยยยย

ตอนนี้คือเวลาเรียนนะ ฉันต้องแยกแยะให้ออกสิ   ไว้เรียนเสดแล้วค่อยไปกิน  ให้อิ่มไปเลยยยยย

ต้องมีสักวันที่ฉันต้องกิน  จนฉันอ้วน  อ้วนเป็นหมูอ้วนแน่ๆ    

ต๊ายยยยยยย  ตาย!!!  แง่ไม่อยากเป็นหมูเลย    คิดแล้วกลุ้มๆๆ   แง่ แง่   ไม่เอานะ  ไม่เอานะ   ไม่เอา 

ฉันต้องไม่เปนหมูนะ   ฉันต้องไม่เปนหมูมมมมมมมมมมมม    พระเจ้าช่วยฉันด้วยนะคะ  ช่วยด้วย

แต่ฉันว่าที่เขาบอกกันว่า กระเพาะกับสมองมันเป็นส่วนคู่กัน  กองทัพต้องเดินด้วยท้อง อันนี้มันก็เป็นเรื่องที่จิง  ที่มันสามารถพิสูจได้       สำหรับฉันมันก็คงเป็นเรื่องจิงเสมอ 555+

และแล้วววว เสียงที่ได้ยินนั้น  เสียงนั้นมันก็คือออออ  มันก็คือ.......กล่องเหล็กของใครบางคนที่ทำลงตกกระจายอยู่ในห้องเรียนนั้น   เล่นทำเอาฉันตกใจตื่นเลย 555+  เพราะฉันแอบหลับอยู่  พอดีฉันเผลอหลับไป  ตื่นมาก็นึกถึงของกินเลยเรา หุหุ  ทำไมเป็นคนแบบนี้นะเนี่ย  เราเนี่ย  ต้องขยันสิ  ขยัน   เรียนต่อๆๆๆๆๆ 

 
-----------------------------------
ขอบคุ๊นนะคะ ที่เข้ามาอ่านกัน
คอมเม้นกัน ให้ด้วยนะคะ จะได้นำไปปรับปรุงคะ