เทพมารกับเด็กหนุ่มต่างโลก

เกิดอะไรขึ้นทำมั้ย ข้ามึนหัวแปลกๆข้าเมาหรอทำมืดยังงี้ละ ข้าอยู่ในคุกรึ 

"กาทานาการานา"

เสียงอะไรกันชนเผ่าจากต่างมิติรึ ข้าโดนจับมางั้นเรอะ 

"ดามาดาจานา"

"เจ้าว่าอะไร"

"อืม?อรนารจนจนาวนนนา"

มีแสงสีฟ้าแปลกๆลอยลงบนตัวหลังสิ้นเสียงนั้น

ชั่งสวยงาม

"เข้าใจที่ผมพูดรึยังฮะ"

เสียงแบบนี้ เด็กผู้หญิงรึ

"ว่าไงฮะ เข้าใจที่ผมพูดรึยัง"

ผมรึเด็กสมัยนี่นี้แปลก พอเป็นชายอยากกลายเป็นหญิง พอเป็นหญิงกลับอยากเป็นชาย ถึงหน้าอกจะแบนเหมือนผู้ชายก็อย่าพึ่งหมดหวังสิ

"อืม...เข้าใจที่พูดแล้วละ ช่วยอธิบายสถานการณ์หน่อยสิ"

"ตอนนี้คุณนะเป็นสัตว์รับใช้ของผมแล้วครับ"

"ห่ะ??"

เด็กสาวผมขาวมีตาสีแดงดุจไฟ มองมาด้วยสายตานุ่มนวล ริมฝีปากเล็กหน้ารักอมชมพู เธอเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะชี้มา ไม่เข้าใจว่าชี้อะไร

"อะไรรึ"

"จับที่คอดูสิฮะ"

พอลองจับดูก็ทำให้รู้ว่าที่คอ มีปลอกคออันหนาใส่ไว้อยู่เพราะเมื่อกี้มัวแต่สนใจรอบๆเลยไม่ทันรู้สึกตัว

"ปลอกคอทาสรึ"

"ต่างกันนิดหน่อยฮะ คุณเป็นสัตว์ที่ถูกอัญเชิญมาจึงต้องเรียกมันว่าปลอกคอสัตว์อัญเชิญเข้าใจแล้...

จู่ๆก็อดใจไม่ไหวเลยจูบเสียเลย กลิ่นตัวที่หอมยั้วยวน ผิวที่นุ่มมือ ราวกับชวนให้บีบนวดน้ำลายที่หวาน ปรานน้ำผึ่งราวกับมีมนตร์สะกด  อั๊ค!!?

"ไอโรคจิต ไอวิตถารนี้แกทำบ้าอะไรเนี้ย"

"หึ ขนาดตอนโกรธยังหน้ารักเลยนะเธอเนี้ย"

แย่แล้วสิทำเธอโกรธจนร้องไห้ซะแล้ว

"ไอบ้าหลังจากนี้ผมจะเรียกคุณว่าไอหมา..ไอหมาบ้า แล้วผมก็เป็นผู้ชายด้วย"

พูดเสร็จเธอก็รีบวิ่งไปที่ประตูและรีบเดินออกไป

"ถ้าใส่ปลอกคอแบบนี้แล้วยังไงเป็นหมาก็คงไม่แปลกอะไร"

หลักจากเดินไปเดินมาอยู่สักพักไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วันแล้วหลังถูกอัญเชิญมา วันนี้เด็กสาวที่ไม่รู้ชื่อคนเดิมกับคราวก่อนเข้ามาพร้อมดาบไม้กับอาหาร

"เจ้าชื่ออะไรรึ"

"เป็นแค่หมา ไม่ต้องรู้หรอกฮะ"

ยังโกรธอยู่สินะคงต้องขอโทษซะแล้วสิ

"ไอหมารีบกินซะ เดียวเราจะต้องฝึกกันไอหมารู้จักพวกวิชาการต่อสู้ไม"

"ไม่ละข้าไม่รู้จักเพราะโลกก่อนไม่จำเป็นต้องใช้" 

(ฮึ...ใครจะโง่บอกว่ารู้ละ)

"โลกที่ไอหมา เคยอยู่คงสงบสุขมากสิน่ะฮะ"

"ไม่ใช้สำหรับทุกคนหรอก"

"หรอ...รีบกินได้แล้วเดียววันนี้ผมจะประเมินไอหมาหน่อย"

ประเมินงั้นรึ ประเมินอะไรกัน 

ผ่านไปราวยี่สิบนาที ในห้องตอนนี้เต็มไปด้วยไอร้อนที่ออกมาจากร่างกายของทั้งสองคน ไอหมาตอนนี้ทั้งตัวเต็มไแปด้วยรอยช้ำ 

"โดนแค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วงั้นหรอฮะ ถ้าแค่นี้ไม่ไหวก็อย่าคิดว่าจะเอาตัวรอดในโลกนี้ได้นะฮะลุกขึ้นเร็วเข้า"

อา...ทำไมคนอย่างข้าถึงต้องมาเจอะอะไรแบบนี้ด้วย ทำไมข้าต้องมาเป็นกระซอบทรายด้วยทำไม!!! 

หลังจากนั้นก็ผ่านไปสามเดือนหลังจากการอันเชิญ

เทียได้ฝึก ไอหมาบ้าของตัวเองเท่าที่จะทำได้ เมื่อมันใจว่าพอใช้งานได้ เทียจึงรีบมาโรงเรียนตั้งแต่เช้า เพื่อยื่นใบสมัคลงแข่งขันประจำปีของโรงเรียน เทียไม่ค่อยชอบโรงเรียนนักไม่ว่าจะเป็นตอนใหน

เหตุผลใหญ่ๆคือการที่ตัวเทียเด่นเกินไป ไม่ใช้เพราะเทียเก่งแต่เพราะอ่อนแอ่ กว่าคนอื่นทั้งในด่านครอบครัว และในโรงเรียน นั้นทำให้กลายเป็นจุดเด่นขึ้นมาแต่เด่นในทางไม่ดีนัก บวกกับหน้าตาที่มีเอกลักษณ์โดยเฉพาะตาสีแดง ที่ขัดกับผมสีขาวเป็นอย่างมากด้วยแล้ว 

"เช้าๆแบบนี้สงบดีจัง อยากให้เวลา

หยุดอยู่แบบนี้จัง"

เทียเดินมาจนถึงห้องๆหนึ่ง

"ขอโทษนะครับ"

พูดเสร็จก็เปิดประตูเข้าไปทันที ทำให้คนข้างในไม่ทันตั้งตัว และรีบหันหลังมาดู

"เทียเองหรอนี้คงไม่ได้มาสมัคหรอกใช้มั้ย"

เช้าทีแจ้มใสใช้ว่าจะเจอแต่เรื่องดีๆ เพราะเช้าวันนี้คนที่ไม่อยากเจอที่สุด กลับต้องมาเจอกันตั้งแต่เช้า ผู้ที่อยู่ตรงหน้าเทียคือมาลิน่า พี่สาวต่างแม่ของเทีย

"พี่นี้มันเรื่องของผมนะ ผมโตแล้วนะฮะ"

"โตแล้วๆมันยังไงถึงจะโตขึ้นมาหน่อยแต่ความจริง ที่ยังใช้เวทไม่ได้สักอย่างก็ยังเหมือนเดิมนั้นแหละและสัตว์อัญเชิญก็มีแต่จิ้งจ๊กตุ๊กแก  นี้คงไม่คิดจะเอาสัตว์พวกนั้นมารวมสู้ด้วยใช่มั้ย"

เทียทั้งโกรธทั้งอายจนแก้มแดง 

"อย่าคิดว่าผมจะเป็นแบบนั้นตลอดนะฮะครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งนั้น"

"หึ...จริงหรอครั้งนี้เอาอะไรออกมาละลูกหมารึว่าลูกแมว"

เทียยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย 

"คนฮะ ครั้งนี้ผมอันเชิญคนออกมาได้"

มาลิน่าคิวกระตุกอย่างแรง

"โฮ~งั้นหรอแล้วคนที่ว่านั้นเป็นผู้หญิงรึผู้ชาย"

"ผู้ชาย...

แค่ได้ยินคำว่าผู้ชายความหึงห่วง อันรุนแรงก็แสดงออกมาผ่านฝ่ามือที่ฝาดลงบนโตะจนโต๊ะหักเป็นสองสวน 

"เกิดอะไรขึ้นครับเนี้ย ทำไมคุณมาลิน่าถึงได้ทำลายของๆโรงเรียนแบบนี้ละครับ"

เจ้าของเสียงคือผู้ชายร่างเล็ก สวมแว่นตัวไม่สูงมากนัก เขาคือครูผู้สอนเวทมนตร์แก่นักเรียนระดับชั้นที่หนึ่ง

"ไม่มีอะไรค่ะคุณครูสมิธ เทียเราต้องคุยกันหน่อยแล้วละ"

"ได้ฮะ...คุณครูสมิธครับ นี้ใบสมัคของผมอย่าให้หายนะครับ ถ้าหายละก็ผมจะไม่คุยด้วยอีกเลยนะ"

"เอะ...อะ...อืมไม่ต้องห่วงไปหรอกยังไงหน้าที่ดูแลเรื่องนี้มันเป็นหน้าที่ของครูอยู่แล้ว"

ขอบคุณฮะ หลังขอบคุณเสร็จเทียและมาลิน่า ก็เดินออกจากห้องไป

"ร่าเริงดีจริงๆ"

หลักจากเลิกเรียน เทียและมาลิน่าเดินกลับบ้านด้วยกัน มาลิน่ามาเพื่อดูว่าคนที่ถูกอัญเชิญมาลักษณะเป็นยังไง ไว้ใจได้ไหมแต่จริงๆ คือมาขู่สัตว์อัญเชิญของเทีย เหตุผลที่มาลิน่าไม่รู้เรื่องการอัญเชิญของเทีย เป็นเพราะทั้งคู่อยู่คนละบ้าน ที่เทียต้องแยกมาอยู่คนละบ้านก็เพราะเทียถูกบังคับให้ออกจากบ้าน ให้มาอยู่คนเดียวที่บ้านอีกหลังหนึ่งของพ่อ และได้รับเงินเป็นเดือนๆไป

"อยากจะมาอยู่ด้วยกัน ที่บ้านใหญ่มั้ยเทีย"

"ปานนี้แล้วจะกลับไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกฮะ ผมชินกับการอยู่คนเดียวแล้ว ถึงจะงั้นแต่อนนี้ก็ไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วด้วย"

ไม่นานทั้งคู่ก็เดินมาถึงบ้านที่เทีย

อาศัยอยู่ ซึ่งค่อนข้างไกลจากโรงเรียนมาก

"พี่จะลงไปหาเขาเลยรึว่าจะกินอะไรก่อนดีฮะ"

"ไม่ละ ค่อยขึ้นมากินด้วยกันดีกว่า จะว่าไปมันชื่ออะไร"

"หมา"

มาลิน่าทำหน้างงๆแสดงออก ว่าไม่เข้าใจ

"หมาฮะเขาชื่อหมาเพราะนิสัยเหมือนหมา เลยเรียกว่าหมา"

เทียพูดพร้อมใส่อารมณ์ลงไปในน้ำเสียงนิดๆ

                     ๏๏๏๏

ณ คฤหาสน์ (บ้านหลังใหญ่ของตระกูล)

คืนนั้นหลังจากมาลิน่ากลับมาจากบ้านของเทีย ก็มีสิ่งหนึ่งตามหลอกหลอนมาลิน่า ในตอนนี้เธอทำได้แค่วิ่งๆ ให้ที่เร็วสุดหนีเจ้าสิ่งนั้น มันมีรูปร่างเป็นทรงกระบอกมีปลายสีแดงมีขาเป็นลูกกลมๆสองลูก มันตามเธอไม่หยุดจนสุดท้ายมาลิน่า ก็ทำได้แค่ต้องสู้เท่านั้น เธอใช้ดาบที่พกมาฟันเข้าที่ลําตัวของมัน แต่มันกลับไม่เป็นอะไรเลย เธอกระโดดถ่อยหลังทันทีที่รู้ว่าฟันมันไม่เข้า แต่แล้วตอนนั้นเองมันก็พุ่งใส่หน้าเธอทันที มันทำให้เธอตกใจจนสะดุ้งตื่น 

"กระจู้~!!"

มาลิน่าตื่นจากฝันร้าย ทั้งตัวของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ เธอหายใจแรงไม่เป็นจังหว่ะ หน้าแดงก่ำ

"คุณหนูเป็นอะไรไหมครับ"

ยามที่เดินผ่านมารีบวิ่งเข้ามาในห้องของมาลิน่าทันทีที่ได้ยินเสียงร้อง

"ม...ไม่เป็นอะไรจ๊ะฉันแค่ฝันร้ายขอบคุณนะไก่และกบด้วย"

"ไม่เป็นไรหรอกครับมันเป็นหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้วครับ"

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วทั้งคู่จึงขอตัวไปทำงานต่อเมื่อทั้งคู่ออกไปก็มีเสียงฝีเท้าใหม่วิ่งเข้ามา

"พี่มาลิน่าเป็นอะไรไหมครับ"

คนที่วิ่งเข้ามาคือเด็กชายผมสั้นสีขาวดวงตาสีแดงเขาคือน้องชายฝาแฝดของเทีย

"ไม่มีอะไรจ๊ะพี่แค่ฝันร้าย แธนยังไม่นอนอีกหรอ"

แธนทำสายตาล่อกแล่กไปมา ก่อนที่จะตอบ

"พอดี ผมนอนไม่หลับนะครับ"

"งั้นหรอพี่คงต้องไปอาบน้ำอีกรอบแล้วสิ"

"ครับงั้นผมไม่กวนละ ฝันดีครับ"

แธนเดินออกไปได้สักพัก มาลิน่าจึงเดินมาที่ประตูห้อง ความจริงเธอจะไปอาบน้ำ แต่มีคนยื่นรออยู่หลังประตู มาลิน่าไม่เดินออกไปเพื่อจะเห็นหน้าอีกฝ่านยเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร

"แค่ฝันร้ายสินะ"

"ใช้แค่นั้นแหละท่านผู้กล้าขอบคุณที่เป็นห่วง"

"หรอ..งั้นฉันไปเดินเล่นต่อละกัน"

"ระวังอย่าให้ใครเห็นละมันจะทำให้เกิดผลเสียได้

"คราบๆ" 

ผู้กล้าโบกมือลาและเดินออกไป

(ทั้งที่ของผู้กล้าก็เคยเห็นมาแล้วทำไมไม่รู้สึกแบบนี้นะหรือของเจ้านั้นจะมีมนตร์เสน่อะไรคงต้องให้พ่อหมอตรวจสักหน่อยแล้วสิ)

.................................