คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ภรรยานอกกำแพง 3
แรระาร่าอนาอย่าแราพื้น ทำใหู้ีหลัวื่นึ้นมา้วยวามใ มือให่ทรพลั้าหนึ่ลาร่าอนาไปามพื้นอย่าไม่ิะบอล่าว นาเยหน้ามอนระทำ้วยวามใ ผิวละเอียอนาถูเสียสีับพื้นสา สร้าวามเ็บปวที่ยาะทนทานนนา้อส่เสียร้อออมา
“ปล่อย้า ้าเ็บ”
แรระาลาถูยิ่เพิ่มมาึ้นหลัเสียอนาร้อออมา น้ำาแห่วามเ็บปวลิ้ออมาเป็นสาย เรื่อราวที่ราวับวามฝันอเมื่อวานหลั่ไหลเ้ามาในหัวอนานทำใหู้ีหลัวลืมเลือนวามเ็บปวาารถูลาไปั้วราว
ไม่ใ่ฝัน นั่นไม่ใ่ฝัน
และูเหมือนนาะเอาแ่ร้อไห้อยู่บนพื้นห้อลอทั้ืนนเผลอหลับไปสินะ
“โอ๊ย!” ร่าอนาระแทับประูธรีอห้อ สร้าวามเ็บนรู้สึาิไปทั่วทั้หน้าา นาร้อรวออมาเสียั เยหน้ามอผู้ที่ลานาไปามพื้นอย่าไม่บันยะบันยั
เมื่อไ้สิมืออี้าที่เป็นอิสระอนา็พยายามะแะมืออเาออา้อมือนเอ
“ปล่อยนะ ปล่อย ปล่อยเี๋ยวนี้!”
เหุใเาถึไ้โหร้ายแบบนี้ ระทำรุนแรับนาถึเพียนี้ไ้อย่าไรัน เายัมีวามเป็นนอยู่หรืไม่ อย่าไรนา็แ่สรีบอบบาผู้หนึ่เท่านั้น ถึนาะผิที่แ่เ้ามาแทนูโยวหลัน แ่เา็ไม่วรหยาบายและป่าเถื่อนับนาถึเพียนี้ มิใ่รึ
วนื่อหันมามอร่าสปรมอมแมมอสรีบนพื้น เท้ายั้าวเินไปเรื่อยๆ มือยัลานาไปามพื้น แววาเ็มไป้วยวามูถูเหยียหยาม โรธแ้น และไร้ึ่วามเมาสสาร
พ่อบ้านและบรราบ่าวในเรือนวน้วอ๋อทั้หลายล้วนหลบหนีไม่ปราัวออมาแม้สัรายลอทาที่ท่านอ๋อลาเ้าสาวที่เพิ่ำนับฟ้าินเมื่อวานออมาาห้อหอ มีเพียอรัษ์สอสามนายที่ามอยู่ไม่ห่าเท่านั้น แ่พวเา็มอสรีที่ิ้นอยู่ในมือท่านอ๋อรหน้า้วยแววาเยเมย ราวับนามิใ่นเ่นนั้น
“ปล่อยเถอะ ปล่อย้า ้าเ็บ” าเสียแ็ร้าวในอนแรอนาแปรเปลี่ยนเป็นเสียอ่อนระทวย วิวอนเาอย่าน่าสสาร
นาเ็บเหลือเิน เ็บแสนไปทั้้นนแทบะไม่รู้สึอะไรแล้ว
ลอทาาห้อหอนเือบถึหน้าประูวน ปรารอยเลือึ้นเป็นระยะๆ ภายใ้ผ้าไหมสีแสอุมลที่าวิ่น ้นาามอนาถลอปอเปินแทบะไม่เหลือผิวหนัห่อหุ้มล้ามเนื้ออี โลหิไหลออมาเป็นสายย้อมผ้าสีแสให้แเ้ม วามเ็บแสบระายาบนลล่าลอเวลานยาะทานทน
“ส่ลับไป”
สิ้นำอหรวนื่อ อ์รัษ์้าน้าหิ้วแนอูีหลัวโยนึ้นไปบนรถม้าอย่าหยาบายไม่แพ้ผู้เป็นนาย ูีหลัวน้ำาไหลนอไม่หยุ นาเ็บปว เ็บแสบไปทั้า ปวทั้ัว สิที่เริ่มเลือนราทำให้นารับรู้ารระทำอันโหร้ายอย่าาๆ หายๆ
รถม้าวิ่าวนวนอ๋อมาถึหน้าประูวนรอเ้ารมอารู ร่าสูให่ออรัษ์วนอ๋อหิ้วปีีหลัวโยนลบนพื้นหน้าประู่อนะาไปอย่ารวเร็ว ผู้นที่สัรผ่านไปมา ล้วนหยุมอสรีในุมลีามอมแมมสปร ไม่เหลือเ้าวามามใๆ แล้ววิาร์ุบิบระาบันไปมา้วยสสัยและลหาหลายอารม์
เพียไม่นาน ประูบานให่อวนระูลู็เปิออ มีบ่าวรับใ้สอนเินออมาพยุร่าอีหลัวเินไปทาประู้าน้าอวน ถัมาไม่ี่อึใรถม้าอีัน็วิ่ออาวนเ้ารมอารมุ่สู่วน้วอ๋ออีรา
ูีหลัวยัอยู่ในอาารสะลืมสะลือ วามเ็บปวทำให้นาไม่ไ้สิมานั นารู้เพียว่าร่าายอนาระเ็นระอนไปามัหวะอรถม้า แผลอนาถูไปมาับพื้น ามแรระแทอรถม้า สร้าวามเ็บปวรั้แล้วรั้เล่า ไม่่าา่อนหน้านี้
นาแทบะทนไม่ไหวแล้ว เ็บเหลือเิน แ่นา็ไร้เรี่ยวแระ้านทาน
พวเาะพานาที่ไหนัน สิเพียน้อยนิที่ยัมีอยู่อนาพยายามบิำนวแ่ลับไม่สามารถหยุยั้วามเ็บปวอันหนัหนาอร่าายไ้ นา่อยๆ หมสิลไปอีรั้อย่าไม่อาฝืนทน
“โอ๊ย” นาสะุ้ื่น้วยวามเ็บปว นาร้อเสียหลเบาบานแทบไม่มีใรไ้ยิน ีหลัวเยหน้ามอประูเหล็รหน้า
วน้วนอ๋อ
เมื่อมอเหนประูวน้วอ๋ออีรั้ น้ำาที่ิว่าแห้เหือลไปแล้วอนา็ไหลพราออมาอีรั้ เหนือวามเ็บปวอร่าายที่เ็มไป้วยบาแผลือหัวใที่บีบรัแน่นนทำให้นาแทบะรู้สึหายใไม่ออ
ที่แท้ ท่านลุับท่านป้า็ให้นส่้าลับมาที่นี่
นาหันไปมอบ่าวไพร่สอนที่หิ้วนาลมาวาบนพื้นเ็มแร้วยน้ำาแห่วามผิหวัและเสียใ วามมื่นที่ล้นทะลัเ้ามาในหัวใอนาให้เ็บปวอย่าถึที่สุ ลำอมปร่า น้ำาเริ่มทะลัออมาอีรั้อย่าเียบเียบ นานั่นิ่บนพื้นไม่ยับ านายั้อมอบ่าวไพร่ที่นเอุ้นเยอย่าเสียใและเ็บแ้นที่นไม่มีวามสามารถะทำอะไรไม่ไ้ในอนนี้
บ่าวรับใ้ทั้สอไม่ล้าสบานา พวเาหลบสายา้มมอพื้น้วยวามละอายใ ถึะรู้สึเห็นใและสสารนาแ่พวเา็เป็นเพียบ่าวไพร่ ไม่มีวามสามารถะไปทำอันใไ้ นอาทำามำสั่อผู้เป็นนายเท่านั้น
เอี๊ย
ประูบานให่เปิออ พ่อบ้านู้แห่วน้วอ๋อเินออมาพร้อมบ่าวรับใ้สอนาย
“ท่านพ่อบ้านู้” บ่าวรับใ้สอนายาวนรมอารำนับพ่อบ้านู้อย่านอบน้อม “นายท่านให้้าสุ่หนูรอลับมา ท่านฝามาบอว่าสรี็เหมือนน้ำที่สาออไป เมื่อแ่ออไปแล้วะส่ืนไ้อย่าไร”
พูบบ่าวทั้สอำนับพ่อบ้านู่อย่ารวเร็วอีรั้ แล้วรีบระโึ้นรถม้าาไปอย่ารีบร้อน
พ่อบ้านู้มอามบ่าวรับใ้อวนระูลู แล้วถอนหายใอย่าหนัอ ่อนะหันมามอีหลัวที่นั่บนพื้นในสภาพูไม่ไ้้วยวามเห็นใ ่อนะส่ายหน้าับนเอเบาๆ แล้วพานรับใ้อนลับเ้าไปในวน ไม่เหลือบแลนาอี
ท่านอ๋อไม่ให้เารับสรีผู้นี้เ้าไปในวน ันั้นแม้นมีใ็ยาะระทำาร
หน้าประูวน้วอ๋อ เลือสีแส่อยๆ แห้รัทำใหุ้มลที่านแทบูไม่ไ้มีรอยเปื้อนสีล้ำเพิ่มเ้ามาหลายที่ ท้อฟ้าสีรามสใสในยามเย็น่อยๆ มืล วอาทิย์ใล้ะลับอบฟ้า
วน้วอ๋ออยู่ห่าไลาัวเมือหลวถึห้าลี้ ทำให้ไม่่อยมีนสัรผ่านไปมา ันั้นเมื่อูีหลัวถูทิ้ไว้หน้าวนึไม่มีผู้ใสนใหรือผ่านมาเห็น ยามนี้นาถูทำร้ายนไม่มีเรี่ยวแระพานเอไปไหนไ้ นาึไ้แ่นั่อยู่รนั้น้วยสิรึ่ๆ ลาๆ
เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ วามเ็บปวอบาแผล่อยๆ ทุเลาลพร้อมับสิอนาที่เริ่มเลือนราลทุะ ร่าบาทิ้ัวฟุบหลับลบนพื้นรนั้น
______________________________________________
ความคิดเห็น