คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ป่วย
มาแล้วววววววววววววววววววว ไปล่ะ
'
'
'
บนเียั่วันนี้เ้าอร่าบานอนเอเนให้หรูอี้ับปีุ้นออแรนวไปมาามแนและาอนา านานหลับาพริ้ม้วยวามอ่อนเพลียหลัาถูเี่ยวรำอย่าหนัมาทั้ืน ภายใ้อาภร์สีรีมามร่าายอนาล้วนเ็มไป้วยรอรอยอารร่วมรัที่ถูฝาเอาไว้ หรูอี้ับปีุ้นมอหน้าสบาันแล้วอมยิ้มหน้าแระเรื่อเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่อารู้ ั้แ่ยามเหม่าที่อ์รัทายาทอุ้มพระายามาืนเรือนลา พระายา็ไม่ยอมลุาเียอีเลย นยามอู่ผ่านพ้นไปแล้วนาึยอมลานลาเียไปอาบน้ำ ในถัน้ำร่าายาวผ่อผิวนวลเนียนล้วนเ็มไป้วยรอยุมพิ ั้แ่อลมาเรื่อยๆ นถึาอ่อนไม่มีที่ว่าเว้นมาเินืบหลเหลือ หรูอี้ับปีุ้นไปแ่้มหน้า้มาัถูร่าอพระายา้วยวามระาและเินอาย
เรื่อราวรัใร่ในห้อหอพวนาล้วนไ้ยินมาบ้าแ่พวนาล้วนเป็นสาวรุ่นแรแย้มไม่เยผ่านารเ้าหอ
รอยรัมามายเ่นนี้ึเป็นรั้แรที่พวนาไ้ประัษ์
ยิ่ยามนึถึใบหน้าหล่อเหลามายนิ่รึมอ์รัทายาทพวนารู้สึระานแทบอยาะมุหนีหายไปื้อๆ
เหุใพระอ์ไม่ระทำให้เบามือว่านี้หน่อยเล่า ูร่าายยามนี้อพระายาเถอะ
มิรู้ว่าพวนาวระสสารหรือยินีับพระายา
ที่อ์รัทายาททรรัใร่นามามายเ่นนี้
“พระายาเพะ” เสียอปี้ไป๋ทำให้านานลืมาึ้น นาหันไปมอสาวใ้นสนิท
“บ่าวเรือนวารีระ่ามาแ้ว่า
อนุอานอาารทรุลอีแล้วเพะ”
านานทบทวนำพูอปี้ไป๋อีรอบ่อนะลุึ้นนั่้วยวามอ่อนเพลีย
“ไปเิท่านหมอมาหรือยั”
“เพะ
ท่านให้นไปเิแล้ว” านานพยัหน้าแน
ปี้ไป๋ยนนิ่รออยำสั่าพระายาลาห้อ
“ปีุ้นมวยผมให้้าหน่อย”
านานหันไปสั่สาวใ้้าาย แล้วหันไปหาสาวใ้อีนา
“เ้าไปหยิบปิ่นปัผมมาสัอัน แล้วสั่ให้ห้อรัวเรียมอบำรุสัอย่ามาให้้า”
หรูปี้รับำสั่แล้วาไป
ในะที่ปีุ้นเริ่มหวีผมสลวยอานานและับมวยึ้นเป็นทรเรียบ่ายทรหนึ่
“ปี้ไป๋เ้าไปเรือนวารีระ่า่อน
เี่ยว้าะามไป” ปี้ไป๋รับำสั่แล้วาไป านานปิปาหาว้วยวาม่ว
วาอนาแ่ำเล็น้อย
“วามริแ่ให้บ่าวนำอบำรุไปมอบให้เรื่อนวารีระ่า็ไ้นะเพะ”
ปีุ้นเอ่ยึ้นมาในะที่ำลัมวยผม านานโบมือปิเสธไปมา
“ไม่เป็นไร
้าั้ใะไปูนาอยู่แล้ว”
ปีุ้นอมยิ้มหยิบปิ่นที่หรูอี้ทำมาให้เมื่อรู่เสียบลไปบนมวยอย่าเบามือ
“เพะ
หม่อมันแ่ห่วว่าพระายาะฝืนร่าายมาเินไป”
ปีุ้นหยิบระทอเหลือส่ให้านาน านานรับมาส่อหมวยผมบนศีรษะ่อนะส่ืน
“้ามิไ้ป่วยเสียหน่อย
ะฝืนร่าายไ้อย่าไร ไปันเถอะท่านหมอมาถึแล้ว”
านานลุึ้นเินนำไปเรือนวารีระ่า
ปีุ้นเินามหลันาไปอย่าเียบเียบสัพัหรูอี้็เินถือถาวาถ้วยระเบื้อใบหนึ่มาสมทบ
หน้าเรือนวารีระ่าบรราภรรยารอและอนุภรรยาหลายนายืนออันอยู่้วยสีหน้าเรียบเย นี่มิใ่รั้แรที่อานหมีหมี่มีอาารป่วยทรุหนั พวนาล้วนเริ่มินาันแล้ว ยามนี้็เพียมาเยี่ยมเยือนามมารยาทเท่านั้น มิไ้เป็นห่วริัอะไรมานั เพราะอย่าไรเสียทุรั้ที่อาารออานหมีหมี่ทรุหนัเพียไม่นานหลัานั้นล้วนีึ้นทุรั้อยู่แล้ว ะว่าไปแล้วพวนา็ออะไม่่อยสบอารม์้วย้ำเพราะทุรั้ที่สรีแ่อานผู้นี้อาารทรุหนั อ์รัทายาทล้วน้อเส็มาเยี่ยมเพื่อปลอบโยนนาหลายรั้ บาที็อิัและ่อนอถึมารยาอสรีผู้นี้ในใไม่ไ้ริๆ มิรู้ว่าแท้ริแล้วแล้ป่วยหรือป่วยริๆ
“พระายาเส็”
เสียอปีุ้นทำให้บรราภรรยารอและอนุภรรยาหน้าเรือนหลบไปยืน้าน้า
พร้อมับย่อำนับ
“ำนับพระายา”
านานวาสายามอสาวามรหน้ารอบหนึ่ แล้วสั่ให้พวนายืนึ้น
“น้ออานอาารเป็นอย่าไรบ้า”
านานไถ่ถามอาารอสรีในเรือนับบรราสรีหน้าเรือนร่าวๆ อย่าไม่่อยใส่ในั
“มิทราบเหมือนันเพะ
ท่านหมอยัมิไ้ออมา” านานพยัหน้าให้ับำล่าวอายารอ
“เ่นนั้น
้าะเ้าไปูเสียหน่อย เิน้อหิทั้หลายามสบาย”
พูบานาน็เินเ้าไปในเรือน ทิ้บรราน้อหิผู้ามสะราโมที่ล้วนอายุมาว่านาไว้้านนอเรือน
านานยมือห้ามมิให้ปีุ้นประาศารมาอนา
ปีุ้นที่ำลัเรียมอ้าปาึหุบปาล านานเินเ้าไปในเรือน้านใน สาวใ้นาหนึ่เมื่อเห็นนา็รีบำนับแล้วเปิประูเรือน
านานเินเ้าไปในห้อพัออนุภรรยาอานหมีหมี่
ร่าบาภายใ้อาภร์สีาวสะอานอนนิ่หลับาพริ้มอยู่บนเีย
ใบหน้ามามอ่อนหวานีเียวผายผอมไร้สีสันแ่แ้ม
“ำนับพระายา”
หม่า ท่านหมอและสาวใ้อีสอนาำนับนาามพิธีาร
านานโบมือทีหนึ่ให้ทุน
“อาารน้ออานเป็นอย่าไร”
านานถามท่านหมอที่ยืนอยู่้าๆ
“เรียนพระายา
อาารป่วยอนายหิอานเิาใ อนนี้้าทำไ้เพียให้ยาบำรุเท่านั้น
นอเหนือานั้นล้วน้อรัษาที่ิใอนา” ท่านหมออธิบายสั้นๆ
ระับให้านานรับรู้
“เ่นนั้นหรือ
นายหิอเ้าป่วยใเ่นนี้มานานหรือยั” านานหันไปถามสาวใ้ออานหมีหมี่
“เรียนพระายา
นายหิเป็นเ่นนี้มาเือบปีแล้วเพะ” านานพยัหน้าอีรั้
นาปรายาไปมอร่าบนเีย อานหมีหมี่ลืมาอนาึ้นมาพอี
“นายหิ
นายหิฟื้นแล้ว” สาวใ้นเิมร้อออมา้วยวามยินี ่อนะรีบรินน้ำเปล่าไปให้อานหมีหมี่เมื่อเห็นนาไอหลายรั้
อานหมีหมี่ันร่าายนเอลุึ้นเพื่อีบน้ำ สาวใ้อนา่วยพยุนาให้ลุึ้นนั่ไ้สะว
หลัาิบน้ำไปหลายรั้ ใบหน้าีเียวามอนา็สัเเห็นรอบ้า
“พระายา”
เสียแหบอนาทำให้านานแปลใ เพราะอานหมีหมี่ไม่เยพบนาแ่ลับรู้ันา
“เ้าฟื้นแล้ว”
านานยิ้มให้ับนา อานหมีหมี่้มหน้ามอพื้นอบเสียเบา
“เพะ
ทำให้พระายาลำบาแล้ว” เสียแหบแห้อนาทำให้านานรู้สึสสารึ้นมาับใ
“ไ้ยินมาว่าที่เ้าเ็บป่วยเ่นนี้
เพราะิถึบ้านหรือ” านานถามอานหมีหมี่้วยวามใส่ใ
ใบหน้าีอนาสลลมาว่าเิม
“เพะ”
นาอบเสียสั่น วามรีมีหยน้ำไหลออมา านานถอนหายใอย่านใ
“้าเ้าใเ้า
แ่เ้า็้อหัห้ามใเสียบ้า” านานปลอบโยนนาไปประโยหนึ่
เพราะไม่รู้ะล่าวเ่นไรเหมือนัน
“อบพระทัยพระายาเพะ”
านานพยัหน้า สสารสรีรหน้าับใ
นาย่อม้อเ้าใวามรู้สึิถึบ้านออานหมีหมี่อยู่แล้ว
เพราะาบ้านเิมาไลเ่นเียวัน
“อ์รัทายาทเส็”
เสียอลี่เินทำให้านานสะุ้เล็น้อย ประูเปิออในอึใ่อมา
านานยับถอยาห่าาเีย ย่อายำนับามพิธี
หรอี้้วนเินเ้ามาในห้อ่อนะรับสั่ให้ทุนามสบายแล้วเินไปยืน้าเีย
านานเยหน้าึ้นมอเาและอานหมีหมี่
ใบหน้าามเ็มไป้วยวามโศเศร้าน่าสสารยิ่ว่าเมื่อรู่หลายเท่า
วามรีมีประายน้ำารื้อ้อมอหรอี้้วน
ริมฝีปาสีีบเม้มไว้แน่นราวับำลัลั้นเสียสะอื้นอนเอ
ับพลันวามสสัยอานาน็ระ่าึ้นมา้อหนึ่ ูท่าแล้วอนุภรรยาผู้นี้นอาะป่วยเพราะิถึบ้านแล้ว มีสาเหุอื่น้วยระมั สายาเว้าวอนน่าสสารู่นั้นนาสมวระมี้วยหรือ หามิใ่้อารวามเห็นใาอ์รัทายาท ที่แท้็เป็นมารยาบทหนึ่
“เ้า้อพัผ่อนให้มาๆ
ร่าายะไ้แ็แร” หรอี้้วนเอ่ยปลอบใสรีรหน้า
ใบหน้าหล่อเหลายัเรียบเยไม่เผยอารม์ใๆ ให้ผู้อื่นาเา
“เพะ
แ่หม่อมันิถึบ้านเหลือเิน... ”
นาสะอื้นนัวโยน้วยวามน่าสสาร่อนยับเอื้อมมือมาว้าเาเ้าไปอแนบใบหน้า
หรอี้้วนพลันถอนหายใราหนึ่ราวับไม่รู้ะทำอย่าไร
เาเหลือบามอานานที่ยืนนิ่อยู่อี้าน นาหลุบา่ำมอพื้นมิไ้สนใเา
“เรารู้แล้ว
เ้าเียนหมายมาสับับเถอะเราะให้นไปส่” อานหมีหมี่พยัหน้ายิ้มทั้น้ำา
มืออนายัไม่ยอมลายาอาภร์อเา อาภร์่วท้อเ็มไป้วยราบน้ำาอนา
เหุาร์รหน้าทำให้านานบริมฝีปาอย่าไม่รู้ัว
นาหวนนึไปถึเหุาร์ระหว่านับเาเมื่อวาน
ูเหมือนเมื่อวานนา็มีสภาพไม่่าาสรีผู้นี้ อยู่ๆ
นา็รู้สึสมเพนเอยิ่นั
“เพะ
พระอ์่วยอยู่ับระหม่อมสัรู่ไ้หรือไม่”
อานหมีหมี่เอ่ยปาอร้อราวับไม่อาหัห้ามในเอไ้
านานปรายามอนาแล้วยิ้ม
ูท่าอาารป่วยอสรีรหน้าะมาาหรอี้้วนเสียมาว่าิถึบ้าน
เ่นนั้น... สเราะห์นาเสียหน่อยีท่าะี
“เห็นน้ออานป่วยเ่นนี้หม่อมันรู้สึไม่สบายใริๆ
เลยเพะ”
านานยับเ้าไปใล้ทั้สอแล้วเอ่ย้วยวามลัลุ้มที่นาพอะแสออมาไ้เล็น้อย “หม่อมันว่าบาทีส่นาลับไปเยี่ยมบ้านเิสัรั้นะะี่อัวเอนะเพะ
พระอ์ทรเห็น้วยหรือไม่”
านาน้อเาาใสแป๋ว
หรอี้้วนหันมามอานานนิ่ริมฝีปาเหยียออเล็น้อย อานหมีหมี่ปล่อยมือานรหน้า
เยหน้ามอพระายาสลับับอ์รัทายาทไปมา ยามนี้นาแทบลืมร้อไห้ไปแล้ว
ส่อนุภรรยาลับไปเยี่ยมบ้านมิใ่บอลายๆ ว่าให้ส่นาลับบ้านเิหรอหรือ
อนุภรรรยาบ้านใันที่สามารถลับบ้านเินเอไ้นอาถูส่ลับหรือหย่าา
ูเหมือนะยัไม่มีธรรมเนียมเ่นนี้ เ่นนั้นพระายามิใ่หมายวามว่า
ส่นาลับบ้านเิลอีวิหรอหรือ
“หม่อมันเพียออวามิเห็นเพะ
หม่อมันทนไม่ไ้ริๆ ที่เห็นนาร้อห่มร้อไห้นป่วยไ่เ่นนี้
อ์รัทายาทไม่เห็นสมวรับหม่อมัน หม่อมัน็ไม่เือหรอเพะ”
านานยิ้มเล็น้อย “หม่อมันมารบวนเวลาพัผ่อนน้ออานไ้สัพัแล้ว
เห็นทีสมวรลับ หม่อมันอัว่อนะเพะ” านานย่อายำนับนรหน้า
“หม่าเราเห็น้วยับพระายา
ส่นายหิอานลับไปเยี่ยมบ้านเิสัรั้เถอะ” พูบแล้ว
หรอี้้วน็หันลับมาหาานานที่ยืนมอเา้วยวามแปลใ
เาับูมืออนาเินออาห้อ
มิไ้เหลือบมอสรีที่นั่หน้าีะลึบนเียอี านานหันไปปรายามออานหมีหมี่อีรั้หนึ่่อนาไป
หลัาเินออมาาเรือนวารีระ่าแล้ว านาน็ระุ้อมือัวเอให้หลุาารอบุมอเา หรอี้้วนหันมามอนา้วยวามแปลใ านาน้อมอเาอยู่่อนแล้ว
“ท่านแน่ใหรือว่าะส่นาลับ”
หรอี้้วนพยัหน้า ้อมอานาน้วยวามแปลใอีรั้
เาไม่ิว่านาะถามเ่นนี้
เมื่อรู่นนาเป็นนออวามิเห็นเรื่อนี้ัๆ
“แ่ารส่อนุภรรยาลับบ้านเิ
ท่าน็รู้ว่าหมายวามเ่นไรไม่ใ่หรือ?” หรอี้้วนพยัหน้า เาย่อมรู้อยู่แล้ว
“เ่นนั้นทำไม.. นามิใ่เยเป็นนโปรอท่านหรอหรือ”
หรอี้้วนยัิ้วึ้น้าหนึ่
“ใรบอเ้า”
เสียทุ่มเอ่ยถาม้วยวามสนใ
“้าฟันอื่นพูัน”
“ไม่ใ่นาหรอ
เ้าอย่าไปใส่ใำพูผู้อื่นเลย” หรอี้้วนุมมือนาเิน่อ
“ไม่ใ่นาั้นหรือ
แล้วสระน้ำหลัเรือนท่านสร้าให้ใร เ้าอเรือนน่อนหน้านี้หรือ”
านานพลั้ปาเอ่ยถามออไป้วยวามสสัย ่อนะรู้ัวแล้ว้มหน้าุ
หรอี้้วนปรายามอนาแล้วอมยิ้ม
“้าไม่ไ้เป็นนสร้า
เพียเอ่ยปาให้หม่าัารามำออนาเท่านั้น”
านานบิามเา้วยวามเล็น้อย เาหมายวามว่าารสร้าหรือุบ่อน้ำึ้นมาสับ่อมันมิใ่เรื่อให่อะไรเ่นนั้นหรอ
“่อนหน้านี้รนั้นเป็นผืนแปลอไม้ว้าๆ ผืนหนึ่ ้าิะุมันเป็นบ่อน้ำมานานแล้ว แ่ยัไม่ไ้ทำสัที พอนาเอ่ยปา้าึให้หม่าำเนินาร มิไ้มีอะไรมาว่านั้น สมอน้อยๆ อเ้าิอะไรอยู่” เาหยุฝีเท้า แล้วิ้มศีรษะนา้วยนิ้วี้ไปทีหนึ่ านานมอเาาุ่น
“ท่านอย่าิ้มศีรษะผู้อื่นไปทั่วเ่นนี้สิ
ว่าปีุ้นะมวยผม้าออมาเป็นทรไ้ ้า้อทนเ็บั้หลายรั้”
านานไม่พูเปล่าๆ นาลูบหมวยผมอนเออย่าถะนุถนอม หรอี้้วนอมยิ้มบำับท่าทาเ่นนี้อนา
หรูอี้
ปีุ้นและลี่เินยืนมอูารหยอล้ออพระายาและอ์รัทายาทอย่าระอัระอ่วน
ไหนะรอยยิ้มบาๆ บนใบหน้าที่เร่รึมออ์รัทายาทนั่นอี พวเารู้สึเลื่อมใสพระายาริๆ
อ์รัทายาทถึับเปลี่ยนแปลเป็นอีนเวลาอยู่ับนา ไหนะำพูที่พรั่พลูออมาไ้อย่า่ายาย
ไหนะรอยยิ้มบาๆ และเสียหัวเราะในบาราออ์รัทายาทที่พวเาไม่เยเห็นไม่เยไ้ยินมา่อน
ไหนะแววาอ่อนโยนยามมอพระายาทีู่แ่าายามอยู่ับผู้อื่นนั่นอี
บาราพวเา็นึว่านเอาฝาไปแล้วริๆ
.
.
.
.
.
รู้ทุนรออออออออออออออออออออ 555555+
รออัพ่อไปนะะ
ุ้บ
ความคิดเห็น