คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Short Fic Jin x Kei Ep.2
Ep.2
หลังจากที่ลุกพรวดพราดออกมาจากห้อง มยองอึนก็เดินเข้าไปซุปเปอร์ข้างคอนโด หลังจากที่ตัดสินใจได้แล้วว่าจะตัดใจจากคนพี่ เขาต้องทำให้ถึงที่สุดแม้มันจะหักดิบหัวใจตัวเองเกินไปก็เถอะ เขาไม่มีทางตัดใจจากอีกคนได้แน่ถ้ายังคงทำอะไรแบบเดิมๆเหมือนที่เป็นมาตลอด
แค่ได้กลิ่นอาหารที่อีกคนทำ หัวใจก็เต้นแล้ว แค่ได้ลองจินตนาการว่าทุกๆเช้าจะมีร่างบางทำอาหารให้ทานไปตลอด และมันคงเป็นไปไม่ได้ มันไม่มีทางเป็นไปได้ ในเมื่อพี่สาวของเขานั้นต้องแต่งการและมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบไม่ใช่มาแต่งการกับผู้หญิงด้วยกันแบบคนอย่างเขา คิดได้แค่นี้น้ำตาที่อดกลั้นมานานก็พาลจะไหลลงมา
ร่างโปร่งเรียกรถแท็กซี่เพื่อไปในย่านการค้า ที่นั่นไม่สงบในแบบที่ร่างโปร่งชอบแต่ก็วุ่นวายจนสามารถทำให้จิตใจเขาเลิกคิดเรื่องของอีกคนได้ ร่างโปร่งเดินไปเรื่อยๆ จนเลยเวลาเที่ยงวัน มยองอึนจึงตัดสินใจกลับเข้ามาในห้อง
ห้องเงียบสนิทราวกับไร้คนอยู่ ร่างโปร่งเลิกสนใจก่อนจะเดินไปทางครัว แต่ก็ต้องชะงักเพราะขวดยากระจัดกระจายเต็มพื้น พรมที่เคยช่วยอีกคนเลือกกับเต็มไปด้วยยาเม็ดและยาน้ำที่หกเลอะเทอะเต็มไปหมด
ร่างโปร่งถอยหลังออกมาก่อนจะตรงไปทางห้องของจียอน ประตูที่ควรจะปิดสนิทกลับเปิดกว้าง มยองอึนวิ่งเข้าไปทันที แต่สิ่งที่ทำให้มยองเห็นนั้นทำให้เขาร้อนลนยิ่งกว่าเดิม
“จียอน!!!” ร่างโปร่งตะโกนออกมาอย่างดังเพราะตกใจ กับร่างบางที่นอนกุมท้องตัวเองด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับผื่นตามตัวที่เห่อขึ้นมาจนแดง ลามจนถึงคอขาว
“หือ... มะ-มยอง....อึน”
ร่างโปร่งจัดการหายาโรคกระเพาะพร้อมกับยาแก้แพ้มาให้ร่างเล็กที่นอนปวดท้องอยู่บนเตียง มยองอึนมองหน้าอีกคนนิ่งด้วยความไม่เข้าใจและส่งสายตาเรียบเฉยว่างเปล่าไปให้จนคนตัวเล็กหน้าเสีย มือบางยื่นมารับยากับน้ำไปก่อนที่ร่างโปร่งจะเดินออกจากห้องไป น้ำตาเม็ดใสก็ลื่นออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ทำไมกันล่ะจียอน เธอจะเจ็บปวดทำไมล่ะจียอน เธอไม่ใช่หรอที่ผลักไสเขาไปน่ะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว ตอนนี้ฉันแค่อ่อนไหวเพราะเพิ่งอกหักต่างหากล่ะจียอนไม่ได้ร้องไห้เพราะมยองอึนสักหน่อย
ร่างบางปาดน้ำตาอย่างเร่งรีบเพราะเสียงฝีเท้าที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ร่างโปร่งที่เขานอมาทั้งเช้า กำลังถือกะละมังน้ำและผ้าผืนเล็กมาทางเตียง ใจดวงน้อยที่ตอนแรกเจ็บปวดเหมือนโดนของมีคมกรีด กลับพองโตเหมือนพืชที่ฝนตกใส่
ร่างโปร่งเอาผ้าจุ่มน้ำและบิดหมาดๆ เพื่อเช็ดตัวให้ร่างบางบนเตียง ใบหน้าคมเลือกที่จะเลี่ยงการสบตาแบบตรงๆกับร่างบางที่นั่งมองเขาอยู่ แค่คิดว่าคนที่ร่างบางรักไม่ใช่ตน ก็พาลอยากคว้างผ้านี้ลงพื้นและออกจากห้องนี้ไป แต่ช่วยไม่ได้ ต่อไห้กำลังตัดใจเขาก็ไม่มีทางทำมารยาททรามๆแบบนั้นกับคนตรงหน้าแน่
แค่สัมผัสอ่อนโยนของผ้าที่คนตรงหน้าใช้เช็ดให้เขา แค่นี้เขาก็ใจเต้นจนจุกอกทั้งๆที่พยายามปฏิเสธมันมาตลอด ทั้งๆที่บังคับหัวใจตัวเองมาตลอด บังคับไม่ให้มันไปอยู่กับอีคนมาตั้งหลายปี แต่มันก็ยังเต้นแรกกับแค่คนตรงหน้าคนเดียวมาตลอด ใครว่าเขาเสียใจกับการอกหักมาทุกครั้งกันล่ะ ที่เขาร้องไห้เพราะเขาไม่อาจรักคนอื่นได้นอกจากคนตรงหน้าต่างหาก เพราะหัวใจของเขามันอยู่กับคนตรงหน้ามาตลอด ทั้งๆที่ไม่อยากทำร้ายอีกคน ไม่อยากจะผูกมัดอีกคนไว้กับตน ไม่อยากจะทำลายอนาคตของอีกคน ไม่อยากเป็นเหตุให้อีกคนต้องเจ็บปวด แค่คิดว่าอีกคนอาจจะเจอคนที่ดีพร้อมกว่าตนเอง แต่การกระทำของเขาที่ผ่านมากลับทำร้ายคนที่เขารักและรักเขาที่สุด จียอนคนนี้ควรทำยังไงดีหรอคะคุณแม่.....
หรือเราควรจะปล่อยให้มันเป็นไปตามแต่ใจเราต้องการ.........??
ร่างบางยกมือเรียวเล็กขึ้นพร้อมจับหน้าอีกคนให้เงยขึ้นมาสบกัน ใบหน้ากลมน่ารักเคลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าคมเรื่อยๆ สายตาที่จดจ้องสบกันอย่างสื่อความหมายให้อีกคนรู้ แม้ใบหน้าคมจะสงสัยแต่ก็ไม่ทันได้ถามอะไรก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มเคลื่อนมาปะกบปากตน ร่างเล้กแม่จะสั่นด้วยความกลัวอีกคนจะผลักไสและความเขินอายที่ก่อตัวขึ้นหลังจากี่ทำอะไรน่าอาย ร่างเล็กกระชากตัวกลับมานั่งปกติ แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้นเพราะร่างโปร่งกับกดท้ายทอยของร่างบางบังคับไม่ได้หนีไปไหน ริมฝีปากหยักขบเบาๆที่ริมฝีปากลางของร่างบาง มืออีกข้างเลื่อนขึ้นมาจับที่คางเล็กเพื่อให้ร่างบางเปิดทางให้ตน ลิ้นร้อนค่อยๆต้อนเข้าไปในปากอีกคนอย่างแผ่วเบา ร่างบางสะดุ้งอย่าแรงเมื่อสัมผัสได้ถึงลิ้นอีกคนที่เข้ามาในปาก จนหลุดออกมาจากอ้อมแขนของคนน้อง
“เอ่อ.....”
“ขะ-ขอโทษ”
พูดได้แค่นั้นก่อนที่ร่างโปร่งจะเดินออกมาจากห้อง แต่แรงฉุดที่แขนก็ต้องทำให้หยุดเดิน หันหน้ามามองที่เตียง
“อย่า....... อย่าเพิ่งไป ได้ไหม” คำรั้งที่อยากจะปฏิเสธของร่างบางเอ่ยออกมาเพื่อขอให้อีกคนอยู่ ต่อให้เสียงเบาขนาดไหนมันสามารถกระตุกใจคนฟังได้ไม่ยากเลย แล้วมีหรือที่มยองอึนผู้ที่จงรักภักดีต่ออีกคนมาตลอดจะปฏิเสธได้ แต่อะไรก็ไม่แน่นอเสมอไปหรอก.......
“นอนสะนะออนนี่ ฉันจะออกไปนั่งข้างนอกนั่น อยู่ในนี่อาจจะรบกวนพี่เปล่าๆ อยากได้อะไรก็บอกฉันนะ”
ฝืนพูดประโยคยาวๆ ที่กรีดทั้งหัวใจคนฟังและหัวใจคนพูดออกไป ก่อนจะเดินออกจาห้องไม่หันมามองคนที่น้ำตาไหลลื่นอยู่บนเตียงอีกเลย........
ตึกตัก ตึกตัก
ร่างโปร่งยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบา ร่างโปร่งสบถออกมาอย่างหัวเสียที่เกือบจะควบคุมตนเองไม่อยู่เพราะอีกฝ่าย นอกจากเขาจะแพ้น้ำตาของอีกฝ่ายแล้ว เขายังจะความอดทนต่ำอีกหรอ ถ้าพี่เขาไม่สะดุ้งออกเธอคิดจะทำอะไรของเธอมยองอึน!
.
.
.
.
.
.
ร่างเล็กนั่งอยู่บนเตียง ทามกลางห้องที่เงียบสนิท ร่างโปร่งเดินออกไปแล้ว แต่น้ำตาของเขายังไม่หยุดไหล ทั้งๆที่รั้งไว้แล้วแท้ๆ ทั้งๆที่ตั้งใจจะบอกความในใจแล้วแท้ๆ เขาควรทำยังไงดี ร่างบางเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียง และกดโทรออกไปหาเพื่อนสนิทของตน
(อันยอง) เสียงใสของปลายสายดังขึ้น
“ฮัลโหล จิเอ เธอว่างไหม?”
(เอ๋ ว่างสิ ทำไมหรอ?)
“มาหาฉันที่คอนโดหน่อยสิ ได้รึเปล่า”
(ได้สิ เดี๋ยวอีกสิบห้านาทีฉันไปถึงนะ มีเรื่องจะบอกเหมื่อนกัน)
“อืม เจอกัน”
ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง
“เปิดแล้วค่า” ร่างโปร่งผู้ยึดครองอาณาเขตห้องรับแขก ตอบรับผู้มาใหม่ก่อนจะไปเปิดประตู
“อันยอง มยองอึน^^” ร่างบางผู้มาใหม่เดินถือถุงขนมเข้ามาพร้อมทักทายน้องเพื่อน ที่แสนจะนิ่ง นิ่งมากจริง จากที่นิ่งอยู่แล้วเป็นปกติ แต่วันนี้นิ่งจนน่าอึดอัด แต่ก็ยังฝืนยิ้มเจื่อนส่งมาให้
“ สวัสดีคะ มาเยี่ยมพี่จียอนหรอค่ะ”
“เอ๋ เยี่ยม? จียอนเป็นอะไรหรอ?”
“อ้าวพี่เขาไม่ได้บอกหรอคะ”
“เอาเป็นว่าพี่เข้าไปหาจียอนก่อนนะ” ร่างบางเลี่ยงที่จะไม่ตอบอะไร แต่ขอตัวไปหาเพื่อนสนิทของตน เพราะบรรยากาศแปลกๆที่อีกคนกำลังแผ่รังสีออกมามันทำให้เขาไม่กล้าอยู่กับคนตรงหน้านานๆ
“คะ” รับคำได้แค่นั้น ร่างบางก้ตรงเข้ามาที่ห้องของเพื่อนสนิทตน
“ว่าไง มาแล้วหรอ”
“อืม เฮ้ยแก! ทำไมตัวแดงตาบวมแบบนี้อะ?”
พอปิดประตูห้องเข้ามาดีๆแล้ว จิเอก็ต้องตกใจกับสภาพเพื่อนตัวเองที่นั่งอยู่บนเตียง ร่างเล็กที่ตอนนี้ตัวแดงเพราะผื่นที่ขึ้นจากอาการแพ้นม และตาที่บวมแดงจากการร้องไห้ติดต่อกันอย่างหนัก สภาพดูไม่จืดเลยจริงๆ
“แกไปดื่มนมอีกแล้วหรอ?” มิน่าจินถึงพูดคำว่าเยี่ยม ทีแท้ยัยตัวน้อยก็ป่วยนี่เอง
“อืม....”
“ก็รู้ว่าแพ้แล้วกินทำไมล่ะ?”
“งื่อออออ พอเถอะ แล้วจิเอมีเรื่องไรจะบอกฉันอะ”
“อ่อ ก็ เราฉันอยากบอกว่า......”
“ว่า?.....”
“ว่า?.....”
“ว่า?....”
“งื่ออออ>//////<”
“โอ้ยอะไรล่ะ จิเอ!”
“ฉันมีแฟนแล้ว!”
“อ่ออ ห๊ะ! อะไรยังไงอะ?” ร่างเล็กร้องออกมาอย่างตกใจ จิเอมีแฟน คนที่ค่อนข้างแอนตี้ผู้ชายเนี่ยนะ?
“อย่ามองฉันแบบนั้นนะ ไม่ใช่ผู้ชายแน่ๆ”
“ห๊ะ!” เรื่องนี้อาจจะไม่แปลกสำหรับคนที่สนิทกับจิเอเพราะเธอค่อนข้างแอนตี้ผู้ชาย เพราะพ่อเลี้ยงใจร้ายต้องทำให้เธอเป็นแบบนี้ แฟนจิเอไม่ใช่ผู้ชายงั้นหรอ ทั้งๆที่จิเอกับฉันนิสัยค่อนข้างเหมือนกันแท้ๆ ทำไมเธอถึงมีความกล้าที่จะยอมรับตัวเองมากว่าฉันนะ ผิดกับฉันที่ผลักไสมันมาตลอด ปิดบังหลอกลวงหัวใจตัวเอง
“อืม เธอจำเรื่องตอนม.4 ได้ไหม ที่มีข่าวลือว่าฉันแบบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งอะ”
“อืม ทำไมหรอ มันเกี่ยวอะไรกันล่ะ?”
“......” มองหน้าจิเอได้สักพัก สายตากรุ่มกริ่มที่ถูกส่งมาให้มันแฝงไปด้วยความเขินอาย
“อย่าบอกนะว่า....”
“อืม” ร่างบางพยักหน้ายอมรับออกมาตรงๆ เธอทั้งขี้อายและเก็บความลับเก่งสุดยอดไปเลยแถมยังเจ้าแผนการอีกด้วยถึงนิสัยค่อนข้างขัดแย้งกันแต่มันก็คือตัวจิเอ ในตอนนั้นเธอปฏิเสธทุกคนที่เข้ามาถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้กระทั่งฉัน ในวันนั้นฉันยังจำได้ว่าจิเอนั่งเงียบคนเดียวไม่พูดกับใครเลย แต่นั่นก็ปกติของเธอที่จะพูดกับฉันคนเดียว แต่ตอนนั้นเราพูดกันแทบนับคำได้ ฉันเลยนึกว่าเธอกำลังอารมณ์เสีย
“รุ่นพี่จีซูอะนะ? งั้นเธอก็แอบชอบเขาทั้งแต่ตอนนั้นเลยสิ”
“อืม ก็นั่นละ แต่ไม่ได้แอบชอบตั้งแต่ตอนนั้นนะแต่หลังจากนั้นไปกี่วันจริงๆ”
“ต่างกันตรงไหนอะ?” ร่างเล็กค้อนให้อีกฝ่ายอย่างงอนๆ
“เอ่อว่าแต่มีเรื่องอะไรหรอ ถึงได้โทรเรียกฉันมา?”
“เอ่อ.... คือ.....”
“ใช่เรื่อง คนหน้านิ่งข้างนอกนั่นไหม”
ถูกเพงจนจียอนอยากจะเป็นลม จิเอเป็นคนฉลาดทุกเรื่องจริงๆ ร่างเล็กนั่งก้มหน้าลงทีละน้อย แต่คนตาไวก็ยังเห็นใบหูที่แดงขึ้นมาและไม่ใช่เพราะผื่นแน่ๆ
“ทำไม? เกิดตกหลุมรักยัยเด็กหน้านิ่งนั่นแล้วหรอ......เจ้าหญิง”
“ไม่ใช่เพิ่งเกิดหรอก” จิยอนเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามเพื่อนก่อนจะเล่าทุกอย่างที่ตนรู้สึกอยู่ตอนนี้และเหตุการณ์ต่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อวานและวันนี้แต่ก็เว้นเรื่องจูบไว่เพราะมันน่าอายเกิกว่าจะเล่าให้จิเอฟัง
“จียอน ฉันไม่มีอะไรจะให้คำปรึกษาเธอจริงนอกจากให้เธอทำตามใจตัวเองนะ ลองเชื่อหัวใจตัวเองดูสักครั้ง แล้วเธอจะมีความสุข”
“อืม แต่ตอนนี้จินไม่ยอมคุยกับฉันอะ ฉันควรทำยังไงหรอ” ร่างเล็กถามอย่างอ้อนๆ เพื่อขอคำปรึกษาที่มากกว่านี้
“ทำแบบที่เธอทำกับฉันอยู่ตอนนี้ไง แต่ขอแบบอ้อนๆกว่านี้หน่อย ไม่ใช่แบบอ้อนเพื่อนอะ ฉันเคยอ่านในนิยาย....” จากนั้นจิเอก็เล่าถึงแผนการให้ฉันฟัง
“เอ่อ ฉันต้องทำอะไรแบบนั้นจริงๆหรอ”
“อืมลองดูนะ แล้วก็ฉันเอาขนมมาฝาก วางเอาไว้ข้างนอกอะ สู้ๆจียอน ฉันไปก่อนนะ สู้ๆเจ้าหญิงของฉัน”
“ทำไมกลับเร็วนักล่ะ?”
“เวลาให้เธอเตรียมแผนไงล่ะ”
“งื่ออออ ต้องเร็วขนาดนั้นเลยหรอ”
“อืมไปล่ะ” จิเอออกไปข้างนอกแล้ว ฉันควรนอนลงได้แล้ว ตามแผนของจิเอไง ต้องทำจริงหรอเนี่ย
ทางด้านนอกร่างโปร่งที่นั่งดูทีวีด้วยอาการที่ไม่มีอารมณ์ร่วมมากนัก ร่างบางเดินออกมาจากห้องของร่างเล็กเพื่อนของตนก่อนจะเดินมาหาร่างโปร่งที่หน้าทีวี
“พี่กลับก่อนนะ ส่วยเคยืหลับไปแล้วล่ะ สงสัยจะเพลียหนัก แต่ตัวอุ่นๆนะ ลองเข้าไปดูหน่อยสิ เคยืได้กินยาลดไข้ไปรึยังอะ”
ร่างโปร่งหันมาทางเสียงที่คุยกับตนแล้วลุกขึ้นเพื่อส่งแขก
“ได้กินแล้วคะ ให้กินไปเมื่อไม่กี่นาทีนี่เองคะ” ร่างบางพยักหน้า
“งั้นพี่กลับก่อนนะ”
“คะ” ร่างโปร่งตอบรับก่อนจะเดินตามไปส่งร่างบางที่หน้าประตู
จิเอเดินออกมาจาห้องแล้ว ร่างบางได้แต่หวังว่าแผนของเธอจะสำเร็จ ไม่ใช่เขาดูไม่ออกว่าเจ้าเด็กนั่นมันรู้สึกยังไงกับเพื่อนของเขา ถึงแม้เพื่อนของเขาจะไม่เคยบอกอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้กับเขาเลยก็ตาม แต่สายตาของจินสื่อความหมายเสมอเวลาที่มองเพื่อนของเขา ขอให้สำเร็จทีเถอะ
ทำไมมันดราม่าขนาดนี้ค่ะแม่ ร้องไห้แปบบบ จะจบแฮปปี้เอนดิ้งหรือเปล่าเนี่ยยยย
ความคิดเห็น