คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Short Fic Jin x Kei Ep.1
Jin x Kei
:My First Love:
"ออนนี่ค่ะ~"
เสียงใสของเด็กหญิงวัย 3 ขวบที่นั้งอยู่โต๊ะน้ำชาของเล่นดังขึ้นเพื่อเรียกออนนี่ตัวกลมแก้มย้วย แต่ดูยังไงก็ตัวเล็ก(เตี้ย)กว่าเค้าอยู่ดี ออนนี่ตรงหน้าเค้าอายุ 4 ขวบ เธอเป็นคนขี้อาย และใจดีมากๆเลยสำหรับมยองอึนคนนี้
จียอนออนนี่คือบุคคลที่มยองอึนตั้งปณิธานไว้แล้วว่าจะดูแลออนนี่อย่างดีและตลอดไป ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันกับคนตรงหน้าเมื่อเช้านี้เค้า และได้เห็นออนนี่ที่เพิ่งจะสนิทกันหกล้มร้องไห้จ้าเพราะความเจ็บปวด
พอมยองอึนจะเข้าไปปลอบกลับกลายเป็นว่าเค้าก็สะดุดเข้ากับสายกระโปรงของตัวเองเข้าจนเสียหลักล้ม กะจะเงยหน้ามาอ้อนม๊าของตน
แต่สายตาก็ไปบรรจบกับออนนี่ตรงหน้าที่ตอนนี่หยุดร้องไห้แล้วอาจจะเพราะตกใจที่
เขาล้มเหมือนตนก็เป็นได้ น่ารัก... คำๆนี้ดังอยู่ในหัวของมยองอึนในตอนี้ มันดังจนเหมือนกับอาการหูอื้อเวลาที่น้ำเข้าหูมยองอึนเลย
คนตรงหน้าค่อยๆขยับเข้ามาใกล้กับมยองอึนเรื่อยๆ มือเล็กอวบๆยื้นมาเกลี่ยน้ำตาให้มยองอึน ที่ไหลออกมาตอนไหนก็ไม่รู้......
มยองอึนชอบ...... ชอบสัมผัสของของออนนี่ตัวอวบที่นั่งอยู่ตรงหน้าเค้า
มยองอึนเดินเข้าไปกอดอีกฝ่ายอย่างอยากจะปลอบ จากนั้นเราก็สนิทกันได้อย่างรวดเร็ว
มยองอึน....... มยองอึนรู้สึก รู้สึกถึงคำว่าตกหลุมรัก
“เด็ก 3 ขวบ กับการตกหลุมรักครั้งแรก”
รักแรกของในวัยเด็ก แต่ไม่ใช่เรื่องเด็กๆ เลยที่จะทิ้งความรู้สึกนี้
ขึ้นชื่อว่าครั้งแรกมักจะฝังใจเรา ยิ่งรักแรกมันยิ่งฝังใจ
แม้เขาจะมีใครต่อใครเข้ามา แต่เรายังคงรักเขาไม่เคยเปลี่ยนไป
"ออนนี่.... พี่เป็นอะไรรึเปล่า?"
"......"
"พี่โอเคไหม?"
"........"
"........"
ฉันไม่อยากให้อีกคนเห็นฉันในสภาพแบบนี้เลย แต่มันเป็นแบบนี้อีกแล้ว อีกแล้ว ฉันอกหักอีกแล้ว และฉันไม่อยากให้คนตรงหน้ารับรู้สภาพของฉัน ใช่ว่าฉันจะไม่รู้ว่าน้องคนสนิทรู้สึกอย่างไรกับฉันเพราะเขาสารภาพกับฉันหมดแล้ว เขาไม่เคยโกหกฉัน แต่ฉันก็คงคิดกับอีกคนได้แค่พี่น้อง เราเป็นผู้หญิงทั้งคู่ และนั้นอาจไม่เป็นที่ยอมรับในสังคม และถ้าพ่อแม่ของพวกเรารู้มันคงเป็นไปได้ยากมากที่จะสมหวัง ฉันไม่อยากจะให้คนที่ฉันแคร์จะต้องเป็นขี้ปากสังคม และที่ฉันมานั่งร้องไห้อยู่นี่เพราะ ฉัน "อกหัก" อีกแล้ว ฉันพยายามมีแฟน มีใครต่อใคร ที่เพื่อให้ใครอีกคนได้ตัดใจจากฉัน
แต่ความรักของฉันชั่งไม่ราบรื่นเอาเสียเลย จะรักใครเข้าจริงก็มีแต่ช้ำใจไปกับทุกคน สุดท้ายก็ต้องกลับมาพึ่งใครอีกคนที่ฉันพยายามให้เขาตัดใจ
ส่วนจะถามเรื่องความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขานั้น หากเป็นแต่ก่อนฉันคิดว่าคงจะตอบได้เต็มปากว่าเขาเป็นแค่น้องสาวของฉัน ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขาเริ่มสับสน ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ และไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่......
"อืม... พี่โอเค"
"แน่ใจนะ"
"ใช่พี่โอเคจริง พี่ไม่เป็นไรแล้วนะ เธอไปเถอะ"
"ฉันเชื่อพี่ได้ใช่ไหม ไม่ใช่ว่าฉันออกไปแล้วพี่จะนอนร้องไห้นะ" รู้ทันเสมอ จินหรือมยองอึนรู้ทันและรู้ใจเขาเสมอ.....
"ไม่หรอกน่าาา นี่! จียอนออนนี่ของมยองอึนน่ะร่าเริงออกนะ แค่อกหักน่ะไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก็อารมณ์ดี^^"
โกหก โกหกทั้งเพ เขาไม่มีทางหายแน่ๆ เขาต้องนอนร้องไห้แบบที่มยองอึนบอกแน่ๆ ต่อให้ร่าเริงแค่ไหน บาดแผลที่จิตใจใครเขาหายกันง่ายๆกันล่ะ
"พี่อย่าโกหกฉันเลย แต่พี่บอกฉัน ฉันจะอยู่กับพี่...."
“ไม่ ไม่เป็นไรออกไปเถอะ เพื่อนเธอรออยู่นะ”
“ไม่มีใครสำคัญกับฉันไปกว่าพี่อีกแล้วนะจียอน”
ตึกตัก ตึกตัก
ใจเต้น ทำไมกันนะ ทั้งๆที่กำลังเสียใจแท้ๆ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ควรเอาเสียเลย ทั้งๆ ทั้งที่ เป็นผู้หญิงด้วยกัน
“..........”
“แต่ถ้าพี่ยืนยันว่าไม่เป็นไรแล้วจริงๆ งั้นฉันไปนะ”
!!!!
อยากจะรั้งไว้ แต่ใจไม่กล้าพอ
“อืม ไปเถอะ”
เขาออกไปแล้ว ออกจากประตูห้องไปแล้ว ห้องนี้เป็ฯคอนโดที่ฉันกับมยองอึนอาศัยอยู่ด้วยกัน เพราะบ้านของเราทั้งคู่อยู่ใกล้จากที่เรียนของทั้งฉันและจิน
ตอนนี้ฉันเข้ามหาลัยปี1แล้ว และจินเพิ่งขึ้นมัธยมปลายปี3 เราอายุห่างกัน 1 ปี เราอยู่ด้วยกันตั้งแต่มยองอึนเริ่มเข้ามัธยมต้น น้องเป็นเด็กดีและเชื่อฟังฉันเสมอ จนผ่านไปไม่นาน มยองอึนก็อยู่มัธยมต้นปีสาม ในวันจบการศึกษา เธอเดินมาฝั่งมัธยมเพื่อเอากระดุมเสื้อเม็ดที่สองมาให้ฉัน...... และสารภาพกับฉัน
หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของเราไม่ได้แตกต่างจากแต่ก่อนเท่าไหร่นัก ไม่ได้พัฒนา และไม่ได้แย่ลง แต่ฉันทำเป็นไม่พูดถึงมันอีก ฉันพยายามเดทกับผู้ชายเพื่อให้เขาตัดใจ เพราะฉันคิดยังไงเรื่องของเราก็คงเป็นไปไม่ได้ ช่วงนั้นมยองอึนแทบไม่คุยกับฉันเลย จากที่เป็นคนพูดน้อยกลายเป็นคนที่ไม่พูดอะไรเลย จนกระทั่งฉันเลิกกับแฟน มยองอึนถึงได้เข้ามาปลอบฉัน มันทำให้ฉันรู้บางอย่าง มยองอึนแพ้น้ำตาของฉัน........
ฉันเดินออกมาจากห้อง อาการหน่วงที่หัวใจไม่มีท่าทางจะทุเลาลงเลย ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะออกไปไหนแล้ว....
“ฮัลโหล มิจู ฉันว่าฉันคงไปไม่ได้แล้ววะ”
“อืม มีปัญหานิดหน่อยน่ะ”
“โอเค ขอบใจมาก”
“อืม บาย”
ฉันวางสาย ก่อนจะเดินทอดน่องไปตามทางเดินจนมาถึงหน้าคอนโด ร่างโปร่งไม่รู้ว่าตนจะเดินไปทางไหนดี ทางไหนที่จะทำให้เขาอายจากอาการที่เป็นอยู่ ทั้งรู้สึกเป็นห่วงอีกคน ทั้งรู้ว่าอีกคนต้องการจะอยู่คนเดียว
มยองอึนคนนี้ต้องทำยังไง ทำยังไงถึงจะทำให้ออนนี่ที่เขารักที่สุดหายเศร้า หรือมันจะมีวิธีหนึ่งแต่มยองอึนไม่ยอมทำกันนะ มยองอึนคิดว่ามันเป็นวิธีที่ยากเหลือเกิน มันยากเกินกว่าหัวใจของตนจะรับไหว......
เป็นเวลา5ทุ่มเกือบเที่ยงคืน ร่างโปร่งเดินเข้ามายังคอนโด เพื่อที่จะเข้ามาพักผ่อนเสียที เขาคิดว่าจียอนคงจะหลับสนิทเสียแล้ว
ร่างโปร่งเปิดประตูเข้าไปภายในห้องที่เงียบสนิท ไปต้องห้องนั่งเล่นยังคงเปิดอยู่ แม้กระทั่งทีวีก็ยังโดนเปิดทิ้งไว้ มยองอึนเดินมาที่โซฟา ก่อนจะพบเข้ากับร่างบางที่หลับสนิทอยู่ มยองอึนย่อตัวลงให้สายตาเสมอกับคนที่นอนอยู่ ใบหน้าขาวนวลราวกับพระจันทร์ ดวงตาเรียวที่ทักจะหยีลงเสมอเวลาที่ริมฝีปากเล็กยิ้ม คงตรงหน้าชั่งมีอิทธิพลต่อหัวใจเขาเหลือเกิน
มองด้วยความหลงใหลได้ไม่นาน ร่างโปร่งก็สะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดต่างๆออกไป และทำการปลุกคนตรงหน้าเพื่อเข้าไปนอน ความเงียบก็ยังคงดำเนินต่อไป ไร้การตอบสนองจากคนหลับ ปกติจียอนไม่ใช่คนที่ปลุกยากนี่? ร้องไห้จนหลับหรอ? รักเขามากเลยหรอ? มยองอึนเจ็บ....... เจ็บที่หัวจังเลยคะแม่
เมื่อปลุกไม่ตื่น เขาจะทำอะไรได้อีกละนอกจากอุ้มเข้าไปนอนในห้องดีๆ มยองอึนจัดการเปิดประตูห้องนอนของจียอนออกก่อนที่จะไปอุ้มร่างบ่างมาเพื่อความสะดวกในการพาร่างเล็กนี้เข้าไปในห้องอย่างปลอดภัย
การอุ้มคนคนหนึ่งอาจจะไม่ได้เบาหนัก แต่สำหรับคนที่เรารัก คำว่าหนักก็ไม่มีอยู่ในหัวเลยเหมือนกับมยองอึนในตอนนี้ แต่สำหรับจียอนต่อให้ใครมาอุ้มเธอ ก็คงไม่มีใครบ่นหนักหรอก ก็เล่นตัวเล็กขนาดนี้
ร่างโปร่งจัดการวางร่างอีกคนให้เข้าทีและนอนสบายที่สุดละจัดผ้าห่มให้ห่มถึงอกร่างบาง มยองอึนกำลังจะออกจากห้องไปแต่ก็ต้องใจกระตุก เพราะมือเล็กของคนที่อยู่บนเตียงคว้ามือของเขาเอาไว้ แต่เขาคงจะดีใจกว่านี้ถ้าชื่อที่ร่างเล็กเป่งออกมาเป็นชื่อเขา
“ระ รุ่นพี่ซองกยูคะ” เสียงแหบแห้งจากการร้องไห้เป่งออกมาอย่างเสียงกระซิบ แต่กับดังชัดเจนและบาดใจคนฟังเหลือเกิน รักเขามากจริงๆสินะ......
วันนี้เป็นเช้าวันเสาร์ การได้หยุดอยู่บ้านถือเป็นสวรรค์อย่างหนึ่ง แต่เช้าวันเสาร์ภายในคอนโดของสองพี่น้อง กลับเต็มไปด้วยความอึดอัดจนเสียอยากจะอาเจียน ทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามปกติ แต่ความอึดอัดของสองคน ไม่สิความอึดอัดหรือรังสีบางอย่างที่ออกมาจากคนน้องมากกว่าที่ทำให้จียอนอยากจะหนี้ออกไปจากห้องนี้ จียอนได้แต่ถามตัวเอง เขาทำอะไรผิด? หรือมยองอึนทะเลาะกับเพื่อน?
จียอนตื่นเช้ามาเพื่อทำอาหารเช้าให้เราสองคนกินอย่างปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือการที่ จียอนจำได้ว่าเมื่อคืนเขานอนรอมยองอึนที่โซฟาจนหลับแต่กลับตื่นมาให้ห้องของตัวเอง มยองอึนพาเขาเข้าไปนอนหรอ? ยังไง? แล้วโกรธอะไรเขา?
อาหารเช้าที่ถูกทำขึ้นอย่างดี มันดูน่าอร่อยแม้เพียงได้กลิ่นก้เป็นต้องน้ำลายสอ แต่ไม่ใช่กับมยองอึน ร่างโปร่งลุกออกจาโซฟาและตรงไปยังประตูห้อง ที่ดูก็รู้ว่ากำลังจะออกไปข้างนอก ทั้งๆที่อาหารก็มีอยู่เต็มโต๊ะเขาจะออกไปไหนกันนะ? ยอนได้แต่นั่งรออีกคน แม้จะหิวจียอนก็ยังรอ ตอนนี้ใกล้จะเลยเวลาอาหารเช้าแล้วแต่จียอนก็ยังไม่แตะอาหารเลยแม้แต่น้อย ยังก็ต้องรอกินพร้อมน้อง เคยสัญญากันแล้วนิ....
‘ว้าว! พี่จียอน ห้องสวยจังเลย’
‘อืม สวยมากๆเลยเนอะ’
‘เราจะมาอยู่ที่นี่ด้วยกันจริงๆใช่ไหม’
‘ใช่แล้ว! อยู่กบพี่สองคนไม่เหงาใช่ไหมมยองอึน’
‘ไม่มีทางเหงาแน่ๆคะ ^^’
‘ว้าววว จียอน ออนนี่มาดูนี่สิโต๊ะอาหารน่ารักมากเลยอะ’
‘นั่นนะสิ เข้ากับห้องสุดๆไปเลยเนอะ ห้องครัวก็กว้าง’
‘ว้า แต่มยองอึนทำกับข้าวไม่เป็นอะ’
‘อะรกันมยองอึนทำไม่เป็นแต่พี่ทำเป็นนี่ เดี๋ยวทำให้กินทุกเช้าเลย’
‘จริงๆนะคะออนนี่’
‘จริงสิ’
‘แล้วออนนี่ต้องสัญญากับมยองอึนนะว่าจะกินนั่งกินข้างเช้ากับมยองอึนทุกมื้อน่ะ’
‘ได้สิแค่นี้เอง’
ทั้งๆที่สัญญากันแล้วแท้ๆ
ทั้งๆที่ไม่เคยผิดสัญญาของกันเลยสักครั้ง......
เฮือก!!!
ร่างบางสะดุ้งจากฝัน ก่อนจะมองไปรอบๆห้องที่ว่างเปล่า ยังไม่กลับมาอีกหรอ? ร่างบางเสมองไปทางนาฬิกา นี่เราเผลอหลับไปหลายชั่วโมงขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย เพราะอีกไม่กี่นาทีก็จะเที่ยงแล้ว มยองอึนไปไหน ร่างบางจัดการอาหารบนโต๊ะไปทิ้งเพราะตอนนี้เย็นชืดหมดแล้ว ก่อนจะเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรกิน แต่ก็พบแค่นมหนึ่งขวดถึงจะมีเยอะกว่านั้นเขาก็คงกินไม่ลง และถึงจะรู้ว่าเป็นอันตราย แต่ขอให้อะไรตกถึงท้องก่อนหน่อยเถอะ
#รออีพีสองกันนะจ๊ะ#
Bonus Pic (ถ่ายรูปวิถีคนหล่อ) หล่อวัวตายควายล้มมากคะพิจิน ><
เห็นต้องการคู่จินเคย์กันเยอะ(?) เลยจัดช็อตฟิคให้ >< ฮิฮิ
หนุกไหมก็เม้นหน่อยน้าาาาาาา ฮริ้งงงง!
ความคิดเห็น