คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : # My Destiny # = "She is my"
Ch 7
“ตัวเล็ก....”
เสียงที่ดังลอบมาไม่อาจแทรกเข้าโสตประสาทของร่างบางได้ ร่างสูงของปริ้นเดินมาทรุดตัวนั่งข้างๆ ร่างบาง
“ตัวเล็ก ตัวเล็ก!”
“!!!! หะ-ห๊ะ!”
“ตัวเล็กเป็นอะไร เหม่อบ่อยนะเรา”
“เปล่า...” ร่างเล็กตอบปฏิเสธพร้อมส่ายหน้า แต่ถ้าเชื่ออะไรง่ายๆ ก็ไม่ใช่จองเยอินน่ะสิ
“แต่หน้าตัวเล็กดูมีอะไรเกินกว่าจะตอบว่าเปล่านะ”
“......”
“มีอะไรตัวเล็กก็ระบายกะเราได้นะ เราเป็นเพื่อนตัวเล็กนะ”
“เอ่อ... ตัวสูง.... ตอนนี้เราคิดว่าเรามีอะไรที่มันดูค้างคาในความคิดน่ะ เราคิดว่า เราทำถูกแล้วหรอที่เลือกมาเรียนโรงเรียนนี้ เราทำถูกแล้วหรอที่ได้รับตำแหน่งคิง ตัวสูงรู้ไหม วันแรกที่ตัวสูงมา ตัวสูงกับจินได้รับความสนใจมากมายจากนักเรียนคนอื่นๆ... ทั้งหน้าตาบุคลิกดีมากๆเลยล่ะ สง่าสุดๆเวลาอยู่ทามกลางคนพวกนั้น อ๊ะ! แต่เราไม่ได้อยากได้อะไรแบบนั้นนะ แต่เราแค่คิดว่าเราดูไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้เลย....”
“......”
“ตอนที่เราคิดว่าเราจะมาเรียนที่นี่ เราแค่คิดว่าเราต้องทำให้ได้ เพื่อทำตามความฝันของเราบางอย่าง แต่มันทำให้เรารู้สึกท้อ.... เราไม่อยากเป้ฯที่เกลียดชังของใครๆ แต่เราไม่รู้จะต้องทำตัวยังไงเวลาอยู่กับพวกตัวสูงในที่ๆมีนักเรียนคนอื่นด้วย ทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนกันแท้ๆ แต่เราไม่เป็นตัวของตัวเองเลย แถมวันนั้นยังมีนักเรียนคนนึงบอกกับเราด้วยนะว่า เราไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้เลย แล้วยังมองเราในทางที่ผิดๆอีกด้วย”
ร่างเล็กคนที่บอกปัดในคราแรก แต่ต่อมากลับระบาย พรั่งพรูความในใจออกมาราวเขื่อนที่เคยพยายามกักเก็บน้ำไว้ได้แตกออกมาแล้ว ร่างสูงข้างกายยังคงอึ้งไม่หายกับความคิดนี้ที่ร่างเล็กได้เอาแต่เก็บมันไว้คนเดียว ตั้งแต่เจอพวกเราเลยหรอ ความรู้สึกนั้นน่ะ......
“เอ่อ... ตัวเล็กอย่าคิดมากนะ ยังไงตัวเล็กก็เหมาะสมกับตำแหน่งนี้มากกว่าใครๆนะ ตำแหน่งนี้ไม่ได้นับเรื่องหน้าตานี่นา เขาวัดกันที่ความสามารถและสมอง ใครจะคิดยังไงก็ชั่งเขาสิ ตัวเล็กอย่าเก็บเอามาใส่ใจเลย ยังไงตัวเล็กก็เป็นเพื่อนพวกเรานะ แล้วอีกอย่างนะตัวเล็ก ที่ตัวสูงจะบอกคือ ตัวเล็กหน้าตาน่ารักมากเลยล่ะ สวยกว่าดาราหลายๆคนซะอีก ไม่เชื่อก็ไปถามจินดูดิ”
ร่างโปร่งยิ้มกริ่ม กับประโยคสุดท้ายที่ทิ้งไว้ให้ร่างบาง ก่อนที่ร่างบางจะพยักหน้ารับรู้ และก็ได้เวลาเข้าเรียนอีกตามเคย พวกเขาต้องแยกย้ายกันไปเรียน แต่เอ๊ะ วันนี้ไม่ยักกะเห็นยัยซูจอง ไม่ไหนของเขานะ.....
30%
Mijoo Part
เอี๊ยด!!!!
“โอ้ย! นี่ขับรถดีๆน่ะเป็นไหม?” เสียงล้อรถที่เบรกกับถนนอย่างกะทันหันดังขึ้น พร้อมกับเสียงโวยวายของตุ๊กตาหน้ารถคนสวย ซึ่งคนขับรถอย่างฉันจะไม่ค่อยเต็มใจรับมาด้วยซักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องทำ เพราะเบื่องบนสั่งมา แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไปกันไม่รอดตั้งแต่ต้นทางเพราะตอนนี้ตัวรถยังออกไม่ถึงไหนเลย แค่ประตูรั้วบ้านแค่นั้นเอง ฉันก็เริ่มปฏิบัติการแกล้งบุคคลที่นั้งข้างๆกันแล้ว แต่แปลกต่อให้ยัยนี่โวยวายฉันก็ไม่ยักกะอารมณ์เสีย กลับสนุกที่เห็นยัยนี่โวยวาย ฉันว่าฉันเริ่มโรคจิตแล้วล่ะ
“ไม่เป็น” คำตอบที่แสนกวนประสาทตอบกลับมาแทบจะทันทีที่ประโยคคำถามจบลง ก็ยังดีที่รอให้พูดจบประโยค แต่ถึงจะดีแค่ไหน คำตอบก็ยังกวนประสาทอยู่ดี อันนี้ฉันรู้ตัว แต่ผิดคาดคนข้างๆฉันเขาถึงกับเงียบไปเลยอะ ไม่ยักกะโวยวายเหมือนเดิม
ร่างบางหมดคำจะต่อล้อต่อเถียงอีกต่อไปได้แต่ นั่งเงียบมาตลอดทางตั้งแต่หน้าบ้านของคนขับจนถึงโรงเรียน จะถามว่าเขาให้ยัยรุ่นน้องตัวสูงนี่มาอยู่บ้านได้ยังไงนะหรอ?
ย้อนกลับไปเมื่อวานตอนเย็น.....
ร่างโปร่งในชุดนักเรียนที่เรียบร้อยดีแล้วกำลังเก็บกวาดสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะของเขาลงในประเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน แต่เหมือนวันนี้เขาจะไม่ได้กลับเพราะปริ้นและพองเพื่อนดันชวนออกข้างนอกในคืนนี้ ยังแปลกใจชวนไปทำไมตั้งแต่ต้นสัปดาห์แบบนี้ แต่ก็ได้กระจ่างเพราะคำตอบดันหลุดออกมาจากปากของควีนประจำเสเลสเทล ไอ้ซึลกิมันทะเลาะกับแฟนหรือรุ่นพี่ไอรีนปริ้นเซดแห่งพาเรดซ์ แต่แทนที่มันจะหงอยแล้วไปตามง้อเขา มันกลับบอกกับพวกเราว่า ‘ นานๆทีวะมึง ขอกูออกไปคลายเคลียดวันหนึ่งแล้วกูจะไปง้อเขาสุดชีวิตกูเลย’ พวกเราทุกคนในเสเลสเทลเลยต้องไปเป็นเพื่อนมันทุกคน
Rrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพทืเครื่องหรูแผดเสียงดังขึ้น ท่ามกลางห้องที่เงียบเชียบมือเรียวร้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรง พร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดรับสายอย่างรวดเร็วเทื่อเห็นชื่อว่าใครโทรมา
“ฮัลโหลค่ะ”
(ฮัลโหล มิจูลูก)
“ค่ะม๊า”
(หนูจำน้องรยูที่เล่นกับหนูตอนเด็กๆไดไหม?)
“ไม่นะคะใครหรอคะ?” เขาคิดว่าแม่เขาต้องมีอะไรแน่ๆ บอกเขาทำไม แล้วมาบอกอะไรเขาตอนนี้
(อ้าวหรอจ๊ะ? คือพอดีว่าวันนี้พ่อกับแม่ของซูจองเขาต้องบินไปต่างประเทศกะทันหันนะ แถมคนขับรถก้กลับต่างจังหวัดเพื่อไปงานศพคนที่บ้าน เพื่อนแม่ หรือแม่ของน้องก้เลยโทรมาฝากน้องกับแม่น่ะ แล้วแม่ได้ยินว่าอยู่โรงเรียนเดียวกับลูกเลยว่าจะให้รับน้องมาด้วยน่ะ เดี๋ยวแม่ส่งรูปน้องให้ดู แค่นี้นะลูก แม่รักลูกนะ)
“ดะ-เดี๋ยวแม่!”
ตุ๊ด ตุ๊ดๆๆๆ
วาง..... สาย..... ไป..... แล้ว.......
เฮ้ย! แล้วเย็นนี้เอาไง!?!?
แต่ก่อนจะได้คิดอะไรมากมายก่ายกองเสียงแจ้งเตือนไลน์จากบุพการีสุดที่รักก็ดังขึ้น
ชัด! ชัดเลย จะรยูไหนอีก ก็ยัยเด็กโย้งที่เดินชนเขาเมื่อตอนเช้าไง ทำไมเขาจะจำไม่ได้ว่าใครแค่ได้ยินชื่อก็รู้แล้ว ขนาดไม่เจอกันตั้งหลายปี แค่เดินชนเขายังจำหน้าได้เลย ยัยเด็กปีศาจที่บังอาจขโมยจูบแรกเขาไง! ส่วนเบอร์โทรที่แม่เขาไม่ให้เพราะโทรไม่ติด จะไปติดได้ไงก็ลูกแม่นั่นแหละทำพัง
ร่างโปร่งเดินมาตามทางเดินพรางคิดว่าจะไปตามหาร่างบางนั่นได้ที่ไหน แต่ก้ต้องมาสะดุ้งกับเพื่อนตัวเองที่ดผล่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้
“เฮ้ยมึง!”
“สัด”
“เอ๋า เจอหน้าก้ด่าเลยเนอะ ว่าแต่เย็นนี้กูติดรถไปร้านเลยได้ไหมวะ”
“ไม่”
“เอ๋า ไม่มีน้ำจะ...”
“ไม่ได้ไป”
“ทะ.....”
“แม่ไม่ให้ไป”
“ลูกงะ......”
“กูต้องตามหาคนให้แม่ก่อน”
“คระ.....”
ร่างสูงไม่ยอมให้เพื่อนสนิทตนได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ก็ชิงเดินนำขึ้นหน้าไปก่อนเพื่อตามหาคนของแม่ให้เจอ โทรศัพท์ก็พัง ฝนก็กำลังจะตก คงยังไม่ไปไหนไกล.....มั้ง
“อ้าววว ห่านี่ให้กูพูดจบก่อนสักประโยคจะได้ไหม” ร่างโปร่งผมทองบ่นงึมงำก่อนจะเร่งฝีเท้าตามเพื่อนตนไป
เมื่อเดินยังหน้าอาคารนักเรียนจำนวนมากต่างพากันหลบฝนอยู่ ร่างโปร่งสอดส่ายสายตาจนเจอเข้ากับร่างบางสูงโปร่งที่ยืนหน้าหงิกปากก็ขมุบขมิบบ่นไปมา เหมือนกำลังด่าใครสักคนและเขาคิดว่าคงจะเป็นเขา
“ว่าแต่จะกลับเลยหรอวะ” คังซึลกิถามขึ้นอย่างอยากจะให้เขาไปกับมันด้วย
“เออ พอดีวันนี้เอารถมาวะ” ร่างสูงตอบอย่างกวนประสาทเพื่อนตนเองที่ไม่เอารถมาแต่ยังจะซ่าออกไปเที่ยว เพื่อนก็กลับกันจะหมดแล้วอีกด้วย
“แล้วคนที่มึงตะ.... ล่ะ”
“เจอแล้ว เดี๋ยวไปเอารถก่อนนะ” เอ้อออออ แล้วแต่มึงเถอะ เอาที่มึงสบายใจไอ่คิงงงงงงง
จนจะจบบทมึงก็ยังไม่ยอมให้กุไม่พูดประโยคยาวๆสักที หมีอยากร้องไห้
ร่างสูงสตาร์ทเครื่องก่อนจะถอยออกมาก่อนจะเดินหน้าไปยังหน้าอาคาร
รถคันสวยเคลื่อนตัวมาถึงจุดท่ามารถดึงความสนใจจากนักเรียนหลายคนมาที่ตนได้ ก่อนจะบีบเข้าที่แตรรถเพื่อเรียกให้ร่างบางหันมา
สำเร็จ!
ร่างสูงกดกระจกให้ลดลงไปก่อนจะตะโกนแข่งกับสายฝนเพื่อให้ร่างบางที่อยู่บนอาคารได้ยิน
“จะขึ้นไหมรถจะกลับไหมบ้าน?”
แต่ดูเหมือนประโยคข้างต้นจะค่อนข้างเข้าใจยากสำหรับร่างตรงหน้าเขาร่างสูงจำลงจากรถเพื่อมาลากคนเจ้าปัญหาขึ้นรถเพื่อมาอธิบาย แต่ร่างบางก็ขัดขืนอยู่ดี แต่พลังขนาดคิงของเสเลสเทลแล้ว แค่นี้......สบาย.....
“นี่ลากฉันขึ้นรถทำไม? จะเรียกค่าไถ่หรอ”
“หุบปากแล้วนั่งเงียบๆ” นี่หรือคือวิธีอธิบายของคิงแห่งเสเลสเทล
“นี่! บ้าไปแล้วหรอ ลากฉันมายัดใส่รถแล้วจะพาฉันไปไหน? ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอยะ!”
“ไม่” ขอบคุณค่ะ =,,=
“ถึงบ้านฉันแล้วเดี๋ยวก็รู้เอง นั่งเงียบๆไปเถอะ”
Talk เย้! เรากลับมาแล้วววววววว ง่อวววว สามสิบไปก่อนน้าาา รีททท ไรท์มีไรจะบอก คือจริงไรท์เอาพระเอกออกมาเจิมแล้วตอนนึง
ทีนี้ ไรท์จะพาเล่นเกมส์ เอาไหม??? จะแจกเสื้อ คอน Exo ดีไหม?
กติกาง่ายมว๊กกกกก
แค่ บอกมาว่าพระเอกของเราออกมาตอนที่เท่าไหร่?
ทายว่าพระเอกอยู่ประเทศอะไร?(คำถามนี้ไม่ซีนะ เพราะยังไม่ได้บอก)
พร้อมติดแท็กฟิค #SeoYooMyDestiny
เล่นในทวิตเน้ออออ สุ่มแจกเสื้อคอน 1 ตัวเลือกเมมเบอร์ได้
ดีไหมๆๆๆ มาเล่นกันเยอะๆน้าาาาา
รอผลตอบรับอยู่น้าาาาา มาเล่นกันเยอะๆจ้าาาา
ความคิดเห็น