คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : # My Destiny # = "VS."
Ch6 การปะทะกัน
แกร็ก!
เสียงเปิดประตูเกิดขึ้นพร้อมกับอาหารจานสุดท้ายที่เพิ่งจะถูกปรุงจนเสร็จและนำมาวางไว้บนโต๊ะ ร่างสูงของมิจู เดินเข้ามาด้วยท่าทางเหนื่อยนิดหน่อย การหลุดของชายเสื้อบอกได้ดีถึงความยุ่งของงานกิจกรรมที่ปีสองจะต้องเป็นคนดูแลในทุกๆปี
“อ้าว เจ๊มาแล้วหรอ?” เสียงของเยอินทักขึ้น ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร
“หวัดดีพี่/สวัสดีคะ” ตามด้วยเสียงของจินและจิเอ
“ทำไมวันนี้มีอาหารเยอะแยะอย่างนี้ หัดทำอาหารหรอตัวเล็ก?” มิจูเอ่ยถามอย่างสงสัยก่อนจะ หันไปถามจิเอ
“เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้เป็นคนทำ”
“สั่งมา?”
“เปล่า”
“แล้ว?......”
“ย๊า! เธอเข้ามาทำไม?” เสียงใสดังตะคอกออกมาจากในครัว ใบหน้าบึ่งตึงและออกสีแดงอย่างโกรธจัดของรยูกำลังให้ทั้งห้องตกอยู่ในอาการตกใจ
มิจูหันไปมองทางต้นเสียงเพราะเชื่อว่าเจ้าของเสียงหมายถึงตน ร่างสูงลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร ก้าวเข้าไปใกล้ร่างบางที่ยืนหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธอยู่หน้าครัว
“แล้วจะทำไม.....” เสียงกระซิบดังขึ้นข้างหูของรยู ร่างบางยืนตัวสั่นทึมด้วยความโกรธ เรื่องตอนเช้ามันยังไม่พออีกรึไง จะมากไปแล้วนะ มีอย่างที่ไหนมาเดินชนจนโทรศัพท์ฉันพังแถมยัง มาบอกว่าฉันไม่เหมาะกับตำแหน่งที่ได้ ยัยนี่เอาตาที่ไหนดูกันนะ นิสัยเสียไม่เหมาะจะเป็นคิงอย่างจริงจัง
เหอะ! ฉันรู้ได้ยังไงในเมื่อเมื่อเช้ายัยนี้ไม่ได้ใส่สูทน่ะหรอ? ก็ยัยบ้าเยอินกรอกหูฉันตั้งแต่มาถึงเกี่ยวกับไอ้รุ่นพี่คิงที่ฮอตซะเหลือเกินนะสิ! แถมยังบอกจะชวนมา แล้วตอนนี้ ก็มียัยรุ่นพี่บ้าที่ยืนอยู่ตรงนี้คนเดียว ก็จะใครสะอีกหล่ะ ยัยนี่นี่แหละคิงที่ยัยเยอินเล่าให้ฟังไง ความโกรธฉันมันก็เลยเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว เป็นคิงแล้วไง! มีสิทธิว่าคนอื่นแบบนั้นน่ะหรอ ชิ!
“เฮ้! นี่ทุกคนเรามากินข้าวกันเถอะ!”
เหมือนทั้งห้องจะอยู่ในความเงียบนานเกินไป เยอินจึงขัดขึ้นมาแต่ดูเหมือนจะผิดเวลาไปสักหน่อย ผลที่ได้ก็คือ
“ไม่ให้กิน!/อย่ามายุ่ง....”
สองเสียงตอบพร้อมกัน ทำเอาปริ้นได้แต่ยืนอึ้งไปไม่เป็น ได้แต่หันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากอีกสองคน แต่การตอบรับเป็นไปอย่างน่าผิดหวังเพราะทั้งสองคนพร้อมใจกันส่ายหน้าให้ปริ้นว่า ไม่มีทางช่วยได้หรืออีกนัยหนึ่งคือเมื่อกี้เธอไม่ควรเข้าไปยุ่ง เยอินได้แต่เดินคอตกถอยทับกลับมา
“เข้ามาทำไมไม่ทราบ” ถามออกไปอย่างหาเรื่องถึงจะรู้ว่าเพื่อนของตนเป็นคนชวนมาก็เถอะ
“เรื่องของฉัน”ว่าจบร่างสูงก็เดินไปทรุดตัวลงบนเก้าอี้ข้างๆ เยอิน
ร่างบางมองตามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“นี่! ฉันบอกว่าไม่ให้เธอกิน ลุกเดี๋ยวนี้นะ!” ร่างบางยังคงโว้ยวายต่อ พยายามดึงแขนของรุ่นพี่ตัวสูงให้ลุกขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผล ร่างสูงยังคงนั่งอย่างไม่สะทกสะท้านกับแรงอันน้อยนิดของร่างบาง มันคงจะเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
ถ้า...........
ป้าง!
“จะทะเลาะกันอีกนานไหม!
......... ที่โต๊ะอาหาร เขาให้มากินข้าว ไม่ใช่มาโว้ยวาย!”
เสียงตบโต๊ะดังขึ้นอย่างแรงจนทุกอย่างอยู่ในความสงบถ จินตะโกนออกมาเพื่อให้ทุกอย่างสงบ และทุกอย่างดูเกือบจะสงบเรียบร้อยเพราะทั้งสองเลิกทะเลาะกัน แต่.......
แหมะ... ฮึก
น้ำหยดใสๆ ไหลออกมาจนเลอะหน้าตักพร้อมเสียงสะอื้น จิเอก้มหน้า เพราะไม่อยากให้ใครเห็น ถึงแม้เสียงสะอื้นจะเบาเท่าแมวหายใจ แต่เพราะทั้งห้องเงียบมากจนให้ยินเสียงแอร์ทำงาน จึงทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆได้ยินมัน
จินแตะที่ไหลบางเบาๆ แต่จิเอก็ยังสะดุ้งอยู่ดี ร่างบางไม่ได้กลัวแต่ตกใจกับเสียงตบโต๊ะและเสียงตะคอกของคนข้างๆต่างหาก และไม่อยากให้ใครเห็นเพราะมันดูงี่เงามาก
“จิเอ..... ” จินเรียกร่างบางเสียงแผ่ว
“หื้ม?” ร่างบางปาดน้ำตาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
“ขอโทษ”
“อะ-เอ่อไม่เป็นไรฉันแค่ตกใจ” ร่างโปร่งพยักหน้าก่อนจะหันมามองคาดโทษเพื่อนหมาดๆและเพื่อนเก่า...... จินไม่เรียกมิจูว่าพี่เพราะ จินอายุเท่ามิจูแต่เพราะเธอเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ พ่อของเธอเลยตัดสินใจให้เธอเรียนเกรดสิบใหม่ และเพื่อที่จะเรียนรู้ภาษาเกาหลีเพิ่มเติม ตอนประถมหนึ่งถึงสามจินยังเรียนที่เกาหลีอยู่และเพื่อนสนิทของเธอก็คือมิจู นั่นจึงทำให้กลับมาสนิทกันได้อีกครั้ง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
มื้อเที่ยงผ่านไปอย่างอยากรำบาก เพราะหลังจากจบการตะหวาดเพื่อหยุดสงครามจบลง แต่ดูเหมือนสงครามประสาทมันจะเริ่มขึ้น ทั้งสองยังฟาดฟันกันด้วยคำพูด และกิริยาต่างๆ แต่ดูเหมือนที่ฟาดฟันจริงๆคงมีแต่ซูจอง เจ้าหลอนดูจะแค้นฝังใจกับการที่ร่างสูงทำโทรศัพท์ของเธอพัง
ร่างบอบบางแต่สูงเอาการเดินไปตามทางเดินของอาคารเพื่อหาห้องเรียนของตน นักเรียนมากมายต่างทยอยขึ้นมาบนอาคารเพื่อเข้าคาบเรียน คาบต่างๆในช่วงบ่ายผ่านพ้นไปอย่างน่เบื่อ
ซูจองเก็บสัมภาระต่างๆเข้ากระเป๋า ร่างบางเดินลงมาเพื่อที่จะเดินไปรอคนรถควบตำแหน่งพ่อบ้านของเธอที่หน้าโรงเรียน แต่เพราะโทรศัพท์ของเธอพังจึงไม่มีเครื่องมือสื่อสารเพื่อโทรบอกคนที่บ้าน และนั่นทำให้ไม่รู่ว่าคนรถของเธอจะมาเมื่อไหร่ ยังไงก็รอจนกว่าจะมาล่ะน้า
ผ่านไปหลายนาที คนรถของเธอก็ยังไม่มาเสียที แถวนี้มีตู้โทรศัพท์สาธารณะ แต่ที่แย่หน่อยก็คือซูจองไม่มีเศษเหรียญเนี่ยสิ ร่างบางก้มหน้าเตะฝุ่นไปเรื่อยๆ ตอนนี้ท้องว่าเริ่มมืดครึ้ม แต่ไม่ใช่เพราะตอนนี้เย็นมากแต่เป็นเพราะอากาศที่แปรปรวนบ่อยในช่วงนี้ ก้อนเมฆมากมายที่จับตัวกันเป็นกลุ่มก้อนเริ่มเปลี่ยนสีเป็นเทาหม่น เม็ดฝนเริ่มปรอยลงมา ที่ๆซูจองนั่งอยู่ไม่อาจบังฝนให้ร่างบางได้
นักเรียนต่างพากันวิ่งเข้าตึกอาคารเรียนเพื่อหลบฝน หนึ่งในนั้นคือซูจอง ร่างบางรู้สึกหงุดหงิดฤดูฝนเป็นอะไรที่ซูจองเกลียดเป็นอันดับหนึ่งแต่ตอนนี้มันได้เลื่อนอันดับความเกลียดเป็นรองลงมาจากยัยรุ่นพี่ตัวสูงจอมกวนประสาทนั่นนึกแล้วโมโหถ้ายัยนั่นไม่ทำโทรศัพท์ฉันพัง ฉันคงไม่ต้องมาติดแงกอยู่ที่นี่หรอก!
“จะกลับแล้วหรอวะ”
“เออ วันนี้พอดีเอารถมา” เสียงบทสนทนาดังเข้ามาในโสตประสาทของซูจอง เสียงอันคุ้นหูนี้ทำให้ซูจองต้องหันไปดู
ร่างสูงเดินผ่านไปโดยไม่ได้สนใจร่างบางเลยแม้แต่น้อย ร่างบางชะงักไปทีก่อนจะหน้าชาถึงที่สุด หึ ทำผิดขนาดนี้ยังไม่รู้จักขอโทษยังมาทำเป็นเชิดใส่อีก ชิ๊!คิดแช่งอีกคนในใจไปสักพัก ก็เป็นอันต้องสะดุ้ง
ปี๊บๆ
เสียงแตรรถดังที่หน้าอาคาร เรียกความสนใจจากนักเรียนทั้งหมดที่อยู่ภายในตึก
“จะขึ้นไหมรถ? จะกลับไหมบ้าน?”
70%
Talk : แกรรรรรรรรร ฉันอัพแล้ววน้าาาาาาาาา>< อยากถามว่าพระเอกเรื่องนี้ยังจำเป็นอยู่
ไหมมมมมม เมื่อไหร่นางจะออกมาาาา?????? (แกลองถามใจตัวเองดูไรท์) 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
โอ้ยยยคิดถึงอปป้าาาาเมื่อไหร่จะมาาา ไรท์นี่นั้งดูแดนดี้เจลลี่หลายรอบอะ คิดถึงงงงงงงงง งื่ออออออออออ
ตอนนี้ของยกแท็กให้ #พี่มิจูคิงเถื่อน ค่ะ 555555555555
ความคิดเห็น