คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : # My Destiny # = "Princess of soli"
Ch5 Princess of soli
“โอ้ย!/ เฮ้ย!”
“นี่! ชนคนอื่นก็หัดมีมารยาทบางสิ ขอโทษน่ะเป็นไหม!”
“จำเป็น?”
“นี่!.....”
“จะบอกอะไรให้นะ อย่างเธอน่ะ ไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้หรอก”
“ยัยรุ่นพี่บ้าอำนาจ!”
Loading…….
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
นี่ก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วกับการใช้ชีวิตในโรงเรียนมัธยมปลายโซรี ตอนนี้สมาชิกของเรายังไม่ครบ การเรียนผ่านไปได้ด้วยดี แต่ในอาทิตย์หน้าพวกเราจะมีควินซ์ ที่ฉันห่วงไม่ใช่ตัวฉันหรือ จินกับเยอินหรอก แต่เป็นปรินเซดต่างหาก ที่ไม่รู้จะมาโรงเรียนวันไหน และอีกเรื่องที่ฉันยังไม่สบายใจก็คือ ผู้คนในโรงเรียนชอบมองมาที่ฉันด้วยท่าทางแปลก ซึ่งปกติฉันเป็นคนเข้ากับคนง่ายจะตายไป เฮ้ออ...... แล้วทำไม หรือว่า ฉันทำอะไรให้พวกเขาไม่พอใจกันนะ?
.
.
.
.
.
.
.
ในขณะที่เหล่านักเรียนชั้นปีต่างๆ กำลังตั้งหน้าตั้งตาตั้งใจเรียนตั้งใจฟัง สิ่งที่คณุครูของพวกเขาสอน ที่หน้าประตูโรงเรียนมัธยมปลายโซรี กลับมีรถยนตร์คันหรูมาจอดเทียบท่า เรียวขายาวสวยก้าวลงจากรถ ในชุดนักเรียนโรงเรียนโซรี กระเป๋านักเรียนถูกหยิบมาจากเบาะข้างการตน ก่อนจะโค้งทำความเคารพพ่อบ้านที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถเฉพาะตัวของคุณหนูของเขา
“ไปก่อนนะคะ”
ชายใกล้เข้าวัยชราผู้นั่งอยู่ที่นั่งคนขับ พยักหน้าอย่างนอบน้อมก่อนที่คุณหนูของเขาจะปิดประตูรถ เป็นสัญญาณให้ออกรถได้
ขาเรียวก้าวมาตามทางเดินที่ทอดยาวไปทางห้องพักครูโรงเรียนโซรี สาวร่างโปร่งที่ดูยังไงก็บอบบางไม่ต่างจากเจ้าหญิง เดินผ่านห้องเรียนต่างๆ เพื่อหาห้องที่ตนต้องการ
แต่เพราะการค้นกระเป๋าเพื่อที่จะหยิบเอกสารทำให้เธอต้องก้มหน้าเดิน โดยไม่ทันได้มองทางให้ดีนัก จึงทำให้ไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะมีสิ่งกีดขวางหรือไม่
ร่างสูงผู้มีใบหน้าเรียบนิ่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวโดยไม่ใส่สูทด้านนอกทับ กำลังถือหนังสือกองโตเดินผ่านร่างไม่รู้จักที่เดินไม่ดูทาง แต่เพราะความคิดที่ว่าจะผ่านทางนี้ไปได้โดยไม่เกิดอะไรจึงทำให้ร่างสูงไม่ทันระวังตัว
“โอ้ย!/ เฮ้ย!”
ร่างบางที่มัวแต่สนใจแต่เอกสารในมือตนไม่มองทางเดินให้ดีนักจนไปสะดุดเข้า กับพื้นต่างระดับเข้าให้
“เฮ้! ไม่เอานะ!” เสียงร้องอุทานเหมือนคนที่จะบ้าตายให้ได้เสียตรงนั้น ทำให้ร่างสูงที่ล้มจมกับกองหนังสือ ต้องเงยหน้าขึ้นมอง สีหน้าเรียบเฉยมองบุคคลตรงหน้าอย่างเบื่อหน่าย
“นี่! ชนคนอื่นก็หัดมีมารยาทบางสิ ขอโทษน่ะเป็นไหม!”
ร่างบางที่รับรู้ถึงการมีตัวตนของร่างสูงเงยหน้าขึ้นอย่างเคืองๆ ก็อะไรนะหรอ โทรศัพท์เครื่องหรูต้องตกพื้นจนหน้าจอแตกก็เพราะยัยนี่ ถ้าไอ้กองหนังสือบ้าๆนั่นไม่บังหน้ายัยตัวสูงนี่ ก็คงไม่มาชนฉันหรอก!
“จำเป็น? ..........แล้วอีกอย่างนะ เธอต่างหากที่ไม่ดูตาม้าตาเรือนะ ตรงทางเดินเขามีให้เดินไม่ใช่ให้หาของ” เสียงเรียบนิ่งเอ่ยออกมา อย่างตำหนิ แต่ใบหน้าตายที่ส่งออกมาเป็นสัญญาณได้ดีว่า ร่างสูงได้โกรธ ร่างบางห้นาสวยตรงหน้านี้แล้ว ร่างสูงลุกขึ้นจากกองหนังสือก่อนจะจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย
ก่อนจะปรายจามองมาที่ร่างบางที่นั่งจุมปุกอยู่ พร้อมกับก้าวเข้ามาใกล้ช้า ใบหน้าที่ออกไปทางสวยคมยื่นเข้าไปใกล้ ดวงตาคมที่พร้อมจะสะกดทุกคนที่เผลอสบตา จ้องลึกเข้าไปในตากลมโต ลมหายใจที่รินรดใบหน้าสวย ทำให้ร่างบางอยากจะขัดขืน แต่เพราะบางสิ่งที่เหมือนจะโดนสะกดจิต ใช่ต้องเป็นการสะกดจิตแน่ๆ เลยทำให้ร่างบางไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย
“แล้วก็..... อย่างเธอน่ะไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้เท่าไหร่หรอกนะ”
30%
Jin part
ณ ห้องบัตเตอร์ฟลาย สถานที่ ที่พวกเรามักจะใช้ในการพักผ่อน ณ ปัจจุบัน นั่นเป็นเพราะมันทั้งเงียบ สงบ แต่ปลอดคน ห้องบัตเตอร์ฟลายนี้เป็นห้องที่ค่อนข้างใหญ่ เฟอร์นิเจอร์ตกแต่งต่างๆมาจากงบของผู้จัดตั้งโครงการนี้โดยเฉพาะ เช่นเดียวกับพาเลสและเซเลสเทล ในตัวห้องนี้มี 2 ห้องน้ำ และมีห้องครัวในตัวแต่เพราะในบรรดาพวกเราทำอาหารไม่เป็นเลยแม้แต่คิง
ทางด้านหลังของห้องนี้ จะมีประตูเปิดออกไปจะเป็นสวนกุหลาบ ซึ่งหน้าที่ดูแลก็ยกให้คิงไป เห็นเป็นผู้หญิงที่ดูหวาน บอบบางแต่เวลาที่ทุมเทให้อะไรบางอย่างก็ทุมจนหมดกำลัง หรือแม้แต่ถุงปุ๋ยหนักๆ จิเอยังขอยกเอง แต่กว่าจะถนัดกับงานนี้ ก็ได้ไปหลายแผลเหมือนกัน ก็ขอทำทั้งๆที่ทำเป็นแค่ลดน้ำอะนะ
ส่วนเยอินรายนั้น เก่งคอมเอามากแถมยังซ่อมของเก่งเอามากๆ แม้กระทั่งหลอดไป ซึ่งปกติต้องเรียกช่างแต่เยอินก็ขอซ่อมเอง เรียกมาก็เปลืองเงินเปล่า ไม่รู้หวังดีหรืองก
ส่วนฉันทำอะไรน่ะหรอ? ไม่มีอะ........
ก็อกๆๆๆ
ร่างโปร่งหยิบหนังสือออกจะใบหน้าหลังจากวางมันไว้เพื่อพักสายตา แต่ก็พักได้เพียงชั่วครู เสียงจากประตูก็ดังเข้ามาในโสตประสาท เรียกให้ร่างโปร่งต้องลุกไปเพื่อเปิดประตู
“หวัดดี ฉันรยูซูจอง” เมื่อร่างโปร่งได้ทำการเปิดประตู เสียงใสๆก็เอ่ยทักทายคนข้างใน ร่างสูงระหงผู้มีกระเป๋าเป้ใบหรูสะพายหลัง ที่สูทมีเข็มกลัดบอกตำแหน่งอย่างชัดเจน ร่างโปร่งไม่พูดอะไร ได้แต่เปิดทางให้ร่างสูงบอบบางตรงหน้าได้เดินเข้ามาในห้อง
“หวัดดี ยินดีที่ได้รู้จักนะซูจอง ฉันจิน เป็นควีนน่ะ เธอคงเป็นปริ้นเซดใช่ไหม” ร่างโปร่งเอ่ยปากแนะนำตัวหลังจากที่พวกเขาเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้วตอนนี้จิเอยังไม่มาโรงเรียน ส่วนเยอินอยู่ที่ห้องเรียนแล้ว
“อืมใช่ แล้วคนอื่นๆล่ะ” ซูจองนั่งลงที่โซฟาตัวยาว ร่างโปร่งนั่งลงตามก่อนจะเปิดทีวีดู
“เยอินเรียนอยู่ ส่วนจิเอยังไม่มา อ่อ... จิเอเป็นคิงนะ เยอินเธอคงรู้อยู่แล้วใช่ไหม?”
“อืมใช่ ว่าแต่พวกเราไม่ได้เรียนห้องเดียวกันหมดหรอ?”
“ ฉันกับจิเอเราเรียนห้องเดียวกัน เยอินอยู่ห้อง 3 แล้วเธออยู่ห้องไหน?”
“ฉันอยู่ห้อง 2 อ่า ทำไมไม่มีใครอยู่ห้องเดียวกับฉันเลยล่ะ!” ใบหน้าหวานเบ้ลงเมื่อรู้ว่าเธอไม่มีเพื่อนอยู่ห้องเดียวกันเลย แม้แต่เยอินที่อยู่ห้องเดียวกับเธอมาตั้งแต่อนุบาล
Finish Jin part
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูเรียกความสนใจจากทั้งสองคนที่อารมณ์ต่างกันเหลือเกินในตอนนี้ หนึ่งที่นั่งเงียบไร้ความรู้สึกไม่ได้เฉยชา แต่ความรู้สึกของคนอื่นไม่สามารถส่งผ่านถึงได้ กับอีกคนที่หงุดหงิดง่ายและอ่อนไหวง่ายเสียเหลือเกิน พวกเขาจะเข้ากันได้จริงๆน่ะหรอ?
ร่างบางที่เดินเข้ามาจนถึงโซนห้องนั่งเล่นก่อนจะหยุดมองคนแปลกหน้าที่นั่งหน้าเครียดอยู่บนโซฟา กับอีกคนที่นั่งดูทีวีเงียบด้วยใบหน้าไร้อารมณ์สิ้นดี
“เอ่อ... สวัสดีทุกคน” ร่างเล็กยิ้มทักทายอย่างร่าเริงทุกวันแต่เพราะวันนี้มีบุคคลแปลกหน้าอยู่ในห้องด้วย เธอชั่งสวยมาก ดวงตาเรียวโค้ง ริมฝีปากจิ้มลิ้ม ดวงหน้ากลมที่ดูยังไงก็ทั้งสวยและน่ารักไปพร้อมๆกัน การทักทายของจิเอเลยได้บอกแค่สวัสดีพร้อมยิ้มที่ยังอึ้งกับใบหน้าของคนตรงหน้า ยิ่งดูใกล้ๆ ยิ่งสวย แถมส่วนสูงนั่นอีกสูงกว่าจินอีกมั้ง
“เอ่อ สวัสดี ฉันรยู ซูจอง เป็นปริ้นเซดนะ” เปรียน... อารมณ์..... ไว..... เหลือเกิน...... ร่างบอบบางที่นั่งอยู่ข้างจินเงยหน้าขึ้นเพื่อแนะนำตัว
“สวัสดี เราจิเอนะ เอ่อ....เราเป็นคิงน่ะ....” ร่างเล็กพูดแนะนำตัวออกไปอย่างไม่มั่นใจ ก่อนจะส่งยิ้มเฝื่อนๆไปให้
“ฮ่า.... จริงหรอ? ทำไมคิงปีนี้น่ารักกว่าควีนซะอีกล่ะ” ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปกอดจิเออย่างได้เพื่อนใหม่อีกคน แต่ก็พูดพาดพิงถึงคนไม่น่ารักที่นั่งหน้านิ่งอยู่บนโซฟา
“ไม่หรอก ฮ่าๆ”
.
.
.
.
.
.
.
“ย๊า!.... เหนื่อยเป็นบ้าเลยยยยย” เสียงเยอินที่เข้ามาในห้องกับกองหนังสือมากมายในอ้อมแขน คงเรียนหนักสินะ เห็นเยอินเรียนหนักขนาดนี้สงสัยละสิว่าทำไมห้องหนึ่งอย่างฉันกับจินทำไมไม่ได้เข้าห้องเรียนตั้งแต่เช้า ก็เพราะวันนี้ห้องหนึ่งรวมตัวกันหยุดเพื่อที่จะได้สอบควิซใหญ่ในวันพรุ่งนี้ และเป็นการสอบก่อนห้องอื่นๆ อีกด้วย แต่เพราะจินกับฉันไม่รู้จะไปที่ไหนดีและมาอ่านหนังสือที่ห้องชมรมสะเลย
“อ้าวมาแล้วหรอ?” เมื่อเยอินเข้ามาในห้องเป็นที่เรียบร้อยก็มาเจอซูจองที่นั่งทำหน้าเบื่ออยู่ที่หน้าทีวีโดยที่อีกสองคนนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะกินข้าว
“อืมม...” และได้เสียงยานคางนั่นตอบกลับมา
“นี่! ทำไมทำหน้าตาเบื่อแบบนั้นล่ะ นี่เที่ยงแล้วนะทำกับข้าวให้กินหน่อยนะๆๆ” และเสียงอ้อนวอนร้องขอนั้น ทำให้จินและจิเอเงยหน้าขึ้นจากหนังสือทันที
“คุณซูจอง ทำกับข้าวเป็นด้วยหรอ?” สีหน้าละน้ำเสียงตื่นเต้นของร่างเล็กเรียกให้จินต้องหันหน้าไปมองจิเอสะเดี๋ยวนั้น แต่ก่อนจะได้มองนานกว่านี้เสียงหวานของอีกคนในห้องก็เอ่ยขึ้นมา
“อืมมม... แต่มีของให้ทำรึไง?” เสียงตอบยังคงดูเบื่อหน่ายแม้จะกำลังจะได้ทำในสิ่งที่ตนชอบก็เถอะ
“ในตู้เย็นอะ ฉันซื้อมาไว้ เมื่อวาน” เมื่อวานเป็นวันอาทิตย์ และกลุ่มพวกเขาได้รับสิทธิพิเศษในการเข้ามาในโรงเรียนในวันหยุด จินและเยอินเลยนัดกันไปซื้อของเข้ามาไว้ในห้อง
“อ่อออ เดี๋ยวจะไปทำเดี๋ยวนี้แหละ.....” ซูจองลุกขึ้นจากโซฟาและรวบผมให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปล้างมือ
“เอ่อ.. จินโทรเรียกพี่มิจูมากินด้วยกันดิ เห็นว่าพวกเคย์กับพี่โซลไม่อยู่ ส่วนไอ้พี่ซิลกิมันอยู่กับแฟนอะ เห็นพี่แกอยู่คนเดียวแล้วสงสารวะ 5555555”
“เอ่อ เดี๋ยวค่อยโทร ตอนนี้พี่แกคงยังไม่เสร็จอะ” เสียงบทสนทนาของเยอินและจินยังคงต่อไปก่อนที่จินจะโทรศัพท์ไปหารุ่นพี่ พวกเราเพิ่งจะเข้ามาเรียนได้สัปดาห์กว่าๆ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างรุ่นของพวกเราก้าวหน้ามาก สนิทชนิดที่เยอินเรียกรุ่นพี่เคย์ว่าเคย์เลยทีเดียว และไม่ต้องสงสัยว่าพวกเราไปรู้จักพวกพี่เขาได้ยังไง พวกพี่เขาเป็นแบบพวกเรา นั่นก็คือพวกมีตำแหน่ง
“พี่มิจูบอกว่าอีกแปบเดียวเดี๋ยวมางานยังไม่เสร็จดี”เสียงของจินเอ่ยบอกพวกเรา
ตอนนี้คุณซูจองทำอาหารใกล้เสร็จแล้ว แต่เสียงโวยวายของเธอยังคงดังมาเป็นระยะๆ อาจเป็นเพราะเยอินเข้าไปช่วย อาจจะไม่เรียกว่าเข้าไปช่วยอะนะ เรียกว่าเข้าไปกวนก็ยังจะดีกว่า
“ตัวสูงเลิกกวนคุณซุจองเดี๋ยวนี้นะ! ไม่งั้นเขางอน” จิเอตะโกนเข้าไปในครัว เพราะเสียงเริ่มดังขึ้นมาอีกรอบ
“ตัวเล็กอ่า.... เขาไม่ได้กวนนะเขาเข้าไปช่วยต่างหาก” เยอินแสร้งเดินคอตกออกมาจากครัวเมื่อได้ยินคำประกาศิตของจิเอ
.
.
.
.
.
โต๊ะอาหารเตรียมพร้อมแล้วเรียบร้อยจะเหลือก็แต่คนกิน สิ่งมีชีวิตทั้ง 4 ที่นั้งรอคอยรุ่นพี่ที่บอกจะมาเป็นเวลาสองนาทีแล้ว แต่การรอคอยก็ไม่สิ้นสุดเสียที เป็นจินที่เดินออกไปโทรเรียก ก่อนจะกลับเข้ามา และนั่งลงตามเดิม
“ว่า?” เยอินเอ่ยถาม
“มิจูขอกกำลังจะถึง ขอโทษด้วยที่ช้าเพราะโดนอาจารย์เรียกไปน่ะ”
“อ่อ เป็นคิงก็งี้ ขึ้นปีสองแล้วงานเยอะเป็นบ้า”
แกร็ก!
100%
Talk :[12/03/2015] เย้ๆๆๆๆๆ ครรบร้อยแล้วววเน้อออออออ โฮ้ยยยยยยยย มาอ่านกัน
เยอะๆน้าาาาา มาคุยกับไรทือีกหน่อยไรท์เหงาาาาาา ที่ask.fm น้าาาาาาาาาา ขอบคุณค่ะ><
เหยดดดด เค้าามาต่อแล้ววววววว อร๊ายยยยยยย ฟินเลยยยยยย ใครหน่อใครรรรรร
ใครมาอีกหน่อออออออ อร๊ายยยยยยยยย เดี๋ยวววมาต่ออออีกน้าาาาาาาาาาาา
น่อววววววว ท่วงฟิคได้ที่นี่นะแจ๊ะ ask.fm @kimmeezin จ้าาาาาาา ถ่มอะไรเค้าก็ได้~~ ไปเล่นกะเค้าหน่อยยยย><~~~~~~
ความคิดเห็น