Fic [Lovelyz] MY DESTINY

ลำดับตอนที่ #13 : # My Destiny # = "ย้อนเวลา"

CH 9

ในวัยเยาว์เด็กๆทุกคนต่างก็มีความสุขไปกับมัน เจ็บที่สุดก็คงตอนเป็นแผล หรือไม่ก็ตอนที่โดนแม่หลอกว่าเก็บมาจากถังขยะ แต่เด็กน้อยคนหนึ่งกลับต้องแบกความหวังที่เปรียบเสมือนแรงกดดันตั้งแต่จำความได้ เขาไม่ค่อยมีเพื่อน เขามีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว เขาเป็นคนเงียบจนคนอื่นคิดว่าเป็นใบ้ ทุกคนต่างนอบน้อมต่อเขา ทุกคนต้องก้มหัวให้เขา แม้เขาจะอยู่เหนือใครต่อแต่เขาไม่ชอบมันเลยสักนิด เขาโดนจำกัดในทุกๆสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเพื่อน สถานที่ แม้แต่สิ่งต่างๆเล็กน้อยในชีวิตประจำวัน แต่เขาไม่เคยโดนจำกัดหรือขีดเส้นความคิด ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่เขาก็ได้แต่เก็บสิ่งที่คิดไว้แค่ในจิตใจของตนเองเท่านั้น  ไม่ต่างจากคุกสักเท่าไหร่

แต่ในวันหนึ่ง วันที่ชีวิตเขาเริ่มเหมือนชีวิต วันที่ได้เจอกับเด็กผู้หญิงตัวอ้วนกลม ที่เอาแต่ร้องไห้ ความเศร้าจากเธอทำให้ฉันรู้ว่ายังมีคนที่เป็นทุกข์มากกว่าตัวฉันเอง ฉันเฝ้ามองวันแล้ววันเล่า เธอก็มานั่งร้องไห้ที่ชิงช้าในสวนใกล้กับบ้านของเขา ฉันเดินเข้าไปหาเธอ เด็กน้อยเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตของเธอบวมเป่งและแดงก่ำจนน่าใจหาย ฉันยื่นอมยิ้มที่เก็บไว้มานานแล้วแต่ไม่ได้ลิ้มรสมันสักทีเพราะ คุณแม่สั่งห้าม ไปตรงหน้าของเธอ เธอมองฉันด้วยความฉงน ตัวของเธอสั่นขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่แววตาของเธอจะเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว น้ำสีใสไหลออกมาจากดวงตานั้นอีกรอบ แต่ก่อนจะได้ร้องเรียกหาแม่ เธอก็เอ๊ะในกับอะไรบางอย่าง ภาษาที่เธอใช้เมื่อกี๊ เธอพูดภาษาเกาหลีงั้นหรอ เป็นคนเกาหลีงั้นหรอ

“เฮ้ หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ”

“ฮึก เอ๋???”

“อะไร??”

“พูดได้” ??? ก็ต้องพูดได้อยู่แล้วไหม? นี่จะขึ้นป.2 ละนะ

“.......”

“พูดเกาหลีได้”

“ก็คนเกาหลี”  

“จริงหรอ”

“ฉัน ซอ จีซู ยินดีที่ได้รู้จัก เธอล่ะ”

“ยะ....ยู จีเอ”

“เลิกร้องไห้นะ มาเป็นเพื่อนกัน”

ต่อครัชชชช

“เธออยากเป็นเพื่อนกับฉันจริงๆ น่ะหรอ?” เด็กหญิงตัวอ้วนถามกลับด้วยเสียงสั้นเครือ แววตาที่เศร้าหมองมองตรงมายังเด็กหญิงตรงหน้าเธอ

         “จริงสิ ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ” ร่างผอมตอบกลับ และยิ้มอย่างที่ไม่ได้ที่มันมาแสนนาน ยิ้มด้วยความยินดี พร้อมย้ำอย่างจริงใจในสิ่งที่เธอพูด

ในหลายๆวัน จีซูมักแอบที่จะมาเล่นกับจิเอ ในช่วงเช้า เพราะช่วงบ่ายเธอมีเรียนพิเศษ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่จีซูแอบมาที่สนามข้างบ้านเพื่อนมาหาจิเอ เสียงหัวเราะดังไปทั่วทั้งสนาม เด็กหญิงผมของจีซูเล่นสนุกโดยลืมระแวงรอบๆตัว อย่างที่ว่าการมาเล่นกับเพื่อนคนนี้ของเธอยังไม่ได้รับการอนุญาตจากคนที่บ้าน อย่างที่บอกข้างต้นว่ามันคือการแอบมาเล่น แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคนรู้ สนามที่ใกล้กับบ้านของเธอแบบที่รั้วแถบติดกัน อย่างไรเสียก็ต้องมีคนในบ้านรู้ แต่ที่ดีหน่อยที่เป็นแม่นมคนสนิทของเด็กหญิง เพราะถ้าเป็นคนอื่นอาจจะไม่เป็นผลดีนักสำหรับเธอ

วันนี้เป็นวันที่อากาศปลอดโปร่ง เหมาะสำหรับเด็กๆในการวิ่งเล่น แต่อาจจะไม่ใช่สำหรับเด็กทั้งสองคน เพราะคนที่ยืนอยู่หน้าต่างชั้นสามของบ้านไม่ใช่แม่นมวัยชราอย่างที่เคยเป็น แต่คือหญิงวัยกลางคนผู้ที่มีอำนาจต่อจากประมุขของบ้าน ใบหน้าที่ตึงเครียดชวนให้ดูหน้ากลัวยิ่งนัก

“เด็กคนนั้นเป็นใคร” เสียงเย็นเอ่ยถามแม่นม

“ดิฉันไม่ทราบเหมือนกันค่ะ”

“....................” ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วห้อง หญิงวัยกลางคนเดินออกไปแล้ว ไม่มีคำพูดใดต่อจากนั้น

เด็กหญิงเดินเข้ามาในบ้าน ห้องโถงใหญ่โต แต่ไร้คนอย่างเช่นเคย ร่างผอมเดินตรงไปยังบันไดเพื่อขึ้นไปเตรียมตัวเพื่อที่จะเรียนพิเศษตามเวลาที่กำหนด

“เดี๋ยว ซอจีซู”  แต่เหมือนครั้งนี้เค้าจะคิดผิด นางยักษ์ของบ้านนั่งไขว่ห้างกอดอกรอเค้าอยู่ที่โซฟา  อ่อ คนนี้ไม่ใช่แม่ของเค้าหรอกนะ ก็แค่คนอาศัย หรือเรียกง่ายๆว่าเมียน้อยพ่อ เหอะ!

ร่างผอมเลี้ยวเบนไปตามเสียงเรียก และเดินเข้าไปหาใกล้ๆ

“เลิกยุ่งกับเด็กนั่นสะ เธอไม่ควรมีเพื่อน ไม่รู้เหรอว่าทุกคนที่เข้าหาเธอเข้าหวังอะไร” เด็กหญิงกรองตาขึ้นข้างบนอย่างเบื่อหน่าย ไม่ตอบรับอะไรก่อนจะเดินขึ้นข้างบนอย่างอารมณ์เสีย

ในช่วงบ่ายเธอเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องนัก เพราะกลัวว่าเพื่อนของเธอจะได้รับความเดือดร้อนอะไรหรือเปล่า เพราะเพื่อนที่เค้าเคยมีทุกคนต่างก็ต้องเดือดร้อน แม้พวกนั้นยังเด็ก ยัยนางยักษ์นั่นก็ไม่เว้น เธอต่างสรรหาวิธีต่างสารพัด เพื่อกีดกันเพื่อนทุกคนให้ห่างจากฉันไป แต่ยัยนั่นคงไม่ได้เจอเธอในช่วงบ่ายของวันนี้หรอกมั้ง เพราะจิเอต้องรู้อยู่แล้วว่าถึงมาในช่วงบ่ายก็ไม่มีใครอยู่ที่สนามเด็กเล่นนั่น และเค้าก็บอกเธอแล้วว่ามีเรียนในตอนนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เธอจะไปบอกจิเอก็แล้วกันว่าอย่าเพิ่งมาแถวนี้  

แต่เหมือนมันจะไม่ได้เป็นดั่งที่ใจเค้าคิด เพราะเมื่อจีซูมองออกไปนอกหน้าต่าง ร่างขาวของเพื่อนตัวอวบของเค้า ยังคงนั่งเล่นอยู่ที่ชิงช้านั้น ซ้ำร้ายกว่านั้น จู่ๆประตูรั้วบ้านของเค้าก็มีการเคลื่อนไหว ร่างสูงโปร่งของหญิงวัยกลางคนเดินไปยังสนามเด็กเล่น จีซูพุดลุกขึ้นเพื่อที่จะตามลงไป เค้าลุกโดยไม่ได้สนใจครูที่กำลังตกใจที่จู่เค้าก็ออกมาอย่างเร่งรีบ ร่างผอมของเด็กหญิงก้าวลงบันไดอย่างคล่องแคล่ว เมื่อถึงชั้นหนึ่งกลับโดนสาวใช้จับตัวไว้อย่างหนาแน่น ความอึดอัดมากมายอยู่รอบตัวจีซู ผ้าขนหนูขาวจากสาวใช้คนหนึ่งถูกยกขึ้นมาปิดที่จมูกของเธอ

ทุกอย่างดับวูบลงไป ทุกอย่างกลายเป็นสีดำ เด็กหญิงสลบไปแล้วถูกอุ้มไปยังห้องที่เธอเพิ่งลงมา และตื่นมาพร้อมกับเพื่อนที่หายไป  

100%

ในที่สุดก็มาต่อ คึคึคึ จริงๆเนื้อหาเก่าของตอนนี้ยาวกว่านี้ แต่มันถูกลบไปเพราะความไม่รอบคอบของไรท์เอง ไรท์เลยเขียนใหม่ได้แค่นี้ ขอโทษค่ะ   ไม่สัญญาว่าจะไม่นานอีกน้าาาาา  แต่ก็จะมาต่อค่ะ และจะพยายามให้เนื้อหาแต่ละตอนมันยาวกว่านี้นะคะ

ขอบคุณค่ะ :)