คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Short Fic Jin x Kei Ep.3 [End]
EP3
พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน ผ้าม่านที่เคยเปิดไว้ ถูกร่างบางเจ้าของห้องลุกขึ้นไปปิดมันแล้ว เขาไม่ชอบความมืด แม้จะมองมันในที่ ที่สว่าง ไม่ชอบอารมณ์ที่มืดมนของตัวเองหรือของใครต่อใคร ผื่นแดงที่เคยขึ้นตามตัวตอนนี้ได้จางหายไปบ้างแล้ว
ส่วนแผนของจิเอ เอาเข้าจริงๆเขาก็ไม่กล้าทำอยู่ดี แต่ตอนนี้เหมือนจะไร้หนทางนอกจากแผนของจิเอแล้ว
(ย้อนไปก่อนที่จิเอกลับ)
“แผนที่1 เธอต้องทำให้เขาคุยกับเธอให้ได้ก่อน ทำยังไงก็ได้ให้จินหันมาให้ความสนใจกับเธออีกครั้ง”
“จะทำได้หรอนอกจากถามอาการฉัน มยองอึนไม่คุยเรื่องอื่นกับฉันเลย”
“ก็ลองดูไง ลองดู”
“อ่า แผนสองล่ะ”
“แผนสอง แค่พูดมันออกมา อะไรที่อยู่ในใจเธออะ พูดมันออกมาให้เขาฟังสิ”
“................”
“มันไม่มีอะไรดีไปกว่าความจริงอีกแล้วจียอน ถึงแม้ความจริงบางอย่างจะเจ็บปวด แต่ฉันคิดว่าความจริงของเธอ มันน่ายินดีสำหรับจินนะ”
“ถ้าฉันทำไม่ได้ล่ะ? แม้แต่มองหน้าเขา ฉันยังรู้สึกผิดเลย”
“เธอทำได้ เชื่อฉัน ฉันเชื่อว่าเรื่องที่เธอจะบอกเขา มันจะทำให้เขามีความสุข และนั้นเป็นการไถ่โทษแล้ว”
“เอ่อ ฉันต้องทำอะไรแบบนั้นจริงๆหรอ”
“อืมลองดูนะ แล้วก็ฉันเอาขนมมาฝาก วางเอาไว้ข้างนอกอะ สู้ๆจียอน ฉันไปก่อนนะ สู้ๆเจ้าหญิงของฉัน”
“ทำไมกลับเร็วนักล่ะ?”
“เวลาให้เธอเตรียมแผนไงล่ะ”
“งื่ออออ ต้องเร็วขนาดนั้นเลยหรอ”
“อืมไปล่ะ”
บทสนทนาของฉันกับจิเอไหลเข้ามาในหัวอีกครั้ง แล้วฉันจะทำยังไงให้เขาพูดหรือสนใจฉันล่ะ ต้องหาเรื่องที่เขาน่าจะสนใจ แต่ว่าเรื่องไหนล่ะ!
ร่างบางตัดสินใจลุกออกจากเตียง และเดินออกไปข้างนอก เสียงทีวียังถูกเปิดอยู่แต่คนดูทีวีกลับให้ทีวีดูแทน มยองอึนหลับอยู่ที่โซฟาตัวยาว เห็นดังนั้นจียอนจึงเดินผ่านโซฟานั้นไปยังห้องครัวโดยไม่อึดอัด หรือเกร็งอย่างที่กังวล
มือเล็กจัดการเปิดตู้เย็นและนำวัตถุดิบต่างๆที่พอจะทำเป็นอาหารในมื้อนี้ได้ ผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมงอาหารที่ถูกปรุงอยู่บนเตากำลังจะเสร็จดี แต่ร่างบางที่กำลังจะหันไปหยิบเครื่องครัวที่อยู่บนโต๊ะ กลับต้องชะงักกับร่างโปร่งที่ยืนจ้องตนอยู่หน้าประตู ความเงียบเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
“เอ่อ...” เป็นร่างบางที่คิดจะเริ่มบทสนทนาก่อน แต่ก็ต้องปิดปากฉับเพราะอีกคนไม่คิดจะฟังมัน หันหลังกลับไปยังห้องนั่งเล่นอีกครั้ง ร่างบางลืมแล้วซึ่งทุกสิ่ง คิดได้เพียงแต่ต้องเดินตามร่างสูงไปและคุยกันให้รู้เรื่อง
หมับ!
“นี่!” ร่างบางวิ่งไปตัดหน้าคนเป็นน้องก่อนจะเรียกด้วยเสียงที่ดังแบบไม่เคยดังมาก่อน
“คะ?” ร่างโปร่งหาได้ตอบอะไรกลับมาไม่ มีเพียงท่าทีเรียบเฉยต่อคนเป็นพี่อยู่ๆก็มาฉุดตนไว้
“เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องนะ” คนเป็นพี่ที่เริ่มกลัวอารมณ์ของรุ่นน้องคนสนิท ตัดสินใจหลับตาปี๋พร้อมกับตะโกนสิ่งที่สมองคิดออกมา
“เรื่องอะไรหรอคะ” คำถามนิ่งๆ และน้ำเสียงอันเรียบเฉย ยิ่งทำให้จียอนหนาวจับใจ
“..............”
“ว่าไงคะ มีเรื่องอะไรที่เราต้องคุยหรอ?” จียอนยังคงนิ่งเงียบ ก้มกน้าไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนน้อง
“.............”
“ถ้าไม่มีอะไรฉันไปนะคะ”
“...............”
“................”
“ดะ-เดี๋ยวสิ!”
“หลายเรื่องเลยล่ะที่อยากจะถาม............................... ทำไมเราไม่คุยกับพี่ ทำไมต้องหลบหน้า ทำไมต้องเงียบ ทำไมต้องเย็นชา ทำไมต้องหายไป ทำไม.........ลืมสัญญา ทำไม ทำไม ทำไม!” ร่างเล็กพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ
“ตัดใจ.....” คำเดียวที่เล็ดลอดออกมาจากปากอย่างแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบของน้องสาว กลับดังมากราวกับเข้ามาพูดที่ข้างหูของเธอ และเสียงนั้นยังคงก้องกังวานไม่หยุด ต่างคนต่างเงียบ แต่สิ่งที่แสดงอารมณ์ได้ดีที่สุดในตอนนี้ก็คือน้ำตา
น้ำเม็ดอุ่นไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของร่างโปร่ง เสียงสะอื้นที่จียอนมาค่อยได้ยิน กลับมาได้ยินในวันนี้อีกครั้ง ราวกับมีของแหลมทิมไปตามร่างกายและเน้นหนักสุดที่หัวใจ มันเจ็บ คงไม่มีใครอย่างเห็นคนที่ตัวเองรักร้องไห้หรอก ใช่จียอนรักมยองอึนรักน้องสาวคนนี้มาตั้งแต่แรก แต่เพราะกลัวว่าความรักของเรามันจะผิด เลยพยายามที่จะผลักไสและปฏิเสธคนที่ตัวเองรักมาตลอด แม้ในอดีตจะไม่ได้รักสุดหัวใจ แต่ความเป็นไปในทุกวันนี้กลับทำให้ความรู้สึกที่มีมันเพิ่มมากขึ้น
“มะ-ไม่ ไม่ต้องตัดใจ........แล้วนะ ฮึก พี่ยอม ยอมแล้ว ฮือออ พี่จะไม่หลอกตัวเองอีกแล้ว อึก ได้โปรด.......ให้โอกาสคนๆนี้อีกสักครั้งได้ไหม มอยงอึน....”
เสียงรำไห้ของจียอนทำให้ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ร่างโปร่งปล่อยมือเล็กๆนั่นออกจากมือของตน ก่อนจะมองหน้าเพื่อสบดวงตาหวานราวกับต้องการฟังประโยคนั้นใหม่อีกสักครั้ง
“พี่หมายความว่าอะไร”
“พี่ขอโทษ....เพราะพี่คิดว่าความรักของเรามันผิด เพราะคิดถึงแต่ความถูกต้อง ไม่ได้นึกถึงจิตใจของเธอ และมันก็ทำให้พี่เจ็บปวดเช่นกัน พี่ขอโทษ... พี่มันผิดเอง ฮึก แต่ได้โปรด ขอโอกาสพี่อีกสักครั้ง อย่าตัดใจจากพี่เลยนะ”
“ไม่”
“ฮึก ไม่เป็นระ-”
“ฉันไม่เคยโกรธพี่เลย จียอน”
“ฮือออออ”
หลังจากจบคำนั้นร่างบางก็โผล่เข้ากอดร่างโปร่งทันที จะมีสักกี่คนที่ยิ้มทั้งน้ำตานองหน้า น้ำตาที่หลั่งออกมาจากความเสียใจ แต่หัวใจตอนนี้กลับรู้สึกถึงความสุข
“จียอน”
“หืออออ?”
“พี่ก็รู้สึกเหมือนกับฉันใช่ไหม ความรู้สึกของเราตรงกันหรือเปล่า?”
ร่างบางไม่อาจตอบคำถามนั้นด้วยคำพูด อาจจะเป็นเพราะความสุข ความดีใจและอะไรหลายอย่างที่เธอได้พูดมันออกไป ร่างโปร่งโน้มตัวที่ค่อนข้างสูงกว่าคนเป็นพี่ลงมาให้ต่ำเสมอหน้ากับร่างบางตรงหน้าก่อนจะกระซิบข้างหู
“เป็นแฟนกันนะค่ะ” เสียงนุ่มเอ่ยอย่างแผ่วเบาที่ข้างหูร่างบาง ก่อนที่จะเลื่อนมาที่ริมฝีปาก
“อืม” ริมฝีปากหยักกดจูบลงบนริมฝีปากเล็ก ความนุ่มหยุ่นที่ริมฝีปากสร้างความละมุนให้คนทั้งสอง แม้ร่างบางจะเคยได้รับจากชายหนุ่มที่เธอเคยเป็นแฟนด้วย แต่ก็ไม่สามารถเทียบได้กับริมฝีปากของคนที่ตนเองรัก จากที่แค่บดคลึงริมฝีปาก ลิ้นเล็กก็สอดเข้าไปในปากของคนเป็นน้องก่อน แต่ก็ต้องหายใจสะดุดเราะโดนตอบกลับโดยทันที ร่างบางเริ่มหายใจไม่ทันเพราะจังหวะที่เร่งเร้าเร็วขึ้นเรื่อยๆ มือแสนซนของคนน้องเริ่มไม่อยู่สุข เขาเริ่มไม่แน่ใจเรื่องที่มยองอึนไม่เคยมีแฟน ทำไมชำนาญขนาดนี้ ขนาดเขาที่เคยมีแฟนอย่างมากก็แค่จูบ กระดุมเสื้อเชิตหลุดออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น เนินอกขาวเริ่มโผล่ออกมาทีละน้อย หัวใจของทั้งคู่เต้นระรัว มือเรียวลูบไล้ไปตามผิวขาว ที่ให้ความรู้สึกลื่นมือ มือเรียวเลื่อนลงไปที่หน้าท้องแบนลูบไล้จนร่างบางต้องเกร็งหน้าท้อง เลื่อนมือขึ้นไปเรื่อยๆ แต่ก้็ต้องหยุดชะงักลงกลางคัน
“กลิ่นอะไรไหม้ๆ?”
“ตายแล้ว!! อาหารเย็น!!”
:END:
ช็อดจบแล้วววววว ฮู้เล่!!!!!
ฉากนั้นมันไม่มีหรอกจ้าาาาาา 5555555
เขาแต่งไม่เป็นนนนน อิสอิส
ฟินกันไหมทุกคน เขาหายไปนานมาก
จริงๆ จะลงก่อนเปิดเทอม แต่ก็ไม่ได้แตะต้องคอมเลยจ้าาาา
เอาง่าย เขาลืม เขาขอโทษษษษษษษ #ปารองเท้า
ตอนนี้ครบ 10 คอมเม้น เขาจะมาต่อตอนหลักจ้าาาาา
ความคิดเห็น