คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รักแท้จากพี่ชาย(JaeMin F.T.Island)
ณ ห้อง172...
“อือ...”เสียงหวานครางออกมาเบาๆ“ปวดหัวจังเลย”
“ตื่นแล้วเหรอมินฮวาน”แจจินยิ้มบางๆให้มินฮวาน
“ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง”มินฮวานมองไปรอบๆห้อง จะไม่ให้มองได้ไงก็นี่ไม่ใช่ห้องเขาแถมเสื้อผาชุดเดิมก็ถูกเปลี่ยนใหม่
“พี่แบกเรามาเองล่ะ”แจจินขยี้ผมมินฮวาน“กลุ้มใจเรื่องอะไรเหรอถึงได้ดื่มนักขนาดนั้นน่ะ”
“พี่วอนบินเขานอกใจผม”น้ำใสๆเริ่มไหลลงมาอาบแก้มของมินฮวาน“พี่วอนบินเขานอกใจผมไปหาพี่ฮงกิ”
“แน่ใจเหรอมินฮวาน”แจจินถามพลางเช็ดน้ำตาของมินฮวานออกไป
“แน่สิครับ ก็เมื่อวานนี่พี่เขาพึ่งบอกเลิกผมมาเอง”มินฮวานซบลงไปที่อกของแจจิน
“ร้องออกมาเลยมินฮวาน ร้องออกมาให้พอ”แจจินโอบไหล่ของมินฮวานเอาไว้
“ผมไม่ดีตรงไว้เหรอพี่แจจิน ผมสู้พี่ฮงกิเขาไม่ได้ตรงไหน”มินฮวานกำชายเสื้อของแจจินไว้แน่น“พี่ฮงกิเขาแค่สวยกว่า น่ารักกว่า ดีกว่าผมแต่นั้นเอง”
“พี่ว่ามินมินคนนี้น่ะน่ารักกว่าพี่ฮงกิมากมาย”แจจินลูบผมมินฮวานอย่างเอ็นดู
“พี่อ่ะ ผมอายนะ”มินฮวานตีแขนแจจินเบาๆ“พี่บอกว่าผมน่ารักแล้วพี่รักผมไหมล่ะ”
“รักสิ รักมากเลยด้วย”แจจินพูดเบาๆเพื่อไม่ให้มินฮวานได้ยิน
“พี่พูดอะไรน่ะ ผมไม่ได้ยิน”มินฮวานถาม
“พี่พูดว่า พี่น่ะรักน้องชายคนนี้มากที่สุดเลย”แจจินขยี้ผมมินฮวานจนยุ่งไปหมด
“ผมก็รักพี่เหมือนกันพี่ชายที่แสนดี”มินฮวานกอดคอแจจิน
“หิวไหม”แจจินถาม
(- - )(_ _)(- - )(_ _)
“งั้นรีบไปอาบน้ำแล้วจะได้ลงไปหาไรทานกัน”แจจินผลักมินฮวานให้ไปอาบน้ำ
10นาทีผ่านไป...
“มาแล้วครับ”มินฮวานรีบวิ่งมาหาแจจิน
“เดี๋ยวก็ล้มหรอก”แจจินดุ
“แหะๆ พี่ทำอะไรเหรอครับ”มินฮวานยิ้มแห้งๆ
“ข้าวผัดน่ะ พี่ไม่รู้ว่ามันจะอร่อยรึป่าวนะ”แจจินพูดอย่างอายๆ
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมทานได้”มินฮวานเกยคางไว้บนไหล่มน
“เอ่อ มินฮวานพี่ทำอาหารไม่ถนัด”แจจินพูด
“ขอโทษครับ”มินฮวานผละออกจากแจจิน
“เสร็จแล้ว”แจจินถือจานข้าวสองจานไปวางที่โต๊ะ
5นาทีผ่านไป...
“อิ่มแล้วครับ”มินฮวานพูดพลางรวบช้อนซ้อมให้เรียบร้อย
“กินเก่งจริงๆเลยนะเรา”แจจินแซว
“ก็ผมหิวนี่”แก้มขาวพองลมอย่างอนๆ
“จ๋า พี่ล้างจานก่อนนะ”แจจินเก็บจานทั้งสองไป
“ผมช่วยไหมครับพี่”มินฮวานโอบเอวของแจจินไว้หลวมๆ
“เอ่อ มินฮวานปล่อยพี่ก่อน”แจจินซ่อนใบหน้าที่แดงซ่านไว้ไม่ให้มินฮวานเห็น
“ก็ได้ครับ”มือบางปล่อยจากเอวของแจจิน
“เสร็จแล้ว ไปหาพี่จงฮุนกันไหม”แจจินถาม
“ไปครับ”มินฮวานจูงมือเล็กของแจจิน
คอนโดxxxx...
~ติ่งต่อง ติ่งต่อง~
“มาแล้วครับ”จงฮุนรีบวิ่งมาเปิดประตู“เข้ามาก่อนสิแจจิน มินฮวาน”
“พวกผมมาก่อนพี่รึป่าวครับ”แจจินถามอย่างมีมารยาท
“ไม่กวนหรอก พี่กำลังหาเพื่อนเล่มเกมด้วยอยู่พอดีเลย”จงฮุนพูด“มินฮวานมาเล่นเกมเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ”
“ครับพี่”มินฮวานนั่งลงข้างๆจงฮุน
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...
“พี่ครับไปเบื่อเหรอ นั่งเล่นกันมาตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วนะ”แจจินถามอย่างเซ็งๆ
“เบื่อสิ”จงฮุนตอบ“5โมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย มองไปหาอะไรทานกันเถอะ”
“ผมทำให้พี่ทานดีกว่าไหมครับ จะไม่ได้ต้องเปลืองตัง”แจจินเสนอ(งกจริงๆเลยนะแจ:ผู้แต่ง)
“งกจริงๆเลยนะเรา”จงฮุนเขกหัวแจจินเบาๆ
“พี่อ่ะ”แจจินลูบหัวตัวเองเบาๆ“ออกไปทานข้างนอกก็ได้”
ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง...
“อยากทานอะไรสั่งได้เลย พี่เลี้ยง”จงฮุนบอก
“ผมเอาสเต็กปลาครับ”แจจินสั่ง
“ผมด้วยครับ”มินฮวานบอก
“ผมเอาสเต็กหมูครับ”จงฮุนสั่ง
“รอสักครู่นักครับ”พนักงานโค้งเล็กน้อย
“นั้นวอนบินกับฮงกิใช่ไหม”จงฮุนชี้ไปทางผู้ชายสองคน
“คงไม่ใช่หรอกครับ”แจจินยิ้มแห้งๆ
“แต่พี่ว่าใช่นะ”จงฮุนยืนยัน
“แต่ผมวะ.../หยุดซะทีเถอะครับ”แจจินพูดไม่พบประโยคมินฮวานก็แทรกขึ้นมา
“ขอตัวนะครับ”มินฮวานลุกออกจากที่นั่ง
“พี่ไม่น่าพูดเรื่องนี่เลย”แจจินพูดอย่างงอนๆ“มินฮวานเขาเพิ่งเลิกกับพี่วอนบินเองนะ”
“พี่ขอโทษนะ”จงฮุนพูดอย่างสำนึกผิด
“ไม่เป็นไรครับ ผมไปตามมินฮวานก่อนนะ”แจจินรีบตามมินฮวานไป
-----------------------------------------------
“ฮือ ฮือ”เสียงร้องไห้ของมินฮวานยังคงดังอยู่เหนื่องๆ
“มินฮวานอยู่นี้เอง”แจจินเดินเข้ามาหามินฮวานอย่างดีใจ
“พี่แจจิน ฮือ ผมเจ็บ”มินฮวานโผล่กอดแจจิน
“ร้องออกมาให้พอเลยนะ”แจจินลูบหลังมินฮวานเบาๆ พี่เองก็เจ็บเหมือนกันนะมินฮวาน เจ็บที่ต้องเห็นเราเศร้าใจแบบนี้
“ฮึก กลับไปมาพี่จงฮุนกันเถอะครับ”มินฮวานปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ
“ไปสิ”แจจินจูงมือมินฮวาน
กลับไปจงฮุนต่อ...
“พี่ขอโทษนะมิน ฮวาน”จงฮุนพูดอย่างสำนึกผิด
“ไม่เป็นไรครับพี่”มินฮวานยิ้มบางๆให้จงฮุน
“อาหารมาแล้ว ทานเถอะ”แจจินพูด
10นาทีผ่านไป...
“อิ่มแล้วครับ”มินฮวานพูด
“จ่ายเงินเรียบร้อยแล้วนะ กลับกันเถอะ”จงฮุนบอก
“ขอบคุณนะครับพี่จงฮุน”แจจินโค้งให้จงฮุนเล็กน้อย
ในรถ...
“ขึ้นรถมาก็หลับเลย”จงฮุนพูดพลางมองน้องรักที่นอนหนุนตักของแจจินอยู่
“พี่ครับผมไม่รู้จะทำยังไงดี”แจจินพูด“ผมรักมินฮวานแต่มินฮวานรักพี่วอนบิน ผมควรจะทำยังไงดีครับ”
“ทำตามหัวใจเราไงแจจิน”จงฮุนบอก“ทำตามที่หัวใจเราสั่ง ไม่ว่าบทสรุปมันจะเป็นยังไงก็ตาม”
“ครับ ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”แจจินโค้งเชิงขอบคุณ
ห้อง 127...
“อึบ”แจจินวางมินฮวานลงกับโซฟาเบาๆ
“อือ..”เสียงหวานครางออกมาเบาๆ ตาคู่สวยลืมขึ้นอย่างช้าๆ
“พี่แจจินครับ ผมควรจะดีใจใช่ไหม”มินฮวานโผล่กอดแจจินอย่างรวดเร็ว“ผมควรจะดีใจใช่ไหมที่พี่วอนบินเขามีความสุขกับคนที่เขารัก”
“มินฮวานเมื่อไรเราจะหันมามองพี่บ้างล่ะ”แจจินพูดอย่างเศร้าสร้อย“เมื่อไรเราจะรับพี่เข้าไปอยู่ในหัวใจเราสักทีล่ะมินฮวาน”
“พี่พูดเรื่องอะไรครับ”มินฮวานผละออกจาแจจิน
“พี่รักมินฮวาน”แจจินบอกความในใจที่เก็บไว้มานาน
“ผมว่าพี่อย่ามารักคนอย่างผมเลยดีกว่าครับ”มินฮวานพูด น้ำใสๆไหลลงมาอย่างช้าๆตอนนี้ใบหน้าที่เคยสดใสกลับมีแต่น้ำตาที่ไหลลงมา
“พี่ขอโทษนะที่ทำให้ลำบากใจ คิดว่าเมื่อกี้ไม่ได้ยินอะไรก็แล้วกันนะ”แจจินวิ่งออกไปนอกคอนโด
“ฮือ ผมขอโทษนะครับพี่ ฮือ”ใบหน้าหวานซบลงไปที่ฝ่ามือของตนเอง
ณ สวนสาธารณะ...
“เฮ้อ”แจจินถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้
“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว”ฮงกินั่งลงข้างๆแจจิน
“พี่ฮงกิ พี่มาทำอะไรที่นี่”แจจินถาม
“พี่มาทำธุระกับวอนบินน่ะ”ฮงกิขยี้ผมแจจินเล่น
“แล้วพี่วอนบินล่ะครับ”แจจินถามพลางจัดทรงผมให้เรียบร้อย
“ไปซื้อน้ำนะ นั้นไงมาแล้ว”ฮงกิชี้ไปทางผู้ชายคนหนึ่ง
“ดีแจจินทำไมถึงมานั่งเซ็งโลกอยู่ตรงนี้”วอนบินถามพลางส่งน้ำดื่มให้ฮงกิ
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่มีปัญหากับมินฮวานนิดหน่อย”แจจินตอบพลางล้มตัวลงนอนกับพื้นหญ้า
“มีอะไรที่พี่พอจะช่วยได้ไหม”วอนบินถามหน้าคมมองขึ้นไปบนฟ้า ไม่มีวันไหนที่เลยที่จะไหนคิดถึงเสียงหัวเราะที่สดใสของคนรักเก่า
“ผมรักมินฮวาน”แจจินพูด“แต่มินฮวานเขายังรักพี่อยู่”
“พี่ทั้งสองคนจะช่วยเราเองแจจิน”ฮงกิตบบ่าของแจจินเบาๆ
“ขอบคุณนะครับพี่ฮงกิ”แจจินยิ้มบางๆให้ฮงกิ“พี่ฮงกินี่น่ารักจังเลยนะไม่น่าล่ะพี่วอนบินถึงได้นักมากมายขนาดนี้”
“เก็บคำชมของเราไว้ชมเจ้ามินฮวานเถอะ”วอนบินแซว
“หึงเหรอครับ”แจจินย้อนกลับ
“555+”เสียงหัวเราะของทั้งสามดังไปทั่วสวนสาธารณะ แต่จะมีใครรู้ไหมว่ามีใครคนหนึ่งแอบดูพวกเขาทั้งสามอยู่ มินฮวานได้แต่มองวอนบินอย่างเศร้าๆ คงทำได้แค่มองอยู่ห่างๆแบบนี้ล่ะมั้ง
“กลับไปหามินมินที่รักแกเถอะ”ฮงกิพูด“ออกมานานแล้วเดี๋ยวหมอนั้นเป็นห่วง”
“ครับ ผมไปก่อนนะ”แจจินโค้งให้วอนบินกับฮงกิเล็กน้อย
ห้อง 127...
“มินฮวานอยู่รึป่าว”แจจินค่อยเดินเข้าไปในห้องนอน“ไปไหนของเขานะ”
“กลับมาแล้วครับ”มินฮวานเดินเข้ามาเก็บของของตัวเองในห้องนอน
“จะไปไหนเหรอ”แจจินถาม
“กลับบ้าน”มินฮวานตอบเสียเรียบ
“อืม งั้นพี่ออกไปก่อนนะ”แจจินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำใสๆไหลลงมาช้าๆใบหน้าหวานหันกลับไปมองมินฮวานที่กำลังเก็บของของตัวเองอยู่
“ผมไปนะ”มินฮวานบอกก่อนจะค่อยๆเดินออกไป
“เดี๋ยวก่อนมินมิน”แจจินกอดมินฮวานจากด้านหลัง“ขออยู่แบบนี้สักแปบได้ไหม”
“ครับ”มินฮวานปล่อยให้แจจินกอดอยู่แบบนั้น“เราคงได้เจอกันเป็นวันสุดท้ายนะครับพี่”
“หมายความว่าไง”แจจินถาม
“ผมจะไปอเมริกาพรุ่งนี้”มินฮวานพูด“ผมรู้ว่าพี่รักผมมากแค่ไหน แต่ใจผมไม่ได้อยู่ที่พี่”
“พี่รู้ ลาก่อนนะ”แจจินปล่อยมือจากเอวของมินฮวาน
“ขอบคุณนะครับสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง”มินฮวานโค้งเชิงขอบคุณก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เขาทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกัน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนอี แจจินคนนี้ก็ไม่เคยลืมชเว มินฮวานคนนั้นเลย
5 เดือนผ่านไป...
ตั้งแต่วันที่มินฮวานเดินออกไปจากชีวิตของแจจิน แจจินก็ไม่เคยที่จะรักใครอีกเลย
~R r r r R r r r~
“ยอโบเซโย”
(แจจินรีบมาที่สนามบินด่วน)
“ผมไม่ไป”
(ถ้านายไม่มานายจะเสียใจไปตลอดชีวิต แค่นี้ล่ะ บาย)
-----------------------------------------------
ณ สนามบินอินซอน...
“เมื่อไรแจจินมันจะมาสักทีนะ”วอนบินพูดพลางมองหาแจจิน
“มินฮวานทำไมถึงรีบกลับมาล่ะ”ฮงกิถาม“นี่ยังไม่ครบปีเลยนะรีบกลับมาซะแล้ว”
“แหะๆ ตอนแรกผมก็คิดว่าจะไม่กลับมาครับ”มินฮวานยิ้มแห้งๆ“แต่ผมมีบางอย่างที่ต้องบอกพี่แจจิน”
“ไอ้แจมาแล้ว มินฮวานรีบไปซ่อนเร็ว”จงฮุนพูด“หลบอยู่หลังเสานี่นะ”
“ครับ”มินฮวานตอบสั้นๆ
“แฮ่กๆ พี่เรียกผมมามีอะไรเหรอครับ”แจจินถาม
“คนที่เรารออยู่น่ะเขากลับมานะ”วอนบินบอก
“พี่หมายถึงมินฮวานเหรอครับ”แจจินเบิกตากว้าง
“ถูกต้องนะครับ”ฮงกิพูดพลางเดินไปลากมินฮวานให้ออกมา
“ดีครับพี่แจจิน”มินฮวานยิ้มบางๆให้แจจิน
“กลับมาทำไมเหรอ”แจจินถามเสียงเรียบ
“ผมกลับมาเพื่อบอกอะไรพี่อย่างหนึ่ง”มินฮวานหลบตาแจจิน“สิ่งที่ผมยังไม่ได้บอกพี่”
“อะไรล่ะ”แจจินถาม
“มินฮวานอย่าเพิ่งบอกนะ กลับไปที่คอนโดก่อนแล้วค่อยบอก”ฮงกิพูด“ไปเถอะน้องรัก”
“ครับพี่ฮง”มินฮวานเดินตามฮงกิไป
ห้อง 127...
“ทำไมต้องมาห้องผมด้วยอ่ะ”แจจินพูด
“ห้องนายน่ะดีแล้ว”จงฮุนพูด“พวกพี่ออกไปก่อนนะ”
“มีอะไรจะบอกพี่เหรอ”แจจินพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด
“ผมอยากจะบอกพี่ว่า ผมรักพี่นะ”มินฮวานกระซิบข้างๆหูของแจจิน
“นายพูดจริงๆเหรอ”แจจินถามอย่างดีใจ
“พูดเล่นมั้งครับ”มินฮวานพูดอย่างงอนๆ“ผมอุส่าไปอเมริกาเพื่อถามใจตัวเองตั้งนานว่าผมรักใครกันแน่ แล้วตอนนี้พี่ยังรักผมอยู่ไหม”
“รักสิ พี่ยังรักเราเหมือนเดิม”แจจินโอบเอวมินฮวานไว้หลวมๆ“พี่นึกว่าเราจะไม่กลับมาซะแล้ว”
“ผมจะไม่กลับได้ไง ก็เมื่อสุดที่รักของผมอยู่ที่นี่”มินฮวานหอมแก้มแจจินหนึ่งที
“พอๆ หยุดสวีทกันก่อน”วอนบินรีบแยกแจจินกลับมินฮวานออกจากกัน
“พี่อ่ะ ชอบพรากความสุขไปจากผมจังเลย”แจจินพูด แก้มขาวๆของแจจินพองลมอย่าเห็นได้ชัด
“ถ้ารู้ว่าเป็นอย่างนี่พี่ไม่ให้มินฮวานกลับมาก็ดีสิ”วอนบินขยี้ผมแจจินเล่น
“ขอบคุณครับพี่ชาย ที่ให้มินฮวานกลับมา”แจจินหอมแก้มวอนบินเบาๆ
“แฟนตัวเองก็มีไม่หอมดันมาหอมแฟนคนอื่น”ฮงกิพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“ฮงกิอย่างอนเขานะ เขามีตัวเองคนเดียวนะ”วอนบินรีบง้อฮงกิอย่างเร่งด่วน
“พี่แจจินไปหอมแก้มพี่วอนบินทำไมอ่ะ ผมหึงนะ”มินฮวานตีแขนแจจินแรงๆหนึ่งที
“ที่หลังพี่จะไปทำอีกแล้วครับ”แจจินพูดก่อนจะฉวยเอาความหอมจากแก้มขาวอีกฟอด
“หยุดสวีทซักครู่ได้ไหม มดเต็มห้องไปห้องแล้ว”จงฮุนพูดอย่างล้อๆ
“555+”เสียงหัวเราะของทั้งห้าคนยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ
The End
ความคิดเห็น