คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตั้งแต่ฟ้าจากไป (ALL 27) 4
การพบเจอของนภา G27
แสงแดด...สายลม...เสียงนกร้อง...ที่นี้ที่ไหนกัน...ทำไมมันถึงได้สวยงามเช่นนี้...ทำไมถึงรู้สึก...คุ้นเคยแบบนี้
“ตื่นแล้วเหรอซาวาดะ สึนะโยชิ”เสียงนี้...ทำไมถึงคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก...คนคนนี้เป็นใครกัน
นัยน์ตาสีฟ้าใส...ใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้ม...ถุงมือX Gloveเหมือนกับของเรา...แตกกันเพียงแค่อักษรบนถุงมือ
“เรารอคอยเจ้ามานานแล้วสึนะโยชิ”รอคอยงั้นเหรอ...หมายความว่า...เรากับเขา...เคยเจอกันมาก่อน
“ที่นี่ที่ไหน”นัยน์ตาคู่นี้...ยิ่งมองยิ่งรู้สึก...อบอุ่น...อบอุ่นเหลือเกิน
“ที่นี้คือโลกของเรา”โลกของเขางั้นเหรอ...หมายความว่ายังไง...ทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี้...ทั้งที่จริงๆ เราควรจะ...อยู่ที่ฐานวองโกเล่
“คุณเป็นใคร”สึนะพยุงตัวขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก...เจ็บเหลือเกิน...เจ็บไปหมดทั้งตัวเลย...ที่เราเป็นอะไรกันแน่
“เราก็คือบุรุษแห่งนภา วองโกเล่รุ่นที่1”นัยน์ตาสีส้มเบิกกว้างด้วยความตกใจ...คนคนนี้น่ะเหรอ...บุรุษแห่งนภา...วองโกเล่รุ่นที่1
“คุณน่ะเหรอ วองโกเล่รุ่น1”แม้จะไม่อยากเชื่อ...แต่ก็ต้องเชื่อ...เพราะตัวIที่ปรากฏอยู่บนถุงมือ...เป็นสิ่งที่สามารพิสูจน์ได้
คนคนนี้...คือปู่ของปู่ของปู่เรา...ไม่น่าเชื่อว่าจะ...เด็กได้ขนาดนี้...เรื่องที่น่าเชื่อว่านี้...มีอีกไหม??
“เราคิดว่าจะไม่ได้เจอเจ้าอีกแล้วซะอีก”นัยน์ตาสีฟ้าใสสลดลงอย่างเห็นได้ชัด...หมายความว่าเรากับเขา...เคยเจอกันแล้วงั้นเหรอ?
“งั้นเหรอครับ”สึนะได้แค่ยิ้มแห้งๆ...รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแหะ...อยากกลับไปหาทุกคนจัง
“อยากไปหาทุกคนสินะ”รอยยิ้มคมปนขี้เล่นฉายบนใบหน้าหล่ออีกครั้ง...ทำไมถึงรู้ล่ะ...ว่าเราคิดอะไร
“เอ่อ..ผมไม่ชอบให้ใครมาอ่านใจผมนะครับ คุณ...”แม้จะถูกรีบอร์นอ่านใจบ่อยๆก็เถอะ...แต่นี้มันไม่ใช่ความรู้สึกที่คุ้นเคย...ไม่ใช่คนที่คุ้นเคยเลยสักนิด
“จีอ๊อตโต้ เรียกเราว่าจ๊อตโต้ก็ได้”ไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างเขา...จะได้มาเจอกับผู้เป็นนภาที่แสนยิ่งใหญ่...อย่างคนคนนี้...Vongola Primo
“ครับคุณจ๊อตโต้”เหมือนอยู่ในมนต์สะกด...ดวงตาของคนคนนี้...มันช่างน่าค้นน่าเหลือเกิน
ดวงตางั้นเหรอ...ใช่แล้ว เราจำได้แล้ว...คนคนนี้เราเคยเจอเมื่อสิบปีก่อน...ตอนนั้นที่เราโดน บาซูกาศตวรรษ
เราเคยเจอคนคนนี้...ตอนที่โดนขังในเม่นเมฆาของคุณฮิบาริ...ดวงตาคู่นี้...จะใช่คู่นั้นที่จ้องมองเราไหม
“จำได้แล้วสินะ”ทำไมถึงได้ดีใจขนาดนั้นนะ...ไม่เข้าใจคนคนนี้จริงๆเลย...เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่นะ
“ทำไมถึงได้ดีใจขนาดนั้นล่ะครับ”ตั้งแต่เราฟื้นขึ้นมาแล้ว...คนคนนี้ ทำหน้ายิ้มแย้มตลอดเลย...ทำไมกันนะ...ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ
“ก็เพราะไม่มีใครมาหาเรานานแล้วไงล่ะ”ได้แต่เฝ้ามองนภา...มารุ่นต่อรุ่น...ไม่เคยพบนภาคนไหน ดีเท่าเจ้ามาก่อน...นภาที่คอยห่วงใย...ทุกคนไม่ว่าจะเป็นใคร...ไม่เคยเจอใครอย่างเจ้า สึนะโยชิ
“งั้นผมก็อยู่กับคุณที่นี่ได้ไหมครับ”
เหงา...เปล่าเปลี่ยว...หว้าเหว่...อยากอยู่กับคนคนนี้...อยากทำให้เขาหายจากความเหงา...เรารู้สึกแบบนี้จริงๆ
“ขอบใจนะสึนะโยชิคุง”อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้...ไม่อยากจากไปเลย
ไม่เข้าใจตัวเอง...ทั้งๆที่เขาคิดคนแปลกหน้า...แต่เรากลับยอมเขาถึงเพียงนี้...เพราะคำตอบของหัวใจเรา...บอกว่าเขาคือคนที่เรา...รอคอย
“ไม่ได้หรอกสึนะโยชิคุง”ใบหน้าคมของอีกคนหุบยิ้มก่อนจะตีหน้าเคร่ง...อะไรของเขาน่ะ เป็นคนที่เข้าใจยากจริงๆเลย
“ทำไมล่ะครับ ถ้าผมอยู่คุณก็จะไม่เหงาไม่ใช่เหรอ”ทำไมถึงไม่ให้เราอยู่ล่ะ...ในเมื่อเราเองก็ตายไปแล้วทำไมเราจะอยู่ไม่ได้
“เจ้าก็กลับไปหาทุกคน พวกเขากำลังรอคอยเจ้าอยู่”ทุกคนงั้นเหรอ?...หมายถึงพวกผู้พิทักษ์อย่างงั้นเหรอ
“แต่ผมจะกลับไปยังไง”นัยน์ตาสีเปลือกไม้ เงยมองคนที่ถูกขนานนามว่าบุรุษแห่งนภา...ถ้าเขากลับไปคนคนนี้ก็จะต้องเหงาแต่ถ้าเขาอยู่ต่อทุกคนจะรู้สึกยังไง
“เจ้าจงกลับไปยังโลกที่เจ้าจากมา และเมื่อถึงเวลาเราจะได้พบกันอีก”จู่ๆสามลมที่อ่อนโยนก็กลับกลายเป็นสายลมที่รุนแรงก่อนนภาจะเปิดกว้างพร้อมกับนำพาตัวของสึนะไป
.............................................................
“เจ็บชะมัดเลย”สึนะใช้มือกุมหัวของตัวเองไว้ก่อนจะพยายามตั้งสติ...มืดจังเลย ที่นี่ที่ไหนอีก
ครืด
ฝาโลงศพอยู่เปิดออกด้วยฝีมือของบุคคลที่อยู่ภายนอก ใบหน้าของสึนะที่ดูเหมือนยังแน่นิ่งไร้ลมหายใจแต่ภายในนั้นกลับกลัวสิ่งที่กำลังเผชิญ
“ฉันแวะมาเยี่ยมนายแล้วนะสึนะ”พิรุณผู้ที่มักมีแต่รอยยิ้ม บัดนี้ใบหน้ากลับมีแค่ความเศร้าหมอง ตามตัวเต็มไปด้วยบาดแผล
“ยะ..ยามาโมโตะ”นัยน์ตาสีเปลือกไม้ค่อยๆปรือขึ้นมาเมื่อรู้ว่าคนที่รุกรานเข้ามาไม่ใช่ศัตรู...โล่งอกหน่อยที่เป็นยามาโมโตะ
“สะ..สึนะ นายยังไม่ตาย”ใบหน้าของพิรุณเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามมากมาย...ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเขามาเยี่ยมสึนะตั้งหลายครั้ง ไม่เห็นสึนะจะขยับตัว
ตอนที่ผู้พิทักษ์แห่งอรุณ เมฆาและวายุไปรับตัวของนภาผู้นี้กลับมาจากมิลฟิโอเล่ แฟมิลี่ทุกคนก็ต่างรับรู้ว่าพวกเขาได้เสียนภาอันเป็นที่รักไปแล้ว แต่ครั้งนี้ทำไมคนคนนี้ถึงได้พูดคุยกับเขา
“ฉันยังไม่ตาย”สึนะลุกพรวดก่อนจะกระโจนออกจากโลงศพ...ขยับได้แล้ว ฉันไม่ตายแล้ว
“สึนะ นายยังไม่ตายจริงๆด้วย”ยามาโมโตะฉีกยิ้มกว้างก่อนจะโผล่เข้ากอดสึนะอย่างคิดถึง...คิดถึงนายที่สุดเลย
“พาฉันกลับไปที่ฐานวองโกเล่ได้ไหม”รอยยิ้มหวานฉีกกว้างก่อนจะเกาะแขนคนตัวสูงกว่า...ขอบคุณนะครับคุณจ๊อตโต้
เมื่อถึงเวลาที่สมควร...ทั้งสองนภาคงจะได้พบกันอีกครั้ง...แต่ตอนนี้ยังมีหน้าที่อีกมากกว่าที่นภาคนนี้ยังต้องทำ...เพราะฉะนั้น อย่ากลับมา...ก่อนจะถึงเวลานั้น
.............................................................
ความคิดเห็น