คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตั้งแต่ฟ้าจากไป (ALL 27) 3
สายฝนผู้เดียวดาย 8427
แสงอรุณที่สว่างไสว...วายุที่กลับกลายเป็นสายลมที่เย็นสบาย...เมฆาที่ล่องลอยอย่างอิสระ ไม่ผูกมัดกับใคร...สายหมอกที่เย็นชาและมืดมน...สายฟ้าที่แฝงไปด้วยอันตราย...พิรุณที่พร้อมจะชำระล้างทุกสรรพสิ่ง...ทุกสิ่งทุกอย่าง อยู่ได้เพราะ...นภา
พิรุณที่พร้อมจะชำระล้างทุกสิ่งทุกอย่าง...ไม่ว่าจะเป็น โลหิต...ที่หลั่งไหลลงมาจากร่างกาย...ที่เย็นเฉียบของนภา...หรือว่าจะเป็น คราบน้ำตา...ของเหล่าผู้พิทักษ์ที่ร่ำไห้...เพราะจากการไปของนภา
แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นผู้พิทักษ์ของนภา...แต่สายฝนอย่างเขา ก็รักนภาไม่แพ้กัน...เพราะนภาผู้นี้ คือคนสำคัญ
“ท่านซาวาดะ”ร่างของนภาที่เขาเห็นก่อนจะออกจากปราสาท ยังคงฝังอยู่ในความทรงจำ
รอยยิ้ม...เสียงหัวเราะ...เขายังจำได้จนทุกวันนี้...ในวันที่ผู้พิทักษ์ทุกคน...นำร่างที่ไร้วิญญาณของนภากลับมา...เป็นวันที่หยาดพิรุณกำลังตกลงมา...เหมือนกับน้ำตาของเขา ที่หลั่งไหลลงมาเช่นกัน
“ดึกแล้วไปนอนเถอะบาจิลคุง”
ทุกครั้งที่เขาทำงานจนดึก...นภาก็มักจะบอกให้เขากลับห้องไปนอน...ไม่ใช่แค่เขาคนเดียว...นภามักจะทำแบบนี้กับทุกคน
“ภารกิจครั้งนี้เป็นไงบ้าง บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า”
ทุกครั้งที่เขากลับมาจากทำภารกิจ นภามักจะเข้ามาถามไถ่ทุกครั้ง...และถ้าครั้งไหนบาดเจ็บกลับมา ก็ได้นภานี้แหละเป็นคนทำแผล
“ผมคิดถึงท่านเหลือเกิน ท่านซาวาดะ”หยดน้ำตาค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มขาวอย่างช้าๆ
“บาจิลคุง อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนนะ”
ทุกครั้งที่ท่านซาวาดะนอนไม่หลับ ก็มักจะเรียกกระผมไปอยู่ด้วยเสมอ...ท่าซาวาดะรู้ไหมขอรับ...ว่ากระผมนั้นดีใจมาก ที่ท่านวางใจกระผม
“ขอบใจมากนะบาจิลคุง ที่ปกป้องฉัน”เสียงกระซิบที่แผ่วเบาลอยมาตามสายลม...เสียงของท่านซาวาดะ
“กระผมไม่ได้ปกป้องอะไรท่านเลยสักนิด”นัยน์ตาสีฟ้าใสปิดลงอย่างช้าๆ น้ำตาไหลเต็มใบหน้าหวานของสายฝน
“เฮ้ย บาจิลระวัง”เสียงของผู้พิทักษ์วายุตะโกนเตือน แต่ก็สายไปเสียแล้ว
.............................................................
“เจ็บ”มือบางกุมบาดแผลตรงศีรษะไว้แน่น ของเหลวอุ่นสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผล
“เป็นอะไรไหมครับ”เสียงนี้มัน...เสียงของท่านซาวาดะ...เอ๊! อย่าบอกนะว่าเรากลับมาเมื่อสิบปีก่อน ไม่น่าเป็นไปได้...ก็เมื่อกี้เรายัง
“เฮ้ย บาจิลระวัง”
ตอนนั้นสินะ...ที่ท่านฮายาโตะตะโกนบอกเรา...คงจะทะเลาะกับท่านแรมโบ้อีกแล้วสินะ...สงสัยท่านแรมโบ้คงจะปาบาซูกาศตวรรษใส่ท่านฮายาโตะ
“เอ่อ..เป็นอะไรไหมครับ”สึนะถามอย่างเป็นห่วง จู่ๆคนคนนี้ก็ตกลงมากระแทกกับหินเต็มแรง...สมองจะเสื่อมไหมเนี่ย
“มะ..ไม่ครับท่านซาวาดะ”ในที่สุดกระผมก็ได้พบกับท่านอีกครั้ง...กระผมดีใจที่สุดเลยครับ ท่านซาวาดะ
“บะ..บาจิลคุง”สึนะเบิกตาโตก่อนจะสะบัดหัวอย่างแรง
“กระผมคิดถึงท่านเหลือกเกิน ท่านซาวาดะ”กระผมดีใจจริงๆ...ดีใจที่ได้พบท่านซาวาดะ
ไม่ว่าจะตอนนี้หรืออีกสิบปี...นภาก็ยังคงเป็นนภาเหมือนเดิม...ไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย...ยังคงเป็นนภาผู้ยิ่งใหญ่เลย
“โดนบาซูกาศตวรรษงั้นเหรอ”สึนะเสิร์ฟชาไว้ตรงหน้าเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้า
“ขอบคุณนะขอรับ”กระผมไม่อยากจะรบกวนท่านซาวาดะเลย แต่นานๆทีก็กระผมทำตามใจตัวเองบ้างนะขอรับ...สำหรับกระผมแล้วห้านาทีมันช่างรวดเร็วเหลือเกิน
“ทุกคนเป็นยังไงบ้าง”สึนะเอ่ยถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม...อีกสิบปีข้างหน้า เราคงไม่ได้อยู่กับทุกคนแล้วสินะ
“สบายดีขอรับ”ท่านซาวาดะ...กระผมไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจ...เพราะฉะนั้น กระผมขอปิดเรื่องนี้ไว้...เป็นความลับก็แล้วกันนะขอรับ
กระผมอยากจะใช้เวลาห้านาทีนี้ให้คุ้มค่า...อยากใช้เวลาอยู่กับท่านซาวาดะ...ให้นานที่สุด ในคุ้มกับ...ที่กระผมรอคอยมานาน
“แผลที่หัวไม่เป็นไรแล้วสินะ”รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นนี้...กระผมไม่เคยลืมเลย
“เพราะท่านซาวาดะไงขอรับ”นภาอย่างท่านลดตัวลง...มาหาสายฝนอย่างกระผม...กระผมปลื้มใจมากเลยนะขอรับ...ท่านซาวาดะ
ขอแค่อย่างน้อย...ท่านไม่รังเกียจ...สายฝนที่ต่ำต้อยอย่างกระผม...แค่นี้กระผมก็พอใจแล้วขอรับ
“บาจิลคุงดูเป็นผู้ใหญ่จัง”สึนะพูดอย่างเสียงแผ่ว...ใบหน้าขาวสีหน้าขึ้นระเรื่อ
“บาจิลคุงดูเป็นผู้ใหญ่จัง เหมือนเมื่อก่อนเลยนะ”
เหมือนตอนนั้นเลย...ก่อนที่ท่านจะออกไป...ท่านเคยบอกกระผมไว้เช่นนี้...กระผมเองก็ไม่คิดว่าจะไดฟังประโยคนี้อีกครั้ง
“พอท่านซาวาดะไม่อยู่ กระผมรู้สึกเหงา”
ยิ่งกว่าคำว่าเหงา...มันหว้าเหว่...เดียวดาย...เพราะกระผมเคยมีท่านอยู่เคียงข้าง...พอไม่มีท่านแล้ว...กระผมก็ไม่ได้เรื่องอะไรเลย
“ถ้าวันไหนที่บาจิลคุงรู้สึกเหงา ขอให้บาจิลมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วนึกถึงฉันนะ”
อีกแล้ว...เหมือนกันอีกแล้ว...ประโยคนี้ ประโยคที่ท่านซาวาดะเคยบอกกับกระผม...กระผมนี้มันไม่ได้เรื่องจริงๆเลยนะขอรับ
“ขอรับท่านซาวาดะ”แม้จะดีใจที่ได้อยู่กับนภาอย่างท่าน...แต่มันก็ยิ่งทำให้สายฝนอย่างกระผม...อ่อนแอลงมากกว่าเดิมนะขอรับ
“จะหมดห้านาทีแล้วสินะ”รอยยิ้มนั้น...ดูฝืนแบบแปลกๆ...กำลังเสียใจงั้นเหรอขอรับ...เสียใจที่กระผมต้องกลับไป...กระผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมขอรับ
“กระผมจะอยู่เคียงข้างท่านซาวาดะ..ตลอดไปนะขอรับ”ต้องไปแล้วสินะ...หมดเวลาแล้ว...แค่ห้านาที...สำหรับกระผมก็พอใจแล้ว
.....แม้จะไม่มีนภาเคียงข้างในวันนี้ แต่วันเก่าๆในอดีตของสามารถทดแทนกันได้.....
....สายฝนอย่างกระผมพอใจ ที่จะเคียงข้างนภาอย่างท่านตลอดไป....
...ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร กระผมขอสัญญาว่ากระผมจะเข้มแข็ง...
..กระผมจะไม่ทำให้ท่านซาวาดะผิดหวังนะขอรับ กระผมสัญญา..
......
.....
....
...
..
..
.
“ท่านยังคงเป็นนภาในใจกระผมเสมอนะขอรับ ท่านซาวาดะ”
ความคิดเห็น