คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตั้งแต่ฟ้าจากไป (ALL 27) 2
อิสระจอมปลอม 1827
นภาแห่งวองโกเล่....ซาวาดะ สึนะโยชิ
นภาที่แข็งแกร่งและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน
นภาที่แสนกว้างใหญ่กับให้ความสำคัญกับเมฆา
แม้บนฟ้านั้น เมฆาแสนจะเสรีแต่ก็ใช่ว่าจะหายไป
เมฆายังคงอยู่เคียงข้างนภาเสมอ จนกระทั่งวาระสุดท้ายของนภา
เมฆาที่เคยเคียงข้างกับนภา ตอนนี้กับเดียวดาย
ไร้ซึ่งนภาเคียงข้างอย่างเคย
“ซาวาดะ สึนะโยชิ”รูปถ่ายของนภาที่ไม่น่าจะปรากฏภายในห้องของเมฆา บัดนี้กลับตั้งตระหง่าน อยู่ตรงโต๊ะที่เต็มไปด้วยเอกสารต่างๆ
ไร้ซึ่งเสียงหัวเราะ...ไร้ซึ่งรอยยิ้ม...ไร้ซึ่งความอบอุ่น...มีแต่ความเงียบ...สัมผัสจากร่างกายที่เย็นเฉียบ...ร่างที่ไร้วิญญาณของคนคนนั้น
เพราะเหตุใดกันที่ทำให้...เมฆาผู้แข็งแกร่งอ่อนแอได้ถึงเพียงนี้...คงมีเพียงสิ่งเดียว...สิ่งนั้นก็คือนภาสีสวยซาวาดะ สึนะโยชิ
“น่าจะดีใจไม่ใช่รึไงกัน”
คำถามหลอกหลวงที่สร้างขึ้นมาเพื่อปกปิดความเดียวดาย....เมฆาที่รักอิสระอย่างเขา...ไม่มีทางเปิดใจให้กับใคร
ไม่ว่าจะเป็นสายหมอก...พิรุณ...วายุ...แต่ไม่ใช่กับนภา...มีเพียงนภาเท่านั้นที่ได้เห็นความอ่อนแอของเมฆาผู้นี้
ภาพสุดท้ายของนภายังคงฝังอยู่ในใจเสมอ...ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วัน...กี่เดือน...หรือกี่ปี เขาก็ยังคงจดจำได้เสมอ
“ฮิบาริร้องไห้เหรอ”เสียงทุ้มของพิรุณเอ่ยถาม นัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องมองเมฆาอย่างเป็นห่วง
จะมีสักกี่คนที่จะได้เห็นเมฆาผู้นี้หลั่งน้ำตาด้วยความโศกเศร้า....แม้จะว่าจะเสียใจแค่ไหน...เมฆาก็ไม่เคยหลั่งน้ำตาให้ใครเห็น
ยกเว้นเรื่องของนภาเท่านั้น...ที่เมฆามิสามารถปกปิดไว้ได้
“เสียมารยาท”
แขนเพรียวยกขึ้นปาดน้ำตอย่างรวดเร็ว...ความเศร้าหมองยังคงหลงเหลืออยู่ให้เห็น...แต่ก็ใช่เรื่องที่พิรุณสมควรจะเข้าไปยุ่ง
“ก็แค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง”รอยยิ้มที่สดใสฉายอยู่บนใบหน้าของผู้บุกรุก ทำให้เมฆาอย่างเขารู้สึกรำคาญอย่างบอกไม่ถูก
ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสของพิรุณ...ยิ่งชวนให้นึกถึงรอยยิ้มของนภา...ที่มักจะยิ้มให้เขาเสมอ
“ไปให้พ้น”คำขู่ของเมฆามิได้ทำให้พิรุณรู้สึกกลัวแต่อย่างใด มันกลับฟังแล้วอ่อนแอเสียด้วยซ้ำ
ก็เพราะเมฆาผู้นี้...เป็นคนปากแข็งแถมเอาแต่ใจ...ไม่แปลกหรอกที่จะเอ่ยปากไล่พิรุณอย่างเขา...คงไม่อยากให้ใครมาเห็นภาพที่อ่อนแอเช่นนี้สินะ
“ตามใจนายก็แล้วกันนะ”ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอยู่ต่อไปคงได้ตายด้วยน้ำมือของเมฆาเป็นแน่
.............................................................
ยามที่รัตติกาลมาถึง ความเงียบเหงาก็มาเยือนเมฆาผู้รักสันโดษ...แต่จะมีใครรู้ว่าในใจของเมฆาแล้ว...มันคือความเงียบที่น่าเบื่อ...ถึงแม้จะเคยชินแต่ก็ยังเหงา...หรือเพราะปกติแล้วจะมีนภามาอยู่เคียงข้าง
ตั้งแต่เมื่อไรนะ..ที่รู้สึกหลงรักในตัวนภา...คงเพราะความอ่อนโยนและอบอุ่น...แต่ก็ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน
ยามใดที่ไร้ซึ่งนภา...ยามนั้นคือยามที่เมฆากำลังอ่อนแอ...และความอ่อนแอที่ก็มักจะถูกปิดบัง
“ฮิบาริ”อ้อมกอดอุ่นๆของพิรุณถูกส่งมอบมายังเมฆาอวดเก่งอย่างเขา ไม่เหมาะสมเลยสักนิด...เมฆาอย่างเขา ไม่ต้องการ...อ้อมกอดที่อบอุ่นแบบนี้หรอก
“ออกไป”แน่นอนว่าเมฆาที่ดื้อหัวรั้นอย่างเขา คงไม่ยอมให้พิรุณน่าหมั่นไส้คนนี้ได้เห็นความอ่อนแออีกแน่
ถึงแม้จะพยายามไม่แสดงออก...แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกๆ...ทั้งรอยยิ้ม ทั้งอ้อมกอด...เหมือนกับนภาไม่มีผิด...จะผิดก็ตรงที่..คนที่มอบนั้นไม่ใช่นภา..แต่คือพิรุณ
ถึงจะหวั่นไหวยังไง...แต่ในใจของเมฆาก็ยังคงมีแต่นภาคนเดียว....หัวใจนี้มอบให้แต่นภาเพียงผู้เดียว...มิสามารถจะมอบให้ใครได้อีก
“กลับห้องของแกไปซะ”คำขู่ของเมฆาลอยผ่านหูของพิรุณ พูดไปก็เท่านั้น...คนอย่างยามาโมโตะ ทาเคชิ...ไม่ได้สิ่งที่ต้องการ ไม่ยอมเลิก
“ง่วงแล้วสินะ”เหมือนรู้ว่าเมฆาผู้นี้กำลังเหงา...เหมือนรู้ว่ากำลังต้องการ...คงเพราะพิรุณไม่อยากเห็นเมฆาอ่อนแออีกแล้ว
นัยน์ตาสีนิลปรือลงนิดๆ...สายลมที่เย็นเฉียบพัดผ่านร่างกายของเมฆา...ถ้านภายังคงอยู่ คงจะเข้ามาซุกกับอ้อมกอดของเมฆาแล้ว
“ฉันจะนอน กลับไปซะ”สิ้นเสียงของเมฆา พิรุณหนุ่มก็รีบออกไปทันทีก่อนที่ทอนฟานั้นจะเสยเข้ากับใบหน้าคม
“อิสระจอมปลอมนี้ จะละทิ้งมันไปให้หมด”
อิสระที่น่ารังเกียจ อิสระที่แสร้งทำขึ้นเพื่อลืมความเหงา
ถึงเมฆาจะรักเสรีมากเพียงใด แต่ถ้าไม่มีนภาเคียงข้างแล้วนั้น
มันก็แค่ความเสรีจอมปลอมที่ถูกสร้างขึ้นด้วย...เมฆาผู้นี้
.............................................................
ความคิดเห็น