สงครามอัศวินดารา

ลำดับตอนที่ #2 : เข้าสู่สงคราม

"ที่นี่ที่ไหนกัน..." ทามาซาคิด "โอ้ย ปวดหัวจัง"

"ที่นี่คือโลกแห่งมายา" เสียงจากหญิงสาวร่างสูง ที่เมื่อเธอมองไปก็พบว่าเธอคนนั้นมีผมสีดำขลับราวกับขนกา ไม่เพียงแค่นั้นตาของเธอก็เป็นสีดำ เธอไม่มีตาขาวนี่ ทามาซาคิดกับตัวเอง

"เจ้าอย่าตระหนกไป ถึงข้าจะไม่มีตาขาว แต่ข้าก็มิได้คิดร้ายเจ้า ข้าหาใช่ปีศาจไม่" เสียงนั้นตอบกลับมา

" เอ๊ะ ทำไมเธอไม่ขยับปากแล้วเราได้ยินเสียงนะ" ทามาซายังไม่ทันคิดจบก็ได้ยินเสียงเดิมพูดว่า "อย่าทำหน้าเยี่ยงนั้นสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ ทั้งข้าและเจ้าต่างก็มีสายเลือดคล้ายกัน เจ้ามีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ ข้าเองก็เช่นกัน อย่าทำหน้าเยี่ยงนั้น ข้าจะอธิบายให้จ้าฟัง อ้อ ถ้าเจ้ากำลังจะพูดถึงเพื่อนของเจ้า พวกนางไม่เป็นไร แค่พักแค่นั้นเอง" แล้วนางก็หัวเราะ แต่ทำไมทามาซาถึงไม่ไว้คนคนนี้เลยนะ ไม่เข้าใจ ทามาซาขยับตัวอย่างระวัง ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร แต่ทันทีที่ขยับตัวเหมือนเลือดในกายเธอตอบรับ เธอรู้สึกสบายอย่างไม่น่าเชื่อ

"เอะ ทำไม…."

"เจ้าอย่าเพิ่งขยับตัวหรือทำอะไร ที่นี่พลังของเจ้าจักเป็นอิสระ ไม่ถูกผนึกไว้เช่นตอนที่เจ้าอยู่บนโลกมนุษย์"

"โลกมนุษย์!!!!"

"ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังเดี๋ยวนี้ เวลาเรามีไม่มากนัก ในกาลก่อน บรรพบุรุษแห่งเราได้ทำนายว่าวันหนึ่งกาลดับสูญแห่งโลกจะมาถึง ด้วยน้ำมือของลูกหลานตัวท่านเอง ท่านจึงได้ฝืนลิขิตวงล้อแห่งโชคชะตา สร้างศาสตราเทวะ ดาบที่มีความคมและความแข็งแก่งมากที่สุดในสองภพ แล้วซ่อนมันไว้ในสายเลือดแห่งท่าน เมื่อถึงเวลาศาสตรานั้นจะคืนชีวิต ผู้ใดที่ได้ครอบครองจักสามารถเปลี่ยนวงล้อแห่งโชคชะตาได้ หากแต่การคืนชีพของศาสตราเทวะจักต้องใช้อัญมณีแห่งใจทั้ง4เม็ด ที่เป็นตัวแทนของดิน น้ำ ลมไฟ อัศวินทั้ง4 เมื่อใดที่อัญมณีครบเมื่อนั้นศาสตรเทวะจะคืนพลัง..."

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า" เอ๊ะ แล้วทำไมเราเรียกตัวเองว่าข้าอย่างไม่ขัดเขินนะ...

"เกี่ยวแน่นอน ก็เจ้านั่นแหละ คือ ศาสตราเทวะ ไม่ซิหากพูดให้ถูก เจ้าคือ ฝักของศาสตรา ศาสตราอยู่ในตัวเจ้า"

"!!!!"

"เจ้าหน่ะ ไม่ใช่มนุษย์ของโลกนี้ เมื่อใดศาสตราคืนชีพ เมื่อนั้นเจ้าก็จะกลายสภาพเป็นคนในอีกภพ อ่อ ข้าลืมไปเจ้ายังไม่รู้...โลกนี้หน่ะ โลกมนุษย์ กับโลกของข้าโลกแห่งมายา เป็นโลกคู่ขนาน ต่างกันที่สิ่งมีชีวิตในโลกทั้งสองมีลักษณะต่างกัน นอกนั้นก็คล้ายกันแทบทุกอย่าง"

"แล้วยังไงคะ"

"แล้วยังไงรึ ตอนนี้โลกทั้งสองกำลังถึงคราววิบัติ สาเหตุมาจากสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ของเราคนหนึ่งทรยศตามคำทำนาย....นางเกิด...ช่างเถอะ นางสร้างเวทใหม่ๆ สร้างปีศาจมากมายจนทำลายไม่หมด ในโลกของข้าปีศาจนี้มีลักษณะเป็นสิ่งมีชีวิตประหลาด แต่ในโลกของเจ้ากลับเป็น...ความโป้ปด ความอิจฉาริษยา ความชั่วร้ายต่างๆ ที่ไม่มีตัวตนได้แต่สิงสู่อยู่ในมนุษย์ ทำลายโลกมนุษย์ผ่านทางมนุษย์เอง ชื่อของนางคือ เพนโดรา"

"เพนโดรา???"

"ใช่ เพนโดรา กล่าวกันว่าความงามของนาง แค่เพียงได้พบก็แทบจะสยบอยู่แทบเท้า ผมของนางดำเหมือนขนกา และที่สำคัญ นางไม่มีตาขาว ทุกอย่างของนางเป็นสีดำสนิทเหมือนจิตใจ...นางก็คือข้าเองไงหล่ะ"

"เจ้าเอง..."

"ช้าไปแล้วที่จะหนีทามาซา" นางพูดพร้อมร่ายเวทภาษาแปลกๆ ทันใดรอบตัวของทามาซาก็มีแสงเรืองรอง แล้วแสงทั้งหมดก็พุ่งเข้าไปที่ตัวของทามาซา ก่อนที่ทามาซาจะขาดสติ ก็มีแรงกระแทกพุ่งเข้ามาที่ตัวทามาซา

"ถอยไปทามาซา" เสียงนี้มัน ทันใดที่เธอกระเด็นหลุดออกมาจากวงเวทเธอก็พบว่าคนที่กอดเธอไว้ในอ้อมแขนคือ พี่ลีนุต!!!

"ทำไมเจ้ามีพลังเข้ามาในเขตวงเวทได้ และทำไมเจ้ามาอยู่ที่โลกนี้" เพนโดราตวาดดังลั่น

"หนี ทามาซา หนี" พี่ลีนุตตะโกนพร้อมฉุดให้ทามาซาออกวิ่ง แต่ช้าไปเพนโดราร่ายเวทมาปะทะเข้ากับแผ่นหลังกว้างของพี่ลีนุต

"กรี๊ดดดดดด"

.............................................

"ทามาซา ทามาซา ตื่นซิทามาซา"

คนที่ถูกเรียกค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วพบว่าตนนอนอยู่บนฝูกนิ่มสีขาวสะอาดกลางสวนสีทอง สวนที่มีใบไม้สีทองทั้งหมด...

"ที่นี่ที่ไหนอ่ะ" ทามาซาดันตัวเองขึ้นอย่างเร็วเมื่อตระหนักได้ว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของตน

"พี่เองก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่จากที่จอมเวทซาร์ช่วยพี่และเธอไว้ เราก็มาอยู่ที่นี่"

"จอมเวทย์ซาร์..."

"ใช่ ท่านเป็นจอมเวทย์ที่เก่งกาจมากของโลกแห่งมายา ท่านช่วยรักษาให้เรา เดี๋ยวท่าก็คงมาแล้วหล่ะ"

"อ้าว หลับไปอีกแล้ว เห้อออ" ลีนุตพูดพร้อมกับลูบศรีษะสาวน้อยอย่างแผ่วเบา

"ถ้าเป็นเราก็ดีซีนะ....คนที่เกิดมาเพื่อดึงดาบออกจากตัว ทามาซา" ลีนุตพึมพำเบาๆ