สงครามอัศวินดารา

ลำดับตอนที่ #1 : คนธรรมดา...มิตรภาพ...ครอบครัว...ความรัก....และคำทำนาย

09.00 น.

กริ๊งงงงงงง

ชั่วอึดใจเดียว เสียงนั้นก็เงียบหายไปพร้อมกับผมอ่อนนุ่มสีน้ำตาลเข้ม ที่ค่อยๆโผล่ออกมาจากผ้านวมผืนใหญ่หนานุ่ม

"นี่มันกี่โมงกี่ยามกันเนี่ย" เธองัวเงียพึมพำ

" Happy Birthday!!!!!"  เสียงดังระงมขึ้นจากรอบตัวของเธอ พร้อมๆกับหมอนที่โถมลงมาจนหัวหูเจ็บระบมไปหมด

" เอ๊ พวกแกนี่ พอๆๆๆๆๆ ชั้นเจ็บบบบบ" คนเพิ่งตื่นอาละอาดก่อนหรี่ตาขึ้นมองคนสามคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง

" อรุณซาหวาดดด ทามาซา" สาวน้อยผิวสีน้ำผึ้งไหม้พูดขึ้น
"แกควรจะรีบตื่นนะนี่มันเช้าแล้ว"

" โอ๊ยยย นี่พวกแกจะหยุดยุ่งวุ่นวายซักวันได้ไม๊เนี่ย ห๊า นี่มันเพิ่งกี่โมงเอง แล้วนี่พวกแกเข้ามาทำไม ชั้นอยู่บ้านนี่ ไม่ได้อยู่หอ!!!! เพื่อนปีศาจจจ!!!!" 
สาวผมสีน้ำตาลที่ถูกเรียกว่า ทามาซา หรี่ตาเป็นประกายให้กับเหล่าเพื่อนรักที่ยืนอยู่ข้างเตียง ทำเอาเพื่อนๆอมยิ้มในความกวนไม่มีที่สิ้นสุดของสาวน้อยคนข้างหน้า

"อ่ะๆๆ นี่แกจะพูดอีกนานไม๊" สาวน้อยตัวเล็กผิวขาว เดินไปเปิดม่านพร้อมทั้งบ่นว่า "แกนี่สกปรกเป็นบ้าเลยนะ"

"โลมา แกอย่าบ่นทามาซาเล้ยยย" สาวน้อยผิ้วสีน้ำผึ้งพูดกับยัยตัวเล็กผิวขาวแบบขำๆ
"ชั้นเอง มินท์ สาวน้อยผู้เลอโฉมที่มากด้วยธุระ ยังไม่สนใจถือสามันเลย" มินท์พูดพร้อมยิงฟันขาว

"สรุปนะ ชั้นว่าลากมันเข้าห้องน้ำเหอะ ไม่งั้นวันนี้เราคงได้นั่งนี่ทั้งวันแน่" มิเกะ สาวร่างอวบอีกคนพูดขึ้น พร้อมฉุดยัยขี้เซาที่ทำท่าเหมือนจะลงไปซุกหมอนนุ่มอีกรอบ
"ตื่นนะ ทามาซา" เธอตะโกน

"โอเคๆๆๆ ไปก็ได้ๆ พวกแกนี่มาก่อกวนแต่วันเลยน้า" ทามาซา กวนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนลุกขึ้นช้าๆไปยังห้องน้ำ

"ทามาซา!!!!!" เพื่อนๆตะโกน

"จ้า จ้า" ทามาซาพูดก่อนหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป

................................................

10.30 น.

"คุณลุง คุณป้าพวกหนูไปนะคะ" มินท์กล่าวพร้อมทั้งไหว้อย่างงดงามไปที่ชายหญิงสูงวัยที่ยืนส่งอยู่หน้าบ้าน

"จ้ะ ขับรถดีๆนะหนูมินท์ ถนนเดี๋ยวนี้มันอันตรายนะ ป้าเป็นห่วง" หญิงสาวผมขาวพูดขึ้นยิ้มๆ

"แหม ลุงกะป้าอย่าเป็นห่วงไปเลยคะ มินท์หน่ะเก่งอยู่แล้ว ไม่งั้นคงไม่ขับรถหรูหราขนาดนี้ได้หรอกคะ" ทามาซาหลานสาวคนสวยของบ้านพูดยิ้มๆ

"เอาหล่ะๆ งั้นลุงจะอวยพรหลานก่อนไปละกันนะ ทามาซาหลานรัก ในวันเกิดครบ 19 ปีวันนี้ขอให้หลานสาวของลุงตั้งใจเรียน เป็นเด็กดี แล้วก็โชคดีกลับมาพบลุงกะป้าเร็วๆนะ ลุงจะเอาใจช่วย" ลุงกล่าวพร้อมสีหน้าที่สลดลงไปนิดหนึ่ง

"แหมมม คุณลุงพูดอย่างกับยัยลิงนี่จะไปรบมหาสงครามที่ไหน แค่กลับหอไปเรียน เดี๋ยวศุกร์หน้าพวกหนูก็เอามาคืนแล้วหล่ะค่า" โลมาพูดไปยิ้มไป

"เอาหล่ะๆ ทามาซาไหว้คุณลุงคุณป้าเป็นศิริมงคลวันเกิดแล้วก็ไปได้แล้ว เอามินท์ โลมา ขนขนมขึ้นรถเร็ว" มิเกะพูดพร้อมหยิบของ

"สวัสดีคะ" ทั้งสามพูดพร้อมยกมือไหว้

"ป้าขา ลุงขา ทามาซาไปแล้วนะคะ อีกห้าวันจะกลับมานะคะ คราวนี้เอาน้ำพริกกะปิแซ่บๆนะคะ" สาวน้อยที่หน้าตาไม่น่าจะกินเป็นกล่าวขึ้น "หนูขอขอบคุณที่เลี้ยงดูหนูมาตลอดเวลา 10 ปีที่พ่อแม่หนูจากไปนะคะ ลุงกะป้าก็เปรียบเสมือนเป้นพ่อแม่หนูอีกคนนะคะ" ทามาซาประจบก่อนสวมกอดแล้วโบกมือลา โดยไม่ทันสังเกตว่าผู้ที่ถูกลามีน้ำตาซึมออกมานิดๆ ก่อนพึมพำเบาๆว่า "โชคดีทามาซา อนาคตเราอยู่ในมือหลานแล้ว แล้วเราจะได้พบกันเร็วกว่าที่คิด"......

...................

11.15 น.

"เจ๊ๆ เจ้าของวันเกิดอ่ะ อย่าเงียบดิ แกอยากไปไหน หรือว่าอยากไปเจอ...." พลั่ก เสียงตบเต็มๆมือลงบนหลังมิเกะคนแซว "แกหน่ะเงียบเลยนะ อีมิเกะอ้วน" ทามาซาพูดแบบหน้าแดงๆ "พี่ลีนุตหน่ะไม่ว่าง วันนี้เค้าไปกะแฟนเค้า"

"แหมม หน้าหมองไปเลยนะแก ช่างเค้าเหอะ อย่างแกอ่ะต้องหาได้ดีกว่าไอ้ตี๋นั่นแน่ๆ" โลมาพูดพร้อมหัวเราะคิกอย่างอารมณ์ดี

"อืมม แต่คงไม่มีใครแทนเค้าได้ ตั้งแต่วันที่เค้าช่วยชั้นจากเหตุการณ์นั้น ก็ร่วม10ปีแล้วนะ น่าแปลกที่เราทั้งคู่กลับจำอะไรไม่ได้เลย" ทามาซาพูด พร้อมทั้งคิดต่ออย่างเงียบๆว่า นั่นแหละเป็นเหตุผลที่ต่างคนต่างไม่เคยคบใครได้นาน เพราะความทรงจำของเราต่างหายไปทั้งคู่ ที่สำคัญคือมันหายไปตั้งแต่ก่อนเกิดเหตุนี่ซิ นี่อาจเป็นเหตุผลที่ทั้งเราและพี่ลีนุตไม่อยากรักใคร เราเองกลัวที่จะลืมเค้าไป แต่สำหรับเค้าเราคงได้แต่เดา และที่สำคัญเราก็รักพี่ลีนุตมาตั้งแต่ตอนนนั้นซะด้วยซิ จะให้เปิดใจให้ใครได้อีกนะ...

"พอๆๆ อย่าพูดเรื่องนี้เลย เราหาอะไรที่สนุกๆทำกันดีกว่า ไปหาอะไรเลิศๆกินนะ แล้วก้อไปดูดวงกัน ไปไม๊ๆๆๆ" มินท์เสนอแกมบังคับ

"แหมมมม แกเป็นคนขับหนิ แม่คนเก่ง ถ้าชั้นไม่ไปแกก็ไล่ชั้นลงเท่านั้น" มิเกะกัดยิ้มๆ พร้อมเสียงหัวเราะของทุกคน ทำให้บรรยากาศดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

..........................................

18.30 น.

"เห้ยๆๆๆ พี่ลีนุตมา!!!!" ยัยโลมาพูดเสียงกระซิบ ไม่ทันที่ทามาซาจะเขิน พี่ชายที่ยังไม่เคยรู้ว่าถูกน้องสาวคนสวยหลงรักก็เดินมาถึงตัว

"แหม จะมาก็ไม่บอกพี่ ถ้าไม่ติดว่าพักถ่ายละครก็คงจะออกมาไม่ได้ เกือบพลาดไม่ได้เจอน้องในวันเกิดซะแล้ว" หนุ่มตี๋ผมดำขลับตัวสูง พูดยิ้มๆ แต่ก็เป็นยิ้มที่ทำให้ทามาซาแทบละลาย

"คะ พี่" ทามาซาตอบเบาๆ

"นี่จ้ะของขวัญ"  ลีนุตหยิบจี้สีฟ้าออกมาใส่มือทามาซา

"พี่ไปก่อนนะ แล้วจะโทรไป" ชายหนุ่มพูดพร้อมวิ่งไปทางด้านที่เสียงเรียกมา เสียงยัยพลอยแฟนเค้านั่นเอง

"เอาหน่าแก รักเค้าข้างเดียวก็ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยก็ได้รักนะเว่ย" มิเกะตบไหล่ทามาซาเบาๆ

"ช่างเหอะ ชั้นโอเคหน่า" สาวน้อยผมน้ำตาลฝืนยิ้ม พร้อมเดินนำไปที่รถ

.......................................

22.30 น.

"แกๆ หมอดูคนนี้หน่ะดังมากเลยนะ" มินท์พูด "เค้าจะดูแค่ในวันเกิด และกับคนที่ดวงถึงเท่านั้นน้า" มินท์อวด "แม่ชั้นไปเสาะหามาหน่ะ" มินท์ขำๆ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นมองหน้ากัน ก็รู้กันว่าแม่ของมินท์อ่ะ ถือดวงขนาดไหน

"ทามาซา" เสียงเรียกแบบนี้ทำเอาสาวน้อยสะดุ้ง ตั้งแต่เธอย่างเท้าเข้ามาที่นี่ ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะอึดอัด...ไม่ซิ เหมือนอะไรกำลังจะระเบิดออกมา เธอคิด

"ทามาซา" เสียงนั้นดังอีกครั้ง

"เห้ยย" โลมาเขย่าตัว "แกโอเคนะ ไม่อยากเข้าเหรอ" โลมาถาม สีหน้ากังวล

"เปล่าๆ" ทามาซาตอบ แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องที่เขียนว่า เขตอาคม

แอ้ดดดดดด

"ขอโทษนะคะ" ทามาซาพูด

"เชิญ"แม่หมอที่แต่งตัวแปลกๆ ท่ามกลางหมอกควันกลิ่นเอียนๆกล่าว

ทามาซานั่งลงในขณะที่สังเกตว่าแม่หมอคนน้สาวและสวยกว่าที่คิดมาก ก่อนที่จะคิดอะไรมากไปกว่านั้น เสียงแม่หมอก็ดังขึ้น

"จงฟัง สาวน้อย จงฟัง...ข้าจะทำนายเพียงหนเดียว จงจำ สาวน้อย จำให้ขึ้นใจ อีกไม่นาน อีกไม่นาน...

ยามใดเมื่ออาทิตย์อัสดง ยามใดเมื่อแสงทองหล่นหาย

ยามใดเมื่อราตรีกาลปกคลุมกาย ยามนั้นพายพลังเจ้าจะฟื้นคืน

ยามใดเมื่อทั้งสองภพมาบรรจบ ยามใดเมื่อความสงบจะเลือนหาย

ยามนั้นกายเจ้าจะเปลี่ยนไป พลังใดที่ซ่อนไว้จักฟื้นคืน

ยามใดเมื่อผืนแผ่นดินลุกเป็นไฟ ยามใดเมื่อชีวีจะดับสูญ

ยามเมื่อนั้นศาสตราจะหวนคืน เจ้าจะช่วยผืนแผ่นดินสิ้นโศกพลัน

เจ้าจะเจอความรักที่หล่นหาย เจ้าจะกลายเป็นตำนานอย่างแม่นมั่น

เจ้าจะมีชีวีอย่างที่ฝัน เจ้าจงขันขานรับแด่ตำนาน

.........ขอให้เจ้าโชคดี ทามาซา โชคดี"

..........................................

11.30 น.

"คำทำนายอะไร ไม่เข้าท่า" มินท์บ่น "ไหนแม่บอกว่าแม่นไง นี่อะไร กู้โลก ให้ยัยนี่ไปกู้โลก" มินท์ส่ยหน้า "โดนหลอกกินตังค์ ชัวร์"

"มินท์ เค้าไม่ได้คิดค่าดูนะ" โลมาพูด

"สงสัยจะรู้ไงว่าไม่แม่น" มิเกะพูดขำๆ

"......"

"ทามาซา อย่าคิดมากนะ แกกู้โลกไม่ได้หรอกหน่า 5555" เสียงมินท์ปลุกทามาซาจากภวังค์

"อ่ะ เอ้อ" ทามาซายิ้มๆ "ชั้นขอไปนั่งเล่นที่ระเบียงหอนะ ลมมันเย็นดี"

"...." มินท์หันไปมองเพื่อนสาวคนสวยที่เดินไปจนสุดสายตา "เห้อออ" มินท์พูด "ไม่รู้อะไร อยากให้เพื่อนอารมดีในวันเกิด สุดท้าย..." มินท์บ่นพึมพำ

"เอาหน่าแก ทามาซาก็เป็นแบบนี้ ทุกครั้งที่เป็นวันเกิด" โลมาพูด

" เหอะ เป็นแก แกจะไม่เป็นเหรอ พ่อแม่หายไปวันเกิดตัวเมื่อ10ปีที่แล้ว ตัวเองจำอะไรไม่ได้ ขนาดคนที่ไปช่วยเอาตัวเองออกมาจากพงหญ้า ยังกลายเป็นสมองเสื่อมไปอีกคน" มิเกะพูด

"ยัย มิเกะ!!!!" ทั้งสองสาวที่เหลือส่งเสียงพร้อมกัน

"อุ้ย ลืมว่าห้ามพูด"

"เอาเหอะๆ ไปนอนๆๆๆๆๆ" โลมาพูดทำลายความเงียบก่อนกอดแขนเพื่อนอีกสองไปนอน

................................

03.33 น.

" ไม่ ไม่ ไม่นะ แม่ พ่อ แม่ พ่อ จะไปไหน อย่าทิ้งทามาซา ม่ายยยย" ทามาซากรีดร้องและสะดุ้งตื่น "ตายแล้ว นี่ชั้นหลับไปที่ระเบียง" ทามาซาบ่น "ยัยพวกนั้นก็ไม่ปลุก" ว่าแล้วสาวน้อยก็เดินเข้าห้องนอน หมายใจว่าจะกวนให้ตื่นให้หมด

แอ้ดดดด

ทามาซาค่อยๆย่องเข้าไปที่เตียง แล้วกระโดด

โครมมม "เอ๊ะ ที่เราชนอะไร แข็งจัง หินเหรอ" ทามาซาคิด พร้อมทั้งเปิดผ้าห่มออกดู

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ก่อนที่จะหมดสติ ทามาซาเห็นเลือนๆว่าเพื่อนๆของตนกลายเป็นหิน โดยมีเงารางๆของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ที่ประตู แล้วสติเธอก็หลุดลอยไป