คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เหนือกาลเวลา : สายลม แสงแดด สองเรา
- สายลม แสงแดด สองเรา -
“ ฟังนะ ฉันจะชวนครูคาคาชิไปแช่ออนเซ็น ” ซาสึเกะบอกแผนการ(ร้าย)ขั้นต่อไป ให้สมาชิกทีมเจ็ดทราบ
ยกเว้นครูโจนินหัวหน้าทีม ซึ่งตกเป็นเป้าหมายอยู่ในขณะนี้
“ แค่นี้เองหรอ ? ” นารูโตะเบ้ปาก กอดอกแน่น เพราะรู้อยู่แล้วว่าหลังอาหารจะต้องไปแช่ออนเซนกันอยู่ดี
นารูโตะคิดว่าซาสึเกะน่าจะมีลูกเล่น หรืออะไรที่มันแจ่มแมวมากกว่านี้เสียอีก! กลับต้องผิดหวังกับความคิดของซาสึเกะ
“ เจ้าเซ่อถึงเวลานั้นต่อให้เป็นครูคาคาชิก็เถอะ! ” ถึงเวลาอาบน้ำ...ยังไงก็ต้องถอดหมดกันอยู่ดีหรือเปล่า?
ซาสึเกะกำลังจะพูดต่อ ฉับพลันเขารู้สึกได้ว่ามีใครบางคนเดินเข้ามา หยุดยืนนิ่งหลังกลุ่มสามคน
จำต้องยุติบทสนทนาครั้งนี้ลงแต่เพียงเท่านี้!
“ ดีงั้นตกลงตามนี้ ซาสึเกะเนี่ยฉลาดจริงๆเลย ” ซากุระยอซาสึเกะยกใหญ่และเห็นด้วยกับแผนการในครั้งนี้
เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาประสานกัน แนบแก้มนุ่มลงบนหลังมือแสดงความรู้สึกทางสีหน้าออกมาได้อย่างชัดเจน
“ สุมหัวอะไรกัน ? ” คาคาชิเห็นว่าพวกลูกลิงกำลังล้อมวงคุยอะไรกันด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ
คราแรกคิดว่าต้องหาเรื่องชวนปวดหัวมาให้แน่ ทว่าเขากลับได้ยินแว่วๆว่าทั้งสามคนกำลังจะชวนเขาแช่ออนเซ็น
แต่เหมือนไม่มีใครกล้าเอ่ยปากชวน...
“ กรี้ด! ” ซากุระร้องลั่นด้วยอาการตกใจ อยู่ดีไม่ว่าดีเป้าหมายในครั้งนี้ดันโผล่เข้ามาโดยไร้สุ้มเสียงใดๆ
ไม่แน่ใจว่าครูคาคาชิได้ที่ทั้งสามคนนินทา เอ้ยคุยกันหรือไม่...
“ ว่าไง สุมหัวหาเรื่องอะไรให้ฉันอีกละ? ”
“ คือ หนูอยากชวนครูไปออนเซ็น จะให้ผู้หญิงสวยๆแบบหนูชวนครูซึ่งเป็นผู้ชาย ก็ดูไม่งาม
เพราะแม่สอนว่าเป็นกุลสตรีต้องสงวนท่าทีไว้ หนูก็เลยให้สองคนนี้ชวนครูแทนคะ” ซากุระจำต้องเล่นละคร
กู้หน้าได้ทันเวลา จนซาสึเกะต้องยักคิ้ว ยกนิ้วโป้งให้เพื่อเป็นการซูฮก เรื่องการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าต้องไว้ใจซากุระ!
“ ไว้ไปพร้อมกันนี่ละ เอาละแบ่งห้องพักกัน ” คาคาชิจัดการเรื่องห้องพักให้ทุกคนอย่างลงตัว
และคิดว่าการจับคู่นี้เป็นการที่ดีแม้จะต้องมีคนนอนคนเดียวก็ตาม คาคาชิจับคู่กับชุน ซาสึเกะจับคู่กับนารูโตะ
ส่วนซากุระไม่มีคู่บัดดี้ เพราะเป็นเพียงหญิงเดียวในครั้งนี้
“ หนูกลัวคะครู ดึกๆตอนกลางคืนไม่กล้าลงมาเข้าห้องน้ำคนเดียวค่ะ ” จะบอกว่าหนูอยากนอนกับพี่ชุนอ่ะ!
ก็ดูตรงเกินไป ซากุระใช้น้ำเสียง ทำสายตาอ้อนวอนคล้ายลูกแมวตัวน้อย เรียกร้องต้องการให้คาคาชิจะเปลี่ยนใจ
บางทีครูคาคาชิควรได้นอนคนเดียวนะ!
“ พี่ชุนเป็นผู้ชายคงไม่เหมาะ ” คาคาชิทราบดีว่าซากุระต้องการอะไรบอกพร้อมยกเหตุผลประกอบที่ฟังขึ้น
“ งั้นฉันไปนอนเป็นเพื่อนซากุระจังเองนะ ผีนะหรอไม่ต้องกลัวๆ ” นารูโตะรีบเสนอเสนอตัว
ไม่ใช่แค่นอนอย่างเดียว แต่จะเก็บกระเป๋าย้ายไปอยู่ด้วยเลยตังหาก!
“ ไม่ต้องเลยย่ะ! ” ซากุระไม่ต้องการความหวังดีจากนารูโตะ
“ เอาละนี่กุญแจห้อง แยกย้ายๆ ” คาคาชิส่งกุญแจห้องให้กับทุกคน
“ พี่ชุนคะ ห้องหนูอยู่ตรงนู้นถ้าคืนนี้พี่นอนไม่หลับแวะมาหานะคะ ” ซากุระจงใจขยับตัวเข้ามากระซิบชุน
ด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ท่าทางเขินอายบิดกายน้อยๆพองาม ก่อนจะวิ่งหนีหายจ้อยเข้าห้องของตัวเองไปด้วยความเขินอาย
เพราะรู้สึกถึงสายตาดุๆของคาคาชิ และคำพูดของตัวเธอเมื่อครู่ เพราะแม่สอนว่าเป็นกุลสตรีต้องสงวนท่าทีไว้
- Kakashi’s talking.
“ อยู่คนเดียวได้แน่นะหรือว่าจะให้ฉันใช้คาคาแยกเงาไว้อยู่เป็นเพื่อนคุณละ?” ผมต้องการคำตอบจากชุน
ขณะกำลังจัดที่นอนให้ผมอยู่ ชุนตบหมอนเบาๆสองสามทีแล้วหันมองผม
“ ไม่ต้องหรอกมันเปลืองจักระ ”
“ แล้วจะ...” ผมอยากให้ชุนเปลี่ยนใจแล้วไปกับผมจริงๆนะ
“ คาคาชิ ” ชุนส่งเสียงดุใส่เบาๆเพื่อปรามให้ผมหยุดที่จะพูดมากไปกว่าเดิม ผมยกมือขึ้นมาปิดปากเล็กน้อย
ตามจริงแล้วรู้สึกว่าตนเองไม่ใช่คนพูดมาก แต่เป็นเพราะอยู่กับชุนบุคคลผู้ไม่เคยบริปากพูดใดๆ ทำให้ผมกลายเป็นฝ่าย
ที่ต้องพูดมากเสียเอง
“ โอเค ” ผมทำท่ารูดซิบปากหยุดพูดมากโดยโยนกุญแจทิ้งไปด้านหลังทันที
เก็บเสื้อผ้าของใช้จำเป็นสำหรับแช่ออนเซ็น ผมหยิบกล่องเบนโตะที่ได้รับมาจากชุนขึ้นมา เปิดฝากล่องออกอย่างใจเต้น
ลุ้นละทึกยิ่งกว่าเห็นเมอิถอดเสื้อผ้า ภายในกล่องนั้นเป็นข้าวปั้นโอนิงิริอย่างที่เดาไว้ไม่มีผิด รูปทรงสามเหลี่ยม
อาจจะแปลกตา เนื้อข้าวเเฉะเพียงเล็กน้อย แต่ขอรับรองเรื่องความอร่อยต้องร้องว่าเข้าถึงรสโออิชิฝุดๆ
หากไม่ได้เบนโตะของชุน ผมก็ไม่รู้ว่าจะมีอะไรตกถึงลำไส้อีกหรือเปล่า!
ดังนั้นจึงจัดการทุกสิ่งอย่างในเบนโตะลงสู่กระเพาะทันที เจ้าพวกลิงน้อยสามตัวต่างพากันไปรอที่ออนเซ็นเรียบร้อย
สาวเท้าจนถึงออนเซ็นเล็กๆท่ามกลางหุบเขา ได้ยินเสียงของสัตว์ป่าตัวเล็ก ใหญ่ ส่งเสียงร้องตลอดทางจนถึงบ่อแช่ตัว
ผมผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำล้างคราบเหงื่อสะอาดพร้อมลงแช่ตัว เสียงของนารูโตะและซาสึเกะดังโหวกเหวก
ขึ้นเป็นระยะ
“ ครูคาคาชิเสร็จหรือยัง? ” นารูโตะตะโกนเร่ง
“ ครูคาคาชิ ” คราวนี้เป็นเสียงของซาสึเกะ
“ มาแล้วจ้า ” ผมตอบพร้อมกับผูกผ้าปิดใบหน้าตั้งแต่ปลายจมูกลงไปถึงปลายคาง
หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กๆ พันรอบเอว เดินไปเปิดบานประตูเลื่อนป้องกันไอร้อนจากบ่อแช่ตัวเข้าสู่ด้านใน
“ คาคาชิทีชเชอร์มาแล้วซาสึเกะ! ” นารูโตะลุ้นตัวโก่งส่งเสียงเรียกเพื่อนรักแถมลุกขึ้นยืนพรวด
ซาสึเกะเองก็ลุ้นระทึกไม่แพ้กัน ไม่มีใครอาจทนรอเห็นใบหน้าที่แท้จริงของครูคาคาชินั้นไหวอีกต่อไป ปริศนาทุกอย่าง
เกี่ยวกับใบหน้าภายใต้หน้ากากจะเป็นอย่างไร ไม่ว่าจะปากห้อย หรือฟันเหยินตามที่นารูโตะสปอยด์มาให้คิด
และแล้ววันนี้ก็มาถึง...
“ รอนานไหม?” ผมเดินลงบ่อแช่ตัวพร้อมกับชูมือทักทายทั้งสอง ก่อนจะย่อตัวเพื่อนั่งลง
ในบ่นแช่ตัวที่มีน้ำอยู่แค่เหนือเข่า ปลดผ้าขนหนูพันเอวท่อนล่างออก วางพาดไว้ขอบบ่อใกล้มือ
ความอุ่นของน้ำทำให้รู้สึกผ่อนคลาย หายใจเข้าออกช้าๆ ส่วนเจ้าสองลิงซาสึเกะและนารูโตะ
ถึงกับตีหงายหลังล้มเสียงดังโครม แถมอุทานเสียงดัง
“ โธ่! ” นารูโตะ ซาสึเกะร้องเป็นเสียงเดียวกัน ผมไม่เข้าใจว่าทั้งสองคนร้องอะไรและร้องทำไม
จะคิดมากไปทำไมในเมื่อไม่ได้คำตอบเหล่านั้น เสียดาย...ชุนน่าจะมาแช่ด้วย ใช่ว่าอยากได้คนขัดหลังให้
แต่ลองคิดอีกที บางครั้งคาคาชิอาจจะติดชุนจนมากเกินไปแล้วก็ตาม
นั่งแช่ได้แค่สิบนาทีเศษผมก็ต้องลุกพรวดกลับห้องพักทันทีเพราะไม่อยากปล่อยให้ชุนอยู่คนเดียวนานๆ
End Kakashi’s talking.
ในระหว่างที่คาคาชิไม่อยู่ในห้องพัก ชุนอาศัยจังหวะนี้อาบน้ำแต่งตัวโดยไวด้วยความเร็วเต็มกำลัง จัดแต่งเสื้อผ้า
บนตัวเสร็จเก็บหน้าอกด้วยการพันผ้าก็อซวิธีโบราณของสาวหล่อรุ่นเดอะเขาทำกัน อย่างน้อยก็ซักแล้วแห้งไวกว่าผ้าโอบิ
ให้ความรู้สึกอบอุ่นไม่ต้องกลัวว่าจะเห็นหน้าอกนูนออกมาได้ชัดเจน เหลือเพียงเส้นผมสีดำสนิทยังชื้นน้ำ
ชุนเดินออกจากห้องเปิดประตูระเบียง ออกไปยืนรับลมธรรมชาติแทน ในขณะที่ปล่อยให้เส้นผมแห้งเอง
ดวงตาทั้งสองข้างจับจ้องมองไปบนท้องนภาถูกย้อมด้วยสีดำทั้งผืน ตกแต่งแต้มด้วยสีสันของเหล่าดารา
ระยิบแสงทั่วน่านฟ้า
สวยจัง.. .ในตัวเมืองคงไม่ได้เห็นอะไรดีๆแบบนี้แน่
ชุนยืนมองท้องฟ้าค้างในท่านั้นนานกว่าสิบนาทีก่อนจะเปลี่ยนเป็นยืน ก้มตัวเล็กน้อยใช้ส่วนท้องแขนวางลงบนขอบรั้ว
ทำจากปูนซีเมนต์เตี้ยๆ สายลมเอื่อยๆพัดผ่านร่างไปพร้อมกับการกลับมาของคาคาชิ ไม่ทันไรเขาก็มายืนอยู่ด้านข้าง
ของชุนเรียบร้อย
“ อากาศเริ่มเย็นแล้วสิ ” คาคาชิเอ่ยทำลายความเงียบ
“ อืม ”
“ เสียดายไม่ได้หยิบเสื้อหนาๆมาด้วย ” คาคาชิลูบต้นแขนตัวขณะพูด ส่วนชุนพยักหน้าเนื่องๆ
ใครจะไปรู้ว่าที่ฟาร์มม้าแห่งนี้เวลาพบค่ำจนถึงเช้าวันใหม่จะมีอากาศเย็นจัด คงเพราะภูเขาคลายความเย็น
ออกมาก็เป็นได้ ทว่าการหยิบโอเวอร์โค้ทตัวใหญ่ติดตัวมาด้วยก็คงไม่ใช่เรื่องนัก อากาศในตอนเช้าก่อนเวลาและหลัง
เที่ยง จนถึงเวลาหกโมงเย็นอากาศร้อนระอุยิ่งกว่าเดินเล่นในหมู่บ้านซึนะฯ
“ กลับเข้าข้างในก่อนเถอะ ฉันจะตามไปทีหลัง ” ชุนรู้ว่าคาคาชิเริ่มมีท่าทางว่าอากาศเย็นจัด
ส่วนตัวหล่อนนั้นไม่รู้สึกระคายเคืองต่อบรรยากาศใดๆทั้งสิ้น อากาศก็ยังคงปกติเหมือนเดิมตลอด
“ ไม่ กลับเข้าพร้อมกันดีกว่า ”
“ ทำไมดื้อแบบนี้นะ ? ” ชุนไม่เข้าใจกับคนตัวโตข้างกายไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มีนิสัยขัดกับรูปบุคลิกภายนอก
“ ผมคุณยังไม่แห้งดีเลยนะสิ ” คาคาชิเอื้อมมือทั้งสองข้างออกไปจับผ้าขนหนูบนบ่าของชุน
ถือวิสาสะดึงผ้าขนหนู ขึ้นมาคลุมบนศีรษะทับเส้นผมสีดำสนิทออกแรงจากปลายนิ้วเบาๆ เพื่อทำการซับน้ำ
ออกจากเส้นผมแทนการขยี้อย่างหนักหน่วงเพื่อให้เส้นผมแห้งไว ทั้งสองคนสบตากันอย่างเงียบๆชั่วครู่
คาคาชิอยู่ในระยะใกล้ได้กลิ่นสบู่หอมจางๆบนตัวจากคอเสื้อของชุน ลอบมองต้นคอขาวพบรอยสักรูปขนนก
จนกระทั่งถึงไหปลาร้า ผิวขาวเนียนทำให้จินตนาการต่อไปไม่มีหยุด รู้สึกว่าใบหน้า แก้มของตัวเองและฝ่ามือทั้งสองข้าง
เกิดร้อนผ่าว ต้องเป็นฝ่ายปล่อยมือออกจากผ้าขนหนูเสียเอง
“ ฉันกลับเข้าข้างในก่อนนะ ” คาคาชิปล่อยมือจากผ้าขนหนู รีบจ้ำอ้าวกลับเข้าข้างใน
ส่วนชุนได้แต่พยักหน้ามองตามแผ่นหลังกว้างของคนตัวโตเข้าไปด้านในจนลับสายตา คาคาชิเอนตัวนอน
ลงบนที่นอนยกแขนขวาขึ้นมาหนุน จากนั้นปิดเปลือกตาลงพร้อมกับใช้ความคิด ทบทวนกับความรู้สึกตนเอง
เมื่อครู่เขาแค่เอื้อมมือออกไปเช็ดผมให้ชุนเฉยๆ ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องลักษณะนี้ขึ้นอีกครั้ง หัวใจเต้นโครมคราม
เหงื่อออกจากขมับ มือ เท้าเกร็ง คาคาชิได้แต่บอกว่าอาการเหล่านี้ เกิดขึ้นเพราะชุนหล่อ...
ใครกันเป็นผู้ส่งนักลอบสังหารหน้าตาเหลายิ่งกว่าดาราในจอแก้วมาอยู่ร่วมบ้าน ร่วมชีวิตข้างกาย
แม้จะเป็นช่วงเวลาเกือบหนึ่งเดือนเต็มก็ตาม ยิ่งคำพูดแนวตำหนิคาคาชิ ‘ทำไมดื้อแบบนี้นะ’ ตามจริงแล้วมันเป็นคำว่า
กล่าวตักเตือน ที่เขาต้องโกรธหรือไม่พอใจ ทว่าตรงกันข้ามด้วยซ้ำเป็นคำตำหนิคาคาชิที่น่ารักจนโกรธไม่ลง
คนฟังต้องกลับมานอนเผลอยิ้มให้ตัวเองแบบนี้ได้อย่างไร?
ชุนตามกลับเข้ามาด้านใน ดวงตาสีท้องทะเลเห็นร่างหนาของครูโจนินประจำทีมเจ็ดนอนคลุมโปง
เข้าสู่นิทราเรียบร้อย จึงได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง ค่อยย่องไปปิดไฟห้องกลับมานอนบนที่นอนของตน
ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงช่วงอก ปิดเปลือกตาลง นอนหลับไปได้พักใหญ่ๆ
คาคาชิรู้สึกว่าอากาศในห้องนอนแห่งนี้ทะลุทะลวงผ้านวมผืนหนา เปิดเปลือกตามองรอบห้อง
เห็นชุนนอนหลับสนิทถัดออกไปไม่ไกล คาคาชิดึงตัวขึ้นมาอยู่ในท่านั่ง เขาคิดค้นหาวิธีคลายหนาวได้อย่างฉับพลัน
ด้วยมันสมองระดับอัจฉริยะต้นๆของหมู่บ้านโคโนฮะ
บางทีเขาก็ไม่ใช่เพนกวินมีขนสองชั้นเพื่อป้องกันความหนาวเย็นจากอากาศติดลบ
ได้ไอเดียแล้วคาคาชิเขยิบเข้าหาชุนทีละน้อย จนกระทั่งเข้าไปซุกตัวนอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
คาคาชิใช้ผ้าห่มของตัวเองคลุมทับผ้าห่มของชุนอีกทีเพื่อเสริมความอบอุ่น ป้องกันความหนาวเย็น
ในความมืดมิดพอจะมองเห็นภายในห้องได้เล็กน้อย คาคาชิแอบลอบมองใบหน้าของชุนขณะหลับสนิท
เส้นผมสีดำราวกับปีกอีกากึ่งสั้นยาวสยายบนหมอนหนุน ตัดกับผิวขาวละเอียดยิ่งกว่าหิมะ ริมฝีปากอวบอิ่ม
สีแดงน่าลิ้มลอง คาคาชิเผลอเลียริมฝีปากตามนิสัยแก้ไม่หาย ใบหน้าหล่อเหลายามกลางวัน กลายเป็นโครงหน้างดงาม
ยามค่ำคืน ไม่ว่าจะหล่อหรือจะสวย ชุน นั้นคล้ายกับถูกรังสรรค์ด้วยฝีมือของพระเจ้า
“ บ้าแล้วเรา ” คาคาชิหลุดปากก่นด่าตัวเอง
ก่อนจะขยับเข้าไปนอนประกบอยู่ทางด้านหลังชุน ชุนเป็นเพศชายเช่นเดียวกันกับเขานะก็ต้องหล่อเป็นเรื่องธรรมดา
ทำไมสมองถึงได้คิดอะไรอกุศลแบบนี้กันนะ? คาคาชิส่ายหน้าแรง ค่อยขยับตัวใกล้ชุน
สอดมือหนาเพื่อเข้าช้อนใต้ศีรษะ สัมผัสเส้นผมสีดำนุ่มนิ่มดุจกำมะหยี่ของชุนเบาๆ เพื่อต้องการหมอนหนุน
เปลี่ยนเป็นนอนหนุนแขนเเข็งของเขาแทน คาคาชิเป็นฝ่ายนอนหนุนหมอนส่วนชุนนอนทับต้นแขนเขาแทน
คาคาชิขยับตัวอีกทีวางปลายคางไว้บนศีรษะของชุนพอดี ส่วนแขนอีกข้างโอบกอดรอบเอวไว้อย่างนั่น
จนรู้สึกถึงความอบอุ่นกำลังแผ่ซ่านมาถึงช่วงอก หน้าท้อง
“ อุ่นกว่าที่คิด ” เมื่อจัดแจงวิธีการนอนใหม่ได้แล้วคาคาชิปิดเปลือกตาลง
พร้อมนอนพักออมเเรงไว้รับมือกับพวกลูกลิงทั้งสาม
ชุนปรือตาตื่นขึ้นหลังจากรู้สึกตัวว่าแน่นหน้าอกหายใจไม่ออก คงเพราะใช้ผ้าก๊อซรัดอกแน่นเกินไป
สภาพคงไม่ต่างอะไรกับคางคกโดนสิบล้อทับนัก รับรู้ว่ามีบางอย่างวางพาดอยู่ช่วงเอวคอดกิ่ว เบิกตากว้างมองอีกที
ค้นพบว่าท่อนแขนของคาคาชิ ไม่สิต้องเรียกว่าคาคาชิแอบย่องเข้ามานอนเบียดทางด้านหลัง หมอนที่เคยหนุนกลายเป็น
ต้นแขนล่ำๆของคาคาชิซะอย่างนั้น ทั้งช่วงแผงอกกว้าง กล้ามหน้าท้องแน่นๆแนบชิดกับแผ่นหลังเล็กๆของชุน
ฝ่ามือหนาสากลูบหน้าท้องแบนราบหายเข้าไปใต้เสื้อวางแหมะอยู่บนหน้าอก(น้อยๆ) ต่อให้หลับลึกขนาดไหน
ก็ต้องรู้สึกตัวบ้างสิ ชุนถึงกับหน้าเหวอไปตามระเบียบ พยายามแงะมือคาคาชิออกจากตัว
ใช้เวลาร่วมสิบนาทีกว่าจะสำเร็จ หมุนตัวออกจากวงแขนมาได้เห็นว่าใบหน้าของคาคาชิยังคงนิ่งขนคิ้วไม่กระตุก
แม้ว่าจะสวมหน้ากากปิดหน้าเหมือนทุกครั้ง
“ อย่าเพิ่งไปสินายตัวเล็ก ” คาคาชิพูดด้วยเสียงงัวเงีย ตวัดท่อนแขนรัดตัวโอบรัดร่างของชุนไว้อีกครั้ง
คนถูกกอด หมอนข้างจำเป็นทำหน้างงกับคำพูดของคาคาชิเมื่อครู่คาคาชิเรียกเขาว่า ‘นายตัวเล็ก’ อย่างนั้นหรอ?
ชุนรู้สึกหูผึ่งทั้งสองข้างรับรู้ได้ว่าเรื่องกายสรีระความแตกต่างระหว่างชายหญิงมันเป็นอย่างไร
แม้ว่าร่างกายชุนจะดูผอมแห้งใหญ่โตคลายผู้ชายก็ตาม ไร้ซึ่งหน้าอกดูมๆ
พอเทียบกับคาคาชิชายแท้แมนทั้งแท่ง ทั้งกล้ามเนื้อแผงอก หน้าท้อง ไหล่ แขน เห็นได้ชัดถึงรูปกายสรีระจริงๆ
“ ตื่นได้แล้วนะคาคาชิ ” ชุนบอกทั้งเขย่าปลุกเจ้าของแขนตื่นจากนิทรา
“ ไม่เอา! ” คาคาชิโอดคราญยกมือไม้ปัดไล่มือของชุน
“ อย่างอแงสิ! ”
“ ฮืม ” คาคาชิครางในลำคอใช้เสียงทุ้มต่ำตัดจบสนทนา ดึงชุนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
เขาใช้ปลายคางขยี้เส้นผมสีดำจนยุ่งเหยิงด้วยความเอ็นดูคนในอ้อมอกเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยให้ชุนเป็นอิสระลุกออกจาก
ที่นอนแสนอบอุ่น
สุดท้ายแล้วคาคาชิต้องจำใจลุกออกจากที่นอนตามหลังชุนนานสิบนาที ช่วงเช้าของวันคาคาชิพาสมาชิก
ทีมเจ็ดไปซ่อมรั้วตามจุดชำรุด กว่าจะลากร่างของตัวเองออกจากที่นอนได้ก็ต่อเมื่อได้กลิ่นกาแฟดำหอมกรุ่น
ลอยมาถึงห้องนอนชั้นสองของตัวบ้าน คาคาชิเด้งตัวออกจากที่นอนราวกับติดสปิง สลัดผ้าห่มบนตัวทิ้งไปอีกทาง
มือหนาคว้าเสื้อผ้าได้รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ แต่งตัวเสร็จคาคาชิรีบลงมาชั้นล่างของตัวบ้าน พบชุนกำลังง่วนอยู่ในครัว
กับซากุระ ส่วนนารูโตะ ซาสึเกะนั่งอยู่ที่โต๊ะรอทานอาหาร
“ ถ้าแผนนี้ไม่สำเร็จละนารูโตะ ” ซากุระถอยตัวมากระซิบ
“ ฉันยอมให้เรียกว่า ‘ไอ้’ เลย ” นารูโตะมั่นใจกับแผนการในครั้งนี้เป็นอย่างมาก
ซึ้งจะไม่พลาดเหมือนของแผนแชวนครูคาคาชิไปแช่ออนเซ็นเหมือนของซาสึเกะอย่างแน่นอน! จึงกล้ารับประกัน
“ ไอ้/ไอ้บ้านารูโตะ ” ซาสึเกะ ซากุระ วอร์มเสียงเรียกนารูโตะในแบบที่ตนถนัด
“ ยัง! ” นารูโตะเถียงทั้งสองคนไม่ทันได้แต่ส่งเสียงแถมชี้หน้าซาสึเกะอย่างเอาเรื่อง
เมื่อถูกหยามเรื่องแผนการเปิดโฉมหน้าของครูคาคาชิไม่ได้ แถมคนต้นเรื่องก็คือนารูโตะอีก แผนการครั้งนี้ไม่มีอะไรมาก
แค่แอบชวนครูคุยระหว่างทานข้าวเท่านั้น
“ กาแฟฉันละ ? ” คาคาชิเดินมาถึงครัวถามถึงกาแฟดำเป็นประโยคแรก ส่วนสมาชิกทีมเจ็ดต่างพากันชะเง้อ
มองดูกันเป็นว่าเล่น กลัวว่าจะเห็นไม่ชัดถนัดตา ชุนหันมาส่งกาแฟดำให้ในขณะกำลังจะวางลงบนโต๊ะ
คาคาชิมือไวแตะหลังมือชุนเบาๆค่อยหยิบแก้วในมือชุนไปถือเอง คนที่เห็นภาพช็อตเด็ดยิ่งกว่ากีฬามันๆ
ก็คือซากุระ เธออ้าปากค้างขากรรไกรไว้นานกว่าสามนาที คิดไม่ออกเลยว่าครูคาคาชิจะมาแนวนี้
ต่อมวายสีม่วงกำเริบทำงานอย่างอัตโนมัติ ไม่รู้ว่าจะจิ้นใครดี ระหว่างคาคาชุนหรือชุนคาคาดี
พร้อมกระโดดลงเรือชิปคู่นี้แล้วนะ!
นารูโตะ ซาสึเกะ ซากุระ รอจังหวะครูคาคาชิปลดผ้าปิดหน้าและดื่มกาแฟในมือ ทั้งสามไม่มีขยับร่างกาย
ทว่าส่งสายตาแอบจ้องอย่างลับๆ มองคาคาชิเป็นตาเดียวกัน เอาละตอนนี้ครูคาคาชิกำลังทำท่าจะปลดผ้า
ยกแก้วกาแฟสูงขึ้นเหมือนจะดื่มทันที
“ ตอนนี้แหละ! ” นารูโตะลุ้นตัวโก่ง บทสรุปใบหน้าภายใต้หน้ากากของครูคาคาชิ!
“ เอาละ พวกเธอทานกันเสร็จแล้วก็ออกไปสำรวจว่ามีรั้วตรงไหนชำรุดบ้าง แล้วกลับเข้ามารายงานนะ
ขี่ม้าเล่นกันไปคนละตัวก็ได้ ฉันและชุนจะได้เตรียมแผ่นไปซ่อม ” คาคาชิยังไม่ทันได้จิบกาแฟ วางแก้วกาแฟในมือลง
บนโตะ แล้วหันไปสั่งกับพวกทีมเจ็ดทันที
“ ไอ้นารูโตะ!!! ” ซาสึเกะ ซากุระ ถึงร้องเรียกชื่อนารูโตะพร้อมเพรียงกันอีกครั้ง
“ อะไรกันๆ ” คาคาชิได้แต่ทำหน้างงว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแค่สั่งงานเอง ทำไมทุกคนเรียกนารูโตะกันแบบนั้น?
“ ครับ/ค่ะ ” ทั้งสามเดินคอตก จำใจเดินออกจากห้องครัวทำตามคำสั่งของคาคาชิอย่างหง๋อยๆ
ไม่ว่าจะวางแผนแบบไหน คาคาชิสามารถรับมือได้ทันท่วงที บางทีสวรรค์ เทพเจ้ามักจะหาเรื่อง
หรือไม่เข้าข้างพวกเขากันเลยสักนิด ครานี้คงมีหวังต้องล้มเลิกแผนการเห็นใบหน้าครูคาคาชิอย่างจริงจังเสียแล้ว
คาคาชิเห็นว่าในห้องไม่มีใครห้องเขาและชุนกันสองคน
ดำนั้นจึงทำการปลดผ้าลงจิบกาแฟดำอย่างไม่ต้องกลัวว่าชุนจะแอบมอง ชุนมักจะหันหลังให้เหมือนทุกครั้ง
กาแฟในแก้วพร่องหมด พร้อมกับแซนด์วิชในจาน คาคาชิเข้าโรงเก็บของเตรียมพร้อมตะปู ค้อน
แผ่นไม้สำหรับการซ่อมรั้ว
“ ครูขาเจ้าม้าตัวเมื่อวานยังไม่กลับมาเลย ” ซากุระเข้ามาหาคาคาชิเป็นคนแรกพร้อมรายงาน
“ เดี๋ยวก็คงกลับมาเองละน่า ” คาคาชิวางมือลงบนเส้นผมของซากุระเพื่อให้เธอวางใจไม่ต้องกังวล
“ แล้วถ้ามันไม่..” กลับมาละ? ครูคาคาชิเองไม่มีอะไรมารับประกันเลยว่าม้าตัวนั้นจะกลับมาจริงๆ
“ เชื่อฉันสิว่าต้องกลับมา ” คาคาชิมั่นใจแถมทำให้ซากุระมั่นใจไปพร้อมกับเขาด้วย
“ ไม่แน่คงถูกพวกสัตว์กินเนื้อจำพวกเสือซิวไปแล้วก็ได้ ” ชุนโผล่มาอยู่ใกล้คาคาชิพูดด้วยเสียงแผ่วกะให้ได้ยิน
เพียงแค่ตนและคาคาชิเท่านั้น ผิดคาดซากุระกลับได้คำยินพูดนั้นเต็มสองหู เธอหันไปมองคาคาชิเพื่อรอคำตอบ
ว่าที่แท้จริงแล้วเจ้าม้าตัวอาจจะมีชีวิตรอดอยู่?
“ นี่พี่สุดหล่อ! ” นารูโตะทำตาเขม็งไม่พอใจ พูดเสียงดังใส่เพราะได้ยินชุนพูดกับคาคาชิถึงเรื่องที่ตนทำไปเมื่อวาน
“ แล้วใครละเป็นคนทำให้ม้าตื่นตกใจวิ่งออกไปอย่างนั้น? ” ชุนหันไปถามด้วยเสียงเย็นกับนารูโตะ
ชุนกำลังทำให้นารูโตะรู้สึกผิดกับการกระทำของตน
“ ฉันคิดว่าพวกนายน่าจะเรียนขี่ม้ากันมาบ้างแล้วนะ แย่จังทั้งๆที่ต้องรับภารกิจดูแลฟาร์มม้า แต่กลับไม่มีความรู้-
เรื่องม้าบ้างเลย ” ชุนส่งลูกยั่วให้นารูโตะเต็มๆ นารูโตะกำหมัดแน่นนึกแค้นรู้สึกว่าตนกำลังถูกตำหนิและต่อว่า
ไม่สิชุนกำลังต่อว่าทุกคนที่อยู่ตรงนี้ยกเว้นแค่ครูคาคาชิเท่านั้น พอหันมองซาสึเกะ ซาสึเกะส่งเสียง หึ ใส่เขา
แล้วค่อยหันหน้าหนีไปอีกทางเหมือนไม่รับรู้เรื่องด้วย!
“ งั้นถ้าม้ายังไม่กลับเข้าคอกภายห้าโมงเย็นละก็พวกนายก็อดข้าวเย็น แกะรอยตามคงไม่ใช่เรื่องยาก”
“ พี่เป็นใครกัน? พี่ไม่ใช่ครูคาคาชิ! พี่มาออกคำสั่งกับพวกผมไม่ได้หรอกนะแล้วผมก็ไม่ฟังพี่ด้วย! ”
นารูโตะรู้สึกว่าชุน เพื่อนของครูคาคาชิคนนี้เริ่มใช้อภิสิทธิ์มากเกินไปแล้ว แม้จะโชว์พาวฯมากไปก็เถอะ นารูโตะยังจำได้ดี
ว่าครั้งที่แล้วไปหาเรื่องชุนโดนอบรมเรื่องมารยาท เจ็บทั้งกายและใจอย่างบอกไม่ถูกไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้
“ คำสั่งของชุนก็เหมือนคำสั่งของครูใครไม่ทำตามก็เตรียมอดข้าวเย็นไว้เลย ” ดีไม่ดีจะกินยั่วต่อหน้าด้วย!
คาคาชิออกคำสั่งทันทีเมื่อสิ้นเสียงของนารูโตะ เพราะรู้ว่านารูโตะคงไม่ทำตามแน่ ก็เพราะนารูโตะมีนิสัยดื้อหัวรั้นไงละ
ใครห้ามอะไรก็ไม่ฟังต้องมาเจอกับตัวเอง
“ ครับ/ค่ะ ” ทั้งสามคนรับคำสั่งและรีบแยกย้ายไปทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายทันที
คาคาชิเหลือบมองชุนเล็กน้อย ชุนเองก็ไม่เบาเล่นใช้จิตวิทยาให้นารูโตะรู้สึกผิดกับสิ่งที่กระทำออกไปเมื่อวาน
พาลให้ทุกคนที่ไม่เกี่ยวข้องได้รับผล(กรรม)นั้นตามไปด้วย แถมชุนยังใช้คำพูดกึ่งคำสั่งแบบนั้น คาคาชิเองก็เชื่อเหมือนชุน
เชื่อว่าภายใต้จิตใจของนารูโตะแล้วยังคงมีการรับรู้ผิดชอบชั่วดีหลงเหลืออยู่บ้าง รู้สึกกับการกระทำและผลที่ตามมา
“ เด็กพวกนี้ไม่เคยเรียนขี่ม้ากันหรือไง? ” ชุนกันมาถามด้วยความสงสัย
“ เคยสิมันอยู่ในหลักสูตรภาคบังคับเชียวนะ ” คาคาชิบอกขณะหยิบค้อนขึ้นมา ตอกตะปูลงแผ่นไม้ซ่อมรั้วเตี้ยๆ
ส่วนชุนคอยจับแผ่นไม้ไว้ไม่ให้เคลื่อน
“ งั้นหรอ? ” ชุนลดเสียงลง
คาคาชิชะงักมือหยุดตอกตะปูแล้วหันมาส่งยิ้มปริศนาภายใต้หน้ากาก
“ บทเรียนแรกของหัสดินคือฝึกขี่ม้า รหัสทุกเลขต้องฝึกขี่ม้าให้เชื่อง ” ชุนเปรยขึ้นมาเบาๆ
ภาพในความทรงจำย้อนกลับมาอีกครั้งตั้งแต่จำความได้ หล่อนถูกฝึกให้อยู่กับม้าไม่ว่าจะออกคำสั่งหลากหลายโทนเสียง
เพื่อให้ม้าจำคำสั่งได้ อาบน้ำม้า ดูแลม้าที่ได้รับมอบหมาย เรียกว่าแทบจะกิน นอนด้วยกันก็ว่าได้
“ มันก็ดีแล้ว ” คาคาชิเห็นด้วย ชุนอมยิ้มมุมปากไม่อยากบอกคาคาชิไปหรอกว่าไม่ใช่การออกคำสั่ง
ให้ม้าเลี้ยวซ้าย ขวา หรือจะออกเสียงพูดในโทนที่ต่างกันเพื่อให้ม้าแยกแยะคำสั่งในแต่ละครั้งได้
“ ม้าเป็นสัตว์ผู้ถูกล่าปกป้องตัวเองไม่ได้ แถมยังต้องการความปลอดภัย ” ชุนสรุปอย่างสั้นๆ ได้ใจความ
และรอฟังความเห็นจากคาคาชิ
“ และจะรู้สึกปลอดภัย ก็ต่อเมื่ออยู่กับสังคมหรือสิ่งที่มันได้รับการดูแล ” คาคาชิพูดข้อความที่เหลือ
เขารู้สึกว่าชุนกำลังพูดสื่อความหมายอะไรบางอย่างอยู่ แต่ช่างเถอะคาคาชิตอกตะปูซ่อมรั้วในส่วนอื่นๆต่อจนกระทั่ง
แผ่นไม้หมดและชุนอาสาไปหยิบแผ่นไม้จากโรงเก็บของ คาคาชิยกท่อนแขนขึ้นมาซับเหงื่อข้างขมับ แสงแดดจ้าแบบนี้
เห็นทีต้องเร่งมือให้ไวกว่าเดิมเพราะถ้าขืนทำช้ากว่านี้ละก็ คงไหม้เกรียมภายใต้แสงแดดแน่
" พักก่อนเถอะ " คาคาชิเงยหน้ามองต้นเสียง เขาเห็นชุนนั่งอยู่บนหลังม้า ใช่ม้าตัวที่หายไปเมื่อวานเสียด้วยสิ
เกิดคำถามอยู่ในใจลึกๆว่าชุน ไปหาม้าตัวนี้จากตรงไหน
" ขึ้นมาสิ " ชุนส่งมือออกไปให้คาคาชิ เพื่อดึงตัวขึ้นมานั่งอยู่หลังม้า ซ้อนด้านหลัง
ชุนออกคำสั่งให้ม้าเดินอย่างเชื่องช้าและค่อยเร่งจังหวะทีหลัง จนกระทั่งวิ่งเหยาะๆ คาคาชิลอบมองชุนจากทางด้านหลัง
มองดูวิธีการบังคับม้า ชุนสามารถควบคุมได้อย่างใจคิดไม่ว่าจะเลี้ยวซ้าย ขวา วิ่งช้าหรือเร็ว ใช้เวลาวิเคราะห์สั้นๆ
แล้วบอกได้เลยว่าชุนมีความสามารถชั้นครูเลยทีเดียว คาคาชิส่งมือออกไปวางบนบ่าของชุนทั้งสองข้าง
เพื่อใช้เป็นหลักในการยึดตัวไม่ให้ร่วงเจ็บตัวลงพื้น ทั้งที่ตามความเป็นจริงแล้วเขาอยากจะกอดเอวเล็กๆด้วยซ้ำไป!
กลับมาถึงบ้านพักได้ คาคาชิเดินเข้าห้องครัว หยิบแก้วเปล่าสองใบ มุ่งตรงหาตู้เย็นอยากได้น้ำดื่มเย็นๆสักสองแก้ว
แก้วหนึ่งของเขา ส่วนอีกแก้วใบนั้นของชุน เมื่อได้น้ำดื่มเเล้วคาคาชิเดินออกมาหาชุนที่หลังบ้าน
เห็นชุนนั่งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่เอนหลังพิงกับต้นไม้ใหญ่ ส่งแก้วให้ชุน แล้วตัวเองก็รีบดื่มก่อนที่มันจะหายเย็น
เมื่อดื่มหมดก็ล้มตัวนอนหนุนตักชุน ยกท่อนแขนขึ้นมาพาดดวงตา เพื่อป้องกันเเสงแดดสว่างจ้า
สายลมเอื่อยๆพัดผ่านร่างกายไปอย่างช้าๆ แม้ว่าร่างของคาคาชิไม่ได้ไหวติงใดๆ หากแต่ภายในกลับคิดทบทวน
สิ่งเหล่านั้น ครั้งแล้วครั้งเล่า อีกไม่กี่ปีอนาคตข้างหน้า
คาคาชิกำลังจะเข้าสู่ช่วงวัยกลางคน เขามีทั้งฐานะ การงาน การเงินที่มั่นคง ขาดเหลือแต่เพียงเพื่อนร่วมคิด
มิตรร่วมเตียงนอนเพียงเท่านั้นหรือเรียกง่ายๆด้วยภาษาชาวบ้านว่า มี ‘เมีย’ กับเขาเสียที แอบเหลือบเปิดเปลือกตา
มองคนข้างบน ที่กำลังกอดอกพิงต้นไม้เล็กน้อย ค่อยปรับเข้าสู่ท่าเดิม เขาเริ่มมีความคิดที่อยากมีครอบครัว
เหมือนคนอื่นเสียที
หาคนรู้ใจสักหนึ่งคน ใช้เวลาศึกษาซึ่งกันและกัน แต่งงานกัน ภรรยาของเขา
ไม่ต้องสวยมากเพราะกลัวคนอื่นจะอิจฉาตาร้อนผ่าวๆแค่ควงไปไหนแล้วคนมองด้วยสายตาแทบลุกเป็นไฟ
เช่น ชุน เป็นต้น มีบ้านหลังเล็กๆตั้งอยู่ชานเมืองหลีกหนีชีวิตวุ่นวาย สังคมแย่งกันกินแย่งกันใช้ในเมืองใหญ่ ปลูกต้นไม้
พืชผักสวนครัวไว้หุงหาทำอาหาร เลี้ยงสัตว์เล็กๆ เช่น ปลา ไก่ หมู ไว้เป็นอาหาร ก็เพียงพอเเล้ว
สร้างทายาทตัวน้อยๆวิ่งเล่นไล่จับกันในสวนหลังบ้าน อาจจะส่งเสียงดังตามประสาเด็กน้อย
เสียงหัวเราะร่าเริงทำให้คนเป็นพ่อ มีรอยยิ้มด้วยความสุขที่แท้จริง หรือว่าจะกลับจากภารกิจแสนโหดระดับเอส
เปิดประตูบ้านมาเจอลูกสาวตัวน้อย ส่งแก้วน้ำเปล่าเย็นๆให้เขาดื่มเพื่อดับกระหาย
" คุณพ่อขา น้ำค่ะ ดื่มแล้วชื่นจายยย " ลูกสาว(ในจินตนาการ) พูดลากเสียงแบบไม่ชัดตามวัยเด็ก
เส้นผมสีดำ นัยน์ตาสีฟ้าอ่อน ส่งแก้วน้ำให้เขาดื่ม โอเคเขารับมาดื่นทันที น้ำศักดิ์สิทธิ์จากป้าเชงรึจะสู้น้ำวิเศษ
ที่ได้มาจากลูกสาว เหมือนเติมพลังให้รู้สึกหายล้า จากนั้นมือเล็กๆทั้งสองข้าง ค่อยๆนวดบนบ่า ไหล่ อย่างช้าๆ
ตามแรงของฝ่ามือน้อยที่อยากให้พ่อได้หายเมื่อยล้า
" หายเมื่อยหรือยังคะ? " เสียงเจื้อแจ้วของลูกสาวถามขึ้นอีก เหมือนรู้ว่าร่างกายของพ่อนั้นปวดล้าขนาดไหน
ภายในนั้นกลับหายเหนื่อย หายล้าเป็นปลิดทิ้ง มีแรงพร้อมจะออกไปลุยภารกิจในวันรุ่งขึ้น
คาคาชิแอบปรือตามองชุนอีกครั้ง ชุนรู้สึกตัวว่าถูกมองอยู่หลายครั้ง และทุกครั้งก็เห็นรอยยิ้มแปลกๆใต้หน้ากาก
หล่อนจึงตัดสินใจถามเขา
" คิดถึงอนาคต " คาคาชิตอบพร้อมรอยยิ้มแปลกๆตามเคย
" อนาคต? " ชุนสงสัย เขาเปลี่ยนจากท่ากอดอกมอง ส่งมือขวาวางต่ำลงสัมผัสเส้นผมสีเทาด้วยปลายนิ้ว
กลัวว่าจะทำให้คนบนตักเจ็บปวด
" ใช่ อนาคตที่มีคุณอยู่ด้วย " คาคาชิตอบอย่างมั่นใจ เปลื่ยนท่านอนยกแขนพาดทับดวงตา เป็นนอนกอดอก
ปิดเปลือกตาลงนอน
" อย่างงั้นหรอ ? " คนฟังไม่ได้ถามต่อเพราะอยากให้คนบนตักได้นอนพักเอาแรงสักชั่วครู่
แล้วค่อยกลับไปดูแลฟาร์มม้าต่อ
โปรดติดตามตอนต่อไป...
6พย2560
ความคิดเห็น