คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Animals : Avalanche.
“ ล๊ออ หล่อมากเลยเดนจัง~” ลูซซูเรียประสานมือสองข้าง ยกขาซ้ายกระดกงอขึ้น
สายลมกรรโชกแรงจากการสตาร์ทเครื่องบินเจ็ท เส้นผมสีน้ำตาลสะบัดพริ้วปลิวในอากาศ
กับใบหน้างามราวกับเทพบุตรลงมาจุติ ส่วนสูงราวๆหนึ่งร้อยเจ็ดสิบแปดเซนติเมตรปลายๆ เกือบร้อยแปดสิบเซนติเมตร
ยิ่งดูสะดุดตา เดนเซลสวมชุดสูทสั่งตัดจากอาร์มานี่ เหมือนกับสมาชิกวาเรียคนอื่นๆและยิ่งเดินในกลุ่มอยู่ด้วยนั้น
ลูซซูเรียคล้ายเป็นคุณหนูบอบบางห้อมล้อมด้วยบอร์ดีการ์ดส่วนตัว
(แต่ละคนรูปหล่อทั้งนั้น) รู้สึกว่าตนเองตัวเล็กตัวน้อยขึ้นมาทันที...
“ ขอบคุณครับ ” เดนเซลโค้งตัวขอบคุณคำเอ่ยชม
เดินตามหลังของคนข้างหน้า ตอนนี้กำลังอยู่บนเครื่องบินไพรเวทเจ็ทลำใหญ่ของหน่วยวาเรีย
“ รีบๆไปกันได้แล้ว! ” เสียงเอ็ดของสควอโล่ดังขึ้น
“ ค่ะๆ ” ลูซซูเรียจำต้องรีบย้ายร่างขึ้นเครื่องบินทันที เดนเซลมาด้วยแค่นี้ต้องตีหน้าโหดด้วยนะ!
ชิปเปอร์เบอร์ใหญ่ถึงกับแทบเก็บอาการไม่อยู่ สควอโล่เดินตีหน้ายักษ์เข้ามา เส้นผมสีเทาควันบุหรี่สยายกลางอากาศ
ตามแรงลม แว่นตาเรย์แบนกันแดดคลาสสิกสีดำ หุ่นผอมเพรียวสูงชะลูดแต่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อทุกสัดส่วน
สวมเสื้อสูทสากลสีดำ
สควอจังของเจ๊ก็เท่...คล้ายหลุดออกมาจากปกแม็กกาซีนวัยรุ่นแหนะ!
ทุกคนกำลังจัดแจงเลือกที่นั่ง ไม่สิ นั่งลงบนที่นั่งประจำตัว ส่วนเดนเซลน้องใหม่ที่กำลังมองหาเก้าอี้ว่างๆ
เหลือบหันไปเห็นที่ว่างใกล้ตัวจึงสาวเท้าไปใกล้
“ ตรงนี้มีคนนั่งแล้ว! ” เลวี่ อาเเทน กับร่มอัสนีพาราโบร่าแปดคันของเขา หาใช่แค่บอก
เข้ามาขวางห้ามให้ผู้ใดนั่งใกล้เก้าอี้กิตติมศักดิ์ ใช่ เป็นเก้าอี้ที่ใกล้กับบอสวาเรียมากที่สุด!
“ มานั่งข้างฉันนี่ ” สควอโล่จับข้อมือขวาของเดนเซล
ดึงเดนเซลไปนั่งอีกฝั่ง ให้ไกลจากเลวี่และแซนซัส
“ เดนเซล..เจ้าชายอยากกิน Ocean's 8 Premium sashimi set. เสร็จภารกิจนี้เจ้าชายต้องได้นะ ”
เบลเฟกอลเข้ามาสั่งเมนูอาหาร
“ พรีเมี่ยม? ” เดนเซลทวนคำพูดของเบลเฟกอลอีกที
“ ไม่ถนัดอาหารเอเชี่ยนหรอ? จริงๆแล้วคนเป็นเชฟต้องรอบรู้เรื่องอาหารทุกสไตล์นะ ชิชิชิ ”
เบลเฟกอลสังเกตจากสีหน้าของเดนเซลคล้ายกำลังต้องสงสัย
“ ครับ เข้าใจแล้ว ” เดนเซลแค่พยักหน้ารับคำสั่งจากเจ้าชายนักเชือด นานครั้งจะรีเควสเมนูที่ต้องการ
หรือบางทีเบลเฟกอล อาจจะเห็นเดนเซลรังสรรค์เมนูอาหารสไตล์เวสเทิร์น มากกว่าจึงคิดว่าซาชิมิไม่ใช่งานถนัดก็เป็นได้
“ ไปถึงที่นั่นสั่งภัตตาคารเอาสิว่ะ ” สควอลโล่ชักโมโห
ภารกิจครั้งก่อนเขาต้องอดทนร่วมสามวันเต็มๆกับบอสที่เอาแต่ใจ มีปัญหาเรื่องการกินทุกทีแม้จะอยู่ด้วยกันมานาน
สควอลโล่รู้จักปัญหาของแซนซัสเป็นอย่างดีเลยทีเดียว (บอสของเขานั้น...เป็นคนอยู่ยาก กินยากและเรื่องมากฉิบหาย!)
บางครั้งเขาเคยตัวกับการมีเดนเซลทำอาหารด้วยก็ได้ ทว่าหากเป็นภารกิจนอกสถานที่...นั่นสินะ
ครั้งก่อนเป็นความผิดพลาดของเขา ลืมเช็คเรื่องเมนูอาหาร(จองห้องอาหารชั้นหรูจากโรงแรม)
จึงต้องดึงเดนเซลมาร่วมชะตากรรมด้วย ไม่อยากโทษว่าเป็นความสะเพร่าช่วงนี้ต้องเร่งรีบปิดแฟ้มภารกิจ
จบงานทุกอย่างที่เข้ามาเพื่อเคลียร์ทางบินลัดฟ้าไปญี่ปุ่น ต้นเหตุที่สควอโล่ไม่สบอารมณ์
เพราะเหมือนกำลังมีเด็กเอาแต่ใจเพิ่มขึ้นมาอีกคน หน้าที่ของสควอโล่ไม่ใช่เนอสเซอรี่ดูแลเด็กๆนะ!
“ ไม่เป็นไรหรอกคุณสควอลโล่ ผมไหวน่า ” เดนเซลอยากให้สควอโล่สบายใจ
ถึงที่พักได้เดนเซลจะไปเดินจ่ายตลาด หาซื้อวัตถุดิบสดๆมารังสรรค์ให้เบลเฟกอลเอง โอเชี่ยนเอค ซาชิมิ
ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเดนเซลเลยสักนิด การขอดเกร็ดปลาแซลมอนไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องอาศัยความชำนิชำนาญ
แต่เทคนิคในการแล่เนื้อปลานี่สิ มีดยางากิบะต้องคมและทีเดียวผ่านโดยไม่สะดุด ถึงจะออกมาสวยงาม
ข้อควรระวังในเรื่องของก้าง แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือเดนเซลไม่มีลูกทีม! ตามมาด้วยแม้แต่คนเดียว!
พอลองเข้าครัวไปถามเผื่อมีคนไหนสนใจ ทุกคนส่ายหน้าแรงแม้ว่าจะได้รับค่าแรง(สำหรับนอกสถานที่)
มากกว่าเท่าตัวก็เถอะ ไม่มีหน่วยเสี่ยงตายกล้ามากับเดนเซลเลยสักคน!
“ เออ ถ้าไหวก็ทนเอา! ” ไม่ไหวก็ต้องไหว! สควอลโล่เผลอหลุดปากพูดเหมือนไม่ใส่แต่
เขาชะงักชั่วครู่ แล้วค่อยหันไปพูดกับเดนเซลใหม่อีกครั้ง
“ อืม รบกวนด้วยนะ ” สควอลโล่ฝากเรื่องนี้กับเดนเซล แม้จะไม่เคยสวดภาวนาหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย
เพื่อส่งผู้ช่วยมาสักคนก็เถอะ อย่างน้อยเดนเซลก็สามารถแบ่งเบาภาระเอ๊ย ลดเรื่องงานไปได้อีกเรื่อง
ใช้เวลาไม่นานราวๆสองชั่วโมงก็ถึงที่หมาย เครื่องบินร่อนลงจอดที่สนามบินมิวนิค เยอรมนี
ข้อดีของเครื่องบินไพรเวทเจ็ทคือไม่วุ่นวายเหมือนเครื่องบินพาณิชย์ ไม่ต้องห่วงเรื่องยืนรอกระเป๋าตามสายพาน
หรืออะไรก็แล้วแต่
ทางสายการบินจัดการให้ทุกอย่างเสร็จสรรพ เพียงแค่ลงเครื่องก็สามารถเดินผ่านเข้าด่านตรวจคนเข้าเมืองได้ทันที
สควอโล่เดินนำทุกคนอย่างเคย เขาจัดการเรื่องรถลีมูซีน(รถรับส่งบ้านๆ)ที่มารอรับ พาพวกวาเรียเข้าพักที่บ้านตากอากาศ
สควอโล่ไม่ได้เลือกบ้านพักตากอากาศสุดหรูหราระดับห้าดาวไว้ เขาเลือกบ้านธรรมดาไม่ได้ติดดาวหรือเป็นดาวเด่นนัก
แค่เหมาเช่าทั้งหลังด้านในสมฐานะเท่านั้น ถามว่าทำไมถึงตัดสินใจแบบนั้นก็เพราะว่า…จะได้ไม่ตกเป็นเป้าสายตา
หรือหากมีคนคิดอยากลอบทำร้ายวาเรียควอลิตี้ขึ้นมา พวกเขาเหล่านั้นคงเริ่มที่โรงแรม บ้านพักหรูๆ
ตั้งเด่นเป็นสง่าใจกลางเมืองก่อนเป็นอันดับแรก ค่อยไล่ตามมาถึงโรงแรม บ้านพักระดับล่างๆ
กว่าจะถึงตอนนั้นสมาชิกวาเรียก็ไหวตัวทันพร้อมจะปรับกลยุทธ์เป็นฝ่ายรับ ตอบโต้ได้อย่างแน่นอน
จัดได้ว่าสควอโล่เป็นนักวางแผนการได้ดีอีกคน!
“ อย่างเคย ห้องทุกห้องเหมือนกันหมด! ” สควอลโล่เป็นคนไปรับคีย์การ์ดมาและแจกจ่ายให้กับทุกคน
“ อย่าลืมเวลาที่เรานัดกันไว้ด้วยละ! ” สควอลโล่กำชับเรื่องเวลาอีกครั้ง
ก่อนปล่อยให้ทุกคนไปจัดการเรื่องส่วนตัว(หมายถึงจัดการเรื่องสภาพร่างกาย จิตใจ เช็คอาวุธให้พร้อมสำหรับภารกิจ)
“ ชิชิชิ ปากทางไม่ไกล ปั่นจักรยานก็ได้มั้ง ชิชิชิ ” ลดโลกร้อนด้วย เบลเฟกอลเห็นเดนเซลกับสควอลโล่
สองคนนี้กำลังยืนถกเถียงกันเรื่องรถ ซึ่งทางบ้านพักมีให้ยืมใช้(ยังไม่คิดรวมกับค่าเช่าบ้าน)
เบลเฟกอลจำได้ว่าขาตอนนั่งรถเข้ามา เหมือนเห็นซุปเปอร์มาเก็ตไม่ไกลจากบ้านพักมากนัก จึงเสนออีกแนวทาง
เพื่อให้ทั้งสองคนตัดสินใจง่ายๆ
“ ผมปั่นจักรยานไม่เป็น! ” เดนเซลตอบห้วนๆ
“ งั้นจูงเอาละกัน ชิชิชิ ” เบลเฟกอลยังไม่ลดละความพยายามกับการปั่นประสาทผู้คน
“ จะเอาให้ได้เลยหรือไง? ” เดนเซลชักสงสัย กับความต้องการของเบลเฟกอล
หล่อนต้องออกไปซื้อของ วัตถุดิบทั้งหลายสิบอย่างเพื่อมาทำอาหาร แน่นอนว่าการจ่ายตลาดสดต้องมีรถยนต์สักคัน
เพื่อทำการขนของกลับมา... หรือจะให้พูดหยาบๆ สมาชิกวาเรียแต่ละคนกินข้าวแต่ละทีหยั่งกับพายุหิมะถล่ม!
“ ขับไหวแน่นะ? ” สควอโล่เป็นห่วงกลัวว่าเดนเซลไม่คุ้นชินกับการขับรถในต่างประเทศ
ซึ่งไม่เหมือนที่อิตาลี ยิ่งที่พักอยู่บนเขาด้วย ห่วงใยใส่ใจในเรื่องความปลอดภัยของเดนเซลมากขึ้นอีกเท่า
“ แต่คิดอีกทีเข็นไปก็ได้ ” เดนเซลจึงยอมลดตัวลงไปเล่นเกมสงครามประสาทด้วย
“ ถ้าลำบากขนาดนั้น ขับไปเหมือนเดิมเถอะ! ” สควอลโล่เล็งเห็นถึงความลำบาก
ดูคล้ายว่าสควอโล่จะยอมใจอ่อน อนุญาตให้เดนเซลสามารถใช้รถได้เหมือนเดิม ในใจแล้วอยากตะโกนบอกสควอโล่ว่า
หล่อนขับรถเป็นตั้งแต่อายุสิบสาม! และสกิลในการขับขี่รถยนต์ทั้งหลายเหล่านั้นไม่ต้องห่วง เดนเซลเรียนรู้กฎและศึกษา-
เรื่องมารยาทบนท้องถนนเป็นอย่างดี ผู้ร่วมใช้ถนนต้องยกนิ้วให้ ใช่.. .หดนิ้วข้างๆลงเหลือแต่นิ้วกลางให้!
“ อืม ขับรถดีๆละ ส่วนพวกฉันจะไปทำภารกิจแล้วนะ ” สควอลโล่บอกกับเดนเซลว่า
พวกเขาต้องรีบไปทำภารกิจกันทั้งทีม ซึ่งไม่ได้บอกเนื้อหา ลงดีเทลงาน เดนเซลก็ไม่ได้ถามเรื่องภารกิจให้มากความนัก
เพราะกลัวสควอลโล่จะสงสัย หล่อนจึงพยักหน้าให้ง่ายๆ โชคดีที่ทางบ้านพักมีรถยนต์ให้ยืมขับ
ดังนั้นเดนเซลจึงจำต้องเข้าตลาดสด เพื่อไปตามซื้อวัตถุมาประกอบอาหารให้ทันเวลา
“ ไปดีมาดีล่ะ ” เดนเซลอวยพรให้สควอลโล่เรียบง่าย สตาร์ทรถเหยียบคันเร่งขับออกไปอย่างช้าๆ
ละสายตามองกระจกข้างหลังยังเห็นสควอโล่ยืนมองอยู่ สายตาที่มองนั้นดูอ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆ
“ เอาละ ขึ้นรถไปกันได้แล้ว! ” สควอลโล่หันมาเสียงดังบอกสมาชิกวาเรียให้ตื่นตัว พร้อมจะไปเริ่มภารกิจทันที!
ตลาดสดกว้างใหญ่สินค้ามากมายหลากหลายชนิดให้เลือกสรร ใช่ว่าจะมีแค่แม่บ้านมาเดินจับจ่ายซื้อสินค้า
เพียงอย่างเดียว ทั้งสองฝั่งตลาดกว้างขวาง มีหมดทั้งของคาว ของหวาน หากเดินตรงเข้าไปอีกจะเป็นมุมของอาหารทะเล
สดๆ ด้านขวาจะเป็นร้านอาหาร ท้องถิ่นและเบเกอรี่ ส่วนด้านทางปีกซ้ายของตลาดจะเป็นสินค้าจำพวกอุปโภค
บริโภคเช่น สบู่ แชมพู แยม ขนมปัง ฯลฯ
เดนเซลใช้เวลาจับจ่ายไม่มากนักราวๆเกือบสองชั่วโมง ถึงได้วัตถุดิบเหล่านั้น และรีบบึ่งขับรถกลับที่พัก
ต้องทำอาหารจัดโต๊ะ จัดจานให้พร้อมเมื่อทุกคนกลับมา
สายด่วนจากสควอลโล่ เขาโทรมาบอกสั้นๆว่าภารกิจครั้งนี้ใช้เวลาเยอะนิดหน่อย
อาจจะกลับมาทานข้าวเลทสักสองถึงสามชั่วโมง วางสายไป ส่วนเดนเซลรีบกลับเข้าครัวเหมือนเคย
และเมื่อใกล้ถึงเวลาที่ทุกคนจะกลับมา อาหารถูกจัดวางเสิร์ฟลงบนโต๊ะเรียบร้อย (โดยการจัดลำดับที่นั่งเหมือนการนั่งที่
คฤหาสน์) ทุกคนทานอาหารอย่างพร้อมเพรียง และมื้ออาหารค่ำสิ้นสุดลง ทุกคนต่างพากันแยกย้ายกันไปพักผ่อน
แต่บางส่วนก็พากันออกไปเดินเล่นรับลมชมวิวของเมือง
“ ของดีว่ะ ” เลวี่กระตุกยิ้มมองเป้าหมายตรงหน้า บรรยากาศรอบๆตัวหลังทำภารกิจตอนนี้ก็ไม่แย่นัก
ตอนนี้พวกเขาอยู่ในงานปาร์ตี้บนดาดฟ้าของโรงแรมแห่งหนึ่ง ไม่ไกลจากที่พักห่างแค่สามสิบเมตร
สามารถเดินกลับได้อย่างสบายๆ แสงสี เสียง ดนตรี ผู้คนมากมายรายล้อมตัวไปหมด โดนเฉพาะสาวๆเหล่าผีเสื้อราตรี
หน้าตาดีกำลังโยกย้ายขยับปีก(ร่างกาย)กันบนฟลอร์อย่างไม่ใครยอมใคร
“ ไหนว่ะ? ” ที่ว่าของดี สามารถตีเป็นมูลค่าได้ มาม่อน อัลโกบาเลโน่ตัวจิ๋ว พยายามมองหาของดีที่เลวี่ว่า
กระดกนมรสสตอเบอรี่รวดเดียวหมดแก้ว กวาดตามองไปรอบๆตัว แม้ว่างานปาร์ตี้งานนี้จะกำหนดอายุ
ของผู้ร่วมงานก็ตาม ทว่ามาม่อนก็ใช้ความสามารถของตนให้เกิดประโยชน์ คือการสร้างภาพลวงตา
เปรียบเสมือนไร้ตัวตนภายในงาน
“ คนไหน? ” เบลเฟกอลสงสัยไม่แพ้มาม่อน เหล่าสาวๆหน้าตาดีพวกนั้นไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาสักนิดเดียว
เพียงแค่ตนสงสารผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นแม่สาวชุดเกราะอกสีขาวโชว์แผ่นหลังสุดเซ็กซี่
แม่เสือสาวชุดลายเสือ สาวน้อยชุดเดรสสีชมพูน่าทะนุถนอมคนนั้น
“ สองนาฬิกา ” เลวี่ตอบสั้นๆ ยกขวดเบียร์ขนาดเหมาะมือขึ้นมากระดกดื่มแก้เขิน
และลอบมองไปที่เป้าหมายอีกครั้ง
สาวน้อยหน้าใสสวมชุดเดรสสายเดี่ยวจิ๋วๆสีดำพื้น รัดรูปโชว์หุ่นเอสไลน์ ขับให้เน้นเรื่องสรีระร่างกายสุดเย้ายวน
ผิวขาวผ่องเป็นยองใย เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนม้วนเป็นลอน รองเท้าส้นเข็มนั้นช่วยเธอได้เยอะ
ประเมินจากสายตาคร่าวๆส่วนสูงของเธอ แล้วคงไม่น่าถึงร้อยหกสิบเซนติเมตร
เลวี่ตัดสินใจสาวเท้าไปหาเป้าหมาย อย่างน้อยขอเข้าไปชนแก้วสักครั้งก็ยังดี!
แต่ความปอดแหกนั้นมีมากกว่า จากที่เดินตรงเข้าไปหา จำใจต้องตีไฟเลี้ยวขวาออกหนีเข้าห้องน้ำซะอย่างนั้น
“ อ๊ะ อ่าว ” เบลเฟกอลงงตาแตกพร้อมกับมาม่อน
อะไรของเลวี่ว่ะ?
เลวี่สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆถอนหายใจยาวๆ ออกหนึ่งทีในห้องน้ำ
ภารกิจเสี่ยงตายในแต่ละครั้งแทบเอาชีวิตไม่รอดหรือต้องตัดสินใจความเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายภายในยี่สิบสองวินาที
ยังสามารถเอาชีวิตรอดกลับมาได้เลย กับแค่เดินเข้าไปหาสาวเพื่อขอชนแก้วทำความรู้จักง่ายๆ
กลับทำไม่ได้ซะอย่างงั้น? รวบรวมความกล้าใหม่อีกครั้ง เดินกลับเข้าไปอีกที
“ เวรเอ๊ย! ” ไอ้ลิงกัง! เลวี่แทบเอาขวดเบียร์ในมือปาให้
ไอ้หน้าหล่อเดนเซลในชุดเสื้อเชี้ตสีขาวสะอาดตา ปลดกระดุมเสื้อลงโชว์ไหปลาร้าเบาๆ กางเกงสแล็คสีดำเข้ารูป
รองเท้าหนังมันวาว กับสาวน้อยหน้าใส(ที่หมายปอง)กำลังยืนคุยกันอย่างออกรส
ที่ทำร้ายจิตใจคือหอมแก้มกันต่อหน้าต่อตา! ไอ้ลิงกังนั่นมีอะไรดีกว่าเขาอย่างนั้นหรอ?
เทียบกับโครงร่างสูงใหญ่ กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ แทบจะทั้งชีวิตเขาออกกำลังกายตลอดเวลา(เพราะจำเป็นต่อภารกิจ)
รูปร่างผอมคล้ายปลาสลิดตากแห้ง ลมพัดแรงๆก็ปลิวแบบนั้น... แบบนี้เลวี่กินขาด! หากเทียบฝีมือระดับเชฟแนวหน้า
ระดับนั้นใช้เวลาสักสามเดือน ก็พอจะหยิบจับอุปกรณ์ในครัวให้คล่องมือได้อยู่หรอก!
หากเป็นเรื่องหน้าตา..ลิงเวรนั่นคงหล่อเหลาราวกับพระเจ้าปั้นเองกับมือ ส่วนเลวี่นะหรอ? หึหึ
คล้ายโดนพระเจ้าหลับตาปั้นด้วยซ้ำ!
ถ้าเรื่องหน้าตาต้องยอมรับว่าใช้เวลายันชาติหน้า หากขอไวกว่านี้ต้องพึ่งมีดหมอเข้าช่วย
หุ่นผอมแห้งคล้ายเบลเฟกอน คิดว่ายังเป็นผู้ชายไม่โตเต็มวัยนัก ถ้าหากว่าอายุมากกว่านี้ รูปร่างหรือกายสรีระ
อาจจะเปลี่ยนไปก็ได้เช่นกัน ถ้าเดนเซลเป็นพวกนักฆ่าด้วยละก็คงไม่พ้นฉายา ซาตานหน้าหยก
หรือไม่ก็เทพพระบุตรนักฆ่ามากกว่า รวมๆแล้วเลวี่ อาแทน ไม่มีอะไรสู้ได้สักนิดนอกจากเป็นสมาชิกวาเรียเท่านั้นเอง!
เลวี่ทนไม่ไหวกับภาพบาดตาบาดใจตรงหน้า ต้องยอมฝืนหักห้ามใจไม่ให้เข้าไปชกหน้าเดนเซลสักเปรี้ยง!
ย้ายร่างกายตัวเองหนีหายไปพร้อมกับกลุ่มคน
“ เอาแล้ว ” เบลเฟกอล มาม่อนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
“ ฉันพนันเลวี่ ” มาม่อนทุ่มสุดตัว หากมีมวยขึ้นมาละก็เลวี่กินขาดชัวร์ๆ
“ เจ้าชายว่าต้องเชฟอยู่แล้ว ชิชิชิ ”
“ เท่าไร? ” มาม่อนอยากให้มองเป็นมูลของค่าเงิน
“ ชิชิชิ เจ้าชายยอมจ่ายด้วยภารกิจเอสวันนี้ก็ได้ ชิชิชิ ” เบลเฟกอล กล่าววัดใจกับมาม่อน
ภารกิจเอสในวันนี้จะไม่ขอรับเงินเด็ดขาด ยอมให้เงินส่วนนี้กับมาม่อนไป หากว่าตนชนะ มาม่อนต้องเป็นฝ่ายยอมเสียด้วยเช่นกัน
“ Deal. ” มาม่อนตกลง
กลับจากภารกิจแล้ว แซนซัสรีบกลับเข้าห้องพักอาบน้ำชำระล้างร่างกายและต้องการนอนพักผ่อนทันที
ความเหนื่อยล้าจากการปฏิบัติภารกิจแทบทุกวันสะสมกันเป็นเวลานาน
เป็นสัญญาณเตือนเจ้าของร่างว่าร่างกายมาถึงขีดสุด
บอกตามตรงว่าตอนนี้ร่างกายต้องการที่นอนมาก เปิดเครื่องปรับอากาศได้ แซนซัสก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงขนาดคิงไซส์
เข้าสู่นิทราภายในทันที
กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงบานประตูห้องอ้าเปิดอย่างช้าๆ ทั้งๆที่ลงกลอนระบบคีย์การ์ดอย่างดิบดี
ร่างกายยังนอนอยู่บนเตียง แต่หางตายังมองไปยังบานประตูห้อง มือหนาสอดปลายนิ้วเข้าไปกระชับปืนใต้หมอน
ขนเป็ดยัดไส้อย่างดี เงาตะคุ่มๆไม่สูงมากเดินเข้า เอ่อ..มาสองคน ส่วนอีกคนก็ตัวเล็กเหมือนผู้หญิงตัวบางๆ
ทั้งสองกอดจูบกันนัวเนียๆ โดยไม่เกรงใจเจ้าของห้องสักนิด โอเค แซนซัสเข้าใจนะ
ว่าในห้องมืดมากจนแทบไม่เห็นแสงสว่างอะไรเลย จนไม่รู้ว่าตรงนี้มีคนนอนหัวโด่อยู่!
เลวี่หรอ? ไม่สิ เลวี่ต้องตัวสูง หนา ผมชี้ๆตั้งๆกว่านี้
ลูซซูเรีย? ไม่นิยมชะนี อันนี้ขอข้าม
เบล? แม้ว่าส่วนสูงจะพอใกล้เคียงกัน แซนซัสยังไม่ปักใจเชื่อ
เบลเฟกอลไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากฆ่ากับเชือด!
แล้วมันเป็นใครว่ะ?
เสียงหัวเราะคิกคักต่อกระซิกเบาๆสองคน ตามด้วยเสียงจูบปากดังจ๊วบจ๊าบ คล้ายกำลังจะมีคนมาเล่นหนังสดให้ดูต่อหน้า
ร่างของสองคนเริ่มเบียดแนบชิดกัน สัมผัสลูบไล้ จับต้องทำความรู้จักกันพอประมาณก่อนจะต้องหาที่ลง..
ไม่ทันไรทั้งสองก็ย้ายสถานที่(โดยที่คิดว่าเป็นผู้ชายสอดมือจับรวบยกสะโพกอุ้มเธอคล้ายหมีโคอาล่าอุ้มลูก)
จากกำแพงที่ยืนพิงสำหรับกอดจูบลูบไล้ธรรมดา เป็นที่เตียงขนาดคิงไซส์
“ ว้าย” เสียงผู้หญิงถูกวางลงบนเตียง เธอร้องออกมาคล้ายมีบางอย่างนอนขดตัวอยู่บนนั้น
“ ฮือ ” ร่างสูงอุ้มเธอมาก็ตกใจไม่แพ้กัน
“ มีคนอยู่ ถ้าจะสวิงแบบนี้ไม่เอาด้วยนะ ” เธอร้องบอกอีกหน
ด้วยความตกใจรีบเด้งตัวขึ้นจากเตียงนอน และวิ่งจู๊ดหนีออกทางประตูห้องทันที อาจจะฟังแล้วเหมือนผู้หญิงใจง่าย
เธอแค่ชอบในน้ำเสียงของผู้ชายคนนี้ ส่วนสูง รูปร่าง การแต่งตัว และหลายๆอย่างที่มีเสน่ห์เชิญชวนให้เข้าหา
คิดว่าหากรู้จักกันคงไม่เสียหาย บางทีเธอก็อยากมีผู้ชายดีๆควงให้คนอื่นอิจฉาเล่นๆเหมือนคนอื่นบ้าง
เลยยอมตามมาด้วยเท่านั้นเอง โดยไม่คาดคิดว่าจะมีอีกคนนอนรอเข้าสวิงด้วยแบบนี้ไม่ได้นะ!
“ เดี๋ยวสิเฮเลน เฮเลน เฮอุ๊บ! ” ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นและวิ่งตามแม่สาวน้อยที่ว่าชื่อเฮเลน
ลุกขึ้นยืนได้ยังไม่ทันได้ออกวิ่งตาม ก็เจอหมอนหนุนยัดไส้ขนเป็ดฟาดเต็มแรง จนเซเสียหลักไปอีกทิศ
“ ใครว่ะ? ” ร่างบางเซถลาเริ่มชักหงุดหงิด
“ ... ” อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่กระชากข้อมือให้ล้มลงบนเตียงคว่ำหน้าลง ใช้หมอนอีกใบกดทับศีรษะ
ให้ขาดอากาศหายใจตายกันไปข้างนึง แซนซัสย้ายตัวไปทับร่างของผู้ต้องสงสัยไว้ กดหมอนให้แน่นด้วยน้ำหนักตัวที่มี
ในมือถือปืนไว้กดบริเวณท้ายทอย เผื่ออีกฝ่ายยังคงดิ้นขัดขืนขึ้นมาสามารถยิงได้ทันทีโดยไม่ต้องเสียเวาลาเล็ง
นิ่งแล้ว! เจ้าของเงามืดนิ่งไปคาดว่าหมดสติจากการขาดอากาศหายใจ แซนซัสยังไม่คลายความสงสัย
ไม่ชะล่าใจจะถอยตัวออกมา ในช่วงวินาทีสั้นๆใต้ร่างกลับขยับตัว ใช้หมอนที่กดบนศีรษะและบิดร่างกายสุดแรงเกิด
คว้าหมอนฟาดเข้าข้างกกหูแซนซัสเต็มๆ แซนซัสถึงกับเสียหลักกระเด็น
“ โดนเองซะบ้าง! ” เสียงในเงามืดหงุดหงิด ไม่ลดละความพยายาม ใช้หมอนในมือเป็นอาวุธชิ้นใหม่
ฟาดเอา ฟาดเอา ความรุนแรงนั้นทำตะเข็บหมอนที่เย็บมานั้นปริแตกออกจากกันเป็นสองส่วน
ขนเป็ดด้านในปลิวออกมาตามแรงฟาด เกลื่อนกระจายไปทั่วทุกอณูห้อง
“ ไอ้เวรเอ๊ย! ” แซนซัสอาศัยจังหวะ ใช้ประโยชน์จากร่างกายสูงโปร่งเกือบสองเมตร เข้าไปคว้า
ไม่สิต้องเรียกว่ากระชากเต็มแรง หมอนยัดไส้ขนเป็นกระเด็นพ้นทาง แซนซัสเปิดสวิตซ์ไฟหัวเตียง
รวบข้อมือของอีกฝ่ายทั้งสองข้างจับกดร่างนั้นนอนราบลงบนเตียงนอน ด้วยความคล่องตัว ขึ้นคร่อมใช้น้ำหนักทั้งตัว
ทาบทับให้อีกฝ่ายยอมจำนนหมดหนทางต่อสู้
เอาละ คราวนี้ได้เห็นหน้ากันชัดๆแล้วนะ
ว่าเป็นฝีมือของใคร ที่บังอาจเข้ามารบกวนเวลานอนของเขา!
พรึ่บ!
ไฟในส่วนของห้องนอนสว่างจ้า
“ ไอ้ลิงเอเชีย! ” แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง!
ไอ้ลิงเวรนี่อีกแล้วหรอ? คราวนี้แอ๊ดวานซ์ถึงขนาดพาผู้หญิงมาแอบแซบกันในห้องเลยนี่นะ!
แซนซัสรวบข้อมือเล็กๆทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะของเดนเซล ร่างบางบนเตียงหายใจหอบแฮ่บๆ แก้มทั้งสองข้ามแดงก่ำ
ด้วยความเหนื่อยจากการต่อสู่ย่อมๆ
“ ฟู่ว! ” เดนเซลพ่นขนเป็ดในปากออก แม้ว่าเกือบจะถึงหน้าแซนซัสก็เถอะ กับสภาพติดเรทในตอนนี้
หล่อนโดนแซนซัสขึ้นคร่อม ใช่ เขาเปลือยท่อนบน โชว์แผงอก มัดกล้ามเป็นลอนงามๆไร้ไขมันแทรก
ร่างกายสมส่วนสมเป็นชายชาตรี
รอยแผลแหวะหวะบนตัวชวนสยอง โชคดีที่เขายังสวมกางเกงวอร์มไนกี้ขายาวสีดำบนตัวไว้อยู่นี่สิ
ป๋า(แซนซัส)จะทำอะไรต่อละเนี่ย???
โปรดติดตามตอนต่อไป...
30-4-2563
ความคิดเห็น