คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Animals : Madness. III
“ ถ้าฉันชนะเทพกระบี่ได้..เธอจะมาเป็นแฟนฉันรึเปล่า? ” สควอลโล่หาจังหวะเหมาะๆ
เมื่อเดนเซลอยู่คนเดียวเข้าไปถามตรงๆ ไม่ได้สนใจหรอกว่าเดนเซลจะรู้จักตนหรือไม่... ที่แย่ไปกว่านั้นคือ
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมนักเรียนชายทุกคนต้องวิ่งเข้าหาเดนเซล หากเป็นความเชื่อของบางประเทศ
คงเป็นเรื่องของการบนบานศาลกล่าวกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ สิ่งที่มองไม่เห็น วิทยาศาสตร์พิสูจน์ไม่ได้
หรือบางทีหล่อนอาจจะเป็นเทพีแห่งความสำเร็จก็เป็นได้
“ ก็เอาสิ ฉันเป็นกำลังให้นะ ” เดนเซลหันมาส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจ
ไม่ได้ตอบตกลงหรือรับปากเต็มคำ แต่คำตอบนั้นก็ทำให้สควอลโล่พึงพอใจเป็นอย่างดี
ก็แน่ละ เขาจะควงแม่คนงามนี่รอบโรงเรียนมาเฟียสักสามรอบเลยคอยดู!
และแล้วกาลเวลาก็ทำให้เขาพรากกับเดนเซล สควอลโล่สามารถเอาชนะเทพกระบี่ก็เรียนจบพอดีแยกย้ายกันไป
ตามทางกันหมดเรียบร้อย ยกเว้นไอ้ม้าพยศดีโน่ที่ยังพอเห็นหน้าค่าตากันอยู่บ้าง แต่เดนเซล...หายเข้ากลีบเมฆไปเลย
บางทีหล่อนอาจจะเป็นแรงบันดาลใจ ที่สามารถทำให้เขาบรรลุเป้าหมายได้
ถ้าหากสควอลโล่ ได้เดินวนมาเจอกับเดนเซลอีกครั้งเขาคงอยากจะขอบคุณหล่อนด้วยซ้ำ!
“ จะใส่ชุดหลายๆชั้นทำไมเล่า! ” สควอลโล่ไม่เข้าใจ คนนอนหลับสนิทในอ้อมอกสวมชุดเชฟคอจีนสีดำ
สลับตัดกับสีเทาให้ดูไม่สีทึบจนเกินไป เดนเซลดั๊นใส่เสื้อยืดซ้ำทับอีกตัวทั้งๆที่ด้านหน้าคงจะร้อนแย่ ต้องคิดทบทวนอีกที
ชุดเชฟเสื้อผ้าเนื้อหนาถูกออกแบบมาให้ทนต่อความร้อน สามารถระบายอากาศออกมาได้ดี ไม่ให้ผู้สวมใส่ร้อนจนเกินไป
เคลื่อนไหวได้คล่องตัว
หรือควรจะจับถอดกางเกงออกดีละ?
สควอลโล่ชักเหลืออด ร่างกายกำยำกำลังรู้สึกทรมานอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน กับการโดนหน้าอกหน้าใจ
นุ่มนิ่มประหลาดเบียดกับเข้ากับแผงอกไร้ไขมัน ส่งมือซุกซนลูบไล้ส่วนเว้าส่วนโค้งจนต้องถลึงตามองอีกครา
ความนุ่มหยุ่นประหลาด...ที่ผู้ชายไม่มีวันเข้าใจ หรือบางคราสควอลโล่ก็ไม่ได้สนใจในความแตกต่างของกายสรีระ
ของสตรีเลยเขาคงเป็นพวกดิบเถื่อน จาบจ้วงโจมตีราวกับสัตว์ป่าเดือนสิบสองมากกว่า
จะมานั่งชื่นชมความสวยงานระหว่างทางเหล่านั้น
แย่นะ เขาอยากมีเซ็กซ์กับเดนเซลในตอนที่หล่อนมีสติมากกว่านี้ คล้ายกับว่าหล่อนโดนเขาเอาเปรียบ
แค่จูบก็มากเกินพอแล้วหรือบางทีก็อยากให้เก็บเป็นความทรงจำของคู่มากกว่า..
.แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือเขามีความเป็นสุภาพบุรุษมากพอกว่าที่จะฉวยโอกาสแบบนี้
ในเมื่อเดนเซลอยู่ใกล้ตัวแล้ว จะเป็น เดนเซล หว่อง หรือไม่ก็ตาม ดังนั้น...สควอลโล่จะรอเวลาที่พร้อม
เป็นใจมากกว่านี้ตรงตามสำนวนที่ว่า เก็บเปรี้ยวไว้กินหวาน
สควอลโล่ยอมลามือทิ้งตัวลงนอนข้างๆเดนเซล แอบเหลือบมองคนข้างกายเข้าสู่นิทรา
นั่นสินะ เขาคงต้องนอนพักเก็บแรงไว้ลุยภารกิจที่ต้องออกเดินทางก่อนฟ้าสาง เพราะต้องรีบปิดภารกิจทุกสิ่งอย่าง
เดินทางไปญี่ปุ่นเพื่อจบเรื่องราวเสียที!
เดนเซลสะดุ้งตื่นจากการสั่น ส่งเสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง ลุกขึ้นมานั่งตัวงอคล้ายกุ้งแห้ง
ด้วยท่าทีลำบากลำบน นกน้อยส่งเสียงร้องจิ๊บๆตอนรับรุ่งอรุณวันใหม่ ดังมาจากหน้าต่างสีขาวบานใหญ่
มองเห็นวิวทิศทัศน์ด้านนอก
“ เช้าแล้วหรอ? ” เดนเซลถามตัวเอง เพราะรู้สึกว่าเหมือนนอนไปได้แค่งีบเดียวเท่านั้น
กวาดสายตามองรอบตัว ห้องนอนกว้างขวางเฟอร์นิเจอร์หรูหราสีขาวสะอาดตา โต๊ะ ตู้ ตั่งเตียงนอนขนาดคิงไซส์
ราวกับโรงแรมห้าดาว เหมือนส่วนของศีรษะยังคงหนักอึ้งและมึนงง
ภาพตัดตอนที่เมาหนักนอนสลบเหมือดบนโซฟาหลุยส์ในห้องรับแขก
ยกมือขวาขึ้นมาขยี้ดวงตา ใช้สติพึงระลึกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ใช่ เมาเหมือนหมา กอดขวดวิสกี้ด้วยความหวงแหน
คงไม่ใช่เมาแล้วเดินออกมาเที่ยวนอกคฤหาสน์ตอนกลางคืนนะ?
เดนเซลถามตัวเอง พยายามหยัดกายลุกขึ้นมายืนด้วยความทุลักทุเล มองเห็นขวดวิสกี้แตกบนพื้น
หรือว่าเมื่อคืนหล่อนทำหลุดมือหล่นแตก?
เสียดายจัง
ว่าแล้วเดนเซลเสียหลักล้มลงนั่งพับเพียบมองเศษแก้วเหล่านั้นด้วยความสำนึกผิด ไว้อาลัยกับวิสกี้สามนาทีเศษๆ
แล้วต้องลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีโซซัดโซเซ ออกจากห้องนอน
อ้าว อยู่ในคฤหาสน์วาเรียหรอกหรือ?
ความจริงพึงมาปรากฏออกมาให้เห็น ทางเดินหินอ่อนบนคฤหาสน์ ปูพรหมสุดหรูเกือบทุกพื้นที่ แจกันใบใหญ่
กรอบรูป ประดับประดาด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงระยับโอ่อ่าสมฐานะ เดนเซลถึงต้องกุมขมับ
และปวดลำไส้ชอบกลจนต้องยกมือมากุมหน้าท้องไว้ พยายามเดินเข้าห้องครัวหาเครื่องดื่มแก้ปวดหัว ปวดลำไส้จิบเบาๆ
กลับห้องพักคนงานที่อยู่อีกตึกให้ไวที่สุดเพราะกลัวมีคนออกมาเห็นสภาพตอนนี้
“ อ อ้าว เดนจัง ? ” ลูซซูเรียแง้มเปิดบานประตูห้องออกช้าๆ ห้องฝั่งตรงข้ามคือห้องของสควอลโล่
ซึ่งออกไปทำภารกิจกับบอสแซนซัส เบลเฟกอล ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางดีด้วยซ้ำ แต่ทำไมเดนเซลเป็นคนเดินออกมาล่ะ?
และท่าทางของเดนเซลที่เดินออกมานั้น ทำให้ลูซซูเรียถึงกับหน้าแดงเป็นแมงเม่า จนต้องรีบปิดบานประตูลง
ให้เบามือมากที่สุดเพราะกลัวโดนจับได้ว่ารู้เห็นความลับของสควอลโล่
“ เจ๊เปล่านะคะ! เจ๊ไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลย! ไม่เล้ย! ” ลูซซูเรียพร่ำบอกกับตัวเองด้วยเสียงกระซิบ
ยกมือขึ้นมาแนบหน้าอกด้วยความตกใจ หัวใจเต้นโครมครามเพราะหวีดคู่นี้อยู่ และคู่ที่หวีดก็กำลังเป็นคู่จริงแล้วสิ!
ว่าแล้วก็หมุนตัวหันหลังแอบมองจากตาแมวประตูส่องออกไปนอกห้องตรงทางเดิน
“ เดนจังของเจ๊ เจ็บมากหรือเปล่านะ? ” ลูซซูเรียถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
ใจจริงก็อยากจะเปิดประตูออกไปแล้วรักษาให้ทันที ก็กลัวว่าจะทำให้เดนเซลตกใจที่มีคนล่วงรู้ความลับนี้
วิ่งหนีเตลิดเปิดเปิง สควอลโล่ตีหน้ายักษ์กลับมา พร้อมกับอาละวาดจนคฤหาสน์พังราบเป็นหน้ากอง
จึงต้องเก็บความหวังดีของตนไว้
กว่าจะเริ่มรู้สึกตัวก็ช่วงบ่ายของวัน เดนเซลลากร่างของตัวเองกลับเข้าคฤหาสน์วาเรีย(ทั้งที่ยังมึนๆเบลอๆ)
ขึ้นไปที่ห้องของสควอลโล่ พกอุปกรณ์ทำความสะอาดติดมือขึ้นไปด้วย ด้วยความสงสัยบัตเลอร์หนุ่ม
จึงเข้าประกบเดนเซล ถามหาความว่าเดนเซลจะพกอุปกรณ์เหล่านี้ไปทำอะไรที่ไหนกัน?
“ เมื่อคืนฉันเมามากก็เลย...อ่ะนะ เกรงใจจังจะให้คนอื่นมาทำความสะอาดแทน ”
เดนเซลจึงตอบกลับไปสั้นๆว่า เมื่อคืนเมามากเลยขย้อนของเก่า เลอะบนห้องของสควอลโล่ด้วย
กลัวคนอื่นรู้เข้าจะมองหล่อนกลายเป็นพวกขี้เหล้า...เหมือนใครบางคนไป
“ เข้าใจแล้วครับ คุณเดนเซลคงเมาหนักมาก จริงๆแล้ว ไม่ต้องถึงมือคุณเดนเซลก็ได้นะครับ
พวกผมจะให้ฝ่ายทำความสะอาดขึ้นไปจัดการให้เอง ” อันที่จริงแล้วเขาทราบตั้งแต่เมื่อคืนแล้วด้วย
พวกฝ่ายทำความสะอาด มีหน้าที่ทำความสะอาดทุกวันอยู่แล้ว แม้ว่าจะต้องทำความสะอาดทุกวันก็เถอะ
“ ขอละ ” เดนเซลพนมมือยกมือไหว้บัตเลอร์งามๆ
“ ตามใจคุณเดนเซลเลยครับ ” บัตเลอร์ยอมแต่โดยดี เพราะรู้ว่าเมื่อคืนมีคนเมาหนักจริงๆ
และกลิ่นน้ำย่อยก็ไม่เป็นอันพึงประสงค์มากนัก คุณเดนเซลเข้าไปทำความสะอาดก็จริง
แต่อย่างไรก็ตามต้องมีฝ่ายทำความสะอาดขึ้นไปจัดการให้เรียบร้อย เพราะคุณสควอลโล่เป็นคนเป๊ะ เนี๊ยบ
ใส่ใจในทุกๆเรื่อง
“ ขอบคุณมากนะ ” เดนเซลตบบ่าให้ เพื่อเป็นการขอบคุณ
ขึ้นไปข้างบนห้องของสควอลโล่ลงมือปัดกวาด ทำความสะอาดเก็บเศษแก้ว ห่อกระดาษหนาๆซ้อนด้วยถุงพลาสติกอีกชั้น
เขียนระบุข้างถุงว่าเศษแก้ว เกรงว่าจะเป็นอันตรายต่อพนักงานเก็บขยะ
สบโอกาสนี้เดนเซลต้องใช้ให้คุ้มค่า ถลาตัวเข้าไปเปิดแฟ้มคอนโดเอกสาร บนโต๊ะทำงานของสควอลโล่
ไล่อ่านทุกแฟ้มด้วยความรวดว่องไว เปิดรื้อลิ้นชักตามโต๊ะ ไม่พบอะไรที่ต้องสงสัย
แฟ้มทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นเอกสารภารกิจตั่งต่าง
ลับสุดยอด จนเดนเซลต้องร้องว้าว ภารกิจเสี่ยงตายอันตรายต่อชีวิต สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีจนน่าอัศจรรย์ใจ
ดังนั้นเวลาเหลือเฟือเดนเซลจึงใช้เวลานี้สำรวจห้องนอนของสควอลโล่ไปในตัว เพราะคิดว่าคงไม่ได้กลับขึ้นมาอีกแล้ว!
“ จานนี้ไม่ผ่าน! ”
“ ไม่ได้เรื่อง!”
“ ไอ้สวะเอ๊ย ใช้ตีนทำหรือไง! ” แซนซัสเขวี้ยงปาจานสเต็กตรงหน้า
ทิ้งลงพื้นเป็นว่าเล่น แค่สเต็กง่ายๆกลับทำออกมาได้.... ห่วยสิ้นดี!
“ ไอ้บอสเวร มีอะไรให้กินก็กินๆเข้าไปเถอะ! ” สควอลโล่เห็นท่าไม่ดี
จึงต้องรีบออกตัวเบรกแซนซัสไว้ให้ทันเวลา
“ ฟิเลมิยองนี่นะหรอ? เนื้อแข็งๆ รสชาตมันเหมือนมีทบอลในอาหารแมว! หึ จัดจานได้ล้าสมัย ”
แซนซัสถึงกับต้องลุกขึ้นมาชี้นิ้วไปทิ้งจานสเต็กบนโต๊ะที่ทานไปได้แค่คำเดียวเท่านั้น สามารถวิพากษ์วิจารณ์
กับเมนูตรงหน้าโดยไม่อ้อมค้อม ราวกับว่าตนเองเป็น กอร์ดอน แรมซี่ย์ กับรายการโทรทัศน์ชื่อดังอย่างเชฟโหดครัวห่วย
“ มีทบอลหรอ ไม่รู้โว้ย! ไม่เคยเลี้ยงแมว!” สควอลโล่ชักหมดความอดทนกับการเอาแต่ใจของนายเหนือ
“ เหอะ! นี่จะวางยาพิษกะฆ่าให้ฉันตายหรือไงไอ๊สวะ! ” แซนซัสถึงกับเขวี้ยงจานสเต็ก
ไม่สิตอนนี้กลายเป็นยาพิษล่องลอยในอากาศ ทุกคนที่อยู่ในห้องอาหารถึงกับตะลึงอ้าปากค้าง ใช้ความสามารถของตน
บ้างก็โยกตัว กลิ้งตัวหลบภายในเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาที
“ เหวอ ” ทุกคนร้องออกมาอย่างพร้อมเพรียง หาที่หลบภัยกันยกใหญ่
แผละ!
“ ไอ้บอส ไอ้เชี้ย! ” สควอลโล่จะไม่ทน! หวยจึงมาออกที่ตรงกลางอกเสื้อของสควอลโล่แทน
ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าบอสจะเป็นบุคคลผู้มีลิ้นเทวดา สามารถรับรสอาหารได้พอๆกับผู้ตรวจสอบมิชลิน
หรือบางครั้งอดสงสัยไม่ได้เลยว่าวันๆที่บอสไม่ทำห่า(น)อะไรเลย บางทีอาจจะใช้เวลาเหล่านั้น
นั่งเขียนบล็อครีวิวอาหารก็เป็นได้!
“ ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ ฉันไม่กินอะไรทั้งนั้น! ” แซนซัสเช็ดปาก
ชี้นิ้วไปที่จานแตกละเอียดกระจายบนพื้น กลายเป็นเศษเนื้อเละๆคล้ายอาหารค่ำของสุนัข ทุกคนถึงกับวงแตก ขวัญผวา
ดีที่บอสไม่ใช้พลังนั่นขึ้นมา! ระเบิดทุกอย่างราบเป็นหน้ากอง!
“ ถ้าเดนเซลอยู่คงไม่เกิดเรื่อง ” เบลเฟกอล ตบบ่าให้กำลังใจสควอลโล่ เพิ่งรู้ว่าเดนเซลมีค่าก็เวลานี้นี่แหละ!
ตั้งแต่เดนเซลเข้ามาทำงานห้องอาหารของวาเรีย บอสผู้เรื่องมากพิถีพิถันในเรื่องของการกิน
ไม่เคยได้บ่นเรื่องอาหารฝีมือพ่อครัวใหม่สักเเอะเดียว
“ นั่นสินะ ” สควอลโล่เองก็เข้าใจแต่จะให้กระเตงเดนเซลมาด้วย ก็กลัวจะทำงานไม่สะดวก
ว่าแล้วก็ล้วงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อสูทด้านในออกมา กดส่งข้อความหาเดนเซล
และบัตเลอร์ที่คฤหาสน์สั่งงานทันที
“ บ้าชิบ! ” เดนเซลลุกขึ้นยืนเต็มสัดส่วน เท้าสะเอว กวาดตามองไปรอบๆห้อง ไม่มีอะไรที่ต้องสงสัยสักอย่าง
เอกสารก็คุ้ย เอ๊ย! รื้อมาอ่านทั้งหมด เนื้อหาข้อมูลล้วนแล้วแต่เป็นภารกิจระดับเอสทั้งนั้น
การเบิกงบประมาณซ่อมแซมสถานที่ฯลฯ ที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับการหายตัวไปของวองโกเล่รุ่นที่เก้าเลยสักนิดเดียว!
เดนเซลถอนหายใจแรงๆ หลับตาลงสักพัก รวบรวมสมาธิอีกครั้ง เหมือนมีบางอย่างมาดลใจชี้บอกทางให้
เดนเซลเปิดเปลือกตา เดินมาหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานของสควอลโล่อีกครั้ง แฟ้มก็หาแล้ว จดหมายก็อ่านด้วย
แต่เอ๊ะ เพิ่งเห็นซองเอกสารสีน้ำตาลอีกสองถึงสามซองซ้อนกันอยู่ ไม่รอช้า เดนเซลกระโจนตัวเข้าไป
ค่อยๆหยิบซองเอกสารขึ้นมาพลิกดู โชคดีที่เปิดผลึกไว้แล้ว จึงง่ายต่อการสืบข้อมูล นัยน์ตาสีเทอควอยซ์กวาดตามอง
ทั่วทั้งหน้ากระดาษ แผ่นแล้วแผ่นเล่า จนต้องล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บข้อมูลไว้
โทร่า มอสก้า หุ่นรบเดนตายถูกพัฒนายกระดับขึ้นโดยนายช่างชื่อสปาน่า ทำให้เดนเซลเริ่มอยู่ไม่สุข
จะว่าไป...ตั้งแต่อยู่มายังไม่เคยเห็นเจ้าหุ่นรบตัวนี้เลยด้วยซ้ำ คิดว่าคงเป็นไม่ตายสุดท้ายที่แซนซัสจะงัดออกมาใช้
ในการต่อสู่ชิงบัลลังก์ตั่งทองแน่ (ชิงแหวนและตำแหน่งวองโกเล่รุ่นที่สิบ)
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นสามครั้ง เดนเซลสะดุ้งตัวโหยง เผลอปล่อยเอกสารในมือหล่นลงพื้น
ไม่ได้การละ ต้องรีบเก็บ! ก้มตัวลงไปเก็บเอกสารบนพื้น จัดเรียงใส่ซองไม่ถึงนาที(โดยไม่ลืมเรียงหน้ากระดาษ)
เก็บเข้าที่ให้เรียบร้อย และบานประตูห้องเปิดออกทันที
“ ขออนุญาตครับ คุณเดนเซลครับ คุณสควอลโล่ต้องการให้วัดขนาดลำตัวเพื่อตัดชุดสูท ”
บัตเลอร์ตัวสูงโย่งเปิดประตูเข้ามาในห้อง
เกือบไปแล้วสิ!
เดนเซลใจหายใจคว่ำ หายใจไม่ทั่วท้อง
“ ชุดสูท? ” เดนเซลไม่เข้าใจ
จะกลับไปที่คอนโดมิเนียมก็ได้ กลับไปเก็บชุดสูทมา ไม่ต้องตัดใหม่ให้เปลืองงบประมาณ
“ ใช่ครับ คุณสควอลโล่ต้องการตัดชุดสูทให้คุณเดนเซล ” บัตเลอร์โค้งตัวเล็กน้อย
เพื่อเป็นการขออนุญาตและเดินออกจากห้อง ทันใดนั้นพนักงานตัดชุดจากอาร์มานี่เดินเรียงกันเข้ามา
โค้งตัวทักทายและขออนุญาตวัดตัวขนาดตามลำตัวทุกส่วน เพื่อทำการตัดชุดใช้เดนเซลสวมใส่สำหรับภารกิจภาคสนาม
หลังจากวัดขนาดลำตัวเพื่อตัดชุดเสร็จ บัตเลอร์ตัวสูงโย่งกลับเข้ามาอีกครั้ง
เพื่อเชิญขอเดนเซลออกจากห้อง เพราะตอนนี้ฝ่ายทำความสะอาดพร้อมเริ่มงานแล้ว ออกจากห้องของสควอลโล่ได้
เดนเซลล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง เปิดอ่านข้อความ สควอลโล่ส่งมาบอกว่าจะกลับมาภายในสามวัน
และมีภารกิจที่เดนเซลจะต้องเดินทางไปด้วย ซึ่งสควอลโล่ชี้แจงว่าหน้าที่หลักๆคือทำอาหารอย่างเดียวเท่านั้น
(อย่างอื่นไม่ต้องสนใจโดยเฉพาะแซนซัส)
“ ต้องไปกับเขาด้วยหรอเนี่ย? ” เดนเซลยกมือขึ้นมาลูบหน้าด้วยความอ่อนล้า เหมือนมีค้อนปอนด์ขนาดใหญ่
หล่นใส่หัวแรงๆหนึ่งหน อาการเมาค้างยังไม่ทันหายดี ต้องไปหาของบางอย่างมาถอน ดื่มเพื่อให้หายมึน
ดังนั้นจึงตัดสินใจเดินทางออกนอกคฤหาสน์ กลับห้องพักสุดหรูเพื่อไปหามอเตอร์ไซค์คู่ใจไทรอัมพ์ บอนเนวิลล์
บอบเบอร์ แบล็ก คัสตอมไบค์ในกลุ่ม Modern Classic สีดำล้วน ด้วยความคิดถึงถึงขั้นก้มหน้าลงจูบเบาๆ
ลูบไล้บนตัวถังน้ำมันตวัดขาขึ้นคร่อม ขี่คัสตอมไบค์พันธุ์แท้ควบออกไปถึงสำนักงาน CEDEF
เดนเซลแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองตึกสำงาน CEDEF ขนาดใหญ่ยี่สิบห้าชั้น ที่เคยตั้งเด่นเป็นสง่าตระการตา
ตอนนี้กลายเป็นกองเศษคอนกรีตทับถมกันเป็นชั้นๆ คล้ายพวกซากฟอสซิล มีแผ่นพลาสติกสีเหลืองสลับดำ
กั้นคนไม่ให้เข้าไปวิ่งเล่นไล่จับกันในพื้นที่ เตะขาตั้งได้ เดนเซลลงจากมอเตอร์ไซค์มุดแผ่นป้ายเตือน
เดินเข้าไปในซากปรักหักพังเป็นชั้นๆ เหมือนมาสำรวจความเสียหาย เดนเซลทิ้งตัวนั่งลงบนซากคอนกรีตชิ้นใหญ่
พอจะรับน้ำหนักได้ ฝังหน้าลงบนฝ่ามือ หัวสมองที่มึนๆเบลอๆทำงานหนักกว่าเดิม ล้วงหยิบซองบุหรี่
เคาะสองสามทีแท่งมะเร็งสีดำรสช็อคโกแลตไหลออกมาขึ้นมาชุดไฟ สูดรับควันสีเทาเข้าเต็มๆปอด ค่อยหายใจออกช้าๆ
ทั้งทางปากและจมูก สัญชาตญาณดิบบอกว่ามีเงาตะคุ่มๆ คล้ายคนตัวไม่สูงมาก ยืนอยู่ทางด้านหลัง
เดนเซลรีบลุกขึ้นเด้งตัวออกมาให้ห่างทันที มองผู้มาเยือนอีกครั้งด้วยนัยน์ตาสีเทอควอยซ์
“ โดนมิตไซน์ยิงตายแล้วไม่ใช่หรอ? ” เดนเซลผงะกับคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
เดนเซลยืนตะลึงเห็นใครกันนะ ??
โปรดติดตามตอนต่อไป...
25-4-2563
นอกจากเดนเซลที่ยืนตะลึงแล้ว...ชิวก็ตะลึงเหมือนกัน
ยอดวิวขึ้นมา6XX แล้ว (เฮ) ยอดFavเอย ยอดให้กำลังใจเริ่มเพิ่มมากขึ้นทุกทีๆ
ขอบคุณมากครับที่ให้ความสนใจกับฟิคเรื่องนี้
ขอให้มีความสุขกับการอ่านครับ
รักนะเด็กๆ
ChewWii
ความคิดเห็น