คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : DR. : Sometimes we don’t need advice. We just need somebody to listen.
-Sometimes we don’t need advice. We just need somebody to listen.
บางครั้งเราก็ไม่ได้ต้องการคำแนะนำ เราแค่ต้องการใครสักคนที่คอยรับฟัง
“ ไฮ มากิโนะ ว่างป่ะ ไปหาห้องเช่าเป็นเพื่อนหน่อยสิ ” ลีอากรอกเสียงใส่โทรศัพท์เคลื่อนที่
สี่เหลี่ยมสีดำขนาดพอดีมือ พูดคุยสอบถามปลายสายเล็กน้อยค่อยวางสายลง ย้อนกลับเข้าไปในห้องคอนโดของตน
รีบอาบน้ำผลัดเสื้อผ้าชุดใหม่ แต่งกายง่ายๆด้วยเสื้อยืดแขนสั้นคอวีสีขาวสะอาดตา กางเกงยีนส์ขายาวพับข้อเท้า
เพื่อความเรียบร้อยสีฟ้าอ่อนขาดเข่าพองาม รองเท้าสลิปออนสีขาวแมชท์กับสีเสื้อ และเก็บผ้าของใส่กระเป๋าเดินทาง
และสิ่งของบางอย่าง ต้องเก็บลงกล่องลังกระดาษสีกาแฟ แพ็คให้เรียบร้อยพร้อมย้ายออกทันที!
“ รอนานหรือเปล่า? ” เจ้าของชื่อมากิโนะโผล่เข้ามาในร้านกาแฟตามที่คนปลายสายโทรมานัดแนะ
เธอเอ่ยถามเพื่อนรักทันทีเมื่อมาถึง
“ ไม่หรอก ฉันก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน ” ลีอาให้คำตอบเพื่อความกังวลของมากิโนะ
เพื่อนสาวชาวเอเชีย(ญี่ปุ่น) เส้นผมยาวสลวลสีเดียวกับเครื่องดื่มชาเขียวเย็นบนโต๊ะ ไหวตามร่างกายบอบบางขยับตัวนั่งลง
บนเก้าอี้บุหนังอย่างดี เธอพอจะทราบเรื่องของเพื่อนรักกับแฟนหนุ่มอยู่บ้าง แม้จะเป็นเรื่องปุปปับก็ตาม
ทั้งลอว์และลีอาไม่เคยมีปากเสียง แม้แต่จะทะเลาะกันรุนแรงด้วยซ้ำ!
ไหนมาเกิดทะเลาะกันบ้าน เอ๊ย! ห้องแตกขนาดนั้นละ? ได้ยินจากปากเพื่อนรักเธอจำต้องบึ่งมาจากร้านกาแฟ
แล้วรีบขับรถกระบะออกมา เผื่อว่าเพื่อนรักต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน
“ หรอ อืมๆ จะไปเลยหรือเปล่าละ? ” มากิโนะกลับเป็นฝ่ายร้อนใจมากกว่าเจ้าของเรื่อง
กลัวว่าลีอาจะเร่งรีบ เพราะตอนนี้ก็อยู่ในช่วงสายของวัน ไหนจะต้องขับรถไปดูห้องเช่า คุยเรื่องสัญญา
เก็บข้าวของขับรถขนย้ายของกันอีก ของลีอา ซึ่งคาดว่าคงกินเวลาเกือบหมดทั้งวัน
“ หาอะไรเย็นๆดื่มก่อนเถอะ ” ลีอาชวนมากิโนะสั่งเครื่องดื่ม หล่อนหันไปเรียกบริกรมารับออเดอร์
และมากิโนะสั่งพอดี บริกรหนุ่มหน้าตี๋สไตล์อปป้าพาฟินส่งยิ้มให้แล้ววับเข้าไปในบาร์กาแฟ
จัดการเครื่องดื่มมาสั่งให้ไปเกินห้านาที
“ ฉันเลิกกับลอว์แล้วว่ะแก ” ลีอาเปิดประเด็นเข้าเรื่อง วางแก้วช็อคโกแลตปั่นในมือลง
“ คิดดีแล้วหรอ? เขาแค่นอกลู่นอกทางเองนะ ” ตบซ้าย ตีขวา! น่าจะกลับเข้าลู่เข้าทางเดิมได้อยู่!
เอ้ย หากลองได้คุยกันอย่างเข้าใจ บางทีอาจจะหาทางออกร่วมกันได้ดีกว่านี้ก็เป็นได้!
“ ฉันไม่รู้เลยว่าเจ็ดปีที่ผ่านมา…เหมือนเสียเวลาเปล่า ” ลีอามีสีหน้ากระอักกระอ่วน “ ลอว์เขาอยากมีลูก
อยากสร้างครอบครัวมาตลอด แต่ฉันยังไม่พร้อม…”
“ หน้าที่การงานของลอว์เขาดีนะ เป็นหมอหนิ แต่แกอยู่กับหมอแล้วเรื่องลูกไม่ต้องห่วงหรอก คุมได้! ”
ตามจริงแล้วลีอาควรจะสบายใจด้วยซ้ำไป! ไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาหน้าดำเคร่งเครียดแบบนี้!
“ เฮ้อ! ” ลีอาเงยหน้าขึ้นแล้วพ่นลมหายใจ
“ อยากบอกนะว่า…แก… ” มากิโนะเบิกตากว้างไม่คาดไม่ฝันกับสิ่งที่กำลังจะถามต่อไปนี้ “ คบหากันมา
ตั้งเจ็ดปี คานไม่เยเลยหรอ? ” มากิโนะตัดสินใจถามไปอย่างตรงไปตรงมา
“ คานอาจจะไม่เย แต่ลอว์อยากเยว่ะแก แต่ฉันกลัวพลาดท้องไง! ” ตามจริงลอว์เคยขอแค่ครั้งเดียว
แต่ลีอาปฏิเสธไปหลังจากนั้นลอว์ก็ไม่เคยขอจากหล่อนอีกเลย “ มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอว่ะ? ” ลีอาสังเกตสีหน้ามากิโนะ
ก่อนถามออกมาอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร
“ บ้าไปแล้ว! ” มากิโนะแทบไม่เชื่อกับหูตัวเอง คนถามถึงกับมีสีหน้าเหรอหรา " แล้วเวลาเขาเคารพธงชาติละ
แบบว่าช่วยชักธงขึ้น-ลงบ้างหรือเปล่า? " เรื่องเพศไม่ใช่เรื่องไกลตัว มากิโนะจึงสามารถพูดคุยกันได้อย่างปกติ
“ ไม่เคยอ่ะ ฉันผิดขนาดนั้นเลยหรอว่ะ? แต่ฉันกลัวพลาดขึ้นมา ”
“ ลอว์เขาเป็นหมอนะแก เรื่องนี้เขามีความรู้อยู่แล้ว วันไหนอันตราย? วันไหนปลอดภัย? ”
“ ไม่ใช่หมอก็ต้องมีความรู้เบื้องต้นป่าวว่ะแก แต่ฉันกลัวพลาดในตอนที่ไม่พร้อม
ต้องรับผิดชอบอีกหนึ่งชีวิตเลยนะแก ”
“ หรือแกคิดว่าลอว์ยังไม่ใช่ละ? ” มากิโนะเริ่มสงสัยกับความสัมพันธุ์ของทั้งคู่ คบกันมาเจ็ดปี….ถือว่านานนะ
ลีอาถึงกับชะงักไปกับคำถามของเพื่อนรัก ราวกับถูกไม้หน้าสามหวดแสกเข้ากลางหน้าเต็มๆ
“ ฉัน… ฉันกลัวว่าถ้ามีลูกขึ้นมา ฉันไม่แน่ใจเลยว่าจะเลี้ยงเขาได้ดีเท่ากับที่พ่อแม่เลี้ยงดูฉันได้หรือเปล่า? ”
ลีอาแสดงสีหน้าและแววตาออกมาอย่างไม่แน่ใจกับตัวเอง “ ฉันยังไม่รู้เลยว่าถ้ามีลูกขึ้นมา ฉันจะสอนอะไรเขา? ”
ลีอาพูดความกังวลใจของตนออกมาอย่างไม่ปิดบัง เพราะหล่อนรู้ดีต่อให้ปิดมิดแค่ไหน แต่นี่คือมากิโนะผู้ล่วงรู้
ในทุกๆเรื่องของหล่อน แม้จะไม่พูดอะไรแค่นั่งเงียบๆ มากิโนะก็ทราบถึงความไม่ปกติของคนใกล้ตัว
“ ฉันก็เหมือนกัน ” มากิโนะเองก็ครองโสดมานาน ก็ถูกของลีอานะ มากิโนะไม่ขัดแถมเห็นด้วย
ผู้ชายมาตามแจกขนมจีบเยอะแยะจนเลือกเจ้าอร่อยไม่ถูก! ตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย จวบจนถึงตอนนี้ซึ่งเธอ-
เป็นเจ้าของร้านกาแฟเล็กๆ มากิโนะโตมาจากครอบครัวฐานะปานกลาง พ่อแม่ของเธอประคบประหงมดูแลอย่างดี
ไม่ขาดตกบกพร่อง แถมยังไม่เคยปล่อยให้ลูกสาวคนนี้ได้ลำบากเลยสักหน!
แต่ถ้าหากว่ามากิโนะอยากจะมีครอบครัว… เธอก็ต้องมีความพร้อม เหมือนเช่นบิดามารดา!
สองสาวต่างพากันนั่งอย่างเงียบๆ จิบเครื่องดื่มในมือของตนเอง ต่างคนต่างใช้ความคิด
ปล่อยให้เสียงเพลงบรรเลงภายในร้านทำหน้าที่ของมัน โดยที่ไม่พูดแย่งแทรกแข่งกับเสียงเพลงดังคลอๆภายในร้าน
“ ดูที่ไหนไว้บ้างละ? ” มากิโนะเอ่ยถามเปลื่ยนเรื่อง จิบเครื่องดื่มในมือ
“ ห้องนี้น่าสนใจนะ คุไรกานะนี่อ่ะ ” ลีอาส่งโทรศัพท์ในมือให้มากิโนะดู เป็นห้องพักที่ถูกยิงแอด
โฆษณาเข้ามาในหน้าเฟศบุ๊คส่วนตัวเมื่อคืน คลิกเข้าไปเพื่อดูรูปถ่ายขนาดใหญ่ รูปถ่ายทั้งหมดทุกห้อง
ทุกซอกทุกมุมภายในห้องเช่าขนาดใหญ่พร้อมกับเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งเพื่อความสวยงาม หรูหรา
ราวกับห้องพักระดับห้าดาว และอุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้าแถมมาให้ด้วยอย่างครบครัน
มาเพียงตัวเปล่าก็สามารถพร้อมเข้าพักได้เลย!
“ ราคาน่าคบอยู่นะ ” ลีอาเลื่อนสไลด์รูปบนหน้าทัชสกีนให้มากิโนะได้ดูราคาค่าเช่าต่อเดือน
“ นี่มันแถมอะไรมาด้วยหรือเปล่า? ” เช่นพวกผีพวกสางเป็นต้น!
“ ฉันถึงได้โทรชวนแกมาด้วยกันนี่ไง ป้านิ่ม! ” ลีอาหันมองใบหน้าอีกคนพร้อมกับตั้งความหวัง
“ บ้า!! นี่ดูปากนะ มา กิ โนะ จ้า ฉันไม่ใช่ร่างทรงย่ะ! แค่สายมูเฉยๆ ” มากิโนะรีบแก้ตัวทันควัน!
แถมสะกดชื่อของตัวเองทีละคำ ใช้ปลายนิ้วมือข้างซ้ายแตะลงบนอกเบาๆคล้ายแนะนำตัวให้อีกคนรู้จักอีกครั้ง!
ก่อนที่ลีอาจะคิดว่าเธอเป็นร่างทรงจริงๆ หยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบเล็กน้อย แก้อาการเขิน แม้ความชื่นชอบของเธอ
ในด้านของฮวงจุ้ย หรือเรื่องของสิ่งเร้นลับเหนือธรรมชาติซึ่งศึกษาด้วยตนเองมาตลอดชีวิต
จะสามารถทำประโยชน์ให้เพื่อนรักก็วันนี่ละ!
“ งั้นไปดูกัน ” ลีอาเอ่ยชวน
“ เอาสิ ” มากิโนะวางแก้วกาแฟในมือลง ล้วงกระเป๋าหยิบเงินจ่ายค่ากาแฟ
ทว่าลีอาไวกว่า หล่อนรีบลุกไปจ่ายเงินถึงหน้าเคาน์เตอร์เลยทีเดียว จนทำให้มากิโนะถึงกับหลุดขำเบาๆกับท่าทางของลีอา
และเป็นฝ่ายพาลีอาเดินไปที่รถ อาสาเป็นสารถีขับรถพาลีอาไปดูห้องพัก
ในความโชคร้าย เหมือนจะมีเรื่องของความโชคดีปนอยู่ด้วย ลีอากดเบอร์โทรศัพท์ที่ทางเว็บห้องเช่า
ใส่ไว้หน้าเว็บ และปลายสายเป็นเสียงของหญิงสาวคาดว่าอายุไม่น่าเกินยี่สิบห้าปี ก็ตอบกลับพร้อมพาหล่อนไปดูห้องเช่า
เพื่อประกอบการตัดสินใจภายในทันที!
“ สวัสดีคุณเพโรน่า ” ลีอาจำได้ สาวน้อยผมสีชมพูพาสเทลแม้จะรวบมัดอย่างสวยงาม
ก็ยังคงทิ้งตัวเป็นลอนยาวสลวย เธออยู่ในชุดเสื้อเชี้ตสีขาว กระโปรงสั้นเหนือเข่าอวดช่วงเพรียวขาเรียวยาว
รองเท้าบู๊ตยาวถึงใต้เข่าคู่เก่งสีแดง สลัดคราบของพนักงานรีเซ็ปชั่นได้อย่างหมดจรด
“ คุณลีอานี่เอง สวัสดีค่ะ ” เพโรน่ายิ้มจนตาหยี แล้วโค้งตัวเล็กน้อย
ใช้สายตาประเมินมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยเวลาสั้นๆ ใบหน้างดงามแทบไร้การตกแต่งด้วยเครื่องสำอางค์
แค่รองพื้นด้วยแป้งฝุ่นธรรมดา ริมฝีปากเคลือบด้วยลิปกลอสสีอ่อนเป็นธรรมชาติ เส้นผมสียาวสลวยคล้ายเกลียวคลื่น
ถูกปล่อยให้เป็นอิสระยาวคลอเคลียกับแผ่นหลัง เสื้อยืดแขนสั้นสีขาวคอวี กางเกงยีนส์ขาดๆเซอร์ๆ
รองเท้าผ้าใบสลิปออนสีขาวส้นเตี้ย กระเป๋าถุงผ้าดิบลวดลายไม่มากคล้องไหล่ เรียกสายตาของผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาได้ดี
ดีกว่าตัวของเธออีกด้วยซ้ำ! ยิ่งมากับเพื่อนสาวอีกคนใบหน้างดงามไม่ต่างกัน! รูปร่างอ้อนแอ้นเส้นผมสีชาเขียว
ถูกรวบด้วยผ้าโพกผม เธอสวมชุดคอปกแขนยาวลายจุดสีขาว ความยาวระดับเข่า รองเท้าผ้าใบดูทะมัดทะแมง
นั่นก็ทำให้เห็นว่าเป็นจุดสนใจของคนที่เดินผ่านไป ผ่านมาได้อีกยกใหญ่!
“ ไปดูห้องกันเลยดีกว่าค่ะ ” เพโรน่าฝืนยิ้มอีกครั้งและเดินนำ พาลีอาและเพื่อนมนุษย์ทั้งสองคน
ตรงไปที่หน้าลิฟต์เพื่อทำการขึ้นไปบนอาคารเกือบชั้นบนสุดของคอนโดมิเนียนสุดหรูหรา พร้อมกับอธิบายข้อมูล
เพิ่มเติมให้กับลีอา แม้จะอยู่บนรองเท้าบู๊ตแฟชั่นสูงกว่าหกนิ้ว ก็ยังทำให้เพโรน่าเกิดความไม่มั่นใจกับส่วนสูง
ขึ้นมาอย่างกระทันหัน รู้สึกว่าส่วนสูงของตัวเธอนั้นพ้นบ่าของลีอาได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น!
“ คุณลีอาตัวสูงจัง ” เพโรน่าหันมาชวนคุยในเรื่องอื่น ซึ่งนอกเหนือจากเรื่องงาน
หน้าที่ได้รับมอบหมายจาก 'คุณท่าน' ใช่ มิฮอว์คได้วานให้เธอช่วยรับหน้าที่เป็นตัวแทนผู้ให้เช่าห้องนี้แทนเจ้าของ
แน่นอนว่าเธอจะได้ค่าแรงงานนี้ก็คือค่ามัดจำห้องล่วงหน้าเป็นเวลาสามเดือน ซึ่งเป็นค่าทำงานล่วงเวลา!
ซึ่งเพโรน่าก็สามารถทำออกมาอย่างได้ดีเยี่ยมเชียวละ!
“ ขอบคุณค่ะ ” ลีอาหันมายิ้มตอบ
เพโรน่าจึงชวนคุยเรื่องของงานต่อ เมื่อขึ้นมาถึงชั้น ห้องที่มุ่งหมายเธอจึงเดินนำ ล้วงหยิบคีย์การ์ดออกจากกระเป๋า
โรงศพโกธิคสไตล์สีดำใบจิ๋วในมือ พาลีอาเพื่อนสาวผมสีชาเชียวเข้าไปดูบรรยากาศภายในห้องของจริง
ประกอบการตัดสินใจ
“ กว้างขวางดีจัง ” มากิโนะกวาดสายตามองไปรอบๆตัวห้อง
ไม่ว่าการจัดการเฟอร์นิเจอร์ทั้งตกแต่ง หรือสิ่งของอำนวยความสะดวกนั้นถูกจัดได้เข้าที่ลงตัวกับห้องกว้างแห่งนี้มาก
ซึ่งเป็นห้องตรงกลางของทั้งชั้นพอดี มองออกไปนอกบานหน้าต่างซึ่งเป็นกระจกใสบานใหญ่สามารถเห็นวิวได้ทั้งเมือง
อย่างหนึ่งร้อยแปดสิบองศา หากเป็นยามค่ำคืนวิวจากตรงนี้คงสวยมากแน่ๆ
ตรงตามปก ที่เห็นจากรูปถ่ายจากเว็บไม่จกตา!
ทิศทางของแสงแดดไม่ส่องกระทบเข้าตัวห้องจังๆ จนเกิดความร้อน ละแน่นอนอาคารหลังนี้ทำจากพวกอิฐ ปูน
จะกักเก็บดูดซับความร้อนช่วงกลางวันไว้คลายตัวในเวลากลางคืน จะส่งผลให้ร่างกายรู้สึกร้อนเหนียวเหนอะ ไม่สบายตัว
ในทิศทางของสายลม มากิโนะยืนมองนอกหน้าต่าง ซึ่งเป็นประตูเลื่อนขนาดใหญ่แล้วลองเปิดออกสายลมพัดผ่าน
เข้ามาพอดิบพอดี พัดผ่านผ้าม่านสีขาวจนพริ้วไหว ทำให้ยิ่งมองเห็นว่าห้องนี้มีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้นนั้นถือว่าดี
มองแบบโดยรวมแล้วถือว่าเป็นห้องพักมากคุณภาพราคาน่าคบ ที่ดีเลยทีเดียว!
“ คุณเพโรน่า ฉันอยากทราบว่าเพื่อนข้างห้องเขาทำอาชีพอะไรกันหรือคะ? ” ลีอาสงสัย
เมื่อขึ้นมาถึงชั้นเกือบสูงสุดของที่นี่ก็ชั้นที่ยี่สิบห้า ซึ่งราคาห้องพักระดับนี้ราคาคงไม่ธรรมดาแน่ ดังนั้นจึงอยากถามเรื่อง
ของเพื่อนบ้านไว้ก่อน
“ พวกเขาเป็นเจ้าของธุรกิจค่ะ ไม่ต้องกังวลคะคุณลีอา พวกเขาไม่ส่งเสียงดังรบกวนอย่างแน่นอน ”
เพโรน่ากล้ารับประกัน ห้องพักทั้งชั้นยี่สิบห้าเป็นของ 'แดรคูล มิฮอว์ค' ทั้งหมด! แน่นอนละว่าคุณท่านไม่ยอมเปิดห้อง
ให้ใครได้เช่าหรือเข้าพัก แม้จะเสนอราคาอย่างงามแต่ก็ถูกปฏิเสธไป…. เว้นแต่หญิงสาวตรงหน้า!
“ แล้วก็ห้องด้านบนเป็นห้องวีไอพีของที่นี่ค่ะ ไม่ต้องกลัวว่าพวกเขาจะส่งเสียงดังหรือมีปาร์ตี้ทุกคืนนะคะ ”
ซึ่งชั้นที่ยี่สิบหกก็เป็นห้องพักของคุณท่านทั้งหมดแต่เพียงคนเดียวด้วยเช่นกัน!
“ ขอบคุณนะ ” ลีอากล่าวขอบคุณกับเพโรน่า “ ฉันเนี่ยโชคดีจังเลยแก ” ลีอาหันไปคุยกับมากิโนะ
“ สงสัยคงถูกหวยแน่ๆ ว่าแต่เลขห้องเบอร์อะไรนะ ” มากิโนะพูดปนเสียงหัวเราะคิกคัก ถามหาตัวเลขเสี่ยงโชค
“ ใครจะเป็นเศรษฐี? ” ลีอาชงมุขให้
“ ฉันนะสิ ฉันนะสิ ฮ่าฮ่า ” มากิโนะรับมุขอย่างรู้ทัน หัวเราะออกมาอย่างสดใส “ เตรียมตัวเรียกฉันว่า
'เศรษฐีนีมากิโนะ' ได้เลยจ้า! ฮ่า ฮ่า คนจะรวยช่วยไม่ได้น้าา ฮ่า ฮ่า” มากิโนะพูดต่อด้วยความตลกขบขัน
“ งี้แหละ แข่งเรือแข่งพาย แข่งอะไรได้ก็แข่งไป… แต่บุญวาสนาแข่งไม่ได้นะแก คิกคิก ” ลีอาถึงกับหลุด
หัวเราะกับมุขของมากิโนะโดยมีเพโรน่าหัวเราะร่วมวงด้วยเบาๆ ไม่ทันไรเพโรน่าถึงกับเบะปาก เอียงหน้าไปอีกทาง
กรอกตากลมโตคล้ายคุกกี้มองบนอย่างไม่พอใจ “ อ้อ เหรอ.. จ้า จ้า แม่วาสนาดี! คุณท่านเอ็นดูหน่อยทำขิงนะยะ! ”
เพโรน่าถึงกับพ่นภายในความคิดของตน แถมแลบลิ้นอีกหนึ่งทีลับหลังลีอา ก็สวยนะ ดูเป็นธรรมชาติดีอยู่หรอก….
แต่ก็…นะ…อืมม์!
เบื่อเต็มทีต้องมาปั้นหน้ายิ้มให้กับยัยโคนมนี่!
เธออยากจะกลับไปห้องพักส่วนตัว ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่มๆ จิบชาคาโมมายล์อุ่นๆช่วยให้นอนหลับได้ดียิ่งขึ้น
แถมยังบำรุงผิว ลดรอยสิวรอยคล้ำอีกด้วย! พร้อมกับล้มตัวลงบนเอกเขนกกอดตุ๊กตาคุมาชี่จนหลับไปสักที!
ไม่ต้องมาคอยปรนนิบัติรับใช้หญิงสาวกับเพื่อนมนุษย์ตรงหน้านี้อีกแล้ว!
แต่เอ๊ะ! โอกาสทองได้มาถึงมือเธอแล้วสิ!
เพโรน่าฉุกคิดอีกหน แล้วกระตุกมุมปากข้างซ้ายลับหลังสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า'มนุษย์'ทั้งสองคน
ดี! ฉันจะหลอกผีให้จับไข้หัวโกร๋นจนอยู่ไม่ได้เลยยัยโคมนม! โฮโระ โฮโระ โฮโระ!
บอกได้เลยว่าเรื่องนี้ไม่มีแค้นส่วนตัว ทว่าเป็นความสะใจส่วนบุคคลล้วนๆ
“ คุณเพโรน่า ฉันตัดสินใจเช่าที่นี่คะ ” ราวกับว่ายัยโคนมรู้ว่าเธอกำลังรู้สึกเบื่อโลกเต็มที!
อยากกลับเข้าโลกของเธอแล้ว! ลีอาหันมาบอก พร้อมดำเนินเรื่องจ่ายค่ามัดจำล่วงหน้าทันที ที่น่าแปลกใจคือ
เป็นการเซ็นต์สัญญาเช่าที่เรียบง่ายใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที เพโรน่าไม่ได้ขอดูเรื่องสเตทเม้นท์ย้อนหลังหกเดือน
หรือมากกว่านั้น และควรมีขั้นตอนที่มากกว่าเพียงแค่ตวัดลายมือเซ็นต์ชื่อลงบนเเผ่นกระดาษ!
“ เอ่อ ฉันยังไม่ทราบเลยว่าคุณลีอาทำอาชีพอะไรหรือคะ?” เพโรน่าถามด้วยความสงสัย
ซึ่งคำถามนี้ไม่ได้อยู่ในเนื้องานที่ได้รับมอบหมายจากมิฮอว์ค ลีอายิ้มก่อนแล้วตอบว่า “ ฉันเป็นนักแข่งรถค่ะ ”
หล่อนตอบสั้นๆ เพโรน่าได้แต่ยิ้มแห้งๆแล้วผงกศีรษะ “ อ้อ หรอค่ะ ดีนะคะเนี่ย ” ไม่ใช่ว่ารังเกียจ!
จัดลีอาเป็นพวกเด็กแว้น เด็กแซ้บป่วนกวนเมือง แต่เพราะเธอไม่รู้จักเรื่องของเครื่องยนต์พวกนี้มากนัก!
ยามรถยนต์ส่วนตัวของเธอดับหรือพังส่วนมากส่งเข้าศูนย์ ส่งซ่อมทุกครั้งที่มีปัญหาหรือไม่ก็โทรตามหาโรโรโนอา
เพื่อให้เขามาช่วย ก็ถือว่าเป็นเรื่องชวนพูดคุยพอให้เธอได้ต่อบทสนทนากับคนที่สนใจ(รองลงมาจากนายท่าน!)
“ แกไม่บอกเขาไปละว่าเป็นตำรวจสายสืบ ” มากิโนะท้วงถามเพื่อนคนสนิท
พร้อมกับล้วงของบางอย่างจากกระเป๋าผ้าดิบลดโลกร้อนคล้องเรียวแขนเล็กๆของตน
“ ไม่ละ บอกแบบนั้นละดีแล้ว ” ตามจริงเรื่องนักแข่งรถก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องหลอกลวง
“ อย่างน้อยเพื่อนบ้านจะได้สบายใจ เกิดเหตุด่วนเหตุร้ายขึ้นมาจะได้มีที่พึ่งนะ! ” มากิโนะพยายามบอกข้อดี
ของการพูดความจริงตั้งแต่แรก ไม่ใช่ว่าเพื่อนรักเป็นเด็กเลี้ยงแกะชอบโกหกมุสาไปเรื่อย!
หลังจากนั้นทั้งสองจึงพากันไปขนของย้ายจากห้องพักของลีอา เพื่อมาที่ห้องใหม่ซึ่งข้าวของลีอามีไม่มากนัก
แค่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบ กล่องลังกระดาษอีกห้าถึงหกกล่องและถ้วยรางวัลจากการแข่งขันรถมอเตอร์ไซค์
นับว่าโชคดีไป บางอย่างก็เก็บไว้ในห้องส่วนตัวซึ่งล็อคประตูไว้ หากเปิดต้องมีกุญแจเฉพาะเท่านั้น!
“ เอ้า! นี่ไม้กางเขน! ” มากิโนะยัดเครื่องรางสามารถประดับตกแต่งบ้านได้ใส่มือของลีอาไว้
“ ตั้งไม้กางเขนไว้นะ อย่าวางนอนเด็ดขาด! ความทรงพลังขับไล่สิ่งชั่วร้าย มันไม่เท่าตั้งวางแนวตรงแบบนี้! ”
มากิโนะสาธิตและอธิบายวิธีการทำงานของไม้กางเขนให้เพื่อนรักฟัง แล้วก็ตามด้วยข้าวของเครื่องรางของขลัง
ขับไล่สิ่งชั่วร้าย ตั้งแต่พวกผ้ายันต์สีแดง สายสิญจน์สีขาว บลา บลา
“ ยินดีด้วยนะ กับการเริ่มต้นใหม่ ” มากิโนะมอบช่อดอกไม้ให้กับลีอา โดยเธอจัดแจงใส่ลงบนแจกันดอกไม้
เพื่อเรียกความสดชื่น ไม่ให้ห้องพักของลีอานั้นดูโล่งโจ้งจนเกินไป อย่างน้อยมีความสวยงามจากเจ้าของห้องแล้ว
ควรมีดอกกุหลาบสีแดงแต่งแต้มสีสันขึ้นมาบ้างก็ยังดี ไม่ใช่แค่ดอกกุหลาบช่อเดียวตั้งตรงโต๊ะรับแขก
มากิโนะจัดวางตกแต่งตามห้องตั่งต่าง พูดคุยกับลีอาต่อและดื่มกันเพียงเล็กน้อยเพื่อเฉลิมฉลองให้กับความโสดอีกหน
มากิโนะรู้จักกับลีอาตอนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน แถมเรียนคณะบริหารเช่นเดียวกันอีก ความงดงามอันเลื่องลือ
ลือนามไปทั่ว จึงทำให้หล่อนกลายเป็นที่รู้จักของผู้คนภายในยูฯเพียงแค่วันเดียว และความป็อปของลีอาก็สามารถ
ทำให้หนุ่มเมืองข้างๆต่างพากันขับรถแห่แหนกันมา นั่งดักรอเรียงแถวหน้ากระดานกันถึงใต้ตึกภาคเชียวล่ะ!
เธอเชื่อว่าสวยๆอย่างลีอาครองโสดได้ไม่นาน เดี๋ยวก็มีหนุ่มหล่อมาคอยมอบความรักดามหัวใจให้อยู่ดี!
ยามเมื่อเธอต้องการที่พึ่ง มากิโนะก็จะเป็นให้ ยามที่ต้องการใครสักคนรับฟัง มากิโนะก็จะคอยอยู่ข้างๆ
ไม่ต้องกังวลมากิโนะเบื่อหรือไม่อยากทานข้าวดีๆไม่ชอบ! อยากเปลี่ยนไปทานอาหารเม็ดแถมหอนบรู้ววว!
พร้อมให้คำแนะนำห่างๆอย่างห่วงๆ โดยไม่ได้นินทา ด่าทอ ว่าร้ายให้กับอดีตคนรักของเพื่อน เพียงแค่รับฟังปัญหา
เสนอแนะทางแก้ก็แค่นั้น… หากว่าลอว์มาขอคืนดี… และลีอายอมยกโทษและกลับไปหาคนรักเก่า เธอก็ไม่ว่า
เพราะถือว่าเป็นการตัดสินใจของลีอาแล้ว
แต่ดูทรงแล้ว…ท่าจะยาก หากลีอาจะยอมกลับไป….
“ ไปแล้วแก ” มากิโนะโบกมือกดปุ่มบนตัวกุญแจปลดล็อคประตูรถออก แล้วเข้าไปให้นั่งบนเบาะคนขับ
“ ขอบใจมากนะ ขับรถปลอดภัย ถึงแล้วโทรหาด้วยนะ! ” ลีอารอส่งมากิโนะ
เมื่อรถกระบะของมากิโนะเคลื่อนที่จนลับสายตาไปแล้ว จึงค่อยหันหลังกลับ แต่ก่อนจะขึ้นถึงห้องพัก
ลีอานึกได้ว่าอยากซื้อเบียร์เพิ่มติดไม้ติดมือขึ้นไปดื่มอีกลัง ไม่ได้ดื่มให้เมาเพื่อย้อมใจทีเดียวรวด! แต่เก็บไว้เผื่อวันอื่นด้วย!
สายฝนโปรยปรายลงจากฟากฟ้าเป็นละลองหยาดน้ำเล็กๆ ราวกับว่ากำลังแจ้งเตือนให้ทุกสรรพสิ่งมีชีวิต
เร่งให้รีบหาที่หลบ หรือรีบกลับเข้าพัก ยกเว้นแต่ลีอาที่กำลังเดินข้ามถนนเพื่อไปร้านสะดวกซื้อใกล้ๆคอนโดฯคุไรกานะ
“ วี้ดวิ้ว ไงจ๊ะน้องสาวเจอกันอีกแล้วนะ ” เสียงผิวปากทำให้คนกำลังจะข้ามถนนตรงชะงักฝ่าเท้า
“ ใครอยากเจอวะ? ” ด้วยความปากไว ลีอาเผลอหลุดปากพูดออกไปอย่างฉับไว
“ พี่แฟรงกี้ไงจ๊ะ ” แฟรงกี้กับเส้นผมสีฟ้าน้ำทะเล สวมแว่นตาดำ ชุดเเจ็กเก็ตหนังสีดำ ทับเสื้อยืดสีดำด้านใน
กางเกงยีนส์สีสนิมขายาวจรดข้อเท้า รองเท้าสนีกเกอร์สบายๆ เขายืนกอดอกแน่นเอนตัวหย่อนสะโพก
นั่งลงบนมอเตอร์ไซค์เล็กน้อย กอดอกหลวมๆแล้วมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่วางตา
“ รถสวยดีหนี่ ” ลีอาถึงกับต้องเอ่ยปากชม
“ อยากซ้อนไหมละ? ” แฟรงกี้เอ่ยชวนแถมภายมือให้ เพื่อเชื้อเชิญหล่อน
“ ถนัดขี่มากกว่า ” ลีอาให้คำตอบนิ่งๆ
“ ลองดูไหมละ? ” แฟรงกี้เสนอ แถมขยับตัวออกจากมอเตอร์ไซค์คันโปรดเพื่อให้หญิงสาวได้เข้ามาใกล้
แน่อนอนละว่าเธอเดินกำลังจะถึงต้นแขนเรียวเล็กถูกคว้าไว้ “ ไปเอาความมั่นใจผิดๆมาจากไหนกัน? ”
ชายร่างยักษ์ไม่เห็นด้วยกับลูกพี่ใหญ่ เขาเข้ามาคว้าต้นแขนของอีกคนเพื่อห้ามปรามก่อนที่จะเลยเถิดมากไปกว่านี้!
เจ้าของร่างถึงสลัดการเกาะกุมแถมจัดการเหวี่ยงอีกคน กระแทกพื้นดังโครมใหญ่!
“ ฉันไม่ชอบให้คนมาจับตัว! ” ลีอามองหน้าคนบนพื้นอย่างเอาเรื่อง
“ ฮ่า ฮ่า เจอของจริงแล้ววะ ซัมไบ ” แฟรงกี้หัวเราะชอบใจ ไม่เคยเห็นซัมไบล้มเสียหลักได้เช่นนี้
เหมือนว่าไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้งความต้องการของลีอาได้ หล่อนเดินเข้ามาแถมขึ้นไปนั่งคร่อมบนรถของแฟรงกี้
ทำท่าวางมือราวกับว่ากำลังจะทะยานมันออกไปบนท้องถนน
“ เอาไหมละ ฉันมีแข่งกับพวกนักซิ่งเดรสโรซ่าท่าเรือฝั่งนู้นพอดี ” แฟรงกี้มอบข้อเสนอ
“ ก็เอาสิ ” ลีอาตอบตกลง
“ แต่ถ้าเธอแพ้ แน่นอนว่าเธอจะตกเป็นของฉันทั้งร่างกายและหัวใจนะ ” แฟรงกี้ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
ดวงตาหลังแว่นกรอบดำกำลังสั่นระริก เมื่อได้ขยับตัวใกล้หญิงสาวเพื่อได้เห็นใบหน้าของหล่อนอย่างชัดเจน
หน้าตางดงามราวกับนางฟ้านางอัปสรเช่นนี้ เขาไม่อยากให้กลายเป็นของคนอื่นเลยด้วยซ้ำ!
เพียงแค่เห็นตั้งแต่ครั้งแรก หล่อนก็ขโมยใจของเขาไปหมดทั้งสี่ห้องเรียบร้อย!
“ รถล้มขึ้นมาจะยกไหวหรือเปล่าเนี่ย? ” เสียงดูแคลนของชายตัวโตดังขึ้นขัดจังหวะ
เห็นต้นเเขนเล็กๆของหล่อนแล้วถึงกับส่ายหน้า
“ ถ้าชนะละ? ” ลีอาจ้องหน้าใกล้อย่างไร้ซึ่งความหวาดกลัว ไม่ได้สนใจกับคำพูดก่อนหน้า
“ ได้ไงลูกพี่เดี๋ยวแพ้ขึ้นมาเสียรถหรอก! ” ซัมไบรีบห้ามลูกพี่ของตน
“ เงียบน่าซัมไบ! ” แฟรงกี้หันไปดุอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงตะคอก
คนถูกตะคอกถึงกับหุบปากเงียบสนิท
“ ก็ได้เงินรางวัลเช่นนี้ ไปขอให้โชคดี ” แฟรงกี้ให้คำตอบ แถมอวยพรให้ " เอาละ เส้นสตาร์ทเริ่ม
จากไฟแดงหน้า ใครขี่ไปถึงท่าเรืออาซาเซียได้ก่อน และเข้าใกล้เส้นชัย เบรกรถจอดเทียบท่าเรือได้มากที่สุด
จะถือว่าเป็นผู้ชนะไป " แฟรงกี้พูดต่อ พร้อมอธิบายกฏกติกาการแข่งขันให้ลีอาฟังอย่างเข้าใจง่ายๆ
“ สถิติล่าสุดละ? ” หล่อนถาม
“ สถิติล่าสุดคือยี่สิบเจ็ดเซนติมเตร! เอ้าได้เวลาแล้ว ไปที่ไฟแดงได้เลย! ”
แฟรงกี้รีบบอกให้หล่อนเคลื่อนรถไปจอดรอ ถอดเสื้อหนังบนตัวให้หล่อนสวมใส่ หมวกกันน็อคและถุงมือทั้งสองข้าง
“ ดีล อืม ตอนนี้นายมีเงินเท่าไรแฟรงกี้ ? …เล่นข้างฉันให้หมดเลย! ” วินาทีนั้น
ภาพในหัวของลีอาผุดผังเมืองขึ้นมา ราวกับใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์ เริ่มสตาร์ทจากไฟแดงแยกหน้า
ขี่ตรงไปอย่างเดียวถึงสามแยกไฟแดงแยกที่สามแล้วเข้าโค้งตามเส้นทาง ตรงไปก็จะเข้าสู่ท่าเรืออาซาเซียพอดี
น่าเสียดายที่หล่อนไม่เคยเข้าไปในส่วนของท่าเรือ จึงไม่ทราบถึงจุดของเส้นชัยที่ว่า
ลีอาเคลื่อนรถไปจอดรอจังหวะสัญญาณไฟแดงพร้อมกับมอเตอร์ไซค์ของอีกฝ่าย
สมาธิของหล่อนนั้นจดจ่อกับไฟเหลืองนับสัญญาณถอยหลัง สาม สอง และ หนึ่ง
ปรืน ปรืน!
ลีอาบิดคันเร่ง เร่งเครื่องบิดออกทะยานออกไปอย่างไม่สนใจเรื่องของสภาพอากาศ แม้จะมีฝนตกปรอยๆ
ลงบนพื้นถนนก็ไม่ได้หวั่น แต่คนที่หวั่นก็เป็นพวกของแฟรงกี้ “ โซดอม โกเมอร่าตามไปเร็ว! ” แฟรงกี้ตะโกน
เรียกพรรคพวกให้ขี่รถมอเตอร์ไซค์ รีบตามไปอย่างติดๆอีกสามสิบคัน มองเห็นชุดของอีกฝ่ายเป็นชุดของนักแข่ง
ป้องกันอุบัติเหตุหรือกระแทกรุนแรงอย่างดี! รถคว่ำมามีแค่ฟกช้ำดำเขียวกันเท่านั้น!
แต่มองหญิงสาวทีมของเขาแล้วมีแค่เสื้อหนังสีดำ กางเกงยีนส์ขาดเข่าเซอร์ๆ หมวกกันน็อค ถุงมือกันลื่น
ไม่ได้มีอุปกรณ์เซฟตี้เหมือนทีมแข่งอีกฝั่งด้วยซ้ำ! กลัวถนนหนทางนั้นจะลื่น! ยิ่งตอนออกตัวบิดสุดปลอกขนาดนั้น!
เหมือนว่าหล่อนจะออกตัวช้ากว่าอีกฝ่ายจึงทำให้เห็นไฟท้ายรถอย่างชัดเจน อยู่ในสายตาของแฟรงกี้ตลอดเวลา
แข่งไม่ชนะไม่เป็นไร! ไม่ต้องตกมาเป็นของเขาทั้งตัวหรือหัวใจก็ได้!
แฟรงกี้ได้แต่ภาวนาในใจขอแค่อย่าให้เกิดอุบัติเหตุระหว่างการแข่งขันก็พอ!
ผ่านพ้นสามแยกไฟแดงไปแล้ว เหมือนว่าหล่อนยังไม่สามารถหาจังหวะขึ้นแซงได้ แต่ใครจะไปรู้ละ…
ช่วงตอนเข้าโค้งสุดท้าย หล่อนกับบิดคันเร่งกดปลายเท้าเข้าเกียร์เพิ่มสปีดขึ้นไปอีกเท่าตัว และจังหวะปาดแซงวงใน
ของหล่อนนั้นเป็นภาพติดตาของทุกคนที่ตามหลังมา!
หล่อนโยกมอเตอร์ไซค์แนบจะลงไปนอนกับพื้นเข้าโค้งลากยาว ราวๆสี่สิบห้าองศาขนานกับพื้น
ราวกับอยู่ในสนามแข่งทางเรียบโมโตจีพี! ลำตัวด้านหน้าแนบไปกับส่วนถังน้ำมันบนรถ เอนตัวเล็กน้อยเพื่อสร้างมุม
และองศาขนานกับตัวรถ มองจากสายตาหัวเข่าเล็กๆของหล่อนนั้นเกือบจะติดพื้นโดยห่างไม่ถึงสามเซนติเตร!
“ นี่มันมืออาชีพชัดๆ ” แฟรงกี้ถึงกับหน้าเหวอ พูดขึ้นคล้ายคนสติเลอะเลือน
หากสังเกตตั้งแต่ตอนออกรถควรจะทราบได้ชัด ท่านั่งบนเบาะก้มตัวลงอย่างถูกต้องเอย การเข้าโค้ง สำคัญที่สุดคือ
ควบคุมรถได้ราวกับว่าเป็นอวัยวะที่สามสิบสามของร่างกายได้อย่างดีเยี่ยม! ต้องใช้คำว่ายอดเยี่ยม! ถึงจะเหมาะสม!
หล่อนแซงจากโค้งเบียดวงในอย่างเฉียบขาด แถมยังบังไลน์ไม่ให้อีกฝั่งขึ้นมาแซงได้!
และกำลังบิดเร่งเครื่องเข้าไปในส่วนของท่าเรืออาซาเซียซึ่งเป็นเส้นตรงยาว แต่ความซ่าของหล่อนนั้นยังไม่จบ!
แม่คุณเล่นยกล้อหน้าขึ้นสูงราวกับว่ากำลังจะเข้าสู่เส้นชัยข้างหน้า! และค่อยปล่อยลงในไม่ช้า
หากดูให้ดีเส้นชัยของพวกเขา คือริมขอบท่าเรือ ใครเข้าไปจอดได้ใกล้มากที่สุดจะเป็นผู้ชนะในค่ำคืนนี้!
เอี๊ยด!
เสียงของล้อรถขนาดใหญ่สำหรับการแข่งขันนั้นบดลงพื้นถนนอย่างฉับพลัน จนเกิดเสียงดังสนั่น
อีกฝ่ายตามมาติดๆในทางตรงลดเกียร์ลง ชิงกดก้านเบรกไปก่อนเรียบร้อย!
“ เบรกได้แล้ว! ” แฟรงกี้และคนอื่นๆในทีมต่างพากันส่งเสียงร้อง บอกให้หล่อนรีบกำก้านเบรกรถซะ!
ไม่อย่างนั้นไถลลงท่าเรือ ได้ลงไปว่ายน้ำป่อมแป๋มทั้งรถทั้งคนแน่!
แต่เหมือนจะไม่ได้ยิน เสียงของเครื่องยนต์หกสูบเก้าร้อยซีซีของแฟรงกี้เสียงดังเกินกว่าจะได้ยินเสียงรอบกาย!
ร่างอ้อนแอ้นบนมอเตอร์ไซค์สำหรับแข่งได้จังหวะ กำก้านเบรกมือแน่นแล้วสะบัดท้ายดริฟท์ปาดล้อหลังเป็นครึ่งวงกลม
ให้เข้าสู่เส้นชัยมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ สร้างเสียงฮือฮาให้กับผู้คนพบเห็นดังอีกระลอก!
“ จะบ้าตายรายวัน! ” แฟรงกี้ใจหายใจคว่ำ เมื่อเห็นว่ารถจอดสนิทเรียบร้อยดี ไม่มีใครได้รับอุบัติเหตุ!
“ เอาตลับเมตรมาวัดสิ! ” เสียงดังจากอีกฝั่ง พร้อมกับพรรคพวกพากันรวมกลุ่มก้อนเข้ามา
พร้อมกับคนถือตลับเมตร กลุ่มของแฟรงกี้รีบตามเข้าไปดูเพื่อเป็นสักขีพยานในการแข่งขัน
“ สิบแปดเซนติเมตร! ” เมื่อวัดความห่างจากท่าเรือถึงล้อรถของอีกฝ่าย
เสียงโห่ร้องเฮดังสนั่นราวกับได้รับชัยชนะต้องเงียบลงเมื่อประกาศต่อ “ สองเซนติเมตร! ” กรรมการถือตลับเมตร
พูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนัก ทั้งที่จริงแล้วสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าก็สามารถรู้ได้เลยว่าของใคร
ที่ใกล้เส้นชัยมากกว่ากัน แต่ก็ต้องเก็บความไม่พอใจนั้นพร้อมกับสายของตลับเมตรเข้าตัวกล่องเล็กๆในมือ
“ โธ่เว้ย! ” อีกฝ่ายถึงกับขว้างปาหมวกกันน็อคในมือลงพื้นอย่างอารมณ์เสีย ระบายอารมณ์โมโห
ตามแรงบันดาลโทสะ
“ พีก้าอย่าปาของสิวะ! ” เสียงหนึ่งเอ็ดขึ้น
“ เจอกันครั้งหน้าแฟรงกี้ ” พรรคพวกอีกฝ่ายโยนบางอย่างในมือให้กับแฟรงกี้ นัดแนะการแข่งขันครั้งต่อไป
“ แม่งเอ๊ย กำลังจะชนะอยู่แล้วเชียว! ” พีก้าจ้องมองหน้านักแข่งของอีกฝ่ายอย่าด้วยสายตาอาฆาต
เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมถอยหมวดออกมา “ ร้อนเป็นบ้า! ” หญิงสาวใต้ชุดหนังบ่น กำลังจะถอดหมวกกันน็อคเต็มใบออก
มือของแฟรงกี้ไวกว่ากดด้านบนของหมวกไว้! ทำให้พีก้าและคนอื่นๆต่างพากันขับรถกลับออกจากท่าเรือ
ก่อนตำรวจจะเข้ามารวบใส่กุญแจมือในข้อหาบุกรุกเคหะสถาน พออีกฝ่ายได้พ้นออกไปจนหมดแล้ว
จึงค่อยปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ ถอดหมวกกันน็อคเต็มใบออกมาเพื่อสูดอากาศได้อย่างเต็มปอด!
“ ถ้าอีกฝ่ายรู้ว่าแข่งแพ้ผู้หญิงคงเสียหน้าแย่! ” แฟรงกี้อธิบายว่าทำไมถึงไม่ยอมให้หล่อนถอดหมวกทันที
เส้นผมยาวสลวยดุจเกลียวคลื่นของท้องทะเลยามค่ำคืนทิ้งตัวลง เมื่อเจ้าของใบหน้างามสะบัดเส้นผมเบาๆ
แล้วส่งหมวกกันน็อคคืนเจ้าของ “ ฉันเข้าใจ ” หล่อนตอบแล้วค่อยๆเปิดปากเพียงเล็กน้อยกัดตรงปลายถุงมือ
เพื่อแกะส่วนตีนตุ๊กแกบริเวณส่วนข้อมือเริ่มจากทางด้านซ้าย ถอดข้างที่เหลือด้วยมือเปล่าตามด้วยด้านขวา
ทั้งใบหน้างดงามราวเทพธิดาแห่งความรักลอยลงมา เส้นผมสลวยทิ้งตัวลงกลางแผ่นหลัง
ต้นแขนเรียวเล็ก เอวบางๆ อ้อนแอ้น มิอาจคาดได้ว่าจะสามารถควบมอเตอร์ไซค์สุดรักเก้าร้อยซีซีได้อย่างเซียน!
รถมอเตอร์ไซค์ที่ตัวเจ้าของแทบจะเอาไม่อยู่! ชวนให้แฟรงกี้ไม่สามารถละสายตาได้เลย
“ น้ำลายยืดหมดแล้ว ” หล่อนคลี่ยิ้ม แถมใช้ส่วนปลายถุงมือ
ปาดปลายคางของแฟรงกี้ราวกับกำลังเช็ดทำความสะอาดคราบน้ำลาย ซึ่งกำลังไหลเลอะรอบขอบปากให้
เรื่องอะไรหล่อนจะแพ้กันล้า?
หากแพ้ขึ้นมาคงถูกริบถ้วยรางวัลกลับคืนไปหมดแน่!
“ เธอชื่ออะไรหรอ? ” จนแล้วจนรอดแฟรงกี้ต้องเอ่ยถามชื่อจากอีกคน
“ ลีอา ” ลีอาบอกสั้นๆ แล้วส่งคืนถุงมือและรถมอเตอร์ไซค์คืนสู่เข้าของ
“ ลีอา… อยากให้ฉันไปส่งไหม? ” แฟรงกี้รวบรวมความกล้าทั้งหมดพูดถามขึ้น
“ บอกแล้วไง… ฉันถนัดขี่เองมากกว่า ” ลีอาส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้อีกหน “ ฉันกลับเองได้ ”
เล่นเอาชายผมสีฟ้าตรงหน้าถึงกับไปต่อไม่ถูก หล่อนได้แต่หวังว่าเขาจะเข้าใจที่หล่อนพูดตั้งแต่ครั้งแรก!
แฟรงกี้แบ่งเงินรางวัลให้ ไม่สิ! มอบเงินที่ได้มาจากอีกฝ่ายยัดใส่มือของลีอา “ พวกฉันแฟรงกี้ แฟรงกี้เฮ้าส์
มีเรื่องอะไรให้ช่วยโทรเบอร์นี้ได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจนะ ” นอกจากยัดธนบัตรมัดด้วยหนังยางหลายทบเป็นก้อน
แล้วก็มีนามบัตรพร้อมเบอร์โทรแถมมาให้ สมาชิกแฟรงกี้เฮ้าส์ค่อยๆ ทยอยขี่รถของตนอันตธานหายไปในความมืด
ไม่มีใครได้ล่วงรู้หรอกว่านอกจากกลุ่มนักซิ่งบนถนนหลวงทั้งสองกลุ่มใหญ่ ออกแข่งซิ่งในยามค่ำยืนแล้ว
ยังมีอาคันตุกะไม่ได้รับเชิญกำลังนั่งมองดูพวกเขากันอย่างเงียบๆ บนมุมสูงซึ่งไม่อาจจะสามารถถูกจับได้
“ Well well เป็นตัวหมากชั้นยอดเหมือนกันแฮะ ” แชงค์ปรบมือทั้งสองข้างจนเกิดเสียง แปะ แปะ
เอ่ยปากชมเพื่อนรักกับความตาถึง ไม่ว่าจะคัดเลือกจากใบหน้าของแม่สาวบริกรจากงานเลี้ยงบนดาดฟ้า
ไม่ได้มีแต่ใบหน้าตางดงาม เรือนร่างชวนให้หลงใหล แต่เหมือนว่าจะมีความสามารถเฉพาะตัวซึ่งยากจะเลียนแบบได้!
“ ฟุฟุ ก็ต้องดีสิ เลือกเองกับมือ ” มิฮอว์คนั่งกอดอก ไขว้ขาด้วยท่าทางถนัดประจำกาย
ผุดรอยยิ้มมุมปากจางๆ ดวงตาสีอำพันคู่นั้นฉายแววชื่นชมหญิงสาวของเขาออกมาได้อย่างเด่นชัด!
“ อย่าลืมนะ เมื่อจบเรื่องต้องเคลียร์กระดาน ” แชงค์พูดให้อีกคนเข้าใจ
คนนอก โดยเฉพาะ ‘มนุษย์’ จะแพร่งพรายเรื่องการมีอยู่ของสายพันธุ์อมตะออกไปสู่สาธารณะไม่ได้!
“ เรื่องนั้นฉันจำขึ้นใจเลยล่ะ ” ไม่ต้องให้พูดย้ำเตือนกันบ่อยๆราวกับเด็กเล็ก มิฮอว์คก็ทราบ
และท่องจำได้อย่างขึ้นใจพวกเขาต้องกำจัดทุกคนที่มีส่วนรู้เห็นในเรื่องครั้งนี้ ไม่ว่าจะเป็นลูกเล็กเด็กแดง
ต่อให้เป็นคนรักอย่างสนิทใจ รวมกระทั่งเรื่องของความรู้สึก!
เรื่องราวทุกอย่างจะถูกลบออกราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นจริง!
ยาวหน่อยนะตอนนี้ คิดว่าคงหายไปสักพัก… ถ้าไหวแล้วจะกลับมาอีกที
โปรดติดตามตอนต่อไป…
8/7/2021
เล่นทวิตเตอร์แล้วเจออันนี้มา ก็จริงนะ…. ตรงกับความรู้สึกในตอนนี้เลย
โดนเงาซึ่งเหมือนว่าเขามาตามอ่าน ไม่ได้กดเฟบหรือคอมเมนต์มาก็อปก็เเล้ว… บั่นทอนจิตใจมากๆ
อย่าก็อปเลย อย่าเงาเลยทุกท่านเพราะถ้าเงา… เราก็เงาเช่นกัน…
หรือบางทีเขาอยากให้เรากลายเป็นเงา ค่อยๆหายไปในที่สุด….
ความคิดเห็น