คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : DR. : His happiness May not be us.
-His happiness May not be us.
ความสุขของเขา อาจเป็นการที่ไม่มีเราก็ได้
“ แต่พวกเกิดใหม่กำลังบุกรุกพื้นที่ของพวกเราอยู่ หากคุณท่านยังปล่อยไว้แบบนี้… คงไม่ดีแน่ ”
คำพูดของโรโรโนอา ยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของหัวหน้าสายพันธุ์อมตะ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้…ไม่ใช่ว่าไม่เห็น!
พวกแวมไพร์น้องใหม่ได้ถือกำเนิดเกิดขึ้น แถมยังบุกรุกถิ่นของพวกรุ่นบุกเบิกเช่นพวกเขาอย่างท้าทายอำนาจ!
โรโรโนอายังวู่วามไม่เปลี่ยน! คงเป็นเพราะยังอยู่ในช่วงวัยหัวเลี่ยวหัวต่อ!
หากว่าโตขึ้นอีกระดับหรือใจเย็นลงกว่าที่เคยเป็น ไม่ว่าทั้งวัยวุฒิและคุณวุฒิพร้อมกับวางแผนคล้ายหมากบนกระดาน
มีกลยุทธทั้งตั้งรับและสามารถตอบโต้พวกเกิดใหม่ หรือเรียกอีกอย่างได้ว่า 'ชั้นเชิง' ไม่ให้ใครหน้าไหนได้มาลองของ!
เพราะตอนนี้มิฮอว์คได้วางหมากลงบนกระดานครบทุกตัวอย่างเรียบร้อย!
เหลือเพียงแค่เวลา…ที่จะเริ่มลงมือขยับตัวหมากเดินเกมก่อนเพียงเท่านั้น!
ดวงตาสีอำพันจ้องมองหญิงสาวหลับตาพริ้มบนเตียงนอนอย่างหลงใหล ใบหน้างามไร้เครื่องสำอางหนาเตอะ
ขัดต่อสายตา แม้จะสามารถมองเห็นได้เพียงแค่รางๆ แสงไฟสลัวจากด้านนอกส่องเข้ามาจากทางระเบียง
พอให้ความสว่างได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
มิฮอว์คคลี่ยิ้มออกมาอย่างเห็นได้ชัด เริ่มขยับตัวปลดกระดุมชุดสูทเม็ดบนออก จนครบทุกเม็ด
ถอดเสื้อสูทตัวนอกออกแล้วพับวางไว้บนพนักพิงของเก้าอี้ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง ขยับกายเข้าหาหญิงสาวบนเตียง
ลีอาเว้นที่ว่างให้เขาได้นอนด้านข้างได้อย่างสบายก็จริง… แต่อย่างว่า
แค่มิฮอว์ค… อยากนอนจับมือของหล่อนด้วยกันทั้งคืนมากกว่า!
คนเจ้าเล่ห์จงใจเข้ามานอนเบียดร่างบางบนเตียงจากทางด้านหลัง นอนทับบนผ้าห่มผืนหนา
วางวงแขนโอบกอดรอบเอวคอดกิ่วราวกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เกยคางวางลงบนเส้นผมสีดำขลับตามธรรมชาติ
เพียงเท่านี้หล่อนก็เข้ามาอยู่ในอ้อมอกของเขาเรียบร้อย!
“ ถ้าคุณยังกังวลในเรื่องของที่อยู่ พรุ่งนี้คุณคงเจอ คอนโดฯคุไรกานะ ” มิฮอว์คกระซิบข้างใบหูของลีอา
เขาร่ายมนต์ใส่หญิงสาวขณะยังหลับใหล และหวังว่าวันรุ่งขึ้นหล่อนจะพบที่อยู่ตามใจหวัง
“ อือ ลอว์ ” คนในวงแขนแกร่งนอกจากส่งเสียงครางในลำคอ
แถมยังเรียกชื่อของชายคนอื่นซึ่งคาดว่าคงเป็นอดีตคนรักขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน ดวงตาสีอำพันเบิกโพล่ง
ส่องสว่างขึ้นมาเห็นได้ชัดเจนแม้จะเป็นในห้องมืดสนิท
มือเล็กของลีอาจับลงมือสากและหยาบกร้านของเขาย้ายจากตรงเอว ขึ้นมาจูบลงบนหลังมือเบาๆ
ด้วยริมฝีปากนุ่มนิ่มคล้ายขนมเยลลี่ จากนั้นค่อยขยับวางลงบนหน้าอกข้างซ้าย แถมยังใช้ต้นแขนขวากอดแขนล่ำสัน
จากการออกกำลังกายสม่ำเสมอให้แนบชิดกับทรวงอกเกินตัวมากขึ้น จนกระทั่งมิฮอว์คสัมผัสได้ถึงความนุ่มหยุ่น
จากหน้าอกของหล่อนทั้งสองข้าง ไม่ว่าจะฝ่ามือกอบกุมหน้าอกสัมผัสถึงเนื้อหนังของกายสาว ช่วงแผงอกแข็งด้านหน้า
ของทางร่างกายไม่ว่าจะซิกแพ็คในส่วนของกล้ามเนื้อหน้าท้องแนบกับแผ่นหลังเล็กๆ
โดยมีแค่ชุดคลุมอาบน้ำกั้นขวางไว้เท่านั้น!
ระบบเลือดภายในกายของหนุ่มใหญ่ถึงกับสูบฉีดมากขึ้นกว่าปกติ อุณภูมิร่างกายสูงขึ้นอย่างฉับพลัน!
เสียงหนาทุ้มได้แต่ส่งเสียงครางในลำคอฮึ่มฮั่ม ทั้งที่ในใจอยากจะจับร่างน้อยในอ้อมแขนกระชากเสื้อคลุมบนตัว
แล้วโยนทิ้งไป ฝังใบหน้าคมลงบนหน้าอกอวบอูมเฟ้นฟ้อนด้วยฝ่ามือหนาหนักสลับเบา เปิดปากลากสิ้นสากรับรส
จากยอดอกชูชันดูดกลืนราวกับทารกต้องการน้ำนมจากอกมารดา
ยัง ยังลงมือกับหล่อนตอนนี้ไม่ได้! เพราะหล่อนเป็นตัวหมากบนกระดานที่เขาได้วางไว้ตั้งแต่คราแรก!
มิฮอว์คจำต้องพยายามข่มความต้องการเสพสังวาสกับอสูรร้ายภายในกาย ดับเพลิงราคะลงด้วยตนเอง
จนกระทั่งสงบลงด้วยดี ร่างบางในอ้อมแขนเริ่มขยับตัวส่งเสียงครางในลำคอ เหยียดขาเรียวยาวเพื่อไล่อาการเมื่อยขบ
จากการเดินแข่งงานมาราธอน มองฝ่ามือหนาในอ้อมอกอย่างโหยหา หากเพิ่งมองอย่างพินิจอีกครา
จึงเห็นว่าฝ่ามือหนานั่นก็ใช่ แต่ถ้าเป็นอดีตคนรักต้องมีรอยสักบนสันนิ้วทั้งห้า และหลังฝ่ามือ แต่ฝ่ามือนี่ไม่มี!
ถ้าไม่ใช่ลอว์…แล้วจะเป็นใคร?
ใบหน้าสวยถึงกับต้องหลับตาปี๋ พยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน… หล่อนเพิ่งแยกทางกับอดีตคนรักสดๆหมาดๆ
และได้ตามหนุ่มใหญ่ ไม่สิต้องใช้คำว่าถูกหนุ่มใหญ่บังคับให้ตามมาด้วยถึงจะถูกมากกว่า!
ใบหน้าเนียนถึงกับแดงแปร๊ดยิ่งกว่าบัดบลัชออนผิดเบอร์!
ฝ่ามือหนาของคนทางด้านหลังกอบกุมหน้าอกข้างซ้ายของหล่อนอย่างถือดี แม้จะมีเสื้อคลุมอาบน้ำกั้นขวางไว้อีกชั้น
แต่ใจของหล่อนก็ยังรู้สึกหวิวๆ ค่อยๆย้ายมือของเขาออกจากร่าง!
คงเป็นเพราะความเคยชิน!
ลีอาเคยผลอยหลับไปพร้อมอ้อมแขนกับลอว์ ชอบดึงมือ ท่อนเเขนหนาของเขามากอดแต่ไม่แนบแน่นได้เช่นนี้!
ราวกับว่าเขากำลังปกป้องร่างกายของหล่อนจากอันตรายด้วยอ้อมแขนแกร่ง จนกระทั่งเริ่มมีความรู้สึกบางอย่าง
ไหลผ่านจากหนาส่งมาถึงใจของหล่อนโดยตรง
“ ตอนหลับจำเป็นต้องหล่อขนาดนี้ไหมเนี่ย? ” ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าโครงหน้า ร่างกายสมส่วนของเขานั้นไร้ที่ติ!
มิสเตอร์แดรคูลเปลี่ยนท่าพักผ่อนเป็นนอนหงาย ประสานมือทั้งสองข้างไว้บนอก ราวกับสามารถหยั่งรู้
ได้ว่ากำลังมีสายตาของใครบางคนลอบมอง
แม้จะเป็นมุมมองจากดวงตาสีเทอร์ควอยซ์สังเกตุทางด้านข้าง…
โครงหน้าไม่ว่าจะช่วงหน้าผาก ขนคิ้วและเส้นผมดกหนาสีรัตติกาล จมูกโด่งเป็นสันคมได้รูป ริมฝีปากหยัก
สันกราม ปลายคางเรียวยาวเชิดสูงปกคลุมด้วยหนวดเคราไม่ได้ปล่อยเซอร์รกรุงรัง แต่กลับออกแบบตกแต่ง
รับกับทั้งหน้าผาก จมูกโด่งได้อย่างลงตัวเหมาะสมกับบุคคลิก ลำคอหนา บ่ากว้างสมชายชาตรี
ไม่ว่าจะช่วงไตรเซ็ปส์ ไบเซ็ปส์ซึ่งหล่อนสัมผัสได้นั้นทำให้ลีอาทราบดีว่า…
หากมองจากภายนอกร่างกายสูงโปร่งเกือบสองเมตร ของเขานั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อทุกสัดส่วน
ไม่ได้ปูจ๋าจนน่ากลัวแต่เหมาะสมกับส่วนสูงอย่างพอดิบพอดี ….ไม่อาจจะจินตนาการถึงใต้ร่มผ้าได้!
เพอร์เฟ็ค! ราวกับว่ามิสเตอร์แดรคูลนั้นเป็นรูปสลักผลงานประติมากรรมชิ้นเอกของมิเกลันเจโล!
ไม่ต่างจากประติมากรรมหินอ่อนโมเสสอันเลื่องชื่อ!
ลีอาค่อยๆผละออกจากวงแขนของหนุ่มใหญ่เพื่อไม่ให้เขารู้สึกตัว ช้าๆกระถดตัวเข้าห้องน้ำเพื่อทำการเปลี่ยนชุด
กลับมาสวมชุดเดิมเหมือนขามา และแน่นอนว่าไม่ลืมที่จะเดินมาหยุดปลายเท้าตรงด้านข้างขวามือของหนุ่มใหญ่
“ ฉันไม่เอามือของฉัน เข้าไปคลุกวงในของคุณหรอกนะ! ” ลีอาจับสายกระเป๋าคาดอกแน่น
จำใจละจากบัตรเครดิตของตน หวังว่าตอนเช้าธนาคารเปิดบริการจะไปแจ้งเรื่องทำบัตรหายและอาญัตติไว้จะดีเสียกว่า
หากต้องล้วงมือเข้าไปในเสื้อสูทของหนุ่มใหญ่ตรงหน้า!
ลีอากลับมาที่ห้องพักของตนอีกครั้งในช่วงเวลาเช้ามืด ขออธิบายเพิ่มเติมว่านี่เป็นห้องคอนโดมิเนียมทำเลดี
ซึ่งลีอาเป็นคนผ่อนด้วยตนเอง แน่นอนว่าชื่อเจ้าของห้องนั้นเป็นชื่อหล่อน เริ่มผ่อนตั้งแต่อายุสิบแปดปี
ผ่อนอีกไม่กี่งวดก็หมดเเล้ว จวบจนมาถึงปัจจุบัน ลีอาไม่เคยเรียกร้องให้อดีตแฟนช่วยจ่ายค่าห้องสักเบรีเดียว
ทว่าเขายังมีน้ำใจ ช่วยจ่ายในส่วนของค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าส่วนกลาง แต่พอเกิดเรื่อง…
เขานอกใจไม่พอแถมยังพาอีกคนมาเริงรักกันถึงที่เช่นนี้!
“ รับไม่ได้ว่ะ ” ลีอาบอกตรงๆอย่างไร้ฟิลเตอร์
“ ยังมีหน้ากลับมาอีกหรอ? ” นามิส่งเสียงแหวใส่เจ้าของห้อง เมื่อแสงไฟจากหลอดนีออน
ให้ความสว่างทั่วทั้งห้องที่ยืนอยู่ พร้อมกับร่างสะโอดสะองของอีกคน เธอกอดอกเชิดหน้าอย่างมีชัย
ในชุดเสื้อตัวใหญ่โอเวอร์ไซส์ของลอว์ ซึ่งมิอาจจะสามารถ ปิดต้นขาเล็กๆของหล่อนได้เท่านั้น
เมื่อยังเห็นว่าคนรักเก่าของแฟนใหม่ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ในห้อง!
“ ลอว์ไม่ได้บอกเธอหรอว่าห้องนี้ฉันเป็นเจ้าของ? ” ลีอาผลักบานประตูห้องออก
จงใจเดินกระแทกไหล่นามิเต็มแรงจนเธอเสียหลัก ถูกชนไหล่เข้าอย่างจังหันหน้ามาถลึงตาใส่ หากว่าลีอาแจ้งความ
ข้อหาบุกรุกอย่าหาว่าใจร้ายหน่อยเลย!
“ เขาบอกฉันว่าจะเลิกกับเธอ! ” นามิตะเบงเสียงข่ม กอดอกอย่างมาดมั่นให้อีกคนได้รู้สถานะเสียบ้าง!
“ แล้วเลิกไหมละ? ” ลีอาถามเสียงนิ่ง คนอย่างลอว์นะหรอจะกล้าเป็นฝ่ายบอกเลิก?
แล้วดูท่าทางของอีกคนซึ่งเหมือนว่ากำลังหัวร้อนแล้วตามด้วยของขึ้น! “อย่างเธอ.. ลอว์เขาก็แค่แก้ขัดไปอย่างนั้น
เคี้ยวเสร็จเขาก็คายทิ้งไว้ แล้วหาอย่างอื่นมาเคี้ยวต่อ ” ลีอาแค่ไหวไหล่เบาๆ ปราดตามองแถมวิจารณ์นามิอย่างเสียหาย
สืบปลายเท้าเดินเข้ามาในห้องรับแขก หยิบหมวกกันน็อคเต็มใบสีดำด้านจากโต๊ะเล็กๆ ซึ่งคาดว่าตั้งไว้สำหรับวาง-
หมวกกันน็อคติดมือขึ้นมา
“ หน็อยแก! ” นามิปราดเข้ามาง้างมือขึ้นเหนือศีรษะ หมายจะหวดส่งลูกตบหน้าเน็ต
ฟาดลงใบหน้างามสักทีสองที และริมฝีปากร้ายๆนั้นได้เลือดตกยางออกก็ยังดี! ดูสิยังกล้าปากดีอยู่อีกไหม?
“ เฮ้อ ” ลีอาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
คว้าข้อมือของนามิได้อย่างทันท่วงทีแน่นอนว่าแค่ออกแรงดัน ผลักให้นามิถอยตัวออกไปเพียงเล็กน้อย
ร่างกายบอบบางคล้ายไร้กระดูกตรงหน้าล้มนั่งพับเพียบบนพื้นดังโครม คนตั้งใจหาเรื่องกัดริมฝีปากเเน่น
รีบลุกขึ้นทันทีแม้จะเสียหลักไปบ้าง แต่จะมาเสียหน้าตอนนี้ไม่ได้!
นามิไม่ยอมลดละความพยายาม หมายจะตบหน้าลีอาสักฉาดหนึ่ง!
แต่ดูเหมือนว่าคนที่เสียเปรียบจะกลายเป็นตนเอง ราวกับว่ายัยลีองลีอาอะไรที่ว่ามีฮาคิสังเกตุอยู่ในตัว ทราบเหตุการณ์
ในอนาคตล่วงหน้าและสามารถรับมือทั้งหลบ หลีกเลี่ยงการกระทำของเธอได้ทุกอย่าง!
“ ฉันไม่อยากทำเธอหรอกนะ นามิ ” ลีอาเรียกชื่อของอีกฝ่าย
เจ้าของชื่อถลึงตาใส่ “เธอรู้จักฉันหรอ?” นามิเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระชาก
“ ฉันจำเธอได้ เธอเป็นพยาบาลอยู่แผนกเดียวกับลอว์ ” ลีอาเฉลยให้ หล่อนไปหาอดีตแฟนเกือบทุกวัน
คอยส่งข้าว ส่งน้ำให้ตั้งแต่เขายังเป็นเอคซ์เทิร์นอยู่ด้วยซ้ำ! “ แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะหากินกันง่ายขนาดนี้ ” ลีอาพูดต่อ
พยายามระงับอารมณ์โกรธของตนเองไว้! ขันติ ขันติ “ สวยซะเปล่า แต่ทำตัวเหมือนกับ… ” ลีอาปั่นประสาทอีกคน
“ เหมือนอะไร? ” นามิไม่ยอม! หากอีกคนอยากจะด่า ก็ควรด่าออกมาตรงๆเลยไม่ดีกว่าหรอ?
“ พวกรักกินขโมยกิน รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้วก็ยังหน้าหนามายุ่งแบบนี้ต้องให้เรียกว่าอะไรดีละ? ”
ลีอาเป็นฝ่ายโยนคำตอบให้นามิเป็นคนเลือก อยากเป็นอะไรก็คิดเอาเองละกัน!
“ โอ้ย! ก็เพราะคนอย่างเธอให้เขาไม่ได้ ไม่นอนแข็งเป็นท่อนไม้ก็คงเซ็กส์เสื่อม! ” นามิทนไม่ไหว
หลังจากโดนพูดจาเหน็บแนมมาตลอดทุกบทสนทนา แถมยังโดนหลอดด่าแบบผู้ดีสร้างความเคลือบแคลงใจ
นังแมวขโมยวาจาวอนตายจริงเชียว!
ลีอาเลือดขึ้นหน้าขันติ ขันติที่พยายามท่องไว้ตลอดเวลา เหมือนจะได้กลายเป็นขันแตกภายในเสี้ยววินาที!
“ ฉันไม่ได้ง่ายแบบเธอหรอกนะ เห็นผู้ชายหล่อหน่อย รวยดีก็อ้าขาให้เขาไปทั่ว! ” ลีอาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง
จัดการเตะปลายเท้า เข้าหลังข้อพับขาให้ร่างของนามิเสียหลักล้มลงอย่างไม่เป็นท่าอีกครั้ง “ ไม่ได้รู้จักผิดชอบชั่วดี! ”
ต่อว่าให้เจ็บช้ำใจอีกหนึ่งดอก!
“ กรี้ดดด ” นามิส่งเสียงหวีดร้องลั่นคล้ายโดนน้ำร้อนลวก
“ ทะเลาะอะไรกัน? ” ไม่ทันไรร่างของตัวต้นเรื่องปราดเข้ามากลางวง
เขาออกมาจากห้องนอนด้วยสภาพใบหน้ายับยู่ยี่ เส้นผมชี้โด่เด่ไม่เป็นทรง ทันได้เห็นร่างของนามิล้มลง
และส่งเสียงร้องกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ลอว์ยืนขวางนามิไว้ ไม่ให้ลีอาได้เข้าไปซ้ำเติม
“ ล ลีอาเข้ามาทำร้ายฉันก่อนค่ะ ฮึก เจ็บไปหมดเลยคะลอว์ ” นามิรีบยันกายด้วยท่อนแขนเล็กๆ
ลุกขึ้นยืนโงนเงนแอบด้านหลังของลอว์ ราวกับว่ากำลังถูกคนตรงหน้าเข้ามาทำร้ายกระดูกหักสองท่อน
ลีอายกมือขึ้นมา เพื่อแสดงออกว่าหล่อนไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น มีแต่ตัวของนามิที่หมายจะเข้ามาทำร้าย
“ ใครกันแน่ที่เริ่มก่อน? ” ลีอาไม่ยอม คราวนี้หล่อนเดินหน้าเข้าใส่ลอว์ทันที
“ พอเดี๋ยวนี้เลยนะลีอา! ” ลอว์ออกคำสั่ง พยายามผลักไหล่ของลีอา ให้หล่อนถอยตัวออกไป
ลอว์รู้จักแฟนสาวของเขาดี ลีอามีนิสัยใจร้อน เดือดง่าย ถ้าหากได้ประทุทะลุจุดเดือดขึ้นไปอีกระดับ
ไม่อาจจะกลับมาสู่ปกติได้ง่าย เขาไม่เคยเห็นลีอาใจร้อนได้ขนาดนี้ เหมือนว่าลีอาตรงหน้าไม่ใช่คนรักที่เขาเคยรู้จักมาก่อน!
“ เดี๋ยวนี้เห็นคนอื่นสำคัญกว่าฉันงั้นหรอ? ” ลีอาถามด้วยน้ำเสียงนิ่งกับผู้ชายตรงหน้า
ลอว์ถึงกับชะงักงัน แล้วค่อยพยายามผลักกันลีอาให้ออกห่างจากนามิ
“ แต่เธอใช้กำลังกับคนอื่นแบบนี้ไง! ” ลอว์เห็นอยู่ตำตาว่านามิถูกทำร้ายอยู่ตรงหน้า!
หากไม่เข้ามาเป็นตัวกลางขวางไว้ ไม่อย่างนั้นนามิได้เจ็บหนักอย่างน้อยๆกระดูกคออาจจะเคลื่อนแน่!
“ เลว! ” ผลั่ก! ลีอาพูดตอกหน้าอดีตคนรักไม่พอ จัดการหวดหน้าของเขาด้วยหมวกกันน็อคเต็มใบในมือ
อย่างไร้ความปราณี ลอว์ถึงกับหน้าหันสะบัดตามแรงเลือดกระเด็นออกจากริมฝีปาก แถมยังไม่ทันได้เงยหน้ากลับมา
มองลีอาซ้ำอีกหน ลีอากระหน่ำหวดซัดลอว์ด้วยหมวกกันน็อคเต็มใบในมือไม่ยั้ง!
“ พอได้แล้วลีอา! ” ลอว์ยกท่อนแขนขึ้นมาตั้งการ์ดรับแรงฟาดของลีอาเต็มแรงจนเกิดเสียงดัง!
ใช้มืออีกข้างล็อคข้อมือของลีอาไว้แถมออกแรงบีบ เหมือนลีอาจะสงบลงจึงใช้มืออีกข้างบีบลำคอของลีอาแน่น
ถึงเวลานั้นแล้วหล่อนยังไม่ยอมปล่อยมือหมวกกันน็อค!
“ กับคนไม่เคยพออย่างนายหรอ? ” ลีอายังสามารถพูดด้วยน้ำเสียงโทนปกติ
ขันติ ขันติ ขันติที่พยายามท่องไว้ได้ได้กลายเป็นขันแตก! จ้องกับคนตรงหน้าอย่างไม่ยอมละสายตา
ราวกับว่ากำลังอ่านใจของอดีตคนรัก เขา…ไม่ใช่ลอว์ที่หล่อนเคยรักอีกแล้ว! ลีอาหดลำคอลงยกบ่าสูงขึ้นแล้วบิดตัว
ไปอีกทิศเพื่อใช้บ่าหักข้อมือของลอว์ และแน่นอนว่าไม่ลืมที่จะสวนคืนด้วยกำปั้นล้วนๆอัพเปอร์คัท
มหาประลัยราวกับอุกาบาตลงด้วยมือข้างซ้ายเสียงดังสนั่น ผลั๊วะ!
ปลายคางของลอว์ถึงกับสั่นไหวรู้สึกชาไร้ความรู้สึกโดยไม่ต้องพึ่งยาแก้ปวด!
แค่นั้นยังไม่พอเขาได้เสียหลักล้มอย่างไม่เป็นท่าพร้อมกับทับนามิหลบด้านหลัง สมองของลอว์เกิดขาวโพลน
คาดว่าอีกไม่นานเกินสิบวินาทีคงหมดสติ ดูจากการเคลื่อนไหวของแฟนสาว(เพราะลอว์ยังไม่ยอมบอกเลิก
จึงขอเรียกว่าแฟนสาว!) ลีอารู้วิธีสลัดมือของเขาออกแถมปล่อยสวนด้วยหมัดกำปั้นล้วนๆ เสยคางในเสี้ยววินาที
แถมยังกระชั้นชิดแบบนี้ได้เช่นไร?
“ ไม่ไปใช่ไหม? ได้! งั้นฉันไปเอง! งั้นก็ช่วยจ่ายค่าห้องพักมาด้วย โอนเข้าบัญชีให้ตรงตามเวลาด้วย! ”
ลีอาตัดสินใจยอมเก็บข้าวของทุกอย่างย้ายออกเอง! “ หากว่าไล่แล้วไม่ยอมไป ลอยเหลืองๆ วนๆ
ไม่ยอมลงเหมือนลุงข้างบ้าน! ” เห็นที คนที่ต้องไปจึงต้องเป็นตัวหล่อนเสียเอง!
“ เก็บของเสร็จหรือยังที่รัก? ” เสียงทุ้มหนาทรงอำนาจชวนสดับดังขึ้นพร้อมกับเสียงของฝีเท้า
รองเท้าหนังตัดขัดมันวาววับกระทบกับพื้นหินอ่อนจนเกิดเสียง
“ โปรเพส'เซอร์! ” ลอว์เรียกอาคันตุกะใหม่ด้วยเสียงแผ่ว สติของเขากำลังจะเลือนหายไป
ภาพการเคลื่อนไหวของหนุ่มใหญ่ตรงหน้าอันคุ้นตา ขยับปลายเท้าก้าวเดินอย่างไม่เร่งรีบ แถมยังคงความสุขุมเยือกเย็น
ยังติดอยู่ภายในห้วงของความทรงจำตั้งแต่แรกที่พบ จนกระทั่งถึงตอนนี้!
ถ้าหากเรียกอย่างเต็มยศคงต้องเรียกว่า ศาสตราจารย์นายแพทย์ดอกเตอร์มิฮอว์ค แดรคูล
นอกจากเป็นเจ้าของโรงพยาบาลแดรคูลแล้วยังเป็นอาจารย์หมอ ซึ่งทุกคนได้ให้ความรัก ความเคารพและนับถือ
แทบจะจุดธูปสามดอกบูชาขึ้นหิ้งเลยทีเดียว นอกจากใบหน้าหล่อเหลาคมคาย รูปร่างสูงโปร่งเกือบสองเมตร
ก้าวเดินแต่ละทีราวกับสายลมเย็นยะเยือกพัดวูบ ขนาดเป็นผู้ชายอกสามศอกด้วยกันยังต้องเหลียวหลังเพื่อหันมอง
แม้ว่าเขาจะเดินผ่านไปแล้วเกือบห้าเมตรก็ตาม!
“ ฉันละอยากจะปริ้นท์รูปหน้าของโปรเพส'เซอร์แล้วเลี่ยมกรอบทองห้อยคอไว้เลย! ” รุ่นพี่มัลโก้พูดขึ้น
ด้วยน้ำเสียงเทิดทูนราวกับเป็นพระเจ้าของเขาขึ้นมาอีกองค์ ใบหน้าของศาสตราจารย์นั้นหล่อเหลาเอาเรื่อง!
ยิ่งกว่าพวกดาราทั้งจอแก้ว จอเงินอีกด้วยซ้ำ! ความร่ำรวยของตระกูล ผู้ซึ่งเป็นนายทุนในเกือบทุกด้านไม่ว่าจะอุปโภค
บริโภคเกือบทั้งประเทศก็ดี!
นอกจากเรื่องของหน้าตาซึ่งเป็นด่านแรกของความประทับใจแล้ว ก็คงเป็นเรื่องของฝีไม้ลายมือ
ในด้านการผ่าตัดทั้งคล่องแคล่ว รวดเร็วแถมยังแม่นยำ! แน่นอนละมิฮอว์คสอนทุกสิ่ง ทุกอย่างให้ลอว์ได้เข้าใจธรรมชาติ
ของโรค เข้าใจในการผ่าตัด การเป็นแพทย์ศัลยกรรมนั้นไม่ใช่เรื่องยากเกินความสามารถ!
ซึ่งทั้งมัลโก้ ลอว์ได้เรียนรู้เทคนิคตั่งต่างจากมิฮอว์คต่ออีกทอดหนึ่ง!
มิฮอว์คไม่ได้พูดอะไรให้มากความเพียงแค่เดินตามแผ่นหลังลีอามาเรื่อยๆ จนกระทั่งหยุดปลายเท้ารอนอกห้อง
แต่เหมือนว่าด้านในจะเกิดการชุลมุนขึ้นเล็กน้อย และทุกอย่างกำลังแย่ลงจนต้องยื่นมือเข้าไปช่วยคลี่คลาย
สถานการณ์และพาลีอาออกมา
“ ทราฟัลการ์ ดี. วอลเตอร์ ลอว์ โลกช่างกลมจริงนะ ” มิฮอว์คเอ่ยชื่อของแพทย์หนุ่มไฟแรง
ขยับปลายรองเท้าหนังมันวาวสั่งตัดอย่างดี หยุดยืนตรงหน้าของลีอา ฝ่ามือหนาโอบกอดรอบเอวคอดกิ่วราว
กับแสดงความเป็นเจ้าของ ส่งมืออีกข้างประคองใบหน้าเนียนของหญิงสาวเพื่อให้เชิดหน้าขึ้น
มิฮอว์คกดใบหน้าลงประทับริมฝีปากหยัก นาบลงบนริมฝีปากของลีอาอย่างแผ่วเบา
ถอนจูบออกแล้วจ้องมองหน้าเนียนอีกครั้งแล้วคลี่ยิ้มออกแล้วหัวเราะเบาๆ แล้วนาบริมฝีปากหยักจูบลงบนริมฝีปากนุุ่ม
คล้ายขนมกัมมี่แบร์ของหล่อน ฉวยโอกาสทีเผลอของคนไม่ประสีประสาเปิดริมฝีปากเล็กๆแทรกลิ้นร้อนเข้าไปกวัดเกี่ยว
รับรสความหวานอย่างช่ำชอง ค่อยเลื่อนฝ่ามือลงวางลงบนสะโพกงอนๆของหล่อนขยำมือระบายอารมณ์เบาๆ
ก่อนจะเคลื่อนฝ่ามือจับข้อมือเล็กๆแล้วดึงหล่อนออกมาจากห้องสี่เหลี่ยม
“ ไม่จริง! ” นามิกอดร่างของลอว์ไว้ในอ้อมแขน เอ่ยปากพูดขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา
โปรเพสเซอร์หน้าหยกผู้ซึ่งเป็นที่หมายปองของสาวๆไม่ว่าจะหมอ พยาบาลทั่วทั้งโรงพยาบาล รวมถึงตัวนามิเองด้วย!
จะมาพร้อมกับยัยลีอาอะไรนั่น! รูปหล่อ บ้านรวย มีเงินให้เธอได้ถลุงใช้สบายไปอีกหลายสิบชาติ!
“ ถ้าอยากได้ลอว์หน่ะ ฉันก็ยกให้ พอดีฉันเบื่อเขาแล้ว ” ลีอากระตุกยิ้มอย่างมีชัย
ไหวไหล่อย่างกวนประสาทตามนิสัย ในเมื่ออีกฝ่ายทำอย่างกับว่าหล่อนเป็นของเล่น
ก็ได้! หล่อนจะยอมเป็นของเล่นให้!
โดยเฉพาะของเล่นที่หายไป… ดูสิ เด็กของเล่นหายจะร้องไห้ฟูมฟายหนัก เสียผู้เสียคนได้ขนาดไหนกันเชียว?
“ ยัยลีอา! ” นามิกัดฟันกรอด
แถมจิกเล็บมือทั้งสิบทิ้งลงบนเสื้อผ้าของชู้รักเพื่อระบายอารมณ์โกรธ ทั้งสีหน้าแววตาของยัยลีอานั่นกำลังเยาะเย้ยเธอ
พร้อมยังสั่งสอนไม่ต่างกับจิกหัวลากเธอไปตบหน้าฉาดใหญ่ กลางสี่แยกแมรี่จัวร์ซึ่งมีคนพลุ่งพล่านทั้งวัน!
จะกินทั้งที…ก็ต้องเลือกกินแต่ของดีๆหน่อยสิย่ะ! พยายามเข้านะนามิ! ฉันเอาใจช่วย!
นี่คือสิ่งที่ลีอาแฝงบอกด้วยสายตาสมน้ำหน้าเธอ!
“ แอบตามมาอีกแล้วหรอ? ” ลีอาแกะมือหนาของหนุ่มใหญ่ออก รู้สึกว่าเขาจะเป็นสต็อกเกอร์เบอร์ใหญ่
คอยตามติดชีวิตของหล่อนมากเกินไปแล้วนะ!
“ ฉันแค่เอาบัตรมาคืน เผื่อเธอต้องใช้ ” มิฮอว์คบอกสั้นๆ ด้วยเหตุผล ขยับตัวออกห่างจากร่างบาง
“ บัตรหรอ? ” ลีอาเอียงคอแสดงสีหน้างุนงง ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อได้จึงพบบัตรสี่เหลี่ยมลักษณะแข็ง
ซุกซ่อนไว้ในกระเป๋าเสื้อฮู้ดดี้สีดำเรียบร้อยแล้ว คงต้องเป็นตอนนั้น…ตอนที่เขาเข้ามาใกล้แถมจูบ….
“ นี่มันจูบแรกฉันนะ! ” ลีอาเผลอตัวพูดออกมา ยกมือขึ้นมาแตะริมฝีปากบางๆของตน
จ้องมองใบหน้าคนฉวยโอกาศอย่างเอาเรื่อง กับลอว์ยังไม่เคยที่จะต้องจูบกวัดเกี่ยวแลกลิ้นเลยด้วยซ้ำ!
ยกมืออีกข้างขึ้นมากำมือแน่นพร้อมทุบ
“ ดีจัง ที่ฉันเป็นคนแรก ” ดูเหมือนว่าหนุ่มใหญ่ตรงหน้ายังไม่สะทกสะท้าน กับสายตาพิฆาตของหล่อน
“ รู้ไหมการเป็นคนแรกในหลายๆอย่าง ก็ดีเหมือนกันนะว่าไหม? ” มิฮอว์คพูดต่ออย่างไม่รู้สึกรู้สากับท่าทางของลีอา
แถมยังเอียงหน้าหันมาชวนคุยอีกตังหาก!
“ มิสเตอร์! ” ลีอาเค้นเสียง แสดงความไม่พอใจอย่างไม่ปิดบัง
“ ฉันต้องไปแล้ว ” มิฮอว์คผละออกจากลีอาอย่างกระทันหัน เมื่อพ้นบานประตูห้องไปได้ไม่ไกล
พระอาทิตย์กำลังลอยตัวขึ้นสู่ขอบนภา ส่องแสงเจิดจ้าเกิดกว่าที่ร่างอมตะของเขาจะรับไหว
ตามจริงแล้วระดับมาสเตอร์ก็ทนสู้ได้ไหวอยู่หรอก และสามารถเดินท่อมๆกลางแสงแดดยามเที่ยงได้เหมือนคนปกติ
สภาพร่างกายและความเจ็บปวด ก็แค่…. ไม่ต่างจากเศษแก้วนับพันทิ่มแทงบริเวณผิวหนังไม่หยุด จนกว่าจะได้กลับ
เข้าที่ไร้แสง ทั้งที่ภายในใจเขาอยากจะอยู่ต่อกับลีอาให้นานกว่านี้อีกสักหน่อย ร่างหนาหันหลังให้
แล้วก้าวเท้าเดินโบกมือลา พอลับตาสายของหญิงสาวได้ร่างกายสูงโปร่งเกือบสองเมตรได้สลายตัวกลายเป็นฝูงค้างค้าว
นับได้คร่าวๆร่วมร้อยตัว กระพือปีกเร่งบินกลับเข้าที่พักด้วยความรวดเร็ว
“ ชิส์ ไปซะได้ก็ดี! ” ลีอากรอกตามองบนอย่างไม่ปิดบัง
ร่างของหนุ่มใหญ่คาดว่าน่าจะมาจากทางตะวันตกเฉียงใต้ของยุโรป(สเปน) ได้หายวับพ้นสายตาไม่ได้มารบกวนจิตใจ
ลีอาล้วงมือหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจิ้มปลดล็อคหน้าจอทัชสกีนกดปุ่มโทรออกหาใครบางคน
#เขาจูบกันแล้วจ้าาาา พี่จ๋า ป๋าเหยี่ยวรุกหนักจริงๆ
ขออภัยแฟนคลับนามิทุกท่านด้วยนะครับ
โปรดติดตามตอนต่อไป…
5/7/2021
สิ่งที่ชิวอยากแนะนำหรือบอกกับนักอ่านทุกท่าน ไม่ว่าจะเงาก็ดี หรือไม่เงาก็ดี
คืออย่าได้คาดเดาอะไรๆกับฟิคชั่นเรื่องนี้เลย …เพราะการหักหลังนักอ่าน คืองานของเรา!
ผ่าม ผาม! เราเตือนคุณแล้วนะครับ!
คอมเมนต์พูดคุยทักทายกันได้นะครับ ไรท์บ้านนี้ไม่กัด!
ดูแลสุขภาพกันด้วยนะทุกคน!
นายชิว
ความคิดเห็น